🍇ไร่ปลูกรัก🍇

ลำดับตอนที่ #11 : 👑พี่เลี้ยงนางงาม👑

👸พี่เลี้ยงนางงาม👸




       ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่คนหนึ่ง ลงจากรถสปอร์ตคันหรู  แล้วกวาดตามองไปรอบๆไร่องุ่น ใจกลางธรรมชาติ ป่าเขา  ย่นคิ้วเข้าหากันเพราะอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมเพื่อนถึง ยอมอยู่ในที่ห่างไกลแสงสี และเงียบสงบ จนวังเวง  เพราะตลอดระยะเวลาที่คบกันมา เพื่อนรักใช้ชีวิตอยู่กับผับ บาร์ เสียเป็นส่วนใหญ่

"ไอ้คุณอยู่ไหนหว่ะ.."  เขาบ่นพึมพำ จากนั้นเรียวปากจึงกระตุกยิ้ม เมื่อเห็นเพื่อนยืนรอรับอยู่ทางเข้า "..โยว ไอ้คุณ!"  

ฮวางชานซอง โปกมือทักทายเพื่อน ก่อนจะวิ่งไปกอดคอเขย่า  "..แกเป็นไงบ้าง สบายดีไหม?"


"เกือบตาย"


"ห่ะ ไอ้คู่หมั้นแกมันทำอะไรแกหว่ะ"  มือหนาๆเขย่าคาดคั้นหนักขึ้น 


"เปล่า แคร่กๆ พ่อเลี้ยงไม่ได้ทำ แต่แกนั่นแหล่ะทำไอ้หมี ปล่อยเด้เจ็บ!"


"อ้าวเหรอ แหะ ๆ  โทษที.." ชานซองปล่อยมือตัวเองออกจากคอเพื่อน แล้วเริ่มตั่งคำถามที่ค้างคาใจ " ...ที่แกโทรไปตาฉันสรุปให้ชัดๆสิ พี่เลี้ยงอะไรนะ นักมวยใช่ม่ะ "


"นางงาม"


"นะนาง นางงาม !!!!" มือหนาโยกไปมา เพราะไม่เชื่อว่าเพื่อนรักจะขึ้นเวทีประกวดเทพี นอกจากขึ้นเวทีต่อยมวย

"..ฮ่า.. อย่าตลกน่า เอาดีๆ ตกลงว่าแกมีเรื่องกะใคร จะได้ไปช่วยอัด"


"หน้าฉันดูขำไหมไอเห้หมี!!!"


"นี่แกพูดจริงเหรอคุณ  ประกวดนางงานเนี่ยนะ..."ชานซองหุบยิ้ม ทำหน้าเหวอ ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น "..ฮ่า ๆๆๆๆๆๆ....โอยขำโว๊ย  ฮ่า..."




               "ขำเสร็จแล้ว ช่วยบอกวิธีชนะการประกวดให้ฉันด้วยนะ"นิชคุณตวัดตาจิก  ถ้าไม่ติดว่าต้องการความช่วยเหลือแล้วหล่ะก็ เขาจะกระโดดถีบเพื่อนด้วยความรักและคิดถึงสักโครม


"ฮ่า..โทษที ก็มันอดไม่ได้นี่หว่า ว่าแต่ทำไมแกยอมลงประกวดหล่ะ "


"เพราะอีตาพ่อเลี้ยงเอาองุ่น กะ wifii มาล่อหน่ะเซ่ แล้วฉันก็ปากไวรับปากไปแล้วด้วย"


"หืม ทำไมของล่อมันฟรุ้งฟริ้งจังหว่ะ  นี่ฉันชักอยากเจอคู่หมั้นแกเร็วๆแล้วสิ"


"เขาชื่อ อคแทคยอน  นั้นไง เดินมาแล้ว.." นิชคุณบุ้ยปาก แล้วกรอกตาทำหน้าเซ็ง  "..เฮ่อออ มองเผินๆเหมือนคนงานในไร่"


ชานซองรีบหันขวับ ก่อนจะย่นคิ้ว "ทำไมรู้สึกคุ้นชื่อ คุ้นๆหน้าหว่ะ อ่อออ นึกออกแล้ว  อคแทคยอน ไอ้แทคไง ประธานนักศึกษาที่ฮาร์วาร์ด ไงไอ้คุณ แกจำไม่ได้เหรอ "


"โยววไอ้คุณชานซอง ข้านึกว่าเอ็งจะจำข้าไม่ได้ เหมือน  ... "ชายตามองคนคู่หมั้นที่ยังอยู่ในภาวะปลาทองแล้วส่งยิ้ม "..คนแถวนี้"


"ไม่ต้องแปลกใจหรอก ไอ้คุณมันเรียนไปหลับไป แถมมีโดด ว่าแต่นายเป็นเจ้าของไร่นี้เหรอ เจ๋งหว่ะ  "


"ใช่  พอจบฮาร์วาร์ดข้าก็ไปฝรั่งเศส เรียนเป็นไวน์เมกเกอร์ต่อ จากนั้นก็กลับมาปลูกองุ่น ปรุงไวน์ขายให้บริษัทคุณเขาหน่ะ"


" งั้นก็แสดงว่า แกก็เป็นคู่หมั้นไอ้คุณมันด้วยเหรอ ..ฮ่า... ดีหว่ะ เพื่อนเขย~"


"เดี๋ยวๆ พูดเรื่องไรกันอ่ะ รู้จักกันมาก่อนจริงดิ "


"จริง/จริง"



            นิชคุณยืนเอ๋อ กระพริบตาปริบๆ  สมองน้อยๆกำลังประมวลผลว่าไปรู้จักมักจี่กับไอ้พ่อเลี้ยงเจ้าเล่ห์สมัยตั้งแต่อยู่มหาวิทยาลัยจริงเหรอ แล้วทำไมเขาถึงจำไมได้ ตอนเรียนถึงจะหลับบ้างโดดบ้าง  แต่ก็น่าจะคุ้นหน้าอยู่บ้างสิ..

"ฉันจำได้ว่าประธานใส่แว่น แล้วก็ตัวผอมๆสูงๆ"


"แต่ก่อนข้าใส่แต่เดี๋ยวนี้ไม่ได้ใส่แล้ว อีกอย่างข้าไม่ค่อยชอบอาหารฝรั่งก็เลยกินน้อย "


"ไอ้แทคเอ้ยย  แกอย่าไปเสียเวลาอธิบายอะไรเลยน่า ไอ้คุณมันเป็นมนุษย์ปลาทองสมองก่งก๊ง"


"ใช่ ข้าก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน แล้วที่เอ็งมาเพราะจะเป็นพี่เลี้ยงนางงามใช่ไหม


"ใช่ไอ้คุณมันโทรตามหน่ะ แต่งานยากหว่ะ ไอ้คุณมันไม่งามสักนิด เฮ่ออออ"


"อ่ะ ไอ้เห้หมีชวาน  ถ้าแกถ่อมาถึงที่นี่แล้วรุมฉัน แกไสหัวกลับไปเลย "


             
           คำพูดของนิชคุณคล้ายเสียงลมหวีดหวิว .. เพราะฮวางชานซองยังคงสนทนากับเพื่อนเก่าต่อโดยไม่ได้สนใจประโยคแต้แว๊ดของเพื่อนรัก


"นอกจากไม่งามแถมปากเสียกับปรี๊ดง่ายด้วย แกต้องแต่งกับมันคงต้องลำบากหน่อย  น่าเห็นใจหว่ะ"


"ขอบใจนะ ข้าจะอดทน "


"อืออ สู้ๆ!


.
.
.

ปัง!!

เสียงกระแทกส้นเท้าโครมๆเพระโดนขัดใจ ทำให้คู่สนทนาทั้งสองคนสะดุ้งโหยง รีบหันกลับไปดูทางต้นเสียง.

ท่าทางแบบนี้
หน้างอแบบนี้  
ชัดเลย!


"พวกแกอยากตายกันใช่ไหม!!!!!!"


นิชคุณ ..กำลังองค์ลง!!!!


ชานซองกลืนน้ำลายดังเอื๊อก รีบถลาหาที่หลบภัย ผิดกับแทคยอนที่หันไปส่งองุ่นพวงใหญ่ พร้อมๆกับฉีกยิ้มหวานโชว์เหงือกบานให้คู่หมั้น


"โอ๊ะ องุ่น!!  คริ คริ น้ององุ่นน~~"


อือหืออออ...เจ๋งสัด!
เพราะนางยักษ์กลายร่างเป็นนางฟ้า


"ชานซองอ่า~ลองชิมไหมองุ่นไร่ฉันหว๊านหวาน คริคริ"

นางฟ้าโปรยยิ้ม แล้วยื่นองุ่นให้ในขณะที่ชานซองยืนกระพริบตาปริบๆ ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะมีผู้กล้าหาญมาปราบยักษ์ที่แฝงอยู่ในตัวเพื่อนรักได้ ..อคแทคยอนช่างเป็นเพื่อนเขยที่น่านับถือจริงๆ..


"ไร่ของข้า ไปเป็นไร่ของเอ็งตั้งแต่เมื่อไหร่กัน หืม?..อย่าขี้ตู่สิ" มือหนาของแทคยอนวางแปะลงบนหัวเล็กๆ แล้วลูบไล้เรือนผมเส้นละเอียดด้วยความเอ็นดู


"ก็ตั้งแต่ที่นายเผลอมาหมั้นกับฉันนั้นแหล่ะน่า" เถียงไปเคี้ยวไป ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าหลุดปาก "..ฉันหมายถึง เอิ่ม คือ "   กรอกตาซ้ายขวา หาเรื่องแถ


"อ้าปากสิคุณ" แทคยอนป้อนองุ่นสีสดใส่ปาก ก่อนกดปลายจมูกลงบนแก้มนุ่มหนึ่งที โดยไม่สนใจว่าชานซองจะยืนเหวอแล้วเหวออีก


"นายนี่มันฉวยโอกาสเก่งจริงๆเลย" เจ้าของแก้มนุ่มส่งค้อนบางๆแล้วกินต่อ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น


"หวานหว่ะ" ชานซองบอกยิ้มๆ ตาปรอย  "..แบบอยากมีคนมาป้อนบ้าง" ก่อนจะเบิกตาโต แล้วค่อยๆเปลี่ยนเป็นเยิ้ม ราวกับเจอนางฟ้า...




           "พ่อเลี้ยงครับเชิญทางนี้หน่อยครับ" อีจุนโฮเดินมาพร้อมกับเจ้าหน้าที่ติดตามอีกสองสามคนด้วย ใบหน้าเคร่งเครียดเข้ามากระซิบบอกเจ้าของไร่ 


"อ้าวว เกษตร มีอะไรรึ"


"องุ่นที่ไร่ของพี่แทคมีสารปนเปื้อนครับ"


"ห่ะ  สารปนเปื้อน!!" แทคยอนตื่นตะลึง มือหนาฉวยเอาใบรายงานคุณภาพของจุนโฮมาอ่านย้ำอีกครั้งก่อนจะหันไปมองคู่หมั้นที่กำลังเคี้ยวองุ่นตุ้ยๆ 


"ไม่คุณ ห้ามกินนะ!!" ไวเท่าความคิดเขารีบปัดมันออก รู้สึกผิดที่ยัดเยียดของอันตรายให้อีกฝ่าย


"ทำอะไรของนายเนี่ย!!"  นางฟ้าคำราม ก่อนจะก้มลงเก็บ ปัดเศษดินออกเบาๆแล้วจะส่งเข้าปาก "..ทำแบบนี้กับน้ององุ่นได้ไงเดี๋ยวเหอะ"


"ห้ามกิน!!"


ทุกคนสะดุ้งเฮือกเมื่อถึงคราวพ่อเลี้ยงคำรามดุ ...


"นางฟ้าระวังนะครับ" ชานซองรีบวิ่งไปฉุดมือนางฟ้าตาตี่ของเขา (ตอนไหน?) วิ่งไปหลบหลังเพื่อนรักที่ยืนนิ่ง จ้องเขม็ง 


"ทำไมจะกินไม่ได้!" นิชคุณคำรามแว๊ด


"เพราะข้าไม่ให้เอ็งกิน!!"


"อร๊ายยย อย่ามาออกคำสั่งนะเว่ย!!" เท้าเรียวกระทืบดินปึงปังเพราะถูกขัดใจ


"ข้าจะสั่ง!!" เท้าหนักก็กระทืบดินเช่นกัน


โอ้มายก๊อตตต...
ยักษ์วัดแจ้ง กับยักษ์วัดโพธิ์ มาโผล่เกาหลีได้ยังไงครับ. .


ชานซองปวดขมับตุ๊บๆ หันไปมองนางฟ้าข้างคัวแล้วยิ้มแหย ก่อนจะออกความเห็นเบาๆ "ผมว่าเราไปหาหลุมหลบภัยที่อื่นดีกว่าครับนางฟ้า อีกเดี๋ยวแถวนี้ก็เตียนราบแล้ว"


"ผมชื่อจุนโฮครับ" จุนโฮแนะนำตัวแบบเขินๆ ก่อนจเบี่ยงตัวออกจากอ้อมกอดคนแปลกหน้า

"ชานซองครับ ยินดีที่ได้รู้จัก ผมเป็นเพื่อนของไอ้คุณมัน"

"ครับยินดีเช่นกันครับ ผมว่าเราไปหลบตรงโน้นดีกว่าครับปลอดภัยกว่า"

สองคนมองหน้า จับจูงกับวิ่งไปหลบหลังองุ่นต้นใหญ่คอยชำเรืองมองสถานการณ์การสู้รบอย่างใจจดใจจ่อ


.
.
.   

           "ทำไมฉันจะกินองุ่นไม่ได้ห่ะ!!..." นิชคุณยืนเท้าเอวมองหน้าแทคยอนแบบเอาเรื่อง "..ฉันจะกินก็แปลว่าฉันจะกิน"


"ไม่ได้ยินที่จุนโฮบอกเหรอไงว่าองุ่นมันปนเปื้อน อยากปวดท้องอีกรึไง!"


"เออยอมปวดท้องตาย เอาองุ่นคืนมา" 


"เลิกทำตัวเป็นเด็กเอาแต่ใจสักทีได้ไหมนิชคุณ!!!!!"


ทันทีที่ได้ยินคำต่อว่า นิชคุณก็สะดุ้งเฮือก น้ำตาค่อยๆเอ่อ ร่างเล็กหมุนตัวหันหลังกลับ เตรียมตัวจะวิ่งหนี

แทคยอนรีบพุ่งจู๊ดมากอดเอวบางๆของว่าที่เมียจ๋าไว้แน่น ..
ไม่ได้สิ ขืนปล่อยก็วิ่งเตลิดเข้าไปหาองุ่นกินเองจนปวดท้องอีกแน่นๆ


"ปล่อย อึก ปล่อยสิ ฉันมันเด็กเอ่แต่ใจนี่ นายจะมายุ่งทำไมเล่า ฮือออออ"


"ขอโทษนะ  ข้าไม่ได้ตั้งใจ ข้าแค่เป็นห่วงเอ็ง"


"ฮืออออออ เป็นห่วงก็บอกว่าเป็นห่วงสิ ฮือออออ ทะ ทะ อึก อึก  ทำไมต้องดุด้วยหว่ะ กลัวนะเว่ย เสียใจนะเว่ย เจ็บจี๊ดเลย ฮืออออออ เก็ตเฮิร์ท มักมัก ฮืออออออออ"


                 แทคยอนทำหน้าบอกบุญไม่รับ รีบหันไปหาเพื่อนเก่ากับน้องชายตาตี่ แบบขอความช่วยเหลือ แต่ทุกคนพร้อมใจกับหลบตา..


เอาไงดีหล่ะทีนี้...
     
         
"อย่าร้องไห้เลยนะ ข้าขอโทษ"


"ฮือออออออ"

แทคยอนกรอกตา ถอนหายใจ แล้วยื่นข้อเสนอ...

"อ่าก็ได้ ข้าให้เอ็งกินองุ่นก็ได้ "


น้ำตาของคู่หมั้นหยุดไหลประหนึ่งปิดก๊อก ...


"จริงเหรอ น้ององุ่น เอ๊ย พ่อเลี้ยง" รีบปาดน้ำตาออกจากแก้ม ตากลมช้ำเหลือบมอง อย่างชั่งใจ "..ให้กินจริงๆเหรอ"


"จริงสิ แต่ให้ได้แค่พวงเดียวนะ แล้วเอ็งต้องเอาไปล้าง ก่อนกินก็ต้องปลอกเปลือกก่อน "


"ปลอกเปลือกองุ่น ที่ไหนเขาทำกันเล่า" นิชคุณเบ้ปากเบิ่นบ่นกระปอดกระแปด 


"ก็ที่ไร่นี่แหล่ะ"


"มันไม่อร่อย"


"งั้นก็ไม่ต้องกิน..." แทคยอนปรามเสียงเข้ม หมุนตัวนิชคุณมาผชิญหน้า แล้วชี้นิ้วคาดโทษ "..ถ้าดื้อ ไม่ทำตามก็ไม่ต้องกิน เข้าใจมั้ย"


"เออ เข้าใจแล้ว!" ใบหน้าหวานๆของคู่หมั้นงอหงิก ทำท่าไม่พอใจสุดขีด แต่ก็ยอมรับปาก "...แต่นายต้องเป็นคนเอาไปล้าง กับปอกเปลือกนะ ฉันจะอ้าปากรอกินเฉยๆ"


"ตกลง ข้าไม่กล้าขัดใจเอ็งแล้วหล่ะ"  แทคยอนยิ้ม มือเกลี่ยคราบน้ำตาออกจากแก้มเนียนเบาๆ 

.
.
.

             "เสร็จยางงง ฉันอ้าปากรอจนเมื่อยกรามแล้วนะ..." นิชคุณอ้าปากรอองุ่นที่แทคยอนกำลังปลอกเปลือก ตากลมเหลือบมองรอยแผลเป็นที่โผล่พ้นแขนเสี้อ

"..แล้วนั้นแขนไปโดนอะไรมาเหรอ" 


"หืม .." มือที่กำลังป้อนชะงักหรี่ตามองรอยแผลเป็นบางๆ แล้วยิ้มให้คนตรงหน้า "..เอ็งผลักข้าล้มตอนเด็กๆไง จำไม่ได้รึ"


"เมื่อไหร่นายจะเลิกขี้ตู่ว่าเป็นเพื่อนฉันสักทีหล่ะ ตอนเด็กๆ ฉันมีแต่เพื่อนเป็นผู้หญิงนะ ยูมิ เจนนี่  เจีย มิน แล้วก็แทคกี้ .."


"แน่ใจเหรอ.." แทคยอนถามกลับ  แล้วส่งยิ้มเรียบๆ



"หรือว่า..แทคกี้เป็นนายอ่ะ  ว๊ากกก นายจะเป็นแทคกี้ได้ไง ไม่จริงอะ  ก็แทคกี้เป็นเด็กผู้หญิงนี่นา เด๋กผู้หญิงแข็งแรง แต่น่ารักอ่ะ" นิชคุณเถียงเสียงอ่อย 


"วะ ว่าไงนะ!!!...." อคแทคยอนตาเหลือก ยกมือทาบอก แทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
"....ตอนเด็กๆ เอ็งมองว่าข้าเป็นเด็กผู้หญิงเหรอ เอ็งมองยังไงของเอ็งเนี่ย  เขกกะโหลกสักทีดีไหม?!!!  "


"ก็ตอนงานโรงเรียนแทคกี้ใส่กระโปรงนางฟ้า ถือไม้วิเศษเต้นดุ๊กดิกบนเวทีนี่หว่า"


"ข้าโดนครูบังคับให้แต่งเหมือนเอ็งนั้นหล่ะ ตอนนั้นเอ็งก็ใส่กระโปรง ทำไมเอ็งถึงไม่คิดว่าตัวเองเป็นผู้หญิงหล่ะ"


.
.
.
นิชคุณ ....มึนตึ๊บ!!
.
.
.


"เฮ่ออออออ คุณเอ๊ยยย..."  เจ้าไร่แข็งแรงแต่น่ารัก(??) ถอนหายใจอย่างเอือมระอา ในความคิดงี่เง่าของคู่หมั้น ที่มองว่าเขาเป็นผู้หญิง แล้วพูดต่อ


"..ตอนนั้นเราแย่งองุ่นกัน เอ็งผลักข้าล้มเป็นแผลเลือดออก แต่เอ็งกลับร้องไห้ แล้วเอ็งบอกว่าถ้าโตขึ้นแล้วมีแผลเป็น เอ็งจะรับผิดชอบด้วยการแต่งงานกับข้าด้วยนะ"


"..."


"จากนั้นไม่นาน พ่อของเอ็งก็ขายไร่ให้พ่อของข้า บอกว่าจะไปเปิดบริษัทส่งออก แล้วก็ย้ายไปอยู่ที่โซล ก่อนไปเราช่วยกันปลูกองุ่นต้นนึง แล้วเอ็งก็รับปากว่าจะกลับมารดน้ำมันทุกปี แต่เอ็งก็ไม่เคยกลับมาอีกเลย "


"...."


"เอ็งจำข้า จำที่นี่ไม่ได้จริงๆเหรอคุณ  เฮ่อออ ช่างเถอะ อ้ามมเร็วเข้า"

.
.
.

นิชคุณ มึนตึ๊บ (อีกครั้ง)!!!!
แต่ถึงสมองจะมึนตึ๊บ แต่ปากก็ยังเคี้ยวองุ่น ที่แทคยอนคอยป้อนจนแก้มตุ้ยนะจะบอกให้
.
.
.

              "เฮ้ยๆ เดี๋ยวๆ พอเลยไอ้คุณ ..." ชานซองออกมาจากที่ซ่อน เมื่อเห็นว่าบรรยากาศมาคุเริ่มคลี่คลาย  ก่อนจะรีบวิ่งไปแย่งองุ่นในมือเพื่อน

"...นายด้วยแทคยอน เลิกป้อนมันได้แล้ว กินหวานมากๆ เดี๋ยวก็อ้วนเป็นหมูหรอก  อยากชนะประกวดไหมห่ะ  เลิกกินแล้วไปวิ่งเลยไอ้เหม่ง นี่เป็นคำสั่งของพี่เลี้ยงนางงามนะ ปฎิบัติ!!" ชานซองออกคำสั่งเสียงเฉียบ 

"คร้าบบบบ ปฏิบัติก้าบบ " ผู้เข้าประกวดเอ่ยเสียงอ่อน แม้ในใจเต้นเร่าอยากกระทืบเพื่อนแรงๆ แต่ก็ยอมออกไปวิ่งตามคำสั่ง ..

ไม่ใช่กลัวหรืออะไรหร๊อก ..ก็แค่อยากชนะประกวดจะได้กินองุ่นเท่านั้นหล่ะ แล้วหลังจากนั้นค่อยไล่เตะไอ้พี่เลี้ยงหน้ามึนก็ยังไม่สายนี่จริงมั้ย!!..


"คุณจ๋า ค่อยๆวิ่งน้าเดี๋ยวล้ม ข้าเป็นห่วง~"


         'คุณจ๋า' หน้าเกือบคะมำ เมื่อจู่ๆก็ถูกเรียกเสียหวานหยด "อะไอ้บ้า"   หันไปแยกเขี้ยวขู่ แต่อีกฝ่ายกับยิ้มหวานใส่


"คุณอ่า"


"ไม่ต้องเรียกคนจะวิ่ง"


"คูนนน~"


"บอกว่าไม่ต้องพูด"



โป๊ก!!
งื่อออออออ เจ็บสึด..

'คุณจ๋า'  นอนคลำหน้าผากป้อยๆ เห็นดาวตอนกลางวันแสกๆเลยครับ ...


"คุณเอ็งเป็นไงบ้าง.." แทคยอนรีบวิ่งเข้าไปพยุง"..เจ็บไหมอ่า"


"เจ็บเด้!!  ทำไมไม่บอกว่ามีกิ่งองุ่นห่ะ แกล้งกันใช่ไหมเนี่ย!!"


อ้าวแล้วกัน..ตะกี้ห้ามไม่ให้พูดเองนี่หว่า.. แทคยอนกระพริบตาปริบๆ ไม่เถียงอะไรรีบช่วยคู่หมั้นเก็บเศษใบองุ่นแห้ง ออกจากผมเผ้าที่กระเซอะกระเซิง

"ไม่ต้องแก้ตัวเลยนะ ไอ้คนนิสัยไม่ดี"


แทคยอนส่ายหัวเพราะไม่ได้ขยับปากพูดอะไรสักแอะ แล้วจะแก้ตัวได้ยังไง..


"ทำไมไม่พูดห่ะ นายจะแกล้งทำสงครามเย็นกับฉันใช่ม่ะ เออ จำไว้นะ ไม่พูดก็ไม่ต้องพูด ชริ " สะบัดหน้าแบบงอนสุด แล้วจะออกวิ่งอีกครั้ง


"เอ่อออ คือ "   คนถูกด่าฟรีๆยิ่งทำตัวไม่ถูกเข้าไปใหญ่  กำลังจะอ้าปากบอก แต่ไม่ทันอีกเมื่อคู่หมั้นแสนงอนชนโครมอีกแล้ว

"อ๊ากกก ต้นองุ่นบ้านี่" 


"ขอโทษครับ"


"เออ ไม่เป็นไร เอ๋ องุ่นพูดได้เหรอ???" เงยหน้ามองแล้วเหวอ เพราะที่ชนไม่ใช่องุ่นอย่างที่คิด แต่เป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่คนหนึ่ง


"เจ็บรึเปล่าครับ ผมช่วยนะ"


"เอ่อ" นิชคุณอึกอักเมื่อใบหน้าหล่อนั้นโน้มลงต่ำจนเกือชิดหน้าผากจนเขาต้องผงะหนี เรียกเสียงหัวเราะจากลูกน้องที่ตามมาด้วยกัลท่าทีตื่นตกใจของคนน่ารัก


"อย่ายุ่งกับเขา ไอ้พ่อเลี้ยงเกา.." เสียงทุ้มห้าวดุบอกอารมณ์คนพูดได้ชัดเจนดังขึ้น แทคยอนก้าวเข้ามาประชิดตัวคู่หมั้น แขนแกร่งโอบเอวพยุงให้ลุกขึ้นยืน 


"เอ็งมาไร่ข้าทำไม!!"


ตาเรียวของพ่อเลี้ยงเกา หรี่มองท่าทีขี้หวงของแทคยอนแล้วกระตุกยิ้ม
"ก็มาเยี่ยมตามประสาบ้านใกล้เรือนเคียง เหมือนกับเอ็งไง"


"ไสหัวกลับไป!!!"


"แหม เพิ่งจะมาถึงเองนะ อ่อได้ข่าวว่าไร่เอ็งมีสารปนเปื้อนนี่นา แย่หน่อยนะ ปีนี้ข้าว่าไร่เอ็งคงหมดสิทธิประกวดพันธุ์องุ่นแล้วหล่ะ อ่อ แล้วไม่แน่ว่า ไร่เอ็งก็อาจจะถูกปิดด้วย เผลอๆ บริษัทที่เอ็งขายไวน์ให้เขาคงยกเลิกออเดอร์ด้วย"


แทคอนอ้าปากจะด่า แต่ช้ากว่าคู่หมั้น(อีกแล้ว) "พล่ามจบรึยังครับ??"


"เออ คุณเป็นใครเหรอ???"


"ผมเป็นคู่หมั้นเขา แล้วก็เป็นเจ้าของบริษัทที่คุณพูดถึงด้วย  แล้วจะบอกให้ฟังว่า ผมไม่มีทางยกเลิกออเดอร์จากไร่คู่หมั้นของผมแน่ๆ เพราะผมเชื่อมั่นว่า องุ่นทุกพวงในไร่นี้ไม่มีอันตราย ถ้าคุณจะมาพูดเรื่องแค่นี้ ผมว่าคุณคงหมดธุระแล้ว เชิญกลับไร่คุณเถอะครับ"


"คุณ" แทคยอนนิ่งอึ้งหัวใจพองโต ด้วยความตื้นตันใจที่นิชคุณออกตัวปกป้องเขา


"เอ็งกล้าไล่ข้าเหรอ!!"


"ไม่ได้ไล่ แต่ขอร้องดีๆ ถ้าไล่คงจะหาน้ำมาสาดแล้วหล่ะ"


"เอ็ง!!!"


"นิชคุณครับ..." นิชคุณแนะนำพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะถอนหายใจ "..แต่ผมไม่ยินดีที่ได้รู้จักคุณเลยนะ และคงจะดีกว่านี้ถ้าเราจะไม่เจอกันอีก  คุณกลับไปเถอะครับ"


"ก็ได้ ๆข้ากลับก็ได้.."  พ่อเลี้ยงเกายอมล่าถอยในที่สุด แต่ไม่วายหันกลับมามองใบหน้าหวานหยดของคู่หมั้นเจ้าของไร่อริ

.. สวย  แต่ดุ  ท่าจะร้ายไม่ใช่เล่น... 

ดูเหมือนว่าไอ้แทคยอนจะรักจะหวงมากเสียด้วย ถ้าได้มาคนคนนี้มาเป็นของเขานอกจากจะได้แก้แค้น เผลอๆยังได้เป็นเจ้าของบริษัทส่งออกไวน์เสียด้วย

เราต้องได้เจอกันอีกแน่ นิชคุณ!!!

.
.
.

"คราวหน้าเอ็งอย่าไปใกล้ไอ้ก๊อตฟรีย์อีก เข้าใจรึเปล่า" แทคยอนตะคอกใส่คู่หมั้นหน้าหวานอย่างลืมตัวเพราะความหึงหวง


"หึงหรือไง" นิชคุณกระเซ้าเล่นๆ แล้วเบี่ยงตัวออก เตรียมจะวิ่งอีกครั้ง


"ใช่.." แทคยอนหมุนกายรีบสาวเท้าตามติดว่องไว เอื้อมมือคว้าข้อมือเล็กๆแล้วรั้งไว้ ก่อนจะเชยคางขึ้นมาสบตาแป๋วแหวว กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง "...ข้าหึง"

   
 นิชคุณอ้าปากค้างแทบจะทันที รีบปัดมือนั้นออกแล้วก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย


"ได้ยินรึเปล่าคุณ ว่าข้าหึง แล้วก็ไม่ชอบให้เอ็งคุยกับคนอื่นด้วย"


"ระรู้ รู้แล้วน่า ปล่อยก่อน อายไอ้หมีมัน" หมุนตัวจะถอยห่าง แต่ถูกแทคยอนขังไว้ในอ้อมแขน 


"ไม่ปล่อยหรอก ข้าชอบเห็นเอ็งหน้าแดงน่ารักดี"


                นิชคุณยิ่งขวยเขิน รีบผินหน้าออกข้าง เสียงใสบ่นอุบใยลำคอเล็กๆ พยายามกระตุกกายตนออกหมายจะหลุดพ้นจากวงแขนใหญ่  ทว่าแทคยอนกลับไม่ยอมปล่อย "อย่าแกล้งสิ"


"ข้าไม่ได้แกล้ง แต่ข้ากอด" แทคยอนหรีตาเรียวหวานราดรดจนคนถูกมองขวยเขินใบหน้าร้อนผ่าว


"แทคอ่า~ปล่อยเถอะน๊า~~"


"อย่าอ้อนซี่ เดี๋ยวก็กอดไม่ปล่อยหรอก"


            "แทคคค~"  นิชคุณยิ้มกริ่มจงใจทำเสียงมุ้งมิ้งเพิ่มขึ้น "...ปล่อยน๊า~♡" 
หัวเราะคิกคิก เมื่อแทคยอนเป็นฝ่ายยืนเหวอ เขารีบเดินผลุบออกจากอ้อมกอดอย่างว่องไว  นิ้วเรียวจิ้มที่เปลือกตาล่าง และดึงหนังลงมา แลบลิ้นสีแดงสดให้ ก่อนจะวิ่งกลับเข้าบ้าน

"แบร่~~"


"ไอ้ตัวแสบ" แทคยอนพึมพำมองตาร่างบางนั้นด้วยรอยยิ้ม ..รอให้แต่งก่อนเถอะจะกอดไม่ปล่อยเลย..


.
.
.

               "พี่แทคเรื่ององุ่นปนเปื้อน..." จุนโฮเอ่ยหน้าเคร่งขรึม "... พี่มีเวลาพิสูจน์ตัวเองแค่ 15 วันนะครับ  ไม่งั้นผมคงต้องทำตามหน้าที่"

"เรื่องนั้นข้ารู้ดี  .." เจ้าของไร่บอกพร้อมรอยยิ้ม "..ส่วนเอ็งทำตามหน้าที่เถอะ ข้าไม่ว่าอะไรหรอกอย่าคิดมาก"



"พ่อเลี้ยงครับ พ่อเลี้ยงง"


ตาเรียวเหลือบมองคนงานที่วิ่งกระหืดกระหอบ "ว่าไงมีอะไร"


"มีคนเจอกระป๋องสารเคมีอยู่ท้ายไร่ครับ"


"เข้าใจแล้ว เดี๋ยวข้าจะรีบไป.. "  มือหนาตบบ่าเล็กๆของจุนโฮเบาๆ " ..อีจุนโฮ ข้าต้องพิสูจน์ตัวเองให้ได้ว่าข้าไม่เคยใช้ยาในไร่  ..ชานซอง เดี๋ยวไว้คุยกันนะข้าต้องไปทำงานก่อน " พูดจบก็วิ่งตามคนงานกลับเข้าไปในไร่..


🍇🍇🍇🍇🍇🍇🍇🍇🍇🍇🍇🍇🍇🍇🍇🍇🍇🍇🍇🍇🍇🍇🍇🍇🍇🍇🍇🍇



คุยกัน คุยกัน

ทำไมเวิ้นยาวววววว 
ก็ว่างไงค่ะ ชีวิตกานว่างมากอยู่บ้านตลอดด😓😓
สงกรานต์ทีไรกานติดวันแดงเดือดทุกทีเลยค่ะ😂😂😂😂😂

ขอให้เพื่อนรีดที่รักของ 'กานค่ะ' ทุกคนมีความสุขมากๆๆในวันสงกรานต์ หรือวันปีใหม่ไทยนะค่ะ 💦💦💦...ใครที่ไปต่างจังหวัดขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพทุกคนน๊าาา😊😄😄

ยังไม่ได้ตรวจคร่า นั่งจิ้มมือถือคาดว่าน่าจะผิดมากโข 😖

enjoy reading
kanka 👧👧