ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ความรู้สึกของไฮบาระ
“นั่นซินะ”
เอี๊ยด
“รันจังอย่าเพิ่งขยับตัวซิเธอยังไม่ไหวเลยนะ”
“ฉันไม่เป็นไรหรอก...”
“รัน”
“ชิน...อิจิ”
แล้วทุกคนก็แทบจะมองไม่ทันเพราะว่ารันวิ่งเข้าไปกอดชินอิจิโดยยังไม่ทันตั้งตัว
“เอ่อ รัน”
“ฮือตาบ้าทำไมไม่ฝื้นให้เร็วกว่านี้”
“ระ...รัน ขอโทษนะ แต่เธอไม่น่าเอาเลือดของเธอมาให้ฉันเลย”
“ก็จะทำไงได้เล่าคนมันเป็นห่วงนี่”
“เฮย์จิคุง คาสึฮะจังออกไปข้างนอกกันเถอะ ปล่อยให้สองคนนี้อยู่ด้วยกันเถอะ”
“โซโนโกะพูดถูกแล้วล่ะ”
แต่แทนที่สามคนนั้นออกไปข้างนอกแล้วจะสงบสุขแต่กลับมีเรื่องอีกเพราะไฮบาระวิ่งออกมา
“ไอจังมีอะไรทำไมถึง”
“เฮย์จิคุงรีบไปเรียกชินอิจิคุงกับลุงโมริออกมาพวกชายชุดดำมันมากันแล้วนะ”
“ว่าไงนะ ฮึ้ยมันต้องการอะไรกันแน่เนี่ย”
“คาสึฮะรีบไปเรียกคุโด้ออกมา แล้วพาโซโนโกะกับรันหนีไปให้ไกล”
“อืม เข้าใจแล้ว”
“เฮย์จิ”
“คุณลุงมาทันเวลาพอดีเลย”
“แล้วเจ้าชินอิจิมันจะไหวเหรอบาดเจ็บขนาดนั้น”
“ผมไหวอยู่แล้วครับไม่ต้องห่วง”
“คุโด้ แต่แกเป็นแผลอยู่นะ”
“ถ้าไม่ไปก็ต้องตายอยู่ดีนี่ไปเถอะ”
แต่ก่อนที่พวกชินอิจิจะได้ไป
“ชินอิจิ เธอ...”
“ไม่ต้องห่วงรันฉันกลับมาแน่นอน ไม่งั้นเอางี้”
“อะไรอ่ะชินอิจิ”
“มันเป็นของขวัญชิ้นแรกมี่เธอให้ไงเล่า มันเป็นเหมือนที่คุ้มครองฉันฝากไว้ล่ะกัน มันสำคัญกับฉันมากเลยล่ะห้ามทำหายนะ”
ตอนนี้รันหน้าแดงยิ่งกว่าลูกมะเขือเทศซะอีก
“ชินอิจิคุงเธอต้องกลับมานะถ้าไม่กลับฉันจะฆ่ารันนะ”
“ไม่เห็นเคยรู้เลยว่าโซโนโกะจะห่วงฉันด้วย”
“ไม่ใช่ย่ะ ฉันกลัวว่ารันจะขึ้นคานถ้าเธอไม่กลับมาแล้วฉันก็จะไม่ได้กลายเป็นเพื่อนเจ้าสาวอ่ะซิ”
ส่วนทางด้านเฮย์จิ
“เฮย์จิ”
“อะไร”
“เอาเครื่องคุ้มครองไปด้วยซิ”
“ฝากไว้กับเธอนี่แหละดีแล้ว”
“ทำไมล่ะ เดี๋ยวเธอก็ไม่กลับ...”
“ก็ไม่แน่นะแต่ว่าก่อนที่ฉันจะตายยังไงฉันก็ต้องมีเรื่องสำคัญที่ต้องพูดกับเธอก่อนอยู่ดี”
“เอ๋”
“ไม่ต้องห่วงหรอกฉันกลับมาแน่”
“อืม”
“คุณพ่อค่ะห้ามตายนะ”
“ไม่ต้องห่วงหรอกรันพ่อกลับมาแน่พ่อไม่ยอมตายก่อนที่จะได้เห็นลูกของพ่อแต่งงานหรอก”
“ไปกันเถอะ”
“อืม ไปแล้วนะรัน”
“จ๊ะ”
“ไปกันเถอะไฮบาระ”
“อืม”
ตอนนี้สิ่งที่รันคิดอยู่ก็คืออย่าให้คนที่ตนเองรัก พ่อ และเพื่อนของตนได้เป็นอะไรเลย ส่วนสิ่งที่ชินอิจิกลัวที่สุดก็เพื่อนของตัวเองจะเป็นอะไรรึเปล่าเพราะว่าสังหรมันเหมือนจะบอกว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น
“ด้านเหลือเกินนะคุโด้”
“ว็อดก้า มันผิดป่าวล่ะที่ด้านแกน่าจะดีใจมากกว่านะ”
“ถูกต้องเพราะว่าฉันจะได้ไม่ต้องให้แกตายอยูที่โรงพยาบาลแต่ให้มาตายต่อหน้าฉันไงล่ะ”
“อย่างแกนะเหรอจะฆ่าฉัน”
“ฉันไม่ฆ่าแกหรอกแต่อีกไม่กี่วิยาที่ฉันใส่เข้าไปในอาหารของเชอรี่ก็จะออกฤทธิ์แล้ว”
“ว่าไงนะ”
“ดูมันตอนนี้ซิสีหน้ามันเปลี่ยนไปแล้วแต่ฉันจะไม่ให้แค่แกตายนะแต่ฉันจะให้ที่รักของพวกแกทั้งหมดตายและให้พวกแกเห็นพวกมันตายต่อหน้าพวกแกไงล่ะ”
“อย่าบอกนะว่าแกจับพวกนั้น”
“ถูกต้อง ดูทางนั้นแล้วแกจะเห็นเอง”
แล้วสิ่งที่ชินอิจิเห็นก็คือรัน แม่ พ่อ แม่ของรัน แล้วก็คาสึฮะ
“แกอย่าเอาคนนอกมาเกี่ยวด้วยได้ไหมเล่า”
“ไฮบาระทำให้มันหุบปากซิ”
“เอ๋แกโง่หรือไงเนี่ยอย่างไฮ...โอ้ย”
“ฉันจะให้แกตายแบบเจ็บๆเลยให้ไฮบาระใช้มีดซึ่งมันใช้ถนัดกว่าปืนอีกนะ”
“ไฮบาระอย่านะ”
ตอนนี้ชินอิจิแทบจะไม่มีแรงที่จะหนีแล้วเพราะว่ามีบาดแผลเต็มตัวก็เลยเสียเลือดไปอีก นี่ฉันจะทำยังไงให้ไฮบาระกลับเป็นแบบเดิมกันถ้าไม่งั้นถ้าฉันไม่ทำให้ไฮบาระกลับเป็นคนเดิมก่อนมีหวังพวกรันถูกฆ่าตายแน่แล้วสุดถ้ายว็อดก้าคงคิดจะฆ่าไฮบาระแน่ๆ ไม่มีวันหรอกใครจะยอมให้มันทำอย่างงั้นเล่า แหมะ เอ๋น้ำาอะไรกัน ทำไมไฮบาระถึงร้องไห้หรือว่าแค่ภายนอกของไฮบาระถูกควบคุมจริงซิ คนรักของไฮบาระไงแต่คนรักของไฮบาระคือใครกันถ้าฉันรู้ล่ะก็คงไม่มีปัญหาอะไรหรอก
“เชอรี่ไม่ต้องแล้วเธอคงฆ่าคนที่ตัวเองรักไม่ลงซินะ ไม่งั้นฉันจะช่วยเธอก็แล้วกันแก้แค้นคนที่มันรักแล้วกันไปฆ่ารันซะ”
ไม่จริงคนทีไฮบาระรักคือ...ฉันเหรอไม่น่าล่ะตอนนั้นเขาถึงร้องไห้และเขาก็เศร้า ถ้างั้นก็ยิ่งง่ายปัญหาอื่นเก็บไว้ก่อนตอนนี้ต้องช่วยรันไว้ก่อน แต่มันจะง่ายขึ้นถ้าร่างกายฉันไม่เสียเลือดมากขนาดนี้
“ไฮบาระหยุดนะ ห้ามทำร้ายรันนะ ห้ามแตะต้องรัน”
“อย่าไปฟังมันเชอรี่แต่ก็น่าสนุกดีทำให้รันเป็นแผลซิ”
“ไอจังขอร้องล่ะอย่านะกลับเป็นตัวของตัวเองเถอะถ้าไม่เห็นแก่ฉันก็เห็นแก่ชินอิจิเถอะจ๊ะ”
“ทำให้มันหุบปากซะไฮบาระ”
ฉัวะ!!!
“รัน!!!ไฮบาระฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าห้ามทำร้ายรัน”
เป็นไงเป็นกันไปแย่งมีดของไฮบาระ
แล้วชินอิจิก็เข้าไปหาไฮบาระตอนแรกไฮบาระก็เฉยแต่พอชินอิจิเดินเข้าไปใกล้ไฮบาระก็เข้าไปฟันที่แขนของชินอิจิ ทำให้ชินอิจิเสียเลือดขึ้นไปอีกแต่ชินอิจิไม่ยอมเลยเข้าไปแย่งมีดไฮบาระตอนแรกทั้งคู่ดูเหมือนจะแรงเท่ากันแต่พอนานไปชินอิจิก็เสียเลือดมากขึ้นเลยทำให้แรงเหลือน้อยลงจนทำให้ไฮบาระได้โอกาศแล้วฟันข้าไปที่ท้องของชินอิจิทำให้ล้มและแรงก็เหลือน้อยมากจนแทบจะมองอะไรไม่เห็นเลย
หนอยแนะแรงฉันกำลังจะไม่มีแล้ว ยัยไฮบาระกำลังเดินถือมีดไปที่รันมันกะจะให้ฉันเห็นรันตายต่อหน้าก่อนที่ฉันจะสลบไปซินะ ขอร้องล่ะขอให้มีแรงเข้าไปกันรันก็พอแล้ว อ้าวได้แล้วนี่
แล้วชินอิจิก็วิ่งไปที่รันตอนจังหวะที่รันกำลังจะถูกแทงทำให้ชินอิจิโดนเข้าไปที่แขนเดียกับที่โดนตอนแรก
“ตาบ้ามาปกป้องฉันไว้ทำไม”
ตุป นั่นคือคำพูดที่ชินอิจิได้ยินแล้วเขาก็ล้มลงหลังจากไฮบาระล้มว็อดก้าก็จะเดินไปฆ่ารันที่สลบเนื่องจากตอนที่โดนไฮบาระฟันแขนนั้นเลือดไหลเยอะเกินไป ชินอิจิซึ่งยังพอได้สติอยู่บ้างก็ได้เห็นและได้ยินคำพูดนั้น
“แกไอ้เลวอย่ามาใกล้รันจังมากกว่านี้นะไม่งั้นฉันฆ่าแกแน่”
“นี่อย่าลืมนะว่าตอนนี้แฟนเธอก็บาดเจ็บไม่น้อยเหมือนกันนะ นี่เธอทำให้ฉันเสียเวลากินนี่ซะ”
ผัวะหมัดนั้นทำให้คาสึฮะสลบไปทีเดียวตอนนี้ชินอิจิคิดแผนออกแล้วถึงแม้แรงจะน้อยเขาก็พยายาม
ไม่นึกเลยว่าจะได้ใช้ตอนเป็นชินอิจิเลยแต่ก็เอาเหอะ
“ว็อดก้า”
“นี่แกยังไม่ตายเหรอเนี่ย”
“แกเป็นคนบอกเองไม่ใช่เหรอว่าฉันด้าน แต่ฉันเบื่อที่จะต้องพูดกับแกแล้วล่ะ”
“แกหมายความว่าไง”
“กินนี่เข้าไปซะว็อดก้า”
(คุณผู้อ่านจำได้ไหมค่ะ ที่ชินอิจิใช้คือปืนอย่าสลบที่อยู่ในนาฬิกาไง >_< อิอิ)
ต้องไปแก้มัดให้พ่อแล้วค่อยหมดแรงเข้าใจมั้ย
“ที่เหลือฝากด้วยนะฮะเพราะผมไม่ไหวแล้ว”
“ชินอิจิ”
“อย่าขยับตัวลูกนะไม่งั้นลูกจะเสียเลือดมากกว่านี้”
“คะ...ค่ะ”
“แล้วลูกจะเป็นอะไรมั้ย”
“หนูชื่อโซโนโกะใช่มั้ย”
“ชะ...ใช่ค่ะ”
“เรียกรถพยาบาลให้หน่อย”
“ได้ค่ะ”
หลังจากนั้นไม่นานโมริ,เฮย์จิ,คาสึฮะ,ไฮบาระ,รันและชินอิจิก็ได้ถูกนำไปส่งที่โรงพยาบาลคนทีอาการหนักที่สุดก็คงเป็นชินอิจิ โมริ เฮย์จิแล้วก็รันแต่ทั้งสี่คนมีคนดูแลอย่างใกล้ชิด แต่ไม่รู้ทำไมชินอิจิมีบาดแผลเยอะที่สุดแล้วก็ลึกที่สุดแต่กลับฝื้นก่อนเพื่อน
“รัน”
“ฝื้นแล้วเหรอลูก”
“แม่ฮะ แม่ไม่โดนว็อดก้าทำอะไรใช่มั้ยฮะ”
“แม่ไม่โดนหรอกพ่อของลูกก็ด้วย”
“พวกนั้นเป็นใครชินอิจิ”
“ก็พวกที่ทำให้ผมตัวเล็กไงฮะพ่อ จริงซิแม่ฮะรันล่ะ”
“อยู่ห้องข้างๆลูกนั่นแหละ”
โอ้ยยัยไฮบาระเนี่ยก็ฝีมือไม่เบานะทำฉันเป็นแผลเต็มเลย แต่ที่เจ็บที่สุดก็ตรงแขนกับท้องนี่แหละ แต่ยังไงก็ต้องไปดูอาการของรันก่อนที่จะจัดการเรื่องของไฮบาระ
“จะไปไหนชินอิจิ”
“จะไปดูอาการของรันเขาฮะ พ่อแม่ไม่ต้องห่วงหรอกถึงผมจะเสียเลือดเยอะแต่ผมไม่เป็นไรหรอกครับ ไปพักผ่อนเถอะครับ”
“แต่”
“ลูกเขาพูดถูกแล้ว แต่เดี๋ยวพ่อไปส่งนะลูก”
“มันแค่ห้องข้างๆเองนะครับ”
“น่า พ่อก็อยากดูอาการของรันคุงเขานี่นะ”
“ก็ได้ฮะ แม่พักผ่อนนะครับ”
“จ้าเดินระวังหน่อยนะลูก”
“คร้าบ”
เอี๊ยด
“รันจังอย่าเพิ่งขยับตัวซิเธอยังไม่ไหวเลยนะ”
“ฉันไม่เป็นไรหรอก...”
“รัน”
“ชิน...อิจิ”
แล้วทุกคนก็แทบจะมองไม่ทันเพราะว่ารันวิ่งเข้าไปกอดชินอิจิโดยยังไม่ทันตั้งตัว
“เอ่อ รัน”
“ฮือตาบ้าทำไมไม่ฝื้นให้เร็วกว่านี้”
“ระ...รัน ขอโทษนะ แต่เธอไม่น่าเอาเลือดของเธอมาให้ฉันเลย”
“ก็จะทำไงได้เล่าคนมันเป็นห่วงนี่”
“เฮย์จิคุง คาสึฮะจังออกไปข้างนอกกันเถอะ ปล่อยให้สองคนนี้อยู่ด้วยกันเถอะ”
“โซโนโกะพูดถูกแล้วล่ะ”
แต่แทนที่สามคนนั้นออกไปข้างนอกแล้วจะสงบสุขแต่กลับมีเรื่องอีกเพราะไฮบาระวิ่งออกมา
“ไอจังมีอะไรทำไมถึง”
“เฮย์จิคุงรีบไปเรียกชินอิจิคุงกับลุงโมริออกมาพวกชายชุดดำมันมากันแล้วนะ”
“ว่าไงนะ ฮึ้ยมันต้องการอะไรกันแน่เนี่ย”
“คาสึฮะรีบไปเรียกคุโด้ออกมา แล้วพาโซโนโกะกับรันหนีไปให้ไกล”
“อืม เข้าใจแล้ว”
“เฮย์จิ”
“คุณลุงมาทันเวลาพอดีเลย”
“แล้วเจ้าชินอิจิมันจะไหวเหรอบาดเจ็บขนาดนั้น”
“ผมไหวอยู่แล้วครับไม่ต้องห่วง”
“คุโด้ แต่แกเป็นแผลอยู่นะ”
“ถ้าไม่ไปก็ต้องตายอยู่ดีนี่ไปเถอะ”
แต่ก่อนที่พวกชินอิจิจะได้ไป
“ชินอิจิ เธอ...”
“ไม่ต้องห่วงรันฉันกลับมาแน่นอน ไม่งั้นเอางี้”
“อะไรอ่ะชินอิจิ”
“มันเป็นของขวัญชิ้นแรกมี่เธอให้ไงเล่า มันเป็นเหมือนที่คุ้มครองฉันฝากไว้ล่ะกัน มันสำคัญกับฉันมากเลยล่ะห้ามทำหายนะ”
ตอนนี้รันหน้าแดงยิ่งกว่าลูกมะเขือเทศซะอีก
“ชินอิจิคุงเธอต้องกลับมานะถ้าไม่กลับฉันจะฆ่ารันนะ”
“ไม่เห็นเคยรู้เลยว่าโซโนโกะจะห่วงฉันด้วย”
“ไม่ใช่ย่ะ ฉันกลัวว่ารันจะขึ้นคานถ้าเธอไม่กลับมาแล้วฉันก็จะไม่ได้กลายเป็นเพื่อนเจ้าสาวอ่ะซิ”
ส่วนทางด้านเฮย์จิ
“เฮย์จิ”
“อะไร”
“เอาเครื่องคุ้มครองไปด้วยซิ”
“ฝากไว้กับเธอนี่แหละดีแล้ว”
“ทำไมล่ะ เดี๋ยวเธอก็ไม่กลับ...”
“ก็ไม่แน่นะแต่ว่าก่อนที่ฉันจะตายยังไงฉันก็ต้องมีเรื่องสำคัญที่ต้องพูดกับเธอก่อนอยู่ดี”
“เอ๋”
“ไม่ต้องห่วงหรอกฉันกลับมาแน่”
“อืม”
“คุณพ่อค่ะห้ามตายนะ”
“ไม่ต้องห่วงหรอกรันพ่อกลับมาแน่พ่อไม่ยอมตายก่อนที่จะได้เห็นลูกของพ่อแต่งงานหรอก”
“ไปกันเถอะ”
“อืม ไปแล้วนะรัน”
“จ๊ะ”
“ไปกันเถอะไฮบาระ”
“อืม”
ตอนนี้สิ่งที่รันคิดอยู่ก็คืออย่าให้คนที่ตนเองรัก พ่อ และเพื่อนของตนได้เป็นอะไรเลย ส่วนสิ่งที่ชินอิจิกลัวที่สุดก็เพื่อนของตัวเองจะเป็นอะไรรึเปล่าเพราะว่าสังหรมันเหมือนจะบอกว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น
“ด้านเหลือเกินนะคุโด้”
“ว็อดก้า มันผิดป่าวล่ะที่ด้านแกน่าจะดีใจมากกว่านะ”
“ถูกต้องเพราะว่าฉันจะได้ไม่ต้องให้แกตายอยูที่โรงพยาบาลแต่ให้มาตายต่อหน้าฉันไงล่ะ”
“อย่างแกนะเหรอจะฆ่าฉัน”
“ฉันไม่ฆ่าแกหรอกแต่อีกไม่กี่วิยาที่ฉันใส่เข้าไปในอาหารของเชอรี่ก็จะออกฤทธิ์แล้ว”
“ว่าไงนะ”
“ดูมันตอนนี้ซิสีหน้ามันเปลี่ยนไปแล้วแต่ฉันจะไม่ให้แค่แกตายนะแต่ฉันจะให้ที่รักของพวกแกทั้งหมดตายและให้พวกแกเห็นพวกมันตายต่อหน้าพวกแกไงล่ะ”
“อย่าบอกนะว่าแกจับพวกนั้น”
“ถูกต้อง ดูทางนั้นแล้วแกจะเห็นเอง”
แล้วสิ่งที่ชินอิจิเห็นก็คือรัน แม่ พ่อ แม่ของรัน แล้วก็คาสึฮะ
“แกอย่าเอาคนนอกมาเกี่ยวด้วยได้ไหมเล่า”
“ไฮบาระทำให้มันหุบปากซิ”
“เอ๋แกโง่หรือไงเนี่ยอย่างไฮ...โอ้ย”
“ฉันจะให้แกตายแบบเจ็บๆเลยให้ไฮบาระใช้มีดซึ่งมันใช้ถนัดกว่าปืนอีกนะ”
“ไฮบาระอย่านะ”
ตอนนี้ชินอิจิแทบจะไม่มีแรงที่จะหนีแล้วเพราะว่ามีบาดแผลเต็มตัวก็เลยเสียเลือดไปอีก นี่ฉันจะทำยังไงให้ไฮบาระกลับเป็นแบบเดิมกันถ้าไม่งั้นถ้าฉันไม่ทำให้ไฮบาระกลับเป็นคนเดิมก่อนมีหวังพวกรันถูกฆ่าตายแน่แล้วสุดถ้ายว็อดก้าคงคิดจะฆ่าไฮบาระแน่ๆ ไม่มีวันหรอกใครจะยอมให้มันทำอย่างงั้นเล่า แหมะ เอ๋น้ำาอะไรกัน ทำไมไฮบาระถึงร้องไห้หรือว่าแค่ภายนอกของไฮบาระถูกควบคุมจริงซิ คนรักของไฮบาระไงแต่คนรักของไฮบาระคือใครกันถ้าฉันรู้ล่ะก็คงไม่มีปัญหาอะไรหรอก
“เชอรี่ไม่ต้องแล้วเธอคงฆ่าคนที่ตัวเองรักไม่ลงซินะ ไม่งั้นฉันจะช่วยเธอก็แล้วกันแก้แค้นคนที่มันรักแล้วกันไปฆ่ารันซะ”
ไม่จริงคนทีไฮบาระรักคือ...ฉันเหรอไม่น่าล่ะตอนนั้นเขาถึงร้องไห้และเขาก็เศร้า ถ้างั้นก็ยิ่งง่ายปัญหาอื่นเก็บไว้ก่อนตอนนี้ต้องช่วยรันไว้ก่อน แต่มันจะง่ายขึ้นถ้าร่างกายฉันไม่เสียเลือดมากขนาดนี้
“ไฮบาระหยุดนะ ห้ามทำร้ายรันนะ ห้ามแตะต้องรัน”
“อย่าไปฟังมันเชอรี่แต่ก็น่าสนุกดีทำให้รันเป็นแผลซิ”
“ไอจังขอร้องล่ะอย่านะกลับเป็นตัวของตัวเองเถอะถ้าไม่เห็นแก่ฉันก็เห็นแก่ชินอิจิเถอะจ๊ะ”
“ทำให้มันหุบปากซะไฮบาระ”
ฉัวะ!!!
“รัน!!!ไฮบาระฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าห้ามทำร้ายรัน”
เป็นไงเป็นกันไปแย่งมีดของไฮบาระ
แล้วชินอิจิก็เข้าไปหาไฮบาระตอนแรกไฮบาระก็เฉยแต่พอชินอิจิเดินเข้าไปใกล้ไฮบาระก็เข้าไปฟันที่แขนของชินอิจิ ทำให้ชินอิจิเสียเลือดขึ้นไปอีกแต่ชินอิจิไม่ยอมเลยเข้าไปแย่งมีดไฮบาระตอนแรกทั้งคู่ดูเหมือนจะแรงเท่ากันแต่พอนานไปชินอิจิก็เสียเลือดมากขึ้นเลยทำให้แรงเหลือน้อยลงจนทำให้ไฮบาระได้โอกาศแล้วฟันข้าไปที่ท้องของชินอิจิทำให้ล้มและแรงก็เหลือน้อยมากจนแทบจะมองอะไรไม่เห็นเลย
หนอยแนะแรงฉันกำลังจะไม่มีแล้ว ยัยไฮบาระกำลังเดินถือมีดไปที่รันมันกะจะให้ฉันเห็นรันตายต่อหน้าก่อนที่ฉันจะสลบไปซินะ ขอร้องล่ะขอให้มีแรงเข้าไปกันรันก็พอแล้ว อ้าวได้แล้วนี่
แล้วชินอิจิก็วิ่งไปที่รันตอนจังหวะที่รันกำลังจะถูกแทงทำให้ชินอิจิโดนเข้าไปที่แขนเดียกับที่โดนตอนแรก
“ตาบ้ามาปกป้องฉันไว้ทำไม”
ตุป นั่นคือคำพูดที่ชินอิจิได้ยินแล้วเขาก็ล้มลงหลังจากไฮบาระล้มว็อดก้าก็จะเดินไปฆ่ารันที่สลบเนื่องจากตอนที่โดนไฮบาระฟันแขนนั้นเลือดไหลเยอะเกินไป ชินอิจิซึ่งยังพอได้สติอยู่บ้างก็ได้เห็นและได้ยินคำพูดนั้น
“แกไอ้เลวอย่ามาใกล้รันจังมากกว่านี้นะไม่งั้นฉันฆ่าแกแน่”
“นี่อย่าลืมนะว่าตอนนี้แฟนเธอก็บาดเจ็บไม่น้อยเหมือนกันนะ นี่เธอทำให้ฉันเสียเวลากินนี่ซะ”
ผัวะหมัดนั้นทำให้คาสึฮะสลบไปทีเดียวตอนนี้ชินอิจิคิดแผนออกแล้วถึงแม้แรงจะน้อยเขาก็พยายาม
ไม่นึกเลยว่าจะได้ใช้ตอนเป็นชินอิจิเลยแต่ก็เอาเหอะ
“ว็อดก้า”
“นี่แกยังไม่ตายเหรอเนี่ย”
“แกเป็นคนบอกเองไม่ใช่เหรอว่าฉันด้าน แต่ฉันเบื่อที่จะต้องพูดกับแกแล้วล่ะ”
“แกหมายความว่าไง”
“กินนี่เข้าไปซะว็อดก้า”
(คุณผู้อ่านจำได้ไหมค่ะ ที่ชินอิจิใช้คือปืนอย่าสลบที่อยู่ในนาฬิกาไง >_< อิอิ)
ต้องไปแก้มัดให้พ่อแล้วค่อยหมดแรงเข้าใจมั้ย
“ที่เหลือฝากด้วยนะฮะเพราะผมไม่ไหวแล้ว”
“ชินอิจิ”
“อย่าขยับตัวลูกนะไม่งั้นลูกจะเสียเลือดมากกว่านี้”
“คะ...ค่ะ”
“แล้วลูกจะเป็นอะไรมั้ย”
“หนูชื่อโซโนโกะใช่มั้ย”
“ชะ...ใช่ค่ะ”
“เรียกรถพยาบาลให้หน่อย”
“ได้ค่ะ”
หลังจากนั้นไม่นานโมริ,เฮย์จิ,คาสึฮะ,ไฮบาระ,รันและชินอิจิก็ได้ถูกนำไปส่งที่โรงพยาบาลคนทีอาการหนักที่สุดก็คงเป็นชินอิจิ โมริ เฮย์จิแล้วก็รันแต่ทั้งสี่คนมีคนดูแลอย่างใกล้ชิด แต่ไม่รู้ทำไมชินอิจิมีบาดแผลเยอะที่สุดแล้วก็ลึกที่สุดแต่กลับฝื้นก่อนเพื่อน
“รัน”
“ฝื้นแล้วเหรอลูก”
“แม่ฮะ แม่ไม่โดนว็อดก้าทำอะไรใช่มั้ยฮะ”
“แม่ไม่โดนหรอกพ่อของลูกก็ด้วย”
“พวกนั้นเป็นใครชินอิจิ”
“ก็พวกที่ทำให้ผมตัวเล็กไงฮะพ่อ จริงซิแม่ฮะรันล่ะ”
“อยู่ห้องข้างๆลูกนั่นแหละ”
โอ้ยยัยไฮบาระเนี่ยก็ฝีมือไม่เบานะทำฉันเป็นแผลเต็มเลย แต่ที่เจ็บที่สุดก็ตรงแขนกับท้องนี่แหละ แต่ยังไงก็ต้องไปดูอาการของรันก่อนที่จะจัดการเรื่องของไฮบาระ
“จะไปไหนชินอิจิ”
“จะไปดูอาการของรันเขาฮะ พ่อแม่ไม่ต้องห่วงหรอกถึงผมจะเสียเลือดเยอะแต่ผมไม่เป็นไรหรอกครับ ไปพักผ่อนเถอะครับ”
“แต่”
“ลูกเขาพูดถูกแล้ว แต่เดี๋ยวพ่อไปส่งนะลูก”
“มันแค่ห้องข้างๆเองนะครับ”
“น่า พ่อก็อยากดูอาการของรันคุงเขานี่นะ”
“ก็ได้ฮะ แม่พักผ่อนนะครับ”
“จ้าเดินระวังหน่อยนะลูก”
“คร้าบ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น