คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : วีรบุรุษ...(แน่เหรอ!)
"อะแฮ่มๆๆ" เสียงกระแอมแหบๆดังขึ้นอย่างกระชั้นชิด "อย่างที่เรารู้กันดีตามประวัติศาสตร์ที่จารึกไว้ในสมุดโบราณ กองทัพแห่งดินแดนโรวาเนสภายใต้การนำของผู้ยิ่งใหญ่อย่าง เซอร์ลูคัส นอมอรัส พาลาดินสูงสุดแห่งโรวาเนสนั้น ทำให้ดินแดนต่างๆเริ่มประจักษ์ถึงแสนยานุภาพของสามผู้พิทักษ์แห่งโรวาเนส" แล้วเสียงก็หยุดไป ชายร่างอวบในชุดที่ดูเหมือนองครักษ์ในหนังโบราณของฝรั่ง ทอดสายตาไปรอบๆตัว แล้วสูดหายใจเข้าเต็มแรง
"คุณโซรอน!" ชายร่างอวบพูดด้วยเสียงแหบแห้ง (ที่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวตะโกนแล้ว) "กรุณาช่วยบอกชื่อของสามผู้พิทักษ์ให้ผมแล้วก็เพื่อนๆร่วมชั้นฟังด้วยได้ไหม เอาให้ทุกคนได้ยินเลยนะ"
(อ้าว!แกล้งกันนี่นา) ทอร์ทิส โซรอน นักดาบฝึกหัดคิดในใจ เขาข่มความคิดนั้นก่อนจะพูดออกไปด้วยท่าทางปกติ
"สามผู้พิทักษ์แห่งโรวาเนส หรืออีกหนึ่งสมญาคือปราการโรวาเนส นอกจากเซอร์ลูคัส นอมอรัส พาลาดินสูงสุดแห่งโรวาเนสแล้ว ยังมีเซอร์ธอร์ พัลมารีน ปราชญ์เวทย์แห่งหอมนตรา และเซอร์สวอน คอนเนอร์ อารค์บิชอฟแห่งโบสถ์หลวงครับท่านเซคอฟ" ทอร์ทิสพูดจบ เสียงไชโยโห่ฮิ้วจากคนในห้องซึ่งมีไม่ถึงยี่สิบก็ดังขึ้น แน่นอนว่าการตอบคำถามได้ในชั้นเรียนของเซคอฟ คูราฟ อัศวินปราชญ์ประจำวิชาประวัติศาสตร์สงคามและวีรบุรุษ ถือเป็นการหักหน้าของเขาได้ดีที่สุด และยังนานทีปีหนที่สามารถตอบคำถามได้
"ใช่ๆ ดีมากเลยคุณโซรอน" เซคอฟ พูดอย่างมีจุดประสงค์ซ่อนเร้น "เอาละ ทีนี้มาดูกันว่าทุกคนในที่นี้จะได้ยินสิ่งที่คุณทอร์ทิสพูดหรือเปล่า"
เท่านั้นแหละ เสียงครางของบรรดาผู้เรียนก็ดังระงม ทุกคนรู้ดีว่าเรื่องไม่ดีกำลังจะเกิดขึ้น...อีกแล้ว
"คุณวอลเลนซ์" ไม่ต้องมอง และไม่ต้องมาคิดให้เสียเวลาว่าต้องเลือกใคร นักเรียนในชั้นทุกคนรู้สึกหวาบขึ้นมาทันใด แล้วทุกสายตาก็หันไปมองหลังห้อง
ณ โต๊ะเรียนหนึ่งซึ่งตั้งอยู่โดดเดี่ยวอยู่ริมประตู ร่างผอมบางของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลหลับอยู่ที่นั่น หัวของเขาตั้งอยู่บนแขนทับซ้อนกันต่างหมอน หน้าตาของเขาตอนนี้เคลิ้มอยู่ในความฝัน
เป็นที่รู้กันดีของคนในชั้นว่า เคลวิน วอลเลนซ์ มักจะหลับในคาบนี้และตกเป็นเป้าคำถามของเซคอฟอยู่เนืองๆ แต่เจ้าตัวไม่ค่อยใส่ใจ ในขณะที่คนอื่นๆกลับไม่รู้สึกอย่างนั้น
ในฝันของเขา.................
"กรรรรรรร!"เสียงของเจ้ามังกรสองขาตัวมหึมา เกล็ดสีเขียวเหมือนโคลนที่เดือดปุดๆรอบตัวมันส่องประกายเมื่อต้องแสงไฟที่มันพ่นออกมา เจ้ามังกรร้ายอาละวาดอย่างบ้าคลั่ง ในมือขวาของมันมีหญิงสาวในชุดราชนิกูล
"ว้ายยยยยยยยย! ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย" เสียงเจ้าหญิงสาวกรีดร้อง เธอรู้สึกสิ้นหวังอย่างที่สุด จู่ๆฟ้าก็ผ่าเปรี้ยงลงบนหน้าผา ร่างของชายก็ผ้าคลุมสีแดงสดก็ปรากฏขึ้นมาในทันทีทันใด
"เปรี้ยง!" ฟ้าผ่าอีกครั้ง ทั้งมังกรคลั่งและเจ้าหญิงก็เห็นร่างชัดเจนขึ้น
หนุ่มน้อยวัยไล่เลี่ยกับเจ้าหญิง!
"เจ้าหญิง!" เจ้าของร่างตะโกนสุดเสียง "อย่าวิตก อัศวินของพระองค์มาช่วยแล้ว" แล้วเขาก็ชูดาบชี้ฟ้า แสงวูบวาบสีฟ้าของคมดาบทำให้เจ้าหญิงรู้สึกอุ่นใจขึ้น
"เจ้ามังกร ปล่อยเจ้าหญิงซะ ไม่อย่างนั้นเจ้าอย่าหวังเลยว่าจะอยู่อย่างเป็นสุข"
"กรรรร...คิดว่าดาบกิ๊กก๊อกนั่นจะปราบข้าได้เหรอ ฝันไปเถอะ" สิ้นคำ เจ้ามังกรก็พ่นเปลวเพลิงร้อนแรงใส่เขา เด็กหนุ่มหลบได้อย่างหวุดหวิด เขาหันไปทางเจ้ามังกร
"คอยดูแล้วกันไอ้มังกรบ้า" เขาผิวปากหนึ่งที ม้ามีปีกสีเงินก็วิ่งควบมาจากทางด้านหลังของเจ้ามังกรร้าย มันบินโฉบไปมาเหนือหัวมังกรก่อนจะไปหาผู้เป็นนาย
"ดีล่ะ คราวนี้มาดูกัน ว่าข้าจะชนะเจ้าได้ป่ะ" เด็กหนุ่มกระโจนขึ้นหลังเจ้าม้าแล้วทะยานออกไป เขาสั่งเจ้าม้าให้บินโฉบไปมารอบตัวเจ้ามังกร ร่อนไป ร่อนมา บินขึ้น บินลง เจ้ามังกรพ่นไฟไปมารอบๆ ด้วยว่าจะเผาทั้งคนทั้งม้าบินให้เป็นจุณ
"ฮึ!ลองเอานี่ไปชิมดูหน่อยเป็นไง" เขาว่าแล้วใช้ดาบยิงลำแสงสีฟ้าออกไป ได้ผล เจ้ามังกรชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกไป
"กรรรร...วะฮะฮ่า! ดูท่าดาบเจ้าคงจะกิ๊กก๊อกพอๆกับเจ้าของต๊อกต๋อยนั่นแหละ จริงมั้ยเจ้าหญิง" มันเยาะเย้ยเขาก่อนจะหันมาหาเจ้าหญิงในอุ้งมือ
"อย่างพึ่งดูถูกเขาสิ" เจ้าหญิงยิ้มเยาะ "ลองก้มดูที่พื้นดูก่อนสิเจ้ามังกรบื้อ"
(บื้องั้นเหรอ) เจ้ามังกรคิด แล้วก้มลงไปดูที่พื้น รอยเจาะรูปวงกลมรอบตัวมัน
"โอ๊ะโอ...ตายแหงม" มันว่า แล้วเสียงครืนของแผ่นดินดังขึ้น ก่อนจะตามด้วยเสียงของหนักตกลงในของเหลวเหนียวหนืด
"กรี๊ดดดดดดดดด!" ร่างของเจ้าหญิง ร่วงลงมา แต่เจ้าม้ามีปีกก็บินไปรับร่างเจ้าหญิงได้ทันท่วงที
"ทรงปลอดภัยแล้วพะย่ะค่ะเจ้าหญิง" เขาพูดขึ้นเมื่ออุ้มร่างเจ้าหญิงบนหลังม้าลงสู่พื้นอย่างปลอดภัย
ความคิดเห็น