รักมากมายของยัยตัวร้ายกะนายตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #3 : วันสุดท้ายของการอยู่เมืองไทย

''น้ำหวานตื่นเดี๋ยวไปโรงเรียนสาย    ''   เสียงแม่ดังมาแต่ไกล
''น้ำหวานตื่นแม่มีประชุมแต่เช้าตื่นๆ  ''     ครั้งที่สองคนที่นอนอยู่บนห้องนอนก้อยังไม่ลุกสักที
''หวายขึ้นไปปลุกน้องสิลูกแม่ไปแล้วนะแล้วอย่าลืมไปส่งน้องหล่ะ  ''      แม่ใช้พี่ชายสุดที่รักของน้ำหวานขึ้นไปปลุก
''ด้วยความเต็มใจคับแม่    ''   ครั้งนี้แหละน่วมแน่นางเอกของเรา
''ก๊อกๆๆๆ.....น้ำหวานตื่นแม่ไปประชุมแล้วนะแล้ววันนี้พี่ก้อมีประชุมด้วย  ''      ทำไมปลุกยากปลุกเย็นอย่านี้วะ(หวายคิดในใจ)
''ไอ้น้ำหวานเปิดเข้าไปแล้วนะ แอ๊ด...(คาราบาว) ''  (เกี่ยวกันไหมเนี่ยไม่ต้องตกใจเสียงเปิดประตู)
 ''ไอ้หวานตื่นๆๆๆแน่ใจนะเนี่ยว่าน้องสาวฉัน''       โถ่ดูมันนอนไม่ไว้หน้าพี่มันเลยพี่มันออกจะหล่อท่านอนก้อสวยแต่ดูน้องนอน ขาอ้า 180 องศาแขนก้อไม่อยากจะพูด(หวายคิดในใจ)
''น้ำหวานตื่น   ''  ไม่มีสันยานนนตอบรับจากหมายเลขที่คุนเรียก
ไม่ตื่นใช่ไหมอย่างนี้ต้อง
''โอ๊ยๆๆๆแม่ พี่หวาย เก็บของเร็วพายุฤดูร้อนมาแล้ว อ้าวพี่หวาย  ''      เกือบไปแล้วไหมเรา
''พายุอะไรของแกหะหวานนี่พี่ปลุกแกตั้งนานกว่าจะตื่น ''    (ไม่ต้องงงกันว่าพายุอะไรมันคือไดร์เป่าผมนั่นเอง)
''โขโทดขอนอนต่อ 5 นาทีนะ''
''ไม่ได้พี่ให้เวลาแก 15 นาทีนะ ไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วเออวันพรุ่งนี้แกก้อจะต้องไปเกาหลีแล้วทำตัวให้มันดีนะ''
เพค่ะท่านชาย  ''     ตื่นมาก้อสั่งเลย
''ไม่ต้องมาตลกเลย 15 นาที จำไว้''
''นี่กี่โมงแล้วอะ''       น้ำหวานถามหวาย
''นี่อะหรอก้อ 7.30 แล้วนะสิ วันนี้พี่มีประชุมด้วย''
''รู้แล้วหน่ะ  ''    
''รู้แล้วก้อไปอาบน้ำสิ  15 นาทีจำไว้ ''    หวายดุน้ำหวาน

15    นาทีผ่านไป

''เสร็จแล้วค่ะไปกันได้แล้ว   ''    เด็กสาววัย18ปีลงมาในชุดนักเรียน เสื้อสีขาวมีเสื้อกักลายสก็อตและกระโปรงลายสก็อต ผมที่ยาวสวยถูกมัดเอาไว้บนศรีษะ(ถ้าไม้มัดบนศรีษะจะมัดไว้ไหนฮะ)     
''ยังไปไม่ได้''       หวายพุด
''ทามไมอะพี่หวาย  ''   น้ำหวานถามพี่ชายอย่างงงๆ
''ก้อแกจะไปอย่างงี้เลยหรอ  ''  หวายมองน้ำหวายอย่าขำๆ
''ก้อไปอย่างงี้หล่ะ''
''แน่ใจนะว่าแกจะใส่รองเท้าแตะไปเรียนอะ5555+ ''    หวายพูดแล้วขำน้องตัวเอง
''ไม่ต้องขำเลยพี่หวายรอหวานแป๊บนึงเดี๋ยวหวานไปเปลี่ยนรองเท้าก่อน  ''   พอพุกเสร็จก้อรีบวิ่งไปเปลี่ยนรองเท้า
''หวานระวัง  โครม    555+  ''  น้องกรูทำไมมันถึงซุ่มซ่ามจังวะ
''โอ๊ยๆ  เจ็บอะพี่หวายช่วยหวานมั่งดิยืนหัวเราะอยู่ได้รู้ไม้น้องเจ็บนะเนี่ย  '' น้ำหวานพุดก่อนจะลุกขึ้นมาเกาะประตูบ้าน
''โอ๋ๆๆๆๆ อย่างอนเลยนะขอโทษมาพี่ช่วย  เดี๋ยวช่วยไปหยิบรองเท้ามาให้ ''    หวายแกล้งน้องอีกแล้
''โถ่ ไอ้เราก้อนึกว่าจะมาช่วยน้องที่ไหนได้เดินไปหยิบรองเท้าเฉยเลย เออแต่ก้อดีกว่าไม่ช่วยเลย
เอาใส่ซะไปกันได้แล้ว ''  หวายพูดก่อนจะเดินนำหน้าไป