ฆาตกรรมต่อเนื่อง

ลำดับตอนที่ #8 : ความจริงคืออะไรนะ

เธอเคาะประตูบ้านพ่อของฉัน  แล้วป้าประนอมก็เปิดประตูออกมา  มีดที่แหลมคมแทงลงไปที่ตาของป้าประนอมทะลุมาอีกทางของหัว  ล้มลงพร้อมเสียงกรีดร้องสั้นๆแล้วสิ้นลมไป  พ่อและแม่เลี้ยงของฉันวิ่งออกมาดู  แม่เลี้ยงกรีดร้องด้วยเสียงสุดเสียง  ส่วนพ่อตั้งใจวิ่งไปหยิบโทรศัพท์  แต่ ไอ้ฆาตกรก็ทิ้งฉันลง  และวิ่งไปขวางหน้าของพ่อ  มันจับพ่อมัดไว้  ฉันแปลกใจที่พ่อไม่คิดต่อสู้ยัยฆาตกรนั่น  แม้แต่จะหันมามองฉันบ้างสักครั้งก็ไม่มี  เหมือนฉันไม่อยู่ในสถานการณ์นั้น  

                      “ ยู ใจเย็นลูก  เราไปทำอะไรให้ลูกถึงต้องฆ่าแกงกันอย่างนี้”ทันใดนั้นภาพที่ฉันไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นหน้าของฆาตกรโผล่สู่แสงสว่าง ฆาตกรคนนั้นหน้าเหมือนฉันไม่มีผิด  หรือว่าฉันจะมีฝาแฝดหรือ ฉันจะเป็นฆาตกร  ไม่!  ไม่ใช่สิ  ฉันไม่มีวันเป็นฆาตกรได้หรอก  ไม่มีทาง  ไม่มีวันเป็นจริง  ฉันจะฆ่าพวกเขาทำไม?  ในเมื่อ……แล้วเสียงฆาตกรใจร้ายก็พูดขึ้น

“ เพราะ  พ่อ  แม่  และคนอื่นๆไม่เคยเห็นหนูมีตัวตน วางสายใส่หนู  ไม่อยากพูดคุยกับหนู  ไม่เป็นที่ปรึกษาให้ หนูเวลาหนูเดือดร้อน  ไม่เคยเข้าใจหนู  ไม่เคยใส่ใจหนู  ไม่เคยคิดว่าหนูจะเจ็บปวดเป็น  ไม่เคยเห็นหนูมีตัวตนบนโลกนี้เลยด้วยซ้ำ!  แล้วอย่างนี้จะมีหน้ามาถามออีกหรอว่า ทำไม!  ไอ้พวกบ้า”

ใจเย็นๆนะลูก  ถ้าพ่อไม่เคยคิดว่าลูกมีตัวตนจริงๆ  แล้วที่พ่อส่งลูกเรียนจนจบ  แล้วเงินที่พ่อให้ใช้ทุกเดือนล่ะ”อีกร่างของฉันน้ำตาไหลอาบแก้มแล้วพูดว่า “ก็แค่เงิน  แล้วความรักที่สมควรมีให้ลูกล่ะมีบ้างมั้ย  เคยคิดเรื่องนี้บ้างมั้ย”  แล้วมีดเล่มที่แทงไปที่เบ้าตาของป้าประนอมก็พุ่งตรงสู่หัวใจของพ่อ  พร้อมเสียงร้องอย่างทรามานตามมา ”อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา” แล้วชักออกจากอกพ่อตรงสู่ที่คอหอยของเขาควาวนี้เสียงร้องสั้นมาก “อ๊า”

แล้วก็สิ้นลมไปต่อหน้าต่อตา

“สวัสดี  ด้านดีของฉัน  ฉันคือด้านร้ายของเธอนะยันแสนดี” ใบหน้าของฆาตกรร้ายยิ้มเยอะฉัน

“แกเป็นใคร” ฉันถามอย่างกระวนกระวายพรางมองมีดในมือของเธอๆตะคอกจนฉันสะดุ้ง

“แก คือ ฉัน และ ฉันก็คือแกไงยัยโง่”