ผิดไหมอ่ะที่ผมรักอาจารย์ (Junki x Changmin)

เนื้อเรื่อง

เรื่องเล่าของผมที่อยู่โรงเรียนชายล้วน อีโธ่!!!!ชายในนี้ส่วนใหญ่เป็นเกย์เยอะ คู่ที่เด่นๆก็ อาจารย์ยุนโฮ กับ อาจารย์แจจุง และก็ ประธาน ยูซอนกับพี่จุนซู ส่วนผมดิไม่รู้ว่าเป็นเกย์อะเปล่า กลัวอยู่เหมือนกันแฮะ

แต่ผมก็ยังชอบผู้หญิงนะ ผมไม่เป็นหรอก

“นี่พวกเรามีอาจารย์ใหม่มาด้วยแหละ ที่ห้องพยาบาลท่าทางเย็นชาด้วยแหละ ไม่เป็นมิตรเลย ท่าทางก็ไม่เหมือนครูห้องพยาบาลเลย เค้าชื่อ ลี จุนกิอะ”ลี ดงแฮ เพื่อนผมเอง ไอ้นี้มีแฟนชื่อคิบอม หน้าตาหรอไม่ต้องบอก นางสาวไทยเรียกพี่เลย

“หรอ หน้าตาจะเป็นไงว้า”ฮยอกแจ คนนี้ก็มีแฟนแล้วก็ฮันคยองนั่นแหละ ไม่รู้ว่ามันจะลงเอยอย่างไรคู่เนี่ย

“ฉันว่าเหมือนกอลิล่าแน่ ลิงเคียก ถึกๆแน่”ผมเสริมมั้ง อาจารย์ต้องหน้าตางี้มั้ง คราวหน้าไปแอบดูดีกว่า

          ผมเดินไปตามอาคาร ข้างๆโรงเรียนผมเป็นสนามกอล์ฟขนาดย่อมๆก็เกิดอุบัติเหตุบ่อยๆนะ แต่ผมไม่เคยโดนหรอก (มากะดวง)

เพล้ง!!!!

ไอ้หย๋า พูดไม่ทันขาดคำลูกกอล์ฟลอยละลิ่วมากระทบกับกระจกโรงเรียนแตกดังเพล้ง!!!เลย เอ๊ะ!!!! แต่ทำไมผมไม่เป็นไรเนี่ย

เหมือนมีใครมากอดผมเลยอุ่นๆ เฮ๊ย!!!ใครว่ะ

“ไม่เป็นไรนะ”ท่าทางคนนี้สมาร์ตเลยง่ะ

“ไอ้พวกนี้ สนามอุตส่าห์ขึงตาข่ายสูงแล้วนะ”มีอาจารย์แบบนี้ในโรงเรียนด้วยหรอ ไม่คุ้นเลยแหะ

“อาจารย์ลีค่ะ อาจารย์โบอาเรียกค่ะ”หา!!!อาจารย์ลีหรอเนี่ย หล่อไม่สิสวยมากกว่า

“อาจารย์เลือดออกด้วยนี่ครับ”ผมถามอย่างเป็นห่วง เพราะผมนี่นาอาจารย์ต้องเป็นอย่างนี้

“ไม่เป็นหรอกเดี๋ยวก็หาย”เป็นมิตรโคตร เราต้องเป็นคนแรกที่ได้เห็นรอยยิ้มอาจารย์ลี อิอิ

“ให้ผมทำแผลให้นะครับ”ผมยืนมือไปจับข้อมือกว้าง

“ไม่ต้อง!!”อาจารย์ลี สะบัดมือผมออก น่ากลัวสมคำล่ำลือจริงๆ

แต่คำว่าไม่เป็นไรนะ ทำให้ใจผมเต้นแรงขึ้นมา

“อาจารย์ลีจุนกิครับ”อาจารย์ลี จุนกิหันมาจ้องผมตาเขม็งเลย

“ผมชื่อ ชิม ชางมิน อยู่ปี2ครับจำไว้นะครับ”ผมแนะนำตัวกับอาจารย์แต่ปฏิกิริยาที่อาจารย์มีต่อผม

“ถ้าไม่มีอะไรก็กลับไปได้แล้ว”เย็นชา มากมาย

“แหม อาจารย์อยู่ที่โรงเรียนชายล้วนอย่าทำเล่นตัวไปเลยนะ น่าจะมีมนุษยสัมพันธ์บ้างนะครับ”ผมกอดอกมอง

“เสียใจ ถึงอยู่ในโรงเรียนชายล้วน ก็โดนเสียงนินทา ว่าเป็นเกย์บ้าง มีอะไรกับผู้ชายด้วยกันเองบ้างทั้งที่ไม่เป็นความจริงซักนิด ไม่อยากตกเป็นเรื่องอื้อฉาวของโรงเรียนอีกแล้ว ฉันมาที่นี่เพื่อมาทำงานเท่านั้น”อ๋อ...เพราะเรื่องนี้หรอเค้าถึงทำตัวเย็นชา ไม่อยากให้ใครเข้าใกล้ จะได้ไม่เป็นข่าว

“ขอโทษครับ ผมไม่ได้คิดเรื่องพวกนั้น งั้นให้ผมไปเล่นในห้องพยาบาลเป็นเพื่อนได้ไหมครับ”

“ก็ได้ เพราะปัญหาพวกนี้ฉันไม่ได้เป็นคนก่ออยู่แล้ว”นึกแล้วเชียว ว่าอาจารย์ไม่ได้ทำ เค้าไม่ได้น่ากลัวซักหน่อย

“ขอบคุณครับผม”ผมกระโดดกอดคออาจารย์อย่างแรง

“เฮ้!!!!”

+++++++++++++++++++++++++++++

วันรุ่งขึ้นที่ห้องเรียน

“ชางมินหายไปไหนหรอ”ฮยอกแจพูดพลางหันมองโต๊ะชางมินที่ตอนนี้ว่างเปล่า

“ไม่รู้สิ”ดงแฮตอบอย่างหน้าตายพลางหันไปหยอกคิบอม

++++++++++++++++++++++++++++++

แต่ที่ห้องพยาบาล

“มาแล้วครับผม”ผมเดินเข้ามาก็เห็นอาจารย์ทำงานอยู่ ดีนะเนี่ยที่ซื้อหนมมาด้วย

“นายอีกแล้วหรอ ไม่มีเรียนหรือไง”อาจารย์ออกจะตำหนิผมหน่อยแต่ก็นะ...

“อ๋อ...นายไม่มีเพื่อนคบอะดิ”อาจารย์ คิดได้ไงเนี่ย

“-_-!!!”

“งั้นก็ให้ผมมาที่นี่บ่อยดิครับ”

“ไม่เรียนหรอ ห้องเรียนก็มีจะมาทำไม”อาจารย์ลีมองผมอย่างค้อนๆ

“ก็ผมติดใจอาจารย์แล้วสิครับ”

“นี่นาย ไปเลย นายไม่ใช่คนไข้กลับไปได้แล้ว”หูย!!!อาจารย์ลีหน้าแดงด้วย

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

รุ่งเช้าวันถัดมา

ที่ผมทำอย่างเนี่ยพวกคุณรู้ไหมว่าผมทำเพื่ออะไร ก็เพราะ แค่อยากเห็นรอยยิ้ม สีหน้าที่ไม่มีใครเคยเห็นน่ะสิ มันดูทำให้ผมเป็นคนพิเศษของอาจารย์เลย

“นี่ชางมิน เดี๋ยวนี่อาจารย์ลี เค้าเปลี่ยนไปนายว่าไหม”ฮยอกแจที่เดินตามผมพูดขึ้น ผมได้แต่อมยิ้มข้างใน

“ก็นะ”

“นั่นไง อาจารย์ลี อาจารย์ลีครับ”ฮยอกแจตะโกนเรียกอาจารย์ลีที่กำลังเดินไปทางห้องพยาบาล อาจารย์เงยหน้ามาส่งยิ้มให้

“ไม่เอาน่า ถ้าอาจารย์ดุเอาจะทำไงเนี่ย”ผมเตะฮยอกแจที่ตะโกนเรียกอาจารย์ ผมเหลือบมองอาจารย์น้อยๆ

          ทำไมเค้าเนื้อหอมจัง ไหนบอกว่าไม่อยากสร้างเรื่องอื้อฉาวอีกไง

++++++++++++++++++++++++++++++

ตุ่บ!!!

“วันนี้อารมณ์ไม่ดีหรอ”อาจารย์ลีถามผมอย่างสงสัย ก็น้อยใจเหมือนกันนะ

“เปล่าครับ”

“ชางมินพอได้แล้วมั้ง วันนี้ฉันให้นายอยู่ช่วยจนค่ำเดี๋ยวฉันเลี้ยงข้าวเอง”

“จริงหรอครับ”ว้าว!!!ได้กินข้าวกับอาจารย์ลีสองต่อสอง

“อืม แล้วชอบไปร้านไหนหรอ”

“ร้านไหนก็ได้ครับ”

ณ ร้าน***

“นี่นาย กินเยอะขนาดนี้เลยหรอ”

“อ้าวผิดหรอ ก็ผมชอบกินนี้”

“อืม ไม่เถียง”เหมือนออกเดทเลยว่ะ

“แล้วจารย์จะกินไหมเนี่ย ถ้าไม่กินผมกินนะ”

“เฮ้...นั่นของฉันนะ”

“ก็ไม่อยากกินเองนิ ช่วยไม่ได้”

ยินดีต้อนรับค่ะ***+--///

“อ้าวจารย์ลี”

“สวัสดีครับอาจารย์โบอา”

“นั่งด้วยได้ไหมเนี่ย”

“เชิญครับ”จะมีถามตูซักคำไมเนี่ย

“ขอบคุณค่ะ มากับชางมินสองคนหรอ”

“ก็เค้าบังคับผมมา อาจารย์โบอาสั่งสิครับ เดี๋ยวผมเลี้ยงเอง”อาจารย์พูดแบบยิ้มๆ อาจารย์เป็นชวนมาแท้ๆ

บทสนทนาทั้งคู่ผ่านไปแล้วไปเล่า อาจารย์พูดคุยกันเหมือนผมเป็นธาตุอากาศ นี่ผมไม่สำคัญใช่ไหม

“ขอตัวนะครับ”ผมเดินออกจากร้าน ที่หมายคือห้องพักของผม ผมจะเลิกทำอย่างนี้แล้วแหละ แต่ดีใจจริงๆนะที่อย่างน้อยสามารถเปิดรอยยิ้มนี้ได้ แต่ไม่อยากให้ครูเดือดร้อน ผมจะจบเอง

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

รุ่งเช้า

ปัง!!!!

“นี่ส่วนของผมครับ”ผมวางเงินไว้บนโต๊ะของอาจารย์อย่างแรง

“ก็บอกแล้วไงว่าจะเลี้ยง เอาคืนไปเหอะ”

“ก็ในส่วนของผมนิ ผมไม่กินแล้วชิงหรอก”

“ฉันก็เลี้ยงอาจารย์โบอาด้วย อย่าไปใส่ใจเถอะ”อาจารย์รู้ไหมครับ ผมน้อยใจในคำนี้ของอาจารย์มากเลยนะครับ

เพี๊ยะ!!

“อย่าเอาผมไปรวมกับคนอื่นนะ”ผมปัดเงินในมืออาจารย์ทิ้ง

“ทำไมล่ะ ฉันนึกว่านายเข้าใจสถานภาพของเราเสียอีก แต่ก็ขอบใจที่นายมาช่วยงานนะ แต่ฉันไม่อาจจะทำพิเศษกับนายได้”

“ใช่ ผมรู้ แต่ผมทนไม่ได้ที่ผมเห็นอาจารย์ไปยุ่งกับคนอื่น ผมอยากให้อาจารย์สนใจผมคนเดี๋ยว เพราะผม...”

“ผม...”

“ผม...รักอาจารย์แล้วนิ”ผมพูดออกไปแล้วนิ่งเพื่อรอคำตอบจากอาจารย์

“ขอโทษนะ...คือฉัน”

“ไม่ต้องพูดหรอกครับ ผมจะถือซะว่านี่คือคำตอบแล้วกัน”ผมเดินออกจากห้องไป ผมนึกแล้วว่าต้องเป็นอย่างนี้ แต่ก็ทนนิ่งเฉยไม่ได้ ถ้าไม่บอกความในใจไป ผมเดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย น้ำตาไหลอาบสองแก้ม ทำไงได้หล่ะก็คนมันรักไปแล้ว

+++++++++++++++++++++++++++++++++

รุ่งเช้าถัดมาอีก

“นี่ชางมิน ท่าทางนายตั้งใจเรียนจัง”ฮยอกแจเอ่ยขึ้น

“ก็ฉันไม่มีที่ให้ไปแล้วนิ”ผมยิ้มเจือนๆส่งไป

          อาจารย์ครับ ตอนนี้อาจารย์เหงาบ้างเปล่าที่ผมไม่ได้ไปเล่นด้วย มีใครช่วยงานอาจารย์บ้างหรือเปล่า ทั้งที่อยู่โรงเรียนเดียวกัน ก็พบกันแค่ตอนเดินสวนกันเท่านั้น อาจารย์ไม่คิดที่จะหันมาทักผมเลยหรอ ดันทำหน้าเฉยเมยอีก

ผมเกลียดอาจารย์แล้ว!!!

“ชางมินเป็นอะไรหรือเปล่า”ฮยอกแจถามผมเพราะผมอาจจะเม่อมั้ง

“เปล่า ไปกันเถอะ”

พรืดดดดดด

ตึง~//ตึง~//

ผมดันลืนตกบันไดซะงั้น แต่ขาผมเริ่มขยับไม่ได้แล้วให้ตายสิ

“ชางมิน ไปห้องพยาบาลไหม”

“ไม่”ไม่อยากเจออาจารย์

“นายขาแพลงนะ”ฮยอกแจพยุงผมขึ้น

“ไม่เป็นไรจิ๊บๆ”ผมพยายามพยุงตัวเองแต่ก็เสียหลักจน

พรึบ!!!

มีคนอุ้มผมขึ้น อาจารย์ ลี

“ปล่อยผมนะ”

หมับ

อาจารย์ไม่ยอมปล่อย แถมยังกอดแน่นกว่าเก่า อาจารย์ทำแบบนี้ทำไม ผมอุตส่าห์จะลืมอาจารย์ได้แล้ว อาจารย์ก็ยังทำให้ผมกลับมารักอีกครั้ง

+++++++++++++++++++++++++++++++

ที่ห้องพยาบาล

“อาจารย์ครับ ทำยังงี้ไม่ดีนะครับ”ผมพูด ขอบตาผมมีน้ำเอ่อล้นแต่มันไม่ไหลออกมา ผมไม่อยากคาดหวังอะไรอีกแล้ว

“ไหนว่ามาทำงานไง ทำอย่างนี้ไม่ดีนะครับ”ผมส่งยิ้มให้อาจารย์แบบเจือนๆ

“ก็เผอิญงานของฉันเกี่ยวกับนายโดยตรงไง ฉันถึงต้องทุ่มเท่”ว่าแล้วอาจารย์ก็ก้มลงจูบแผลของผมที่หัวเข่าอย่างแผ่วเบา

“พอซักทีเถอะครับ อย่าให้ความหวังกับผมอีกเลย ผมไม่อยากหวังอีกแล้ว"ผมปล่อยน้ำตาออกมา ไม่กลั้นมันแล้ว

“ใครให้ความหวังนาย”

“ก็ที่ทำนี่ไง อย่าให้ผมรักอาจารย์มากกว่านี่สิ รับรองผมตัดใจได้แน่”

“เงียบน่า”อยู่ดีๆอาจารย์ลีก็ดึงผมไปจูบ ลิ้นของอาจารย์ล้วงล้ำเข้าไปในโพรงปาก

“อือ....อื้อ”ผมเริ่มหายใจไม่ออกแล้ว อาจารย์ผละผมออก

“ใครใช้ให้นายตัดใจ ผิดไหมล่ะที่ฉันก็ชอบนาย”ผมมองอาจารย์อย่าอึ้งๆ อาจารย์กดจูบลงอีกบนริมฝีปากอย่างนุ่มนวล ก่อนจะวางร่างผมนอนราบกับเตียง

“อาจารย์ทำงี้ได้ไง”

“ยังไง”อาจารย์ลีมองผมในสายตาทะเล้น

“ก็...อาจารย์ชอบผม ไม่กลัวเรื่องอื้อฉาวหรอ”

“ถ้าเป็นคนที่ฉันรักยังไงก็ได้”อาจารย์ เริ่มเอามือหยาบลูบไล้ผิวไต้เสื้อหนา

“พอเถอะครับ”ผมเขยิบตัวขึ้นไปที่หัวเตียง

“ทำไมหละ”

“ก็ผมยังไม่พร้อม”ผมพูดแบบอายๆ ก็เรื่องจริงนี่

“ก็ได้ เอาอย่างนี้รอให้นายเรียนจบก่อนแล้วถึงตอนนั้นเราค่อย...”

“ครับ รักอาจารย์ที่สุดในโลกเลย”

“จริงนะ รักจริงนะ”อาจารย์ยิ้มพลางกอดผมแนบแน่น

“ครับ”

“สงสัยฉันจะเหมือนนายนะ”

“หรอครับ อาจารย์ผมไปอยู่กับอาจารย์ได้ไหมครับ”

“ก็ไปสิ ยินดีต้อนรับภรรยาเสมอ”อาจารย์ลีพูดติตลก

“อาจารย์ก็”อิอิ ในที่สุดผมก็ไม่คาดหวังอะไรเพราะสิ่งที่ผมคาดหวังที่สุดผมก็ได้มาแล้ว

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

END

เรื่องสั่นเรื่องแรก อาจจะไม่ถึงใจนะ