ฆาตกรรมต่อเนื่อง

ลำดับตอนที่ #2 : เผ่น

สมองฉันตื้อ  คิดอะไรไม่ออก  เอาล่ะฉันต้องหนีแล้วขืนนั่งอยู่อย่างนี้ใครมาเห็นเข้าฉันต้องเป็นฆาตกรแน่นอน  ฉันเปิดประตูออกมาจากบ้านหมอ  แล้วก็บึ่งรถอกมาทันทีความรู้สึกกลัวอย่างพิลึกเกิดขึ้นกับฉันอย่างกรัทันหัน  ฉันไม่รู้ว่ากลัวอะไรแต่ว่าฉันรู้สึกเหมือนมีคนจ้องมองฉันอยู่  

                      สักพักฉันก็มาอยู่ที่บ้านของฉันนั่งมองของรอบตัว  พลางคิดอย่างบ้าคลั่งว่าจะทำยังไงต่อไป  ถ้าฉันอยู่อย่างนี้ฉันต้องบ้าแน่  แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าฉันนี่หรือที่เอาแจกันฟาดลงบนหัวของหมอ  ฉันคิดว่าฉันคงไม่ทำอย่างนั้นแน่ต่อให้มาหรือเป็นบ้าขาดสติยังไงฉันก็ไม่มีทางฆ่าคน

                       ที่จริงน่ะแฟนเขาไม่ใช่เรา  เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น  ใครโทรมาไม่โชว์เบอร์ด้วย  ตำรวจรึปล่าวนะ  แย่แน่  ถ้าตำรวจโทรมาฉันต้องถูกจับแน่นอน   แต่ฉันจะกลัวทำไมนะฉันไม่ได้ฆ่าหมอจริงๆนี่นา  ฉันจะรับดีมั้ยนะ   ถ้ารับแล้วกลายเป็นตำรวจแล้วบอกว่า”เราล้อมไว้หมดแล้วมอบตัวซะ  ก่อนที่ผมจะจับตายคุณ”  ฉันยังไม่อยากตายนะเพิ่งอายุแค่22เอง ยังไม่เบญจเพศเลย  แล้วโทรศัพท์ก็เงียบลงฉันโล่งใจมากทีเดียว  แต่ก็เงียบไปได้ไม่นานฉันวิ่งไปที่ห้องนอน  คลุมโปงอยูพักใหญ่ๆ  “ร้องไห้”  และก็หลับไป

                         เช้าแล้ว  ฉันตื่นมาและนอนคิดทบทวนทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นพยายามคิดว่ามันเป็นฝันร้าย  แต่ฉันก็ไม่สามารถหลอกตัวเองได้  ฉันยังคงนอนอยู่บนเตียงและโทรศัพท์ก็ดังขึ้น  ฉันตัดสินใจรับโทรศัพท์ขึ้นมา

ทั้งที่ยังกลัวจนตัวสั่น