ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : อายูมิจัง
“เป็นอะไรชินอิจิ”
“ฉันทำให้คนอื่นเจ็บหลายคนแล้ว ทำไม...ฉันมันเลวขนาดนี้แล้วทำไมยังมีคนมาชอบฉันอีก ทำไม...”
“ร้องไห้เหรอ”
“….”
“รู้มั้ยว่าทำไมคนอื่นเขาถึงได้ชอบเธอ นั่นก็เพราะว่าชินอิจิเป็นคนดีไง ถึงจะเจ็บก็เถอะไม่มีใครเขาบอกว่าเธอเลวสักหน่อย”
“จริงอ่ะ”
“ฉันเคยพูดโกหกรึเปล่าล่ะ”
“คงหนีไม่ได้แล้วซินะ”
“เอ๋”
“ขอบใจมากนะรัน รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย”
แล้วชินอิจิก็วิ่งไปที่ห้องแล้วเรียกไฮบาระเพื่อที่จะไปหาอายูมิ รันงงมาก แต่พอไปถึงห้อง
“ไปได้แล้วไฮบาระ”
“....”
“นี่ไฮบาระ!!”
“อ่ะ.... อื้อ”
“เป็นอะไรร้องไห้ทำไม”
“.... ไม่ได้ร้องสักหน่อย ไปกันเถอะ”
“ไม่เป็นไรแน่นะ”
“ไม่เป็นอะไรหรอกไปเถอะ น่าจะห่วงอายูมิจังก่อนนะ”
“นี่!”
“อะไร”
“คงไม่ได้คิดว่าฉันชอบอายูมิจังนะ”
“อ้าวไม่ใช่หรอกเหรอ”
“หนอย ยัยตัวแสบ หาเรื่องอีกแล้วนะ”
“เธอก็คิดอยู่ได้ว่าฉันหาเรื่อง ไปกันเถอะ”
“ก็มันจริงนี่ แต่ก็ไปเหอะ”
พอไปถึงโรงเรียนของพวกอายูมิจัง
“นี่ ไฮบาระ”
“อะไร”
“ขอฉันพูดนะ แล้วเธอทำตามแล้วกัน”
“เอางั้นเหรอ ก็ได้”
“เอ่อ ขอโทษนะค่ะ แต่ไม่ทราบว่าพวกคุณมาหาใครค่ะ”
“มาหารุ่นน้องอ่ะครับ ชื่อ อายูมิ มิซืฮิโกะ แล้วก็เก็นตะคุงครับแต่พวกผู้ชายเดี๋ยวค่อยเรียกหลังเลิกเรียนก็ได้ครับ ขอแค่อายูมิจังน่ะครับ”
“นี่ฉันไว้ใจคุณเพราะคุณเป็นนักสืบชื่อดัง เอ่อแต่ว่าขอค่าตอบแทนด้วยนะค่ะ”
“อ๋อ ได้สิครับ”
“ขอลายเซนหน่อยค่ะ”
“ได้ซิครับ”
หลังจากที่เซ็นให้ครูแล้ว ครูเขาก็เข้าไปในห้องเรียนซึ่งชินอิจิเห็นอายูมิจังกำลังดูรูปของโคนันแล้วก็ร้องไห้ไปด้วย
“อายูมิจัง”
“ค่ะ”
“มีเพื่อนนักสืบมาหาจ๊ะ”
“เอ๋ เป็นผู้ชายใช่มั้ยค่ะ”
“ใช่จ๊ะ”
“งั้นหนูไปล่ะค่ะ”
พออายูมิออกมานอกห้อง
“โคนัน...อ้าว พี่ ชินอิจิ”
ตอนนั้นเองชินอิจิได้เห็นสายตาของอายูมิที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง
“พี่ชินอิจิมีอะไรเหรอค่ะ”
“นี่ฉันจะไปเดินเล่นกับอายูมิจังเธออยู่นี่ล่ะกัน รอสองคนนั้น”
“เข้าใจแล้ว”
“ไปกันเถอะอายูมิจัง”
“ค่ะ”
ตอนเดินเล่น
“พี่ได้ยินมาจากดอกเตอร์ว่าอายูมิจังกำลังตามหาเพื่อนอยู่เหรอ”
“ใช่ค่ะ หนูหาเขาทุกวันเลย.... ฮือ.... แต่หนูหาไม่เจอ...หนูหาโคนันไม่เจอ”
“โคนันเขาสำคัญมากเลยเหรอ”
“หนูไม่รู้หรอกว่าเขาสำคัญกับคนอื่นรึเปล่าแต่หนูรู้ว่าเขาสำคัญกับหนูมากที่สุดเลยล่ะ”
ชินอิจิอึ้งมากที่ได้ยินคำพูดนั้น หนูไม่รู้หรอกว่าเขาสำคัญกับคนอื่นรึเปล่าแต่หนูรู้ว่าเขาสำคัญกับหนูมากที่สุดเลยล่ะ
ไม่น่าเชื่อว่าอายูมิจังจะเห็นฉันสำคัญขนาดนี้ คงต้องบอกความจริงแล้วล่ะ
“อายูมิจังพี่มีข่าวดีมาบอกแนะ”
“เอ๋”
“พี่หาเพื่อนคนนั้นของอายูมิเจอแล้วนะ”
“จริงเหรอค่ะ แล้วโคนันคุงเขาอยู่ไหนล่ะค่ะ”
“อยู่นี่ไง”
แล้วชินอิจิก็เอาแว่นมาใส่
“ไม่จริง.... พี่ค่ะพี่กำลังล้อหนูเล่นใช่มั้ยค่ะ”
“ไม่ได้ล้อเล่นหรอกอายูมิจัง”
“แต่ว่าโคนันคุงตัวเล็ก...ไม่ใช่เหรอ”
“ฉันถูกองค์กรดำให้กินยาเลยตัวเล็กลงแล้วเพื่อที่จะค้นหาพวกของมันฉันจึงต้องไปอาศัยอยู่บ้านรัน แล้วก็มาเรียนไงล่ะ”
“... โคนันคุง”
แล้วชินอิจิก็ย่อเขาเลงเพื่อที่จะได้มองหน้าอายูมิตรงๆแล้วก็จับไหล่ของอายูมิ
“ขอโทษนะที่ฉันหลอกเธอมาตลอดอายูมิ ”
ทันทีที่ชินอิจิพูดจบอายูมิก็เข้าไปกอดชินอิจิ
“ฮือ โคนันคุงบ้า ฮือ ทำไมไม่บอกฉันตั้งแต่แรก ฮือ รู้มั้ยว่าตอนนี้ฉันเจ็บแค่ไหน รู้บ้างรึเปล่า ฮือ”
“อายูมิจังขอโทษจริงๆ”
“ฮือๆๆๆ”
“ชินอิจิคุง”
“ไฮบาระฉันจะทำไงดี”
“ปล่อยเขาไอย่างงั้นสักพักแล้วกัน ฉันเข้าใจเขาดี”
“อืม ถ้ามันช่วย อายูมิจังอยู่อย่างงี้นานๆก็ได้น่ะถ้ามันช่วย”
“อือ”
“ฉันทำให้คนอื่นเจ็บหลายคนแล้ว ทำไม...ฉันมันเลวขนาดนี้แล้วทำไมยังมีคนมาชอบฉันอีก ทำไม...”
“ร้องไห้เหรอ”
“….”
“รู้มั้ยว่าทำไมคนอื่นเขาถึงได้ชอบเธอ นั่นก็เพราะว่าชินอิจิเป็นคนดีไง ถึงจะเจ็บก็เถอะไม่มีใครเขาบอกว่าเธอเลวสักหน่อย”
“จริงอ่ะ”
“ฉันเคยพูดโกหกรึเปล่าล่ะ”
“คงหนีไม่ได้แล้วซินะ”
“เอ๋”
“ขอบใจมากนะรัน รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย”
แล้วชินอิจิก็วิ่งไปที่ห้องแล้วเรียกไฮบาระเพื่อที่จะไปหาอายูมิ รันงงมาก แต่พอไปถึงห้อง
“ไปได้แล้วไฮบาระ”
“....”
“นี่ไฮบาระ!!”
“อ่ะ.... อื้อ”
“เป็นอะไรร้องไห้ทำไม”
“.... ไม่ได้ร้องสักหน่อย ไปกันเถอะ”
“ไม่เป็นไรแน่นะ”
“ไม่เป็นอะไรหรอกไปเถอะ น่าจะห่วงอายูมิจังก่อนนะ”
“นี่!”
“อะไร”
“คงไม่ได้คิดว่าฉันชอบอายูมิจังนะ”
“อ้าวไม่ใช่หรอกเหรอ”
“หนอย ยัยตัวแสบ หาเรื่องอีกแล้วนะ”
“เธอก็คิดอยู่ได้ว่าฉันหาเรื่อง ไปกันเถอะ”
“ก็มันจริงนี่ แต่ก็ไปเหอะ”
พอไปถึงโรงเรียนของพวกอายูมิจัง
“นี่ ไฮบาระ”
“อะไร”
“ขอฉันพูดนะ แล้วเธอทำตามแล้วกัน”
“เอางั้นเหรอ ก็ได้”
“เอ่อ ขอโทษนะค่ะ แต่ไม่ทราบว่าพวกคุณมาหาใครค่ะ”
“มาหารุ่นน้องอ่ะครับ ชื่อ อายูมิ มิซืฮิโกะ แล้วก็เก็นตะคุงครับแต่พวกผู้ชายเดี๋ยวค่อยเรียกหลังเลิกเรียนก็ได้ครับ ขอแค่อายูมิจังน่ะครับ”
“นี่ฉันไว้ใจคุณเพราะคุณเป็นนักสืบชื่อดัง เอ่อแต่ว่าขอค่าตอบแทนด้วยนะค่ะ”
“อ๋อ ได้สิครับ”
“ขอลายเซนหน่อยค่ะ”
“ได้ซิครับ”
หลังจากที่เซ็นให้ครูแล้ว ครูเขาก็เข้าไปในห้องเรียนซึ่งชินอิจิเห็นอายูมิจังกำลังดูรูปของโคนันแล้วก็ร้องไห้ไปด้วย
“อายูมิจัง”
“ค่ะ”
“มีเพื่อนนักสืบมาหาจ๊ะ”
“เอ๋ เป็นผู้ชายใช่มั้ยค่ะ”
“ใช่จ๊ะ”
“งั้นหนูไปล่ะค่ะ”
พออายูมิออกมานอกห้อง
“โคนัน...อ้าว พี่ ชินอิจิ”
ตอนนั้นเองชินอิจิได้เห็นสายตาของอายูมิที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง
“พี่ชินอิจิมีอะไรเหรอค่ะ”
“นี่ฉันจะไปเดินเล่นกับอายูมิจังเธออยู่นี่ล่ะกัน รอสองคนนั้น”
“เข้าใจแล้ว”
“ไปกันเถอะอายูมิจัง”
“ค่ะ”
ตอนเดินเล่น
“พี่ได้ยินมาจากดอกเตอร์ว่าอายูมิจังกำลังตามหาเพื่อนอยู่เหรอ”
“ใช่ค่ะ หนูหาเขาทุกวันเลย.... ฮือ.... แต่หนูหาไม่เจอ...หนูหาโคนันไม่เจอ”
“โคนันเขาสำคัญมากเลยเหรอ”
“หนูไม่รู้หรอกว่าเขาสำคัญกับคนอื่นรึเปล่าแต่หนูรู้ว่าเขาสำคัญกับหนูมากที่สุดเลยล่ะ”
ชินอิจิอึ้งมากที่ได้ยินคำพูดนั้น หนูไม่รู้หรอกว่าเขาสำคัญกับคนอื่นรึเปล่าแต่หนูรู้ว่าเขาสำคัญกับหนูมากที่สุดเลยล่ะ
ไม่น่าเชื่อว่าอายูมิจังจะเห็นฉันสำคัญขนาดนี้ คงต้องบอกความจริงแล้วล่ะ
“อายูมิจังพี่มีข่าวดีมาบอกแนะ”
“เอ๋”
“พี่หาเพื่อนคนนั้นของอายูมิเจอแล้วนะ”
“จริงเหรอค่ะ แล้วโคนันคุงเขาอยู่ไหนล่ะค่ะ”
“อยู่นี่ไง”
แล้วชินอิจิก็เอาแว่นมาใส่
“ไม่จริง.... พี่ค่ะพี่กำลังล้อหนูเล่นใช่มั้ยค่ะ”
“ไม่ได้ล้อเล่นหรอกอายูมิจัง”
“แต่ว่าโคนันคุงตัวเล็ก...ไม่ใช่เหรอ”
“ฉันถูกองค์กรดำให้กินยาเลยตัวเล็กลงแล้วเพื่อที่จะค้นหาพวกของมันฉันจึงต้องไปอาศัยอยู่บ้านรัน แล้วก็มาเรียนไงล่ะ”
“... โคนันคุง”
แล้วชินอิจิก็ย่อเขาเลงเพื่อที่จะได้มองหน้าอายูมิตรงๆแล้วก็จับไหล่ของอายูมิ
“ขอโทษนะที่ฉันหลอกเธอมาตลอดอายูมิ ”
ทันทีที่ชินอิจิพูดจบอายูมิก็เข้าไปกอดชินอิจิ
“ฮือ โคนันคุงบ้า ฮือ ทำไมไม่บอกฉันตั้งแต่แรก ฮือ รู้มั้ยว่าตอนนี้ฉันเจ็บแค่ไหน รู้บ้างรึเปล่า ฮือ”
“อายูมิจังขอโทษจริงๆ”
“ฮือๆๆๆ”
“ชินอิจิคุง”
“ไฮบาระฉันจะทำไงดี”
“ปล่อยเขาไอย่างงั้นสักพักแล้วกัน ฉันเข้าใจเขาดี”
“อืม ถ้ามันช่วย อายูมิจังอยู่อย่างงี้นานๆก็ได้น่ะถ้ามันช่วย”
“อือ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น