[EXO ✖ SNSD] šHigh Up Friend [THE END]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

© Tenpoints !

One Short

High Up Friend

‘Kaiseo’

Your worst battle is between what you know and what you feel.

การต่อสู้ที่เลวร้ายที่สุด คือการต่อสู้ระหว่างความจริงกับสิ่งที่เรารู้สึก












..............

เนื้อเรื่อง

‘L เพราะคำว่าเพื่อนไม่อาจเลื่อนเป็นคนรัก L’

คุณเชื่อในรักแรกมั้ย? รักแรกที่ไม่อาจจะห้ามใจให้หวั่นไหวเมื่อครั้งที่พบกันได้ นั่นไง ‘คิม จงอิน’ ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าอันหล่อเหลานั่นผู้ครอบครองหัวใจ ‘ซอจูฮยอน’ ไป ขายาวๆของเขากำลังก้าวมาทางนี้ ไม่นานเกินคลาดเขาเดินมาหยุดตรงหน้าซอฮยอนผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของเขา!

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียน เที่ยว นอน กิน หรือจะอะไรก็แล้วแต่ทั้งสองก็ต้องไปด้วยกันตลอด ราวกับเป็นฝาแฝด

“ยัยกบงานเลี้ยงหลังวันรับปริญญาแกจะไปรึป่าว?”

“ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าวันนั้นคุณหญิงแม่จะพาฉันไปไหนรึเปล่า” ซอฮยอนส่ายหน้าด้วยความไม่แน่ใจ

เนื่องจากซอฮยอนเป็นลูกสาวของตระกูลผู้ดีเก่าพ่อแม่ของเธอจึงชอบลากเธอออกงานด้วยตลอด เธอจึงไม่ค่อยจะมีเวลาที่จะร่วมงานมหาวิทยาลัยเท่าไหร่

“แหม ลูกคุณหนูมันก็ไม่มีเวลาให้เพื่อนอย่างนี้ล่ะวะ” จงอินทำหน้างอเล็กน้อย

“ฉันไม่รู้จริงๆนี่น่า -.-”

“แกก็รู้ว่าฉันมีเพื่อนสนิทเป็นแกคนเดียว จะให้ฉันไปสังสันต์กับกลุ่มอื่นมันก็ยังไงๆอยู่เหมือนกันนะ หรือถ้าแกไม่ไปฉันก็จะไม่ไป...” จงอินเอ่ย

ใช่แล้ว! คุณได้ยินไม่ผิดหรอก จงอินกับซอฮยอนเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่สมัยมัธยมยันเข้ามหาลัย ยังต้องมาอยู่คณะสาขาเดียวกันอีก ตราบถึงตอนนี้อีกสามเพียงวันก็จะรับปริญญาแล้วทั้งสองก็ยังคบกันแค่สองคน ไม่เคยเห็นใครเข้ามาวุ่นวายด้วยซักคน

ทำไมนะเหรอ? ซอฮยอนเป็นคุณหนูตระกูลเก่าแก่ที่มีคนเคารพนับถือ ส่วนจงอินเป็นลูกมาเฟียอันดับต้นๆแถมสองคนนี้ยังชอบไปไหนมาไหนด้วยกันอีก บางครั้งการที่ทั้งสองอยู่ด้วยกันมันก็แลดูหน้ากลัวเหมือนกันนะ -_-;;

“โอเค! ฉันไปก็ได้” ซอฮยอนกลัวว่าจงอินจะไม่ไปเพราะเธอ จึงรีบตกลงไปทันที กลัวว่าเพื่อนร่วมคลาสคนอื่นจะมองว่าทั้งสองไม่ชอบร่วมกิจกรรม

ความจริงซอฮยอนและจงอินก็ไม่ได้สุงสิงอยู่กันแค่2คนหรอก อย่างน้อยก็ยังร่วมกิจกรรมของมหา’ลัยไปตั้งหลายอย่าง จงอินก็เป็นถึงเดือนมหา’ลัยสี่ปีซ้อนไม่มีใครทำลายสถิติได้ ส่วนซอฮยอนก็เป็นนักเปียโนให้มหา’ลัยแถมยังแข่งชนะมาหลายสนามจนกลายเป็นคำชมดังไปทั่ว

“อย่างนี้หน่อยยัยกบ” จงอินหยีหัวเพื่อนตัวเล็กอย่างเอ็นดู นั่นทำให้เธอถึงกับใจเต้นไม่เป็นจังหวะ จะเขินมันก็เขินแต่มันก็แสดงออกมาไม่ได้อยู่ดี

...เคยมั้ย? รักใครแทบตายสุดท้ายก็พูดมันออกมาไม่ได้ L

          “อย่ามายุ่งกับผมฉันได้มั้ย ดูสิเสียทรงหมดแล้ว ไอ้บ้านิ! -_-” ซอฮยอนบ่นอุบอิ๊บก่อนจะเอามือใหญ่ของจงอินออกจากศีรษะเหมือนที่ชอบทำประจำ

...ใจจริงอยากจะให้เอาไว้อยู่นานๆแบบนี้จังเลย เฮ้อ T^T

          “โด่มันจะเสียทรงอะไรหนักหนาว่ะ!” จงอินพูดแล้วยอมเอามือออกจากศีรษะของซอฮยอนเอง ก่อนจะจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างจับผิด

          “มองอะไรวะ?” ซอฮยอนถามแล้วตีไหล่เพื่อนเบาๆ

          “ร้อนเหรอ?”

          “เปล่า ทำไม?

”

          “หน้าเธอแดงอ่ะ เข้าไปในรถฉันก่อนมั้ยเดี๋ยวเปิดแอเย็นๆให้” จงอินพูดยังไม่พอเอามือมาบีบแก้มเธอสองข้างก่อนจะหมุนซ้ายหมุนขวาดูอย่างเป็นห่วง ลูกคุณหนูอย่างเธอไม่ถูกกับอากาศร้อนเท่าไหร่หนักหรอก

          “-////////-” เท่านั้นซอฮยอนยิ่งหน้าแดงเข้าไปใหญ่

...เพราะอย่างนี้ไงเธอถึงมองใครคนอื่นไม่ได้ซักทีนอกจากเขา...คิม จงอิน

@ คฤหาสตระกูลคิม

          จงอินเดินเข้ามาในบ้านอย่างเมื่อยล้าหลังจากไปส่งเพื่อนสาวตนเองกลับบ้าน เนื่องจากเธอไม่ชอบให้มีคนขับรถมารับ หน้าที่ไปรับไปส่งจึงตกเป็นของจงอินซะงั้น

แต่ถึงจงอินจะสนิทกับซอฮยอนแค่ไหนใช่ว่าจะเข้าถึงครอบครัวของกันและกันได้ง่ายๆ เพราะจงอินไม่ชอบให้ซอฮยอนมาบ้านของเขาเนื่องจากบ้านมาเฟียมีอิทธิพลผู้ชายเยอะกลัวว่าเธอจะหวาดกลัว

ซอฮยอนก็เช่นกันไม่ชอบให้จงอินเข้าไปในบ้านของเธอเนื่องจากผู้ใหญ่บ้านเธอไม่ชอบ ถือเรื่องผู้หญิงพาผู้ชายเข้าบ้าน ทำให้ทั้งจงอินและซอฮยอนไม่ค่อยได้พบปะกับพ่อแม่ของกันและกันซักที = =

“เอ๋า วันนี้ลมอะไรพัดมาอยู่กันพร้อมหน้าทั้งเลยครับเนี่ย?” ทันทีที่ก้าวขาเข้ามาในบ้านจงอินเกิดความประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อทั้งพ่อทั้งแม่เขานั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นกันพร้อมหน้า

          “ซอฮยอนเพื่อนแก...” ผู้ชายวัยกลางคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นบิดาของจงอินเอ่ยปากพูด

          “…?” เขางงเล็กน้อยร้อยวันพันปีไม่เคยจะพูดเรื่องซอฮยอนลูกชายอย่างเขาซักที วันนี้กลับมาพูดถึง

          “เป็นลูกสาวคนเดียวของตระกูลซอใช่มั้ย?”

          “…” จงอินกระพริบตาเล็กน้อยอย่างชั่งใจ ทำไมวันนี้จู่ๆถึงได้มาถามกันนะ “ทำไมเหรอครับ?”

          “แค่แกบอกว่าใช่หรือไม่ใช่เท่านั้น”

          “...ครับ”

          “เขาเป็นลูกของยงฮวาใช่หรือเปล่า?”

          “...ครับ”

          “แกฟังพ่อนะไค สิ่งที่แกต้องทำต่อไปนี้... J”

          “…”

บนถนนหนทางแสนยาวไกลร่างบางของซอฮยอนเดินไปตามทางอย่างไร้จุดหมาย เธอแทบจะไม่กลัวอะไรด้วยซ้ำเพราะลูกน้องคนสนิทของเธอติดตามอยู่ข้างหลังตลอดเวลา มือบางกอดร่างตัวเองไว้พลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย

          “ป่านนี้ไคจะกลับถึงบ้านรึยังนะ?” เพราะหลังจากที่จงอินมาส่งซอฮยอนเขาก็ขับรถออกไปทันที ด้วยความที่บ้านเธอกับบ้านเขาห่างกันจนขับรถร่วมชั่วโมงได้ มันก็อดเป็นห่วงไม่ได้เหมือนกันนะบางที

          “คุณหนูกลับบ้านเถอะครับป่านนี้คุณชายยงฮวาคงเป็นห่วงมากแล้ว”

          “ลู่ห่าน...” ซอฮยอนหันไปเรียกชื่อเสี่ยว ลู่ห่านลูกน้องคนสนิทเจ้าของเสียงทุ่มเมื่อกี้ ทำเอาเจ้าตัวเดินมายืนข้างกลายเธอช้าๆ

          “หืม?”

          “ทำไมฉันต้องรักเขากันลู่ห่าน ทำไมกัน...?” ซอฮยอนพูดอย่างสับสน เขาที่ว่าคงไม่พ้นจงอินเพื่อนสนิทเธอแน่ๆ และเรื่องที่เธอแอบรักจงอินลู่ห่านเองก็รู้ดี

          “ไม่รู้สิครับ อีกไม่กี่วันก็จะรับปริญญาแล้ว คุณหนูอาจจะไม่ได้เจอกับจงอินอีกเลยก็ได้” ลู่ห่านบอกซอฮยอน

          “นั่นแหละที่ฉันกำลังกลัว ฉันกลัวจะไม่ได้ใกล้ๆอยู่กับเขาเหมือนเดิม T^T”

          “บางสิ่งที่ไม่ได้เป็นของเรา ต่อให้อยู่กับเราจนวันตายมันก็ไม่ใช่ของเราหรอกครับ”

“…” ซอฮยอนเงียบ

อันที่จริงลู่ห่านก็ไม่ยักจะชอบขี้หน้าจงอินเท่าไหร่นัก เพราะในคลาสเรียนจงอินมักจะทำตัวหยิ่งอยู่เสมอ จนเกิดความไม่ชอบใจ

ใช่แล้วล่ะ! ลู่ห่านเป็นเพื่อนคลาสเดียวกับซอฮยอนและจงอิน แต่เพียงแค่ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นลูกน้องคนสนิทของซอฮยอน ไหนจะดีกรีหนุ่มฮอตมหา’ลัยอย่างลู่ห่าน ถ้าพูดออกไปจะไม่มีใครเชื่อแน่ๆ เขาจึงคอยปกป้องซอฮยอนอยู่ห่างๆแทน

“แล้วเรื่องของตระกูล หลังจากรับปริญญาคุณหนูจะ...”

“อย่าพูดถึงเรื่องนี้!”

“เพราะจงอินอีกแล้วใช่มั้ย?” ลู่ห่านตั้งคำถามที่ตอบยากไปให้ซอฮยอน หญิงสาวลังเลที่จะตอบอยู่เล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าแล้วพูดขึ้น

“ใช่...เพราะฉันรักเขา”

“…” ไร้ซึ้งเสียงตอบจากปากลู่ห่าน

…ผู้ชายคนนั้นโชคดีจังเลยนะที่ได้หัวใจเธอไปซอฮยอน แม้กระทั่งคนข้างกายเธอยังไม่มอง!

          หลังจากงานรับปริญญาผ่านไปด้วยดีซึ่งเป็นที่ยินดีของตระกูลซอมากเมื่อลูกสาวคนเดียวของตระกูลเรียนจบและพร้อมจะบริหารงานที่บริษัทช่วยครอบครัวซักที คลาดว่าอีกไม่กี่ปีเธอเป็นนักธุรกิจหญิงไฟแรงแน่นอน

ค่ำคืนอันแสนหวานของเนสยูฯกำลังจัดงานเลี้ยงส่งให้แก่บัณฑิตหน้าใหม่ทุกๆคน ซอฮยอนก้าวลงมาจากรถสปอร์ตคันสวยของลู่ห่านเงียบๆเพื่อไม่ให้ใครเห็นก่อนที่ลู่ห่านจะขับออกไปอีกทาง เพราะสถานะเธอกับลู่ห่านตลอดสี่ปีที่เรียนคลาสเดียวกันคือทำเป็นไม่รู้จักกันเลย

ติ๊ดๆติ๊ดๆ

          เสียงเตือนข้อความโทรศัพท์มือถือเครื่องสวยของซอฮยอนดังขึ้น หญิงสาวหยิบขึ้นมาดูอย่างรวดเร็วเพราะคนที่ชอบติดต่อเธอทางข้อความมีเพียงคนเดียวจงอินนั่นเอง

‘Where are you Seohyun?’ from Kim Jongin

หญิงสาวกดมือถืองึกหงึกเพื่อตอบจงอิน อันที่จริงทั้งสองนัดเจอกันสถานที่จัดงาน แต่ซอฮยอนมาก่อนจึงส่งข้อความต้องหากัน เนื่องจากซอฮยอนไม่ยอมให้จงอินไปรับที่บ้านเหมือนเคย!

“Auditorium in Ness of University” sent to Kim Jongin

ซักพักก็มีข้อความจากจงอินตอบกลับมา

‘wait me J’

ยืนรอเพียงไม่นานบีเอ็มเปิดประทุนก็ขับมาจอดลงตรงหน้าเธอพร้อมกับร่างสูงสง่าเดินออกมาอย่างเฉิดฉาย วันนี้เขาดูดีจริงๆดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นทันตาเห็น เพราะเขาสวมสูทสีดำเสื้อขาวด้านในผูกเนคไทหลวมๆพร้อมกับกางเกงผ้ามันสีดำตัวสวย…เขาดูดีสมกับเป็นเดือนเนสยูฯ4ปีซ้อนจริงๆ

“มาจนได้นะยัยกบ…สวยนี่” จงอินเดินไปทักซอฮยอนที่ยืนอึ้งอยู่ ก่อนจะยีหัวเธอเล่นๆเหมือนที่ชอบทำ

ยังไงก็อดชื่นชมไม่ได้วันนี้ยัยเพื่อนกบของเขาก็สวยใช่เล่น

“-//////-” ซอฮยอนเขินจนหน้าดำหน้าแดงไปหมด

“เกาะอกสีดำเหมาะกับสีผิวของแกนะ…” จงอินมองร่างงามระหงของเพื่อนอย่างอดชมไม่ได้ วันนี้เธอมาในชุดเกาะอกสีดำสนิทซึ่งตัดกับสีผิวขาวๆอย่างจัง นั่นทำให้เผยให้เห็นเนินอกเนียนที่เขาไม่เคยจะเห็น แต่ก่อนเขายังล้อเธอว่าไม้กระดานอยู่เลยทำไมตอนนี้มันถึงได้…ให้ตายสิ! จงอินตบหัวตัวเองเบาๆเมื่อเขากำลังคิดบ้าๆบางอย่างอยู่

“มันแน่นอนอยู่แล้ว ไม่ดีใจเหรอที่มีเพื่อนสวยๆอย่างฉัน” ซอฮยอนยิ้มที่มุมปากนิดๆ

“แต่ยังไงชุดแกก็ไม่เหมาะกับการวิ่งหลบลูกกระสูนคืนนี้หรอกนะ”

“แกว่าไงนะไค?”

“J” จงอินยิ้มจนตายีก่อนจะลากแขนซอฮยอนเข้าไปในงาน

งานเลี้ยงถูกตกแต่งไปด้วยสไตน์ผู้ใหญ่นิดหน่อยมองดูภาพรวมก็ค่อนข้างใช้ได้สำหรับซอฮยอนแต่ก็ยังสู้งานเลี้ยงไฮโซของพวกแม่ๆเธอไม่ได้อยู่ดี ซึ่งหัวข้องานเลี้ยงวันนี้คือ ‘ไม่มาไม่จบ’ มันเป็นประเพณีมหา'ลัยที่ถือกันว่าถ้ารับปริญญาแล้วไม่มางานเลี้ยงลาจาก ธุรกิจหรืออาชีพที่ทำจะไม่เจริญรุ่งเรือง

เป็นที่รู้กันว่ามีจงอินมีที่ไหนจะมีซอฮยอนที่นั่น เช่นเดียวกันมีซอฮยอนที่ไหนมีจงอินที่นั่น ทั้งสองนั่งเคียงคู่กันตรงโต๊ะอาหารกลางงานซึ่งบนโต๊ะนั้นจะไม่มีใครนั่งเลย เพราะเพื่อนคนอื่นไปนั่งโต๊ะอื่นแทนกันหมด นี่ใช่มั้ยล่ะ…อิทธิพลของลูกคนมีเงินใครๆก็เกรงกลัว

“ต่อจากนี้เราอาจจะไม่ได้เจอกันทุกวันเหมือนเดิมแล้วนะซอฮยอน ต่างคนก็ต่างมีงานมีหน้าที่ของตน…” จงอินพูดพลางหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาดื่ม

“ฉันรู้

”

…เขาจะย้ำทำไมย้ำให้เธอเสียใจทำไมกัน

          “แม่ฉันกำลังจะหาผู้หญิงมาทำหน้าที่แทนท่าน…” จงอินเอ่ยเสียงเรียบ

          “แกพูดอะไร ฉันไม่เข้าใจ?”

          “แม่ฉันกำลังจะหาตำแหน่ง ‘คุณหญิง’ ของแก๊งค์คนใหม่แทนท่าน”

          “แม่แกจะหย่ากับพ่อแกเหรอ? O_O” ซอฮยอนเบิกตากว้างทันทีกับสิ่งที่ตนเข้าใจ จงอินหลับตาลงช้าๆกับความปัญญาอ่อนไม่เปลี่ยนของเธอ

          “ฉันเป็นลูกชายคนเดียว เรียนจบแล้ว การจะรับช่วงต่อเป็นมาเฟียแทนพ่อคงไม่แปลก” จงอินพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่ทำให้ซอฮยอนเบิกตากว้างขึ้นช้าๆ

          “แกกำลังจะรับตำแหน่งแทนพ่องั้นเหรอ?” ซอฮยอนกลืนน้ำลายลงคอหลังจากที่จงอินพยักหน้าให้กับคำถามของเธอเมื่อกี้

…เขากำลังจะเป็นหัวหน้ามาเฟีย!

          “ฉันเคยบอกกฎของแก๊งค์ฉันแล้วใช่มั้ย การที่จะขึ้นมาเป็นหัวหน้าคนต่อไปต้องพ่วง ‘ผู้หญิงของแก๊งค์’ มาด้วย นั่นคือคนที่จะมาทำหน้าที่เป็นภรรยาฉัน”

          “…” ผู้หญิงของแก๊งค์ ผู้หญิงของแก๊งค์!! ให้ตายสิ! คำนี้มันกำลังวนเวียนไปในหัวเธอจนมึนไปหมด…มันเร็วเกินไปที่จะต้องทำใจเห็นเขามีผู้หญิงคนอื่นเคียงคู่

          “ทำไมไม่เป็นแกนะซอฮยอน…”

          “แกพูดบ้าอะไร!”

          “แกเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ฉันไว้ใจ แกเป็นผู้หญิงคนเดียวที่รู้ทุกอย่างเกี่ยวฉัน แกเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ฉันรักมากหวงมากรองจากแม่…แบบเพื่อน”

          “อึก!” มันจุกลงคอเลยล่ะกับคำว่ารักแบบเพื่อน

          “และแกก็เป็นผู้หญิงคนเดียวที่ฉันไม่คิดว่า…”

พรึ่บ!!

          “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!” เสียงกรีดร้องอย่างแตกตื่นดังลั่นทั่วบริเวณเมื่อหอประชุมที่กำลังมีงานเลี้ยงสังสันต์ไฟดับลง

ซอฮยอนลุกขึ้นจากเก้าอี้มองซ้ายมองขวาเพื่อหาทางออกและขวานหาจงอินที่นั่งข้างๆตอนนี้กลับหายไป แต่เธอก็ต้องมอบลงใต้โต๊ะเมื่อได้ยินเสียง…

ปัง!!

          เสียงปืนดังลั่นหอประชุมซอฮยอนอุดหูเล็กน้อยก่อนจะควักมือถือกดหาลูกน้องคนสนิทเพื่อขอความช่วยเหลือแต่พอหยิบขึ้นมาแบตมือถือเธอกลับหมด เธอร้องจิ๊ในลำคอก่อนจะควักปืนออกจากใต้รองเท้าส้นสูงที่เหยียบไว้มานาน

ปัง!!

          เสียงปืนดังขึ้นอีกรอบซึ่งเธอรู้ดีว่ายังไงก็ต้องเป็นเธอแน่ๆที่โดนรอบยิง เนื่องจากมันเล็งแม่นมาตรงโต๊ะที่เธอหลบอยู่ ร่างบางรีบคลานเพื่อเปลี่ยนไปอยู่โต๊ะข้างๆอย่างรวดเร็ว ก่อนจะมองหาต้นตอเสียงปืนเมื่อกี้ ซึ่งเป็นเหงาดำถือปืนอยู่ยืนอยู่ไม่ไกลจากเธอเท่าไหร่

ซอฮยอนเล็งปืนไปที่ร่างถึกนั่นที่กำลังจ่อปืนไปที่โต๊ะเก่าที่ซอฮยอนเคยหลบอยู่เมื่อกี้…โชคดีที่เธอมีไหวพริบพอจึงใช้ความมืดในการเปลี่ยนโต๊ะได้ และใช้โอกาสนี้ยิงไปที่ร่างถึกนั่น

ปัง!!

          เสียงปืนลั่นจากกระบอกปืนที่ซอฮยอนถือตรงไปที่เป้าเป๊ะไม่มีผิดเพี้ยน ซึ่งร่างที่โดนยิงล้มลงบนพื้นช้าๆ ซอฮยอนจึงใช้โอกาสนี้เปลี่ยนไปอีกโต๊ะและส่งสัญญาณลับให้ลู่ห่าน

          ซอฮยอนคว้าขวดแชมเปญมาทุบจนเกิดเสียงดัง แต่เสียงจากผู้คนกำลังชุลมุนอยู่จึงไม่มีคนสงสัยเท่าไหร่นัก และไม่นานเกินรอเสียงของลู่ห่านก็มากระซิบข้างหูเธอ

          “คุณหนูหนีไป…” ลู่ห่านพูดในความมืดก่อนจะพยายามผลักเธอให้ออกไป

          “มันเกิดอะไรขึ้นลู่ห่าน”

          “หนีไปคุณหนูซ้ายมือคือทางออก ทางนี้ผมจัดการเอง เจอกันที่บ้านนะครับ” พูดไปก็เปล่าซอฮยอนยังแข็งทื่ออยู่ใต้โต๊ะเหมือนเดิม

          ‘“เกิดอะไรขึ้น แล้วไคอยู่ไหนกัน”

          “จงอินรู้แล้ว...เรื่องคุณหนู”

          “…???”

          “นี่เป็นฝีมือของแก๊งค์จงอิน คุณหนูต้องหนีเขา…อัก!”อยู่ๆเหงาของลู่ห่านก็ล้มลงไปต่อหน้า ซอฮยอนมองซ้ายมองขวาในความมืดเพื่อดูว่าเป็นฝีมือใหญ่ มือน้อยยังคงถือปืนไว้แน่น

          “อุ๊บ!” มีผ้าบางอย่างมาปิดตรงจมูกเธอ ซึ่งซอฮยอนยังไม่ทันได้ตั้งตัวเผลอสูบเข้าไปเต็มๆ

ก่อนที่ทุกอย่างจะเลือนหายไปดวงตาเธอปิดลงไปช้าๆด้วยฤทธิ์ยานอนหลังขั่นรุนแรง…

แสงแดดส่องเข้าตาคู่สวยที่ปิดสนิทจนทำให้บุคคลที่หลับอยู่ต้องลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย มือที่ใช้ขยี้ตาหลังจากตื่นนอนทุกวันบัดนี้ได้ถูกมัดไว้ที่หัวเตียง ซอฮยอนเบิกตากว้างเล็กน้อยก่อนจะมองรอบๆห้องที่ไม่คุ้นตาเอาเสียเลย จู่ๆเรื่องราวที่งานเลี้ยงก็แล่นเข้ามาในหัว…

“ไค!” ซอฮยอนพูดชื่อคนที่ตนรักขึ้นมาทันทีเมื่อคิดเรื่องเมื่อคืนออก ทันใดนั้นเจ้าของชื่อก็เดินเข้ามาในห้องพอดี

“ตอนที่แกตื่นเช้าทุกวันแกเรียกชื่อฉันคนแรกอย่างนี้รึเปล่า? J”

“แกเป็นคนมัดฉันเหรอ แก้มัดให้ฉันสิฉันเพื่อนแกนะ!” คนสวยกรีดร้องเสียงหลงเมื่อจงอินแทบไม่มีกิริยาโต้ตอบเสียงของเธอ มีเพียงเสียงเรียบที่หลุดออกจากปากเขา

“ลูกสาวมาเฟียตระกูลจอง หัวหน้าแก๊งค์คือจอง ยงฮวาพ่อของเธอ ส่วนตระกูลซอคือนามสกุลแม่เธอ ฉันหลงคิดตั้งนานว่าพ่อเธอนามสกุลซอ เหอะ! เป็นถึงมือแม่นปืนระดับโลก ศิลปะการต่อสู้ไม่เป็นรองใคร ฉันเป็นเพื่อนแกมาสิบกว่าปีแต่ฉันไม่เคยรู้เลยว่ะยัยกบว่าผู้หญิงบอบบางอย่างแกจะยิงลูกน้องฉันแม่นเป๊ะไม่มีผิดเพี้ยน ผู้หญิงอย่างแกมีไหวพริบการเอาตัวรอดมากกว่าคนทั่วไปจะทำได้ อย่างนี้เหรอเขาเรียกว่าเพื่อน!”

“ไค!”

“ส่วนฉันที่โง่งมงายพูดความลับของแก๊งค์ฉันให้ฟังไปตั้งหลายอย่าง แกรู้มาตลอดสินะว่าตระกูลคิมกับตระกูลจองมีเรื่องบาดหมางกัน ฉันพูดอะไรแกคงเอาไปบอกพ่อแกหมด!”

“ไม่ใช่นะไค!” ซอฮยอนกำลังปฏิเสธ

“ใบหน้าใสซื่อแกมันซ่อนอะไรอยู่กันแน่ซอฮยอน! แกถึงกล้าหักหลังเพื่อนอย่างฉันได้ขนาดนี้ แกคงรู้มาตลอดสินะว่าพ่อแกต้องการเป็นใหญ่กว่าแก๊งค์ฉัน”

“ไคฟังฉันก่อน” ซอฮยอนส่ายหน้าไปมา

“ไม่น่าเลยซอฮยอนแกก็รู้ดีใช่มั้ยว่าฉันเป็นคนรักครอบครัวยิ่งกว่าชีวิต แม้จะแลกด้วยความรักที่ฉันมีให้คนอื่นก็ยอม…”

“แกหมายถึงอะไร!”

“ก่อนที่พ่อจะยกตำแหน่งให้ฉัน ต้องทำลายศัตรูให้สิ้นซาก ซึ่งศัตรูของแก๊งค์ฉันมีตระกูลแกตระกูลเดียวที่กล้าหือ…”

“ไคแกใจเย็นก่อนได้มั้ย!”

“ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าเพื่อนรักของฉันมันจะกำลังกลายเป็นหัวหน้าแก๊งค์ตระกูลจองแทนพ่อมัน เด็กผู้หญิงที่ฉันเอ็นดู เพื่อนที่ฉันรักที่สุด”

“ไคฉันก็พึ่งรู้ นายฟังฉันนะ…”

“ไม่ฟัง! แกพึ่งรู้ได้ไง ในเมื่อวันพรุ่งนี้แกต้องรับตำแหน่งหัวหน้าคนใหม่ของแก๊งค์ ที่เพียบพร้อมไปซะทุกอย่าง รูปร่าง หน้าตา การเรียน ฐานะ เหอะ!”

“ไคนั่นฉันโดน…”

“แกอย่าบอกว่าโดนบังคับ! เพราะเมื่อแกเป็นใหญ่แกคงไม่โดนบังคับให้เล่นงานแก๊งค์ฉันหรอก เมื่อแกเป็นใหญ่แกต้องทำลายแก๊งค์ฉัน นอกซะจากแกจะเต็มใจยอมรับตำแหน่งเอง!”

“ไคฉันโดนบังคับจริงๆ!”

ทำไมกัน? เพื่อนที่อ่อนโยนถึงได้มาตระคอกใส่เธอฉอดๆแบบนี้

“แรกๆฉันคิดไว้แล้วว่าจะให้แกมาเป็นผู้หญิงของแก๊งค์ฉันเมื่อฉันรับตำแหน่งหัวหน้าแก๊งค์ เพราะแกคือคนเดียวที่ฉันไว้ใจ แต่คงเป็นไปไม่ได้สถานะเราตอนนี้ต่างคนก็ต่างกำลังจะเป็นหัวหน้า…เป็นศัตรู”

“ไม่ไคฉันไม่อยากเป็นศัตรูแก!”

…ฉันรักแกแทบตายฉันจะเป็นศัตรูแกลงได้ยังไง มันขมอยู่ในคอพูดออกมาไม่ได้จริงๆ

          “ฉันแทบร้องให้เมื่อพ่อฉันสั่งให้ฉันฆ่าแกทันทีที่งานเลี้ยงจบ ฉันค้านหัวชนฝาไม่เชื่อว่าแกจะเป็นลูกมาเฟียเหมือนกัน ให้ตาย! แกยิงคนของฉันตายไปต่อหน้าต่อตา มันอึ้งมากตอนเห็นกับตา ฉันไม่หน้าเถียงพ่อให้เปลืองน้ำลายเลย…”

          “…”

          “เอ๋! ถ้าว่าที่หัวหน้ามาเฟียตระกูลจองตกเป็นเมียของว่าที่หัวหน้ามาเฟียตระกูลคิมอย่างฉัน เธอก็จะไม่ได้รับตำแหน่งนั้น!”

ผลั๊วะ!!

          ซอฮยอนใช้เท้าที่ว่างถีบไปที่หน้าอกจงอินทันทีที่เขาพูดจบ ก่อนที่เธอจะกรีดร้องขึ้นมา

          “พูดบ้าๆ!!” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความผิดหวังกับเพื่อนชายผู้เป็นที่รักของเธอ

จงอินมองหน้าเธอเล็กน้อยอย่างเหลือเชื่อ ถ้าเธอไม่โดนมัดอยู่แรงหนักอย่างนี้คงสู้กับเขาสูสีอย่างแน่นอน…ไม่น่าเชื่อเลยผู้หญิงตัวเล็กๆที่แสนบอบบางจะแรงเยอะราวกับถูกซ้อมมาอย่างดี

          “หึ! ไม่ได้บ้าแต่จะทำจริงๆ”

          “กรี๊ด! ไม่นะไคฉันเป็นเพื่อนแกนะ” ซอฮยอนกรีดร้องเสียงหลงเมื่อไคกระชากขาเรียวเข้ามาใกล้ๆก่อนจะขึ้นคร่อมบนร่างบางไว้

          “ฉันจะทำให้แกหลุดจากตำแหน่งบ้าๆนี่ซักที!”

          กฎของมาเฟียมีอยู่ว่าถ้าหากแก๊งค์ใดมีหัวหน้าแก๊งค์เป็นฝ่ายหญิงและยังไม่มีคู่ครอง หากเธอตกเป็นของหัวหน้าอีกแก๊งค์ตำแหน่งเธอจะหลุดไปทันที...

          “มะ ไม่ไคฉันไม่ต้องการแบบนี้!” ซอฮยอนส่ายหน้าไปมาด้วยเสียงสั่น

ริมฝีปากของไคมาคลอเคลียที่ต้นคอของเธอพร้อมกับสูดดมความหอมของหญิงสาวอย่างหน่ำใจ ก่อนจะกดจูบลงที่ต้นคอของเธอจนเกิดรอยแดงเป็นจ้ำๆนั่นทำให้ซอฮยอนยิ่งดิ้นเขาไปใหญ่ แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีเนื่องจากเชือกที่มัดมือเธอไว้

“หึ!” ไคหัวเราะในลำคอราวกับว่าเป็นเรื่องธรรมดา

มือหนาจะทำหน้าที่ลูบไล้ไปตามเรือนร่างสวยที่ใครก็อยากสัมผัส ก่อนจะลูบไปที่ต้นขาเนียนอย่างถนุถนอมเลื่อนขึ้นมาผ่านสะโพกผายมาจนถึงเอวคอดเขาบีบมันเล็กน้อยจนร่างบางสะดุ้ง ณ ตอนนี้ต่อให้ร้องห้ามกรนด่ายังไงก็คงห้ามอารมณ์ของเขาไม่ได้แล้ว สติเขาเตลิดเปิดเปิงไปหมดตั้งแต่ได้กลิ่นของเธอเพื่อนที่คบกันมาเป็นสิบปีซึ้งเขารู้ดีว่าเธอบริสุทธิ์ผุดผ่องแค่ไหน แม้แต่ปลายเล็บยังไม่มีชายใดได้แตะเหมือนเขา

“ไคหยุด ฮึก พอได้แล้ว…อื้อ” เสียงสะอื้นของซอฮยอนหายไปเมื่อจงอินประกบจูบเธออย่างเร้าก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากของเธอเพื่อลิ้มลองรสชาติความหวาน ร่างบางดิ้นไปมาเพื่อเป็นการขัดขืนเพราะเธอไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน แต่ใช่ว่าจงอินจะใส่ใจเพราะมือหนาวกำลังเลื่อนขึ้นมาเรื่อยๆ จนในที่สุดก็กระชากเกาะอกที่เขาชมว่าเหมาะกับเธอเมื่อคืนหลุดติดมือออกมา…

แควกกกกกกกกกกกกกก!~

          ต่อให้เธอจะขัดขืนแค่ไหนก็ไร้ประโยชน์สิ้นดีซอฮยอน!

          ผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงจงอินลุกขึ้นมาจากเตียงปลดเชือกที่มัดเธอไว้ออกก่อนจะจัดให้ร่างบางนอนได้สบายๆ จงอินบรรจงใส่เสื้อผ้าให้หญิงสาวอย่างเบามือ เขาเหลือบมองรอยเลือดบนเตียงซึ้งเป็นการย้ำเตือนดีว่าทั้งสองผ่านอะไรกันมา เขาเป็นคนแรกของเธอ เพื่อนผู้หญิงคนเดียวของเขา เธอเป็นสิ่งเดียวของเขา และเธอจะต้องเป็นของเขาไปตลอดชีวิต

          ร่างสูงของจงอินหย่อนตัวนั่งลงข้างเตียงซอฮยอนก่อนจะใช้มือเช็ดคาบน้ำตาเธอออกด้วยความสงสาร เขาลูบหัวเธอเบาๆเหมือนที่ชอบทำก่อนจะพรมจูบที่หน้าผากเธอด้วยความรัก

          “ขอโทษนะซอฮยอน ฮึก แกเจ็บมากมั้ยฉันขอโทษนะเว้ย ฉันขอโทษยัยกบ ฮึก!” ไคพยายามกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลสุดท้ายมันก็ไหลออกมาอยู่ดี ยิ่งเขาคิดภาพร่างเล็กที่ร้องไห้อยู่ใต้ร่างเขาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมายิ่งรู้สึกผิดขึ้นมากเท่านั้น

          เธอเป็นเพื่อนของเขาเพื่อนที่จงอินรักมากที่สุด ตลอดเวลาที่คบกันมาใครที่มาวุ่นวายกับเธอเขาสั่งลูกน้องไปจัดการหมดเพราะกลัวว่าพวกนั้นจะทำอะไรผู้หญิงบอบบางอย่างเธอ เขาหวงเธอมาก มากจนไม่อยากให้เธอรู้จักกับใครเพราะกลัวเธอจะบอบช้ำ

…แต่เป็นเขาเองที่ทำให้เธอร้องไห้

…เขาเองที่ทำร้ายเธอจนไม่เหลืออะไร

          “ซอฉันขอโทษ ฮึก ถ้าฉันไม่ทำอย่างนี้ฉันก็ต้องฆ่าแก…”

          “แกฟังพ่อนะไค สิ่งที่แกต้องทำต่อไปนี้คือฆ่าซอฮยอนซะ เธอเป็นลูกสาวของจอง ยงฮวาไม่ใช่ซอ ยงฮวา อีกห้าวันซอฮยอนจะได้แต่งตั้งเป็นหัวหน้าแก๊งค์ตระกูลจองคนต่อไป”

          “ไม่ผมไม่เชื่อ!” จงอินส่ายหน้ารอไม่ยอมเชื่อคำที่บิดาเอ่ย

          “ฆ่าเธอซะ! ก่อนที่แก๊งค์เราจะแย่ไปมากกว่านี้ แกก็รู้ว่าซอฮยอนสมองเฉียบแหลมแค่ไหนสามารถทำลายแก๊งค์เราได้ง่ายๆ แกอยากให้วันที่แกเป็นหัวหน้าแก๊งค์ต้องมาเป็นศัตรูกับเพื่อนตัวเองเหรอ สู้ฆ่าเธอตั้งแต่ตอนนี้จะดีกว่า”

          “ผมทำไมไม่ได้ นั่นมันเพื่อนคนเดียวของผม!”

          “จงอิน!”

          “ผมบอกว่าผมทำไม่ได้!”

          “ถ้าแกไม่ฆ่าฉันจะส่งลูกน้องไปฆ่าเองในงานเลี้ยงจบมหา’ลัยพวกแก!” บิดาของจงอินยื่นเสียงขาดทำเอาเขาต้องอ้าปากกว้าง!

          “ขอร้อง…ปล่อยเธอไป” จงอินอ้อนวอน

          “เตรียมไปงานศพเธอได้เลยลูกรัก”

          “พ่อ!”

          “ระหว่างแกฆ่ากับลูกน้องฉันฆ่า จะเอาไงหืม?”

          “ผมไม่ฆ่า! นั่นคนที่จะมาเป็นผู้หญิงของแก๊งค์เราผมจะฆ่าเธอลงได้ไง เพราะยังไงผมก็ไม่ยอมให้ใครมายืนเคียงคู่ตำแหน่งผมนอกจากเธออยู่แล้ว!”

          “งั้นแกก็เลือกเอาระหว่างฆ่ากับเอาศัตรูมาเป็นเมีย ยังไงแก๊งค์เราก็ไม่ปรองดองกับแก๊งค์มัน!” บิดาของจงอินยื่นคำขาด แน่นอน! ถ้าหากแก๊งค์ไม่ปรองดองกัน ซอฮยอนก็มาเป็นผู้หญิงของแก๊งค์จงอินไม่ได้!

          “…”

          “ทำให้เธอสิ้นสถานภาพหัวหน้าแก๊งค์แล้วทิ้งเธอไปซะหรือจะฆ่าเธอทิ้ง เพราะแกเป็นคนใกล้ตัวเธอสุดแกสามารถเข้าถึงเธอได้ง่ายๆไงไค”

          “เธอเป็นเพื่อนผม!”

          “มีแค่สองทางเลือกคิมจงอิน J”      

          “L”

          ช่วงเย็นจงอินกลับมาที่ห้องอีกครั้งพร้อมกับเสื้อผ้าตัวใหม่ที่พึ่งซื้อมาให้เธอ รวมไปถึงอาหารของโปรดเธออีกด้วย ร่างบางผู้เป็นที่รักยังคงนอนอยู่บนเตียง จงอินวางสิ่งของไว้บนโต๊ะอาหารก่อนจะเดินเข้าไปลูบหัวเธอเบาๆ

          “ขี้เซาจังนะยัยกบ” จงอินพรมจูบหน้าผากนวลอย่างหวงแหน สบเหมาะกับซอฮยอนรู้สึกตัวและลืมตาขึ้นมาพอดี…

          “ไค!” เธอเรียกชื่อตัวเองเสียงดังก่อนจะผลักจงอินออกจากตัวเธอ ซอฮยอนถอยไปข้างหลังเล็กน้อยด้วยความหวาดกลัวแต่ก็ต้องร้องออกมา “โอ้ย!”

          “กะ แกเจ็บมากมั้ย?” ในใจจงอินอยากเข้าไปพยุงเธอแทบตาย แต่ดูจากสีหน้าเธอแล้วเขาได้แต่ยืนมองเฉยๆ

แน่นอน! เธอมองจงอินด้วยความโกรธพลางถึงร้องไห้ไปด้วย

          “ฮึก ไอ้เลว แกทำฉันอย่างนี้ได้ยังไง ฉันเป็นเพื่อนแกนะเว้ยไอ้สารเลว!!” หญิงสาวโวยวายพลางเขวี้ยงหมอนและทุกอย่างใส่เขาแต่แรงที่มีอันน้อยนิดเพราะไม่ได้รับประทานอาหาร ข้อมือที่บาดเจ็บเพราะถูกมัดไว้ รวมไปถึงบริเวณช่วงท้องที่เธอเจ็บที่สุด

          “แกกล้าด่าผัวแกว่าสารเลวงั้นเหรอ!!”

          “กรี๊ดดดดด! แกไม่ใช่ผัวฉัน” หญิงสาวกรีดร้องออกมาอย่างรับไม่ได้

          ก็จริงที่ซอฮยอนแอบรักจงอินมานานจนเธอแทบจะไม่มองใคร แต่ที่เขาทำกับเธออย่างนี้มันมากเกิน มากจนเธอจะรับได้ และเธอไม่เหลืออะไรเลย…

          “หึ! ดูสภาพตัวเองก่อนเถอะ ก่อนจะมาเถียงฉันนะ” จงอินพูดแล้วยกยิ้มที่มุมปากก่อนจะเดินไปที่โต๊ะอาหารปล่อยให้หญิงสาวนั่งคิดอยู่คนเดียว

          เธอค่อยๆสำรวจร่างกายตนเองพบว่าตามตัวมีรอยจ้ำเต็มไปหมด ไม่ว่าจะต้นแขน ลำคอ หว่างขา หน้าท้อง เนินอก รวมไปถึงกองเลือดที่จารึกไว้อยู่บนเตียงยิ่งยืนยันได้ดี ซอฮยอนสั่นไปเล็กน้อยและรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น

          “ฮึก!” เสียงสะอื้นของซอฮยอนดังขึ้นมาเบาๆ

          “เลิกร้องไห้แล้วกินข้าวซะ” จงอินพูดพลางเดินถือจานข้าวมานั่งลงข้างเธอ แต่นั่นทำให้หญิงสาวร้องหนักขึ้นไปใหญ่ ทำไมกัน ทำไมชีวิตเธอต้องมาเป็นอย่างนี้

          “อย่ามายุ่งกับฉัน!” ซอฮยอนตวาด

          “ฉันเป็นผัวแกนะ! จะห่วงเมียบ้างไม่ได้รึไง กินข้าวซะซอฮยอน” จงอินพูดแล้วตักข้าวจ่อที่ปากซอฮยอนแต่เธอกลับใช้แรงอันน้อยนิดปัดมันทิ้งจนกระจุยไปหมด

          “ฉันเกลียดแก!”

          “อ๋อ! นี่จะให้ฉันย้ำอีกรอบใช่มั้ยว่าเราเป็นผัวเมียกันนะถึงได้พูดยากอย่างนี้ จัดให้!”

          “กรี๊ด!” ซอฮยอนกรีดร้องจนแทบไม่มีเสียงเมื่อจงอินวางจานข้าวลงแล้วผลักเธอนอนลงบนเตียงก่อนจะซุกไซร้ที่ต้นคอ

          “ฉันแก้มัดเชือกให้แล้วนิ จะตบจะตีฉันก็เชิญเลย!” พูดจบจงอินก็ประกบปากซอฮยอนทันทีมือหนาบีบเค้นไปที่อกนุ่มจนเจ้าตัวถึงกับตกใจ

…เขารุนแรง และป่าเถื่อนเกินที่เธอจะต้านไหว

          “ฮึก ฉันผิดหวังในตัวแก!”

          “…” จงอินไม่ตอบอะไรเพียงแค่คิดในใจเท่านั้น

          “แกได้ยินมั้ยฉันผิดหวังในตัวแก อื้อ” ปากนุ่มถูกปิดอีกครั้งด้วยฝีมือจงอินครั้งนี้เขาอ่อนโอนกว่าทุกครั้งจนเธอยอมหยุดดิ้นไป จงอินเลื่อนริมฝีปากมากระซิบข้างหูซอฮยอนเบาๆ

          “แกเป็นของฉัน แกเป็นเมียฉัน”

…และฉันจะทำทุกวิถีทางให้แกรอดจากความตายที่พ่อฉันจะมอบให้!

          “ฮึก!”

…อย่าร้องไห้เลยซอฮยอนเพราะในใจคนที่ร่ำไห้กว่าคือฉัน!

...รู้มั้ยฉันรู้สึกผิดแค่ไหนที่ต้องทำอย่างนี้?

@ คฤหาสน์ตระกูลจอง

          “ลู่ห่านเจอตัวจูฮยอนรึยัง?” เสียงของยงฮวาบิดาของซอฮยอนเดินมาหาลู่ห่านอย่างรีบร้อน

ในใจทั้งเป็นห่วงลูกสาว ทั้งกลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไป กลัว กลัว ไปหมด…

          “ผมกำลังสืบหาข้อมูลอยู่ครับแต่ยังไม่ได้อะไรเลย”

ลู่ห่านที่นั่งอยู่หน้าจอโน้ตบุ๊คเอ่ยพูด มืออีกข้างบีบคอตัวเองไว้ด้วยอาการปวด หลังจากเหตุการณ์เมื่อคืนก่อนที่คุณหนูของเขาจะโดนจับตัวไป มีใครซักคนเอาวัตถุชิ้นใหญ่ทุบลงคอเค้า

          “ซิ่วหมิน ไปประกาศให้ทุกคนทราบว่าเลื่อนวันสละตำแหน่งของฉันออกไป! กระจายคนของเราออกตามหาจูฮยอน” ยงฮวาหันไปบอกลูกน้องคนสนิท

          “ครับ” ทันทีที่ได้รับคำสั่งซิ่วหมินวิ่งออกไปทันที

          เหลือเพียงลู่ห่านกับยงฮวาเท่านั้น…

          “แกรู้ใช่มั้ยว่าแก๊งค์ไหนเอาตัวลูกสาวฉันไปลู่ห่าน!” คนเป็นพ่อร้อนรนเข้าไปใหญ่ ไม่หน้าเลย เขาไม่หน้ายอมให้ลูกสาวสุดที่รักไปงานเลี้ยงนั่นเลย

          “L”

          “ลู่ห่าน ฉันจ้างแกมาเป็นบอดี้การ์ดลูกสาวฉัน ไม่ใช่! ปล่อยให้ลูกสาวฉันโดนคนแก๊งค์อื่นจับไป บอกฉันมาว่าแก๊งค์นั้นมัน…เป็นแก๊งค์ไหน!”

          “ตระกูลคิมครับ เอ๊ะ! ได้ข้อมูลคุณหนูแล้วครับ…” ลู่ห่านก้มลงไปที่หน้าจอโน้ตบุ๊คเมื่อข้อมูลการตามหาตัวซอฮยอนที่เขาส่งสายต่างๆออกไปตามหาเด้งขึ้นบนจอโน้ตบุ๊คเรียบร้อย

          “อยู่ไหน...”

          “โรงพยาบาลฮยองฮี...”

          “เว้ยยยยย! ไอ้คิมจงแด แผนของแกมันบ้าอะไรทำไมลูกสาวฉันถึงได้เข้าโรง’บาลด้วย! เลย์ไปเอารถออกเดี๋ยวนี้!”

ยงฮยาโวยวายออกมาดังลั่นก่อนจะบอกให้ลูกน้องอีกคนเอารถออกเพื่อมุ่งหน้าไปโรงพยาบาล

...เหลือเพียงลู่ห่านนั่งวิเคราะห์คำพูดของเจ้านายเมื่อกี้เพียงลำพัง

‘คิม จงแด’ เมื่อกี้เขาได้ยินเต็มสองรูหูว่านายใหญ่ของเขาพูดชื่อนี้ คิมจงแดหรือเฉินไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นพ่อของคิมจงอินหรือหัวหน้าแก๊งค์ตระกูลคิมนั่นเอง

แผนงั้นเหรอ!! เมื่อกี้ลู่ห่านได้ยินยงฮวาหลุดปากพูดเรื่องแผนที่เฉินกับนายใหญ่ของไว้วางไว้ด้วย

...ลู่ห่านเอาลิ้นดันแก้มตัวเองก่อนจะเอามือปิดจอโน้ตบุ๊คลง อย่างเศร้าๆและพูดขึ้นช้าๆ

“มันเป็นแผนนี่เอง เธอโชคดีจังนะซอฮยอน ขอให้รอดนะ เธออย่าเป็นอะไรไปนะ... L”

 ภายในโรงพยาบาลฮยองฮีหน้าห้องฉุกเฉินในตอนนี้เต็มไปด้วยเต็มไปด้วยผู้ชายชุดดำใบหน้าโหดๆรายล้อมเต็มไปหมด จนสร้างความหวาดกลัวให้กับบุคคลที่มาใช้บริการยิ่งหนัก แต่มีเพียงคนเดียวที่ยืนเด่นซึ่งชายชุดดำต่างก้มหัวให้เขาทั้งหมด

“ไอ้ไค!!” มาแล้วเสียงที่เขาไม่อยากจะได้ยินกำลังดังมาแต่ไกล บิดาของไคนั่นเอง

ทันทีที่คนเป็นพ่อมาหยุดอยู่หน้าไคเขาก็โวยวายใส่ไคทันที

“แกทำอะไรจูฮยอนทำไมเธอถึงได้เข้าโรง’บาลอาการปางตายขนาดนี้!”

“พ่ออยากให้เธอตายอยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับ?” ไคพูดด้วยเสียงเศร้า

“แกฆ่าเธอจริงๆงั้นเหรอ?”

“ป่าว...เธอกินยาล้างห้องน้ำฆ่าตัวตายเองต่างหาก” ไคพูดแล้วก้มหน้าต่ำลง

 เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น หลังจากตื่นขึ้นมาเมื่อร่วมรักเสร็จก็ไม่เห็นเธออยู่ข้างกายแล้ว มาเจอเธออีกทีก็น้ำลายฟูมปากอาการปางตายอยู่ในห้องน้ำ!

“ไอ้ลูกโง่แกปล่อยให้เธอฆ่าตัวตายได้ยังไง!”

“มันสะใจพ่อแล้วไม่ใช่รึไง!” ไคสวนกลับทันใด ลำพังจิตใจเขาเองก็ทรุดเต็มทีที่เรื่องเป็นอย่างนี้

...ถ้าซอฮยอนตายไปเขาจะไม่ให้อภัยตนเองเลยคอยดู!

          “ไอ้ไค! ฉันไม่ได้เลี้ยงแกมาเถียงฉันกลับ”

          “แล้วจะผมทำยังไง ผมทำอะไรไม่ถูกแล้วพ่อก็เห็นไม่ใช่เหรอ ผมทำอะไรไม่ถูกแล้วในเมื่อเมียผมนอนกึ่งเป็นกึ่งตายอยู่ในห้องนั้น!” ไคพูดแล้วชี้ไปทางห้องฉุกเฉินอย่างใส่อารมณ์

          “เมียงั้นเหรอ!!” นั่นไม่ใช่เสียงของเฉินหรือลูกน้องที่เหลือของเขา กลับเป็นเสียงของผู้มาใหม่

          ยงฮวานั่นเอง...ร่างสูงเดินมาอย่างสง่าพร้อมกับลูกน้องอีกนับสิบ ก่อนจะหยุดลงต่อหน้าเฉินและไคที่ยืนเถียงกันอยู่ ใจจริงเขาแทบอยากจะกระโจนเข้าไปซัดไคซักสองสามครั้งจนพอใจ ยงฮวากัดริมฝีปากหักห้ามใจตนเองเล็กน้อยก่อนจะหันไปพูดกับเฉิน

          “เฉิน! แผนบ้าแผนบออะไรของแกว่ะ! ทำไมลูกฉันได้ไปอยู่ในห้องนั่น มันเกิดอะไรขึ้นลูกฉันถึงได้ฆ่าตัวตาย?” ยงฮวาโวยวายออกมาทันที

          “ฉันไม่คิดว่าเธอจะฆ่าตัวตาย ไอ้ไค! แกทำรุนแรงหรือพูดรุนแรงกับหนูจูฮยอนงั้นเหรอ?” เฉินหันไปถามลูกตัวเองที่กำลังยืนงงกับภาพตรงหน้า

...ทำไมพ่อเขากับพ่อซอฮยอนถึงดูสนิทกันขนาดนั้น

          “ผมไม่คิดว่าเธอจะฆ่าตัวตาย ผมเสียใจ...”

ไคเองก็ไม่คิดว่าจิตใจเธอจะบอบบางถึงขนาดลงมือฆ่าตัวเองตายเพียงแค่โดนเขา เอ่อ ข่มขืน

          “โธ่ไอ้โง่!” เฉินอยากจะกระโจนเข้าไปถีบลูกชายตัวเองยิ่งนัก

          “แกนั่นแหละตัวดีไอ้เฉินไหนบอกว่าแผนบ้าๆแกมันจะเฟอเฟ็กว่ะ จูฮยอนลูกฉันอาการเป็นตายห้าสิบห้าสิบนี่นะ! แถมไคลูกแกยังมายืนตีหน้าเศร้าเฉยอีก”

          “ฉันก็ไม่คิดว่ามันเป็นอย่างนี้เหมือนกัน แต่หลังจากที่ซอฮยอนฟื้นทุกอย่างออกมาอย่างเฟอเฟ็กแน่นอน เชื่อฉัน…” เฉินพยายามอธิบาย

          “ถ้าลูกฉันเป็นอะไรไปแก๊งค์เราไม่มีวันปรองดองกันอีกครั้ง ฉันจะถล่มแก๊งค์แกให้ราบคอยดู!” ยงฮวาชี้หน้าเตือน

          “เดี๋ยวผมงงไปหมดแล้วผงแผนอะไรกัน!” ไคแทรกขึ้นระหว่างผู้ใหญ่ทั้งสองกำลังยืนเถียงกันอย่างดุเดือด มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างสองแก๊งค์กันแน่?

          “ฟังดีๆนะไค”

          “…”   

          “แก๊งค์เรากับแก๊งค์ตระกูลจองสามัคคีกันแล้ว พ่อว่าจะเอาแกเป็นหัวหน้าแก๊งค์ ฝั่งนู้นก็จะเอาจูฮยอนเป็นหัวหน้าแก๊งค์เช่นกัน ฉันรู้ว่าแกไม่ยอมให้มีคุณหญิงของแก๊งค์แน่ๆถ้าไม่ใช่จูฮยอนเพื่อนแก”

          “…”

“พ่อเลยว่าจะรวมแก๊งค์กันโดยการเป็นดองกัน แต่พวกแกคงไม่มีความสุขแน่ๆเพราะเพื่อนมาแต่งงานกันยังไงก็รักกันไม่ได้ แถมยังสนิทกันจนแยกไม่ออกขนาดนั้น ถึงเอาซอฮยอนมาเป็นคุณหญิงแก๊งค์เราคงไม่เรียกว่ารวมแก๊งค์หรอกถ้าพวกแกไม่รักกัน สู้ให้พวกแกรักกันเองดีกว่า แต่ต้องรักให้เร็วที่สุดเพราะวันรับตำแหน่งกำลังใกล้เข้ามา พ่อเลยคิดแผนขึ้น...”

          “…” ก็จริง เพื่อนกันแต่งงานกันไม่มีความสุขหรอก

          “ให้แกพูดว่ารักซอฮยอนให้ได้ รักแบบไม่ใช่เพื่อน เช่นเดียวกันให้ซอฮยอนบอกว่ารักแกให้ได้แบบไม่ใช่เพื่อน พ่อเลยบอกให้แกไปฆ่าจูฮยอนแน่นอนว่าแกไม่เพราะเธอเป็นเพื่อนแก เลยให้เลือกอีกวิธีไม่คิดว่าแกจะทำจริงๆ-_- แต่จนถึงขนาดนี้แกก็ยังคิดกับจูฮยอนแบบเพื่อนเหมือนเดิม”

          “ผมไม่ได้คิดกับเธอแค่เพื่อน!”

          “O_O”

          “ผมรักเธอ! ผมรักซอฮยอนได้ยินมั้ยพ่อ!”

…รักไปแล้วตอนไหนไม่รู้!

          ซอฮยอนพ้นขีดอันตรายแต่ยังไม่ฟื้นเธอหลับไปแล้วสามวันเต็ม เหตุนี้ทำให้ยงฮวาโวยวายออกมาแทบจะฆ่าไคได้ ถ้าไม่โดนเฉินลากกลับบ้านไปก่อน ตลอดเวลาสามวันไคนั่งเฝ้าเธอไม่ห่างไปไหน ไม่ว่าจะเช้าเที่ยงเย็นเขายังนั่งเฝ้าเธอไม่ไปไหน

          “ตื่นขึ้นมาสิยัยกบ มันทรมาณนะที่ต้องมานั่งมองหน้าแกทุกวันทั้งๆที่แกหลับอยู่ เอ่อ วันนี้ฉันเอาสารคดีมาอ่านให้แกฟังด้วยล่ะ J”

          วันนี้ก็เช่นกันหลังจากที่พยาบาลเข้ามาเช็ดตัวให้เธอไคก็ทำหน้าที่นั่งเฝ้าเธอเหมือนเคย เขามักจะเอาสารคดีที่เธอชอบมาอ่านให้ฟังแม้จะไม่รู้ว่าเธอได้ยินหรือไม่ก็ตาม L

แอด~

          เสียงเปิดประตูของผู้มาใหม่ ไคหันไปมองช้าๆในใจนึกว่าเป็นพ่อตนเองไม่ก็ยงฮวาพ่อของซอฮยอน กลับเป็นคนที่เขาแทบจะคิดไม่ถึง...

          “ลู่ห่าน!” ไคเอ่ยชื่ออดีตเพื่อนร่วมคลาสออกมาช้าๆ

          “ไง...” ลู่ห่านเอ่ยทักไคช้าๆ ก่อนจะมองไปที่ร่างบางของเจ้านายตนเองที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง ในใจเขารู้สึกเป็นห่วงอยากจะเข้าไปดูแลเธอ แต่คงไม่สิทธิเพราะคนที่กุมมือซอฮยอนอยู่

...เป็นทั้งเจ้าของหัวใจและตัวเธอไปแล้ว

          “นายมาได้ยังไง?”

          “ฉันแค่อยากจะเข้ามาดูนายฉัน เอ่อ หมายถึงซอฮยอน” ลู่ห่านยิ้มที่มุมปากนิดๆก่อนจะพูดขึ้นต่อ “แล้วจะบอกอะไรนายซักอย่างให้เอาบุญ”

          “…??”

          “ฉันไม่ได้ด่านายนะไค นายโง่มากเลยล่ะ โง่สุดๆไปเลย!”

          “เขาเรียกว่าไม่ด่าเหรอว่ะ! -_-;” ไคแย้งขึ้นแล้วทำหน้าไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก มีอย่างที่ไหนเดินเข้ามาแล้วด่าเขาว่าโง่

          “ฉันเองก็อยู่กับคุณหนูมานานพอๆกับนายนั่นแหละไค เอ่อ บังเอิญรู้จักนานกว่านายด้วยซ้ำรวมถึงเราอยู่บ้านเดียวกันด้วย ฉันเป็นลูกน้องคนสนิทของเธอรู้ทุกอย่าง รู้แม้กระทั่งเรื่องของนาย...”

          “นายกำลังจะพูดอะไร?” ไคขมวดคิ้วอย่างมึนงง

          “นายโง่มาก! โง่จนแม้กระทั่งไม่รู้ว่าเธอแอบรักนายมานานมาก สายตา ใบหน้า การกระทำนายดูไม่ออกเลยเหรอว่าเธอรักนายมากแค่ไหน!”

          “นายพูดอะไรนะลู่ห่าน?” ไคเอียงคอถามอย่างตกใจ

          “เธอรักนาย ไม่ใช่แบบเพื่อน แต่เป็นแบบคนรัก รักมานานแล้วด้วย มีแต่ไอ้โง่อย่างนายล่ะไคที่ไม่รู้อะไรถึงกล้าทำร้ายเธอถึงขนาดนี้”

          “…” ไคทำหน้าสับสนไปหมด นี่เขาทำกับผู้หญิงที่รักเขาทั้งหัวใจขนาดนี้เชียวเหรอ? มันไม่แปลกหรอกที่เธอจะถึงขั่นลงมือฆ่าตัวตายเพราะการกระทำของเขา!

          “รู้สึกผิดละสิ ฉันมาบอกแค่นี้ล่ะ...”

          “…” ไคนั่งเงียบมองดูร่างของลู่ห่านที่ทำท่าจะเดินออก มือหนายังคงกุมมือร่างที่นอนนิ่งไว้แน่น แต่อยู่ๆลู่ห่านก็หยุดเดินและหันมาพูดด้วยเสียงแผ่ว...

          “ถ้าคุณหนูฟื้นฝากบอกลาเธอด้วยนะ ต่อไปคงไม่มีลูกน้องคนสนิทอย่างฉันแล้วล่ะ ฉันเปลี่ยนตำแหน่งไปคุมโกดังแทน”

          “ทำไม?”

          “เพราะมันหมดหน้าที่ของฉันแล้ว...”

…หมดหน้าที่ของฉันแล้วที่ต้องดูแลซอฮยอนแล้วต่อไปคงเป็นคิมจงอิน

...และฉันคงทำใจไม่ได้ถ้าเห็นเธอกับจงอินต้องมารักกันต่อหน้า L

          หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปไคยังนั่งอยู่เก้าอี้ตัวเดิม ซอฮยอนก็ยังนอนนิ่งอยู่บนเตียงเดิม สิ่งที่เปลี่ยนไปคือซอฮยอนฟื้นแล้ว เพียงแต่ว่าเธอไม่ยอมปริปากพูดกับไคซักคำ ไม่ว่าจะเอาอะไรมาล่อก็แล้วแต่เธอยังนิ่งอยู่เหมือนเดิม กับคนอื่นเธอกลับพูดด้วย

          “พรุ่งนี้แกก็ออกจากโรง’บาลแล้วนะพูดกับฉันหน่อย T^T” ไคพูดเสียงเศร้าก่อนจะเอามือซอฮยอนขึ้นมากุมแต่เธอกลับดึงมันออกมา

          “…” มีเพียงความเงียบที่เป็นคำตอบจากซอฮยอน

          “แกโกรธฉันมากเลยเหรอซอ ฉันเป็นผัวแกนะเว้ย พูดกับผัวหน่อยไม่ได้เหรอเมียจ๋า *-*” ไคทำตาวิ้งๆใส่ซอฮยอนแต่เธอกลับหันหน้าไปทางอื่น

          “…” ไม่สนใจ

          “ใจแข็งเป็นบ้าเลยว่ะ!” ไคบ่นกับตัวเอง ก่อนจะเดินอ้อมไปอีกทางให้เห็นหน้าซอฮยอน “หายโกรธเถอะ ฉันจะบ้าตายแล้วน้า ไม่หายไม่เป็นไรพูดกับฉันบ้างก็ได้นะยัยกบนะ”

          “…” จะยังไงก็แล้วแต่เธอยังเงียบอยู่ดี

แอด~

          เสียงเปิดประตูของผู้มาใหม่ทำทั้งสองหันไปดูปรากฏเป็นยงฮวากับเฉินเดินเข้ามา ตั้งแต่ซอฮยอนปลอดภัยทั้งเฉินและยงฮวาดูจะปรองดองกันมากขึ้นด้วย = =

          “ไงดีขึ้นรึยังลูก?” ยงฮวาเอ่ยถามลูกสาว ก่อนจะตรงเข้าไปลูบหัวเธอเบาๆอย่างเอ็นดู รู้สึกโล่งใจมากๆที่ลูกสาวคนเดียวปลอดภัย

          “คะ”

          “ไคดูแลลูกดีมั้ย?” เฉินเอ่ยถามซอฮยอน ทำให้เธอต้องเงียบลงก่อนจะมองไปทางไคด้วยสายตาเรียบเฉย และเลือกที่จะเงียบ

          “…”

          “ลูกจะไม่ยอมพูดกับคนที่ยอมอยู่เฝ้าลูกเป็นสิบวันสิบคืนหน่อยเหรอ จงอินอดข้าวอดน้ำอดหลับอดนอนเพื่อเฝ้าลูกเลยนะ” ยงฮวาบอกลูกสาว

          “ฝะ เฝ้าหนู? O_O” ซอฮยอนชี้เข้าหาตัวเอง

          “ใช่! เฝ้าหนูไปห่างเลย พ่อแอบเห็นเขาร้องไห้ด้วย นี่จะไม่ให้อภัยกันเลยเหรอ? พ่อเลี้ยงลูกมาตั้งแต่เด็ก ลูกไม่ใช่คนใจแข็งแบบนี้นะ”

คำพูดของยงฮวาทำให้ซอฮยอนอึ้งไปเล็กน้อย...เขาร้องไห้เพราะเธอด้วยงั้นเหรอ?

          “แล้วลู่ห่านล่ะคะ?”

          …เธอนึกว่าลู่ห่านเป็นคนเฝ้าเธอซะอีก

          “เปลี่ยนหน้าที่ไปดูแลโกดังแทน ต่อไปลูกไม่มีลูกน้องคนสนิทแล้ว มีแค่จงอินนี่แหละ” พูดจบยงฮวาก็ชี้ไปทางไคที่ยืนนิ่งอยู่

          “เธอคงไม่หายโกรธผมหรอกครับ T^T” ไคทำหน้าน้อยใจเล็กน้อย ฟื้นมาตั้งหลายวันแล้วแท้ๆ เธอไม่มีท่าทีว่าจะพูดกับเขาเลยซักคำ

          “หนูขอคุยกับเขาสองคนได้มั้ยคะ?” ซอฮยอนมองหน้าผู้ใหญ่สองคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อของทุกฝ่าย ก่อนที่ทั้งสองจะพยักหน้าแล้วยอมออกไปโดยดี

          บรรยากาศในห้องเงียบสนิท มีเพียงซอฮยอนกับไคที่สบตากันไม่ละไปไหน ไคเองก็ไม่เข้าใจว่าเธอจะบอกให้ผู้ใหญ่ออกไปทำไม แต่ที่เขากำลังดีใจจนแทบจะร้องออกมาคือซอฮยอนกำลังจะยอมคุยกับเขาแล้ว

          “แกจะยอมคุยกับฉันแล้วใช่มั้ย? ^_^” โอ้ยดีใจ ไม่รู้จะพูดออกมายังไง

          “…แกบอกฉันทีว่าวันนั้นแกไม่ได้ตั้งใจ แกบอกฉันทีว่าคำพูดกับการกระทำห่ามๆของแกเป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น”

          “ใช่! ที่ฉันทำทั้งหมด ฉันเสียใจมาก” ฉันร้องไห้แทบตายที่ทำกับแกไปแบบนั้น คำพูดนี้คิดแค่ในใจจุกอยู่ในลำคอไม่สามารถพูดออกมาได้ “แกยกโทษให้ฉันนะซอฮยอน ฉันขอโทษ ฉันเสียใจจริงๆ”

          “…” ซอฮยอนเม้มปากคิดเล็กน้อย

          “แกอยากเห็นคนที่แกแอบรักมานานเสียใจอย่างนี้เหรอซอ?”

          “O///O” ซอฮยอนถึงกับเบิกตากว้าง กับคำพูดของไคเมื่อกี้ เขารู้ได้ยังไงว่าเธอแอบรักเขา เขารู้ตอนไหนกัน ยิ่งคิดยิ่งอาย

          “ฉันนี่โง่เนอะ ถ้าลู่ห่านไม่บอกฉันคงไม่รู้ ฉันมารู้ตอนเกือบจะสายไปด้วยซ้ำ...” ไคพูดเสียงเศร้าก่อนจะดึงมือเรียวขึ้นมากุมไว้ “เพราะแผนพ่อเราทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้ ซอฉันขอโทษ ผิดมั้ยที่กว่าฉันจะรู้ใจตัวเองก็เกือบสายไป...”

          “แกกำลังหมายถึงอะไรกัน”

          “ฉันรักแก”

          “แกโกหก”

          “มองตาฉัน” ไคสวนขึ้นมาทันทีก่อนจะจับหน้าซอฮยอนให้หันมาสบตากับเขา แววตาที่เต็มไปด้วยความจริงใจเต็มเปี่ยม ไม่มีแม้แต่คำว่าโกหกอยู่ข้างใน    

          “-////-”

          “ฉันรักแกซอฮยอน ไม่ใช่รักแบบเพื่อน รักแบบคนรัก! รักเหมือนแกรักฉัน!” ไคพูดเสียงดังฟังชัดก่อนจะก้มลงไปพรมจูบทั่วใบหน้าหญิงสาวอย่างโหยหา

          “…”

“แต่งงานกับฉันนะ..”

          “ฮึก...” เสียงสะอึกสะอื้นของซอฮยอนดังขึ้นมา ทำให้ไคถึงกับนิ่งไป เขายังไม่ได้ทำร้ายเธอเลยนะทำไมเธอต้องร้องไห้ด้วย

          “แกเป็นอะไร ใครทำอะไร แกร้องไห้ทำไมซอ” ชายหนุ่มพูดพลางปาดน้ำตาให้หญิงสาวลวกๆด้วยความเป็นห่วง

          “ฮึก...”

          “แกเป็นอะไรซอ ฉันพูดอะไรผิด แกอย่าร้องไห้แบบนี้สิ ถ้าแกไม่สบายใจยังไม่ต้องแต่งก็ได้” ไคพูดรัวพร้อมกับทำหน้าตาตื่นที่เห็นหญิงสาวร้องไห้

          “เปล่า...ฉันแค่ดีใจ ไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้ ฮึก”

          “โธ่เอ้ย ยัยขี้แย แต่งงานกับฉันนะ J” ไคเช็ดน้ำตาให้หญิงสาวอีกครั้งก่อนจะก้มลงจูบปากหญิงสาวเบาๆ แค่สัมผัสเบาๆก็ทำเอาทั้งสองใจเต้นทั้งสองฝ่าย

          “ตกลง”

18 ปีผ่านไป

          แก๊งค์ตระกูลจองกับแก๊งค์ตระกูลคิมได้รวมแก๊งค์กันเรียบร้อย ในตอนนี้ถือว่าเป็นมาเฟียอันดับหนึ่งไม่มีใครล้มได้ รวมไปถึงซอฮยอนและไคที่รักกันเข้าทุกวัน ไคแทบจะไม่ยอมให้ภรรยาตนเองทำงานอะไรเลยนอกจากนั่งอยู่เฉยๆในบ้าน แต่ก็มีบางครั้งที่ทั้งสองออกงานร่วมกันบ้าง เวลามีปัญหาก็ผ่านไปด้วยดีเพราะสมองอันเฉียมแหลมของซอฮยอนแก้ได้ทุกอย่าง

          นับว่าทั้งสองตระกูลไม่มีผู้ใดกล้าหือ รวมไปถึงลูกน้องที่จงรักภักดีกันทุกคน ส่วนลู่ห่านก็พบรักกับเจสสิก้าหลานสาวแท้ๆของเฉินและแต่งงานไปเมื่อไม่กี่ปีก่อนเช่นกัน

          และที่ขาดไม่ได้ก็คือ...

          “พ่อครับ แม่ครับ!” นั่นไงกำลังจะพูดถึงเชียว เจ้าตัวดีก็วิ่งเข้ามาในบ้านแล้ว ซึ่งก็คือลูกชายของซอฮยอนและไคนั่นเอง

          “คิม จุนมยอง ลูกเป็นอะไรเนี่ยทำไมทำสีหน้าไม่ค่อยดีเลย!” ซอฮยอนเอ่ยถามลูกชายตัวดีซึ่งตอนนี้กลายเป็นวัยรุ่นที่หล่อและฮอตมากในไฮสคูล

          แต่จุนมยองทำตัวไม่สมกับเป็นลูกมาเฟียเอาซะเลย ชอบปั่นจักรยานไปโรงเรียน ทำตัวติ๊งต๊อง ยังมีดีที่เป็นบุคคลที่มีสมองฉลาดและผิวขาวเหมือนแม่ ไหนจะหน้าหน้าหล่อเหลาจนสาวๆต้องเหลียวหลัง ไม่เพียงแค่นั้นศิลปะการต่อสู้หาที่เทียบไม่ได้ คนทั่วไปจึงได้เกรงกลัวเขาไม่ต่างจากตอนซอฮยอนและไคอยูู่ไฮสคูล

          “ผมจะทำยังไงดี T^T”

          “เป็นอะไรซูโฮ บอกพ่อมาสิ - -” ไคปิดนิตยสารลงก่อนจะเอ่ยถามลูกชายเสียงนิ่ง

เขาไม่ค่อยสนใจลูกชายตัวดีเท่าไหร่หรอกเพราะซูโฮมีเรื่องปวดหัวมาให้ซอฮยอนกับเขาวุ่นวายทุกวันจนชินไปแล้ว -_-;;

          “ผมมีความรัก”

          “O_O”

          “ผมจะทำไงดีครับพ่อแม่ ผมรักเพื่อนสนิทตัวเองอ่ะ T^T”

          “…!!!”

THE END

#จบแล้วพกรี๊ดด เชื้อไม่ทิ้งแถวจริงๆ ลูกชายไปแอบรักเพื่อนซะงั้น555

แฮปปี้แล้ว ไม่คงไม่ค้างมันแล้ว

ขอบคุณที่ติดตามนะคะ เรื่องนี้30หน้า

อิโฟร์ทแต่งวันเดียวอ่ะ 3ชม. คือมันมากตอนแต่ง ฉุดไม่อยู่

อย่าลืมอ่านเรื่องที่เหลือของโฟร์ทน้า

Stat idol อีกตอนเดียวจะจบแล้ว Kris Prisoner กำลังจะเริ่มอัพ

ใครอยากให้เป็นเรื่องยาว รอ Kris Prisonerจบนะคะ

เพราะ Kris Prisonerก็รอ Stat idolจบ 5555555

เค้าอยากได้คำวิจารณ์อ่า J วิจารณ์ให้หน่อย จะเอาๆ

อยากได้ๆๆ >< รักรีดเดอร์สุดหัวใจ

เม้นติชมหน่อยนะคะ