คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 confront (again)
Chapter 1
confront (again)
เฮ้อ~ เบื่อจริงๆมาวันแรกคิดว่าจะได้อยู่อย่างสงบสักทีแต่ดันไปเจอยัยนั้นกำลังจูบกับแฟนฉันอยู่ ยัยนั้นทำลงไปได้ยังไง หน้าด้านจริงมาแย่งแฟนคนอื่นได้หน้าตาเฉย ผู้หญิงคนนี้เหลือเกินจริงๆ อึ่มๆอย่าให้เจออีกนะเดี๊ยวแม่ตบให้หน้าแหกไปเลย ฮึ่ย! อารมณ์เสีย - -*
อ๊ะ! พูดไม่ทันขาดคำก็เจอยัยนั้นอี๊อ๋อกับ‘มอคค่า’ อยู่เลย แอบขำนิดๆอะนะคือว่าฉันเห็นหน้าของยัยซีเมนต์ เอ๊ย! ยัยเมลโล่บวมฉึ่งไปครึ่งหนึ่งเลยแหนะ
ฮ่าๆๆ ฉันนี่ก็เก่งเหมือนกันเนอะ O.o (แอบผลงานตัวเองอีก) สงสัยจะต้องไปให้หมศัลยกรรมแล้วหล่ะมั้งเนี่ย
“อะแฮ่มว่าไงจ๊ะ! สบายดีหรือเปล่าค่ะมอคค่า อ๊ะ!!นั้นเธอไปทำอะไรมาหรอทำไมหน้าเธอถึง
บวมหน้าเกลียดยังงั้นล่ะจ๊ะ” ฉันดัดเสียงสุดๆ มองกี่ที กี่ทีก็ขำอ่ะ ฮ่าๆๆ ฉันเผลอยิ้มออกมาด้วย
เอ๊ะ ฉันเห็นยัยนั้นส่งสายตาอ่อยมอคค่าด้วยแหละ อี๊ๆ ขยะแขยงที่สุด
“ว่าไงครับมิเชล~ วันนี้เราไปดูหนังกันนะ”
ใช่แล้ว! ‘มิเชล’ นั้นแหละชื่อของฉันเอง ชื่อฉันโครตเพราะเลยใช่มั้ยหล่ะ >w< ถึงฉันจะ
ร้ายแต่ฉันก็นิสัยดีนะ ไม่เหมือนยัยเน่าใน(เปลี่ยนชื่อให้เลย -.-)นั้นหรอกร้ายทั้งในทั้งนอกเลย แถมยัง
ชอบกินสตอเบอร์รี่เป็นอาหารหลักด้วยมั้งเนี่ยนิสัยถึงออกมาสตอจริงๆ อ๊ะ!ฉันพูดถึงยัยนั้น
มากเกินไปแล้ว กลับมาที่เรื่องฉันมั้งดีกว่า อ๊า...พูดถึงไหนแล้วนะ อ๋อ ฉันชื่อว่า มิเชล เป็นลูกของ
เจ้าของกิจการส่งเสื้อผ้าแบรนเนมด์ชื่อดังและตอนนี้ฉันกำลังเรียนอยู่ที่มหาลัยชื่อดังที่ติดลำดับชั้น
นำของโลก(-.,-) ไม่ต้องอิจฉาฉันหรอกนะ ฉันรู้ดีว่าฉันหน่ะทั้งสวย ทั้งรวย ทั้งเก่ง(แถมยังหลงตัว
เองเป็นเริ่ด) มีแต่คนหลงฉันทั้งนั้นแหละ โฮะๆๆ (ภูมิใจ > <///) ฉันเป็นถึงดาวมหาลัยเชียวเลยล่ะ
เป็นไงฉันไม่ธรรมดาเลยใช่มั้ยหล่ะ เอ๊าๆ กลับเข้าบทสนทนาดีกว่า(เพิ่งจะรู้ตัวว่าเมาท์นานเกิน (-*-)
“อือ...คิดดูก่อนแล้วกันนะ” ฉันตอบพร้อมกับนั่งลงข้างกับมอคค่านั้นมันทำให้ยัยหนองโพเกือบ
จะตกเก้าอี้ดีที่ยัยนั้นทรงตัวได้ทันก่อน มอคค่าทำท่าจะเข้าไปช่วยยัยนั้นแต่ฉันไม่มีวันให้มันเกิดขึ้น
หรอก ฉันแกล้งช้อนตามอคค่าทำให้หมอนั้นใจอ่อน หลังจากนั้นยัยนั้นจึงจำใจไปนั้นเก้าอี้ตรงข้าม
กับฉัน แล้วฉันไม่ลืมมองยัยน้ำอ้วก(!!)ด้วยหางตา ฮึๆ เธอไม่มีวันได้งาบผู้ชายคนเนี่ยหรอกนะ หึหึ
พอยัยนั้นหย่อนก้นลงเก้าอี้ปุ๊ปฉันไม่ปล่อยโอกาสได้ยัยนั้นคุยกับแฟนฉันหรอนะ
ฉันเลยถามยัยเมลโล่(คิดชื่อไม่ออกแล้ว- -)ว่า ?
“อ๊ะ!o.0 นั้นหน้าเธอไปโดนอะไรมาหรอ ทำไมหน้ามันแย่กว่า‘สุนัข’อย่างงี๊หล่ะจ๊ะ(._.?)”
ฉันแสร้งทำหน้าตกใจสุดขีดเพื่อความสมจริงสมจัง(และความสมเพช)
“กรี๊ดดดดดดดดด ยัยบ้าแกว่าฉัน”
พอยัยนั้นแหกปากร้อง เล่นเอาคนที่ผ่านมาหันมามองด้วยความอยากรู้อยากเห็นกันใหญ่ เพราะเสียง
กรี๊ดของยัยนี้ยิ่งกว่านกกระจอกเทศตกลูกอีก ยัยนี้มันไปกินนกหวีดเป็นอาหารรึไงเนี่ยน่ารำคาญ
ชะมัด!!
“ฉันยังไม่ได้ว่าเธอเลยนะ เธอคิดไปเองมากกว่านะ” < --- แบ๊วสุดฤทธิ์
“อย่าทำมาเป็นไม่รู้นะ!! กรี๊ดดดดดดดดดดด”
เพี๊ยะ!!
“โอ๊ยๆ! ฮึก ๆ T.T กระซิกๆ” ฉันแกล้งทำเป็นร้องไห้เพื่อให้มอคค่าใจอ่อน
“พอได้แล้วเมล !ฉันบอกให้พอไงเล่าไม่เห็นรึไง เชลเค้าเจ็บมากพอแล้วนะ”
ยิปปี้ๆ!! >w< ในที่สุดฉันก็ชนะ ยัยบ้านี้
“นี่! ก็ได้ค่ะเห็นแก่นายหรอกนะ..แต่ฝากไว้ก่อนนะยัยบ้า” ยัยนั้นมีสิทธิ์อะไรมาชี้หน้าฉัน
ญาติก็ไม่ใช่ เพื่อนก็ไม่ใช่
“โอ๊ะ! อย่าลืมมาเอาคืนด้วยเพราะไม่ชอบรับฝากของคนใครโดยเฉพาะคนหน้าด้านอย่างแก”
ฉันแอบกระซิบยัยเมลโล่โดยไม่ให้มอคค่าได้ยินเด็ดขาด -^-
“กรี๊ดด ยัยบ้ายังไม่จบใช่มั้ยฮะ!”
เพี๊ยะ!!
“มอคค่ะ ช่วยเชลด้วย เชลเจ็บหน้าไปหมดแล้ว ดูสิคร่ะ คุณเมลโล่เค้าตบเชลอีกแล้วอ่ะ Y.Y ”
โอ๊ย! ยัยนี้ใช้มือหรือเท้าตบเนี่ย เจ็บเป็นบ้า แต่ก็คุ้ม(มั้ง)ที่ได้ปั่นหัวอย่างยัยนี้สนุกจริงๆเลย
“นี่!คุณ ผมบอกว่ายังไง อย่าหาว่าผมไม่เตือนนะ!!”
“บอกแล้วไงล่ะว่า ถ้ามีปัญญาแค่นี้อย่ามาคิดเทียบกับฉัน หึ!! -^-”
ความคิดเห็น