คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : นี้มันรักสามเศร้างั้นเรอะ!?
พอเ้าระโมอัวเอทีโอ็ล้มัวลนอนบนเียเหม่อมอเพาน ะที่อยู่ในระโมอหลิเทียนนั้นทีโอรีบร้อนเ้าไปนลืมว่ายัมีระแสพลัอวาแห่วามริเหลืออยู่ในวา ึ่ระแสพลันี้ไม่ไ้่วยให้เห็น้อมูลแ่่วยเพิ่มารมอเห็นเยๆพออยู่ับมันมา15ม.เลยินไปแล้ว นลืมว่าเปิใ้านอยู่ พอมอหน้าทีโอ็มีระแสพลัแปลประหลา พลัที่ไม่เหมือนับพลัใๆในโลนี้โมีเ้ามาในสมอ ีที่ทีโอร่ายเวทันไว้ไ้ทัน ไม่ั้นเ้าสลบอับพื้นไปแล้ว น่าเสียใริๆูเหมือนว่าถึะเป็นวาแห่วามริ็ไม่อามอที่มาอพลัอหลิเทียนไ้
3วัน่อมา
อนนี้ทีโอและลุ่มอหลิเทียนยืนอยู่หน้าปราสาทอมมารแบบๆ เพราะอนที่เินทามานั้นปิศาระับสูออมาน้อยมาๆ เหมือนำลัเินเรียบายแนทวีปโลหิมาว่าเินทาไปปราสาทอมมาร
“พวเ้าว่ามันแปลๆไหม” ทีโอหันไปพูับพวหลิเทียน
“ไม่รู้สิอมมารอาะใล้ะยอมแพ้แล้วล่ะมั้” หลิเทียนพูแบบไม่ใส่ใ
“้าใ้เวทรวสอบว่าสิบรอบแล้ว แ่็ยัไม่เอสัาอะไรผิปริาปราสาทนี้เลย ท่านทีโอมีวามิเห็นอะไรหรือไม่?” โนส์อมเวทย์แ่นมานาั้นสูผู้ถนัารรวสอบหัวมอหน้าทีโอแล้วล่าว โนส์มอปราสาทอมมารแบบๆนี้มันปราสาทอมมารหรอนอารูปลัษ์น่าเรามแล้ว็ไม่่าาปราสาทธรรมาเลยหนิ ห้อนอน้ายัมีเวทบาเรียอยู่ั้สอั้นแ่ปราสาทนี้ไม่มีอะไรเลย
“้า็รวสอบแล้วไม่มีอะไรผิปริ” ทีโอส่ายหน้า เาระทั่ใ้วาแห่วามริรวสอบเลย้วย้ำแ่ไม่มีอะไรผิปริเลย ไม่มีบาเรีย ไม่ับั มีเพียผู้เียวที่อยู่ในปราสาทอนนี้ อมมาร
“เราไม่มีทาเลืออมมารอยู่รหน้าพวเราแล้ว” หลิเทียนมอไป้าทำหน้าเร่เรีย
“อะไรัน!” ทีโอและทั้ลุ่มใและรีบร่ายเวทย์ป้อันว่า10ั้น รหน้ามีบุลที่รูปร่าพื้นานที่เหมือนมนุษย์แ่ ไม่มีส่วนใที่เป็นมนุษย์เลย ามัวมีเส้นเลือและท่อแปลๆปลุม รหัวไหล่็เหมือนับหัวปีศาที่มีฟันเป็นพันๆี่แล้วมีแนอออมาาปา บนหัวไม่มีเส้นผมแ่เป็นระยา์อออมาามหัวมีเพียใบหน้าเท่านั้นไม่มีมีระยา์อออมา บนใบหน้ามีลูาทั่วใบหน้าและมีปาที่ีนถึแ้มูน่าสะหยสะหยอ
“ยินี้อนรับพวเ้า” อมมารพู เสียออมมารเหมือนเสียวิาว่าพันวรีร้อพร้อมัน
“ยินีที่ไ้เออีรั้มหาอมเวทย์ทีโอ” อมมารเหลือบมอธีโอและหลิเทียนเหมือมอสัว์หายาน่าสนใ
“สวัสีอมมารอูเล” ทีโอยยิ้มเย็นะอบลับอมมารอูเล
ทั้ลุ่มที่อยู่้านหลัมอทีโอ แล้วท่านะอบลับเพื่อ? เป็นเพื่อนันหรอ?
“เ้าล้าเมิน้าั้นรึ!” หลิเทียนโรธมาที่อมมารทำเหมือนับไม่เห็นเาอยู่ในสายา เาพุ่ไปหาอูเลและัาบฟันอย่ารวเร็วพร้อมพลัเวทย์มหาศาลที่เลือบใบาบอยู่
แล้วเ้าะโรธไปทำไมนั้นอมมารนะ! เ้าไม่ใ่หิสาวสัหน่อยที่เมินเ้าแล้วเ้าะไม่พอใน่ะ! นี้มันรัสามเศร้าหรอ? ลุ่มนที่อยู่้านหลัมอเหุาร์้านหน้าอย่าเหลือเื่อ
“แร๊!” อูเลยมือรับแรปะทะทำให้อูเลระเ็นไปว่า2เมร
“ไม่เลว มนุษย์อย่าเ้ามีวามสามารถเ่นนี้ั้แ่เมื่อไหร่?” อูเล้มมอมือที่เลือไหลออมาและผสานันอย่ารวเร็ว านั้น็ยมือึ้นมายิลำแสสีแใส่ลุ่มอหลิเทียน
“ู้ม!!!” ลำแสสีแปะทะับบาเรียและระายไปรอบๆเมื่อลำแสปะทะ้นไม้รอบๆบริเวโนลำแสสลายเป็นฝุ่น้นไม้ว่า10ิโลแหว่หายไปเหมือนรนั้นไม่เยมี้นไม้อยู่ ทั้ลุ่มนอนโอโอยอยู่บนพื้น ไม่มีใรสันที่สภาพีนอาหลิเทียนและทีโอ
ทีโอทึ่ในพลัออูเล ทำไมแ็แร่นานี้ มันไม่วรแ็แร่อย่านี้หนิ
“เอาล่ะในเมื่อัวเะะหมไปแล้วเราไปหาสถานทีุ่ยันีว่า” อูเลมอทีโอและหลิเทียนานั้น็เินเ้าไปในปราสาท
“เอายัไันี?” หลิเทียนหันมาปรึษาทีโอ
“ทำอะไรไม่ไ้ถ้าเิาร่อสู้รนี้พวนั้นไ้ายันหมแน่ เราามเ้านั้นไปันเถอะ” ทีโอหันลับไปมอลุ่มอมเวทย์ระับสูที่นอนอยู่บนพื้นแล้วหันับมามอแผ่นหลัอูเลที่ำลัเินนำหน้าไป แล้วเริ่มเินามอูเลเ้าปราสาทไป
หลัาเินสัพัทีโมและหลิเทียน็มอรอบๆภายในัวปราสาทไม่มีอะไรเลย มีเพียโถโล่ๆและผนัสีำแ่ถ้าูีๆแล้วมันือเลือที่แห้ทับถมันนเป็นสีำ่าหา อูเลหยุเินแล้วหันมาทาทีโอและหลิเทียน
“เอาล่ะถึแล้ว” ทีโอและหลิเทียนหยุเินั้ท่าเรียมพร้อมรบ
“เ้ามีุประส์อะไรันแน่?” ทีโอถาม
“้า้อาราอเ้า และวแหวนอัเิที่สมบูร์ในัวเ็หนุ่มผู้นั้น” ทีโอและหลิเทียนสุี อูเละ้อารอพวนั้นไปทำไม? านั้นอูเลเสระบี่แล้วร่ายท่าำพิศารใส่หลิเทียนท่าที่ทีโอเหมือนะเยเห็นที่ไหนมา่อน แ่หลิเทียน็ั้รับโยใ้ท่าแปลๆเหมือนัน ทำให้ทีโอะลึ อนหลิเทียนสู้ับอูเล ถึท่วท่าะไม่เหมือนันแ่พลัที่แผ่ออมานั้นล้ายลึันเหลือเิน พลัอหลิเทียนรู้สึเหมือนสายฟ้าาสวรร์ ส่วนพลัออูเลเหมือนนรอวี แ่พื้นานนั้นเหมือนัน
พลัเียน!
อูเลเป็นนามิิอหลิเทียนอย่าั้นรึ! อนนี้ทีโอะลึน้าไปแล้ว
ความคิดเห็น