ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : มันคือความรู้สึกของนายเองนะ นายก็ต้องเป็นคนรู้เองสิ
กิ้งก็อง
“ใครมาวะเนี่ยดึกป่านนี่”
เฮ้อฉันยังคิดอะไรไม่ออกเลยทำไงดีว่ะเนี่ย ตกลงแกชอบเขารึเปล่าเนี่ คุโด้ ชินอิจิ
“อ้าว อายูมิจังมีอะไรเหรอ เข้ามาก่อนซิ”
“แฮ่กๆๆ โคนันคุง...รีบ...ไปช่วยไอจังเขาถูกคนใส่ชุดดำยิงแล้วก็จับตัวไป”
“คนใส่ชุดดำงั้นเหรอ”
หนอย มันยังมีพวกเหลืออีกเหรอเนี่ย เดี๋ยวก่อนไฮบาระถูกยิงอย่างงั้นเหรอ มันจะเอาไงกันแน่ว่ะเนี่ยเจ้าองค์กรดำ
กริ๊งๆๆๆ
“ให้ตายซิใครโทรมาว่ะเนี่ย ฮัลโหล”
“คุโด้ ชินอิจิใช่มั้ย”
“ใช่แล้วจะทำไมมีปัญหาหรือไง”
“ตอนนี้แฟนแกกำลังอยู่กับฉัน”
“แล้วแกจะเอาอะไร แต่เดี๋ยวก่อนขอคุยกับไฮบาระก่อนให้มั่นใจ”
“ได้ เอานังนั่นมาซิ คุยซะ”
“ไฮบาระๆ เป็นอะไรรึเปล่า ตอบหน่อย”
“ชิน...อิจิ...คุง อย่า...มา...นะ”
“ทนไว้นะไฮบาระ ฉันจะต้องไปช่วยเธอให้ได้”
“ขอบ..ใจ...มาก...นะ แต่...มัน...อัน..ตราย...เกินไป ตุบ! แค่เสียเลือดมันก็เป็นลมไปซะแล้วเหรอเนี่ย”
“พวกแกทำอะไรไฮบาระ”
“เลือดขึ้นหน้าเลยเหรอ ฉันไม่ต้องการอะไรจากแกหรอก ขอแค่แก โมริ แล้วก็เฮย์จิมาทีสนามโรงเรียนแกตอนห้าทุ่ม แล้วฉันจะคืนนังนี่ให้แก”
“เอาอย่างงั้นก็ได้”
“อย่ามาช้าล่ะถ้ามาช้าฉันไม่รับรองชีวิตยัยนี่หรอกนะ”
“รู้แล้ว ไม่ต้องพูดมาก แล้วเจอกัน”
หลังจากนั้นชินอิจิก็โทรไปหาเฮย์จิแล้วก็โมริเพื่อที่จะเล่าเรื่องนี้แล้วให้มานัดเจอกัน
“เฮ้”
“ลุง เฮย์จิมาแล้วเหรอ”
“เป็นพวกนั้นอีกแล้วเหรอเนี่ย ฉันนึกว่าพวกเราจะจัดการมันได้แล้ววะอีก”
“ตอนแรกฉันก็คิดแบบนี้ แต่ที่ฉันสงสัยมากที่สุดคือทำไมมันถึงไม่เรียกฉันออกไปคนเดียว”
“ก็ดีแล้วล่ะถ้าสมมติแกเป็นอะไรไปมีหวังรันฆ่าพ่อตัวเองลงแน่ๆ”
“ลุง”
“ลุงเขาพูดถูกนะพวกเราเป็นนักสืบด้วยกันนี่”
“อืม”
“รักกันเหลือเกินนะพวกแก”
“แกใช่มั้ยที่โทรมาหาฉัน”
“ใช่”
“เอาไฮบาระมาเร็วเข้า”
“ได้ แต่ว่า...”
หมับ!!!
“อะไรกันเนี่ย”
ว่าแล้วเชียวมันคงไม่คืนไฮบาระมาง่ายๆทำไงดีเนี่ย ชินอิจิคิดให้ออกซิ
“นี่แกไฮบาระอยู่ไหน เอาไฮบาระมาซิ”
“ห่วงสาวมากกว่าห่วงเพื่อนเหรอเนี่ย ดูเพื่อนแกก่อนซิ”
“เฮย์จิ คุณลุง หนอย แกต้องการอะไรกันแน่”
“ต้องการให้แกเจ็บใจไงเล่าแกทำพวกฉันเจ็บมามาก เฮ้ยเอานังนั่นมา ฉันจะยิงมันต่อหน้าแกนี่แหละ จะได้สมใจ”
พอพวกนั้นเอาไฮบาระออกมา สภาพไฮบาระดูไม่ได้ ตัวซีดเหมือนคนไม่มีเลือดแต่ไฮบาระก็ยังมีแรงที่จะพูดกับชินอิจิ
“ชินอิจิคุง...บอก...แล้ว...ไง...ว่าอย่ามา...ตาบ้า”
“ก็ฉันสัญญาแล้วไงว่าจะมาช่วย”
“แกดูให้ดีๆนะว่าไฮบาระของแกเนี่ยจะตายยังไง”
“พวกแกปล่อยฉัน”
ปัง!!!
เอ๋ทำไมกัน ทำไมฉันถึงไม่รู้สึกเจ็บล่ะหรือว่าฉันตายแล้ว เอ๋ ฉันลืมไปว่ายังไม่ได้บอกชินอิจิคุงเลยว่ารัก แต่ฉันอยากรู้จังว่าทำไมฉันถึงรู้สึกว่ามีคนกำลังทับฉันอยู่ เปิดตาดีกว่า เอ๋ไม่จริง ทำไมชินอิจิคุงถึงนอนอยู่บนตัวฉันล่ะ หรือว่า...ทำไมฉันถึงมีเลือดอยู่บนมือตอนแรกมือฉันอยู่ตรงอกชินอิจินี่ เอ๋ไม่จริงน่าชินอิจิคุงคงไม่โดนยิง
“ชินอิจิคุงทำไม...”
“ก็ถือว่า...ฉันปกป้องเธอแล้วกันนะ...ไฮบาระเธอไม่เป็นไรใช่มั้ย”
“ก่อนที่จะห่วงคนอื่นห่วงตัวเองก่อนเถอะตาบ้า”
“ไม่เอาน่าอย่าร้องไห้ซิแค่นี่เธอก็ขี้เหร่พอแล้ว...นะ”
“เป็นอะไรไปชิน...”
“หยุดพูดเถอะ...ถ้าฉันไม่ฟื้นฝากบอกรันด้ายว่า...ขอโทษ จะ...บอกอะไร...ให้นะ...ว่า...ฉันเป็นห่วง...เธอนะ...ไฮ...บา. ระ...ขอโทษ...นะ...ฉันไม่...ไหว...แล้ว”
“ไม่นะฝื้นขึ้นมาซิชินอิจิคุง ขอ...ร้อง”
แล้วทั้งไฮบารละชินอิจิก็ถูกพาไปโรงพยาบาลแต่อาการไฮบาระนั้นไม่ค่อยหนักหรอกแต่ชินอิจินะซิเสียเลือดมากกว่าครึ่งหมอกำลังหาทางช่วยอยู่ แต่ถ้าสมมติไม่เร็วล่ะก็ชินอิจิจะถึงตายเลยล่ะ รันกับดอกเตอร์คอยเฝ้าทั้งสองอยู่ข้างๆบรรยากาศเงียบนั้นหายไปเพราะว่าพ่อแม่ของชินอิจิได้มาดูลูกของตน
“ชินอิจิลูกแม่! รันจังมันเกิดอะไรขึ้นเหรอ”
“ชินอิจิถูกยิงคะกว่าพวกหนูจะพาเขามาโรงพยาบาลเขาก็เสียเลือดเยอะแล้ว...ค่ะ”
“แล้วชินอิจิเขาจะรอดมั้ย”
“หมอเขาบอกว่า 50 50 ค่ะ”
“ไม่จริงใช่มั้ย คุณค่ะฉันตาฟาดใช่มั้ยค่ะที่จริงลูกเรากำลังยิ้มแล้วบอกว่า กลับมาแล้วเหรอฮะ ใช่มั้ยค่ะ”
“ ”
“ชินอิจิฝื้นขึ้นมาซิตอนแรกเธอบอกให้ฉันรอเธอไม่ใช่เหรอแต่พอเธอกลับมาก็บาดเจ็บ คราวหน้าฉันจะไม่รักษาสัญญา...แล้วนะถ้าเธอไม่ฝื้น...ฮือฉันยังมีเรื่องจะบอกเธออีกเยอะเลยนะ...ฮือ”
“คุโด้!!”
“เฮย์จิ คาสึฮะ”
“รันจัง”
“ฮือ คาสึฮะจัง”
“ใจเย็นสิรันจัง”
“ฮือๆๆๆๆๆ”
ชินอิจิถือว่าฉันขอร้องฝื้นขึ้นมาเถอะมีแต่คนร้องไห้เพื่อเธอนะทำไมเธอต้องทำให้คนอื่นเขาเป็นห่วงพ่อแม่เธอก็มานะ ขนาดพ่อของเธอที่ไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็นยังร้องเลย คุณพ่อฉันก็ร้องนะดอกเตอร์เฮย์จิคุงคาสึฮะจังแม่ฉันแล้วก็โซโนโกะที่พอมาแล้วฉันก็เข้าไปกอดเลยยังร้องเมื่อเห็นเธอ พระเจ้าค่ะถ้าสมมติเห็นพวกหนูก็กรุณาทำให้ชินอิจขิฝึ้นเถอะค่ะหนูยอมทำทุกอย่างค่ะ
“รันจะ...ไปไหน”
“ไปหาหมอเขาเดี๋ยวฉันมาจ๊ะ”
“เอ่อ หมอค่ะ”
“มีอะไรเหรอครับ”
“มีทางที่จะช่วยชินอิจิมั้ยค่ะ”
“เรื่องนั้นมีครับคือว่าตอนนี้พวกเรากำลังหาคนที่เลือดกรุ๊บเดียวกันกับคนไข้ครับ”
“คือว่าฉันเลืดกรุ๊ปเดียวกันกับเขาค่ะเอาเลือดเอาเลือดฉันไปเถอะค่ะ”
“แต่ว่ามันต้องใช้เยอะพอสมควร”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”
“งั้นก็ได้ ไม่งั้นไปกันเลยนะ”
“ค่ะ”
ชินอิจิฉันจะช่วยเธอแล้วทนไว้นะ เดี๋ยวเธอจะทะเลาะกับฉันเป็นค่าตอบแทนใช่มั้ย ขอแค่นั้นฉันก็พอใจแล้วล่ะนะ ชินอิจิ
หลังจากที่เขาเอาเลือดฉันเพื่อที่จะช่วยชินอิจิฉันก็พยายามที่จะเดินไปที่ห้องเพื่อที่จะไปหาทุกคน
“ไปไหนมารันจัง”
“คุณน้าค่ะ ชินอิจิรอดแล้วล่ะค่ะไม่ต้องห่วงแล้ว...นะ...ค่ะ”
แล้วรันก็สลบไปเพราะไม่ชินกับการมีเลือดอยู่แค่นิดเดียว
“ท่าทางคุณหนูคนนี้จะรักผู้ป่วยมากเลยนะครับ”
“ทำไมเหรอครับ”
“คุณหนูเขายอมเอาเลือดของตนมาเพื่อที่จะช่วยผู้ป่วยนะครับ”
“แล้วรันคุงจะเป็นอะไรมากมั้ยครับ”
“ไม่เป็นอะไรหรอกครับแต่เขาจะติดโรคคนง่ายดังนั้นควรจะระวังหน่อยนะครับ ผู้ป่วยก็เป็นเหมือนกันครับ”
“เออใช่แล้วไอจังล่ะค่ะ”
“ปล่อยให้พักซักระยะก็หายแล้วล่ะ”
“ขอบคุณนะครับ”
“มันเป็นหน้าที่ของหมออยู่แล้วครับ”
หลังจากนั้นหมอก็ย้ายรันไปอยู่ห้องข้างๆชินอิจิแล้วคาสึฮะกับโซโนโกะก็รับอาสาดูแลรัน แล้วเฮย์จิก็ขอดูแลชินอิจิแล้วขอนอนนี่เพื่อดูแลชินอิจิเลย
“อูย”
“อ้าวคุโด้ฟื้นแล้วเหรอ”
“อืม แล้วแกเป็นไงบ้างแล้วลุงล่ะ”
“ลุงเขาเป็นคนโทรให้รันมาดูแก แถมรันเขาบริจาคเลือดให้แกเยอะเลย”
“เออใช่เฮย์จิขอปรึกษาแกหน่อยซิ”
ชินอิจิเล่าถึงเรื่องความรู้สึกของเขาที่มีต่อไฮบาระ
“นี่คุโด้ฉันแค่จะออกความคิดนะแต่ว่าก่อนนั้นฉันว่าตัวแกน่าจะเข้าใจเอง เพราะว่ามันเป็นความรู้สึกของแกเองนะ แกก็ต้องรู้สิ แต่ถ้าสมมติเป็นความคิดฉันนะฉันว่าแกรักรัน แต่ว่าเห็นไฮบาระเป็นน้องสาวมากกว่า”
“ใครมาวะเนี่ยดึกป่านนี่”
เฮ้อฉันยังคิดอะไรไม่ออกเลยทำไงดีว่ะเนี่ย ตกลงแกชอบเขารึเปล่าเนี่ คุโด้ ชินอิจิ
“อ้าว อายูมิจังมีอะไรเหรอ เข้ามาก่อนซิ”
“แฮ่กๆๆ โคนันคุง...รีบ...ไปช่วยไอจังเขาถูกคนใส่ชุดดำยิงแล้วก็จับตัวไป”
“คนใส่ชุดดำงั้นเหรอ”
หนอย มันยังมีพวกเหลืออีกเหรอเนี่ย เดี๋ยวก่อนไฮบาระถูกยิงอย่างงั้นเหรอ มันจะเอาไงกันแน่ว่ะเนี่ยเจ้าองค์กรดำ
กริ๊งๆๆๆ
“ให้ตายซิใครโทรมาว่ะเนี่ย ฮัลโหล”
“คุโด้ ชินอิจิใช่มั้ย”
“ใช่แล้วจะทำไมมีปัญหาหรือไง”
“ตอนนี้แฟนแกกำลังอยู่กับฉัน”
“แล้วแกจะเอาอะไร แต่เดี๋ยวก่อนขอคุยกับไฮบาระก่อนให้มั่นใจ”
“ได้ เอานังนั่นมาซิ คุยซะ”
“ไฮบาระๆ เป็นอะไรรึเปล่า ตอบหน่อย”
“ชิน...อิจิ...คุง อย่า...มา...นะ”
“ทนไว้นะไฮบาระ ฉันจะต้องไปช่วยเธอให้ได้”
“ขอบ..ใจ...มาก...นะ แต่...มัน...อัน..ตราย...เกินไป ตุบ! แค่เสียเลือดมันก็เป็นลมไปซะแล้วเหรอเนี่ย”
“พวกแกทำอะไรไฮบาระ”
“เลือดขึ้นหน้าเลยเหรอ ฉันไม่ต้องการอะไรจากแกหรอก ขอแค่แก โมริ แล้วก็เฮย์จิมาทีสนามโรงเรียนแกตอนห้าทุ่ม แล้วฉันจะคืนนังนี่ให้แก”
“เอาอย่างงั้นก็ได้”
“อย่ามาช้าล่ะถ้ามาช้าฉันไม่รับรองชีวิตยัยนี่หรอกนะ”
“รู้แล้ว ไม่ต้องพูดมาก แล้วเจอกัน”
หลังจากนั้นชินอิจิก็โทรไปหาเฮย์จิแล้วก็โมริเพื่อที่จะเล่าเรื่องนี้แล้วให้มานัดเจอกัน
“เฮ้”
“ลุง เฮย์จิมาแล้วเหรอ”
“เป็นพวกนั้นอีกแล้วเหรอเนี่ย ฉันนึกว่าพวกเราจะจัดการมันได้แล้ววะอีก”
“ตอนแรกฉันก็คิดแบบนี้ แต่ที่ฉันสงสัยมากที่สุดคือทำไมมันถึงไม่เรียกฉันออกไปคนเดียว”
“ก็ดีแล้วล่ะถ้าสมมติแกเป็นอะไรไปมีหวังรันฆ่าพ่อตัวเองลงแน่ๆ”
“ลุง”
“ลุงเขาพูดถูกนะพวกเราเป็นนักสืบด้วยกันนี่”
“อืม”
“รักกันเหลือเกินนะพวกแก”
“แกใช่มั้ยที่โทรมาหาฉัน”
“ใช่”
“เอาไฮบาระมาเร็วเข้า”
“ได้ แต่ว่า...”
หมับ!!!
“อะไรกันเนี่ย”
ว่าแล้วเชียวมันคงไม่คืนไฮบาระมาง่ายๆทำไงดีเนี่ย ชินอิจิคิดให้ออกซิ
“นี่แกไฮบาระอยู่ไหน เอาไฮบาระมาซิ”
“ห่วงสาวมากกว่าห่วงเพื่อนเหรอเนี่ย ดูเพื่อนแกก่อนซิ”
“เฮย์จิ คุณลุง หนอย แกต้องการอะไรกันแน่”
“ต้องการให้แกเจ็บใจไงเล่าแกทำพวกฉันเจ็บมามาก เฮ้ยเอานังนั่นมา ฉันจะยิงมันต่อหน้าแกนี่แหละ จะได้สมใจ”
พอพวกนั้นเอาไฮบาระออกมา สภาพไฮบาระดูไม่ได้ ตัวซีดเหมือนคนไม่มีเลือดแต่ไฮบาระก็ยังมีแรงที่จะพูดกับชินอิจิ
“ชินอิจิคุง...บอก...แล้ว...ไง...ว่าอย่ามา...ตาบ้า”
“ก็ฉันสัญญาแล้วไงว่าจะมาช่วย”
“แกดูให้ดีๆนะว่าไฮบาระของแกเนี่ยจะตายยังไง”
“พวกแกปล่อยฉัน”
ปัง!!!
เอ๋ทำไมกัน ทำไมฉันถึงไม่รู้สึกเจ็บล่ะหรือว่าฉันตายแล้ว เอ๋ ฉันลืมไปว่ายังไม่ได้บอกชินอิจิคุงเลยว่ารัก แต่ฉันอยากรู้จังว่าทำไมฉันถึงรู้สึกว่ามีคนกำลังทับฉันอยู่ เปิดตาดีกว่า เอ๋ไม่จริง ทำไมชินอิจิคุงถึงนอนอยู่บนตัวฉันล่ะ หรือว่า...ทำไมฉันถึงมีเลือดอยู่บนมือตอนแรกมือฉันอยู่ตรงอกชินอิจินี่ เอ๋ไม่จริงน่าชินอิจิคุงคงไม่โดนยิง
“ชินอิจิคุงทำไม...”
“ก็ถือว่า...ฉันปกป้องเธอแล้วกันนะ...ไฮบาระเธอไม่เป็นไรใช่มั้ย”
“ก่อนที่จะห่วงคนอื่นห่วงตัวเองก่อนเถอะตาบ้า”
“ไม่เอาน่าอย่าร้องไห้ซิแค่นี่เธอก็ขี้เหร่พอแล้ว...นะ”
“เป็นอะไรไปชิน...”
“หยุดพูดเถอะ...ถ้าฉันไม่ฟื้นฝากบอกรันด้ายว่า...ขอโทษ จะ...บอกอะไร...ให้นะ...ว่า...ฉันเป็นห่วง...เธอนะ...ไฮ...บา. ระ...ขอโทษ...นะ...ฉันไม่...ไหว...แล้ว”
“ไม่นะฝื้นขึ้นมาซิชินอิจิคุง ขอ...ร้อง”
แล้วทั้งไฮบารละชินอิจิก็ถูกพาไปโรงพยาบาลแต่อาการไฮบาระนั้นไม่ค่อยหนักหรอกแต่ชินอิจินะซิเสียเลือดมากกว่าครึ่งหมอกำลังหาทางช่วยอยู่ แต่ถ้าสมมติไม่เร็วล่ะก็ชินอิจิจะถึงตายเลยล่ะ รันกับดอกเตอร์คอยเฝ้าทั้งสองอยู่ข้างๆบรรยากาศเงียบนั้นหายไปเพราะว่าพ่อแม่ของชินอิจิได้มาดูลูกของตน
“ชินอิจิลูกแม่! รันจังมันเกิดอะไรขึ้นเหรอ”
“ชินอิจิถูกยิงคะกว่าพวกหนูจะพาเขามาโรงพยาบาลเขาก็เสียเลือดเยอะแล้ว...ค่ะ”
“แล้วชินอิจิเขาจะรอดมั้ย”
“หมอเขาบอกว่า 50 50 ค่ะ”
“ไม่จริงใช่มั้ย คุณค่ะฉันตาฟาดใช่มั้ยค่ะที่จริงลูกเรากำลังยิ้มแล้วบอกว่า กลับมาแล้วเหรอฮะ ใช่มั้ยค่ะ”
“ ”
“ชินอิจิฝื้นขึ้นมาซิตอนแรกเธอบอกให้ฉันรอเธอไม่ใช่เหรอแต่พอเธอกลับมาก็บาดเจ็บ คราวหน้าฉันจะไม่รักษาสัญญา...แล้วนะถ้าเธอไม่ฝื้น...ฮือฉันยังมีเรื่องจะบอกเธออีกเยอะเลยนะ...ฮือ”
“คุโด้!!”
“เฮย์จิ คาสึฮะ”
“รันจัง”
“ฮือ คาสึฮะจัง”
“ใจเย็นสิรันจัง”
“ฮือๆๆๆๆๆ”
ชินอิจิถือว่าฉันขอร้องฝื้นขึ้นมาเถอะมีแต่คนร้องไห้เพื่อเธอนะทำไมเธอต้องทำให้คนอื่นเขาเป็นห่วงพ่อแม่เธอก็มานะ ขนาดพ่อของเธอที่ไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็นยังร้องเลย คุณพ่อฉันก็ร้องนะดอกเตอร์เฮย์จิคุงคาสึฮะจังแม่ฉันแล้วก็โซโนโกะที่พอมาแล้วฉันก็เข้าไปกอดเลยยังร้องเมื่อเห็นเธอ พระเจ้าค่ะถ้าสมมติเห็นพวกหนูก็กรุณาทำให้ชินอิจขิฝึ้นเถอะค่ะหนูยอมทำทุกอย่างค่ะ
“รันจะ...ไปไหน”
“ไปหาหมอเขาเดี๋ยวฉันมาจ๊ะ”
“เอ่อ หมอค่ะ”
“มีอะไรเหรอครับ”
“มีทางที่จะช่วยชินอิจิมั้ยค่ะ”
“เรื่องนั้นมีครับคือว่าตอนนี้พวกเรากำลังหาคนที่เลือดกรุ๊บเดียวกันกับคนไข้ครับ”
“คือว่าฉันเลืดกรุ๊ปเดียวกันกับเขาค่ะเอาเลือดเอาเลือดฉันไปเถอะค่ะ”
“แต่ว่ามันต้องใช้เยอะพอสมควร”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”
“งั้นก็ได้ ไม่งั้นไปกันเลยนะ”
“ค่ะ”
ชินอิจิฉันจะช่วยเธอแล้วทนไว้นะ เดี๋ยวเธอจะทะเลาะกับฉันเป็นค่าตอบแทนใช่มั้ย ขอแค่นั้นฉันก็พอใจแล้วล่ะนะ ชินอิจิ
หลังจากที่เขาเอาเลือดฉันเพื่อที่จะช่วยชินอิจิฉันก็พยายามที่จะเดินไปที่ห้องเพื่อที่จะไปหาทุกคน
“ไปไหนมารันจัง”
“คุณน้าค่ะ ชินอิจิรอดแล้วล่ะค่ะไม่ต้องห่วงแล้ว...นะ...ค่ะ”
แล้วรันก็สลบไปเพราะไม่ชินกับการมีเลือดอยู่แค่นิดเดียว
“ท่าทางคุณหนูคนนี้จะรักผู้ป่วยมากเลยนะครับ”
“ทำไมเหรอครับ”
“คุณหนูเขายอมเอาเลือดของตนมาเพื่อที่จะช่วยผู้ป่วยนะครับ”
“แล้วรันคุงจะเป็นอะไรมากมั้ยครับ”
“ไม่เป็นอะไรหรอกครับแต่เขาจะติดโรคคนง่ายดังนั้นควรจะระวังหน่อยนะครับ ผู้ป่วยก็เป็นเหมือนกันครับ”
“เออใช่แล้วไอจังล่ะค่ะ”
“ปล่อยให้พักซักระยะก็หายแล้วล่ะ”
“ขอบคุณนะครับ”
“มันเป็นหน้าที่ของหมออยู่แล้วครับ”
หลังจากนั้นหมอก็ย้ายรันไปอยู่ห้องข้างๆชินอิจิแล้วคาสึฮะกับโซโนโกะก็รับอาสาดูแลรัน แล้วเฮย์จิก็ขอดูแลชินอิจิแล้วขอนอนนี่เพื่อดูแลชินอิจิเลย
“อูย”
“อ้าวคุโด้ฟื้นแล้วเหรอ”
“อืม แล้วแกเป็นไงบ้างแล้วลุงล่ะ”
“ลุงเขาเป็นคนโทรให้รันมาดูแก แถมรันเขาบริจาคเลือดให้แกเยอะเลย”
“เออใช่เฮย์จิขอปรึกษาแกหน่อยซิ”
ชินอิจิเล่าถึงเรื่องความรู้สึกของเขาที่มีต่อไฮบาระ
“นี่คุโด้ฉันแค่จะออกความคิดนะแต่ว่าก่อนนั้นฉันว่าตัวแกน่าจะเข้าใจเอง เพราะว่ามันเป็นความรู้สึกของแกเองนะ แกก็ต้องรู้สิ แต่ถ้าสมมติเป็นความคิดฉันนะฉันว่าแกรักรัน แต่ว่าเห็นไฮบาระเป็นน้องสาวมากกว่า”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น