คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : พบเจอ
"สายแล้ว สายแล้ว สายแล้ว" เอ็มพรึมพร่ำ ขณะวิ่งขึ้นบันไดอย่างรีบเร่ง
ด้วย เวลาที่เลยมามากแล้ว ทำให้เอ็มตัดสินใจก้าวขึ้นบันใดทีละสองขั้นโชคดีที่ท่อนขาค่อนข้างยาวและชุดนักเรียนเป็นกระโปรงบานทรงพีคของโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งทำให้ไม่เป็นอุปสรรคกับการรีบเร่งของเอ็ม ชั้นที่สาม ชั้นที่สี่ และ
โครม!!!!!!!!!! เอ็มทะหลาล้มอย่างแรงด้วยแรงกระแทก ข้าวของที่เตรียมมาสำหรับเตรียมสอบหล่นกระจัดกระจาย ไปคนละทิศคนละทาง
โอ้ย!! อารัยเนี่ยะ เอ็มร้องเสียงดังด้วยความเจ็บ
"ขอโทษครับ" "ขอโทษครับ" เด็กหนุ่มส่งเสียงขอโทษหลายครั้งพร้อมก้มลงเก็บของที่เอ็มทำหล่นอย่างลุกลี้ ลุกล้นและหันกลับมาทางเอ็ม เอื้อมมือ เพื่อประครองให้ลุกขึ้น
"ไม่เป็นไร" เอ็มรีบลุกขึ้นจากพื้นปัดกระโปรงที่เปื้อน ตาที่จ้องมองเด็กหนุ่มอย่างไม่กระพริบ
(ทำมัยผู้ชายคนนี้หน้าสวยจังนะปากแดงขนาดนั้น) " ขอโทษนะครับ" เด็กหนุ่มขอโทษอีกครั้งทำเอาเอ็มสะดุ้งเฮือก
สอบห้อง512 เหรอ? เด็กหนุ่มถามและส่งใบรายงานตัวเข้าสอบของเอ็มที่หล่นยื่นให้
"เรา เราสอบห้อง 512 " ตายแล้วตายแล้ว !!! เอ็มโวยวายหันซ้ายขวา เมื่อนึกได้ว่านี่เลยเวลาสอบมามากแล้ว
"เราสอบห้อง512 เหมือนกันรีบไปเถอะทางนี้ " เด็กหนุ่มวิ่งนำอย่างรวดเร็ว
"นี่พวกเธอเร็วเร็วเลยนี่มันเลยเวลาสอบมาเกือบสามสิบนาทีแล้วนะ"
เสียงอาจารย์คุมห้องสอบตะหวาดลั่น
ค่ะ
ครับ ครับ
" จริง จริงเลยพวกเธอวันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายแท้ๆยังจะสายอีกครูจะไม่ต่อเวลาให้ หรอกนะให้หมดเวลาเหมือนกับทุกคน 10 โมงครึ่งครูจะเก็บข้อสอบนะ "
10 โมง 30 นาที
อ๊อด ดดดดดดด อ๊อดดดดดด เสียงกริ่งบอกหมดเวลาสอบ เอ็มเดินออกจากห้องอย่างอารมณ์ดี และอดยิ้มไม่ได้ เมื่อเห็นปรายเพื่อนสนิทยืนตาขวางอยู่หน้าห้อง
ปราย คุณหนูสุดเนี้ยบ เพื่อนสนิทของเอ็มตั้งแต่ ม.ต้น ด้วยนิสัยที่ตรงข้ามของทั้งคู่ทำให้ ต่างฝ่ายเติมเต็มกันอย่างลงตัว ตรงข้ามยังไง น่ะเหรอ
ปราย : ตรงต่อเวลา และจริงจัง กับทุกเรื่อง
เอ็ม : เห็นทุกเรื่องเป็นเรื่อง ท้าทาย สนุก
ปราย : ยอมทำทุกเรื่อง หากเพื่อนขอร้อง การบ้าน งานเพื่อ สังคม เสียสละ (นางฟ้าของเพื่อนๆ)
เอ็ม : ชอบขัดขวางเวลาใครมาขอให้ปรายทำการบ้านให้ หรือมาขอลอกข้อสอบ (นางมารร้าย)
ปราย : ตกหลุมรักง่าย มองโลกในแง่ดี จนเกินไป
เอ็ม : กับเรื่อง รัก รัก ใคร่ๆนะเหรอ เป็นเรื่องเดียวที่ขอยอมแพ้ เคยโดนบอกรัก จากคนที่เกลียด จนร้องไห้ไม่หยุด “อย่า พูดถึงมันเลย น่าอาย” แต่ จริง จริง ก้ออยากมีความรักแบบ ในซีรีย์ เกาหลี เหมือนกันนะ ก้อแหม ความรักแบบนั้นแค่นึกถึง ก็ทำให้ยิ้มได้แล้ว
ไม่ต้องมายิ้มเลยนะ!! ทำมัยมาช้าล่ะโทรปลุกแล้วแท้ๆถ้ามาไม่ทันจะทำไง
ทำข้อสอบได้ครบหมดเลยเอ็มรีบเปลี่ยนเรื่อง
จริงนะไม่โกหกใช่มั้ยปรายถามย้ำด้วยความกังวลเพราะหวังไว้มาก ว่าจะได้เข้าเรียนที่เดียวกันห้องเดียวกัน
อืมเอ็มยิ้มกว้างอย่างมั่นใจ
ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ
จ้า เข้าใจแล้ว หิว ไปหาอะไรกินกันเถอะสอบเสร็จแล้ว
เย้เย้ เอ็มส่งเสียงอย่างร่าเริง ไอติมนะ เหมาะเหม็ง
ทั้งคู่ ยิ้มกริ่ม เมื่อนึกถึงไอศกรีม ของโปรด
เอ !!!!!!!!!!!!!!! น่าตกใจเหรอจะมีแค่เรื่องนี้นะที่เหมือนกัน
รู้จักเหรอ?
อารัยนะ
"ก็เห็นมองอยู่นานแล้ว ยัยผมสั่นคนนั้นไปรู้จักตอนไหน"
"เปล่านี่"
แล้วเมื่อเช้าทำมัยเข้ามาพร้อมกัน ? ได้ปริญซักไซ้เพื่อนสนิท
"ไม่มีอารัย"
เสียงสูงของ เร ทำให้ปริญหันไปมองหน้าเพื่อนอีกรอบ ด้วยความสงสัย
"น่ารักดีนะ"
ว่าไงนะ เรแปลกใจ เพราะตั้งแต่รู้จักกันมาปริญไม่เคยชมผู้หญิงคนไหนเลย
..............................................................................................................................................................
รอนานไหม?
" นี่เอ็มจะให้รอไปถึงไหนเนี๊ยะม.ปลายแล้วนะแกไม่เปลี่ยนซะที" ปรายเริ่มสวดเหมือนเคย
"ตื่นเต้นจังเลยเราจะได้อยู่ห้องเดียวกันไหมนะ " เอ็มรีบเปลี่ยนเรื่อง
"เออนั่นซิเราจะได้อยู่ห้องเดียวกันไหมนะกลัวจังเอ็ม" นั่นแหละมุกเปลี่ยนเรื่องได้ผลทุกครั้งเอ็มยิ้ม
วันนี้เป็นวันฟังผลสอบเพื่อเข้าศึกษาต่อม.ปลายของทั้งคู่
ปราย หวังไว้มากว่าจะได้เรียนห้องเดียวกับเอ็มเพราะตั้งแต่ม.ต้นทั้งคู่ก้อไม่เคย ห่างกันเลยด้วยท่าทางตื่นเต้นของปรายเอ็มจึงเอื้อมมือไปจับมือเย็นเฉียบของ เพื่อนไว้
สอง ข้างทางก่อนเข้าถึงโรงเรียนเริ่มมีนักเรียนใส่ชุดนักเรียนแตกต่างกันไป ตั้งแต่ชุดม.ต้นของโรงเรียนรัฐบาลทั่วไป ชุดสูทผูกไท สุดหรู ของรร.เอกชนชื่อ ดังในละแวกใกล้เคียง ทำให้สองข้างทางดูคึกคักไปตลอดทาง นั่นคงเพราะโรงเรียน ชายล้วนแห่งนี้มีชื่อเสียงหลายอย่างไม่ว่าจะเรื่องการเข้าศึกษาต่อในระดับ มหาวิทยาลัยชั้นนำที่
นักเรียนที่นี่สอบได้กว่าครึ่งนักกีฬาระดับชาติ หลายคนเรียนอยู่ที่นี่ แม้กระทั่งการเข้าแข่งขันทางวิชาการระดับโลกก้อมีนัก เรียนที่นี่เข้าแข่งขันและชนะเลิศอยู่หลายครั้งแต่ชื่อเสียงทางลบของนัก เรียนชายก้อมีอยู่ไม่น้อยในเรื่องการชกต่อยและการยกพวกตีกันของนักเรียนใน ละแวกนั้นรวมทั้งแฟชั่นของเพศที่สาม ไม่รู้จะภูมิใจดีไหมว่ารร.นี้ก้อขึ้นชื่อว่าผู้ชายหน้าตาสวยที่สุด ผอ.รร.จึงมีนโยบายรับนักเรียนหญิงเข้ามาเพื่อลดความรุนแรงซึ่งปีนี้ก้อเป็น ปีที่สองแล้วเสียงโหวกเหวกดังลั่นของนักเรียนที่มาดูผลสอบรวมทั้งผู้ปกครอง หลายคนทำให้ยิ่งเพิ่มความตื่นเต้นของเอ็มและปรายมากขึ้น
"คนเยอะจังเอ็ม นี่เอ็ม เอ็มเข้าไปดูนะ เรายังทำใจไม่ได้"
เอ็ม อมยิ้ม กับท่าทางของเพื่อน เมื่อรวบรวมความกล้าได้ เอ็มก็เดินตรงรี่ไปที่ บอร์ดประกาศรายชื่อสายศิลป์-ภาษาต่างประเทศ เอ็มรีบกวาดสายตาดูรายชื่อ อย่างรวดเร็ว ด้วยมือที่เริ่มสั่นเพราะความตื่นเต้น
ผู้ชายเยอะจัง อ่ะ นี่งัย ลำดับที่ 46 และ 47 เย้ เย้
"ปราย ปราย" เอ็ม โหวกเหวก เสียงดังเรียก ปรายเมื่อเห็นรายชื่อของทั้งคู่อยู่ติดกัน ห้อง 4/9 สายศิลป์-ภาษา
เปิดเทอม
"ระวังๆ เอ็ม แกจะเดินดี ดี แบบชาวบ้านเค้าไม่เป็นรึไง คนเยอะจะตาย เดี๋ยวก็ชน เข้าหรอก" ปรายเริ่มดุเอ็ม
เมื่อ เอ็มยังไม่เลิก เดินถอยหลัง มาประมาณเกือบ 10 นาทีแล้ว ตั้งแต่ ป้ายรถเมล์เมื่อเข้าเขต โรงเรียน นักเรียน ยิ่งเดินกัน กวักไขว่มากขึ้น
“แหม ชีวิตมันก็ต้องเสี่ยงบ้างซิ ถึงจะสนุก ๆ และนี่มันก็ทางเท้านะ ปลอดภัย”
ระวัง ระวัง!! ยังไม่ขาดคำของปราย เอ็มก้อชนเข้าอย่างจัง กับจักรยานคันหนึ่ง จนล้มกันไปคนละทาง
โอ้ย!! ยัยบ้า เดินยังไงเนี่ยะ
ยัยบ้า เหรอ เอ็มอึ้งไปชั่วขณะ เพราะไม่เคยโดนด่าแบบนี้
ไอ้.................................. นายนั่นแหละบ้า ประสาทรึงัย นี่มันทางเท้านะ ขี่จักรยานขึ้นมาได้ไง
เอ็มบ่นเสียงดัง และรีบลุกขึ้นอย่างเร็ว หวังจะเอาเรื่องให้ได้ ปรายรีบเข้าไปประคองเพื่อน สองมือปัดกระโปรงตัวใหม่ที่เลอะเทอะให้
"ทำไม เธอถึงขี่จักรยานมาบนทางเท้าล่ะ" ปรายรีบปกป้องเพื่อน
“ผู้หญิงก็แบบนี้” ปริญ เด็กหนุ่ม พูดทิ้งท้ายและรีบปั่นจักรยานไปอย่างเร็ว เพราะรู้ตัวว่าผิด เต็มๆ
เฮ้ย!! ไอ้บ้าจะรีบไปไหนล่ะ ขอโทษมาด้วยซิ เป็นผู้หญิงแล้วไง แน่จริงอย่าหนีซิ ไอ้บ้าเอ้ย อย่าให้เจออีกนะ
เอ็มตะโกนไล่หลังเสียงดัง
เอ็ม ปรายรีบจุ๊ปาก เมื่อเสียงดังๆของเอ็ม ทำให้รอบข้างมองมาเป็นตาเดียว
อย่าให้เจออีกนะ ไอ้บ้า ทำหงุดหงิดแต่เช้าเลย
เอ็ม
แหม ก็ใช่ไหมล่ะ
"เราบอกแล้วใช่ไหมล่ะ ว่าให้เดิน ดี ดี" ปรายรีบย้ำด้วยหน้าที่บึ้งตึง
"รู้ แล้วน่า มันคนละเรื่องกันนี่หมอนั่นมันผิดนะ เปิดเทอมวันแรกแท้ๆเชียว ทำเสียอารมณ์ ทั้งวันแน่ ดูกระโปรงเราดิ" เอ็มยังบ่นพรึมพรำไม่เลิก เพราะกระโปรงตัวใหม่ เลอะฝุ่น จนเป็นคราบขาวทั้งคู่หยุด นิ่งอยู่หน้ารร.
นัก เรียนเดินกันเยอะไปหมด วันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเทอม นอกจากมัธยมปลายแล้ว ยังมีมัธยมต้น และประถม อนุบาล ซึ่งแยกพื้นที่ เป็นสัดส่วน ผู้ปกครองหลายคนก็มาด้วย เพราะวันนี้จะมีกิจกรรมทั้งวัน เพื่อต้อนรับนักเรียนใหม่ บรรยากาศภายในรร.จึงดูอึกทึกและวุ่นวาย แต่ดูๆแล้ว นักเรียนหญิงไม่ถึง ครึ่งด้วยซ้ำ เพราะมีแค่ม.ปลายกับอนุบาลเท่านั้นที่มี นักเรียนหญิง วันนี้สิ่งที่สังเกต ได้ชัดเจนคือ เด็กนักเรียนชายจะดูสดชื่นกันเป็น พิเศษ
"กลัวจังเลย เอ็ม" เสียงปรายกระซิบเบาๆ
"กลัวอารัย"
"ก็ดูซิ เด็กผู้ชายเต็มไปหมด"
ไม่มีอารัย หรอกน่าก็คนเหมือนกัน รีบไปหน้าเสาธงเถอะ
เอาจักรยานไปเก็บแล้วใช่ไหมปริญ
อืม
ทำไมเหงื่อ ชุ่มยังเงี้ยะ ยังเช้าอยู่เลย
"จักรยานล้มน่ะ ถลอก ด้วยรึเนี่ยะ เพราะยัยผู้หญิงบ้า นั่นแน่ๆ ทำหงุดหงิดแต่เช้า"
นายขี่จักรยานบนทางเท้าอีกแล้วรึ?
"ว่าไงนะ ไม่ใช่ซะหน่อย ชั้นขี่อยู่บนถนนดีดี ยัยนั่นเดินดีดี ไม่เป็นน่ะซิ เดินถอยหลังจนมาชน"
เสียงตะกุกตะกักทำเอา เร อมยิ้มอย่างรู้ทัน
"ยิ้มอารัย"
จริงๆ แล้ว วันนี้พวกเราเกือบทุกคนก็ดูตื่นเต้น กันไม่ใช่น้อยจากที่เคยเรียนมามีแต่ผู้ชาย ตั้งแต่อนุบาล แต่คราวนี้ในชั้นเรียนมีผู้หญิง เพิ่มมาด้วย ก็คงแปลกๆดี และปริญที่เคยเงียบขรึม ไม่แสดงอารมณ์ มากมายก็ดูร่าเริงผิดปกติ แม้จะทำท่าหงุดหงิดก็เถอะ
เสียงเริ่มดังมากขึ้นเมื่อเอ็ม และปรายเดินมาถึงหน้าเสาธง
นั่นใครน่ะ น่ารักจัง อืมสวยจัง
นั่น นั่นงัย พี่จ๋า ดาวโรงเรียน ที่เค้าพูดถึงกัน ที่บอกว่าทำหนุ่มๆชกต่อยกันน่ะ เหรอ
นั่นแหละ ชั้นอยากสวยแบบนั้นบ้าง
"ใครน่ะปราย คนพูดถึงเยอะจัง"
"ไม่รู้ซิ รีบเดินหา แถวเถอะ 4/9 , 4/9 อ่ะนั่น นั่นงัย 4/9 ใช่มั้ยคะ "
"จ๊ะ ใช่ ใช่ มาตรงนี้ เลย" หวาน ส่งเสียงเจื้อยแจ้ว ทักทายเอ็มกับปราย
สาวหมวย ตัวเล็กหน้าตาหน้ารักยิ้มอย่าง อารมณ์ดี
เราชื่อ หวานนะ นี่เค้ก กับโบว์ พวกเธอชื่ออารัยกัน?
เราเอ็ม แล้วนี่ ปราย เอ็มรีบแนะนำ
"เอ็มน่ารักจัง"
ห๋า เอ็มทำท่าตกใจเมื่อ หวานชมซึ่งหน้า
ขอบคุณ เธอก็น่ารักนะ
ขอบคุณ
"นี่ชมกัน พอรึยัง ดูนู้น พี่แดน กำลังขึ้นเวทีแล้ว"
"น่ารักชะมัดเลย" เค้ก โบว์ เอ็ม ปราย พูดพร้อมกันอย่างพร้อมเพรียง จนต้องหันมามองหน้า หัวเราะกันคิกคัก
นั่นพี่แดน ประธานนักเรียน หล่อล่ะซิ
ใช่ ใช่
น่ารัก นะ เหมือนพระเอก เกาหลีเลย สูงเท่าไหร่นะ นั่น
185 หนัก 70 เป็นนักกีฬาว่ายน้ำ พ่อเคยเป็นผอ.รร. เคยเข้าคัดตัวเป็นนักกีฬาทีมชาติด้วย
"เค้ก รู้เยอะจัง"
ไปอยู่ที่ไหนมาเอ็ม สาวๆที่เข้ามาที่นี่ ส่วนใหญ่ ก้อแค่อยากมาอยู่ใกล้ๆพี่แดน ทั้งนั่น
ยังงั้นเลย เหรอ
อย่างน้อย ชั้น ก็คนนึงล่ะ
ชั้นด้วย ชั้นด้วย โบว์รีบ สนับสนุน แล้วหวานล่ะ
หวานนะเหรอ ตัวจริงเค้า ก็อยู่กลุ่มพี่แดน งัย พวกเรารู้จักหวาน นี่ถือว่าโชคดี สุด สุด
"พวกเธอนี่นะ "
ว่าแต่ พี่เค้ายังไม่มีแฟนเหรอ
ใครว่า ยืนคู่กันนั่นไง
“นัก เรียนเงียบก่อนนะครับ ขอแสดงความยินดีกับนักเรียนใหม่ทุกคนนะครับ และขอต้อนรับ นักเรียนทุกท่านกลับสู่โรงเรียน และ การเรียนการสอน เทอมใหม่อีกครั้ง ผมนายธีรเดช เตชะวิวัฒนากุล ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ประธานนักเรียน และ นางสาวกฤษณา ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 จะขอแจ้งตารางกิจกรรมของวันนี้ให้ทุกท่านได้ทราบก่อน
8 นาฬิกา เราจะมาเคารพธงชาติ ร้องเพลงชาติ โดยพร้อมเพรียงกัน
8 นาฬิกา 15 นาที ผู้อำนวยการโรงเรียนกล่าวต้อนรับนักเรียน
9 นาฬิกา โดยประมาณจะให้นักเรียนเข้า Home Room นะคะเพื่อทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ และอาจารย์ ที่ปรึกษา ตลอดปีนะคะ
"นี่เอ็ม เธอรู้จัก เค้ารึเปล่า"
ใคร?
"นู้นงัย" หวานชี้นิ้วไปที่ เร เด็กหนุ่มใส่แว่น หน้าหวาน
"หน้าคุ้น นะ"
"รู้จักกันแล้วเหรอ เห็นมองเธอ มองแล้ว มองอีก "
เอ เอ็ม ทำท่าครุ่นคิด อ๋อ นายคนนั้นนั่นเอง
ใคร? เอ็ม
"เคยเจอกันตอนสอบน่ะ ไปสายเหมือนกันเลยโดนดุ ทั้งคู่ เค้าช่วยพาไปห้องสอบด้วยแต่ดูเหมือนจะไม่ใช่ผู้ชายนะ"
"นั่นไงนึกแล้ว" เค้ก รีบแย่งพูด
ทำมัยล่ะ?
ก็ดูหน้าเค้าซิ หวานขนาดนั้น
"อืม ใช่ ใช่ วันนั้นที่เจอ พอมองหน้าใกล้ๆดูเหมือนจะทาลิปสติก ด้วย"
น่ากลัวจัง
กลัว อารัย โบว์
"ก็ แหม หน้าตาหล่อๆขนาดนั้น ยังเป็น เลย แล้วรร. นี้ขึ้นชื่อ เรื่องเพศที่สามด้วยซิ"
"นั่นงัย มองมาอีกแล้ว เค้าเล็งเธอไว้แน่เลย "
ทำไมล่ะ
ก็รู้ความลับ เรื่องทาลิปสติกน่ะซิ
ไม่ขนาด นั้นหรอกมั้ง
"นี่ เร นายว่าสาวห้อง เราเป็นไง"
ทำไม สนใจคนไหนล่ะ
น่ารัก นะ ปริญ
แกนี่
ว่าแต่ จะกล้าคุยไหม เนี้ยะ น่ารักขนาดนั้น
จะคุย กับเค้า ถามเค้าก่อนแล้วกันว่าอยากคุยกับ นายมั้ย 555
เออ น่า เดี๋ยว เข้า Home Room ก็ได้รู้จักแล้ว
เฮ้ย ปราย นั่นมันไอ้บ้าเมื่อ เช้านี่
ไหน จริงด้วย อยู่ห้องเดียวกัน เหรอ
ซวยชะมัดเลย เอ็ม โอดโอย
นั่น???
อะไร ปริญ ยัยบ้าที่มาชนรถชั้นน่ะซิ
ไหน นู้นไง ยัยผมสั้น ว่าแต่คุ้น คุ้นนะ เฮ้ย เร
ทำมัย
นั่นมัน คนเดียวกับที่นาย เจอตอนสอบนี่
งั้น... งั้น เหรอ
อารัย ลืมแล้วเหรอว่ะ ก็ที่เข้ามาพร้อมนาย ตอนสอบวันสุดท้ายไง
อ๋อ!!
"หน้าตา ก็พอดูได้ แต่ปากร้ายชะมัด"
"แน่ใจนะ ว่านายไม่ได้ขี่จักรยานบนทางเท้า"
เฮ้ย!! นี่ไม่เชื่อกันเลย ชั้นเพื่อนแก นะ
ก็เพราะเป็นเพื่อนไง ชั้นถึงรู้จักนายดี
ปริญ ยิ้มกริ่ม กับคำตอบ เร
ความคิดเห็น