คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 0 :: เพราะว่าอ่อนแอ...จึงต้องแพ้พ่าย...
Chapter 0 :: เพราะว่าอ่อนแอ...จึงต้องแพ้พ่าย...
เพราะอะไร...ถึงได้ไม่อาจมองหน้าเธอได้เต็มตา
เพราะอะไร...ถึงได้หวั่นไหวถึงเพียงนี้
เพราะอะไร...ถึงได้เจ็บปวด...จากสายตาคู่นั้น
“โอย~~~ จนจังเลยโว้ย” คนผมหยิกนอนบ่นบนโซฟาพร้อมกับเกาที่ท้องตัวเองอย่างอดอยาก ร้านสารพัดรับจ้างไม่มีงานทำมาอาทิตย์นึงเต็มๆ แต่จะว่าไม่มีงานก็ไม่ถูกนัก เป็นเพราะเขาทำงานไม่สำเร็จมากกว่า และจะบอกว่าเขา คนเดียวทำงานไม่สำเร็จ มันก็ไม่ถูกอีกนั่นแหละ...
“เอาเป็นว่า!! ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือยัยจอมเขมือบคางุระทำงานล้มไม่เป็นท่าไงล่ะเหวย!!!”
“อะไรกันครับคุณกิน...พูดเหมือนเถียงกับตัวเองในใจอยู่อย่างนั้นล่ะครับ”แว่นน้อยคุงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามแขวะด้วยหน้าตาเนือยๆนอยๆก่อนจะมองไปข้างนอก ไปยังท้องฟ้าครึ้มๆหน่อย เหมือนเมื่ออาทิตย์ก่อน...ก่อนที่คุณกินจะกลับมาพร้อมหัวฟูๆ และคางุระจังที่เหมือนจะ...เปลี่ยนไปหน่อยๆ
“ไม่หน่อยล่ะ!!!แม่คุณเล่นไม่ช่วยงานแถมยังพาล่มจมมากกว่าที่เคยเป็นร้อยเท่าเลยแน่ะ!!!”
“อะไรกัน ชินจัง แกเองก็เหมือนจะเถียงกับตัวเองในใจอยู่ไม่ใช่เรอะ!”
“ก็แหม คางุระจังแปลกๆไปนี่ครับ จะแปลกก็ไม่ว่าหรอกนะ แต่ข้าวไม่มีจะกินแล้วนะครับคุณกิน ทำอะไรซักอย่างเข้าสิครับ” ชินปาจิบอกกินโทกิก่อนจะคิดย้อนไปถึงเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา
มีคนมาจ้างให้ไปหาสุนัขที่ชื่อหลงกินเสียม (?) ที่มีปลอกคอเขียนไว้ว่า SOGO คางุระเล่นไล่เตะผู้ว่าจ้าง ทำเอาตกอกตกใจกันไปหมด แถมยังไม่ได้งานด้วย
อีกงานคือหญิงสาววัยทำงานที่เป็น M หล่อนจ้างให้ไปขโมยกางเกงในของรองหัวหน้าหน่วยหนึ่งของกลุ่มตำรวจติดอาวุธ คางุระจังก็เล่นอาละวาดซะร้านแทบพัง ไม่รู้โมโหอะไร และลูกค้าก็วิ่งออกไปอีกราย
แล้วเมื่อวันก่อนที่ฮิจิคาตะกับโอคิตะมาหากินโทกิที่ร้าน คางุระจังก็เดินปึงออกไป ความเงียบเกินบรรยายที่คางุระจังไม่เคยเป็น ทำให้ชินปาจิรู้สึกอึดอัด...
“ฉันว่า ถ้าจะทำอะไรกับยัยหมวยบ้าพลังนั่น สู้หางานที่ยัยนั่นไม่มีสิทธิ์ทำ จะไม่ดีกว่าเรอะ!”
“คุณก็ไปหาสิครับ”
“โอ๊ะ...เหมือนแบตจะหมด ฉันนอนก่อนละกันนะ”
“เจ้าคนไม่ได้ความ =_=”
ปิ๊งป่อง~ ปิ๊งป่อง~~
“ร้านรับจ้างสารพัดคร๊าบ >O<~~” ชินปาจิรีบกระเด้งตัวไปเปิดประตู ในใจคิดว่า มีงานมาให้ถึงที่แล้ว
“กินโทกิ” เสียงขรึมๆเท่ห์ๆเรียกให้คนที่แกล้งหลับอุตุบนโซฟาอยากจะหลับจริงๆในทันที
“คุณคาซึระมีอะไรเหรอครับ”
“ฉันเอา...มาให้...”
“อาอึ้ม...ขอสาหร่ายดองหน่อยน่อ!”
“อ่ะนี่จ้า...คางุระจัง~~”
“แต่อั้วไม่มีเงินนะ”
“ไสหัวไปเลยจ้า~!!”
“อะไรกันอึ้มอ่ะ อั้วมาซื้อประจำน่อ แค่วันนี้ขอฟรีไม่ได้เหรอน่อ!”
“ในโลกนี่มีกฎเหล็กที่ว่า เงินคือพระเจ้าอยู่นะยะ! ยัยเด็กสาหร่ายดอง! นี่คุณกินทำอะไรอยู่เนี่ย ทำไมพวกเธอถึงยากจนอย่างนี้ เจ๊รับไม่ด๊าย~~” ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่เธอก็ส่งสาหร่ายดองให้ร่างเล็กอย่างเอ็นดู
“อะไรกันครับ แถวๆเขตที่ผมดูแล มียาจกด้วยหรือเนี่ย” เสียงกวนๆดังขึ้น
“อ้าว คุณโอคิตะ”
!!!
“อั้วไปล่ะน่อ อาอึ้ม ขอบใจหลายๆน่อ” คางุระหยิบสาหร่ายดองก่อนจะสาวเท้าออกจากร้าน โดยที่ไม่มองหน้าอีกฝ่าย
หมับ
“เป็นอะไรของเธอน่ะ ยัยหมวย”
“…” ไร้เสียงตอบรับจากร่างเล็ก ทำให้โอคิตะอารมณ์ขุ่นขึ้นมา อาทิตย์นึงแล้วที่เธอหลบหน้าเขา ครั้งสุดท้ายที่ได้คุยกันก็คือตอนเล่นเกมไล่จับที่เขาเอาชนะเธอด้วยวิธีที่ขี้โกงหน่อยๆ แต่โมโหขนาดนั้นเลยเหรอ...ไม่มั้ง ยัยเด็กนี่อาจถึงเวลาที่มดลูกทำงานแล้วก็ได้
“เอาลอริโอะมั้ย ฉันซื้อให้”
“ปล่อยอั้วน่อ!!!” คางุระจังสะบัดมือและยังไม่ยอมมองเขาแม้เสี้ยววิ
“เอ้าๆ ไม่ยุ่งก็ได้ ยัยหมวย...” โอคิตะปล่อยร่างเล็กตรงหน้า ภายในใจสุดจะสงสัย ยัยนี่เป็นอะไรไปนะ...ทำไมถึงไม่กวนเหมือนเดิม ...หล่อนเดินไปนู่นแล้วนะเจ้าโอคิตะ (พูดกับตัวเองซะงั้น พระเอกของเรา) ทำไมแกไม่ไปถามให้รู้เรื่องวะ...แค่ดึงข้อมือเล็กๆนั่นแรงๆจนปะทะกับอก แล้วเค้นถาม (แอบ SM)...เพียงแค่นั้น...แกก็จะได้คำตอ...
แล้วทำไมตูต้องแคร์ด้วยฟะ!!
ฉึบๆๆๆ
คางุระสาวเท้าให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เนื่องจากรู้สึกถึงเสียงฝีเท้าที่ตามมา หัวใจเธอสั่นไหวรุนแรงราวกับโดนปืนเอ็มเจ็ดสิบเก้า (!!!) ยิงใส่ (//โกยโลด!) ทำยังไงดี ดันเจอเข้ากับอาตี๋นั่นจนได้ อั๊วซี้แหงๆเลยน่อ! หมวยได้แต่คิดและพยามสาวเท้าให้เร็วขึ้น
ฉึบๆๆๆ
ยิ่งเดินเท่าไหร่ ฝีเท้าอีกฝ่ายก็ยิ่งตามมาเท่านั้น คางุระจังเริ่มร้อนใจ อาตี๋นั่น...ตามมาทำไมนะ...ทั้งๆที่มาป่วนหัวใจอั๊วเล่นขนาดนั้นแท้ๆ...ทำไมลื้อต้องทำให้อั๊วหลงดีใจ...ทำไม...ทำไมกันเจ้าตี๋ซาดิสก์!
หมับ!
ไหล่บางถูกฉุดไว้ คางุระจังตัวแข็งทื่อ ไม่กล้าหันกลับไปมอง กลัวว่าความรู้สึกของเธอมันจะสะท้อนออกไปให้เขาเห็น...กลัวอีกฝ่ายจะรับรู้ว่า ที่แล้วมาเธอรู้สึกยังไง...
“จะรีบเดินไปไหนน่ะ...” เสียงทุ้มเอ่ย มีไอหอบเล็กๆในคำพูดนั้น
นี่เขาลงทุนวิ่งตามเธอมางั้นเหรอ...
“...” ต่อให้หนี หรือหลบยังไง เธอก็ต้องได้เจอเขาแน่...ตราบใดที่กินจังกับฮิจิคาตะยัง...กันอยู่ (หมายความว่าไงฟะ!!!) เธอกับเขาก็คงต้องเจอกันอยู่ดี เธอหลบเขาตลอดไปไม่ได้หรอก
คางุระจังกำหมัดแน่น สูดลมหายใจลึก ก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับเขา...
“ว่าไงยัยสาวพลังช้าง ขาก็เล็กๆสั้นๆ เดินเร็วชะมัด ฉันเหนื่อยนะเฟ้ย!”
………
……
……….
“ไปตายซะน่อ...อากินจัง -_-+”
เพล้งงง!!! ไม่ใช่โอคิตะอย่างที่คิด!!! แต่เป็นเจ้ามนุษย์ตายด้านหัวหยิกหยอย!!! คางุระจังแทบจะโกยเศษหน้าไม่ทันเลยทีเดียวเชียว! (ได้ข่าวว่าคนที่กำลังอ่านก็ด้วยใช่ป่าว? //meโดนเตะ)
“อะไรของเธอหา คุณกินไร้เทียมทานนะสิบอกให่ อยู่ดีๆไล่ไปตายทำไมวะยัยนี่”
“ลื้อมีอะไรน่อ”คางุระถามผ่านๆ เพราะเธออยู่ในภาวะเซ็งสุดขีด ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น แถมยังรู้สึกแย่มากๆ
เธอคิดไปเองทั้งนั้นว่าอาตี๋ตูดหมึกนั่นจะตามมา คิดว่าหมอนั่นอาจจะสังเกตเห็นถึงความผิดปกติของเธอบ้าง คิดไปเอง...ว่าเขาใส่ใจเธอ...ทำไมเธอถึงอ่อนแออย่างนี้นะ...คางุระ
“ฉันมีข่าวดีมาบอกเธอ...เอาล่ะนะ...ไปเที่ยวบ่อน้ำพุร้อนกัน!!!”
…
“เหรอ...”
…
“เฮ้ย ไอ้ปฏิกิริยาตอบสนองนี่มันอะไรเหวย เธอชอบไม่ใช่เรอะ อะไรที่มันเฮฮาปาจิงโกะน่ะ!”
“แล้วลื้อมีตังค์รึไงล่ะ” คางุระจังใช้เสียงที่เซ็งกว่าเดิม เป็นไปไม่ได้หรอกที่เจ้าหัวเงินตรงหน้าจะพาไปเที่ยว ก็แค่มุกหลอกเด็ก เธอไม่อยากคิดอะไรไปก่อนอีกแล้วล่ะ
“โฮ่ๆ ก็เจ้าซึระมันได้บัตรเที่ยวน้ำพุร้อนมาฟรีน่ะสิ เห็นว่าคนรู้จักให้มา ไปกันได้สี่คน มันก็เลยมาชวนนี่ไง ตั้งสามวันสองคืนเชียวนาเหวย เอ้อ! แล้วเธอคิดว่าอย่างฉันจะเสียเงินพาเธอไปเรอะ!”คนผมเงินตีหน้าถามอย่างซีเรียสมากอย่างไม่เคยเห็นมาก่อน
=___=
“ไปๆ ไปเตรียมของออกเดินทางได้แล้ว!!!” หลังจากที่สองคนเดินจากไป ในมุมหนึ่งของถังขยะเปียกนั้น [ไม่มีที่อื่นเรอะ!//โดนเชือด] มีคนผมสีน้ำตาลกำลังยิ้มเล็กๆอยู่...
ณ โรงน้ำพุร้อน “เหม็นจนกุย”
คนสี่คนกับสัตว์เลี้ยงสองตัวทยอยกันเดินลงมาจากรถสามแถว (?) และเมื่อรถคันนั้นไปแล้ว สิ่งที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้า ทำให้แว่นน้อยคุงชงมุกแทบไม่ออก
“ฮ๊า~~~ ที่นี่สวยจังเลยนะครับ!!!”
โรงไม้เก่าๆ แต่กว้างขวางดูขลังราวกับบ้านผีสิงยุคโบราณ ประตูทางเข้าดังเอี๊ยดอ๊าดไปตามแรงลม มีรูปปั้นที่ชวนหยองอย่างแรงวางอยู่สองฝั่งทางเข้า เป็นรูปปั้นที่ดูไม่ออกว่าเป็นตาแก่หรือมาดาโอะ ถือเคียว อีกมือผายไปที่ด้านใน ให้ความรู้สึกเหมือนเข้าไปแล้วจะไม่ได้ออกมายังไงก็ไม่รู้ -_-;;
“อย่าเงียบกันสิครับทุกคน ที่นี่ออกจะสงบเย็นร่มรื่น ให้อารมณ์เหมือนอยู่กลางป่าน้ำพุร้อนดีออกนะครับ!”แว่นน้อยคุงพยามมองโลกในแง่ดีสุดๆ
“ป่าน้ำพุร้อนบ้านแกเซ่!! ดูยังไงๆก็ทางไปเกิดใหม่ชัดๆ!!นี่แก๊! ซึระ! ไอ้ที่ชวนสยองแบบนี้มันอะไรกันหา ที่ว่าได้บัตรฟรีมาจากคนรู้จักน่ะ คงจะเป็นตาแก่ที่เป็นเจ้าของที่นี่ล่ะเซ่!!! คิดจะกอบกู้ซากปรักหักพังแบบนี้ทุบทิ้งซะยังง่ายกว่าเลยเฟ้ย!!!”คนผมหยิกว๊ากลั่นไม่ลืมหูลืมตา
“ไม่ใช่ซึระ คาซึระต่างหาก...เอาน่า ไหนๆก็มาแล้ว เข้าๆไปเถอะ ไปกัน อลิซาเบธ!”
ตึก ตึก ตึก
สี่เท้าของสองสิ่งมีชีวิตเดินนำไปก่อน พอไปถึง ประตูก็เปิดรับราวกับระบบอัตโนมัติ
“โอ้...ระบบเปิดอัตโนมัติรึ”คาซึระเดินเข้าไปอย่างไม่ลังเล
ที่ที่มันแทบจะพังลงมาแบบนี้ จะมีอะไรที่ไฮโซแบบนั้นเรอะ!!!
“ฮะ...เฮ้ยยยยยยยยยย!!! กิน..กิน...กินโทกิ!!!!” เสียงร้องลั่นของสหายที่เคยร่วมรบดังขึ้น ทำให้กินโทกิเบิกตาโพลง ทิ้งสัมภาระทั้งหมดแล้วชักดาบไม้วิ่งตามเข้าไปทันที
“เจ้าซึระ!!!”
END OF CHAP 0
ความคิดเห็น