ฆาตกรรมต่อเนื่อง

ลำดับตอนที่ #1 : อะไรกัน! ฉันฆ่าคน!

เมื่อเดือนที่แล้วฉันไปหานายแพทย์ที่รักษาโรคของแม่ซึ่งเป็นโรคที่สามารถรักษาหายขาดได้  แต่เขาก็จงใจที่จะให้มันไม่หายจนแม่ฉันตาย  ในวันนี้หมอคนนั้นได้หลุดปากออกมาบอกฉันเพราะอาการที่เรียกว่า “เมา” ฉันโมโห จนมึนมาก เหมือนว่าโลกทั้งโลกปิดมืดไปหมด  แต่พอรู้สึกตัวอีกทีนายแพทย์คนนั้นก็ลงไปนอนอยู่กับพื้น  ในร่างหมดสติ  หลับตาสนิท จนดูเหมือน  “คนตาย” ฉันนั่งลงที่โซฟาแล้วมองดูไปจนรอบห้อง  สิ่งที่เห็นคือ  แจกันที่แตกอยู่ข้างตัวนายแพทย์คนนั้นชุ่มโชกไปด้วยเลือดสีแดงสด  “นี่มันอะไรกันนะ”คำแรกที่หลุดจากปากฉันมันทำให้ฉันคิดย้อนไปเมื่อ 10 นาทีก่อนหรือมากกว่านั้น  นายแพทย์คนนี้  พูดว่า “ก็เพราะว่าคนอย่างคุณน่ะ  มันรวยแล้วโง่ไง  ผมถึงได้ฆ่าแม่คุณได้แบบง่ายดาย  โดยที่พวกโง่ๆอย่างคุณไม่รู้เรื่อง  อย่างนี้แหละนะ  ที่เขาเรียกว่า คนโง่ย่อมเป็นเหยื่อของคนฉลาด”  แล้วฉันก็รู้สึกเหมือนฉันหมดสติไป  

                            พอฉันเริ่มได้สติมากขึ้น  ฉันมองหมอคนนั้นว่าฟื้นรึยัง  แต่เขาไม่ได้กระดิกตัวเลยแม้แต่น้อย  ฉันเดินเข้าไปจับชีพจรๆของเขาไม่เต้น  ลมหายใจไม่มี “ตายล่ะ  ฉันฆ่าคนหรือนี่  ฉันไม่ได้ตั้งใจ  ไม่นะ!  ไม่นะ!”แม้มันจะสมควรแล้วก็ตามแต่ว่าถ้าเป็นอย่างนี้ฉันต้องติดคุกแน่ๆ  เอาล่ะๆ  เราต้องอำพรางศพ  ในบ้านหลังนี้มีอะไรนะที่จะอำพรางศพได้  ฉันทรุดตัวลงข้างๆร่างของหมอ  ไม่สิ  ข้างๆศพของหมอ  ฉันนั่งอยู่อย่างนั้น  สมองของฉันคิดอะไรมากมายที่สามารถทำให้ฉันรอดพ้นจากความผิดนี้ได้  ทำไงดีนะ!  ฉันไม่ได้ตั้งใจนี่นา   ฉันต้องไม่  “ติดคุก” โธ่เอ๊ย

ทำไงล่ะทีนี้  ฉันนั่งคิดอยู่นาน  คิดตัดสินใจว่าจะทำยังไงดี แล้วถ้าฉันฆ่าเขาจริงๆฉันทำไมจำอะไรไม่ได้เลยล่ะ

รู้แค่ตอนนี้เขานอนกองอยู่กับพื้น  ไม่หายใจ  ชีพจรไม่เต้น เขาตายแล้ว!