นายวิดวะ นางสาววิดยา

ลำดับตอนที่ #2 : งานเลี้ยงวันเกิด(50%)

บทที่ 1

เช้าวันศุกร์กับวิชาเรียนตอนเช้าที่ไม่ค่อยสุขสักเท่าไหร่ ไม่ใช่เพราะไม่ชอบเรียนวิชานี้หรือเพราะต้องมาเรียนเช้าไป แต่เพราะคนที่ฉันต้องมานั่งเรียนด้วยนี่สิทำเอาฉันปวดเศียรเวียนเกล้าแบบสุดๆ ผู้ชาย 2 คนเดิมในคาบก่อนยังคงสร้างความโกลาหลได้ทุกเมื่อแม้ฉันจะเลือกนั่งที่ที่ว่างแค่ข้างเดียว 2 คนนั้นก็ยังมิวายมานั่งข้างที่ว่างอีกข้างหนึ่งอยู่ดี

“ไอ้คุณธนินครับเซ็นชื่อเข้าเรียนด้วยครับ”ธารยังคงรู้สึกแปลกใจที่ไอ้คุณธนินคนนี้แอบตามเธอไปวันนั้นจะถามก็ไม่ใช่เรื่อง เพราะถ้าบังเอิญไปเจอกันจริงๆเธอก็คงหน้าแตกไม่ใช่น้อย

ธารรับสมุดเซ็นชื่อต่อจากธนิน สายตาของธนินที่ส่งมาทำให้ธารรู้สึกขนลุกแบบแปลกๆ เหมือนธนินกำลังโกรธเธอทั้งๆที่เธอไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำ

ธารกวาดสายตามองใบรายชื่อเพื่อหารายชื่อของตัวเอง ซึ่งอยู่หน้าแรกของใบเซ็นชื่อเพราะคนในห้องเรียนนี้ส่วนใหญ่เป็นปี1 เธอซึ่งอยู่ปี 2 เลยโดดเด่นขึ้นมาเป็นพิเศษ แต่เธอก็ต้องสะดุดเข้ากับชื่อของธนินที่ อยู่หน้าเดียวกับเธอ ดูจากรหัสแล้วผู้ชายคนนี้อยู่ปี 3 หมายความว่าเขาแก่กว่าเธอ 1 ปี

ไม่น่าเชื่อเลยว่าผู้ชายหน้าตาดีขนาดนี้จะหลุดจากสายตาของพวกเพจหล่อบอกต่อด้วย หรือ หนุ่มเซ็กซี่บอยอะไรพวกนั้นซึ่งเธอก็แอบติดตามอยู่หลายเพจ ขนาดเมศที่เพิ่งเข้ามหาลัยมาได้ไม่ถึงอาทิตย์ยังมีวาปในเพจพวกนี้เลย ถ้าไม่ใช่พวกไม่เล่นโซเซียลก็คงเป็นคนเก็บตัวในระดับหนึ่ง

ธนินสังเกตว่าธารแอบเหลือบมองตัวเองเป็นระยะๆ ถึงแม้เขาจะไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงมองเขา แต่มันทำให้เขาเขินมากตอนนี้ เขาสัมผัสได้ว่าตอนนี้หน้าของเขาเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ

“มีอะไรหรือเปล่า? ผมเห็นคุณมองผมหลายรอบแล้ว”ธารสะดุ้งเล็กน้อยที่ตัวเองถูกจับได้ว่าแอบมอง

“ไม่มีอะไรค่ะ ฉันมองไปทางนู้นต่างหาก”ธารบุ้ยปากไปเรื่อย ธนินหัวเราะเบาๆกับท่าทางน่ารักของผู้หญิงคนนี้ ถึงแม้จะรู้ว่าเธอโกหกแต่เขาก็ทำหน้าเชื่อเธอเสียเต็มประดา

หลังเลิกเรียนธารแวะทานข้าวก่อน ธนินเห็นโอกาสเลยจะมานั่งทานด้วย แต่ทันใดนั้นณดลก็ปรากฏตัวตัดหน้าเขา ธนินสถบอย่างหัวเสียแล้วไปเรียนวิชาต่อไปอย่างช่วยไม่ได้

“มานั่งกินข้าวเหงาๆคนเดียวเลยนะวันนี้ น้องชายสุดรักสุดหวงหายไปไหนซะล่ะ”ณดลพูดเสียงเรียบแต่ด้วยความสนิทกันธารจึงจับความประชดประชันได้จากน้ำเสียง

“ก็ต้องห่างกันบ้าง โตๆกันแล้ว”

“โตแล้ว หวังว่าจะโตจริงๆ ไม่ใช่โตแต่ตัว”ยิ่งพูดน้ำเสียงของณดลก็ยิ่งแข็งขึ้น

“เอาน่าเรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว น้องมันก็คงคิดได้มากขึ้นแหละ ว่าแต่มาถึงนี่มีอะไรรึเปล่า”

“มี! คืนนี้ปรางเลี้ยงวันเกิดที่ร้านเดิมนะ อย่าลืมล่ะ”

“แค่เนี้ย ถ่อมาถึงนี่เลย”

“ไม่แค่นี้ ไอ้ปรางมันให้ชวนไอ้เด็กนั้นไปด้วย ไม่รู้ว่ามันไปหว่านเสน่ห์อะไรใส่ ติดอกติดใจมันขนาดนั้นทั้งๆที่เจอกันไม่กี่ครั้ง แกบอกมันไปเลยนะโว้ยว่าไอ้เด็กนั้นไม่ว่างหรืออะไรก็ได้ ที่มันจะมาไม่ได้อ่ะ ฉันไม่อยากเจอมัน เห็นหน้าแม่งแล้วอารมณ์เสีย”หน้าตาขึงขังของณดลทำให้ธารขำจนข้าวในปากเกือบพุ่งออกมา

“จะอะไรขนาดนั้น เอาน่า ถ้าแกยอมเปิดใจรับน้องฉัน ฉันจะเลี้ยงข้าวแก 1 เดือนเต็มๆเลยอ่ะ”ถึงณดลจะไม่เห็นแก่กิน แต่ด้วยรู้นิสัยไม่ยอมแพ้ของธารเขาจึงรับขอเสนอของธารอย่างไม่เต็มใจ

“แต่ถ้าน้องแกมากวนฉันก่อน ฉันไม่ยอมนะโว้ย”ธารยิ้มเมื่อเพื่อนยอมลงให้เธอ เธอไม่รู้ว่าเพื่อนเธอจะตั้งแง่กับเมศไปถึงเมื่อไหร่ คงต้องให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ เวลาจะทำให้เรื่องราวร้ายๆผ่านไปทิ้งรอยแผลเป็นรอยใหญ่ไว้ในใจเพียงเท่านั้น

“แล้วนี่แกไม่มีเรียนเหรอ?”ธารถามขึ้น

“ไม่มี แล้วหมอนัดวันไหนอีก แกต้องให้ฉันไปด้วยนะโว้ย อย่าแอบไปอีกนะ”ธารพยักหน้า ใบหน้าหมองเศร้าเศร้าขึ้นมาจนสังเกตได้

หลังจากการเรียนอันหนักหน่วงของวันแล้ว ธารรีบบึ่งไปรับเมศที่คณะวิศวกรรมศาสตร์ตามที่ได้นัดกันไว้ว่าจะไปซื้อของเข้าหอของเมศก่อนที่จะไปงานวันเกิดของเพื่อน

ธารจอดรถใกล้ๆกับตึกภาควิชาไฟฟ้าซึ่งเมศเรียนอยู่ เหลียวซ้ายแลขวาแต่ไม่เห็นใคร เธอจึงหยิบโทรศัพท์มือถือรุ่นดึกดำบรรพ์ออกมาโทรหาเมศ แต่ไม่ทันจะได้กดโทร ธารก็สังเกตเห็นร่างสูงโปร่งของน้องชายตัวดีก่อน เมศเดินมาพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งสวยมาก ท่าทางกระหนุงกระหนิงกันของทั้งสองคนทำให้ธารเข้าใจอะไรหลายๆอย่างและเธอว่าเธอดูไม่ผิด

ทั้งสองโบกมือลากัน เมศเดินตรงมาหาธารด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่ธารไม่ได้ให้ความสนใจนักเพราะสายตาของผู้หญิงด้านหลังทำให้เธอชะงัก สายตาที่ไล่มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าบวกกับสายตาเหยียดหยามทำให้ธารแปลกใจ ก่อนจะก้มมองสภาพของตัวเองก็ไม่ได้แต่งตัวแปลกอะไร หรือเพราะเธอหน้ามันเยิ้ม แต่ส่องกระจกรถดูแล้วก็ไม่เท่าไหร่ แล้วทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงมองหน้าเธอด้วยสายตาแบบนั้นด้วย!

“ทำอะไรของเจ๊น่ะ”เมศหัวเราะกับท่าทางแปลกๆของธาร ธารหน้าเสียเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร

“ใครอ่ะ จีบกันอยู่เหรอ”ธารเลือกถามไปตรงๆเพราะเธอกับเมศสนิทกันจนเกิดคำว่าอ้อมค้อมไปนานแล้ว

“เพื่อนในคณะนี่แหละ ชื่อน้ำหนึ่ง สวยใช่ป่ะกำลังทำคะแนนอยู่”

“อะไรกันเพิ่งเรียนได้ไม่เท่าไหร่จีบหญิงแล้ว ร้ายไม่เปลี่ยน แต่สวยดีนะ ตาถึงๆ”ธารพูดเชิงสนับสนุนแต่ในใจกลับไม่เห็นด้วยกับเมศที่จะจีบผู้หญิงคนนี้ เธอดูร้ายมากกว่าภายนอกที่เธอแสดงออกมา คงต้องดูกันไปยาวๆ

“ไปกันเถอะ”ธารพูดก่อนขึ้นคร่อมรถมอเตอร์ไซต์ เมศรับหมวกกันน็อคจากธารและขึ้นซ้อนอย่างไม่อิดออด

“ของอะไรเยอะแยะเนี้ย ไม่ได้เอาของอะไรมาจากบ้านเลยหรือไง รถฉันก็มอเตอร์ไซต์ วันหลังให้เพื่อนแกที่มีรถยนต์มารับเลย”ธารบ่นกระปอดกระแปดตลอดทางไปห้องของเมศ

“ก็จะเอามาให้หนักรถทำไมเจ๊ เอาน่าเดี๋ยวก็ถึงแล้ว อีกนิดเดียว”เมศที่ในมือมีของพะรุงพะรังมากกว่าธารเป็นเท่าตัวปลอบใจธารและตัวเองไปในตัว

“ถึงแล้วๆ”ภาพทั้งสองเดินเข้าห้องไปอยู่ในสายตาของธนินทั้งหมด ใบหน้าของเขาแดงก่ำแต่ไม่ใช่เพราะเขินเหมือนเมื่อเช้าแต่เพราะเขาโกรธที่ผู้หญิงที่เขาชอบเข้าห้องไปกับผู้ชาย ไม่ว่าจะเป็นแฟนกันหรือไม่ การที่ผู้หญิงเข้าห้องผู้ชายก่อน 2 ต่อ 2 ก็เป็นเรื่องที่เขารับไม่ได้ เสียแรงที่ชอบ

ธนินเดินเข้าห้องตัวเองซึ่งอยู่ถัดจากห้องของผู้ชายคนนั้นไป 2 ห้อง ในหัวยังคิดเรื่องของสองคนนั้นไม่หยุด เขาส่ายหัวไล่จินตนาการแนว 18+ ออกไปแต่ยิ่งไล่เหมือนยิ่งคิด สุดท้ายเขาย่องไปหน้าห้องของเมศเอาหูแนบกับประตู พยายามฟังเสียงภายในห้อง

“ไม่เอานะ”

“เอาน่าไม่ต้องเป็นกังวลไปหรอก ”ตามมาด้วยเสียงเตียงดีงเอี๊ยดอ๊าด

“อย่าทำแบบนี้ ว้าย”เสียงร้องวี้ดว้ายของธารตามมาด้วยเสียงหล่นตุบของอะไรบางอย่างลงบนพื้นนุ่มๆ ซึ่งจะเป็นอะไรไปไม่ได้เลยนอกจากเตียง!

“เลือดไหลเลยอ่ะเจ๊”ยิ่งได้ฟังเขายิ่งคิดลึกขึ้นเรื่อยๆ ในสมองสั่งให้เดินหนีไปมือของเขากลับยกขึ้นเคาะประตูบานใหญ่ตรงหน้า

เสียงเคาะประตูทำให้ธารเบนความสนใจจากนิ้วมือของเมศที่เลือดไหลออกมาเป็นสายไปที่ประตูแทน เธอหัวเสียเล็กน้อยกับความดื้อของเมศ น้องชายตัวแสบพยายามกระโดดเตียงขึ้นไปดึงเอาแม็กซ์ที่ติดอยู่บนเพดานลงมา เธอเอ่ยเตือนแต่เมศก็ยังไม่ยอมฟังจนได้เลือดมาแบบนี้

เมศเดินไปเปิดประตู แต่พอเปิดแล้วกลับไม่มีใครอยู่หน้าประตูเลย จะว่าผีหลอกก็ไม่ใช่เพราะถึงตอนนี้จะ 5 โมงแล้วแต่แดดยังแรงจนแสบผิวอยู่เลย

“ไม่เห็นมีใครเลย สงสัยจะเป็นพวกก่อกวน”เมศปิดประตูเสียงดัง ธนินชะโงกหน้าออกมาจากประตูห้องตัวเองที่แอบเปิดแง้มๆเอาไว้ดูลาดเลา เขาแอบโล่งใจที่เสื้อของของไอ้น้องผู้ชายนั้นยังอยู่ครบ แต่เดี๋ยวนะ ใครเขาจะแก้ผ้าออกมารับแขกว่ะ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว เสียงโทรศัพท์มือถือฉุดให้เขาขึ้นมาจากภวังค์ความคิดแบบเรทอาร์ออกมาได้

“พี่นิล วันนี้พี่อย่าลืมมางานวันเกิดปรางนะ พี่สัญญาแล้วว่าจะให้ของขวัญปราง”เสียงออดอ้อนของปราง รุ่นน้องคณะบัญชีที่เขาได้เข้าไปทำความรู้จักตามประสาหนุ่มขี้หลี แต่ก็กินแห้วกลับมาเพราะสาวเจ้ามีเจ้าของอยู่แล้ว แต่ทั้งสองก็ยังเป็นพี่น้องที่ดีต่อกัน

“ไม่ลืมครับ  จะลืมวันเกิดน้องสาวคนสวยได้ไง เตรียมตัวรับของขวัญชิ้นใหญ่มากไว้ได้เลย”คุยโทรศัพท์เสร็จ สมองของเขาก็วกกลับมาคิดเรื่องของธารอีกจนได้

++++อย่าลืมเม้นให้กำลังใจเค้าน้า++++