คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 What?!!? [100 %]
---What?!!?---
“ คุณหนูครับ ถึงแล้วครับ”
“อืม เดี๊ยวฉันไป” ฉันพูดพลางถกแขนเสื้อลงเพื่อบังรอยแดงที่ข้อมือ ฉันขอสาบานเลยว่าถ้าเจอ
ไอ้บ้านั้นอีกฉันไม่ทางญาติดีกับนายนั่นแน่ๆ คนบ้าอะไรเพิ่งจะเจอหน้ากันครั้งแรกก็มายืนด่าฉัน
ฉอดๆ ถ้าสนิทกันนะแม่จะตบให้ปากเจ่อเป็นลูกมะพร้าวเลยไม่เอาไว้หรอกปากอย่างนี้ เหอะๆL
เมื่อฉันเดินมาถึงห้องอาหาร ในห้องอาหารขนาดใหญ่มีโต๊ะยาววางอยู่ตรงกลางของห้อง
มีโคมไฟคริสตันขนาดใหญ่ห้อยติดอยู่บนเพดาน ถัดจากด้านข้างของโต๊ะอาหารไปจะเป็นเคาน์เตอร์
บาร์ที่มีแก้วน้ำห้อยเรียงรายกันเป็นตับมองแล้วเสียวเป็นบ้าเพราะกลัวแก้วที่แขวนไว้อยู่จะตกลงมา
“อ้าว มาแล้วหรอจ๊ะ สวัสดีคุณลุงกับคุณน้าสิจ๊ะ”
“สวัสดีค่ะ”
ฉันยกมือไหว้อย่างอ่อนช้อยสวยงามดั่งนางสาวไทยก็ไม่ปราน(เวอร์) ฉันเดินไปนั่งเก้าอี้ที่ว่างข้างๆ
คุณแม่นั่งอยู่
ตึก ตัก ตึก ตัก
ในห้องอาหารเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะจากผู้ใหญ่ที่นั่งคุยอะไรกันฉันก็ไม่รู้ = = และไม่กี่นาทีก็มี
เสียงเท้าที่กระทบกับหินอ่อนอย่างแผ่วเบาแทบจะไม่ได้ยิน(แต่ฉันก็อุตสาห์ได้ยิน) -o- เสียงนั้น
หยุดลงเมื่อได้เดินย่างกรายเข้ามาในห้องอาหารสุดหรูเลิศ ฉันไม่ได้สนใจว่าใครเดินเข้ามาในห้อง
อาหาร ฉันได้แต่ก้มหน้าก้มตากินอาหารแสนจะน่ากิน
“ขอโทษครับ!พอดีว่าผมมีปัญหานิดหน่อย”
เสียงเข้มนิดๆของชายที่เพิ่งจะเดินเข้ามาในห้องอาหารกล่าวขอโทษ แต่เอ๊ะ..เสียงนี้ฉันเคยได้ยิน
ที่ไหนมาก่อนน้า อืม...ปิ๊งป่อง เมื่อฉันสมองฉันประมวณข้อมูลเสร็จสรรพนั้นทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อย
และหันไปทางเจ้าของเสียงทันที...เค้าคนนั้นก็คือ..
ขวับ!
“ นะ นะ นาย!!” <-- เสียงฉัน
“ยัยบ้า!!” <-- เสียงคนตรงหน้าฉัน
ฉันกับเขาพร้อมใจกันอุทานกันอย่างตกใจ แถมยังชี้นิ้วไปหาฝ่ายตรงข้ามพร้อมกันอีกตะหาก !!
แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะเอ่ยปากถาม คุณลุงก็ชิงพูดก่อน
“อ้าว คลาสสิกนี่ลูกรู้จักหนูมิเชลเค้าด้วยหรอ”
“เปล่าครับ”
อีตาบ้านี่ปฎิเสธน่าตาเฉยแถมยังเดินมานั่งที่ว่างที่อยู่ตรงข้างหน้าฉันอย่างน่าตาเฉย หืม...อีตานี่
ชื่อ’คลาสสิก’หรอ ชื่อเชยชะมัด หึๆ อืม หล่อ หล้อ หล่อ >”< อ๊าย ! ยิ่งดูใกล้แล้วยิ่งหล่อ
“นี่ยัยโรคจิต จ้องหน้าฉันจนฉันจะเข้าไปอยู่ในท้องเธอแล้วนะ - -*”
อ๊ากๆๆ ๆๆ ๆ ๆ ถอนคำพูดๆ หล่อแต่นิสัยเสีย ฉันรับไม่ได้ - -^
“กร๊าซ!อีตาบ้า หาว่าใครโรคจิตไม่ทราบย่ะ” ฉันกัดฟันพูดเพื่อไม่ให้พวกผู้ใหญ่เค้าได้ยิน
อีตาคลาสส่ง คลาสสิก อ่ะไรเนี่ย มันใหญ่มาจากไหน บังอาจมาด่าว่าฉันว่าโรคจิต เดี๊ยวแม่ล่อเอา
คาบอมม์ยัดปากเลยหนิ(ไม่ดีนะค่ะ ไม่ดี ( - -)(- - ))
ตุ้บ!
เสียงเก้าอี้กระแทกกับพื้นดังลั่นจนทำให้พวกผู้ใหญ่หันมามองทางพ่อตัวดีที่เมื่อกี้นั่งอยู่บนเก้าอี้
ดีๆ แต่บัดนี้คนๆนั้นไปนั่งจุ้มปุ้กอยู่ที่พื้นแทน -*- ก็ใครจะไปคิดหล่ะ ฉันแค่สะกิดเท้าหมอนี่เองนะ
ย้ำนะคะ! ฉันแค่สะกิดเองนะ ย้ำอีกรอบ!! ฉันแค่สะกิด หรือว่าหมอนี่แอบแอ๊บแมน โอ้! ไม่นะผู้ชาย
ยิ่งหายากๆอยู่ด้วยสิ -.,- แต่ฉันว่าไม่น่าจะใช่นะ ดูจากลักษณะท่าทางแล้ว อืม หรือว่า อีตานี่ไม่ได้
แอ๊บแมนแต่เป็นพวก เสือ สิงห์ กระทิง แรด ชะนี บ่าง ค่า ง บลาๆๆ เลยล่ะ - - a ฉันก็ว่าไม่อีกนั้น
แหละ ท่าเป็นตอนนี้หมอนั้นก็ร้องกรี๊ดออกมาแล้วสิ = =;
“กรี๊ด!ลูกแม่ลงไปนั่งทำอะไรตรงนั้นเนี่ย” เสียงกรี๊ด150เดซิเบล(ก็ไม่ปราน)ของคุณน้าพูดขึ้น
ด้วยสีหน้าตกใจเป็นที่สุด แต่ฉันว่าควรจะเปลี่ยนจากคำว่า’ลูกลงไปนะทำอะไรอยู่ตรงนั้น’ ให้เป็น
‘ลูกลงไปจับกบได้กี่ตัวแล้ว’ มากกว่านะ = =+
“หึๆ สมน้ำหน้า :P” ฉันแลบลิ้นปริ้นตาใส่คนข้างหน้าอย่างหมั่นไส้เล็กน้อย
“เชล พาคลาสสิกไปทำแผลที่ห้องหนังสือก่อนสิก่อนสิ”
“แต่...ค่ะคุณพ่อ( _-_ )” ฉันทำท่าทีจะค้านแต่เมื่อรังสีอํามหิตแผ่ไปทั่วทุกอนูรูขุมขน -“-
มันเป็นเพราะอะไรไม่รู้ทำถึงอยู่ๆขนแขนขนขาของฉันพร้อมใจกันสแตนอัพขึ้นมานั้นทำให้ฉันต้องจำ
ตัวจำใจ(?)พาหมอนี่ไปทำแผลที่ห้องหนังสือ...ห้องหนังสือ...มีแค่ฉันกับเขา...ฉันกับเขา...2คน..อือ..
เฮ้ย!! อะไรนะ 2ต่อ2งั้นหรอ กรี๊ดดด ม้ายน้า ~>[]<~ ฉันเดาได้เลยว่ารังสีนี้ไม่ได้มาจากที่ไหนไกล
แต่มันมาจาก ... ไอ้คนที่มันไปนั่งจับกบแต่บัดนี้เขาผู้นั้นมาเยือนอยู่หลังของฉัน T[]T โอ้~ ม้ายน้า
ทำไมสาวสวยอย่างฉันทำไมต้องกลัวคนอย่างนายนี่ด้วยนะ ฮือๆๆ T.T
ความคิดเห็น