ฆาตกรรมต่อเนื่อง

ลำดับตอนที่ #7 : ที่โรงพยาบาล

ฉันฟื้นอีกทีที่โรงพยาบาล  คุณสิงห์มองฉันด้วยความเป็นห่วง ก่อนถามว่า

“คุณเป็นยังไงบ้าง”  ฉันตอบไปก่อนยิ้มน้อยๆ “ไม่เป็นไรค่ะ”  ทั้งๆที่มีรอยมีดกรีดเต็มตัวฉันอย่างหนัก

“เอ่อ..ผมมีเรื่องอะไรจะบอกคุณ  คือ…..คุณอาจเป็นฆาตกร  เท่าที่ตำรวจสงสัยนะครับ  แต่ผมไม่เชื่อพวกเขา”

“หรอค่ะ” ฉันตอบด้วยสีหน้าเย็นชา

“มันหน้าสงสัย  คุณออกมาจากบ้านได้ยังไง? โดยไม่มีเสียงใดๆเลย   ทำไมที่มีดมีรอยนิ้วมือของคุณ  ผู้ตายเคยทิ้งคุณไปเมื่อไม่กี่เดือนที่แล้ว  มันมีเหตุผลที่คุณจะฆ่าเขา”  จากนั้นเราก็เงียบกันไปทั้งคู่  แล้วคุณสิงห็ก็บอกว่า

“ว้า..หมดเวลาเยี่ยมแล้ว  พรุ่งนี้ผมจะมาหาคุณใหม่นะครับ”

แล้วจากนั้นคุณ สิงห์ก็จะมาเยี่ยมฉันทุกวันพร้อมดอกไม้และของฝากมากมายเป็นเวลา 2 สัปดาห์เต็ม  วันพรุ่งนี้ฉันก็ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว

“ผมมาแล้วครับ คุณยู” เขายังมาเยี่ยมฉันเช่นเคย  พรุ่งนี้ก็ได้ออกแล้วนะครับ”

“ค่ะ”

“คือผมมีเรื่องจะสารภาพกับคุณ “

“อะไรค่ะ  หวังว่าจะเป็นเรื่องดีๆนะค่ะ”

“ครับ  แต่ขออุปไว้ก่อนแล้วกันครับ  พรุ่งนี้ผมจะบอกคุณเองครับ”เขาพูดยิ้มๆ

“ค่ะ”  แล้วเราก็คุยเรื่องสัพเพเหระกันไปเรื่อยๆ

“เอ่อ…คุณช่วยเล่าเรื่องที่เกิดที่บ้านคุณโซ่ให้ผมฟังไดมั้ยครับ  ผมสัญญาว่าจะเชื่อคุณทุกอย่าง”

“ค่ะ”แล้วฉันก็เล่าเรื่องทั้งหมดเท่าที่ฉันจำได้ให้เขาฟัง

“อะไรนะครับ  คนที่เป็นไอ้ฆาตกรโรคจิตเป็นผู้หญิงหรอครับ  เธอคงน่ากลัวมากนะครับ”

“ค่ะ  ฉันกลัวมากเลยค่ะ  กลัวมากที่สุดในชีวิตเลย”  ฉันร้องไห้ออกมาโดยไม่รู้ตัว

“ไม่เป็นไรหรอกครับ  อย่าร้องเลย  ผมจะปกป้องคุณเอง”  เขาโน้มตัวเข้ามากอดฉันไว้แน่น

ฉันซบเขาและก็ร้องไห้ออกมาให้หมดระบายให้หมด  แล้วไม่นานเขาก็กลับไป “ผมไปก่อนนะครับ บาย”

คำพูดที่ว่า” ไม่เป็นไรหรอกครับ  อย่าร้องเลย  ผมจะปกป้องคุณเอง”ยังดังก้องในหูของฉันอยู่เลย

ระหว่างที่ฉันนอนกึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่นั้น ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา  ฉันคิดว่าเป็นนางพยาบาลแต่ ไม่ใช่

เธอตรงเข้ามาหาฉัน  และพาร่างของฉันออกไปจากห้องนี้  ลงบันไดหนีไฟไปอย่างช้าๆไป ฉันไม่มีแรงพอที่จะต่อสู้กับเธอจริงๆ  เธอพาฉันเดินไปที่บ้านของฉันแล้วขับรถไปที่ชลบุรีทันที  พอไปถึง เวลาก็ล่วงเลยไป ตี4แล้ว  เธอพาฉันมาที่หน้าบ้านของพ่อฉัน