แหวนวงสำคัญ ที่ทำให้ชีวิตฉนเปลี่ยนไป

ลำดับตอนที่ #1 : ฉันยูริ ^^ นางเอกของเรื่อง

ตอนที่ 1 ฉันยูริ ^^ นางเอกของเรื่อง

 ณ เชียงใหม่ มีคอนโดเล็กๆแห่งหนึ่งซึ่งในนั้นมีผู้หญิงคนหนึ่งอาศัยอยู่กับพี่สาวและแฟนของพี่สาวเธอสามคน...

“นี่จะสายแล้วนะ วันนี้เป็นเวรไม่ใช่เหรอ เฮ้อเธอนี่ ต้องให้ฉันปลุกทุกวันเลยนะ”

“ไอ้พี่ทาโร่ ใครสั่งให้มาปลุกเล่าแน่จริงให้พี่สาวฉันปลุกซิ พี่จะมาปลุกทำไม”

“ยูริ ทาโร่คุงทะเลาะกันอีกแล้วเหรอ เฮ้อสองคนนี้นี่ ทาโร่คุงเลิกแกล้งน้องฉันได้แล้ว”

“ใช่ๆ เลิกแกล้งฉันได้แล้ว”

“ยูริจ๊ะ รีบไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวไม่ทันนะ”

“ค่า ไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ”

สวัสดีค่ะทุกคนฉันยูริค่ะลูกครึ่งญี่ปุ่นไทยค่ะ อายุ18กำลังจะจบค่ะ นี่ก็ปีสุดท้ายแล้วปีหน้าก็ได้ใช้ชีวิตอยู่ที่
มหาลัยแล้วล่ะค่ะ เรื่องเรียนนะฉันก็ได้ไม่เคยต่ำกว่าที่สามในห้องนะค่ะ แต่ว่าถ้าเป็นเรื่องความรัก ฉันไม่ค่อยได้เรื่องหรอกค่ะ แฟนคนเก่าของฉันนะเหรอค่ะ อย่าพูดถึงเลยค่ะ ฉันทนไม่ไหวเลยทิ้งไปแล้วล่ะค่ะ ตอนนี้ฉันโสดอยู่นะค่ะ แต่ว่าฉันมีคนที่ฉันปลื้มอยู่ในใจตลอดนะแหละค่ะ นั่นคือฟิล์ม รัฐภูมิ ค่ะ แค่นึกถึงฉันก็จะละลายแล้วล่ะค่ะ แต่ก็แค่ปลื้มนะค่ะไม่ถึงขั้นชอบเพราะชีวิตนี้ได้เจอพี่ฟิล์มก็แค่ครั้งเดียวเท่านั้นแหละค่ะ แต่แค่นั้นฉันก็มีความสุขแล้ว

“ไปนะค่ะ พี่ฟิล์ม อิอิ เดี๋ยวยูริกลับมาค่ะ ไปนะค่ะพี่ยูริไปนะไอ้เปรต”

“ยัยเตี้ย กลับมาเธอเจอดีแน่”

“อย่าด่าน้องฉันเตี้ยนะทาโร่คุง”

พอไปถึงหน้าโรงเรียนก็มีตัวซวยอีกพวกเดินเข้ามา

“ไงย่ะยัยเตี้ย คิดไงมาแต่เช้า”

“เฮ้อ คิดจะดักฉันแต่เช้าเลยเหรอ อ่ะ ดูนู่น พี่โซมะ”

“กริ๊ดๆ ไหน อ้าวยัยเตี้ยหายไปแล้ว”

พวกนั้นชื่อแก๊งมาเขือเทศค่ะ ดักฉันตลอดนั่นแหละค่ะ เพราะว่าฉันก็ไม่รู้ว่าฉันหน้าตาดีตรงไหน แต่เวลาฉัน
เปิดล๊อกเกอร์ฉัน ก็จะมีจดหมายสารภาพรักไม่น้อยกว่าสิบฉบับ ดอกกุหลาบไม่น้อยกว่ายี่สิบดอก พวกนั้นก็เลยอิจฉานะค่ะ

“ยูริจัง อรุณสวัสดิ์จ๊ะ”

“หวัดดีจ๊ะน้ำ มาแต่เช้าเชียวนะ หรือว่ามาช่วยฉันทำความสะอาดเหรอ”

“จ๊ะ ทำงานคนเดียวเหนื่อยแย่นะซิจ๊ะ”

“ขอบใจจ๊ะ”

น้ำเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน ถึงบางครั้งเธอจะทำตัวเว่อร์ แต่ว่าฉันกับเธอสนิทกันมากๆ

“เสร็จแล้วล่ะจ๊ะ น้ำ ไปนั่งกันเถอะ ฉันเหนื่อย เป็นอะไรอ่ะน้ำ”

“พี่โซมะถือช่อดอกกุหลาบมาทางนี้อ่ะ”

“เอ๋ จริงด้วยคงเอามาให้เธอมั้ง อิอิ”

“เอ่อ ยูริซัง”

เอ๋ไม่เคยมีคนเรียกฉันลงท้ายว่าซังนี่ ใครหว่า แต่เสียงนี้มัน...

“โซมะคุง มีอะไรเหรอค่ะ”

ฉันกับโซมะคุงเป็นคนญี่ปุ่นเหมือนกันก็เลยไม่เรียกกันว่าพี่หรือน้อง

“คือเออ ผมเอาดอกไม้มาให้”

“ให้เพื่อนฉันเหรอ ให้ตรงๆเลยซิ”

“ให้ยูริซังต่างหาก”

“เอ๋...”

หลังจากยูริรับดอกกุหลาบช่อใหญ่จากโซมะเธอก็ยิ้มให้แล้วบอกเขาว่าขอบคุณ โซมะเขินมากๆที่ได้เห็นรอยยิ้มนั้นของยูริ เขาก็เลยวิ่งออกไปนอกห้อง ยูริเห็นว่ามีการ์ดติดอยู่กับดอกไม้เธอจึงแกะดู ในนั้นเขียนไว้ว่า Happy white valentine day นะจ๊ะยูริซัง คงเข้าใจว่าที่ผมเอาดอกกุหลาบให้มันหมายความว่าไงนะครับสำหรับคนญี่ปุ่น ผมจะรอคำตอบคุณเสมอ ยูริหน้าแดงทันทีที่เห็นประโยคสุดท้ายเธอไม่คิดว่าคนอย่างโซมะคุงก็จะชอบเธอ

“ว้าย ดีใจด้วยนะยูริจัง พี่โซมะสารภาพรักกับเธอด้วย”

“บะ..บ้าเหรอ ไม่ใช่ซักหน่อย ไปเรียนกันเถอะคนอื่นมองกันแล้ว โดยเฉพาะพวกนั้น จ้องจะฆ่าฉันได้แล้ว”

หลังจากวันนั้นผ่านไปเธอก็เดินไปห้องสมุดเพื่อจะไปยืมหนังสือเตรียมสอบครั้งหน้า หนังสือมันอยู่สูงมาก
เธอจึงปีนบันไดเพื่อที่จะไปเอาหนังสือแต่เธอกลับตกลงมาจากตรงนั้นโชคดีที่มีชายคนหนึ่งรับเธอไว้...

“ขอบคุณมากนะค่ะ”

“ไม่เป็นไรครับ”

ผู้ชายคนนี้ทำไมหน้าตาเหมือนพี่ฟิล์มจังนะแต่คงไม่ใช่หรอกมั้ง..

ผู้ชายคนนั้นรีบปีนขึ้นไปหยิบหนังสือให้เธอแล้วก็เดินไปที่อื่น โดยที่ยูริยังไม่ได้ขอบคุณเขาเลยแม้แต่น้อย เมื่อถึงบ้านยูริรีบไปเปิดคอม เธอเห็นคนที่เธออยากให้ออนไลน์ออนพอดีเธอจึงเข้าไปทัก

I am Yuri I love you Pi Film <3! Says:

พี่เอ็มไม่ทักเลยนะค่ะงอนจริงๆด้วย  - -

Real love is not easy to find when will I find it? Says:

อย่างอนพี่นะ พี่ขอโทษพี่งานยุ่งนะจ๊ะ ว่าแต่ยูรินะแหละ เตรียมเรียนมั่งหรือเปล่านะหา

I am Yuri I love you Pi Film <3! Says:

แน่นอนค่ะอย่าห่วงเลยค่ะ ยูรินะเต็มที่ อย่าทำงานจนหักโหมเกินไปล่ะค่ะพี่เอ็ม

Real love is not easy to find when will I find it? Says:

จ๊ะ แค่มียูริคอยเป็นห่วงพี่ก็มีกำลังใจทำงานแล้วล่ะจ๊ะ ว่าแต่ของที่พี่ส่งไปได้หรือยัง

I am Yuri I love you Pi Film <3! Says:

ของอะไรค่ะ? ไม่เห็นรู้เรื่องเลย แปบนะพี่สาวเรียก

“มีอะไรค่ะพี่”

“มีคนส่งของมาให้จ๊ะ จากคนชื่อเอ็มอะไรนี่แหละจ๊ะ”

“จริงเหรอค่ะ อิอิ”

พี่เอ็มเป็นคนที่เป็นที่ปรึกษาให้ฉันมาตลอดเวลาฉันมีปัญหาอะไรเขานี่แหละจะให้คำปรึกษาฉัน แล้วมันใช้
ได้ผลเสมอนะ เอ๋เขาส่งอะไรมาให้นะ ห่อเล็กนิดเดียวเอง นี่มันบัตรคอนเสิร์ตพี่ฟิล์มนี่พร้อมกับตั๋วเครื่องบินแล้วมันก็เป็นบัตรVIPอีกด้วย อิอิ แต่บัตรนี้อีกตั้งเดือนกว่านี่รีบซื้อจังเลย อ่ะรีบไปขอบคุณเขาดีกว่า

I am Yuri I love you Pi Film<3! Says:

พี่ขอบคุณมากๆเลยนะแต่พี่ไม่ควรที่จะซื้อให้แม้กระทั่งตั๋วเครื่องบินเลยนะ เกรงใจอ่ะ

Real love is not easy to find when will I find it? Says:

เกรงใจทำไม พี่ซื้อให้เป็นของขวัญแล้วกันนะ ไว้คราวหน้าต้องตอบแทนพี่โดยการสอบผ่านนะ พี่ต้องไปแล้วล่ะจ๊ะ ทำงานต่อ งานยุ่งมากๆเลย บาย ฝันดีจ๊ะ พี่นึกถึงเธอเสมอนะ...<3

อีตาบ้านี่ไปอีกแล้วไปโดยไม่เคยให้ฉันบอกลาซักครั้ง แต่ฉันก็ทำเหมือนที่เคยทำเสมอฉันปริ้นต์ที่เราสองคนคุยกันแล้วก็เก็บไว้ที่ฉันเก็บของของพี่เขาเสมอ ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไรนะสองที่ฉันรู้สึกแต่มันเป็นความรู้สึกที่ดีที่ฉันมีต่อเขา...

วันต่อมาตอนยูริกำลังจะออกจากบ้าน เธอเห็นว่ามีคนรอเธออยู่หน้าบ้านเธอคิดว่าคงเป็นทาโร่คุงแต่กลับไม่ใช่คนที่กลับรอเธอก็คือโซมะคุง..

“หวัดดีจ๊ะ มารอฉันเหรอ”

“อ่ะ...อืม อยากไปโรงเรียนพร้อมกับเธอนะ ได้ไหม”

“ได้ซิจ๊ะ ไม่ว่าอยู่แล้ว”

“เออใช่นี่...ได้ยินว่าเธอชอบลิลลี่นี่ใช่ไหม ก็เลยซื้อมาให้”

“ขอบใจจ๊ะ ฉันชอบมากเลยจ๊ะ อิอิไปโรงเรียนกันเถอะจ๊ะ”

“อ่ะ คะครับ”

ยูริไม่รู้ตัวหรอกว่าเธอทำให้โซมะหวั่นไหวแค่ไหนด้วยรอยยิ้มของเธอ เธอกับเขาเดินไปที่โรงเรียนด้วยกัน ตอนเที่ยงก็ไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน ยูริรู้สึกว่าอบอุ่นเมื่ออยู่กับโซมะคุง แต่ความสุขก็จบลงเมื่อถึงเวลาสอบ แต่โซมะก็ช่วยยูริติวตลอดทำให้เธอไม่มีปัญหากับการติว วันสอบก็มาถึง พอพวกเธอทำข้อสอบเสร็จ ยูริกระโดดออกไปข้างนอกคนแรกเลย เธอเห็นโซมะรอเธออยู่ข้างนอก พอเธอเห็นเธอก็เผลอกระโดดคอโซมะจนได้

“ขอบใจนะจ๊ะโซมะคุง ฉันสอบได้โดยไม่มีปัญหาเพราะเธอแท้ๆเลย”

“อ่ะ...ไม่เป็นไร ไม่มีปัญหาอ่ะจ๊ะยูริซัง”

“อ่ะขอโทษเผลอนะจ๊ะ ว่าแต่เลิกเรียกซังได้แล้วเรียกจังซิ เราสองคนสนิทกันแล้วนะจ๊ะ”

“อืม อ้าวน้ำสอบเป็นไง”

“สบายอยู่แล้วจ๊ะ ไปฉลองกันไหมที่สอบเสร็จแล้วไปใช้ชีวิตใหม่อยู่มหาลัย”

“ไปซิ ไปด้วยกันนะโซมะคุง”

“อืมไปซิ”

ยูริไม่รู้หรอกว่าโซมะมีความสุขมากแค่ไหนที่เธอกอดเขา เขาเตรียมของขวัญไว้ให้เธอนั่นคือสร้อยของแท้
เขาใช้เงินเก็บที่เขาเก็บไว้ทั้งหมดซื้อให้เธอ เขากะจะให้เธอกินไปแล้วเจอสิ่งนี้ด้วย เขาอยากขอเธอเป็นแฟน แต่เขารู้ตัวดีว่าเธอคงไม่มีทางชอบเขา เขาขอชอบเธอไปโดยเธอไม่รักตอบดีกว่า ตอนไปถึงร้านอาหาโซมะรีบเดินไปในครัวแล้วสั่งให้คนทำสิ่งนี้ให้เขา...

“จะว่าไปแล้วยูริจังจะไปดูคอนเสิร์ตหรือเปล่าจ๊ะ”

“ไปอยู่แล้ว ได้บัตรแล้วนะ มีเผื่อน้ำด้วยนะเป็นบัตรที่นั่งพิเศษด้วยนะจ๊ะ”

“โห มันแพงไม่ใช่เหรอจ๊ะ”

“ฉันไม่ได้ซื้อหรอกจ๊ะ พี่เอ็มซื้อให้นะ...”

“แค่กๆๆ”

“เอ๋...”

มีผู้ชายคนข้างๆโต๊ะของยูริไอออกมา เหมือนสำลัก พอยูริเห็นหน้าเขาเธอก็จำเขาได้ทันที

“อ่ะคุณ คนที่ช่วยฉันตอนนั้นขอบคุณมากนะค่ะ ฉันลืมขอบคุณคุณไปเลย”

“ไม่เป็นไรครับ ผมต้องไปแล้วนะครับ ซาโยนาระ”

อีกแล้วผู้ชายคนนี้หายตัวไปแบบแปลกๆอีกแล้ว เฮ้อแต่เขาเหมือนพี่ฟิล์มจริงๆนะคนๆนี้

“ใครเหรอยูริจัง”

“อ้าวมาแล้วเหรอโซมะคุง เขาช่วยฉันหยิบหนังสือที่ห้องสมุดนะแถมฉันหกล้มจากบันไดแล้วเขาก็จับฉันได้
พอดีเลยไม่เป็นอะไรไง ต้องขอบคุณเขานะเนี่ย”

“ยูริจัง จะไปกรุงเทพเมื่อไรจ๊ะ”

“ไปอีกสามวันจ๊ะ เพราะต้องจัดการเรื่องที่อยู่อะไรแบบนี้ให้เรียบร้อยนะจ๊ะ”

“งั้นเจอกันที่นั่นตอนไปดูคอนเสิร์ตนะจ๊ะ”

“จ๊ะ ว้าวน่าทานจังเลย ทานแล้วนะค่ะ เอ๊ะอะไรแสงๆอยู่ตรงอาหารฉันอ่ะ สร้อยสวยจังมีโน้ตด้วย เอ๋”

ฉันจะตามเธอไปกรุงเทพทีหลังนะ ฉันสมัครที่เรียนที่เดียวกันกับเธอ... กรุณาใสสร้อยนี้ด้วย ฉันคิดว่ามันคงเหมาะกับเธอ ถือว่าฉันให้เธอเป็นรางวัลที่สอบเสร็จนะ         

                                                                                                         จาก โซมะคุง...<3!

“โซมะคุง ทำไมต้องซื้อด้วยไม่จำเป็นเลยนี่นา คือแค่เธอติวให้ก็พอแล้ว ฉันเกรงใจนะ”

“ไม่เอาน่า เออขอโทษนะฉันติดธุระ ต้องกลับแล้ว ใส่สร้อยด้วยล่ะ เจอกันที่กรุงเทพนะบายๆ”

“อ่ะโซมะคุง...”

“ท่าทางเขาจะชอบเธอจริงๆนะ”

“ฉันไม่รู้หรอก แต่ฉันรู้สึกกับโซมะแค่แบบพี่ชายเท่านั้นจะให้รู้สึกมากกว่านั้นมันยากนะ แต่ฉันก็อยากนะฉันอยากทำให้เขามีความสุข...”