บ่วงรัก เพลิง สีน้ำผึ้ง

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

   โชคชะตามักเล่นตลกกับคนเราเสมอ บางครั้งความสุขที่เราเรียกหามันมาเข้ามาแค่แป็ปเดียว เดี๋ยวมันก็ห่างหาย แต่กลับความทุกข์ที่ใจไม่เคยต้องการอยากที่จะสัมผัส มันกลับวิ่งเข้าใส่ เราได้ตลอดเวลา คนเราบางที่ชีวิตก็ไม่มีอะไรที่แน่นอน วันนี้อาจจะสุข แต่ใครเลยจะรู้ว่าพรุ่งนี้เราจะเป็นทุกข์

        ชีวิตของผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง ที่ถูกผู้ใจบุญอุ้มชู มาตั้งแต่เด็กๆ ให้การเลี้ยงดูไม่ต่างจากลูกในไส้ ถูกฟูมฟัก เลี้ยงดูมาอย่างดี แต่ก็ภายใต้ความกดดัน จากทายาทที่แท้จริงของตระกูล เพราะเธอเป็นแค่บุตรบุญธรรม ที่มีโอกาสได้ใช้นามสกุลดัง  สุริยะจักร ตระกุลเก่าแก่ ที่สืบเชื้อสายมารุ่นต่อรุ่นก็เหมือนกัน

          จอมขวัญ สุริยะจักร นั้นคือชื่อของเธอ ผู้หญิงตัวเล็กๆ ใบหน้าเรียวรูปไข่ ผมยาวสลวยสีดำสนิท เรียวคิ้วเข้มโค้ง รับดวงตาเรียวกลมโต จมูกโด่งเชิดขึ้น รับกับริมฝีปากบาง แดงชมพูระเรือนั้น ผิวพรรณขาวสะอาดหมดจด แม้จะไม่สวยจนเป็นที่สะดุดตา  แต่ความน่ารัก และกริยา วาจาอ่อนหวานก็สามารถสะกดใจผู้คนที่เดินผ่านเข้ามาพูดคุยได้ไม่น้อย

       ด้วยการที่เป็นแค่บุตรบุญธรรมของคุณสายน้ำ  น้องสาวของเจ้าสัวสายฟ้า สุริยะจักร  ในเครือ เดอะซันกรุ๊ป  เจ้าของห้างดัง ที่ขยายกิจการควบคุมแถบทุกพื้นที่ในเขตตัวเมืองและจังหวัดใหญ่ๆ แม้จะได้ใช้นามสกุลดัง แต่จอมขวัญก็เจียมเนื้อเจียวตัวเสมอ เธอไม่เคยทำให้คุณสายน้ำ มารดาที่รับอุปการะต้องทุกข์ใจ เมื่อได้รู้ว่าเธอถูกนำมาเลี้ยง เพื่อทดแทนกับบุตรสาวแท้จริงของนางที่หายไป แม้จะถูกตอกย้ำ และคอนแขวะ จากทายาทตัวจริง บุตรชายคนเดียวของเจ้าสัว สายฟ้า   

           ต้นน้ำ สุริยะจักร ชายหนุ่มที่กำลังตกเป็นข่าวโด่งดังอยู่ ณ ตอนนี้  เพราะอาทิตย์ที่แล้ว เขาเพิ่งเดินทางกลับมาจากประเทศอังกฤษหลังจาก ไปร่ำเรียนมาเกือบสิบปี และคว้าปริญญาโท ด้านการบริหารจากมหาวิทยาลัยออกซฟอร์ด มาอวดให้เจ้าสัวสายฟ้าได้ชื่นชม  ก่อนจะมีงานแถลงข่าวให้อย่างใหญ่โต ในการกลับมารับตำแหน่งรองกรรมการผู้บริหาร ในเครือ เดอะซันกรุ๊ป ไปเมื่อวานนี้

            ตั้งแต่เล็กยันโต เธอมักจะถูกชายหนุ่มกระแนะกระแหน่ คอนแขวะ และเปรียบเทียบกับบุตรสาวที่หายตัวไปของผู้มีพระคุณ เขามักจะย้ำพูดย้ำทำให้เธอ เจียมตัว อย่าคิดปีนป่ายให้ตัวเองอยู่สูงเทียมเขา ทำให้เธอรู้สึกว่าตนเองด้อยค่าไม่คู่ควรกับนามสกุลโด่งดังนั้นเสมอ  แต่เพราะความเข้มแข็ง และกำลังใจที่ดีจากทั้งเจ้าสัวและคุณสายน้ำ ทำให้เธออยู่รอดและอดทนมาถึงทุกวันนี้ เพราะท่านทั้งสองไม่เคยมองว่าเธอเป็นคนอื่น นอกจากคนในครอบครัว

               เจ้าสัวตัดสินใจ ส่งตัวต้นน้ำ ไปเรียนต่อที่เมืองนอก เพื่อตัดปัญหาความขัดแย้งที่เกิดขึ้น และเพื่อให้ชายหนุ่มโตเป็นผู้ใหญ่พอที่จะมีเหตุผล และรับฟังผู้ใหญ่มากพอกว่านี้

          สิบปีที่ผ่านมาเธออยู่ที่นี่ด้วยความสงบสุข ปราศจากการดูถูกเหยียดหยามของชายหนุ่ม เพราะเขาไม่เคยกลับมาเลย  แต่วันนี้เขากลับมาแล้ว กลับมาด้วยความภาคภูมิใจของเจ้าสัว และก็ยังกลับมาพร้อมกับหอบเอาความไม่ชอบเธอกลับมาเหมือนเดิม เพราะวันแรกที่เจอหน้า เขาก็ไม่วายคอนแขวะเธออยู่ดี

          ที่สุดแล้วเธอก็คงต้องยอมรับ และอยู่บ้านหลังนี้ด้วยความเข้มแข็ง  ในเมื่อชีวิตเลือกเกิดมาไม่ได้ให้สุขสมหวังทุกอย่าง ดังนั้นอยู่กับมันให้มีความสุขจะดีกว่า เขาก็แค่ผู้ชายที่ไม่รู้จักโต ที่คิดแค่ว่าเธอมาแย่งความรักจากทั้งเจ้าสัว และคุณสายน้ำไปเท่านั้น

              หลังจากส่งคุณสายน้ำเข้านอน  จอมขวัญก็ต้องรีบกลับออกไปเข้าเวรที่โรงพยาบาลต่อ เธอขออนุญาตหัวหน้าพยาบาลประจำตึกเอายามาให้นาง เพราะเด็กที่บ้านโทรไปแจ้งว่าอาการเครียดของคุณสายน้ำกำเริบ นางมักจะเป็นแบบนี้เสมอ เวลาที่ใกล้ถึงวันเกิดของลูกสาวที่หายตัวไป แม้ว่าเวลาจะผ่านมาเกือบยี่สิบปี แต่พอถึงวันนี้ ที่ไร นางก็มักจะเครียดแล้วเหม่อลอยเสมอ ถ้าวันนี้ไม่ติดคนไข้พิเศษของหมออยุทธ์ เธอคงจะขอลางาน แล้วกลับมาเฝ้านาง

           ระหว่างที่กำลังกึ่งวิ่งกึ่งเดินลงบันได ก็ต้องหยุดชะงักกลางคัน เมื่อชายหนุ่มที่มักจะพูดจาถากถางอยู่นั้นกำลัง กึ่งวิ่งกึ่งเดินขึ้นบันไดมาเช่นเดียวกัน

        จอมขวัญหลบสายตาคู่คมทันที เมื่อเขามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า เพราะตั้งแต่เขากลับมา ชายหนุ่มมักจะมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ แม้จะไม่ดูดุร้ายเหมือนช่วงที่ผ่านมา แต่มันก็รู้สึกหวั่นใจแปลกๆชอบกล เพราะดูมันไม่เป็นมิตรเอาซะเลย

                จะไปไหน    ชายหนุ่มถามขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่กลับมองสำรวจเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่น่าเชื่อ ว่าเด็กหญิงที่เขาชอบแกล้งให้ร้องไห้ขี้มุกโป่ง เมื่อกว่าสิบปีที่แล้ว โตขึ้นเธอจะเป็นสาวสวยสะพรั่งแบบนี้  ยิ่งอยู่ในชุดพยาบาลสีขาวสะอาดตา  แล้วรวบผมขึ้นเผยให้เห็นดวงหน้าที่หมดจด ทำให้ใบหน้าหวานยิ่งหน้ามอง คงจะมีอยู่จุดเดียวนั้นแหละที่ชายหนุ่ม ไม่ชอบ คือจมูกเล็กที่เชิดโด่งนั้น เพราะมันดูขัดตายิ่งนักในสายตาเขา

                    เขาเวรค่ะ  วันนี้ขวัญอยู่เวรดึก ก้มหน้าก้มตาบอก ไม่กล้า เงยหน้าขึ้นมาสบตา เจ้าของนัยน์ตาคมเข้านั้น

                    คุณอา ไม่สบายแทนที่จะอยู่ดูแล แต่นี่กลับวิ่งโร่ ออกไปทำงานนอกบ้าน ถามจริงเถอะจอมขวัญ เธอไม่ตะขิดตะขวงใจบ้างเหรอ   น้ำเสียงเริ่มเข้มข้น พร้อมๆกับแววตาและสีหน้า ที่เริ่มมีแววกร้าว

                  จอมขวัญเม้มปากตนเองไม่เน้น ไม่กล้าเถียง เพราะถึงเถียงไปก็ไม่ชนะ ยังไงซะเขาก็หาเรื่องมาต่อว่าเธอได้ตลอดอยู่แล้ว ดีไม่ดีคืนนี้เธออาจจะไม่ได้กลับไปเข้าเวรก็ได้

               พูดกับฉัน ทำไม ไม่เงยหน้ามองฉัน ไม่เคยมีใครสอนเรื่องมารยาทเธอหรือไง  เขาว่า พร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ แล้วยื่นมือมาช้อนคางเธอให้เงยขึ้น  มองสำรวจใบหน้าหวานอย่างถือสิทธิ์

                 ปล่อยคะ คุณต้น ขวัญต้องรีบไปเข้าเวร   เธอเอียงหน้าหนี ใบหน้าที่ก้มต่ำลงมาถาม ก่อนจะยกมือขึ้นมาปัด มือชายหนุ่มทิ้ง

          เข้าเวร! จะรีบไปเข้าเวร เวลานี้นี่นะ นี่มันเลยเวลางานเธอมารวมสองชั่วโมงแล้วนะจอมขวัญ จะโกหกอะไรก็ให้มันเนียนๆหน่อย ฉันไม่ใช่ผู้ชายหน้าโง่ ที่จะหลงเหลือในน้ำคำของเธอ ไม่พูดปล่อย ชายหนุ่มลืมตัวถึงขั้น เข้ามากระชากแขนเธอแล้วบีบรัดอย่างแรง

            ขวัญพูดอะไรไป คุณก็ไม่เชื่ออยู่แล้ว แล้วจะถามทำไมคะ ปล่อยขวัญค่ะ ขวัญจะรีบไป  น้ำเสียง เริ่มสั่น เพราะแรงบีบที่ต้นแขน นี่มันใช่ครั้งแรกที่เขาด่าว่า หรือทำร้ายเธอแบบนี้ แต่นั้นมันเมื่อเกือบสิบปีที่แล้ว แม้เขาจะเคยรังแก หรือดุด่า แต่มันก็ไม่เคยมาพร้อม สายตาดุดัน และแข็งกร้าวแบบนี้

        ฉันไม่ให้เธอไปไหน ทั้งนั้น คุณอากำลังไม่สบาย เธอต้องอยู่ดูแลท่าน  ตามฉันมานี่ ไม่พูดเปล่า ต้นน้ำฉุดกระชากเธอให้เดินตามขึ้นไปยังตัวบ้านดังเดิม ไม่สนใจเขาที่กำลัง นิ่วหน้าพร้อมความเจ็บอยู่เลยสักนิด

          คุณต้น ปล่อยขวัญค่ะ ขวัญเจ็บ คุณแม่ท่านหลับไปแล้วคะ ขวัญเพิ่งให้ทานยาคลายเครียด กว่าจะตื่นก็พรุ่งนี้เช้าเลย จอมขวัญบอก พร้อมยื้อตนเองไว้ การกลับมาของเขาคราวนี้ดูเหมือน จะสร้างปัญหาใหญ่ให้เธอแน่ๆ เพราะแววตาที่เขามองเธอตอนนี้ กับตอนนั้นไม่ต่างกันโดยสิ้นเชิง

     แต่มีหรือคนที่เอาแต่ใจ และไม่ยอมฟังใครอย่างต้นน้ำจะฟัง เขาตั้งหน้าตั้งตาลากเธอมาทางทิศทางที่ไม่ใช่ของนอนห้องคุณสายน้ำ แต่เป็นห้องนอนของเขาที่อยู่อีกฝั่ง หนึ่งก่อนจะเปิดประตูห้องนอน และผลักเธอให้เขาไปอยู่ข้างใน

            คุณต้น ปล่อยขวัญนะ คุณคิดจะทำอะไรของคุณ  คุณต้น!  เสียงเรียกขาดหายทันที ที่มีเสียงล็อคประตูดังแกร็ก พร้อมๆกับ ต้นน้ำเดินปลดเนคไทที่คอ แล้วก้าวเข้ามาหา

              จอมขวัญมองคนที่เดินเข้ามาหาอย่างตื่นตระหนก พร้อมๆกับการก้าวถอยหลังไปด้วยความหวาดกลัว ถ้าเป็นเมื่อก่อน เธอจะไม่รู้สึกหวาดระแวงแบบนี้ เพราะทั้งเขาและเธอยังเด็ก แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ทั้งเธอและเขาโตพอที่จะรู้ว่า การอยู่ด้วยกัน สองตาสองลำพังแบบนี้ ชายหญิง มันไม่สมควร

                 การที่ ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ด้วยกันตามลำพัง สองคนในห้องนอนแบบนี้ เธอคิดว่าเขาทำอะไรกันละ เขาว่าพร้อมกับการค่อยๆแกะกระดุม ที่เสื้อเชิ้ตออก หลังจากที่โยนเนคไททิ้งไปอย่างไม่ใยดีแล้ว

                    จอมขวัญเหลียวซ้ายเหลียวขวา เพื่อมองหาสิ่งของไว้ช่วยป้องกันตนเอง เมื่อเข้าใจถึงเจตนารมณ์ชายหนุ่ม  และสิ่งที่เธอกลัวมาตลอด กำลังชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

               คุณจะทำอะไร?  เธอกลั่นใจถาม เมือเดินมาจนสุด ชิดขอบผนังห้องแล้ว และชายหนุ่มยังไม่ยอมหยุดการคุกคาม เขาก้าวเข้ามาหาเธอเรื่อยๆ จนเจียนจะเข้าถึงตัวเธออยู่แล้ว ก่อนจะมาหยุด ใช้มือเท้าไปกับผนังอยู่เหนือระดับไหล่เธอเล็กน้อย แล้วพ่นลมหายใจอุ่นๆ รดใบหน้าของเธอ จอมขวัญหลับตาปี้ พร้อมย่อตัวลงหนีในทันที

          หึหึ!! ชายหนุ่มหัวเราะอยู่ในลำคอ เมื่อเห็นหญิงสาว กลัวจนลนลานและตัวสั่น ก่อนจะผละออก แล้วส่ายศีรษะ พร้อมกับการเดินจูงแขนเล็กมานั่งลงตรงปลายเตียง ที่จริงก็แค่กะจะแกล้งเธอเล่นเท่านั้นแหละ ไม่คิดว่าเธอจะกลัวเขาจนตัวสั่นแบบนี้

         จอมขวัญมองตามอย่างไม่ค่อยวางใจนัก เขากำลังจะทำอะไรเธออีก การกลับมาครั้งนี้ดูชายหนุ่มจะอารมณ์ขึ้นๆลงๆ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย บางทีก็ทำเหมือนเย็นชา บางทีก็เฉยเมื่อยใส่ แต่ไม่ว่าเขาจะไม้ไหนกับเธอ ขออย่างเดียว อย่ามาไม้นี้กับเธอ การที่เขาพาเธอเข้ามาในห้อง และถ้าคนอื่นรู้ มันคงไม่ใช่เรื่องดีๆแน่  แม้จะไม่ใช่พี่น้อง แต่ก็อยู่อย่างพี่น้องมาโดยตลอด

             รอฉันอยู่ตรงนี้ ห้ามหนีออกไปเด็ดขาด ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ แล้วจะไปส่งที่โรงพยาบาลเอง แต่ถ้าเธอไม่เชื่อฉัน ฉันจะตามไปลากเธอออกมาจากโรงพยาบาลทันที  ขู่เสียงเข้ม ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องแต่งตัว ทิ้งให้จอมขวัญ มองตามอย่างไม่เข้าใจนัก แต่ถึงกระนั้นก็ยอมทำตามคำสั่งคือนั่งรอเข้าอยู่ในห้อง เพียงแต่เปลี่ยนจากปลายเตียง ไปนั่งลงโซฟาตัวใหญ่ที่อยู่มุมห้องนั้นเอง 

                 ชายหนุ่มไม่รู้ว่า ทำไม และเพราะอะไร ความรู้สึกลึกๆของเขา ถึงไม่แสดงออกมาตามตรง แต่กลับทำในสิ่งที่ตรงกันข้าม เขายอมรับว่าเขาเคยไม่ชอบเด็กผู้หญิงคนนั้นเอามากๆ เพราะคิดว่าเธอเข้ามาแทนน้องสาวที่หายไป คิดว่าเธอมาแย้งความรักจากบิดา และอาแท้ๆของเขา

                แต่พอเวลาผ่านพ้นไป จากวัยรุ่น ถึงวัยที่พอจะสามารถแยกแยะและเข้าใจถึงเหตุผลว่าทำไม บิดาถึงรับอุปการะเลี้ยงดูเธอไม่ต่างจากลูกในไส้ ก็ทำให้ลดอาการเกลียดชังลงได้บ้าง ที่จริงเขาไม่ได้เกลียดเธอ เพียงแต่ไม่ชอบใจที่เธอเข้ามาแย่งความรักจากบิดา และอาไปเท่านั้น

             ยิ่งวันนี้ ได้มาเห็นอาการหวาดกลัว ของเธอที่มีต่อเขา นั้นแสดงว่า เธอไม่เคยลืมสิ่งที่เขาเคยด่าว่ามาตั้งแต่เล็กเลยด้วยซ้ำ แต่จอมขวัญก็คือ จอมขวัญเธอก็ยังอดทน และเข้มแข็ง ไม่ต่อปากต่อคำ เขาคงใช้คำว่า เจียมเนื้อเจียมตัวกับเธอมากเกินไปหรือเปล่า วันนี้เขากลับมาเธอถึงเอาแต่หลบตาหลบตา ไม่ค่อยอยากจะสนทนาด้วย

      หลังจากหายไปร่วมสิบนาทีก็ออกมาพร้อมเสื้อผ้าชุดที่พร้อมที่จะใส่ออกไปด้านนอก เธอเดาว่า วันนี้ชายหนุ่มก็คงไม่กลับเข้ามาในบ้านอีก เพราะตั้งแต่กลับมาร่วมสองอาทิตย์ เธอยังไม่เห็นเขาจะมาหลับนอนที่บ้านเลยสักวัน แต่ก็ดีเหมือนกันเธอจะได้ไม่ต้องคอยหลบหน้าหลอบตา และคอยระแวงว่าเข้าจะเข้ามาหาเรื่องกลั่นแกล้งเธออีกเมื่อไหร่

           ไปกันได้แล้ว เขาเอ่ยขึ้นพร้อมเดินนำเธออกไปจากห้อง  จอมขวัญผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก เมื่อหลุดพ้นจากห้องนอนชายหนุ่มสักที เธอเดินตามหลังชายหนุ่มออกไปแต่โดยดี ไม่พูดไม่สนทนาอะไรด้วยอีก

               พรุ่งนี้ออกเวรกี่โมง ฉันจะไปรับ  เขาเอ่ยขึ้น เมื่อนั่งเงียบมาในรถได้สักพัก เพราะจอมขวัญเอาแต่เหม่อมองออกไปนอกถนนไม่ยอมคุยด้วย

               ไม่เป็นไรคะ เดี๋ยวขวัญกลับเองได้ เธอเหลียวหน้ามาตอบคำถาม ก่อนจะหันกลับมาตามเดิม

              นั้นไม่ใช่คำตอบของคำถามจอมขวัญ ฉันถามเธออีกที พรุ่งนี้ออกเวรกี่โมง  เขาถามเสียงหนักแน่น และเน้นให้เธอได้ยินชัดๆในคำถามของเขา แต่ไม่ได้สนใจหันมามองใบหน้าของคนที่กำลัง เม้มปากเข้าหากันแน่นนั้น เมื่อกำลังโดนชายหนุ่ม บังคับให้พูดในสิ่งที่เขาอยากได้ยิน

                  เจ็ดโมงเช้าคะ ....  ในที่สุดก็ต้องเอ่ยปากบอกไป

                   อืม!! งั้นเจ็ดโมงเช้า มารอฉันอยู่หน้าโรงพยาบาล เธอคงรู้นะว่าถ้าขัดคำสั่งฉัน เธอจะโดนอะไร   ชายหนุ่มเลี้ยวพวงมาลัยรถมาจอดให้หน้าโรงพยาบาล เขาหันมาสั่งเธออีกครั้ง

                    ค่ะ .... จอมขวัญทำเพียง พยักหน้ารับเท่านั้น ไม่อยากโต้แย้ง เพราะเถียงไปก็แค่นั้น เธอไม่น่าเจอเขาเลย อุตส่าห์หลบหน้าหลบตามาได้เกือบอาทิตย์ สุดท้ายก็ไม่รอด ต้องมาเผชิญหน้าเขาอยู่ดี

                    ถึงแล้ว ลงไปได้สิ  จะนั่งบื้ออยู่ทำไม  เขาว่าพร้อมพะเยิดหน้าให้เธอลงจากรถ

                  ขอบคุณนะคะ ที่มาส่ง  เธอยกมือไหว้ชายหนุ่มตามมารยาท ก่อนจะลงจากรถอย่างรวดเร็ว  และเดินก้าวเท้าเข้าไปในโรงพยาบาลทันที ด้วยไม่หันหลังกลับมามองรถคันหรูที่จอดอยู่

            ต้นน้ำมองตามหลังหญิงสาว จนเธอหายเข้าไปจนลับตาแล้วจึงขับรถออกไปจากตรงนั้น วันนี้เขานัดแม่สาวสวยออเกนไนท์ ที่เพิ่งรู้สักได้วันสองวัน ออกท่องราตรี ตอนแรกก็ตั้งใจจะกลับบ้านไปพักผ่อน เพราะตั้งแต่กลับมายังไม่ได้ กลับมานอนที่บ้านเลยด้วยซ้ำ นอกจากคอนโดหรู ที่บิดาเพิ่งยกให้หลังจากกลับมาจากเมืองนอก เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว  เพราะสาวเจ้าโทรมานัด มีหรือคนที่พยายามบิดเบือน ความรู้สึกของตนเองจะ ปฎิเสธ......

   เรื่องนี้ค่อยข้างกระชับนะคะ เพราะเรารู้เรื่องราวๆ มาจาก เรื่องเฮียกายแกแล้วนิดหน่อย แจนจะเริ่มบทที่กระชับขึ้นค่ะ แต่ก็ยังไม่รวบรัดเลยที่เดียว   ฝากเม้น ฝากคูล ฝากกรองตัวหนังสือให้ด้วยนะคะ เอาไปพูดคุยกันได้ที่หน้าเพจนะคะ แจนคุยไม่เก่ง แต่เวิ้อเวิ้นเก่ง5555+