คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter : 1 ผู้กำกับคือเช็คสเปียร์หรอกเหรอ!? >70%
ความเดิมตอนที่แล้ว....
“ฮะ...เฮ้ยยยยยยยยยย!!!กิน..กิน...กินโทกิ!!!!”เสียงร้องลั่นของสหายที่เคยร่วมรบดังขึ้นทำให้กินโทกิเบิกตาโพลง ทิ้งสัมภาระทั้งหมดแล้วชักดาบไม้วิ่งตามเข้าไปทันที
“เจ้าซึระ!!!”
กินโทกิที่ได้ยินเสียงร้องของคาซึระจึงรีบวิ่งเข้าไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่แล้ว…
……………..
Chapter : 1 ผู้กำกับคือเช็คสเปียร์หรอกเหรอ!?
ถ้าไม่เข้าถ้ำเสือ ก็ไม่ได้แม่เสือ (?)
ถ้าไม่ใกล้ชิด ก็ไม่ได้หัวใจ
“โอ๊ะโหววววววว!!!!!!!!!!!”
เหล่าร้านรับจ้างสารพัดร้องประสานเสียง นัยน์ตาประกายแวววาว(กรุณาจิ้นให้เป็นหน้าตาของเหล่าเทเลถูกทับจนบี้กำลังร้อง ‘อ๋อ’)
“ยินดีต้อนรับค่ะ~~~”
“ระ...หรูสุดๆ!!!”
“ที่แบบนี้มันเทียบกับทางเข้าไม่ติดเลยเหวย”
“ใช่แล้วน่อ ทางเข้าที่เหมือนนรกนั่นแต่ข้างในเป็นแดนสุขาวดีนี่เองน่อ!!!”
ภาพที่ทั้งสามเห็นคือ
คาซึระกับเจ้าเพนกวินต่างดาวยืนอยู่ท่ามกลางผู้หญิงอายุประมาณยี่สิบปลายๆสิบคนในชุดกิโมโนโทนฟ้าตั้งแถวรอรับสองฝั่งขางทาง ฉากหลังเป็นโรงน้ำพุร้อน ตกแต่งด้วยพรรณไม้ธรรมชาติ ให้บรรยากาศผ่อนคลาย รอบข้างมีสระน้ำและปลาหลากพันธุ์แหวกว่ายไปมาอย่างสนุกสนาน
“คุณคาซึระ เชิญทางนี้เลยครับ ส่วนคนอื่นๆ ตามคนของเราไปที่ห้องพัก ตามสบายเลยนะครับ” ชายสูงวัยออกมาต้อนรับพร้อมกับนำคาซึระไปอีกทาง ความหรูหราอลังการบังตาเหล่าร้านรับจ้างสารพัดจนมิด
ทั้งสามคนวิ่งตามแผนกต้อนรับไปโดยลืมคาซึระเสียสิ้น
ห้อง 007
“หวาวๆๆๆ ได้ห้องเดี่ยวด้วยเหวย...แต่เอ ทำไมที่พักของฉันมันห่างกับพวกนั้นไปหน่อยว๊า แต่เอาเถอะ!! ดีเหมือนกัน” กินโทกิสูดอากาศนอกระเบียงที่มองเห็นไปยังป่าด้านหลัง อากาศเย็นสบายทำให้เขาไม่คิดออกจากห้องนี้ หากไม่ติดว่า..
“กินโทกิ...”
“กะ...แก!!”
ห้อง 014
“อากาศดีจังเลยน่อ...ที่แบบนี้คงทำให้อั๊วลืมหมอนั่นไปได้สักพักล่ะน่อ...”คางุระจังนอนเหยียดบนเสื่อที่ปูด้วยผ้านุ่มๆ
เธอหลับตาลง...คิดถึงใบหน้าของคนซาดิสก์ในวันนั้น...ใบหน้าที่ห่างกับเธอไม่ถึงคืบริมฝีปากที่แทบจะแนบชิดกัน...
เพียงแค่คิด หัวใจของคางุระก็เต้นถี่ระรัวขึ้นมาทุกครั้ง...ถ้าหากว่าประโยคที่เธออยาก ฟัง ออกมาจากปากเขา แทนรอยยิ้มเย้ยหยันในชัยชนะนั่นก็คงดี...คางุระสะกดความเจ็บแปลบไว้และค่อยๆลืมตาขึ้น...
ดวงตาสีน้ำตาลที่เธอเฝ้าคิดถึงอยู่ห่างไม่กี่คืบ...
ลมหายใจที่รินรดแผ่วเบาทำให้หัวใจคางุระเต้นแรง...
นี่เธอฝันไปหรือเปล่า...เธอเฝ้าคิดถึงเขาจนเก็บมาฝันเลยงั้นเหรอ...
เฝ้าหวัง...อยากให้เขาคนนั้นใกล้ชิดเธอแบบนี้บ้าง...มองเธอด้วยสายตาแบบนี้...
สายตาที่อ่อนหวานซะยิ่งกว่าน้ำผึ้งใดๆในโลก...สายตาที่มองเธออยู่ในตอนนี้...
...
ตอนนี้!?...
คางุระจังเริ่มกระพริบตาถี่ๆเพื่อยืนยันกับตัวเองว่าเธอฝันจริงๆหรือเปล่า
“ไง...” เสียงที่เอ่ยออกมาทำให้เธอเบิกตากว้าง
“อะ...อะ..อาตี๋???” คางุระเอ่ยออกมาแผ่วเบา
เธอไม่แน่ใจว่าใช่เขาจริง หรือเธอกำลังฝัน...
แต่จะเป็นไปได้ยังไง หมอนั่นคงไม่โผล่มาอยู่ที่นี่หรอก
เธอกำลังฝันไปสินะ...เพราะหากเป็นความจริง สายตาของเขาคงไม่หวานซึ้งอย่างเมื่อครู่นี้แน่!
“หนีมาเที่ยวไม่ชวนเลยนะเธอ...” ร่างสูงผละออกไป เดินไปทิ่ริมระเบียง และมองออกไปด้านนอก
“...” คางุระจังลุกขึ้นมานั่งมองไปที่ร่างของคนผมสีน้ำตาล
ความรู้สึกเหมือนจริงซะจนคางุระเพ้อ...อยากให้มีวันแบบนี้เหลือเกิน...
แค่ในความฝันก็ดี...ในความฝันนี้ ...เธอจะทำในสิ่งที่ใจต้องการ...
“อั้วหนีลื้อมา...ทำไมต้องชวนด้วยน่อ...” ร่างเล็กตัดสินใจพูดออกไปในสิ่งที่เธออึดอัดใจ
“หือ...ทำไมหนีฉันล่ะ...” อีกฝ่ายหันหน้ากลับมาถาม
“...อั๊วรู้นะ ว่าอั๊วกำลังฝันไป...ลื้อไม่มีทางมาที่นี่ได้...เพราะฉะนั้น...แค่ในความฝันนี่...อั๊วจะบอกลื้อ...”
“…”
เมื่อฝ่ายนั้นเงียบ คางุระก็ลอบสูดลมหายใจสั้นๆ ก่อนจะพูดออกมา...
“อั๊ว น่ะ...เสียใจที่ลื้อทำเหมือนว่าชอบอั๊ว...ทั้งที่ลื้อทำไปเพราะอยากชนะ อั้ว...เจ็บใจ...ที่อ่อนแออย่างนี้...ที่ยอมปล่อยใจให้ลื้อทำร้าย...”
ร่างเล็กก้มหน้านิ่ง น้ำตาเริ่มปริ่ม แต่เธอก็ยังห้ามตัวเองไว้ไม่ให้มันไหลออกมา
“...”
“อั๊วอยากจะรู้จริงๆน่อ ว่าในใจลื้อคิดอะไรอยู่...”
“...”
“...ลื้อคิดยังไงกับอั๊วกันแน่...”
“แต่ถึงลื้อจะคิดยังไง ....ความรู้สึกของอั๊วน่ะ...มันก็...” คางุระจังตัดสินใจจะเงยหน้าขึ้นเพื่อบอกความรู้สึกของตัวเองให้อีกฝ่ายรับรู้ แต่ก็ต้องหยุดค้างอยู่อย่างนั้น
เพราะว่าตรงหน้าเธอมีเพียงความว่างเปล่าที่มีพื้นหลังเป็นท้องฟ้าสีหม่น...
ความฝันจบลงไปแล้วสินะ...
“ฮึกๆ...”
ครืดดด
“คางุระจัง~!”เสียงเรียกของแว่นน้อยคุงทำให้คางุระต้องรีบเช็ดน้ำใสๆออกให้หมดก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับคนเรียก
...แต่ว่า...ความฝันเมื่อกี้...เทียบกับตอนนี้...มันช่างเหมือนจริงเหลือเกิน...
“ไปเดินเล่นกันมั้ย... ได้ยินว่ามีสถานที่ที่มีเครื่องเล่นให้ด้วยนะ” แว่นน้อยคุงยิ้มกว้าง
แม้สีหน้าเขาจะเก็บซ่อนความสงสัยไว้ไม่มิดก็ตาม
“ไปสิน่อ^O^”
ป๊อก ป๊อก ป๊อก ป๊อก ป๊อก ป๊อก
ป๊อก ป๊อก ป๊อก ป๊อก ป๊อก ป๊อก
“เสียงอะไรน่อ ดังมาจากในนั้น”
“คงเป็นเสียงคนกำลังเล่นกีฬาอะไรซักอย่างล่ะมั้ง...แต่ตีโต้กันแบบไมหยุดเลยแฮะ เราเข้าไปดูกันไหม”
“อื้อ”
ครืดดดด
“ชั้นไม่แพ้แกหรอก! แฮ่กๆๆๆ”
ป๊อก ป๊อก
“เฮอะ ชั้นก็ไม่แพ้แกเหมือนกัน แฮ่ก แฮ่ก...”
“คะ...คุณฮิจิคาตะ!!! ไหงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะครับ!!!” ชินปาจิถามพร้อมๆกับวิ่งเข้าไปดูใกล้ๆ คนบ้าสองคนกำลังตีโต้ปิงปองกันอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ก็...” คนสูบบุหรี่หวดกลับ
ป๊อก
“เจ้าโอคิตะ...” หวดกลับไปอีก
ป๊อก
“อย่ามากวนสิวะ!!!” หันมาด่า...
วืดดดด~~~
ตีพลาด...
แพ้กินโทกิ...
“ไอ้แว่น! คว้านท้องซะ-_-+” คาบบุหรี่พร้อมถือดาบเข้าหาชินปาจิ
“ขะ... ขอโทษคร๊าบ!! ผมไม่ได้ตั้งใจนะ ผมไม่ได้ตั้งจายยย”
“ฮิจิคาตะ!! แกแพ้แล้วนะ!!! ทำตามสัญญาซะ!!”
“สัญญาอะไรเหรอครับ” ชินปาจิหันไปหาคนผมเงินที่ตีหน้าเครียดนิดๆ มองหน้าคนสูบบุหรี่ไม่วางตา ฮิจิคาตะละสายตาจากชินปาจิและเดินไปยังฝั่งตรงข้าม ลากคนผมเงินออกไปด้วยความไวแสง
ด้วยเหตุนี้ แว่นน้อยคุงจึงรอดพ้นจากการถูกจับควักไส้ไปได้หวุดหวิด
“อะไรของพวกเขาล่ะนั่น เนอะ คางุ...” แว่นน้อยคุงถึงกับสลดทันทีเมื่อมองหน้าอีกฝ่าย เด็กสาวที่เขารักเหมือนน้องสาวกำลังยืนนิ่ง ดวงตาเหม่อลอยไปไกล ที่เห็นน้ำตาซึมในห้อง เขาคงไม่ได้คิดไปเองสินะ...
หมู่นี้คางุระจังเป็นอะไรไป แต่ถ้าจะให้เดา...ก็คงไม่พ้นเรื่อง คนๆนั้นหรอก เฮ้อ เมื่อไหร่ถึงจะกลับมาร่าเริงนะ...
“คางุระจัง!!! เรามาเล่นไอ้นั่นกันมั้ย!” ชินปาจิชี้ไปที่เครื่องเล่นที่เป็นตู้สี่เหลี่ยม กว้างๆ เตี้ยๆ มีตัวตุ่นสีน้ำตาล หลุม และค้อนพลาสติกอันหนาสีเขียว (?)
“ก็ดีน่อ อั้วจะได้ระบายอารมณ์ไงน่อ ^_^” คางุระยิ้มกว้างออกมาเมื่อเห็นอะไรที่พอจะทำให้เธออารมณ์ดีขึ้น หรือหยุดฟุ้งซ่านไปได้บ้าง แต่ก็ยังมีเรื่องที่คาใจอยู่
มายองเลอร์คนนั้นมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง...
แล้วหมอนั่นล่ะ!...ถ้าหมอนั่นอยู่ที่นี่ด้วย
...ความฝันเมื่อ...
“เอ้า เริ่มเลยสิคางุระจัง แต่เบาๆหน่อยนะ ขืนเธออัดพลังใส่ เครื่องนี่คงพังตั้งแต่ครั้งแรกที่ตีแน่” ความคิดหยุดชะงัก เมื่อตัวตุ่นเริ่มผุดเข้าผุดออกจากหลุมดำๆเล็ก
“เค้าเขียนไว้ว่า ถ้าตีไม่พลาดเลยครบ สามสิบตัวจะมีรางวัลให้ด้วยล่ะ!”
“จริงเหรอน่อ!!!งั้นลุยล่ะน่อ!!!”
อัตต้า!!!
บึ้มม!
“จ๊ากกก!!! แค่กๆๆๆ...คา..คางุระจัง...เธอทำอะไรเนี่ย! บอกให้เบาๆไม่ใช่เรอะ! บอกไปเมื่อกี้เองนะ!” ชินปาจิสำลักควันไฟจากการระเบิดเมื่อครู่ โชคดีที่เขากระโดดหลบพ้น
“คางุระ...อยู่ตรงไหนน่ะ..” ชินปาจิมองหาคางุระจังที่ไม่รู้หลบแรงระเบิดขนาดย่อมนั่นไปที่ไหน มันไม่น่าจะร้ายแรงจนทำร้ายคางุระจังได้นี่นา
“อ้าว...มีเด็กผู้ปกครองไม่ดูแลทำลายข้าวของซะแล้ว...แบบนี้ตำรวจควรทำยังไงดีหนอ”
“...”
“ว่ายังไง..อีแบบนี้ลูกพี่คงชดใช้ไม่ไหวหรอกนา”
“ปล่อยอั๊วน่อ! อาตี๋ตูดหมึก!”
“อ้าว คุณโอคิตะ แล้วนั่น...กำลังทำอะไรอยู่เหรอครับน่ะ=_=” ชินปาจิถามงงๆ เมื่อเริ่มมองเห็นภาพข้างหน้าแล้ว...รองหัวหน้าหน่วยหนึ่งของชินเซ็นกุมิกำลังหิ้วเอวคางุระจังอยู่
“ก็อุ้มไง ^_^”
“เอ่อ อันนั้นน่ะรู้ครับ แต่ทำไม...”
“ดูเหมือนลูกพี่จะถามหานายอยู่นะ ไปซะสิ^_^”
“คะ...ครับ...”
ปัง! (เจ้าแว่นกระแทกใส่ด้วยความงอน)
“เป็นเด็กที่น่าตีจริงๆเลยนะ ยัยหมวยบ้าพลัง” เมื่อเห็นว่าเจ้าจืดสวมแว่นไปแล้วก็ปล่อยร่างเล็กลง
“อั๊วไปล่ะ”
“เดี๋ยวสิ...” เขาไม่ได้เอื้อมมือไปคว้าไว้แต่รั้งด้วยคำพูด
“มีอะไรน่อ” ร่างเล็กยอมหยุดเดิน และนิ่งฟัง
“มาเล่นเกมกันอีกมั้ย”
“ไม่น่อ!!!” คางุระกระแทกเสียงใส่ ยังหันหลังให้อีกฝ่ายเหมือนเดิม เพราะคำพูดเมื่อครู่ ทำให้เธอนึกถึงตอนนั้นอีก คิดทีไรก็เจ็บใจแทบบ้า อยากจะขยี้อีกฝ่ายให้สาสมกับที่ทำ แต่ก็ยั้งคิดได้ว่า
ตนเองไม่อาจจะทนได้ หากเขาเป็นอะไรไป...
“อะไรล่ะนั่น ฟีดแบ็คเลวร้ายจริงๆน๊า...เรามาเล่นเจ้าปิงปองนั่นม๊า...ถ้าเธอชนะฉันจะ...”
“อั๊วไม่เล่นน่อ!! ลื้อเลิกพูกซะที!!”
“ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ เห็นเธอยัวะ ฉันยิ่งมีอารมณ์นะเนี่ย”
“อั๊วไม่อยากเห็งหน้าลื้อน่อ!!!” คางุระตะคอกไปอีกพร้อมกับเดินไปที่ประตู ทำไมถึงไม่แคร์ความรู้สึกเธอบ้างนะ เอาแต่สนุกกับความทุกข์ของเธอ...
“ถ้าเธอชนะ ฉันจะตอบคำถามที่เธออยากถาม จะกี่ข้อก็ได้!!!”
คำพูดนั้นทำให้คางุระจังลังเล...
“ถ้าไม่หันกลับมา ฉันจะยกเลิกข้อเสนอนี้นะ…”
“ตกลงน่อ!..อ๊ะ!!!” คางุระจังที่รีบเห็นหลังไปตอบต้องชนเข้ากับแผ่นอกของคนสูงกว่าเต็มๆ และขณะที่เธอจะถอยออกมาตั้งหลัก สองมือที่แกร่งกว่าก็คว้าไว้และดึงเธอเข้าไปชิด
“ปล่อยอั๊วน่อ!!!” คางุระจังดิ้นเพื่อให้ออกจากอ้อมกอดอันตรายนี้ เพราะหากอยู่ตรงนี้นานเกินไป หัวใจอาจหยุดเต้นได้!!!
“ฮึๆ ถ้าเธอแพ้...“ คนตัวสูงกว่าไม่เพียงไม่ปล่อย แต่ใช้มือขวารัดตัวเธอ ส่วนมือซ้ายเชยคางเธอขึ้นมาให้สบตาเขา ก่อนจะก้มลงมา ให้ลมหายใจประสานกัน…
------------------------------------------------- ฉับ -----------------------------
เป็นการตัดเรียกคอมเม้นโดยแท้ อิอิ ถ้าเธอแพ้แล้วจะ......เป็นยังไงงงง
ความคิดเห็น