คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ♥ Oh My BaBy! : InTro
เช้าอันแสนสดใส แสงแดดอุ่นๆส่องแสงสาดเข้าทางหน้าต่างที่มีผ้าม่านสีฟ้าลายก้อนเมฆขาวพริ้วสไว ฟังแล้วมันน่าซุกตัวลงบนที่นอนหมอนนุ่มๆในผ้าห่มอุ่นผืนหนาต่อเสียจริง
เนอะ? ว่ามั้ยละ?
“เฮ้ย!หายไปไหนเนี่ย!!!”
โครม!!
“โอ๊ย!!!”
ตึง ตึง ตึง!!!
แต่ดูจากเสียงโวกเวกโวยวายยามเช้าภายในบ้านอันแสนไม่เงียบสงบแห่งนี้แล้ว ลืมสิ่งที่บรรยายไว้ข้างต้นได้เลย
ตึง ตึง ตึง!!!
“คิม ฮิมชาน!! มาอาบน้ำดี๋ยวนี้นะ!!! ” นั่นแหน่…..กำลังคิดอะไรไม่ดีอยู่ละสิ
ทำไมถึงหื่นกันแบบนี้...เอ้ย ไม่ใช่ คือไม่ได้จะว่าอะไรนะ แต่ว่ามันผิดถนัดเลยละ
“คิม ฮิมชาน!!! อย่าวิ่งออกนอกประตูน่ะ!!” บังยงกุกวัยสิบหกปีวิ่งไปรอบห้องครัวยันห้องนั่งเล่นเพื่อไล่จับเจ้าของชื่อให้ได้ทันพร้อมกับเสื้อผ้าและผ้าขนหนูในมือ รีบเร่งฝีเท้าเมื่อเห็นคนที่เขาวิ่งไล่อยู่กำลังจะวิ่งไปตรงประตูที่เปิดแง้มอยู่ออกไป
เห้ย ใครเปิดประตูทิ้งไว้วะ!!!!
หมับ!!
“จ๊ะเอ๋!....จับได้แล้ว ” จุนฮงน้องชายตัวสูงวัยสิบสี่ ที่โผล่มาจากส่วนไหนตามซอกหลืบของบ้านก็มิอาจทราบได้ แต่มือใหญ่กว่าคว้าแล้วอุ้มร่างเล็กๆของเด็กวัย 5 ขวบขึ้นมา
เด็กน้อยหัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบใจที่ตนเองโดนจับได้ จุนฮงยิ้มร่าแล้วแกล้งหยอกกับเด็กน้อยด้วยความสนุกสนาน เรียกเอาสีหน้าบูดบึ้งจากอีกคนที่ยืนหอบแฮ่กมองอยู่
รับรู้ได้ถึงรังสีดำอำมหิตแผ่ซ่านรอบตัวเบาๆ มือขาวส่งร่างเด็กน้อยคืนให้กับพี่ชายคนโตของบ้าน
“รับหน้าที่ต่อเลยพี่ ผมต้องไปเรียนแล้ว อ่อ นี่ก็จะได้เวลาแล้วรีบๆอาบน้ำให้น้องซะละ ”ว่าแล้วก็รีบกระโจนออกนอกประตูไปพร้อมสเก็ตบอร์ดคู่ใจทันทีก่อนที่พี่ชายจะเป็นคนประเคนลูกถีบเตะตูดออกจากประตูแทนให้ด้วยความหวังดี
แล้วทำไมแม่มไม่มาช่วยกูก่อนออกไปละเฟ้ยยยย !!!
บังยงกุกได้แต่ร้องโวยวายราวบ้านแตกกับตัวเองอยู่ในใจ สายตาเรียวหรี่มองเด็กน้อยอย่างขุ่นเคือง แต่ฮิมชานกลับมองตอบตาแป๋วแหว๋วไม่รู้เรื่องแถมยิ้มกว้างโชว์ฟันซี่เล็กให้อีกตะหาก
“ยงกุก….น่ารักจัง....ฮี่ฮี่” ฮิมชานหัวเราะชอบใจอีกครั้ง มือเล็กแปะบนใบหน้ายงกุกเบาๆแล้วเอาแก้มนิ่มๆยุ้ยๆขาวๆของตัวเองถูไปกับแก้มเนียนของยงกุก
โอ๊ยยยยย แม่มเอ้ย โคตรพ่อโคตรแม่โคตรน่าฟัด......หายโกรธก็ได้วะ -///-
ถอนหายใจกับตัวเองเฮือกใหญ่ เหลือบมองดูนาฬิกา ยังพอมีเวลาให้เขาจัดการเจ้าตัวซนอาบน้ำแต่งตัวก่อนไปโรงเรียน มือใหญ่โอบอุ้มร่างเด็กน้อยค่อยๆวางลงในอ่างน้ำที่ใหญ่กว่าเกือบเท่าตัว เปิดน้ำอุ่นๆค่อยๆไล่กวักน้ำลูบไล้ไปตามผิวขาวนุ่มเนียนสมเป็นผิวเด็ก ถูแก้มใสเบาๆที่มีรอยเปรอะสกปรกจากการวิ่งเล่นไปรอบๆหอ
ทำไมบังยงกุกถึงต้องมาเลี้ยงเด็กแบบนี้?? ไม่อยากจะเซดออกมาให้ตัวเองหดหู่ไปกว่าเดิมเลยอ่ะ
แต่ก็นะ เดี๋ยวท่านบังคนนี้จะเล่าถึงประวัติตัวเองให้ฟังคร่าวๆ บอกก่อนเลยว่านี่ไม่ได้อวยตัวเองแต่อย่างใด
บังยงกุก เป็นชื่อที่เลื่องลือกันว่าเขาเป็นชายหนุ่มหน้าตีมาดแมนแอนด์แฮนซั่มบ้านใหญ่ พ่อรวย อาจจะไม่สปอร์ตไฮโซ แต่หล่อละลายใจสาวเลยอยากจะบอก แถมยังได้ชื่อว่าเป็นชายที่ไร้เทียมทาน เก่งเรื่องชกต่อย ที่ไม่มีใครล้มได้
เพราะความจริงแล้วเบื้องหลังของตระกูลบังไม่ได้ทำแค่ธุรกิจอุปกรณ์อิเล็กทรอนิคเท่านั้น
ความจริงแล้ว…..เบื้องหลังของตระกูลบังมันมีอะไรที่มากกว่านั้น
“เฮ้ย บังยงกุก” ชายหน้าโฉดมีรอยแผลบากตรงแก้ม สายตายยียวนส่งมาให้ยงกุกที่ยืนถอนใจหน้าบึ้งเพราะความเบื่อหน่ายที่ต้องเจออะไรแบบนี้อยู่ทุกวันตลอดหลังเลิกเรียน
แม่มเอ้ย!!! จะมีสักวันมั้ยให้กูรีบๆกลับบ้านไปดูอันปังแมนเนี่ย ห๊ะ!!!
“เรียกชื่อกูหาพ่อมึงไง?” ตอบกลับหน้ากวนไม่แพ้กัน ตัวประกอบหน้าปลาบู่เลยขมวดคิ้วหน้ายู่กว่าเดิมเข้าไปใหญ่
“ปากดีจังนะ สัด ถ้าวันนี้กูเอาเลือดออกจากปากมึงไม่ได้ อย่ามาเรียกกูว่า โหดหน้าเสือเลย ”
เชี้ย นั่นหรือฉายามึง หน้าแย้ขนาดนี้อ่ะนะ =_= …….
“อย่าพูดมากดิสัด จะรีบเข้ามาก็รีบดิ”
“ตายเหอะแม่ม!! บังยงกุก!!! ”
“โห่ววว !!! อะไรเนี่ย นี่พี่กะจะชกต่อยชาวบ้านทุกวี่ทุกวันเลยหรือไง?” เสียงกวนประสาทจากน้องชายต่างแม่ทำเอาคิ้วเรียวที่มีรอยแตกนิดหน่อยกระตุก
ไม่มีใครถามใจกุกกี้น้อยสักคำว่าอยากจะไปต่อยชาวบ้านชาวช่องแล้วอดดูอันปังแมนแบบนี้หรอก สรึด......
“แค่เป็นตัวแทนสืบทอดหัวหน้าแก๊งค์รุ่นต่อไปไม่เห็นต้องทำกร่างแบบนี้ทุกวันเลย”
อย่างที่จุนฮงว่านั่นแหละครับ สั้นๆง่ายๆคือตระกูลบังเบื้องหลัง พ่อเป็นอดีตหัวหน้าแก๊งค์มาเฟียเล็กๆทำธุรกิจผิดกฏหมายเล็กๆพอเป็นรายได้เอามาเป็นค่าเลี้ยงค่ากินค่าเทอมให้ลูกชายสองคน เล็กๆน้อยๆจริงๆนะ แค่นำเข้าของผิดกฏหมายนิดๆหน่อยๆเท่านั้นเองอ่ะ อีกอย่าง บังยงกุกไม่ได้ไปหาเรื่องชกต่อยใครเองซะหน่อย ตัวเขานะคนดีจะตาย แต่ก็ชอบมีพวกลองดีมาท้าทายเขาเองตะหาก
ถ้าไม่สู้ก็เสียหล่อดิ -.-
“เงียบปากไปเลย จุนฮง เดี๋ยวจะโดนสอยร่วง ” ยงกุกตอกกลับเสียงเข้ม หงุดหงิดปนหัวเสียที่วันนี้ก็มีคนมาหาเรื่องตลอดทำให้อดดูการ์ตูนรายการโปรด
“เออ พี่ ม๊าบอกมีเรื่องจะคุย ”
ชายหนุ่มแค่พยักหน้ารับส่งๆ พลางเดินกลับห้องนอนโดยไม่ใส่ใจ ถอดเสื้อนักเรียนตัวนอกออกแล้วโยนไปสักที่ของพื้นห้อง ทิ้งตัวอย่างแรงลงบนเตียงกว้างของตัวเอง พ่นลมหายใจแล้วหลับตาลงด้วยความเหนื่อย
หลับตาไปได้สักพัก อารมณ์กำลังเคลิ้มๆเหมือนจะหลับ จู่ๆก็มีอะไรนิ่มๆเล็กๆมาแปะปะลงที่หน้า
อะไรวะ…..หรือจะเป็น......ไอพุดดิ้ง(จิ้งจก)ของจุนฮงมันวะ
กระเด้งตาลืมขึ้นทันทีก่อนจะปะทะเข้ากลับตากลมใสแป๋วคู่นึงเข้าพอดิบพอดี
“เห้ย เด็กนี่ใครวะ!! ” ร่างสูงยันตัวขึ้นนั่งพลางแหกปากโวยวายตกใจ หรืออิเด็กนี่จะเป็นเด็กผีจูออน!!!
“ฮิมชานชื่อฮิมชาน อายุ 5 ขวบ” เด็กน้อยหน้าตาน่ารักน่าฟัดตอบเสียงดังฟังชัดแล้วชูมือเป็นเลขห้าใส่
“นี่เจ้าหนู ไม่ดิ ผู้ชายหรือผู้หญิงเนี่ย ”
“ฮิมชานเป็นปู้ชาย และน่ารักด้วย ” มีใครบอกมันมั่งป่ะว่าแม่มเป็นเด็กที่โคตรหลงตัวเอง =_=
“เออๆ นั่นแหละ เจ้าหนูเป็นใคร มาอยู่ที่นี่ได้ไงเนี่ย ”
“ฮิมชานชื่อฮิมชานนน !!! ”
เออ รู้แล้วเฟ้ยว่าชื่อฮิมชาน แต่แกเป็นใคร โผล่มาจากไหน ใครส่งแกมา แกมาจากโลกอนาคตป่ะเนี่ย!!!
ระหว่างที่บังยงกุกกำลังใช้สมองอันน้อยนิดเล็กเท่าขี้มดคิดอะไรที่โคตรจะปัญญาอ่อนอยู่นั้น เหมือนเสียงสวรรค์ที่ดังเรียกสติเขาออกจากภวังค์
“ตัวโตกลับมาแล้วเหรอ อ้าวฮิมชานอยู่นี่เอง น้าหาตั้งนานแนะ ” หญิงสาววัยกลางคนแต่หน้าตาอ่อนเยาว์โผล่หน้ามาในห้องลูกชายก่อนจะใช้มือยันลูกชายหน้าโหดที่จู่ๆก็โผเข้ามากอดราวกับเห็นผี
“ม๊า ม๊าอย่าบอกนะว่า ม๊าแอบไปมีน้องมาอ่ะ”
“ตัวโต นี่ลูกชายน้าคิมเพื่อนม๊าไง จำได้มั้ย? พอดีป๊าม๊าจะไปดูงานกับน้าเค้าที่ฮ่องกงนะ ”
“แล้ว?”
“พวกม๊าจะไปทำงานแถมน้องยังเด็กไปเลยว่าจะไม่พาน้องไปด้วย แต่ม๊าไม่ค่อยวางใจให้คนอื่นมาดูแลฮิมชานเท่าไร ”
“แล้วว?? ”
“ม๊าเลยเสนอให้ตัวโตช่วยดูแลน้องไงละจ๊ะ” พูดจบพลางฉีกยิ้มหวานใส่ลูกชาย ผิดกับบังยงกุกที่ทำหน้าหมาตายไปเรียบร้อย
“ม๊า!!! นี่มันไม่ตลกนะม๊า ไม่ใช่เรื่องที่ผมต้องมาดูแลเด็กแบบนี้น่ะ!! ”
“เดือนที่แล้วตัวโตใช้เงินในบัตรไปเกินวงเงินใช่มั้ยละ”
“ก็ใช่ แต่….”
“ไม่มีแต่ ม๊าจะจ้างตัวโตให้ดูแลน้อง หกเดือน เดือนละห้าหมื่น ถ้าตัวโตไม่ทำ ม๊าจะไม่โอนเงินให้”
“ม๊ามัดมือชกชัดๆเลยอ่ะ” เหลือบตามองหน้าลูกชายตัวดีที่ทำปากยื่นอย่างเง้างอนก็แอบจะอดยิ้มไม่ได้
“ก็ใช่นะสิจ๊ะ ไอลูกชาย ”
“ทำไมม๊าไม่จ้างไอจุนฮงอ่ะ”
“ก็น้องโล่ยังเด็กเหมือนกันนี่ ช่วยๆกันดูแลไง หรือตัวโตไม่อยากได้เงิน” ………….ก็ต้องอยากได้สิครับ ท่านแม่ที่เคารพรัก
ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ก็มีทางเดียวคือจำใจพยักหน้ายอมรับไปส่งๆ ยังไงๆเงินมันก็ต้องสำคัญกว่าอยู่แล้วอ่ะ
“ฮิมชานอ่า ระหว่างรอคุณพ่อคุณแม่กลับมา ต่อจากนี้ไปฮิมชานจะมาอยู่ที่นี่และพี่ชายคนนี้จะเป็นคนดูแลหนูเองนะจ๊ะ พี่เค้าชื่อยงกุกนะ รู้จักกันไว้ละ ” ใบหน้ากลมๆแก้มป่องๆเงยมองพี่ชายหน้าโหดตัวสูงตาแป๋ว ก่อนจะฉีกยิ้มให้อย่างน่ารัก
โอเค....บังยงกุกยอมรับนิดนึงก็ได้….อิเด็กนี่ก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย
“ยงกุก!” แต่ไม่ทันจะได้ยกยิ้ม เสียงใสของเด็กน้อยที่เรียกชื่อตัวเองห้วนๆนั้นทำให้ถึงกับขวมดคิ้ว
“เรียกชื่อห้วนๆงี้ได้ไง เรียกพี่สิ พี่ยงกุก”
“ยงกุก!”
“อ้าว เด็กนี่นิ!”
“ยงกุก ยงกุก ยงกุกเป็นยักษ์!!” ขอถอนคำพูดว่าอิเด็กนี้มันน่ารักทันป่ะ ยักษ์พ่องจะหล่อขนาดนี้
ทันทีที่เด็กน้อยว่าจบขาเล็กก็เตะเข้าที่น่องของยงกุกทันทีจนเกือบล้ม
“โว๊ย!!! ไอเด็กนี่”
“กรี๊ดดดดด ยงกุกเป็นยักษ์ ยักษ์ปากห้อย!! กรี๊ด!”
“หล่อขนาดนี้มาว่าเป็นยักษ์ได้ไงฟะ!!! แล้วว่าใครปากห้อย!! เฮ้ย หยุดวิ่งนะเว้ย!!! ”
“ดูท่าจะเข้ากันได้ดีนะเนี่ย แค่นี้ก็หายห่วง ”
จบย้อนวันวานยังหวานอยู่….เอ้ย ไม่ใช่ละ แต่นั่นแหละคือสาเหตุที่ทำให้บังยงกุกมาดแมนแอนด์แฮนซั่มผู้นี้จะต้องมาเลี้ยงเด็ก จากวันนั้นจนถึงวันนี้ เขาก็เป็นพี่เลี้ยงเด็กจำเป็นให้ฮิมชานมาได้สองอาทิตย์แล้ว
นี่พูดเลยนะ……
บังยงกุกอยากเป็นบ้าครับ พ่อแม่พี่น้องประชาชี
“นี่ ยงกุกอ่า ” ฮิมชานเรียกเสียงดังในขณะที่มือใหญ่พัลวันติดกระดุมเสื้อนักเรียนตัวจิ่วของตนให้อย่างเร่งรีบ
“ว่าไง”
“เจ็ดโมงครึ่งแล้ว”
“งั้นเหรอ ก็ดีแล้ว เห้ย!! เจ็ดโมงครึ่ง สายแล้วๆ!! ” รีบติดกระดุมเสื้อให้จนเสร็จ คว้าหมวกสีเหลืองอ๋อยมาสวมลงที่หัวกลมๆ ใส่รองเท้าให้เสร็จสรรพพร้อมอุ้มร่างเล็กขึ้นพลางกระโจนออกจากบ้านโดยไม่ลืมคว้ากระเป๋าทั้งของเด็กน้อยและของตัวเอง ก่อนจะใส่เกียร์หมาแล้วออกวิ่งเต็มที่ ในใจกรีดร้องกับตัวเองแบบเดิมอยู่เช่นทุกวัน
ทำไม ทำไมมม ชีวิตของบังยงกุกมันรันทดยิ่งนักกกกกกกก TT.TT
TO BE CON.
ความคิดเห็น