คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
“8 โมงเช้าวันอังคาร
ถึงจะนานที่ผ่านมา”เสียงเพลงที่ส่งออกมาจากหูฟัง
ช่างเข้ากับบรรยากาศในยามเช้าที่ธารต้องแบกร่างมาเรียนทั้งๆที่เธอเพิ่งได้นอนตอนตี
4 แต่ก็ต้องเบิกตาตื่นขึ้นมาเรียนในตอน 8 โมงเช้าวันอังคารในคาบเรียนศาสนาที่ช่างขัดแย้งกับความธรรมะธัมโมในใจของเธอซะเหลือเกิน
แต่เกรดที่ใครเขาก็ว่ากันว่าAชัวร์ๆทำให้เธอมานั่งอยู่ในห้องนี้
“ขอนั่งด้วยนะครับ”ผู้ชายหน้าตาจัดว่าดีมากคนหนึ่งเดินเข้ามานั่งข้างๆเธอ
ก่อนที่เธอจะได้ออกปากตอบรับอะไรไป เขาก็นั่งลงข้างๆเธอแล้ว แล้วจะถามทำไม? ธารคิดในใจ
หลังจากนั้นไม่นานอาจารย์ก็เข้ามาอธิบายรายละเอียดของวิชา
ธารลงมือจดข้อมูลเหล่านั้นอย่างตั้งใจตรงกันข้ามกับผู้ชายข้างตัวของเธอที่นอกจากจะนั่งเขี่ยโทรศัพท์มือถืออย่างไม่สนใครแล้วยังนั่งฮัมเพลงสบายอารมณ์จนสร้างความรื่นเริงให้กับเธอไม่น้อย
ไม่น้อยกับผีอะไร!!!! นายคนนี้ตั้งใจจะกวนประสาทเธอใช่ไหม
ถ้าอยากมีนักเธอจะจัดให้!
“ไอ้คุณธนิน! มึงมาไม่รอกูเลยนะ”ยังไม่ทันที่ธารจะได้จัดอย่างที่เธอตั้งใจ
ใครบางคนก็โผล่เข้ามานั่งอีกข้างของเธอที่ว่างอยู่ ทำไมไม่ไปนั่งข้างกัน!
“ก็มึงมาสาย
กูอยากมาเรียนเช้าๆกับเขาบ้าง”ธนินเท้าคางตอบเพื่อน
โดยแขนทั้งสองข้างของเขาทับอยู่บนสมุดของธาร
หน้าของธารแดงขึ้นเรื่อยๆกับตัวป่วนที่เพิ่มขึ้นอีก1หน่อ ถ้าไม่มีเสียงบอกเลิกคาบของอาจารย์เธออาจจะทำอะไรที่รุนแรงออกมาอย่างแน่นอน
ธารรีบโกยของบนโต๊ะเข้ากระเป๋า
และเดินรีบออกมาจากโต๊ะที่นั่งอย่างยากลำบากเพราะมีผู้ชายตัวใหญ่นั่งขวางไม่ยอมให้เธอออกอยู่ทั้งซ้ายและขวา
“ขอทางหน่อยนะคะ”เธอยิ้มหวานให้ผู้ชายที่มาสาย
เขาดูงงเล็กน้อยก่อนจะขยับตัวให้เธอผ่านออกมา
เดินออกมาได้ไม่เท่าไหร่โทรศัพท์มือถือก็สั่นอย่างรุนแรงจนธารต้องหยุดรับโทรศัพท์
รายชื่อที่โชว์อยู่ทำให้เธอแปลกใจเล็กน้อย
“ว่าไง
ตัวแสบ”รอยยิ้มและคำพูดของธารทำให้ธนินที่เดินตามออกมาหยุดฟังอยู่ห่างๆ
“คาบต่อไปว่าง
เดี๋ยวไปส่ง รออยู่นั้นแหละเดี๋ยวไปรับ”ธารกดวางสาย และวิ่งออกไปนอกห้องอย่างอารมณ์ดี
ธนินวิ่งตามธารไปอย่างไม่เข้าใจตัวเอง ทั้งๆที่สมองของจะร้องเตือนว่าเขามีคาบเรียนต่อ
แต่ดูเหมือนร่างกายจะไม่ฟังตามคำสั่งนั้นเลย
“ไอ้นิล
นั่นแกจะไปไหน!”เสียงเรียกของเพื่อนก็ดูจะไร้ผลเมื่อเขาออกสตาร์ทรถและขับตามหญิงสาวไป
ธนินจอดรถหน้าตึกคณะวิทย์
สายตายังมองตามธารที่วิ่งเหยาะๆด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม จนเขานึกหมั่นไส้
ในคาบเรียนไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเจอเธอ
เขาเคยเจอเธอเมื่อปีที่แล้วตอนทำงานกีฬาเฟรชชี่ เธอลงแข่งขันเปตองให้กับคณะวิทยาศาสตร์
ซึ่งที่ผ่านมาเป็นรองคณะวิศวะของเขามาตลอด แต่เมื่อเธอก้าวเข้ามาแข่งดูเหมือนว่าทุกอย่างจะตรงกันข้ามไปหมด
คณะของเขาแพ้อย่างราบคาบ ความเก่งของเธอทำให้เขาประทับใจสุดๆ
แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร หลังจากแข่งครั้งนั้นเธอก็หายเข้ากลีบเมฆไปเลย
เขาเคยแอบถามคนในทีม แต่ก็ไม่มีใครรู้จักเธอเลย รู้แค่มาแข่งแทน แต่ 1 ปีผ่านไปเธอก็มานั่งอยู่ในวิชาเรียนที่เขาติดว่าจะไม่เรียนแล้วซะอย่างนั้น
เขาเลยยกเลิกความคิดที่จะเลิกเรียนวิชานี้ไปโดยปริยาย
ในที่สุดเธอก็หยุดอยู่ตรงหน้าผู้ชายคนหนึ่ง
หน้าตาหล่อบัดซบนั้นมันอะไรกัน แล้วไอ้รอยยิ้มพิมพ์ใจของทั้งคู่นั้นมันยิ่งทำให้เขารู้สึกหงุดงิดสุดๆ
ไอ้หนุ่มนั้นมันอยู่คณะเขานี่หว่า ดูจากเครื่องแต่งกายแล้วมันเพิ่งอยู่ปี 1 กินเด็กซะด้วย ไอ้หนุ่มนี่ต้องได้เจอเขาจัดหนักแน่นอน
ธารมองหน้าเมศ
น้องรหัสสมัยมัธยมของเธอด้วยความรู้สึกดีใจ ชุดนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ที่เมศอยากเข้าเรียนมาตลอดตอนนี้อยู่บนร่างของเมศแล้ว
น้องของเธอโตขึ้นขนาดนี้แล้วเหรอเนี้ย
ใบหน้าหล่อก้มลงมองพี่สาวที่มีน้ำตาคลอๆทั้งที่เมื่อก่อนออกจะห้าวขนาดนั้นแท้ๆ
แต่นั้นยิ่งทำให้พี่รหัสคนนี้ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่ เมศส่งยิ้มหล่อสยบให้ธาร
ซึ่งไม่มีผลกับธารแม้แต่น้อย
แต่กับคนรอบข้างที่เดินผ่านไปผ่านมากลับต้องหยุดมองรอยยิ้มกับหน้าหล่อๆนั้น
ก่อนจะหันไปซุบซิบกันอย่างออกรส
“อ้าว
ธารมาทำอะไรตรงนี้ว่ะ”บทซาบซึ้งเป็นอันต้องจบลงภายในเวลาไม่นาน
เมื่อณดลเพื่อนสนิทของธารที่บังเอิญเดินผ่านมาทักขึ้น
“ดล
มาพอดี ฉันจะแนะนำน้องรหัสสุดรักสุดหวงของฉันให้รู้จัก”ธารกอดคอเมศอย่างสนิมสนม
“นี่เมศ
น้องรหัสตอนมัธยมของฉัน ตอนนี้อยู่วิศวะเลยนะ”ธารยังโม้ไม่เลิกจึงไม่ทันได้สังเกตเห็นสายตาไม่เป็นมิตรที่ณดลส่งไปให้เมศ
ณดลไม่ถูกชะตากับเมศมาตั้งแต่เมื่อ 3 ปีก่อนหน้านี้แล้ว ทั้งๆที่เขากับเมศไม่เคยเจอหน้ากันตรงๆมาก่อน
มีแต่เขาที่เคยแอบไปซุ่มดูเมศโดยที่ธารไม่รู้ เพราะเธอห้ามเขาไม่ให้เขามายุ่งกับไอ้เด็กนี่ตั้งแต่ไหนแต่ไร
“เมศ
แล้วนี่ดล เพื่อนสนิทสุดๆของพี่”เมศรับรู้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาจากตัวของณดล
เขาไม่รู้ว่าเพราะอะไรคนๆนี้ถึงไม่ชอบเขาทั้งๆที่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาสองคนเจอกัน
แต่ถ้ามาหาเรื่องเขา เขาก็พร้อมมีเรื่องเสมอ
“มาทำไม”เป็นคำทักทายแรกที่ณดลมีให้เมศ
“มาหาพี่ธารครับ
ไม่ทราบว่าพี่มีปัญหาอะไรกับผมหรือเปล่าครับ”
“ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ”ณดลทำหน้าตาใจดีตามแบบฉบับของเขาตอบกลับไป
แต่น้ำเสียงกลับเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
“ก็พี่ดูไม่ชอบผม
ถ้ามีอะไรในใจก็พูดออกมาได้เลยนะครับ”ธารมองหน้าเมศทีณดลที
“ถ้าจะให้บอกก็ได้นะ
นายน่ะเคยรู้ไหม…”ธารที่ยืนฟังอยู่นานรีบตะครุบปากของณดลไว้
ก่อนที่เรื่องบางเรื่องที่เธอไม่อยากให้ใครบางคนรู้จะแพร่งพรายออกมา
“ดลไปเรียนเถอะ
ธารจะคุยกับน้อง”ไม่รอให้ณดลตอบ ธารก็จูงมือเมศเดินออกมา
หลังจากทั้งลากทั้งจูงเมศออกมาจากณดล
ธารก็มาหยุดที่ร้านกาแฟข้างๆตึก บรรยายกาศน่าอึดอัดคละคุ้งไปทั่วบริเวณ
จนธนินที่แอบตามมาเงียบสัมผัสได้
ธนินแอบมานั่งอยู่ตรงมุมหนึ่งของร้าน
เขาแอบตามมาเงียบๆ
และก็รับรู้ได้ถึงความบาดหมางที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ได้อย่างชัดเจนแม้จะไม่ค่อยได้ยินว่าทั้ง
3 คนพูดอะไรกัน
หนังสือพิมพ์ถูกยกขึ้นมาปิดหน้าเลียนแบบละครที่เขาเคยเห็นในโทรทัศน์
หูคอยแอบฟังอย่างเก็บรายละเอียด
“พี่รู้ไหมว่าทำไมเพื่อนพี่ไม่ชอบผม”เมศเปิดประเด็นแทบจะทันทีที่ถึงโต๊ะ
“ไม่รู้สิ
แกหล่อไปมั้ง ดลมันเลยหมั่นไส้”ธารพูดติดตลกที่เธอรู้ว่ามันไม่ตลกเลยสักนิดเดียว เมศจ้องมองเธออย่างจับผิด
“มองอะไรขนาดนั้นย่ะ
ฉันไม่ใช่นักโทษสักหน่อย”
“ก็เจ๊ทำตัวมีพิรุธอ่ะ”
“ไม่มีพิรุธเลยย่ะ
ไม่มี๊”จังหวะนั้นสายตาของเมศเหลือบไปเห็นหนังสือพิมพ์ที่เดินเข้ามาใกล้เขากับธารมากขึ้นเรื่อยๆ
จากมุมร้านที่ห่างไปหลายช่วงโต๊ะ ตอนนี้กลับขยับเข้ามาอยู่ห่างไปแค่ 1 ช่วงโต๊ะ
“เจ๊ไม่มีพิรุธเท่าไอ้คนข้างหลังนั้นหรอก”ทันทีที่เขาพูดจบ
หนังสือพิมพ์เดินได้ก็ลุกขึ้นยืนและแกล้งทำเป็นรับโทรศัพท์เสียงดังและเดินออกไปนอกร้านท่ามกลางสายตางงงวยของคนทั้งร้าน
โดยเฉพาะธาร
ธนินวิ่งออกมาหลบนอกร้าน
มือของเขากุมอยู่ที่อกด้านซ้าย ตอนนี้หัวใจของเขาเต้นตุบๆอย่างรุนแรงชนิดที่แทบจะหลุดออกมาจากขั้ว
สายตามองว่าจะมีใครตามออกมาจากร้านไหม เมื่อพบว่าไม่มีก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
เขามั่นใจว่าเขาเนียนพอที่ทั้งสองคนนั้นจะจับไม่ได้ว่าเขาแอบฟัง
สิ่งที่ธนินคิดกับความเป็นจริงนั้นตรงข้ามกับความจริงแบบสุดๆ
ธารกับเมศนั่งมองหน้ากันแบบงงๆ ก่อนจะยิ้มแห้งให้กัน
เมศสัมผัสได้ว่าไม่ว่ายังไงเจ๊ธารของเขาก็ไม่มีทางตอบข้อสงสัยของเขาแน่
เขาเลยเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่อง
“เจ๊วันนี้พาไปทัวร์หน่อยสิ”
“ได้
แต่เอารถแกไปนะ น้ำมันรถมันแพง”ยังงกไม่เปลี่ยนเมศแอบคิดในใจ
“ผมยังไม่ได้เอารถมาอ่ะเจ๊
ว่าจะเอามาใช้ปีหน้า”
“ไม่น่าเชื่อ
อย่างแกนี่นะไม่อยากเอารถมาใช้ร่อนไปร่อนมา”ธารพูดตามความจริง
เมศเป็นคนชอบเที่ยวมาก รถมอเตอร์ไซต์เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ในชีวิตเมศ
“เจ๊ก็พูดไป”เมศหัวเราะเบาๆ
ไม่ใช่ว่าเขากลายเป็นคนไม่ชอบเที่ยวไปแล้ว
แค่เขาอยากจะอ้อนพี่สาวคนโปรดมารับมาส่งเหมือนเมื่อก่อนสัก 1 ปีก็เท่านั้น
“ฉันจะพาไปเที่ยวก็ได้ แต่แค่วันนี้เท่านั้นแหละ วันหลังแกต้องไปไหนมาไหนคนเดียว”ถึงธารจะพูดแบบนั้นแต่เมศรู้ดีว่าถ้าเขาออกปากขอร้องธารก็ใจอ่อนให้เขาทุกที
ตอนแรกจบแล้วววววว เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของเราหากมีอะไรผิดพลาดก็ขออภัยมาณที่นี้ด้วยนะคะ คอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้เราด้วยน้า
ปล.เราเป็นคนที่นานๆจะมาอัพนิยายที ไม่รู้จะมาเมื่อไหร่ด้วย ยังไงก็เป็นกำลังใจให้เราด้วยนะคะ และก็ต้องขอโทษนักอ่านทุกคนที่เราไม่มีกำหนดเวลาอัพที่แน่นอน ขอโทษจริงๆจากใจค่ะ
ความคิดเห็น