ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ความสงสัยของชินอิจิ
หลังจากนั้นสักพักอายูมิจังก็หลับอยู่ในอ้อมกอดของชินอิจิ ก็เลยต้องพาไปส่งที่บ้าน เพื่อเป็นการไท่โทษชินอิจิต้องยอมให้พวกเก็นตะเรียกว่าโคนันแต่เวลาอยู่ต่อหน้ารันให้รียกชินอิจิ
“เอ่อว่าแต่ว่านะ ไฮบาระกับโคนันเป็นแฟนกันเหรอ”
“จะบ้ารึเปล่าฉันกับไฮบาระเป็นแค่เพื่อนสนิทกัน”
“อ้าวนึกว่าใช่ซะอีกเห็นสนิทกันขนาดนั้น”
“คิดมากน่า ฉันกับไฮบาระเนี่ยนะ เป็นไปไม่ได้หรอก เนอะไฮบาระ อ้าวไปไหนแล้ว”
“อยู่นั่นไงครับ”
“เฮ้ไฮบาระ”
“โคนันคุงไปหาเขาเหอะครับ อาการเขาแปลกๆนะครับ”
“อืม”
พอชินอิจิเดินไปก็เห็นน้ำใสๆจากตาไฮบาระ
“เฮ้ยไฮบาระร้องไห้ทำไมเป็นอะไรไป”
“อ่ะ...อ้าวชินอิจิคุงไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”
“นี่ยัยตัวแสบนึกว่าฉันโง่หรือไงเล่า เอ้าเช็ดน้าตาซะเดี๋ยวก็ขี้เหร่หรอก”
“ขอบใจ”
ชินอิจิเริ่มเป็นห่วงไฮบาระมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะวันนี้ไฮบาระดูท่าทางมีเรื่องอะไรแน่ๆ พอส่งพวกนั้นเสร็จแล้ว ชินอิจิก็เดินไปส่งไฮบาระที่บ้าน
“เฮ้ยไฮบาระ”
“มีอะไร”
“นี่เบอร์ฉันนะถ้ามีอะไรก็โทรมาล่ะกัน”
“ขอบใจนะ เอ่อชินอิจิคุง”
“มีอะไร”
“ฝันดีนะ”
“อืม เธอด้วยล่ะ ถ้ามีอะไรบอกฉันได้ทุกเมื่อนะ”
“จ๊ะ”
พอชินอิจิถึงบ้านตัวเองก็เห็นรันยืนอยู่หน้าประตู
“รัน...”
“อ้าวกลับมาแล้วเหรอ เอาการบ้านมาให้ เห็นโดดเรียนคาบสุดถ้ายกับ...ไอจังเลยเอามาให้”
“มาตั้งแต่เมื่อไร”
“ก็นานเหมือนกันนะ ตั้งแต่บ่ายสี่”
“หนาวขนาดนี้ยังจะรออีก เอ้า เอาเสื้อคลุมฉันไปใส่ซะ”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ว้าย!”
ชินอิจิกอดรันแน่นกว่าเดิม
“ยัยบ้ารู้รึเปล่าว่าคนอื่นเขาเป็นห่วงแค่ไหน”
“…”
“นี่”
“อะไร”
“พรุ่งนี้ชวนพวกนั้นไปเที่ยวด้วยกันมั้ย”
“เอาซิ พวกเราก็ไม่ได้ไปเที่ยวกันนานแล้วเหมือนกัน”
“ดีจังเลย”
“เอ่อ ชินอิจิ ปล่อยฉันได้รึยัง”
“อุ่นรึยังล่ะ”
“อุ่นแล้วจ้า”
“ให้ไปส่งที่บ้านมั้ย”
“แล้วแต่ชินอิจิ”
“ไม่งั้นไปกันเถอะ”
“อืม”
ที่จริงที่รันมาที่นี่ก็เพื่อที่จะดูว่าชินอิจิกลับมารึยัง
“เอ่อ ชินอิจิ”
“อะไร”
“เปล่าหรอก ไม่มีอะไร”
“อ้าว ถึงบ้านรันแล้วเข้าไปเถอะเดี๋ยวคุณลุงกับคุณป้าเป็นห่วง (พ่อแม่รันกลับมาอยู่ด้วยกันแล้ว)”
“กลับบ้านดีๆล่ะ”
“อืม ฝันดีนะ”
“ชินอิจิด้วยนะ”
“อืม ไปล่ะ เจอกันพรุ่งนี้ตอนบ่ายโมง”
กริ๊งๆๆ โทรศัพท์ของชินอิจิ
“เบอร์ใครเนี่ย ฮัลโหล”
“(ชินอิจิคุงเหรอ นี่ไฮบาระนะ)”
“พอดีเลยพรุ่งนี้ไปเที่ยวด้วยกันซิ”
“(อืมไปซิ กี่โมงล่ะ)”
“บ่ายโมงที่เดิมนะ”
“(ได้ซิ)”
“แล้วมีอะไรเหรอ”
“(อ๋อเห็นเก็นตะโทรมาบอกว่าอายูมิจังซึมมากๆเลยล่ะ)”
“ฉันกะว่าจะไปหาเขาบ่อยๆจนกว่าเขาจะกลับมาเป็นคนเดิม”
“(ดีแล้วล่ะ)”
“อ้าวเป็นอะไรไป เสียงเศร้าๆอ่ะ”
“(เปล่าสักหน่อย ชินอิจิคุงไปนอนได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้โทรไปปลุกนะ ฝันดีนะ)”
“คร้าบ บายๆ”
“ใครเหรอชินอิจิ”
“อ๋อ ไฮบาระอ่ะ”
“เหรอ”
“ไม่งั้นกลับล่ะนะ”
“อ่ะ...อืม”
“เจอกันพรุ่งนี้นะ บาย”
“จ้า”
รันเริ่มจะกังวลว่าชินอิจิชอบไฮบาระมากขึ้นเรื่อยๆ
“กลับมาแล้วเหรอลูก มากินข้าวซิ”
“หนูไม่หิวค่ะ จะนอนเลย อย่ากินเหล้ามากเกินไปนะค่ะคุณพ่อ”
“อ้าว เขาเป็นอะไรของเขาเนี่ย”
“เดี๋ยวฉันไปดูลูกนะ”
“อืม”
“รันแม่เข้าไปนะ”
“อ่ะ...ค่ะ”
“ลูกมีอะไรรึเปล่า หรือว่าทะเลาะกับคุโด้คุง”
รันทนกลั้นน้าตาไม่ไหวเลยเข้าไปกอดแม่ของตัวเอง
“แม่ค่ะ หนูคิดอะไรไม่ออกเลย ฮือ ทำไมหนูต้องไปชอบเขาด้วย ฮือ หนูงงไปหมดแล้ว ฮือ”
“ใจเย็นๆลูกไม่มีอะไรที่คิดไม่ได้ ตอนนี้ลูกนอนก่อนนะแล้วทุกอย่างจะดีเอง”
“ค่ะ แม่”
หลังจากออกมาจากห้อง
“เป็นไงบ้างเอริ”
“ท่าทางจะเกี่ยวกับคุโด้”
“อีกแล้วเหรอ”
“ปล่อยเขาเถอะค่ะ”
“งั้นเหรอ เธอรู้จักลูกดีตามใจเธอแล้วกัน”
วันรุ่งขึ้น
“ไปนะค่ะ”
“อ้าววันนี้ไม่มีเรียนนี่ลูก”
“อ๋อ หนูมีนัดกับเพื่อนค่ะ เดี๋ยวหนูสายต้องไปแล้วค่ะ”
“อย่ากลับดึกนะลูก”
“ค่า”
พอถึงที่นัด
“ยังไม่มีใครมาอีกเหรอเนี่ย”
แต่รันกลับได้ยินเสียงชินอิจิกับไฮบาระ
“หนอย หาเรื่องอีกแล้วนะยัยตัวแสบ”
“ใครบอกว่าฉันหาเรื่องเธอ ชอบบอกว่าคนอื่นหาเรื่องอยู่ให้โมโห”
“นี่เธอกำลังพูดถึงตัวเองรู้รึเปล่า”
“นี่”
“อ้าวเฮย์จิคาสึฮะมาแล้วเหรอ อ้าวแล้วรันล่ะ”
“อยู่นี่”
“มาแล้วก็บอกกันซิ”
“ไม่อยากเป็นก้างขวางคอให้คนบางคน”
“รัน เธอหึงฉันล่ะเซ่”
“เลิกหลงตัวเองได้แล้วไปได้แล้ว!!!”
“นี่เฮย์จิ รันจังน่ากลัวแบบนี่ตลอดเลยเหรอ”
“เฉพาะเวลาหึงเจ้าคุโด้ค่อยจะเป็นแบบนี้ เธออย่าเป็นแบบนี้เวลาหึงฉันนะ ฉันกลัว”
“หนอย เธอตายแน่เฮย์จิ หาว่าฉันชอบเธองั้นเหรอ”
“ก็ใช่ไม่ใช่เหรอ”
“ตาบ้า!!!!!”
“แล้วจะไปกันได้รึยังเนี่ย”
“รันจังพูดถูกก่อนที่วันที่เป็นวันที่ไปเที่ยวจะเป็นวันประหารชีวิตคน”
“นั่นซิคุโด้พวกเราเดินนำเหอะเดี๋ยวจะโดนฆ่าซะก่อน”
“แกพูดถูกใจฉันมากเลยปล่อยให้ผู้หญิงเดินข้างหลังเหอะ”
“เอ่อใช่แล้วตกลงจะไปไหนกันดีเนี่ย ”
“ไปสวนสนุกกัน เนอะรัน ชอบไปไม่ใช่เหรอ”
“ชอบมากเลยล่ะ”
“เอ่อใช่ ไฮบาระเธอชอบรึเปล่า”
“…”
“ไฮบาระ!!!”
“อ่ะ...อืมชอบเหมือนกัน”
ยัยไฮบาระดูแปลกจริงๆด้วยเป็นอะไรมากรึเปล่าเนี่ย ทำไมถึงไม่ยอมบอกกันมั่งเนี่ย
“ไม่งั้นไปกันเถอะ”
พอถึงสวนสนุก ไฮบาระกำลังจะจ่ายเงิน
“ไม่ต้องเดี๋ยวฉันจ่ายให้”
“แต่...”
“ไม่ต้องพูดมากน่ายัยตัวแสบ”
“ขอบใจนะ”
ตอนนี้รันมั่นใจแล้วล่ะว่าไฮบาระต้องชอบชินอิจิแน่ๆ แต่ชินอิจิล่ะชินอิจิมีความรู้สึกยังไงต่อไฮบาระ
“รันจัง”
“จ๊ะ”
“นี่บัตรจ๊ะ”
“ซื้อให้ทำไมกัน เดี๋ยวเอาเงินคืนนะ”
“ฉันไม่ได้เป็นคนซื้อหรอกคุโด้คุงต่างหากที่เป็นคนซื้อ”
“อ้าว”
ชั่วโมงหนึ่งผ่านไป
“สนุกจังเนอะ”
“ใช่”
“ร้านตุ๊กตานี่ เดี๋ยวมานะ”
สักพัก
“เอาไปฉันให้รัน”
“ให้ทำไม”
“ถือว่าฉันให้ค่าที่เธอรักษาสัญญา”
“สัญญาอะไร”
“ก็ที่บอกให้เธอรอฉันไง”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า”
“ขอบใจมากเลยนะรัน”
“เอ๋”
“เอ่อคือขอโทษที่ขัดจังหวะนะ แต่ขอตัวกลับก่อนนะ”
แล้วไฮบาระก็วิ่งไป
“เฮย์จิฝากรันกลับบ้านด้วย ขอตามยัยนั่นไปก่อน”
“อ้าว เฮ้!”
ชินอิจิพยายามที่จะวิ่งตามไฮบาระจน.........
“เอ่อว่าแต่ว่านะ ไฮบาระกับโคนันเป็นแฟนกันเหรอ”
“จะบ้ารึเปล่าฉันกับไฮบาระเป็นแค่เพื่อนสนิทกัน”
“อ้าวนึกว่าใช่ซะอีกเห็นสนิทกันขนาดนั้น”
“คิดมากน่า ฉันกับไฮบาระเนี่ยนะ เป็นไปไม่ได้หรอก เนอะไฮบาระ อ้าวไปไหนแล้ว”
“อยู่นั่นไงครับ”
“เฮ้ไฮบาระ”
“โคนันคุงไปหาเขาเหอะครับ อาการเขาแปลกๆนะครับ”
“อืม”
พอชินอิจิเดินไปก็เห็นน้ำใสๆจากตาไฮบาระ
“เฮ้ยไฮบาระร้องไห้ทำไมเป็นอะไรไป”
“อ่ะ...อ้าวชินอิจิคุงไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”
“นี่ยัยตัวแสบนึกว่าฉันโง่หรือไงเล่า เอ้าเช็ดน้าตาซะเดี๋ยวก็ขี้เหร่หรอก”
“ขอบใจ”
ชินอิจิเริ่มเป็นห่วงไฮบาระมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะวันนี้ไฮบาระดูท่าทางมีเรื่องอะไรแน่ๆ พอส่งพวกนั้นเสร็จแล้ว ชินอิจิก็เดินไปส่งไฮบาระที่บ้าน
“เฮ้ยไฮบาระ”
“มีอะไร”
“นี่เบอร์ฉันนะถ้ามีอะไรก็โทรมาล่ะกัน”
“ขอบใจนะ เอ่อชินอิจิคุง”
“มีอะไร”
“ฝันดีนะ”
“อืม เธอด้วยล่ะ ถ้ามีอะไรบอกฉันได้ทุกเมื่อนะ”
“จ๊ะ”
พอชินอิจิถึงบ้านตัวเองก็เห็นรันยืนอยู่หน้าประตู
“รัน...”
“อ้าวกลับมาแล้วเหรอ เอาการบ้านมาให้ เห็นโดดเรียนคาบสุดถ้ายกับ...ไอจังเลยเอามาให้”
“มาตั้งแต่เมื่อไร”
“ก็นานเหมือนกันนะ ตั้งแต่บ่ายสี่”
“หนาวขนาดนี้ยังจะรออีก เอ้า เอาเสื้อคลุมฉันไปใส่ซะ”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ว้าย!”
ชินอิจิกอดรันแน่นกว่าเดิม
“ยัยบ้ารู้รึเปล่าว่าคนอื่นเขาเป็นห่วงแค่ไหน”
“…”
“นี่”
“อะไร”
“พรุ่งนี้ชวนพวกนั้นไปเที่ยวด้วยกันมั้ย”
“เอาซิ พวกเราก็ไม่ได้ไปเที่ยวกันนานแล้วเหมือนกัน”
“ดีจังเลย”
“เอ่อ ชินอิจิ ปล่อยฉันได้รึยัง”
“อุ่นรึยังล่ะ”
“อุ่นแล้วจ้า”
“ให้ไปส่งที่บ้านมั้ย”
“แล้วแต่ชินอิจิ”
“ไม่งั้นไปกันเถอะ”
“อืม”
ที่จริงที่รันมาที่นี่ก็เพื่อที่จะดูว่าชินอิจิกลับมารึยัง
“เอ่อ ชินอิจิ”
“อะไร”
“เปล่าหรอก ไม่มีอะไร”
“อ้าว ถึงบ้านรันแล้วเข้าไปเถอะเดี๋ยวคุณลุงกับคุณป้าเป็นห่วง (พ่อแม่รันกลับมาอยู่ด้วยกันแล้ว)”
“กลับบ้านดีๆล่ะ”
“อืม ฝันดีนะ”
“ชินอิจิด้วยนะ”
“อืม ไปล่ะ เจอกันพรุ่งนี้ตอนบ่ายโมง”
กริ๊งๆๆ โทรศัพท์ของชินอิจิ
“เบอร์ใครเนี่ย ฮัลโหล”
“(ชินอิจิคุงเหรอ นี่ไฮบาระนะ)”
“พอดีเลยพรุ่งนี้ไปเที่ยวด้วยกันซิ”
“(อืมไปซิ กี่โมงล่ะ)”
“บ่ายโมงที่เดิมนะ”
“(ได้ซิ)”
“แล้วมีอะไรเหรอ”
“(อ๋อเห็นเก็นตะโทรมาบอกว่าอายูมิจังซึมมากๆเลยล่ะ)”
“ฉันกะว่าจะไปหาเขาบ่อยๆจนกว่าเขาจะกลับมาเป็นคนเดิม”
“(ดีแล้วล่ะ)”
“อ้าวเป็นอะไรไป เสียงเศร้าๆอ่ะ”
“(เปล่าสักหน่อย ชินอิจิคุงไปนอนได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้โทรไปปลุกนะ ฝันดีนะ)”
“คร้าบ บายๆ”
“ใครเหรอชินอิจิ”
“อ๋อ ไฮบาระอ่ะ”
“เหรอ”
“ไม่งั้นกลับล่ะนะ”
“อ่ะ...อืม”
“เจอกันพรุ่งนี้นะ บาย”
“จ้า”
รันเริ่มจะกังวลว่าชินอิจิชอบไฮบาระมากขึ้นเรื่อยๆ
“กลับมาแล้วเหรอลูก มากินข้าวซิ”
“หนูไม่หิวค่ะ จะนอนเลย อย่ากินเหล้ามากเกินไปนะค่ะคุณพ่อ”
“อ้าว เขาเป็นอะไรของเขาเนี่ย”
“เดี๋ยวฉันไปดูลูกนะ”
“อืม”
“รันแม่เข้าไปนะ”
“อ่ะ...ค่ะ”
“ลูกมีอะไรรึเปล่า หรือว่าทะเลาะกับคุโด้คุง”
รันทนกลั้นน้าตาไม่ไหวเลยเข้าไปกอดแม่ของตัวเอง
“แม่ค่ะ หนูคิดอะไรไม่ออกเลย ฮือ ทำไมหนูต้องไปชอบเขาด้วย ฮือ หนูงงไปหมดแล้ว ฮือ”
“ใจเย็นๆลูกไม่มีอะไรที่คิดไม่ได้ ตอนนี้ลูกนอนก่อนนะแล้วทุกอย่างจะดีเอง”
“ค่ะ แม่”
หลังจากออกมาจากห้อง
“เป็นไงบ้างเอริ”
“ท่าทางจะเกี่ยวกับคุโด้”
“อีกแล้วเหรอ”
“ปล่อยเขาเถอะค่ะ”
“งั้นเหรอ เธอรู้จักลูกดีตามใจเธอแล้วกัน”
วันรุ่งขึ้น
“ไปนะค่ะ”
“อ้าววันนี้ไม่มีเรียนนี่ลูก”
“อ๋อ หนูมีนัดกับเพื่อนค่ะ เดี๋ยวหนูสายต้องไปแล้วค่ะ”
“อย่ากลับดึกนะลูก”
“ค่า”
พอถึงที่นัด
“ยังไม่มีใครมาอีกเหรอเนี่ย”
แต่รันกลับได้ยินเสียงชินอิจิกับไฮบาระ
“หนอย หาเรื่องอีกแล้วนะยัยตัวแสบ”
“ใครบอกว่าฉันหาเรื่องเธอ ชอบบอกว่าคนอื่นหาเรื่องอยู่ให้โมโห”
“นี่เธอกำลังพูดถึงตัวเองรู้รึเปล่า”
“นี่”
“อ้าวเฮย์จิคาสึฮะมาแล้วเหรอ อ้าวแล้วรันล่ะ”
“อยู่นี่”
“มาแล้วก็บอกกันซิ”
“ไม่อยากเป็นก้างขวางคอให้คนบางคน”
“รัน เธอหึงฉันล่ะเซ่”
“เลิกหลงตัวเองได้แล้วไปได้แล้ว!!!”
“นี่เฮย์จิ รันจังน่ากลัวแบบนี่ตลอดเลยเหรอ”
“เฉพาะเวลาหึงเจ้าคุโด้ค่อยจะเป็นแบบนี้ เธออย่าเป็นแบบนี้เวลาหึงฉันนะ ฉันกลัว”
“หนอย เธอตายแน่เฮย์จิ หาว่าฉันชอบเธองั้นเหรอ”
“ก็ใช่ไม่ใช่เหรอ”
“ตาบ้า!!!!!”
“แล้วจะไปกันได้รึยังเนี่ย”
“รันจังพูดถูกก่อนที่วันที่เป็นวันที่ไปเที่ยวจะเป็นวันประหารชีวิตคน”
“นั่นซิคุโด้พวกเราเดินนำเหอะเดี๋ยวจะโดนฆ่าซะก่อน”
“แกพูดถูกใจฉันมากเลยปล่อยให้ผู้หญิงเดินข้างหลังเหอะ”
“เอ่อใช่แล้วตกลงจะไปไหนกันดีเนี่ย ”
“ไปสวนสนุกกัน เนอะรัน ชอบไปไม่ใช่เหรอ”
“ชอบมากเลยล่ะ”
“เอ่อใช่ ไฮบาระเธอชอบรึเปล่า”
“…”
“ไฮบาระ!!!”
“อ่ะ...อืมชอบเหมือนกัน”
ยัยไฮบาระดูแปลกจริงๆด้วยเป็นอะไรมากรึเปล่าเนี่ย ทำไมถึงไม่ยอมบอกกันมั่งเนี่ย
“ไม่งั้นไปกันเถอะ”
พอถึงสวนสนุก ไฮบาระกำลังจะจ่ายเงิน
“ไม่ต้องเดี๋ยวฉันจ่ายให้”
“แต่...”
“ไม่ต้องพูดมากน่ายัยตัวแสบ”
“ขอบใจนะ”
ตอนนี้รันมั่นใจแล้วล่ะว่าไฮบาระต้องชอบชินอิจิแน่ๆ แต่ชินอิจิล่ะชินอิจิมีความรู้สึกยังไงต่อไฮบาระ
“รันจัง”
“จ๊ะ”
“นี่บัตรจ๊ะ”
“ซื้อให้ทำไมกัน เดี๋ยวเอาเงินคืนนะ”
“ฉันไม่ได้เป็นคนซื้อหรอกคุโด้คุงต่างหากที่เป็นคนซื้อ”
“อ้าว”
ชั่วโมงหนึ่งผ่านไป
“สนุกจังเนอะ”
“ใช่”
“ร้านตุ๊กตานี่ เดี๋ยวมานะ”
สักพัก
“เอาไปฉันให้รัน”
“ให้ทำไม”
“ถือว่าฉันให้ค่าที่เธอรักษาสัญญา”
“สัญญาอะไร”
“ก็ที่บอกให้เธอรอฉันไง”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า”
“ขอบใจมากเลยนะรัน”
“เอ๋”
“เอ่อคือขอโทษที่ขัดจังหวะนะ แต่ขอตัวกลับก่อนนะ”
แล้วไฮบาระก็วิ่งไป
“เฮย์จิฝากรันกลับบ้านด้วย ขอตามยัยนั่นไปก่อน”
“อ้าว เฮ้!”
ชินอิจิพยายามที่จะวิ่งตามไฮบาระจน.........
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น