เพราะเธอคือคนในดวงใจ

ลำดับตอนที่ #3 : พี่ชายมาเยี่ยม

“บี   ตื่นได้แล้ว   ยายบี!!! >O< ฉันบอกให้ตื่น” อืม...รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงจินมาจากที่ไกลๆ ยังไงก็ไม่รู้แฮะ

สงสัยจะหูแว่วมั้ง   นอนต่อดีกว่า

พลั่ก!!!!   ตุ้บ!!!!

โอ๊ย!!!   เจ็บง่ะ   สุนัขตัวไหนถีบกรูฟะ -_-

ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นจากพื้น   แล้วหันหน้าไปหาคนที่ถีบกรูตกเตียง -_-

อ้อ...จินน่ะเอง

แล้วทำไมต้องถีบกรูด้วยฟะ   แง~    เจ็บด้วย T_T

“ก็ฉันปลุกเธอแล้วแต่เธอไม่ยอมตื่น   ฉันเลยต้องใช้วิธีนี้ปลุกเธอไง ^^” เฮ้ย! มันรู้ความคิดกรูได้ไงฟะ

“เอ้า...จะมายืนทำซากอะไรล่ะ   รีบไปอาบน้ำแต่งตัวซะสิ   แล้วเดี๋ยวเราไปเลือกที่นั่งกัน” เฮ้ย! จริงด้วย   ตายแล้วต้องรีบพะย่ะค่ะ   ต้องรีบอย่างแรง -_-

ผ่านไป   5   นาที

ตอนนี้ฉันกำลังลากยัยจินให้วิ่งตามขึ้นมาบนชั้นเรียนให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

“แฮ่กๆ นี่ยายบ้า   จะรีบไปตายที่ไหนหรอยะ    หยุดก่อนได้มั้ย   ฉันเหนื่อยจะแย่อยู่แล้วนะ แฮ่กๆ -O-“

“ก็รีบไปจองที่นั่งไงยะ   จะบ่นทำไมเนี่ย   ฉันก็เหนื่อยเหมือนกันยังไม่เห็นบ่นเลย =_=”

“ก็นั่นมันเธอ   แต่นี่มันฉัน   มันคนละคนก๊านนนนนนน!!! >O<”

“...-_-“ ฉันเริ่มเบื่อหน่ายกับยัยจินนี่แล้วสิ

และแล้วเราก็มาอยู่หน้าห้องเรียนจนได้ ^O^

ด้วยความพยายามอย่างสูงจึงทำให้ฉันลากจินขึ้นมาบนนี้ได้ -_-

“เอาล่ะ   เราเข้าไปข้างในกันเถอะจิน ^^”

ฉันยังไม่ทันได้ฟังคำตอบของจิน   ฉันก็ลากแขนจินให้เข้ามาในห้องทันที

พอเปิดประตูเข้าไปในห้องเสียงต่างๆ ก็เข้ามาในหูของฉันทันที -_-

มีทั้งเสียงพูดคุย   เสียงเกม   เสียงเพลง   และเสียงกรี๊ด -_-

“โอยยย! เสียงยัยผู้หญิงพวกนี้ทำด้วยอะไรกันนะ   แสบแก้วหูจริงๆ เลย” เอ่อ...จินจ๊ะ -_- เธอก็ไม่ใช่ผู้หญิงหรอ

“เอาน่า   อย่าบ่นนักเลย   เราเข้าไปจองที่นั่งกันดีกว่านะจิน ^^;;”

“เออๆ เธอจะทำอะไรก็เชิญ   ยังไงเธอก็ไม่ฟังฉันอยู่แล้วนี่ -_-“

“ฟังสิ   ฉันฟังที่เธอพูดทุกคำเลยนะ   แต่ฉันแค่ไม่ทำตามเท่านั้นเอง ^O^”

“.........”

ฉันไม่สนใจว่าจินจะคิดยังไง   แต่ที่รู้ๆ คือตอนนี้ฉันกับจินมีที่นั่งเรียนแล้ว    โดยฝีมือฉันเองแหล่ะ ^^

“อ้าว...นึกว่าใคร   ที่แท้ก็คุณหนูบีนี่เอง   มานั่งตรงนี้หรอคะ ^^” ไม่ต้องทายว่าใครเป็นคนพูด   จะใคร้กันล่ะ   ถ้าไม่ใช่ยัยเห็นหมี -_-

“มีอะไรไม่ทราบฮะ   ยัยหมีค ว า ย” โอ้ว...จินพูดได้ถูกใจมั่กๆ

“กรี๊ดดดดดด!!! >O< ยัย...ยัย...”

“จิน -_-“

“นั่นแหล่ะ   ยัยจิน   ฉันไปทำอะไรให้เธอฮะ   เธอถึงมาว่าฉันเนี่ย =O=”

“ก็เธอมาว่าเพื่อนฉันก่อนทำไมล่ะ” จินสวนกลับไปทันควัน

“เกาะ...ก็...ก็ -O-“ ท่าทางยัยหมีจะเถียงไม่ออก   เพราะฉันยังไม่ได้ทำอะไรให้เธอเลย

“นี่หรอ   น้องของพวกพี่บีม   ดูสิ   หน้าตาไม่เห็นจะเหมือนกันเลย   นอกจากสีตาเท่านั้นที่เหมือนกัน   ที่เหลือไปคนละฟากกันเลย   เธอแน่ใจหรอหมีว่าใช่ยัยเนี่ย” เพื่อนที่อยู่ข้างๆ ของยัยเห็นหมีเอ่ยขึ้นอย่างกวนส้น TEEN -_-

“แน่สิยะ   เนี่ยฉันเห็นมากับตา   วันที่ยัยเนี่ยเข้ามาสมัครอ่ะ   ฉันเห็นพี่บีม   พี่แบงค์ กะ พี่บอย ยืนล้อมหน้าล้อมหลังเลยย่ะ   แถมฉันยังได้ยินที่พวกพี่ๆ เค้าพูดกันด้วย”

“นี่   พวกพี่ๆ เค้าพูดว่าไรหรอ O_O” ยัยเพื่อนหน้าเหมือน dog ของยัยเห็นหมีพูดขึ้น

“จำไม่ได้อ่ะ”

“อ้าว...-_-“ พวกเพื่อนของยัยเห็นหมีร้องออกมาตามๆ กัน

“ก็มันยาวนี่   ใครจะไปจำได้ล่ะ -O-“ ยัยหมีแก้ตัวเสียงอ่อย

“ไม่เป็นไรหรอกหมี   เธอจำไม่ได้แต่ฉันจำได้นะ   เดี๋ยวฉันจะบอกให้ฟังนะ   ว่าพี่บีมพูดกับ ผอ. ว่า...” ฉันหยุดสักครู่แล้วเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มลง “ ‘ผมขอฝากน้องสาวคนเล็กของผมด้วยนะครับ’ แล้วพี่แบงค์ก็พูดว่า ‘ต้องดูแลให้ดีๆ ด้วยนะครับ’ ส่วนไอ้บะ...พี่บอยก็พูดว่า ‘ถ้าน้องสาวที่น่ารักน่าชังของผมเป็นอะไรแม้แต่นิดเดียว   ผมจะมาถล่มโรงเรียนนี้แน่’ ยังไงล่ะ ^^” เอ่อ...ไอ้ประโยคที่บอยพูดน่ะ   ฉันคิดเสริมเติมแต่งเล็กน้อยถึงปานกลาง -_-

“.........O_o” ทุกคนในห้องที่ได้ยินถึงกับอึ้งไปตามๆ กัน

“จริงหรอหมี   ที่ยัยนี่พูดเนี่ยจริงหรอ   พวกพี่ๆ เค้าพูดอย่างนั้นจริงหรอหมี O_O” เพื่อนๆ ในห้องต่างหันมายิงคำถามใส่ยัยเห็นหมีเหมือนปืนกลน -_-

“อ๊ะ...เอ่อ...จะ...จริง...” ยัยหมีดูถ้าจะอึ้งไม่หายแฮะ

“กรี๊ดดดดดดด!!! >O< พี่บีมน่ารักจัง” เศษหนึ่งส่วนสามของเพื่อนทั้งห้องตะโกนออกมาเป็นเสียงเดียวกัน -_-

“ไม่ใช่ย่ะ   พี่แบงค์เท่กว่าเยอะ   กรี๊ดดดดดดดดด!!! >O<” อีกส่วนหนึ่งของเพื่อนทั้งห้องตะโกนแทรกขึ้นมา -_-

“ไม่จริง   พี่บอยทั้งเท่   ทั้งน่ารักกว่าเยอะ   กรี๊ดดดดดดดด!!! >O<” ส่วนสุดท้ายของห้องตะโกนแทรกขึ้นอีกครั้ง -_-

“โอ๊ยยยยยยยยย!!! >O< หุบปากกันได้ม้ายยยยยยย   รำคาญโว้ยยยยยย!!! >O<” จู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งตะโกนขึ้นมาท่ามกลางเหล่านักเรียนหญิง

ทุกคนหยุดการกระทำของตนเอง   แล้วหันไปทางต้นเสียง   ที่นั้นปรากฏร่างของสาวสวยคนหนึ่ง   เธอมีรูปร่างที่สูงและผอม   ท่าทางที่ดูมั่นใจของเธอทำให้ทุกคนหวาดกลัว

แล้วยิ่งบุคคลที่เดินตามหลังเธอมาคือ...นายทีม!!! O_O   คงไม่ต้องบรรยาย   ทุกคนแข็งเป็นหินไปหมดแล้ว -_-

“นี่มันอะไรกัน   เสียงดังเอะอะโวยวายออกไปถึงข้างนอก   ใครเป็นหัวหน้าห้องล่ะเนี่ย   แย่มากๆ เลย   ปล่อยให้เพื่อนๆ ในห้องทำตัวเหลวแหลกแบบนี้ได้ไงเนี่ย -_-“ นายทีมพูดขึ้นด้วยสีหน้าหงุดหงิด

“เอ่อ...-O- คือว่า...ปีนี้พวกเราตกลงกันแล้วว่า...เอ่อ...จะให้นายเป็นหัวหน้าห้องไงล่ะทีม =_=” เพื่อนคนหนึ่งพูดขึ้น

“O_o >>> -_- >>> ^^” นี่คือการเปลี่ยนสีหน้าของนายทีม   ไม่รู้มันจะดีใจอะไรกันวะ   ท่าทางจะแย่ -_-

“งั้นก็ดีเลย   ฉันจะได้ทำโทษพวกเธอซะให้หลาบจำ ^O^ เอาล่ะ   บอกมาซิว่าใครเป็นหัวโจก ^^” นายทีมพูดพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

“.........” ทุกคนเริ่มมองหน้ากันพลางคิดว่า ‘ตูไม่น่าเลือกมันเลย -_-‘

“เดี๋ยวสิทีม   นายจะลงโทษพวกเค้าทำไม   พวกเค้าไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย   ปล่อยๆ เค้าไปเถอะ   พวกเราไปเลือกที่นั่งกันดีกว่าทีม ^^” สาวสวยที่เมื่อตะกี้เพิ่งจะตะโกนบอกว่ารำคาญ   กลับเป็นคนบอกให้นายทีมปล่อยพวกเราไป O_O โอ้ว...เดาใจยากจริงเชียว -_-

“ก็ได้   แต่ถ้าคราวหน้าฉันเห็นพวกเธอเสียงดังแบบนี้อีก   ฉันจะลงโทษด้วยมือของฉันเองนี่แหล่ะ” นี่...แค่นายทำหน้าดุๆ ใส่พวกเพื่อนๆ ในห้องก็กลัวนายหมดแล้ว   ทำต้องไปขู่เค้าอีกล่ะ   เฮ้อ...พวกบ้าอำนาจ -_-

แล้วนายทีมกับสาวสวยก็เดินตรงมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน -_-   เอ่อ...ฉันทำอะไรผิดเนี่ย -_-

“ว้า...แย่จังเลยทีม   ปีนี้มีคนมาแย่งที่พวกเราไปซะละ” สาวสวยเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าผิดหวัง

“ไม่เป็นไรทราย   เดี๋ยวเราจัดการให้ ^^” นายทีมหันไปพูดกับสาวสวยที่ชื่อว่า...ทราย   แล้วหันหน้ามาทางฉัน “นี่บี   เธอลุกไปนั่งที่อื่นได้มะ   พวกฉันจะนั่งตรงนี้”

“ไม่!!!” ฉันพูดแทรกขึ้นมาทันที   หนอย...คิดจะมาใช้อำนาจกับฉันเราะ   ฝันไปเถอะย่ะ -_-

“นี่เธอกล้าขัดคำสั่งของฉันอีกแล้วนะ   อยากออกจากโรงเรียนนี่หรือไงฮะ!!! >O<”

“เอาสิ   เอาฉันออกเลย   ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่านายจะทำยังไงให้ฉันออกจากโรงเรียนนี้ได้” ฉันท้าไปอย่างไม่เกรงกลัวทั้งๆ ที่จริงๆ แล้ว...กลัวจนตัวสั่นแล้วเนี่ย -_-

“หนอย...อย่าคิดว่าเป็นเด็กที่คุณลุงรับมาด้วยกรณีพิเศษแล้วฉันจะไม่กล้าทำอะไรนะ”

“แน่จริงก็ลองดูสิ   แล้วนายจะได้รู้ว่าพี่บีมไม่อยู่เฉยแน่    แล้วยิ่งวันนี้พี่บอยจะมาหาฉันด้วย   แล้วถ้าฉันเล่าเรื่องทั้งหมดให้พี่บอยฟัง   วันนี้...โรงเรียนนี้เละแน่” โอ๊ย...ดูหน้าของนายทีมสิ   โกรธจนหน้าดำหน้าแดงแล้วอ่ะ   แล้วยิ่งเราไปขู่เค้าอีก   โอ๊ย...ตายแน่ๆ เลยคราวนี้ Y_Y

และแล้วก็เกิดเสียงซุบซิบขึ้นมาทันที

“นี่...ที่ยัยนี่บอกว่าพี่บอยจะมาโรงเรียนวันนี้จริงหรอ”

“ไม่รู้สิ   ไม่แน่ยัยนี่อาจจะกุเรื่องขึ้นมาก็ได้นะ”

“จริงหรอบี   ที่เธอบอกว่าวันนี้พี่บอยจะมาโรงเรียนน่ะ O_O” ดูท่าจินจะตกใจมากกับคำพูดฉัน

“จริง” ฉันหันไปตอบจิน

“พี่บอยที่ยัยนี่พูดถึงอาจจะไม่ใช่พี่บอยของพวกเราก็ได้มั้ง” อ้าว...ยัยนี่วอนโดนตบซะแล้ว

“ไอ้บอยที่ฉันพูดถึงคือ   ไอ้บอย   พรพัฒน์   กิจเจริญวรประเสริฐ” ฉันพูดขัดขึ้นมาเสียงเรียบ

“.........” ทุกคนในห้องนิ่งทันทีที่ฉันพูดจบ

เอ๋...นี่ฉันพูดอะไรผิดหรอ

และแล้วเสียงซุบซิบก็เกิดขึ้นอีกครั้ง -_-

“นี่...ยัยนี่เรียกพี่บอยว่า ‘ไอ้’ ด้วยล่ะ   กรี๊ด   หยาบคายจังเลยเนอะ”

“ใช่ๆ”

“ทั้งๆ ที่พี่เค้าอายุมากกว่าเราตั้ง 2 ปีเชียวนะ”

“ใช่ๆ” นี่...ไอ้กลุ่มที่พูดแต่ใช่ๆ เนี่ย   มันพูดคำอื่นไม่เป็นหรือไงเนี่ย -_-

“จะยังไงก็แล้วแต่   ถ้าเธอยังไม่ลุกไปนั่งที่อื่น...” จู่ๆ นายทีมก็พูดขึ้นมาเฉยเลย

“นายจะทำอะไรฉัน” พอฉันถามคำถามนั้นออกไป   นายทีมก็หันไปพูด...เอ่อ...เรียกว่าสั่งเลยดีกว่า...กับเพื่อนในห้อง

“ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป   ถ้าใครยุ่งหรือพูดคุยกับยัยนี่   ฉันจะเฉดหัวมันออกจากโรงเรียนนี้ซะ!!!” นายทีมสั่งเสร็จก็หันมามองฉันด้วยสายตาเยาะเย้ย

ฉันชักโมโหแล้วนะ -_-^

“ไม่ได้นะ!” จู่ๆ ทราย   สาวสวยประจำห้องของเราก็ตะโกนขึ้นมา

“ไม่ได้นะทีม   นายจะมาสั่งเพื่อนแบบนี้ไม่ได้นะ   นายถอนคำพูดเดี๋ยวนี้นะ”

“ทำไมล่ะทราย   เราทำอะไรผิดอีกล่ะเนี่ย   กะอีแค่สั่งเพื่อนไม่ให้ยุ่งกับยายเนี่ย   เราผิดมากหรอทราย” เสียงของนายทีมมันดูเหมือนจะตัดพ้อยังไงชอบกลแฮะ

“ใช่   นายผิดมากเลยนะทีม   ถ้านายจะไม่ให้ใครยุ่งกับเธอคนนี้   ฉันเนี่ยแหล่ะ   จะคบกับเธอคนนี้เป็นเพื่อนเอง”

“ว่าไงนะ!!! OoO” นายทีมตะโกนขึ้นมาอย่างไม่อายสายตาใคร (ถ้าจะอายป่านนี้อายไปนานแล้ว -_-)

“นี่เธอน่ะ   ช่วยลุกไปนั่งที่อื่นแทนได้มั้ยจ๊ะ   คือว่า...ฉันจะนั่งตรงนี้กับเธอคนนี้น่ะจ้ะ ^^” ทรายหันไปยิ้มหวานกับจิน   ซึ่งถ้าจินเป็นผู้ชายป่านนี้คงได้ละลายลงไปกองกับพื้นแล้วมั้ง -_-

“อ๊ะ...เอ่อ...ดะ...ได้สิ -O-“ จินตอบอย่างตะกุกตะกัก   เฮ้ย!  ได้ไงจิน  เธอจะทิ้งฉันหรอ   ม่ายจริ๊งงงงงงงงงงงงงงง!!! >O<

และแล้วเพื่อนที่แสนดีของฉันก็ย้ายก้นตัวเองออกไปไว้ที่อื่น   ส่วนทรายก็ลงมานั่งแทนที่จิน T_T

ไอ้เพื่อนเลว T_T

“เอ่อ...ทีม   นายไปหาที่นั่งได้แล้วนะ   แล้วเทอมนี้นายคงจะไม่ได้นั่งคู่กับฉันแล้วล่ะนะ   ขอโทษด้วย” ทรายพูดอย่างไม่ใส่ใจ   พลางวางกระเป๋า

“.........” ส่วนนายทีมก็ไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่ทำหน้าไม่พอใจ   แต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี

แต่ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมานั่งข้างหลังฉันด้วยเนี่ย T_T

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ตอนนี้คือช่วงพักกลางวัน -_-

ตลอดเวลาช่วงที่นั่งเรียนอยู่ทรายได้กลายร่างเป็นปลิงดูดเลือดไปเรียบร้อยแล้ว -_-

ก็...เจ๊แกเล่นเกาะติดฉันแจเลยน่ะสิ TTOTT

แถมชอบถามเรื่องพี่ชายทั้ง 3 ของฉันด้วย TT^TT

ฉันซึ่งเป็นน้องที่ดี...ไอ้เรื่องที่จะแฉพี่ชายน่ะหรอ   หึๆๆ   ฉันน่ะ...บอกทรายไปหมดแล้วนะสิ ^O^

“เอ่อ...นี่บี   กำไลเส้นนี้น่ะ   ใครซื้อให้น่ะ   สวยจังเลย” รู้สึกว่านี่จะเป็นคำถามแรกนอกเหนือจากเรื่องพี่ชายฉัน -_-

“อ๋อ...บอยซื้อให้น่ะ   เนี่ยเพิ่งซื้อไปเมื่อสองอาทิตย์ก่อนนี้เอง   เห็นบอยบอกว่า   ที่ให้นี่เพราะว่ามันจะได้เป็นตัวแทนของเค้าน่ะ   เพราะฉันไม่ได้อยู่ใกล้บอย   เค้าเลยกลัวฉันคิดถึง ^^” ฉันพูดไปยิ้มไป   เพราะพี่ชายคนนี้เป็นเหมือนเพื่อนมากกว่าพี่ชายฉันซะอีก   ฉันจึงสนิทกับบอยมากที่สุด

“หรอ...งั้นแหวนวงนี้ล่ะ   สวยจัง   มีตัวอักษร B อยู่กลางวงแหวนด้วยน่ารักจัง”

“นี่พี่แบงค์ซื้อให้   พี่แบงค์สั่งทำพิเศษเชียวนะ   แล้วความหมายของตัวอักษรน่ะ   พี่แบงค์บอกไว้ว่า ‘เพราะบีเป็นน้องสาวคนเล็กและคนเดียวของพวกพี่   เพราะฉะนั้นบีจึงถูกพวกพี่ที่เปรียบเสมือนวงแหวนคอบปกป้องคุ้มครองอยู่’ ยังไงล่ะ ^-^” พอคิดถึงตอนที่พี่แบงค์พูดคำนี้แล้วดีใจชะมัด   เพราะว่าพี่แบงค์เป็นพี่ชายที่ฉันสนิทด้วยน้อยที่สุด   เนื่องจากพี่แบงค์เป็นดาราจึงไม่ค่อยมีเวลามากนัก

“จริงหรอ   ว้าว...พี่แบงค์โรแมนติกจัง” เอ่อ...เมื่อเช้าฉันเพิ่งได้รู้ว่า   ทรายเป็นคู่ดูตัวพี่แบงค์น่ะเอง   แถมทรายยังชอบพี่แบงค์มากๆ ด้วย

“แล้วสร้อยเส้นนี้ล่ะ   น่ารักจังมีจี้รูปหัวใจด้วยอ่ะ >_< ขอดูหน่อยได้มะ” ทรายพูดด้วยน้ำตื่นเต้น

ฉันถอดสร้อยออกตามคำขอของทราย   แล้วยื่นให้ทรายดู

“สร้อยเส้นนี้พี่บีมซื้อให้ฉันน่ะ   เป็นของขวัญวันเกิดตอนฉันอายุ 5 ขวบน่ะ” ฉันบอกทราย

“หรอ   อ้าว...ตรงนี้เปิดได้ด้วยหรอ” ทรายพูดพลางทำท่าเหมือนจะเปิดจี้รูปหัวใจ...เฮ้ย! O_O

“ไม่ได้นะ!   ห้ามเปิดดูนะทราย! >O<” ฉันรีบพูดรัวและเร็ว -_- พลางดึงสร้อยคอออกจากมือทรายทันที

ทรายหันมามองหน้าฉันด้วยความงุนงง

“ทำไมล่ะบี   ฉันขอดูหน่อยไม่ได้หรอ   ให้เพื่อนดูแค่นี้ไม่ได้ใช่มั้ย   มีความลับกับเพื่อนใช่มั้ย” ทรายพูดด้วยน้ำเสียงงอนๆ เหมือนคนน้อยใจ   ฉันเป็นผู้หญิงนะยัยทราย -_-

“ไม่ใช่ไม่ได้   และไม่คิดที่จะมีความลับกับเพื่อนด้วย   แต่ที่ให้ดูไม่ได้นี่เพราะว่า...นี่คือรูปคนที่ฉันรักมากที่สุด” ท่าทางเสียงที่ฉันพูดคงจะฟังดูเศร้าๆ พิลึก   ก็ดูหน้าทรายสิ   เจ๊แกทำหน้าแบบเนี่ย -O-

“แฟนล่ะสิ   ถึงเป็นคนที่ไม่อยากให้ใครรู้   แถมรักมากที่สุดด้วย” น้ำเสียงกึ่งเย้ยหยัน   กึ่งประชดนั้นเกิดขึ้นจากนายทีม -_- อ้อ...ฉันลืมบอกไปว่าเวลาฉันกับทรายไปไหนนายนี่ต้องตามไปกวนส้นทุกที่เลย -_-

“.........” ฉันไม่ตอบแต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนอกอ่อนใจ   เมื่อไหร่นายนี่จะเลิกกวนประสาทฉันซักทีเนี่ย -_-

“...~ยื้อก้อเหมือนราวจายิ่งเหนื่อย   ร๊ากม่ายช่วยอารัยเลย   ช้านม่ายยอมเปลี่ยนเทอม่ายยอมเปลี่ยน   ยางคงทามตัวเหมือนเคยๆ~…”

เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น   ฉันหยิบขึ้นมาดู   ปรากฏว่าเป็นเบอร์ของใครก็ไม่รู้   แต่เบอร์มันคุ้นจัง =_=

“สวัสดีค่ะ   พิณนภาพูดค่ะ”

“(ตอนนี้อยู่ที่ไหน)” เอ๋...ใครวะเนี่ย   อยู่ๆ ก็มาถามแบบนี้

“อยู่ในโรงเรียนตรงโรงอาหาร” ฉันตอบไปอย่างงงๆ

“(รออยู่ตรงนั้นอย่าไปไหนนะ) / คลิก...ตู๊ด...ตู๊ด...ตู๊ด...” ฉันมองโทรศัพท์อย่างงงๆ ใครโทรมาวะ   ไม่เห็นรู้จักเลย   อยู่ๆ ก็มาสั่งฉันหน้าตาเฉย   เสียงก็อู้อี้   ฟังไม่ค่อยออกว่าเป็นเสียงของใครด้วยสิ   แล้วเค้ารู้ด้วยหรอว่าฉันเรียนโรงเรียนไหน -_-

“ใครโทรมาหรอบี” ทรายถามฉันหลังจากฉันว่าสายไป

“ไม่รู้สิ   ฟังเสียงไม่ค่อยออก   เพราะเค้าพูดเสียงอู้อี้ยังไงชอบกล” ฉันตอบตามความรู้สึกฉัน

“หรอ   แล้วนี่สรุปว่ารูปในนี้เนี่ย   เป็นรูปใครกันแน่   หรือว่ารูปแฟนอย่างที่ทีมบอกจริงๆ O_O โห...มีแฟนไม่เคยบอกเพื่อนเลยนะบี   ใจร้ายที่สุด” ทรายพูดอย่างกับฉันกับเธอรู้จักกันมาเป็นปีๆ งั้นแหล่ะ -_-

“ทราย”

“จ๋า ^^”

“เธอโง่มากนะ   ที่ไปเชื่อคำพูดของไอ้มารร้ายตัวนี่น่ะ”

“O_O” นี่คือสีหน้าของทรายกับนายทีม

ท่าทางที่ทรายตกใจคงเพราะว่าฉันไปด่าเธอว่าโง่

แต่ที่นายทีมตกใจน่าจะเป็นเพราะว่าฉันไปด่ามันว่าเป็นไอ้มารร้าย -_-

“บี...เธอ...เธอ...ข้างหลังเธอ” อ้าว...ที่ทรายตกใจไม่ใช่ที่ฉันด่าเธอว่าโง่หรอกหรอ   แหะๆๆ หน้าเสียเลยเรา

“ทำไมหรอทราย ^^” ฉันพยายามยิ้มไว้เพื่อแก้หน้าที่เสียไป (ทำอย่างกับเค้าความคิดแกแหล่ะ -_-)

หมับ!   อยู่ๆ ก็มีแขนของใครก็ไม่รู้มาโอบรอบคอฉันไว้อย่างแน่น   เฮ้ย! ใครฟะ O_O

“กะ...อุ๊บ!” พอฉันจะร้องกรี๊ดปุ๊บ   ไอ้คนที่มันมากอดฉันก็เอามือมาปิดปากฉันไว้ทันที   เฮ้ย! คนที่รู้ว่าเวลาฉันตกใจจะกรี๊ดมีแต่ครอบครัวฉันเท่านั้นนะ O_O

“ชู่ว์...ห้ามกรี๊ดนะบี   ไม่งั้นพี่ซวยแน่” เอ๊ะ...นี่มันเสียงไอ้บอยนี่   เฮ้ย...หรือว่า O_O

ฉันแกะมือที่กอดคอฉันไว้ออกแล้วลุกขึ้นหันไปหาไอ้บอย   แล้วโผใส่อ้อมกอดมันทันที

“อ๊ายยยย~ ฉันดีใจที่สุดที่นายมาหาฉันเนี่ย   ฉันคิดว่านายลืมไปแล้วซะอีกนะเนี่ย” พอฉันออกจากอ้อมกอดของพี่ชายปุ๊บ   ฉันก็รีบบ่นปั๊บ -_-

“แหม...ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะฮันนี่   รู้มั้ยว่าพี่นั้นคิดถึงเธอทุกวัน   ทุกเวลา   ทุกลมหายใจของพี่เลยนะ ^O^”

“อย่าเว่อร์น่า   ฉันเพิ่งจากบ้านมาแค่วันเดียวเองนะ   พูดซะโอเว่อร์เลย”

“ไม่เวอร์ซักหน่อย   ก็เวลาดาร์ลิ้งไม่อยู่บ้าน   พี่ก็เหงาน่ะสิ   ไม่มีคนให้แกล้งแล้วมันรู้สึกแปลกๆ น่ะ   เหมือนว่ามันมีอะไรขาดหายไปยังไงก็ไม่รู้” อ้าว...ไอ้บอยพูดงี้เดี๋ยวมีเฮ   โทษฐานที่คิดจะมาแกล้งฉัน   ฉันเลยทุบลงกลางอกมันเลย ^-^

“โห...พูดงี้ได้ไงอ่ะ   เดี๋ยวเค้าจะฟ้องพี่บีมว่านายแกล้งฉันแน่คอยดู” ฉันพูดขู่บอย   ซึ่งมันทำให้หน้าของเริ่มซีดลงได้ทันที   เพราะบอยเคยมีคดีแกล้งฉันจนร้องไห้   แล้วพี่บีมก็ลงโทษให้บอยทำความสะอาดบ้านทั้งหลังเป็นเวลา 3 วัน   อ้อ...แถมตัดสวนด้วย   โดยห้ามไม่ให้แม่บ้านช่วยเหลือเด็ดขาด   ซึ่งมันเป็นคำสั่งของฉันเอง ^-^

“ใครหรอบี” จู่ๆ ทรายก็ถามขึ้นมา   เอ้อ...ฉันลืมพวกนี้ไปซะสนิทเลย

“อ้อ...เนี่ยหรอ   นี่คือพะ...”

“แฟนล่ะสิ   เห็นกอดกันแนบแน่นเลยไม่ใช่หรอ   คงจะคิดถึงกันมากสินะ   ถ้าคิดถึงแล้วจะมาอยู่โรงเรียนประจำทำไมล่ะ   ลาออกซะสิ” เมื่อไหร่นายจะเลิกกวนประสาทฉันซักทีหานายทีม -_-

“เงียบปากไปไอ้ลูซิเฟอร์ -_-“

กึก...นายทีมทำสีหน้าตกใจอีกคำรบหนึ่ง   ก่อนที่หน้ามันจะกลายเป็นสีแดงไปทั่วหน้าเพราะโทสะ -_-

“เธอ...เธอกล้าดียังไงมาว่าฉันแบบนี้หา!   ฉันเป็นใครเธอรู้มั้ยหา! >O< เธอมาว่าฉันแบบนี้รู้มั้ยว่าเธอจะโดนอะไรบ้างหา!!! >O<” นายทีมระเบิดคำพูดออกมาอย่างไม่หยุดยั้ง -_- ซึ่งมันเป็นคำพูดที่ฉันฟังจนชินหูแล้ว -_-

“รู้สิ...นายก็จะบอกว่าฉันจะโดนไล่ออก   เพราะนายเป็นหลานเจ้าของโรงเรียนใช่มะ -_-“

“.........O_O” นายทีมทำหน้าตกใจทันที -_-

“นี่มันอะไรกันดาร์ลิ้ง   หมอนี่เป็นใครกัน   แล้วมันจะมาไล่ฮันนี่ออกจากโรงเรียนนี้งั้นหรอ   ผอ. ที่นี่เป็นคนยังไงนะ   ไม่รู้จักสั่งสอนนักเรียนโรงเรียนตัวเองเลย   ปล่อยให้พูดจา ทุ เ ร ศ แบบนี้ได้ไงเนี่ย   ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ พี่ขอตัวก่อนนะ   จะไปสั่งสอนมันซะหน่อย” ไอ้บอยพูดรั่วและเร็วจนฉันฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง   แต่พอจะรู้ว่าไอ้บอยมันโมโห ผอ. ที่ไม่สั่งสอนนายทีมให้ดี   ปล่อยให้มาว่าฉันแบบนี้ได้ไงกัน   ประมาณเนี่ย -_-

“นายจะไปไหนบอย” จู่ๆ ก็มีเสียงปริศนาโผล่ขึ้นมาทำให้เราทุกคนหันไปหาต้นเสียง

“ปะ...ป่าวฮะพี่แบงค์   ผมแค่จะไปหา ผอ. เฉยๆ ฮะ” ไอ้บอยดูเจี๋ยมเจี้ยมลงทันตา   แต่นั่นมันพี่แบงค์นี่ O_O อยากจะกรี๊ดเป็นภาษาอังกฤษ   กี๊สสสสสสสสสสสสสสสส!!! >O<

“พี่แบงค์!!!!!!! >O<” ฉันพูดก่อนที่จะกระโดดกอดพี่แบงค์   ซึ่งดูเหมือนว่าพี่แบงค์จะเตรียมตัวอ้าแขนรับฉันไว้อย่างดี

“ว่าไงยัยหนูเล็ก   มีอะไรฮึ   หรือว่าคิดถึงพี่มากเลย” พี่แบงค์พูดได้หน้าตายมาก -_-

“ใช่ค่ะ   หนูคิดถึงพี่แบงค์มากเลย   ก็ก่อนหนูจะย้ายมาอยู่นี่หนึ่งอาทิตย์   พี่แบงค์ไปต่างจังหวัดนี่คะ   แล้วนี่เพิ่งจะกลับมาล่ะสิ   ถึงมาหาหนูได้”

“อืม...ใช่แล้ว   พี่เพิ่งกลับจากต่างจังหวัดมา   แล้วรู้มั้ยว่าพี่ซื้ออะไรมาฝาก   แต่นแต๊น!   นี่ไงคะ” แล้วพี่แบงค์ก็ชูของที่อยู่ในมือขึ้นมาโชว์   ฉันหยิบขึ้นมาดู   ปรากฏว่ามันคือสร้อยไข่มุกที่ฉันอยากได้มานาน O_O

“ว้าว...สร้อยไข่มุกนี่คะพี่แบงค์   หนูอยากได้มานานเลย   ขอบคุณมากค่ะพี่แบงค์” ฉันพูดก่อนจะกระโดดหอมแก้มพี่แบงค์ไปฟอดใหญ่   ท่ามกลางความตกใจของผู้คนที่เป็นแฟนพันธุ์แท้ของพี่แบงค์และไอ้บอย -_-

“ขี้โกงอ่ะฮันนี่   พี่ก็คิดถึงเธอเหมือนกันนะ    แล้วดาร์ลิ้งหอมแก้มพี่แบงค์คนเดียวได้ไงล่ะ   พี่ไม่เห็นได้รางวัลบ้างเลย   งอนแล้วด้วยฮึ” ไอ้บอยพูดอย่างคนน้อยอกน้อยใจที่ถูกเสียเปรียบ   ฉันล่ะอ่อนอกอ่อนใจนายคนนี้จริงๆ เลย

ฉันเดินเข้าไปหาบอยแล้วเขย่งไปหอมแก้มบอยทั้งสองข้าง

“ว้า...อย่างนี้เค้าก็ไม่ยุติธรรมกับพี่แบงค์เหมือนกันสิ   งั้นเค้าคงต้องไปหอมแก้มพี่แบงค์เพิ่มอีกข้างแล้วล่ะ   พี่แบงค์มาหาหนูหน่อยสิคะ” ฉันหันไปเรียกพี่แบงค์แต่บอยก็ขัดขึ้นก่อน

“ไม่หรอกบี   บียุติธรรมที่สุดเลย ^O^” หนอย...พอได้เปรียบหน่อยก็บอกว่ายุติธรรมเชียวนะยะพ่อคุณ

“เอาล่ะๆ อย่าเพิ่งมาเล่นกันเลยบอย   เอ่อ...บีช่วยไปซื้ออะไรมาให้พี่หน่อยได้มั้ย   พี่หิว” พี่แบงค์พูดหน้าตาเฉย   พลางทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ข้างๆ ตัวที่ฉันนั่ง

“เอ่อ...พี่แบงค์คะ” ท่ามกลางความเงียบ   ทรายเป็นผู้ทำลายความเงียบ

“อ้าว...น้องทรายนี่เอง   ถึงว่าคุ้นๆ หน้าอยู่เหมือนกัน   อืม...รู้จักบีแล้วใช่มั้ย   นี่ไงล่ะน้องสาวที่ผมพูดถึง   ยังไงก็ฝากดูแลด้วยนะครับ   แล้วถ้าหากน้องผมเป็นอะไรขึ้นมาล่ะก็   น้องคงรู้นะครับว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้ ^^” ฉันอยู่กับพี่แบงค์มาเกือบยี่สิบปี   ฉันเพิ่งจะเข้าใจเดี๋ยวนี้เองว่าทำไมพี่แบงค์ถึงได้ฉายา ‘เทพบุตรมาร’

“ระ...รู้ค่ะ   เดี๋ยวทรายจะดูแลบีให้เองค่ะ   ไม่ต้องห่วง”

“ขอบคุณครับ ^-^ อ้าว...บี   มายืนบื้ออะไรล่ะ   ไปซื้อข้าวมาให้พี่กินสิ   หรือว่าจะปล่อยให้พี่หิวตายหา!   แล้วนายล่ะบอย   จะยืนให้เมื่อยอยู่ทำไม   มานั่งนี่สิ   หรือว่าเป็นริดสีดวงตรง ก้ น น่ะถึงได้นั่งไม่ได้” อ๊ากกกกกก!!! >O< เมื่อตะกี้ที่ฉันพูดว่าคิดถึงพี่คนนี้   ฉันขอถอนคำพูดเดี๋ยวนี้เลย   เพราะตอนนี้ฉันชักเกลียดพี่คนนี้จริงๆ อ๊ากกกกกก!!! ไอ้เทพบุตรมาร!!! >O<