๐{SHORT-FIC-SJ}๐

ลำดับตอนที่ #5 : Special>>((Won-Kyu))>> Marry Me?

Special WonKyu

             อากาศที่เริ่มหนาวขึ้นเรื่อยๆในยามค่ำคืน ไม่ได้ให้ชายหนุ่มร่างสูง ผู้มีใบหน้าเรียวได้รูป สายตาคม จมูกโด่งรับเข้ากับลักยิ้มบนใบหน้า หยุดรถที่กำลังพุ่งทะยานไปข้างหน้าได้เลย ตรงกันข้าร่างสูงกลับเร่งเครื่องยนต์ให้แรงขึ้นเรื่อยๆ ราวกับจะต้องการให้ตนไปถึงเป้าหมายโดยเร็วที่สุด หลังจากเค้าได้รับโทรศัพท์จากคนรัก เมื่อ10นาทีที่แล้ว

ซีวอน..ชั้นกลับแล้วนะ.ตอนนี้อยู่ที่สนามบินอ่ะ...ซีวอนจะมารับหรือป่าว...หรือจะให้ชั้นไปรอที่คอนโด

หา! กลับมาแล้ว! ทำไมไม่โทรบอกก่อนจะได้เตรียมตัวถูก ทำอย่างนี้ถ้าเกิดว่าชั้นติดประชุมขึ้นมาจะทำยังไงเนี่ย..หืม? ร่างสูงเอ่ยว่าคนรักอย่างไม่จริงจัง พร้อมกับรีบหยิบกุญแจรถ

ก็กลัวซีวอนจะลำบากนี่..ถ้าซีวอนไม่ว่างเดี๋ยวชั้นไปรอที่คอนโดซีวอนก็ได้นะ ร่างบางในโทรศัพท์เอ่ยขึ้นอย่างเกรงใจ

หยุด! หยุดเลยนะคยูฮยอน! คนสมัยนี้ไว้ใจได้ที่ไหน แถมช่วงนี้ก็มีข่าวฆ่าข่มขืนบ่อยด้วย รออยู่ที่สนามบินนั่นแหละ ไม่เกิน20 นาที..สัญญา

.

.

.

และนั่นคือเหตุผลที่ว่าทำไมเค้าต้องขับรถเหมือนจะไปไล่บี้คนอย่างนี้...ก็คนรักของเค้า.... เสน่ห์แรงน้อย...........................ซะที่ไหนหล่ะ

.

.

.

.

ณ สนามบินนานาชาติโซล

ร่างสูงร่างหนึ่งกำลังวิ่งไปทั่วสนามบิน...เพื่อหาคนที่เค้า..รัก...พลันสายตาของร่างสูงก็เหลือบไปเห็นร่างบางของตนกำลังทำหน้าพะอืดพะอม อยู่กลางวงล้อมของชายหนุ่มมากหน้าหลายตา เมื่อซีวอนเห็นดังนั้นจึงรีบสาวเท้าเข้าไปหาร่างบางเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ

ขอโทษนะครับ..มีปัญหาอะไรกับภรรยาผมรึเปล่า ซีวอนพูดขึ้นพร้อมกับโอบไหล่คยูฮยอน ทั้งยังใช้สายตาจิกแทงบรรดาหนุ่มๆที่มาขายขนมจีบให้ภรรยาของเค้า

อ่ะ..เอ่อ...คุณ..มีแฟนแล้วเหรอครับ? ชายหนุ่มคนนึง เอ่ยถามคยูฮยอนอย่างใจกล้า

เปล่าครับ..ผมยังไม่มีแฟน ร่างบางตอบพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า ก่อนจะเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้ซีวอน

....ผมไม่มีแฟนหรอกครับ..ผมมีแต่สามีครับ..เค้านี่แหละรับ..สามีผม..เชว ซีวอน  คยูฮยอนพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับสอดเรียวแขนให้คล้องกับวงแขนหนา

 สิ้นเสียงของคยูฮยอนทำเอาหนุ่มๆที่เข้ามาขายขนมจีบให้วิ่งกันแทบไม่ทัน จะอะไรซะอีกหล่ะ ถ้าไม่ใช่นามสกุล เชว ที่ร่างเพิ่งได้เอ่อยออกมา

 เป็นที่รู้กันของคนเกาหลีทั่วประเทศ ว่าตระกลูเชว เป็นตระกลูที่ร่ำรวยที่สุดในเกาหลี อสังหาริมทรัพย์เกือบทั้งหมดในประเทศเกาหลีอยู่ในเครือของตระกลูเชว รวมถึงที่ดินประมาณ 1 ใน 4 ส่วนของประเทศเกาหลี ตระกลูเชวก็เป็นเจ้าของ

แล้วอย่างนี้จะไม่ให้กลัวคนของตระกลูเชวได้ยังไง

ทำไมมาเร็วจังเลยอ่ะ ร่างางเอ่บถามในขณะที่มือก็ลากกระเป๋าเพื่อไปยังรถของร่างสูง

ก็..รู้ว่าคยูฮยอนจะมีคนมาจีบเยอะไง..เลยรีบมา...กลัวแฟนนอกใจ ซีวอนตอบพร้อมกับฉวยกระเป๋าร่างบางมาลากแทน ร่างบางไม่ทำอะไรเพราะรู้ว่าหากตนแย่งกระเป๋ามาลากเอง ร่างหนาตรงหน้าก็คงจะแย่งกลับไปอีกเป็นแน่

หืม?..นอกใจ?..ถ้าชั้นจะนอกใจก็นอกใจอยู่ที่อเมริกานั่นแหละ...นี่อุตสาห์กลับมาเพราะคิดถึงแฟนสุดที่รัก ร่างบางพูดอย่างงอนๆ

หึหึหึ..คยูเป็นคนพูดเองนะ...ว่าคิดถึงชั้น..ถ้าอย่างนั้น..คืนนี้ก็แสดงให้ดูหน่อยสิ..ว่าคิดถึงแค่ไหน ซีวอนพูดพร้อมกับจ้องตาร่างบางอย่างสื่อความหมาย

......ร่างบางไม่ตอบอะไร แต่โน้มคอร่างสูงลงมาพร้อมกับประกบปากอย่างเร่าร้อน ร่างสูงที่เกือบตามร่างบางไม่ทัน...แต่เมื่อตั้งตัวได้ร่างสูงก็จูบตอบร่างบางไปอย่างรุนแรงไม่แพ้กัน จนร่างบางต้องเป็นฝ่ายผละออก เพราะกำลังจะขาดอากาศหายใจ

เฮ้อ!..ไม่เจอกันหลายปี..ยังจูบเก่งเหมือนเดิมเลยนะ คยูฮยอนเอ่ยขึ้นหลังจากสูดอากาศหายใจเข้าปอด

..แต่คยูฮยอนจูบเก่งขึ้นหนิ..อยู่ที่โน่น..ไปให้ใครสอนรึเปล่า ซีวอนถามพร้อมกับความรู้สึกที่เหมือนมีไฟ สุมอยู่ในอกอย่างห้ามไม่ได้

หืม?..แล้วจะให้ใครมาสอนเล่า?....อยู่ที่โน่นไม่มีใครเค้าสนใจชั้นหรอกน่า..ซีวอนก็..คิดมากไปได้

ก็แฟนผมสวยนี่น่า..จะไม่ให้หึงได้ยังไงเล่า...แล้วตกลงคืนนี้..คยูฮยอน..จะไปนอนที่คอนโดผมรึเปล่า  ซีวอนถามขึ้นอย่างมีความหวัง

อืม...ไม่อ่ะ..อยากไปหาคุณแม่ของซีวอน..ไม่ได้เจอตั้งนานคิดถึงคุณแม่จังเลย คยูฮยอนพูดพร้อมกับเดินขึ้นรถไป

โถ่! คยูฮยอนอ่า~ ถ้าคุณแม่อยู่ก็จู๋จี๋กันไม่ได้สิ ซีวอนบ่นพร้อมกับขึ้นรถเพื่อพาร่างบางสุดที่รักไปหาคุณแม่ของตน

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ณ คฤหาสน์ตระกลูเชว

“คยูฮยอน~ กลับมาแล้วเหรอลูก..เป็นไงบ้างเนี่ย..ไม่ยอมส่งข่าวมาเลย..แล้วคุณนายโจวเป็นยังไงบ้างอยู่ที่อเมริกาสบายดีรึเปล่า..แล้วนี่ไปไงมาไงเนี่ย..ซีวอนไปรับรึเปล่า?..อย่าบอกนะว่านั่งรถมาเอง....” คุณนายเชวเอ่ยถามสารทุกข์สุกดิบลูกสะใภ้จนแทบจะลืมลูกชายหัวแก้งหัวแหวนไปเลย

“สวัสดีครับคุณแม่..ผมเพิ่งกลับมาเองครับ..คุณมาผมอยู่ที่โน่นก็สบายดีครับ...ซีวอนเค้าเป็นคนไปรับมาครับ....ไม่เจอกันตั้งนานคุณแม่ยังสวยไม่เปลี่ยนเลยนะครับ” คยูฮยอนเอ่ยตอบคุณแม่สามีอย่างเอาใจ

“แหม~..ก็เล่นปากหวานซะอย่างนี้ไง แม่ถึงได้รักถึงได้หลงเรามากกว่าซีวอนซะอีก..แล้วนี่กินอะไรกันมารึยังเนี่ย..ถ้ายังมากินข้าวกับแม่ก่อนมา”

“ขอบคุณครับคุณแม่ผมยังไม่ได้กินข้าวเลย..พอลงจากเครื่องก็รีบมาหาคุณแม่เลยนะครับ”

“หืม~ ปากหวานซะจริงๆ แล้วอย่างนี้ตำแหน่งลูกสะใภ้ตระกลูเชวจะหนีไปหาคนอื่นได้ยังไงเนี่ย” คุณนายตระกลูเชวเองก็ปลื้มไม่น้อยที่ได้ลูกสะใภ้ถูกใจอย่างนี้

“คุณแม่ครับ..ลืมไปรึเปล่าครับ..ว่าผมยังยืนอยู่นะ” ซีวอนเอ่ยขึ้นอย่างขัดใจที่แม่และคนรักของตนไม่ให้ความสำคัญตนเอง

“แหม..ก็แกน่ะไม่หัดทำตัวน่ารักๆแบบคยูฮยอนเค้าบ้าง...ถ้าอยากให้แม่สนใจก็ทำตัวน่ารักๆหน่อยสิ..เฮ้อ!นี่แหละน้าชั้นถึงบอกว่าคิดผิดที่มีลูกอย่างแก..ความจิงชั้นอยากจะได้ลูกน่ารักๆแบบคยูฮยอนเค้าซะหน่อย..ก็ดันออกมาเป็นแกได้” คุณนายตระกลูเชวเอ่ยขึ้นอย่างขัดใจ

“โถ่คุณแม่ครับ..ถ้าคุณแม่อยากได้ลูกน่ารักๆก็ได้แล้วนี่ไงครับ...นี่แหละครับ...ลูกสะใภ้แม่ก็เหมือนกับลูกแม่อีกคนนั่นแหละจริงไหมครับ” ซีวอนเอ่ยขึ้นพร้อมกับโอบไหล่คยูฮยอน

“เฮ้อ! จริงๆเลยนะเนี่ยเจ้าลูกชายคนนี้..บอกแม่ว่าจะได้ลูกสะใภ้ตั้งแต่2ปีที่แล้วปัจจุบันยังไม่ได้เลย..แม่น่ะนะอยากได้ลูกสะใภ้ที่ถูกต้องตามกฎหมาย แกก็ไม่ยอมขอคยูฮยอนเค้าแต่งงานซะที แม่หล่ะกลุ้มใจกับแกจริงๆ..เฮ้อ!..เอาเถอะๆๆคยูฮยอนมานี่มา..มากินข้าวเย็นกับแม่กัน..ปล่อยเจ้าซีวอนเอาที่นี่นั่นแหละ...ถ้ามันหิวเดี๋ยวก็ตามเข้าเอานั่นแหละ” คุณนายเชวพูดพร้อมกับพาคยูฮยอนเข้าบ้านทิ้งซีวอนให้ยืนน้อยใจอยู่คนเดียว

“คุณแม่อ่า~..รอผมด้วยสิ~"

.

.

ณ ห้องอาหารตระกลูเชว

 ระหว่างที่คุณนายตระกลูเชวเดินเข้าไปในครัวเพื่อบอกคนรับใช้ให้เตรียมอาหารให้คยูฮยอนด้วยนั้น ซีวอนก็ได้โอกาสคุยกับคยูฮยอน

“คยูฮยอน..นายอย่างคิดมากเรื่องแต่งงานนะ...ถ้านายยังไม่อยากแต่งก็ไม่เป็นไร..คุณแม่ท่านก็พูดเล่นไปอย่างนั้นนั่นแหละ..ไม่ต้องไปคิดจริงจังอะไรมากมายหรอก” ซีวอนพูดขึ้นเพราะเค้ากลัวว่าการแต่งงานจะเป็นการเร่งรัดคนตรงหน้ามากเกินไป

“หืม?..แล้วใครบอกว่าชั้นยังไม่พร้อมหล่ะ...ใช่..ชั้นคิดมาก..และก็คิดมากเรื่องที่คุณแม่พูด...แต่เรื่องที่คิดมากคือ..ทำไมนายไม่ขอชั้นแต่งงานซะที” ร่างบางตอบพร้อมกับช้อนสายตาขึ้นมอง
ซีวอนอย่างมีความหมาย

 เมื่อได้ยินคยูฮยอนพูดขึ้นอย่างนั้นถึงกับอึ้งในความใจกล้าของร่างบาง

“หืม?เดี๋ยวนี้หัดใจกล้าตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” ซีวอนเอ่ยถามขึ้นอย่าง(แกล้ง)หวาดๆ

“ก็ถ้าชั้นไม่พูด..ซีวอนก็คงจะยังคิดว่าการแต่งงานเป็นการเร่งรัดชั้นใช่ไหมหล่ะ..งั้นก็สู้ชั้นพูดไปเลยไม่ดีกว่าเหรอ..ว่าชั้นอยากแต่งงานแล้ว...ซีวอนอาจจะคิดนะ..ว่าจะรีบแต่งงานไปทำไม...แต่ซีวอนรู้อะไรไหม..เวลาน่ะนะ...ไม่เคยคอยใครหรอก” คยูฮยอนพูดพร้อมกับยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม

“...?.....” หลังจากจบคำพูดของคยูฮยอน...ทำเอาซีวอนิ่งไปพร้อมกับคิดทบทวนคำพูดของร่างบาง............

 ตัวเค้าอายุก็เกือบจะ 30 แล้ว.....เรื่องการมีลูกน่ะเลิกคิดไปได้เลย.....ส่วนเรื่องทายาทก็แค่ไปรับเด็กที่บ้านกำพร้าที่ไหนซักแห่งมาเลี้ยง ให้ความอบอุ่น ความรัก และก็ให้สืบต่อมรดก...แค่นี้ก็หมดปัญหาแล้ว..แต่ตอนนี้ที่เค้าคิดคือ.......เค้ามีเวลาใช้ชีวิตอยู่กับร่างบางตรงอีกสักเท่าไหร่นะ.....อีกนานเท่าไหร่ที่เค้าจะได้มีความสุขอย่างนี้......อีกนานเท่าไหร่ที่เค้าจะได้มีร่างบางเคียงข้างอย่างนี้.........อีกนานเท่าไหร่ที่เค้าจะได้มีเวลาอยู่กับร่างบางไปเรื่อยๆ..........เค้ายังเหลือเวลาอีกนานเท่าไหร่นะ

“คยูฮยอน...อยากแต่งงาน....กับ....ชั้นเหรอ” ซีวอนเอ่ยถามอย่างกล้าๆกลัวๆ

“อืม....ก็นะ....ชั้นไม่อยากแต่งงานตอนแก่นี่นา”

“แล้วเรื่องที่อยู่หล่ะ...คยูฮยอนอยู่ที่อเมริกาไม่ใช่เหรอ...แม่ของคยูฮยอนก็อยู่อเมริกาด้วย....แล้วเรื่องที่อยู่จะทำยังไงหล่ะ”

“นั่นแหละคือเหตุผลที่ชั้นกลับมาก่อนไง...ชั้นก็แม่จะย้ายมาอยู่ที่เกาหลีแบบถาวรแล้วนะ..แม่เลยให้ชั้นมาหาบ้านไว้ก่อนน่ะ.......ส่วนเรื่องแต่งงาน...แม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร.....บอกแค่ว่าจะทำอะไรก็รีบทำเพราะเวลาน่ะไม่คอยหรอก..แล้วซีวอนหล่ะอยากแต่งงานรึยัง? ” คยูฮยอนถามขึ้น พร้อมกับยิ้มให้ซีวอน

“แล้ว...ทำไมถึงกล้าขอชั้นแต่งงานอย่างนี้หล่ะ......เรื่องอย่างนี้ผู้ชาย(เมะ)เค้าต้องป็นคนขอสิ” ซีวอนถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ

“โอ๊ย~! ถ้าชั้นรอซีวอนขอแต่งงานนะ..ชาติหน้าโน่นถึงจะได้แต่ง..และที่สำคัญ...เคะยุคใหม่อย่างชั้นน่ะนะ....ต้องใจกล้า...ไม่ใช่อะไรๆก็ร้องไห้แบบนางเอกสมัยก่อน” คยูฮยอนพูดพร้อมกับยืดลำตัวขึ้นเล็กน้อยเป็นการแสดงให้เห็นว่าตัวเองทำได้อย่างที่พูดจริงๆ

“เอ่อ..แล้วเรื่อง....”

“โอ๊ย~!..นี่ซีวอน!..จะถามเรื่องอะไรอีก...ถ้ายังไม่อยากแต่งก็ไม่ต้องแต่ง..ชั้นก็ไม่ได้ว่าอะไรซีวอนซะหน่อย.....ถ้าซีวอนอยากแต่งเมื่อไหร่ก็ค่อยมาบอกชั้นหล่ะกัน” 

ร่างบางพูดจบก็วิ่งขึ้นข้างบนไปอย่างทันที เพราะตัวร่างบางเองก็เคยชินเพราะมาบ้านของซีวอนบ่อยๆอยู่แล้ว ทิ้งให้ร่างสูงของซีวอนยืนคอตกอยู่อย่างนั้น จนเมื่อคุณนายตระกลูเชวออกมาจากห้องครัว

“คยูฮยอนมากินข้าวกะ...อ่ะ...คยูฮยอนหล่ะ..หายไปไหน” คุณนายตระกลูเชวถามถึงลูกสะใภ้ทันที

“เอ่อ...อ่ะ...คุณแม่ครับ..คือ...” ซีวอนพยายามจะอธิบายให้คุณนายตระกลูเชวเข้าใจ แต่คุณนายตระกลูเชวกลับสวนขึ้นมาทันที

“นี่แกทะเลาะกับคยูฮยอนใช่ไหม!? แล้วทำไมยังไม่ตามไปง้อ!? ทำยังนี้ได้ยังไง!? ถ้าแกไปง้อคยูฮยอนเค้าไม่ได้นะก็ไม่ต้องลงมากินข้าว! แกจะได้กินข้าวก็ต่อเมื่อลงมาพร้อมกับหนูคยูฮยอนที่หายโกรธแกแล้ว! เข้าใจไหม!” คุณนายตระกลูเชวถามขึ้นอย่างอารมณ์เสีย

“...ขะ..เข้าใจแล้วครับ”

“เข้าใจแล้วก็ไปสิ! จะมามัวยืนรออะไรอีกห๊ะ!?”

“....คะ..คะ..ครับ!!” พูดจบ..ซีวอนก็รีบวิ่งขึ้นไปง้อคยูฮยอนทันที

“เฮ้อ!..เจ้าลูกชายคนนี้นี่..ต้องให้คอยจ้ำจี้จ้ำไชแม้แต่เรื่องความรัก...เหนื่อยใจจริงๆ” คุณนายเชวเอ่ยอย่างระอาใจพร้อมกับเดินเข้าไปในครัวเพื่อเลื่อนเวลาการเตรียมอาหารให้ลูกชายและลูกสะใภ้

.

.

.

.

.

 หน้าห้องนอนของคยูฮยอนที่คุณนายเชวจัดเตรียมไว้เพื่อรอลูกสะใภ้คนสำคัญ บัดนี้ถูกชายร่างสูงผู้เป็นเจ้าของบ้าน ยืนเคาะประตูอย่างเอเป็นเอาตาย

“คยูฮยอน..คยูฮยอน..คยูฮยอนครับ..ออมาหน่อยสิ..นะครับ..คยูฮยอน....ออกมาคุยกันก่อนสิครับ..นะครับ” ซีวอนพยามยามเรียกคยูฮยอนออกมาเพื่อคุยกัน แต่ก็ไม่มีเสียงใดๆออกมาจากในห้องนอนของคยูฮยอน ทำให้ซีวอนใจเสียไม่น้อย

“คยูฮยอน..ผมรู้ว่าคยูฮยอนได้ยินเสียงผม.. แต่คยูฮยอนเลือกที่จะไม่ออกมา....งั้นคยูฮยอนก็ช่วยฟังผมหน่อยนะ..ผมอยากจะบอกคยูฮยอน..ว่าผมไม่ได้ไม่อยากแต่งงาน..ผมก็อยากแต่งงานเหมือนกัน..แต่ผมแค่..กลัว..กลัวว่า..สักวันนึง..ถ้าเราแต่งงานกัน...แล้ว..แล้วคนอื่นๆ..คนรอบข้าง..จะมองว่าเราเป็นผู้ชายทั้งคู่จะแต่งงานกันได้ยังไง...ผมแค่กลัว....คนอื่นๆ..จะไม่ยอมรับคุณ..”   ร่างสูงยังพูดไม่ทันจบร่างบางก็เปิดประตูพรวดออกมาทันที

“ฮึก..ฮึก..ฮือ...คนบ้า..ฮือ..” คยูฮยอนร้องไห้ในอ้อมกอดของซีวอน ซีวอนเองก็กอดร่างบางไว้อย่างแนบแน่น

“ผมขอโทษนะ..อย่าร้องไห้อีกนะครับ” ซีวอนเอ่ยปลอบร่างบางอย่างอ่อนโยน

“ฮึก..ฮึก...ฮึก...” ร่างบางยังคงร้องไห้สะอื้นไม่หยุด

“คยูฮยอนครับ ..” ซีวอนผลักร่างบางออกจากอก เพื่อจ้องหนาร่างบางให้ชัดๆ

“คยูฮยอนครับ..แต่งงานกับผมนะ” ร่างสูงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

“ฮึก...ฮือ..ฮึอ..ซีวอนคนบ้า..ฮือ..” ร่างบางซบหน้าลงบนอกแกร่งอีกครั้งพร้อมกับร้องไห้

“ครับ..ผมเป็นคนบ้า..แล้วคยูฮยอนรัก..และอยากจะแต่งงานกับคนบ้าคนนี้รึเปล่าหล่ะครับ”

“อืม ฮึก..ชั้นอยากจะแต่งงานกับซีวอน..ฮึก..” ร่างบางตอบพลางซุกตัวอยู่ในอกหนา

“ฮึ...คยูฮยอนของผมน่ารักที่สุดเลย..”

ร่างทั้งสองที่กำลังมีความสุข...ทั้งสองกำลังมีความสุขมาก..มาก...มากซะจน..ลืมใครบางคนไป....แล้วใครหล่ะที่ทั้งสองลืมไป..?........

.

.

.

.

ณ มุมหนึ่งของคฤหาสน์ตระกลูเชว คุณนายตระกลูเชวกำลังมองดูลูกชายและ(ว่าที่)ลูกสะใภ้ยืนกอดมอบความรักกันอย่างมีความสุข................

.

.

ภายในใจ.....เพราตอนนี้ร่างกายของคุณนายตระกลูเชวนั้น....กำลังมีบางอย่างบ่งบอก....ว่า...หิวข้าว........
.

.

โครก! << เสียงท้องร้อง

“เฮ้อ!...สงสัยวันนี้ชั้นต้องกินข้าวคนดียวแน่ๆเลย"

.

.

.

 
-------------------------The End------------------------

Special วอนคยู จบแล้วค่า~

ตอนหน้าจะกลับเข้า Short Fic แล้วนะคะ

^^

ตอนหน้าเป็น คิเฮ นะคะ~