coupon of love คูปองลุ้นรักมัดใจ คุณชายตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #1 : รางวัล

รางวัล

        “ เพียงตัดกล่องด้านภาษาไทย  เขียนชื่อที่อยู่พร้อมเบอร์โทรศัพท์ให้ชัดเจน  แล้วส่งชิ้นส่วนมาที่ตู้ ป.ณ..... ”  เสียงพรีเซ็นเตอร์สาวสวยพูดเจื้อยแจ้วผ่านหน้าจอทีวี  นั่นมีผลทำให้ฉันรีบดูดนมรสสตรอเบอร์รี่ให้หมดในอึกเดียว  แล้วรีบคว้าโทรศัพท์โทรหาแป๋มเพื่อนรักทันที

        “ แป๋ม!!ว่างหรือเปล่าออกมาเจอขวัญที่ JRK MART หน่อยสิ ”  ฉันรีบพูดแล้ววางสายในทันทีไม่เปิดโอกาสให้แป๋มปฏิเสธ

                                  .......... 10 นาทีต่อมา .........

      “ อะไรอีกล่ะขวัญคราวนี้ สบู่ ยาสีฟัน แชมพู หรือนม? ”   แป๋มพูดสีหน้าเรียบเฉยแถมถอนหายใจเล็กน้อย

        “ เยส!!แป๋มเพื่อนรักถูกต้องที่สุด  คราวนี้เป็นนมล่ะรสอะไรก็ได้  รางวัลที่ 1 เป็นตั๋วไปกลับกรุงเทพ – เกาหลี3 วัน2 คืน พร้อมเงินช็อป 30.000 บาทเชียวนะ! ”  ฉันร่ายยาวให้แป๋มฟังพร้อมกับหยิบนมทุกรสที่โฆษณาลงรถเข็น 

        “ ขวัญอ่ะอย่างนี้ทุกทีเลยแล้วจะรีบซื้อทำไม ” 

        “เอาน่าแป๋มเดี๋ยวพอถึงบ้านขวัญทำกับข้าวเลี้ยงนะ ” 

        “ ไม่นะไม่ ไม่ ไม่!! เดี๋ยวแป๋มทำกินเองก็ได้ ”  แป๋มรีบปฏิเสธทันทีด้วยว่าฝีมือฉันขึ้นชื่อยิ่งนัก (ทางไหนไม่รู้)

        “ แล้วนี่พ่อกับพี่พจน์ไม่อยู่เหรอ? ” 

        “ ไม่อยู่พ่อไปทำงานที่เชียงใหม่ 2 เดือนพึ่งไปได้อาทิตย์เดียวเอง  ส่วนพี่พจน์พึ่งบินไปอิตาลี  ”

        “ งั้นขวัญก็อยู่คนเดียวอีกแล้วสิเนี่ย ” 

        “ ไม่เป็นไรชินแล้วสบายมาก ”  ใช่นั่นน่ะถือเป็นเรื่องปกติสำหรับฉัน  ขวัญใจ  หรือ ขวัญ เด็กสาวอายุ 17 ปีที่มีพ่อเป็นที่ปรึกษาบริษัทรับเหมาก่อสร้างของยุโรปที่มาเปิดสาขาที่ประเทศไทย     ส่วนพี่ชายเป็นกัปตันสายการบินยักษ์ใหญ่ของไทยและแม่เสียชีวิตไปตั้งแต่อยู่ป. 2 เวลาที่พ่อไม่อยู่พี่พจน์ก็ต้องอยู่นานๆถึงจะอยู่ไม่ตรงกันซะที  ฉันจึงต้องอยู่คนเดียวมันก็ดูปกติธรรมดาทั่วไปแต่มันมาพิเศษตรงที่ฉันเป็นเด็กม.ปลายที่ชื่นชอบการชิงโชคมากกกกกถึงมากกกกที่สุด    สินค้าอุปโภคบริโภคที่มีการส่งชิงโชคฉันเป็นต้องสอยมาให้ได้ส่วนจะได้ของรางวัลหรือเปล่านั้นก็อีกเรื่องหนึ่ง   บางอย่างฉันไม่ใช้ก็จะนำไปให้คนแถวนี้จนคนในซอยเขาชอบฉันทั้งนั้นแหละ (เข้าข้างตัวเองไปมั้ยเนี่ย!!)

        “ ซื้อมาเยอะขนาดนี้อีกนานถึงจะหมดเขตใช่มั้ย? ” 

        “ ป่าวแค่ 2 อาทิตย์น่ะ ” 

        “ หา!!2 อาทิตย์กับนม 84 กล่องเนี่ยนะถึงเราจะรู้ว่าขวัญกินเก่งขนาดไหนแต่จะกินแต่นมไม่ไหวนะ   แล้วแป๋มว่านะขวัญเก็บตังค์ที่ซื้อของส่งไปชิงโชคน่ะบินไปเกาหลีเองได้แล้วมั้ง ”   จี๊ด!!!!จึ่ก!!!! เจ็บจี๊ดเหมือนโดนคนเอามีดมาปักที่หัวเลยถึงจะรู้ว่าสิ่งที่แป๋มพูดเป็นความจริงก็เหอะ  แต่ตังค์ที่ใช้ก็เป็นค่าขนมในแต่ละเดือนนะไม่ได้ขอพ่อหรือพี่เพิ่มสักหน่อย

        “ แป๋มว่าขวัญไปนอนบ้านแป๋มดีกว่านะ ”ฉันปฏิเสธแป๋มไปเพราะชินแล้วและแถวนี้ก็ไม่ค่อยมีขโมยแป๋มบ่นอีกยืดยาวด้วยความเป็นห่วงยังเป็นเรื่องเดิม  ไม่ว่าเรื่องหน้าตาที่ไม่ค่อยจะดูแลให้สมวัยและการแต่งตัวที่แป๋มหาว่าเราเหมือนป้าพ่อกะพี่พจน์บอกว่าไม่เห็นเหมือนเลย  แล้วก็ชื่นชมพ่อกับพี่พจน์ใหญ่ก็แน่ล่ะสิพ่อน่ะอายุใกล้เกษียณแต่หน้าตารูปร่างเหมือนคนพึ่ง 40ปี    ส่วนพี่พจน์พี่ชายฉันก็แค่ถ้าเข้าวงการ พี่เวียร์   พี่วีรภาพ  พี่เคน  มีหนาวๆร้อนๆก็แค่นั้นเองส่วนฉันผิวขาวนิดหน่อยและสูงถึง 163เซ็นต์ก็ถือว่าเป็นบุญแล้วแต่พ่อกับพี่บอกว่าแค่นี้ก็น่ารักแล้ว  ฮึ แล้วบ่นขนากนี้ใครป้ากันแน่เนี่ย!!  ก่อนกลับบ้านยัยแป๋มก็ทำกับข้าวไว้ 2 อย่างแถมหุงข้าวให้ด้วยน่ากินมากเลย อืม~~~~~เพื่อนรัก~~~~~กินข้าวเสร็จก็รีบเปิดบันทึกคอนเสิร์ตดูว้าว!!!!!!จุนซู  (คิม  จุนซู) น่ารักที่สุด >/////<  เด่นกว่าใครในวงเลยแต่คนอื่นๆก็หล่ออ่ะสุดๆๆเลย PPK DEVIL PRINCE แล้วฉันก็เต้นเลียนแบบท่าของพวกเขาอาจจะดูพิลึกๆหน่อยนะ  ขนาดที่ว่าพ่อกับพี่พจน์วิ่งมาถามว่าโดนอะไรกัดหรือเปล่า  ตอนฉันเต้นอย่างเมามันในเพลงของจุนซู แฮ่ะ แฮ่ะ  ก็คนมันสนุกนี่นาแต่ว่าฉันเป็นคนไทยนะเพลงไทยก็ชอบด้วยเหมือนกัน

        ♪♪ ชอบมะ ชอบมั้ยรูปร่างหน้าตาอย่างนี้ถามหน่อยสิพี่ชอบมะ ชอบม้าส่วนสัดอวบอัด___♪♪      เสียงเพลงจากโทรศัพท์ดังสนั่น  แค่เสียงนี้ก็ยืนยันได้แล้วใช่มั้ยว่ายังชอบเพลงไทยอยู่

        “ สวัสดีค่ะพ่อ ค่ะ สบายดีค่ะแล้วพ่อสบายดีมั้ยคะ  กินข้าวแล้วเรียบร้อยค่ะปิดประตูหน้าต่างเรียบร้อยเช่นกันพี่พจน์เหรอคะอืม~~คิดว่ายังไม่ว่างเลยยังไม่โทรมั้งค่ะ  ค้าาาจะอ่านหนังสือเตรียมเปิดเทอมค่ะ  ซีรี่ส์เหรอคะไม่ค่ะไม่ดูดึกเกินไปหรอกค่ะ  จะดื่มนมก่อนนอนด้วยค่ะ (ของมันแน่อยู่แล้วล่ะ)  ดูแลตัวเองดีๆเหมือนกันนะคะ รักพ่อเหมือนกันค่ะ...จุ๊บ...จุ๊บ...”   พ่อนะพ่อโทรมาครั้งที่ 5 ในรอบวันหลังจากอาบน้ำเตรียมเข้านอนฉันแวะไปดูบรรดาข้าวของที่ส่งชิ้นส่วนแลกมาได้  มันเยอะซะจนพ่อต้องเอาไปเก็บที่ห้องเก็บของก็มีบางส่วนอยู่ในห้องมีของเล็กๆ เช่น แก้วน้ำ กระเป๋า นาฬิกา เก้าอี้พับ เสื้อยืด เป็นต้น แถมด้วยบรรดาข้าวของๆศิลปินสุดโปรดทั้งหลายโดยเฉพาะ PPK DEVIL PRINCE น่ารักสุดยอด............พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นกระดาษสีน้ำเงินสดแผ่นหนึ่งเข้า  จึงหยิบมาเปิดดูแล้วทำให้นึกถึงที่มาที่ไปของมัน ~~~~~~~~ในวันนั้นเป็นวันที่ฉันดีใจและเสียใจสุดๆในวันเดียวกันหลังจากที่ดื่มน้ำส้มที่มีบอยแบนด์ที่กำลังมาแรงสุดๆของเกาหลี   จะใครซะอีกล่ะก็บรรดาสุดที่รักไงเป็นพรีเซ็นเตอร์เชียวนะ ///>O< /// โฆษณาว่าหากใครดื่มน้ำส้มแล้วเจอรหัสใต้ฝาให้นำมาแลกรับของรางวัลและลุ้น MEET&GREET   กับ 3 หนุ่มซึ่งในวันนั้นเป็นวันสุดท้ายพอดี   หลังจากที่ฉันดื่มไป 14 ขวดก็เจอรหัสซะที ฮือ ฮือ~~~-_-" ..0209..นำไปแลกรับอะไรน้าฉันไล่สายตาไปตามป้ายประกาศ ..0209..นำไปแลก กะ-กำไลของ คิม จุนซู สุดที่รักกกกกกกจริงเหรอเนี่ย!!ไม่รอช้าค่ะจะช้าอยู่ทำไม? รีบไปรับเลยดีกว่า  ฉันลั่นล้าอารมณ์ดีนั่งรถไปรับเมื่อไปถึงตึกที่เขาให้ไปรับของรางวัลตรงชั้น 7 หน้าห้องรับรางวัลและแจ้งความประสงค์ว่ามาทำอะไร   ตอนนั้นในห้องก็กำลังคึกคักเต็มไปด้วยคนที่มารับของรางวัล  เอ...ทำไม? พนักงานคนนั้นไปนานจังนะผ่านไป 30 นาทีโดยประมาณ   พนักงานคนเดิมจึงเดินออกมาด้วยท่าทางที่ทำให้ฉันหวั่นใจเดาจากท่าทางแล้วบอดได้คำเดียวค่ะเพลียจิต

        “ ต้องขอโทษนะคะน้องพี่ขออภัยเป็นอย่างสูง  มันเป็นความผิดพลาดของทางเราเองค่ะขอโทษด้วยจริงๆ เอ่อ.....คือ~~คือว่าเอ่ออออออ ”   ฉันเริ่มรู้สึกถึงหายนะมาเยือนกลั้นใจถามออกไปด้วยใจสั่นๆ

        “ อย่าบอกนะคะว่าาาา~~ ” 

        “ ค่ะของหมด ”  ~~~ฟิ้ว~~~ฟิ้ว~~~ เดาอาการฉันออกไหมคะการที่ต้องทนกินน้ำส้มถึง 14 ขวด  เมื่อเจอรหัสก็โคตรรดีใจและตั้งใจนำมารับของรางวัลสุดที่รักแต่___ฉันออกจากสำนักงานใหญ่เพื่อหารถกลับบ้านทางทีมงานให้รางวัลปลอบใจเป็นน้ำส้มยี่ห้อนั้นถึง 3 กล่องใหญ่ อึก-อึก-ฮือ~~~~~~เมื่อออกจากตึกฉันมองหาแท็กซี่   ตอนนี้อากาศข้างนอกกำลังเย็นสบายคงเพราะฝนที่ตกก่อนหน้านั้นหยุดพอดี   กำลังจะผ่านป้ายรถเมล์ไปก็เหลือบมองเห็นยายคนหนึ่ง   แต่งตัวได้สะดุดตามากคือใส่ชุดสีน้ำเงินสดทั้งตัวขอย้ำว่าสีน้ำเงินสดจริงๆเครื่องประดับทุกอย่างสีเดียวกันหมด   นั่งคนเดียวอยู่ตรงป้ายรถเมล์คงไม่ใช่คนบ้าหรอกมั้ง  อาจจะไปงานแฟนซีก็ได้

        “ ขอโทษค่ะคุณยาย  ถ้าไม่รังเกียจล่ะก็กรุณารับน้ำส้ม 3 กล่องนี้ได้ไหมคะ ”  คุณยายมองหน้าฉันนิ่งๆเดาไม่ออกเลยว่าคิดอะไร                                      

      “ ไม่ว่าเจ้าจะให้ด้วยความรู้สึกยังไงก็ตามข้าจะรับไว้ด้วยความเต็มใจ  แต่เจ้าจะไม่ได้ให้ฝ่ายเดียวหรอกนะต้องได้รับสิ่งดีๆกลับคืนไปบ้างนี่ข้าให้เจ้ารับไว้สิ ”  คุณยายยื่นแผ่นกระดาษสีน้ำเงินสดให้   ฉันรับไว้ด้วยอาการเบลอๆเปล่าโดนป้ายยานะก็ไม่ได้โดนตัวกันเลยนี่นาเอ...หรือแกจะเพี้ยนจริงๆนะ

        “ เมื่อกี้นี้ก็มีคนมีน้ำใจยกร่มให้ข้า  เขาก็ได้สิ่งดีๆไปแล้วเหมือนเจ้าเลยนะ ”  ฉันมองตามสายตาของคุณยายก็พบร่มสีน้ำเงินลายสก็อตสีเทาวางอยู่

        “ รอรถอยู่ไม่ใช่เหรอมาโน่นแล้วไง ”  ฉันมองตามที่คุณยายชี้มือไป

        “ ขอบคุณมากค่ะ___อ้าว ”  ฉันอึ้งและประหลาดใจมากที่ชั่วเสี้ยววินาทีคุณยายชุดแปลกคนนั้นหายวับไปกับตาอย่างไร้ร่องรอย  ฉันมองไปบริเวณรอบๆแถวนั้นก็ไม่มีใครเลยอะไรกันเนี่ย!! กลับมาถึงบ้านก็รีบมาเล่าให้แป๋มฟัง

        “ น่าเสียดายเหมือนกันนะนี่ ” 

        “ เสียดายกำไลที่ฉันไม่ได้ใช่มั้ย ”  ฉันมองหน้าแป๋มด้วยความซาบซึ้งใจที่เข้าใจแฟนคลับสุดติ่งอย่างฉันว่าเจ็บปวดแค่ไหนเมื่อไม่ได้ในสิ่งที่หวัง

        “ เปล่า!!!เสียดายน้ำส้มน่ะ ” 

        “ ยัยแป๋ม!! ”  ฉันโวยวายเสียงดังยัยนั่นหัวเราะเบาๆหลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นฉันก็ไม่ได้สนใจมันอีกเลยจนกระทั่งคืนนี้แหละ  ในกระดาษก็ไม่ได้มีอะไรมากมายมีตราอะไรแปลกๆสีขาว  และมีช่องสำหรับเขียน ชื่อ นามสกุล อายุ กับสิ่งที่เราต้องการจะอธิษฐานลงไป  ฉันยิ้มมันจะเป็นไปได้ยังไงกันแต่เอาเถอะไหนๆก็ลองเสี่ยงมาเยอะแล้ว  จะลองอีกครั้งจะเป็นไรไปฉันจึงเขียนลงไป

ชื่อ  ขวัญใจ

นามสกุล  วรทิพย์ธารา

อายุ  16 ย่าง 17 ปี

สิ่งที่อยากจะอธิษฐาน คือ......................................................................................

..............................................................................................................................

..............................................................................................................................

 
………..ฉันยังไม่ได้บอกใช่ไหมคะว่าที่บ้านมี 2 ชั้นมีห้องนอน 3 ห้องเป็นบ้านไม้สีครีมมีบริเวณกว้างขวางพอสมควร   พ่อจึงชอบปลูกต้นไม้ทั้งไม้ดอกไม้ประดับและผลไม้ที่กินได้ด้วยเยอะเชียวล่ะ  เกือบทุกชนิดก็จะมีฉันกับพี่ช่วยกันปลูกด้วยยังมีพืชผักสวนครัว  อันได้แก่ ต้นกระเพรา พริก มะเขือ ต้นหอม ต้นมะกรูด เป็นต้น เคยมีคนมาเสนอซื้อที่ดินเพื่อจะทำคอนโด  แต่คนอย่างพวกเราไม่เห็นแก่เงินหรอกนะ  แม้มันจะมากโขอยู่ก็ตาม( แอบเสียดายเหมือนกัน )  เพราะพ่อเคยบอกว่าที่นี่คือที่ๆแม่และพ่อเก็บหอมรอมริบซื้อมาไม่มีวันขายเด็ดขาดอยู่บริเวณใกล้เมืองนั่นแหละใช้เวลาไม่ถึง 10 นาทีก็เข้าสู่ใจกลางเมืองอย่างกรุงเทพมหานครแล้ว  ครอบครัวเราถือว่าอบอุ่นมากแม้จะไม่มีแม่คอยอบรมสั่งสอนแต่ก็มีคุณพ่อผู้ที่เป็นได้ทั้งพ่อและแม่ในคนเดียวกันที่คอยเลี้ยงดูจนได้ลูกชายที่ดีเยี่ยมแบบพี่พจน์และได้ลูกสาวอย่างฉัน (มีอะไรดีเนี่ย)

เช้าวันต่อมา

     .........ครืด-คราด......

     .........ปุ๊ก.....ตุ๊บ........

     .........ครืด-คราด.......

……...โอ้ย!!นี่มันเสียงอะไรกันนักหนานะน่ารำคาญรบกวนการนอนชะมัด  ฉันนอนดิ้นไปมาเอาหมอนปิดหูแต่ไอ้เสียงน่ารำคาญนั่นก็ไม่มีที่ท่าว่าจะหยุดซะที  โดยปกติฉันค่อนข้างจะเป็นคนนอนตื่นยากมากกกก  ขนาดที่ว่าเวลาพี่หรือพ่อจะปลุกต้องใช้ตัวช่วย เช่น กระทะ ฝาหม้อ เป็นต้นแต่ไม่ได้เอามาตีกันให้เกิดเสียงดังเพื่อปลุกฉันให้ตื่นหรอกนะแต่เอามาเคาะย้ำอีกครั้งว่าเคาะหัวหรือส่วนไหนก็ได้ที่คิดว่าฉันจะตื่นเอ................แต่เสียงมันดังใกล้ๆเหมือนกับว่าดังอยู่ในบ้านแล้วตอนนี้จะมีใครอยู่นอกจากฉันกันล่ะ ไม่ได้การหรือจะเป็นขโมยลองไปดูดีกว่า   คิดได้ดังนั้นฉันก็ลุกขึ้นไปล้างหน้าแปรงฟันอย่างคร่าวๆ (ยังมีกะจิตกะใจทำนะถ้าเป็นขโมยจริงๆล่ะ) คว้าเสื้อคลุมมาแล้วรีบวิ่งลงข้างล่าง  นี่มันอะไรกัน? มีกล่องใส่ของอยู่ 2-3 กล่องใครขนอะไรมาแล้วไม่มีคนอยู่เลย  ฉันเดินหาใครสักคนที่น่าจะตอบคำถามได้ก็ไม่เห็นจะมีคนเลยนี่นาแล้วของพวกนี้มาได้ยังไง

       “ หลีกหน่อยยัยเฟอะฟะ  ยืนเกะกะอยู่ได้ ”  หะ-หา เมื่อฉันหูฝาดไปแน่ๆนี่เสียงผู้ชายที่มีน้ำเสียงนุ่มนวลไพเราะดังกังวานน่าฟังแต่ว่าคำพูดนั่นคนพูดคงไม่ได้หน้าตาดีหรอกน่า   ฉันค่อยๆหันกลับไปมองช้าๆระยะค่อนข้างประชิด  มองจากเท้าที่สวมรองเท้าสีดำ  กางเกงสีเข้มกับช่วงขาเรียวยาว  อืมมม~~ขายาวดีจัง  เข็มขัดสีเทากับเสื้อยืดลายดาวประหลาดๆ  เสื้อคลุมสีดำมีสร้อยคอสายหนังและมีแหวนวงเล็กห้อยอยู่  ส่วนมือที่กำลังยกของอีกกล่องก็เรียวยาวทำไม? นิ้วยาวสวยอย่างนี้เฮือก-อึกฉันกลืนน้ำลายลงคอรีบซ่อนมือตัวเองทันทีก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมอง  ฉันอึ้งมองค้างอยู่อย่างนั้นถอยห่างเล็กน้อย 2- 3 ก้าว  ตกตะลึงกับใบหน้าอันหล่อเหลาเรียกได้ว่าโดนสะกดแบบไม่ต้องบรรยายเลย.......

        “ หลบหน่อยได้มั้ยคนจะเดินป้า! ”  เสียงนุ่มๆเชือดนิ่มๆ จี๊ด!±&% ไอ้คำหลังลำพังยัยแป๋มพูดก็จะแย่ ฮึ!นายเป็นใครมีสิทธิอะไรมาพูดแบบนี้ถึงหน้าตาจะทำให้ฉันหวั่นไหวแต่แรกเจอก็เถอะ

        “ นี่!!เมื่อกี้นายว่าใครแล้วนายเป็นใคร? เที่ยวมาเดินในบ้านคนอื่นแบบนี้ หรือเป็นขโมยจะมาขโมยของดะ- เดี๋ยวฉันแจ้งตำรวจนะ ”

        “ แจ้งตำรวจ? จะดีเหรอฉันว่านะถ้าพวกเขามาจริงๆก็ไม่แน่ว่าจะมาจับใคร   เพราะเท่าที่ดูจากสภาพฉันว่าเขาน่าจะมาจับอืมม~~~ลักษณะเธอน่าจะเข้ามาขโมยชุดชั้นในชายนะ ”  อยากจะกรี๊ดดดดดค่ะแต่มันอึ้งเกินจะทำอะไรได้นายคนนั้นหยุดสักพักแล้วพูดต่อประโยคต่อมา

        “ ตอนแรกคุณลุงบอกว่า  คนที่ดูแลบ้านอยู่เป็นเด็กสาวอายุ 17 ปีแต่เท่าที่ดูฉันว่า__ไม่น่าใช่ ”  นายคนนั้นเว้นวรรคคำพูด  แล้วส่งสายตาอันเฉียบคมซึ่งผิดกับหน้าตาเป็นอย่างยิ่ง   มองฉันจากเท้าช้าๆฉันเองก็มองตามสายตาเขาเช่นกัน   รองเท้าแตะคู่โปรดที่พี่พจน์ซื้อมาจากฝรั่งเศสเมื่อ 3 ปีที่แล้ว  ชุดนอนขายาวลายโดเรม่อนที่พ่อซื้อให้เป็นของขวัญเมื่อเอ่ออ.. 3 ปีที่แล้วเช่นกัน (เดาสภาพกันออกไหมคะ) เก่าจนเกือบจะขาดมิขาดแหล่อยู่แล้ว   เรื่องเสื้อคลุมไม่ต้องพูดถึงสีเดิมหายไปเกือบหมดที่สำคัญกระดุมหายคอย้วย!!  สภาพตัวขนาดนี้ผมกับหน้าไม่ต้องพูดถึง  ลักษณะผมเหมือนนั่งมอเตอร์ไซด์วนรอบสนามหลวงมา 5-6 รอบมาก่อน!!

        “ ทำไมฉันจะเป็นยังไงนายไม่มีสิทธิมาว่านะ ”  ฉันพูดเสียงดังแบบไม่ค่อยพอใจถึงมันจะเป็นเรื่องจริงก็เถอะลืมไปเลยว่าอยู่กัน 2 ต่อ 2 ถ้าเกิดเขาไม่พอใจขึ้นมาถูกปล้ำเอ้ย!!ไม่ใช่ถูกทำร้ายแย่เลย  นายคนนั้นไม่สนใจอาการโกรธของฉันกลับถามต่อ

        “ นี่เธอคงเป็นลูกสาวของลุงพงษ์สินะ ”

        “ นายรู้จักกับพ่อฉันจริงหรือเปล่าแอบอ้างใช่ไหม ”

        “ แอบอ้างเหรอ นึกดีๆสิว่าพ่อเธอเคยบอกอะไรไว้หรือเปล่า ”   ต่อก-ติ๊ก-ต่อก-ติ๊ก เสียงสมองค่ะกำลังทำงานอย่างหนักพ่อเคยบอกอะไรไว้หรือเปล่านะ  หรือจะเป็นตอนนั้นกันตอนที่พี่พจน์ซื้อ DVD Limited Edition  ของ   PPK DEVIL PRINCE   มาให้ฉันดีใจมากเพราะมันมีอยู่ไม่กี่ชิ้นถ้าไม่แน่จริงไม่มีทางได้มาแน่นอน  จำได้รางๆว่าพ่อถามเหมือนว่าจะมีคนมาอยู่ด้วยให้ฉันเป็นคนตัดสินใจ  ฉันก็ตอบตกลงแบบไม่ค่อยสนใจก็ไม่คิดเล้ยยยให้ตายสิ!!ว่าจะเป็นผู้ชาย ( แถมหล่อซะด้วย )  นี่พ่อของฉันทำงานหนักจนเพี้ยนไปแล้วหรือไงถึงได้ให้ชายหนุ่มมาอาศัยอยู่ร่วมกับลูกสาวแสนสวย ( แหว่ะ )

        “ นี่!!อีก 3 ปีค่อยโทรมาบอกนะถ้าคิดได้แล้วถ้าเธอไม่เชื่อก็ควรจะโทรถามซะ  อีกอย่างอ่ะนี่คือหลักฐานว่าฉันไม่ได้หลอกลวงเธอ___เสียเวลาขนของหมด ”  นายคนนั้นยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลให้ฉัน   เปิดออกดูก็พบรูปภาพพ่อถ่ายกับครอบครัวหนึ่ง  พ่อนั่งติดกับเด็กผู้ชายหน้าตาท่าทางดีต่อให้ไม่ยิ้มฉันก็ดูออกว่าเป็นเขา  ส่วนอีกรูปพ่อถ่ายแค่ 2 คนกับนายนั่น  ดูท่าทางสนิทกันพอสมควรนายนั่นยิ้มสดใสเวลายิ้มก็น่ารักมากนี่นาทำไมตอนนี้ดูเหมือนซาตานเลย  จากวัน/เดือน/ปี ที่มีอยู่ตรงมุมด้านล่างก็ 3 ปีที่แล้วนี่เอง  พ่อนะพ่อไม่เคยเห็นบอกเลยว่ารู้จักกับคนแบบนี้ด้วย  เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น

        ♪♪  ชอบมะ ชอบมั้ย รูปร่างหน้าตาอย่างนี้ถามหน่อยสิพี่__♪♪  

       “ พ่อคะ พ่อคิดยังไงถึงให้คนแปลกหน้าเข้ามาอยู่ในบ้านคะ!! ”