คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #54 : บทเรียนรัก ❤ นักกีฬา [ภาคิน X พระพาย]......24 [100%]
บทเรียนรั ❤ นัีฬา [ภาิน X พระพาย] อนที่ 24
Author : 여 님 (ยอนิม)
“เปล่ารับ...พี่ยะไม่ไ้ทำอะไร” พระพายพูเสียสั่นๆ พยายามลั้นเสียสะอื้นอัวเอ ภาินเียบไปนิ
(“ลับไป่อยุยัน”) ภาินบอลับ เพราะเารู้สึไ้ว่าพระพายำลัร้อไห้ และเาไม่อยาุยะที่ไ้ยินเสียสะอื้นอพระพายไป้วย เพราะไม่ั้น เา้อทิ้หน้าที่นเอรนี้ แล้วรลับไปหาพระพายแน่นอน เพราะเหลืออีไม่ี่ั่วโม ิรรมรับน้อหลัๆ็ะเสร็สิ้น
“พี่ภาิน” พระพายเรียภาินเสียสั่น เพราะิว่าภาินไม่อยาุยับนเอแล้ว
(“อย่าร้อไห้ เี๋ยวปวหัว เอาไว้่อยุยัน ลมั้ย”) ภาินลน้ำเสียลมา ทั้ๆที่ในใ็ร้อนรน แ่พอรู้ว่าพระพายลับมาที่ห้อแล้ว เา็เบาใลไปนิ
“รับ” พระพายอบลับมา
(“แ่นี้่อนนะ”) ภาินพูบอ่อนะัสายไป เพราะเาลัวว่าพระพายะปล่อยโฮออมาให้ไ้ยินเสีย่อน และทันทีที่ภาินวาสาย พระพาย็ร้อไห้ออมาริๆ พลาิมาให้วุ่นวายไปหม ว่าภาินโรธนเอแน่ๆแล้วะลับมาุยเพื่อบอเลิับนเอ อนที่ิใำลัอ่อนไหว พระพาย็ิเป็นุเป็นะไปหม นร้อไห้ออมาสะอึสะอื้น นาบวมแ และนอนหลับไปทั้อย่านั้น
..
..
..
“ไอ้บราว พรุ่นี้มีอะไรทีู่้อทำอีมั้ย” ภาินถามึ้น หลัาที่เ้าไปห้ามทัพโับโ้เป็นรอบที่สออวัน เมื่อทั้สอนนัันไปเลียและ่อยันหลัาที่เสร็สิ้นพิธีาร่าๆในืนนี้ ึ่อนนี้็เือบเที่ยืนแล้ว
“ทำไมวะ” บราวถามลับ
“ูะลับรุเทพเลย” ภาินบอออมา ทำให้บราวเลิิ้วึ้นนิๆ
“มึะบ้าเหรอวะภาิน มึไม่่วเหรอวะ วันนี้็ูแลน้อๆทั้วัน ับรถลับไปหลับในึ้นมา มันไมุ่้มเอานะมึ” บราวพูเือนเพื่อนนเอ
“ถ้าูไม่ไหว เี๋ยวูอพัเอ” ภาินยืนยันวามิัวเอ
“พรุ่นี้ มึไม่้อุมน้อๆลับรุเทพ็ไ้ ไม่มีใรเ้าว่าอะไรมึหรอ เพราะพวเราแ่มาุมปีสออย่าเียวเท่านั้น หลัๆเลยือพวปีสอที่้อูแลน้อๆ” บราวพูบอออมา
“แ่เรื่อับรถลับรุเทพเลยเนี่ย ูยัห่วๆอยู่ว่ะ” บราวบอออมาอี
“ูไหว” ภาินบอเสียนิ่ บราวถอนหายใเบาๆ เพราะรู้ว่ารั้ไป เพื่อนนเอ็ไม่ฟั และิว่ามีเรื่อ่วนริๆ ไม่ั้นภาินไม่รีบลับนานี้
“เออๆ มีอะไร็โทรมาละัน เี๋ยวูะไปูไอ้สอนนั่นหน่อย ไม่ใ่ีันายในน้ำไปแล้วล่ะ” บราวพูึ้น เพราะเาสั่ให้โับโ้ลไปนั่แ่น้ำทะเลเป็นารลโทษ
“อืม ฝา้วย” ภาินบอลับ ่อนะเินไปเ็บอในบ้านพั และเินรไปึ้นรถ ภาินไม่อารอให้ถึเ้าไ้ ใเาลอยไปที่พระพายั้แ่วาสายโทรศัพท์เมื่อ่วเย็นแล้ว เลยทำให้เมื่อ่วเย็น ภาินอารม์ไม่ีเท่าไรนั ภาินับรถรลับรุเทพฯทันที มีแวะเเว่นเพื่อื่มาแฟหนึ่รอบ แล้วริ่ลับ ภาินอยระุ้นัวเอไม่ให้เผลอหลับ และเา็ับรถมาถึรุเทพใน่วี 4 ว่าๆ ภาินไม่ไ้ับรถลับอนโ แ่เารมาที่หอพัอพระพาย
..
..
..
Tru…Tru…Tru
เสียโทรศัพท์อพระพายัึ้น ทำให้เ็หนุ่มสะุ้ แล้วัวเียึ้นมารับ พระพายรู้สึปวระบอาเป็นอย่ามาาารร้อไห้ พอเห็นว่าเป็นเบอร์อภาิน พระพายแทบะาสว่าทันที
“พี่ภาิน” พระพายรับสายอย่ารวเร็ว
(“พี่รออยู่หน้าหอ”) เสียอภาินัึ้น ทำให้พระพายมึนเล็น้อย มอไปที่นาฬิา็เห็นว่า เือบี 5 แล้ว และที่สำัภาิน้ออยู่ที่ประวบฯ
“อะไรนะรับ” พระพายยัปรับสิยัไม่ไ้
(“พี่อยู่หน้าหอ ลมาหาพี่หน่อย”) ภาินบอออมาอี ทำให้พระพายรีบีัวาเีย แล้วเินออไปที่ระเบีย พอมอลไปที่หน้าหอ ็เห็นรถอภาินอิเรื่ออยู่
“รับๆ” พระพายอบรับไปและัสายอภาิน ในใ็เ้นระรัว ไม่รู้ว่าภาินอยู่ในอารม์ไหนันแน่ พระพายปิประูล็อ แล้วลไปหาภาินทันที เ็หนุ่มยัอยู่ในุเิม เพราะผลอหลับไปทั้แบบนี้ า็บวมแอย่าเห็นไ้ั พระพายเินไปเปิประูรถ แ่ยัไม่ล้าึ้นไปนั่
“ึ้นมารับ” ภาินบอเสียนิ่ พระพายึึ้นไปนั่และปิประู ภาินับรถออทันที
“ะไปไหนรับ” พระพายถามภาินเสียแผ่ว
“อนโพี่” ภาินอบสั้นๆ พระพายลอบมอภาิน็เห็นว่าภาินมีท่าทีอิโรย แ่เ้าัว็ยัับรถมาถึอนโนไ้ พอลารถไ้ ภาิน็ับมือพระพายพาเินเ้าไปใน้านในและรึ้นห้อนเอทันที ระหว่าที่นั่รถมานเ้าลิฟท์ ทั้สอยัไม่มีใรพูอะไร
แร๊
ภาินปิล็อประูเมื่อเ้ามาในห้อเรียบร้อยแล้ว ภาิน็ยัไม่พูอะไรอี ยัึพระพายเ้าไปในห้อนอน พระพายเอ็ไม่รู้ะเริ่มพูหรือถามอะไรภาิน
“นอนัน่อน ื่นมา่อยุย” ภาินพูึ้นมา ทำให้พระพายุนเล็น้อย ็พอมอออว่าภาิน่วนอนเ็มที แ่็ไม่เ้าใว่าะไปลาพระพายมา้วยทำไม แ่พระพายไม่ทันพูอะไรมา็ถูภาินึลไปนอนบนเีย้วยัน หลัาที่เปิแอร์เรียบร้อยแล้ว
“พี่ภาิน..” พระพายเรียภาินเสียแผ่ว อนนี้ภาินนอนอพระพายาทา้านหลั
“นอน่อนนะ พี่ไม่ไหวริๆ” ภาินบอออมารๆ เพราะเาเพลียาารรับน้อแถมยั้อับรถมาั้หลายร้อยิโลเมร
“รับ” พระพายอบรับ เพราะเป็นห่วภาินเหมือนัน อ้อมออภาิน ยัทำให้พระพายรู้สึอบอุ่นเหมือนเย พระพายไม่รู้ว่าื่นึ้นมา วามอบอุ่นนี้ ะยัอยู่ับนเอหรือไม่ พระพายับมืออภาินึ้นมาแนบแ้มัวเอเอาไว้ ในะที่ภาินหลับไปลในเวลาอันรวเร็ว วามอบอุ่นที่แผ่นหลัอพระพายไ้รับ ทำให้พระพายผ่อนลายึ้นและหลับามลไปเ่นเียวัน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พระพายมารู้สึัวอีทีอน 10 โมเ้า โีที่วันนี้เป็นวันอาทิย์ ึไม่้อัวลเรื่อไปเรียน พระพายยับัวหันมามอน้าาย็พบว่าภาินยัหลับอยู่ พระพาย่อยๆยับัวลาเีย ไปล้าหน้าล้าา ในห้อน้ำ แล้วึเินไปที่ห้อรัว เพื่อทำอาหารให้ภาิน พระพายไม่รู้ว่าถ้าภาินื่นึ้นมา แล้วะเิอะไรึ้นบ้า แ่อย่าน้อย เา็อยาให้ภาินไ้ินับ้าวฝีมืออเา พระพายหุ้าว เรียมับ้าวเรียบร้อย ภาิน็ยัไม่ื่น พระพายึถือวิสาสะ หยิบเสื้อผ้าอภาินมาเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า พระพายออมาอีที ็เห็นภาินนอนลืมามอมาที่เา
“ื่นแล้วเหรอรับ” พระพายทัเสียแผ่ว ภาินมอมาที่พระพาย้วยสายานิ่ๆ ทำให้พระพายวาร้อนผ่าวึ้นมาอีรั้
“มาหาพี่หน่อยสิ” ภาินเรียนรั พระพายเินไปที่อบเียฝั่ที่ภาินนอน
“อ๊ะ” พระพายร้อออมาอย่าในิๆ เมื่อถูภาินระาเ้าไปอ นพระพายล้มลไปบนอแร่
“พี่ภาิน พายเ็บ” พระพายร้อบอออมาเมื่อภาินอพระพายเสียแน่น แน่นนพระพายเ็บแนยับไม่ไ้
“เมื่อวานถูไอ้ยะมันทำอะไร” ภาินถามออมาเสียนิ่ พระพายยับัวไม่ไ้ ะเยหน้าไปมอภาิน็ไม่ไ้ เพราะภาินอพระพายเสียแทบมไปับออภาิน
“พี่ภาินปล่อยพาย่อนสิ พายเ็บริๆนะรับ” พระพายบอเสียิสั่นนิๆ ทำให้ภาินลายอ้อมอลเล็น้อย นพระพายสามารถเยหน้าึ้นไปมอภาินไ้ ึ่ภาิน็มอมา้วยสายานิ่ๆ แ่แฝไป้วยวามุ่นมัวไม่น้อยเหมือนัน
“บอพี่มา พระพาย” ภาินถามย้ำอีรั้
“พี่ยะไม่ไ้ทำอะไรพาย” พระพายบอลับไปเสียสั่นๆ ไม่เยเห็นภาินในโหมนี้มา่อน
“พี่ไม่เื่อ เมื่อวานพี่ไ้ยินพายบอมัน ว่าให้ปล่อย อนนั้นมันทำอะไร” ภาินถามออมาอี พระพายเม้มปานิๆ ในใ็ิลัเล ว่าะบอภาินีหรือไม่ และถ้าบอไปภาินะโรธว่าเิมรึเปล่า
“พระพาย” ภาินเรียื่อนรัย้ำๆ
“พี่ยะ..เ้าอพาย แ่ไม่ไ้ทำอะไรเินว่านั้นนะรับ พอพายบอให้ปล่อย พี่เ้า็ปล่อย” พระพายรีบพูบอออมา ภาินหายใเ้าหนัๆ เหมือนะระับอารม์ ภาินอยาะออไปามหายะแล้ว่อยสัหมัสอหมั เาไม่อยาให้ใรมาแะัวพระพายแม้แ่นิเียว
“พี่ถึไ้บอไ ว่าไม่อยาให้พายไปหาหมอนั่น” ภาินว่าออมาอี
“แ่พี่ยะ็เหมือนพี่ายนหนึ่อพายนะรับ อนพายเ้าทำานที่เเว่น ็ไ้พี่ยะอยูแล อยสอนานลอ” พระพายบอลับไป
“มันทำเพราะหวัผล พายไม่รู้รึไ” ภาินว่าออมาเสียุ ทำให้พระพายนิ่ไปนิ
“ีแ่ไหนแล้ว ที่มันไม่ทำอะไรพาย ทำไมไม่ระวััวเอเลย” ภาินว่าออมา พระพายำเสื้อที่ภาินใส่อย่าสั่นๆ
“พายเป็นผู้ายเหมือนพี่ภาิน เหมือนพี่ยะนะรับ ไม่ไ้ะมาทำอะไรัน่ายๆอย่าที่พี่ภาินว่าสัหน่อย” พระพายเถียออมา ถึเาะอบผู้ายเหมือนันแ่ใ่ว่าะ้อระวััวแเหมือนผู้หิ พระพาย็ยัมีวามเป็นผู้ายอยู่ในัว และิว่าเอาัวรอไ้เหมือนัน
“พี่รู้ ว่าพาย็เป็นผู้าย พายไม่ไ้มานั่แ่หิให้พีู่สัหน่อย แ่พี่ห่ว พายเ้าใมั้ย ถึะเป็นผู้ายเหมือนัน แ่แร็มีไม่เท่าัน ถ้าเ้าใ้วามรุนแรับพาย พายิว่าะสู้เ้าไหวมั้ย” ภาินบอออมาเป็นุ พระพายนิ่เียบไปนิ
“พี่ภาินโรธพายมาเลยเหรอรับ” พระพายถามลับไปเสียแผ่ว
“รู้้วยเหรอว่าพี่โรธมา” ภาินถามลับไป พระพายพยัหน้าหึหั
“็พี่ภาินเสียัใส่พาย ทุทีพี่ไม่เป็นแบบนี้” พระพายพูเสียเรือๆ นภาิน้อลูบหลัเบาๆ แล้วันัวพระพายออห่าเล็น้อย
“พี่โรธ ็เพราะพี่ห่ว พี่บออะไร สั่อะไรไว้ พาย็ื้อับพี่ลอเลย” ภาินพูว่าออมาแ่ไม่ไ้เสียัใส่เหมือน่อนหน้านี้
“พี่ภาินะไม่เลิับพายใ่มั้ย” พระพายถามสิ่ที่นเอัวล ทำให้ภาินะัไปนิ
“เป็นเพราะิเรื่อนี้ใ่มั้ย ถึไ้ร้อไห้าบวมาปูแบบนี้น่ะหืม” ภาินพูพร้อมับยนิ้วไปลูบเปลือาอพระพายเบาๆ ทำให้พระพายหลับารับสัมผัสอภาิน ่อนะลืมาึ้นมาเมื่อภาินผละนิ้วมาลูบที่แ้มใสแทน
“็พายทำให้พี่ภาินโรธ” เ็หนุ่มพูไม่เ็มเสียนั ภาินส่ายหน้าไปมาอย่าอ่อนใ
“่อให้พี่โรธพายมาแ่ไหน พี่็ไม่ิะปล่อยมือพายไป พี่ไม่ยอมเลิับพายหรอนะ ไม่ว่าะเิอะไรึ้น็าม” ภาินพูเป็นนัยๆ แ่ยัไม่บออะไรพระพายอนนี้ แ่เาั้ใเอาไว้แล้ว ว่า่อให้รอบรัวอเาไม่ยอมรับ เา็ไม่สนใ เาะทำทุอย่าเพื่อให้พ่อแม่อเาเปิใทั้เรื่อารเรียน และวามรัอเาับพระพายให้ไ้
“รินะรับ” พระพายถามย้ำออมา ภาินพยัหน้ารับ อนที่อยู่อ่าวมะนาว ภาินโรธมาๆ แ่พอไ้มาเอหน้านรัที่เศร้าสร้อยับารที่ถูเาโรธ ็ทำให้ภาินใอ่อนยวบ แ่็ไม่ไ้ะใียโทษให้่ายๆ
“แ่พาย็้อถูลโทษ พี่บอไว้แล้ว ำไ้ใ่มั้ย” ภาินพูบอออมา ทำให้พระพายหน้าอ้อนๆส่มาให้ภาินทันที
+++++++++++++++++++++++ 50% +++++++++++++++++++++++
“พายไม่ไ้ทำอะไรผิสัหน่อย” พระพายรีบโอรวเพื่อให้ภาินเห็นใ
“ทำไมะไม่ผิ ทั้ื้อ ไม่ทำามที่พี่บอ และไม่ยอมระวััวเอ แถมยัไปิน๋วยเี๋ยวับผู้ายนอื่น ไปที่ห้อผู้ายนอื่นโยไม่มีพี่้วย” ภาินรวบยอเอามาทั้หม
“มันไม่ไ้ร้ายแรอะไรนี่รับ...พี่ภาิน พี่ะลโทษพายไ้ลอเหรอ” พระพายถามเสียอ่อยๆ ทั้ๆที่ยัไม่รู้ว่า บทลโทษอภาินืออะไร
“ไม่มีอุทธร์รับ พี่ลโทษเราแน่ๆ” ภาินบอลับมาอี
“พี่ภาินะลโทษพายยัไ” พระพายถาม้วยวามอยารู้ ภาินมอหน้าพระพายนิ่ๆ พระพายเอ็มอไปที่วาอภาิน อาารสั่นไหวในอเิึ้นมาทันที เมื่อสัาิานบอให้รู้ว่าะเิอะไรึ้น่อานี้ ภาิน่อยๆโน้มใบหน้าเ้าหาพระพาย
“พี่..” พระพายะพูบาอย่า
“ู่ววว” ภาินส่เสียปรามเบาๆ ่อนที่ริมฝีปาอภาินะแนบไปับริมฝีปาอพระพาย ภาินพลิัวพระพายให้นอนหาย โยมีนเอร่อมทับอยู่้านบน ลิ้นร้อนเริ่มุนันลิ้นเล็อพระพายอย่าแผ่วเบา
“เอาลิ้นออมารับ” ภาินพูพึมพำ เพื่อสอนพระพายไป้วย พระพาย็ยอมทำามที่ภาินพูบอ วามวูบไหววาม่านในอ เิึ้นมาทันที ภาินพอใเป็นอย่ามา เมื่อลิ้นเล็อพระพาย พยายามที่ะเี่ยวพันับลิ้นร้อนอเา ภาินวัหยอล้อปลายลิ้นอพระพาย นเ็หนุ่มส่เสียราอืออาในลำอ
“อืมมมม” เสียราอพระพายัึ้นมาให้ไ้ยินแผ่วๆ ภาินหยอล้อทั้ปลายลิ้นและูเม้มริมฝีปาอพระพายสลับหนัเบา นพระพายสมอพร่าเลือน เหมือนัวล่อลอย และเมื่อรับรู้ว่าลมหายใอพระพายเริ่มที่ะา่ว ภาิน็ผละริมฝีปาออมา มูโ่ลอเลียไปที่พวแ้ม แล้วเลื่อนลไปที่ลำอาว
“พี่..ภาิน” เสียแหบปนระเส่าอพระพายัึ้น ยิ่ระุ้นวามรู้สึ้อารอภาินให้เพิ่มึ้นมา ึ่อนแรเาแ่ะลโทษโยารูบพระพายเท่านั้น แู่เหมือนอารม์อเาะเริ่มเลินิๆ
“อ๊ะ..” เสียร้ออพระพายัึ้น เมื่อภาินบเม้มและัเบาๆที่ออาวอพระพาย พระพายัวสั่นทั้ัว ้วยวามื่นเ้นและหวาหวั่น เนื่อาไม่เยมีประสบาร์อะไรแบบนี้มา่อน มือแร่อภาินเริ่มลูบวนอยู่ที่สะโพอพระพาย และ่อนที่พระพายะระเิไปมาว่านี้ เ็หนุ่มออแรันหน้าออภาิน ทำให้ภาินะัไปนิ พร้อมับเยหน้าึ้นมาาอออนรั แววาอภาินอนนี้ ทำให้พระพายแทบะละลาย สายาที่บ่บอถึวาม้อาร มันทำให้พระพายร้อนวูบวาบไปทั้ัว
“ลัวพี่เหรอ” ภาินถามเสียนุ่ม เพราะพระพายัวสั่นทั้ัว พระพายเม้มปาเ้าัน เพราะไม่รู้ว่าอาารอนเออนนี้ือลัวภาินหรือว่าอะไรันแน่
“พาย...พาย” พระพายอึอั พูไม่ออ พระพายยอมรับว่าัวเอเลิบเลิ้มไปับสัมผัสอภาินเป็นอย่ามา และถ้าัวเอไม่ไ้สิเมื่อี้ ็ะยอมให้ภาินทำอะไรๆไปามอารม์และวาม้อาร ภาินูบที่หน้าผาอพระพายเบาๆ
“ไม่้อลัวพี่นะ พี่ะไม่ทำอะไรพาย นว่าพายะพร้อม” ภาินพูึ้นมา ทำให้พระพายรู้สึโล่ใ แ่็รู้สึผิในใึ้นมาพร้อมๆัน เพราะพระพายรู้ีว่า อารม์ผู้ายเมื่อึ้นแล้ว มัน็ลยา
“แล้วพี่ภาิน” พระพายพูไม่ออ แ่ภาิน็รู้ว่าพระพายหมายถึอะไร
“ไม่เป็นไร เี๋ยวพี่ะัารัวเอนะรับ” ภาินพูเสียพร่า อนนี้ทั้เสีย ทั้ลิ่นายอพระพาย ทำให้เาแทบะลั่ พระพายหน้าแเถือเมื่อไ้ยิน พระพายใ่ว่าะไม่รู้สึอะไร แ่้วยวามหวาหวั่นเลยทำให้สบลไ้เร็วว่าภาิน ภาินหอมแ้มพระพายอีรั้ แล้วทำท่าะลาเีย เพื่อไปปลปล่อยัวเอในห้อน้ำ แ่พระพายผวาลุึายเสื้ออภาินเอาไว้ ทำให้ภาินหันมามออย่าๆ
“ือ...ถึแม้ว่าพายะยัไม่พร้อมที่ะ เอ่อ...มีอะไรับพี่ภาิน...แ่พายอ่วยพี่ภาินให้หายอึอัไ้มั้ยรับ” พระพายบอออมา้วยน้ำเสียอ้อมแอ้ม ใบหน้าเนียนแั้วยวามเินอายแบบสุๆ
“แน่ใเหรอพาย” ภาินถามเพื่อวามแน่ใ พระพายเม้มปานิๆ แล้วมอหน้าภาิน
“รับ” พระพายอบลับ ภาินยิ้มออมาอ่อนๆ ่อนะึพระพายมานั่ร่อมบนัแร่อเา แล้วูบพระพายอีรั้
อ่านในธันวลัยนะะ าเรทนิหน่อย
“พี่อาบน้ำ่อนนะ” ภาินพูบอับพระพายเสียนุ่ม พระพาย้มหน้าุ้วยวามัเิน
“ั้น เี๋ยวพายไปอุ่นับ้าว่อนนะรับ พายทำไว้่อนที่พี่ภาินะื่น” พระพายบอเสียแผ่วๆ ภาินยิ้มออมานิๆ
“รับ” ภาินอบรับ ่อนะเินเ้าไปในห้อน้ำ ส่วนพระพาย็เินไปที่ห้อรัว เพื่ออุ่นอาหาร
(หัวใะวาย...ทำไม..อพี่ภาิน..ให่ั) พระพายเผลอแอบิึ้นมา พอนึไ้ว่านเอเผลอิเรื่อทะลึ่ พระพาย็รีบสะบัหน้าไปมาทันที
//บ้าแล้วพระพาย อย่าิสิ อย่าิ// พระพายพึมพำ่อว่านเอ ที่เผลอิเรื่อลาายอภาินึ้นมาะไ้ พระพายอุ่นับ้าวเรียบร้อย ไม่นานนัภาิน็เินออมา
“พายั้โ๊ะเสร็พอีเลยรับ” พระพายอบลับ ภาินยิ้มน้อยๆ ่อนะึพระพายเ้ามาอ พระพาย็ออบลับไป้วยท่าทีเินๆ
“อายเหรอ” ภาินถามึ้นมา พระพาย็พยัหน้ารับ
“็..พาย..ไม่เยทำแบบนี้ให้ใร แล้ว็ไม่เยมีใรทำ..เอ่อ..แบบนี้ให้พายนี่รับ” พระพายบอเสียอ้อมแอ้ม ภาินหัวเราะในลำอเล็น้อย
“ีแล้วรับ อย่าให้ใรทำนอาพี่นะ” ภาินบอลับ พระพายหน้าแึ้นอีรั้
“ไหน พีู่ปาหน่อย” ภาินพูึ้น เพราะเารู้ัวว่าเผลอูบพระพายรุนแรไปหน่อย ภาินใ้นิ้วโป้ลูบริมฝีปาอพระพายเบาๆ
“อโทษนะรับ ที่ทำให้เ็บแบบนี้” ภาินพูึ้น แ่ในใ็อะัวลไม่ไ้ ว่าถ้าวัน้าหน้าเามีอะไรับพระพายริๆ เาะห้ามใไม่ให้รุนแรับพระพายไ้หรือไม่ ภาินไม่ใ่นาิส์ เพียแ่เรื่อบนเียเา่อน้าะหนัและรุนแรเล็น้อย ถ้า้อทำับนที่เี่ยวๆ ็ะไม่เป็นไร แ่พระพายไม่เยเรื่อแบบนี้มา่อน ภาิน็อัวลว่าพระพายะลัวเาไม่ไ้
“ไม่เป็นไรรับ” พระพายอบลับพร้อมรอยยิ้มอ่อนๆ
“พี่ภาินหายโรธพายริๆแล้วใ่มั้ย” พระพายถามอีรั้เพื่อวามแน่ใ ภาินหัวเราะในลำอ พร้อมับโยัวพระพายไปมา
“ไม่โรธแล้วรับ หายแล้ว แฟนพี่เอร์วิสีแบบนี้ พี่ะโรธ่อไ้ไล่ะ” ภาินแล้พูแว
“พี่ภาินอ่ะ เลิพูเรื่อนี้นะรับ พายอาย” พระพายบอเสียระเ้าระอ
“โอเรับ ไม่พูแล้ว ไหนพายทำอะไรให้พี่ิน” ภาินถามึ้น ่อนะปล่อยัวพระพายให้นั่ลที่เ้าอี้ โยมีภาินนั่ล้าๆ
“ู่ี่ปลาทู ้มืผัาาว แล้ว็ไ่เียวรับ” พระพายแนะนำเมนูที่นเอทำ ภาินยิ้มออมาอย่าพอใ
“เ่ัเลยนะ” ภาินพูม ่อนที่พระพายะั้าวใส่านให้ภาินและนเอ้วย แล้วทั้สอ็นั่ิน้าวไปพร้อมัน
“อยาินน้ำพริะปิับผัปลัลวั” ภาินพูึ้นมา
“ในรุเทพหาินไม่ไ้หรอรับ” พระพายพูถึผัปลั
“ั้นลับไปินที่บ้านพายีมั้ย” ภาินถามึ้นมา ทำให้พระพายหันไปมอภาินอย่าแปลใ
“ลับไปวันไหนรับ” พระพายถามลับ
“ศุร์นี้ เราลับบ้านันีมั้ย พี่อยาไปินับ้าวฝีมือแม่สร้อยอพาย” ภาินพูออมาาวามรู้สึริๆ ไม่ไ้พูเพื่อเอาใพระพายอย่าเียว
“็ีรับ พี่ภาินอยาินอะไร เี๋ยวพายโทรไปบอให้แม่ทำไว้ให้” พระพายบอออมายิ้มๆ
“อะไร็ไ้รับ แ่อให้มีน้ำพริะปิับผัปลัลว” ภาินอบลับ
“ไ้รับ เี๋ยวสัวันพฤหัส พายะโทรบอแม่ให้” พระพายพูึ้น รู้สึีที่ภาินอยาะไปิน้าวับรอบรัวอพระพายอีรั้
“ลับไปราวนี้ พี่ะไปุยับแม่อพาย เรื่ออเราสอนนะ” ภาินบอออมาเสียริั ทำให้พระพายะัไปนิ หัวใพอโ และรู้สึื้นันึ้นมา
“ริๆเหรอรับ” พระพายถามเสียลอยๆ
“ริ พี่อยาให้รอบรัวอพายรับรู้ให้เร็วที่สุ” ภาินพูึ้น เพราะเา้อทำให้รอบรัวอพระพายมั่นใในัวอเา่อน ่อนที่เาะเ้าไปเลียับทาบ้านอเา้วยเ่นัน
+++++++++++++++++++ 100% ++++++++++++++++++++
2 Be Con
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
รบร้อยแว้ว
ใรที่อยาไ้หนัสือ แ่ไม่สะวไปื้อที่ B2S
https://www.facebook.com/notes/fiction_y-by-여-님-ยอนิม/852313184884975
ความคิดเห็น