เพราะเธอคือคนในดวงใจ

ลำดับตอนที่ #2 : อดีตที่ฝังลึกของนายหน้าหล่อ -_-

ตอนนี้ฉันกับนายหน้าหล่ออยู่ตรงบริเวณทางเข้าหน้าหอหญิง -_-

“นี่นาย...วางฉันลงตรงนี้เถอะ   เดี๋ยวนายก็ถูกยำหรอก   เป็นผู้ชายดันเข้าหอหญิง   ไม่กลัวถูกยามจับโยนออกมาหรอ =_=” 

“ไม่กลัว   เพราะว่าฉันเป็นหลานเจ้าของโรงเรียน ^O^” นายนี่หนิ   ชอบใช้อำนาจในทางที่ผิดจริง -_-

แล้วนายนี่ก็อุ้มฉันเดินตรงมาทางหอหญิง   ยามหน้าประตูเห็นหน้านายหน้าหล่อก็รีบวิ่งเข้ามาหาทันที 

“คุณชายมาทำอะไรที่นี่ครับ”

“ไม่มีตาหรือไง   ฉันก็กำลังพาผู้หญิงของฉันเข้าหอน่ะสิ   จะทำไม   มีปัญหาอะไรมิทราบ -_-“ 

“เอ่อ...-O- มะ...ไม่มีอะไรครับ   เชิญครับ” ก๊ากกกๆๆๆ ดูหน้าลุงยามสิ   หน้าเหวอไปเลย   แต่...เอ๊ะ   เมื่อกี้นายนี่พูดว่าอะไรนะ

“นี่...นาย   เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ   ผู้หญิงของนายหรอ?   ฉันไปเป็นผู้หญิงของนายตั้งแต่เมื่อไหร่ฮะ!!! >O<” 

“ก้อ...ตั้งแต่ที่เธอยอมให้ฉันอุ้มแล้วพาเธอมาที่นี่ยังไงล่ะ ^^”

“อ๊ายยยยยยยยยยยยยย!!!   ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ   อีตาบ้า >O<” 

ฉันทั้งดิ้น   ทั้งร้อง   แต่ก็ไม่มีผู้ใดยอมให้ความช่วยเหลือฉันซักคน TT^TT

แต่แล้วคนสวยมักจะโชคดีอยู่เสมอ ^O^ จู่ๆ ก็มีเสียงสวรรค์ดังมาจากข้างหลังของพวกเรา   โอ้...ขอบคุณพระเจ้า Y_Y 

“เฮ้ย!!! นั่นมันยายบีนี่นา   ยายบี!!! >O<”

“จีนนนนนนนนนนนน~” ฉันร้องเรียกจินด้วยความรู้สึกซาบซึ้งที่เธอเข้ามาได้จังหวะมากๆ 

แล้วจินก็วิ่งมาทางพวกเราด้วยความเร็วสูง   พอมาถึงจินก็แว้ดขึ้นทันที -_-

“ยายบ้าเธอหายไปไหนมาฮะ!   ฉันบอกแล้วไม่ใช่หรอว่าให้รออยู่เฉยๆ แล้วนี่นายเป็นใครล่ะเนี่ย   ทำไมถึงมาอยู่กับบีได้   แล้วเธอเป็นอะไรเนี่ย   ทำไมถึงยอมให้ใครที่ไหนก็ไม่รู้อุ้มอยู่เนี่ยฮะ! >O< ขาไปโดนอะไรมาหรือไง   ถึงเดินเองไม่ได้เนี่ย   อ้าว...ขาเธอเป็นอะไรล่ะเนี่ยทำไมมีผ้าพันแผลอยู่ล่ะ   หรือว่าขาเธอเป็นอะไรจริงๆ เนี่ย   เฮ้ย!   เมื่อตะกี้ฉันไม่ได้แช่งนะ   แต่มันเป็นอยู่แล้วใช่มั้ย   ฉันไม่เกี่ยวใช่มั้ย   ตอบฉันมาสิบี   ว่าไม่ใช่เพราะว่าฉันแช่งเธอ   เธอถึงได้เป็นแบบนี้   บอกฉันมาสิว่าไม่ใช่   บอกมาสิ!!! TTOTT” 

จินร้องโวยวายออกมาเมื่อเห็นขาของฉัน -_-

“เอ่อ...นี่จิน -_- ขาฉันมันแพลง   นายนี่เห็นก็เลยช่วยอุ้มฉันมาส่งนี่ไงล่ะ   ใช่มั้ยนาย   เฮ้ย   ช่ายม้าย...จ๊ะสุดหล่อ ^O^+++” ประโยคสุดท้ายฉันหันไปพูดแกมขู่นิดๆ กับนายหน้าหล่อ   ถ้านายไม่ตอบจินก็คงไม่เชื่อฉันหรอก -_- 

“เอ่อ...จะ...จริงจ้ะ -O- จริงที่ซู้ดเลยจ้ะ   แหะๆๆ >_<”

“หรอ...หรอ...งั้น   นายก็ปล่อยเพื่อนช้านได้แล้ว!!! >O<” พูดจบจินก็กระชากแขนฉันทันที   นายหน้าหล่อเห็นดังนั้นจึงค่อยๆ วางฉันลงอย่างแผ่วเบา =O= 

“เออ...ใช่   แล้วเมื่อกี้เธอไปหาใครมาหรอจิน”

“เอ่อ...ก็...คือ...ฉันไปหาพี่สาวคนหนึ่งมาน่ะ”

“เธอมีพี่สาวด้วยหรอ O_o” 

“เอ่อ...ที่จริงก็ไม่ใช่พี่สาวแท้ๆ หรอก   คือว่า...พี่เค้าเป็น...” 

“อ้าว...นั่นบีนี่ O_O”

ฉันหันหน้าไปตามเสียงเรียก   เอ๊ะ...นั่นใครน่ะ O_o 

“เอ่อ...พี่คะ   พี่เป็นใครหรอคะ”

“อะไรกันบี   ไม่ได้เจอกันไม่กี่ปีลืมฉันแล้วหรอยะ” 

ก็ใช่สิยะ...ฉันคิดในใจ

“อ้าว...พี่สกาย   พี่รู้จักกะบีด้วยหรอคะ O_O” จินถามอย่างตกใจ   เอ๊ะ...เมื่อกี้แกบอกว่าไงนะจิน 

“ก็ใช่น่ะสิ   จินจำได้ป่ะ   ที่ฉันเคยพูดถึงเด็กข้างบ้านที่มีพี่ชายหล่อๆ ให้แกฟังอ่ะ   จำได้ป่ะ   คนๆ นั้นก็คือยัยปลาทองคนนี้ไงล่ะ”

“อ้าว...ป้า   พูดงี้เดี๋ยวสวยหรอก   หนอย...ว่าคนอื่น   แต่ไม่ยอมดูตัวเองเล้ย   ยัยปากจัด!” 

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!! >O< ยายบี!!!”

“นี่บี...เธอไปว่าพี่เค้าทำไม   ดูสิพี่เค้าโกรธใหญ่เลยนะ   ขอโทษพี่เค้าสิบี” 

“ทำไมฉันต้องขอโทษด้วยล่ะจิน   ก็ในเมื่อเจ๊คนนี้เค้าว่าฉันก่อนหนิ   จริงมั้ยคะเจ๊ปากตลาด ^^”

“อ๊ายยยยยยยยยย!!!   ยัย...ยัย...ยายบี   แกจำฉันได้แล้ว   กรี๊ดดด!!!   ดีใจจังเลย >O<” พูดจบป้าก็รีบดึงตัวฉันเข้ามากอดด้วยดีใจ -_- 

“โอ๊ย!   เจ๊กาย   เบาๆ หน่อยจิ   ขาฉันเจ็บอยู่นะ -_-“ ฉันเตือนเจ๊กาย   ก่อนที่เจ๊แกจะทำอะไรไปมากกว่านี้

“อ้าว...นี่ขาไปโดนอะไรมาล่ะบี   ใครทำแก   บอกฉันมาเดี๋ยวนี้เลยนะ   ฉันจะได้ฟ้องเสี่ยของแก   ว่ามีคนมาทำให้น้องหนูสุดที่รักของพวกเค้าต้องบาดเจ็บ ^^” 

“O_o” นี่คือสีหน้าของจิน

“O_O” นี่คือสีหน้าของนายหน้าหล่อ 

“Y_Y” นี่คือสีหน้าของฉันเอง

ซวยแล้วตรู -_- 

“บะ...บี   หระ...หรือว่า   เธอ...โอย   ฉันเลือกคบเพื่อนอย่างนี้ได้ไงเนี่ย   โอย...ตาย   ตาย -O-”

“นี่...มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะจิน   ฉันไม่ได้ทำอาชีพที่ทุเรศขนาดนั้นนะ   เสี่ยที่เจ๊กายพูดน่ะ   หมายถึงพวกพี่ๆ ของฉันตะห่างล่ะ   ใช่มั้ยเจ๊   ใช่มั้ย   ช่ายม้ายยยยยย~ >O<” ฉันรีบอธิบายทันที   ไม่งั้นฉันต้องเสียเพื่อนอีกแน่ๆ เลย T_T 

“เอ...ใช่รึป่าวน้า...หรือว่าไม่ใช่เอ่ย”

“อย่ามาล้อเล่นแบบนี้นะ   พี่   บอกจินสิว่าเสี่ยที่พี่พูดถึงน่ะ   หมายถึงพี่ๆ เค้าน่ะ   บอกไปสิพี่ TTOTT เค้าไม่อยากเสียเพื่อนอีกแล้วนะพี่   บอกไปสิพี่   บอกไปสิ   ฮือ...อ   ฮือๆๆๆ TT_TT” 

“เฮ้ย!   บีเป็นอะไรน่ะ O_O ฉันแค่ล้อแกเล่นเองนะ   โอ๋ๆ อย่าร้องนะเดี๋ยวถ้าเสี่ยแก   เอ้ย...พี่ๆ แกรู้ว่าฉันทำให้แกร้องให้ฉันตายแน่ๆ เลย   โอ๋ๆ อย่าร้องนะ   นี่จิน   แกเข้าใจมั้ยว่าเสี่ยที่ฉันพูดน่ะหมายถึงพวกพี่ๆ ของบีเค้า   เข้าใจมั้ย...ตอบสิโว้ย >O<” เจ๊กายตะคอกใส่จิน   อย่างหัวเสีย -_-

“อ๊ะ...เอ่อ...จ้ะ...เข้าใจแล้วจ้ะ   ฉันเข้าใจทุกๆ อย่างแล้วจ้ะ   อย่าร้องไห้นะบี   ฉันขอโทษที่พูดไปแบบนั้น   ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะ   อย่าร้องไห้เลยนะบี” 

“ช่ายๆ บี   หยุดร้องไห้ได้แล้วนะ   ร้องไห้มากๆ เดี๋ยวตาจะบวด   แล้วก็แดงด้วยนะ   หยุดร้องไห้นะคนดี   โอ๋ๆๆ” เจ๊กายพยายามที่จะปลอบให้ฉันหยุดร้องไห้   แต่ฉันก็ยังไม่ยอมหยุดร้องซักที -_-

“นี่!   พวกเธอทำอะไรกันเนี่ย   ไม่เห็นฉันอยู่ในสายตาเลยหรือไงฮะ! >O<” จู่ๆ นายหน้าหล่อก็ตะโกนขึ้นมา   เป็นเหตุทำให้นักเรียนคนอื่นๆ หันมามองพวกเราเป็นตาเดียว -_- 

“อ้าว...ทีม   มาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะเนี่ย   ทำไมพี่ไม่รู้เลยล่ะ” ไม่ยุติธรรม   ไม่ยุติธรรมที่สุดเลย   เจ๊กายเรียกแทนตัวเองว่า ‘พี่’ กับนายหน้าหล่อที่ชื่อทีม   แต่กับพวกเราเจ๊ดันแทนตัวเองว่า ‘ฉัน’ -_-

“มาก่อนพี่อีก   แล้วนี่มันอะไรกันเนี่ย   พี่สกาย   พี่เป็นพี่ที่นิสัยแย่เอามากๆ เลยนะ   ทำให้รุ่นน้องร้องไห้ได้ยังไงกันเนี่ย” ไม่พูดป่าวนายทีมดันดึงตัวฉันเข้ามากอดต่อหน้าสาธารณะชน O_O “เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย   หยุดร้องไห้ได้แล้วนะ   โอ๋ๆ นิ่งเสียคนดี” 

โอ้ว...พระเจ้า   ฉันอยากจะบ้าตาย   นายนี่กอดฉันยังไม่พอ   แต่นายนี่ยังเอามือมาลูบหัวฉันเหมือนหัวหมา (?) พร้อมคำปลอบต่างๆ นาๆ เป็นเหตุให้ทุกคนที่อยู่ในบริเวณรัศมีห้าร้อยเมตรนี้   ต่างกลายเป็นก้อนหินภายในพริบตา (!)

“เฮ้ย!   ตาบ้า   ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ   ฉันบอกให้ปล่อย!!!!!! >O<” 

พลั่ก!!!!!!

ฉันผลักนายนี่ออกไปด้วยแรงทั้งหมดที่เหลือ   พอนายนี่ล้มลงไปกองอยู่บนพื้น   ฉันก็คว้ามือจินวิ่งออกไปจากตรงนั้นด้วยอัตราความเร็ว หนึ่งร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมง -_- 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“เฮ้ย!   นี่ยายบ้ากลับมาเดี๋ยวนี้นะ   โอ๊ย!! ผลักมาได้   แรงคนหรือแรงค-วายวะ” ผมบ่น 

“กรี๊ดดดดดด!!! >O< เธอดูสิพี่ทีมถูกยายบ้าผลักอ่ะ   โธ่ๆๆ จะเจ็บมั้ยเนี่ย   ยายบ้านั่นก็ผลักซะแรง   ดูสิกางเกงของพี่ทีมเลอะดินหมดแล้วด้วย”

“จริงด้วยอ่ะ   อ๊ายยยยยยยย!!!    พี่ทีมน่าสงสารจัง” เฮ้อ...ผมเบื่อผู้หญิงพวกนี้จังเลย 

ผมค่อยลุกขึ้นพลางปัดฝุ่นที่ติดกางเกงออก

“ทีมจ๊ะ   เอ่อ...พี่ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยจ๊ะ” พี่สกาย   ประธานหอพักหญิงเอ่ยขึ้น 

“อะไรฮะ” ผมถาม

“เอ่อ...ทีมไปรู้จักกับ...บีได้ยังไงจ๊ะ” 

“...” ผมไม่ตอบแต่กลับมองหน้าพี่สกายแทน

“เอ่อ...ถ้าไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอกก็ได้จ้ะ   พี่ไม่ได้บะ...” 

“เธอชื่อ ‘บี’ ใช่มั้ยฮะ” ผมขัดขึ้นมา

“เอ่อ...ชะ...ใช่แล้วจ้ะ -O- ทำไมหรอจ๊ะ” 

“...” ผมมองหน้าพี่สกายอีกครั้ง

“เอ่อ...-O- คือว่า...เอ่อ...คือ...” พี่สกายพูดอย่างติดๆ ขัดๆ 

“ผมเจอบีที่สวน ‘กุสุมาลย์’ ของผม   เธอกำลังเจ็บข้อเท้าผมเลยช่วยเอาไว้   ก็เท่านั้นแหล่ะ”

“เอ่อ…-O- อ้อ...อือ   เข้าใจแล้วจ้ะ” 

“ถ้าไม่มีอะไร   ผมกลับล่ะ” ผมกำลังจะหันหลังแล้วเดินจากไป    แต่ทว่า...เสียงหนึ่งกลับทำให้ผมหยุดการกระทำนั้นลง

“เฮ้!   ทีม   นายมาทำอะไรตรงนี้เนี่ย” 

“ปะ...ป่าวหรอกจ้ะทราย   เราแค่...เดินเล่นน่ะจ้ะ”

“งั้นหรอ...นึกว่ามาหาฉันซะอีก   ว้า...แย่จัง” 

ทราย...ผู้หญิงคนเดียวที่เป็นเพื่อนสนิทผม   และเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผม...รัก

~~ห่างกันเพียงเอื้อมมือ   แต่มันคือแสนไกล   ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท   ยิ่งไม่สิทธิจะบอกไป   ห่างกันเพียงมือ   แต่มันคือแสนไกล   ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท   ยิ่งไม่สิทธิจะบอกไป   ว่ารักเธอ…~~ (เพลง : เพื่อนสนิท   ของ   Endorphine) 

ใช่ครับ...ผมก็เหมือนเพลงเมื่อกี้   ผมบอกว่ารักทรายไม่ได้   เพราะว่าพวกเราเป็นเพื่อนสนิทกัน   ถ้าผมบอกไป   ทรายก็จะไม่เหมือนเดิม   ทรายก็จะเปลี่ยนไป...

พวกเรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ ผมจึงรู้จักนิสัยเธอดี   เธอเป็นพวกที่จัดว่าค่อนข้างขี้อาย   หมายถึง   ถ้ามีคนมาสารภาพรักกับเธอ   วันรุ่งขึ้นเธอก็จะค่อยๆ ทำตัวห่างเหินขึ้นทันที   พอสบตากันเธอก็จะหน้าแดงแล้วรีบหลบสายตาทันที (พูดเหมือนเคยโดน -_-) 

ผมเลยไม่กล้าสารภาพรักกับเธอ   เพราะผมกลัว   ผมกลัวเหลือเกิน

แต่แล้ววันหนึ่งใจผมก็แตกสลายลงทันที   เพียงเพราะคำพูดของเธอ... 

“ทีมจ๋า...ทำอะไรอยู่จ๊ะ ^^” เสียงของทรายดังขึ้นขณะที่ผมกำลังอ่านนิตยสาร

“อ่านนิตยสารอยู่จ้ะ   ทรายมีอะไรกับเราหรอ” 

“ป่าวหรอกจ้ะ   เอ่อ...ฉันขออ่านด้วยได้มั้ย”

“ได้สิ” หน้าของทรายเริ่มปรากฏรอยยิ้มที่เอาชนะใจผมได้ทุกครั้งที่ได้มอง 

“ไหนๆ อ่านอะไรอยู่เอย   เอ๋...นะ...นี่มัน   นี่มัน...” เสียงของทรายสั่นอย่างเห็นได้ชัด

“อะไรหรอทราย   เป็นอะไรไป” ผมรีบถามทันที 

“ทีม...นะ...นายดูนี่สิ...” ทรายยกนิตยสารเล่มนั้นขึ้นมาพลางชี้ให้ผมดูสิ่งที่เธอต้องการ

“เอ๋...นี่มันแบงค์   พิพัฒน์    กิจเจริญวรประเสริฐ   นี่   ทำไมหรอ” ผมถามออกไป   เพราะไม่เข้าใจสิ่งที่เธอต้องการให้ผมดู 

“ก็ใช่น่ะสิยะ   เนี่ยพี่แบงค์ของฉันแท้ๆ กรี๊ดน่ารักจัง   อ๊าย...หล่อด้วยอ่ะ” ทรายพูดไปกรี๊ดไป   ซึ่งมันทำให้ผมรำคาญที่เธอเห็นคนอื่นหล่อกว่าผม -_-

“แล้วทำไมล่ะ” ผมถามออกไปอย่างรำคาญ 

“ต๊าย...นี่ฉันยังไม่ได้บอกนายอีกหรอเนี่ย   ว่าพรุ่งนี้ฉันจะต้องไปดูตัวกับพี่แบงค์นี่แหล่ะ   กรี๊ดตื่นเต้นจังเลย”

“ว่าไงนะ!   ทรายนี่เธอจะไปดูตัวกับใครนะ” ผมถามออกไปอย่างรวดเร็ว   โอ้...ไม่นะ   ทรายจะดูตัว   โอว...พระเจ้า 

“หูหนวกหรือไงยะ   ฉันก็บอกว่าฉันจะไปดูตัวกับพี่แบงค์น่ะสิ   เนี่ยต้องขอบคุณคุณพ่อนะเนี่ย   ที่จัดการทุกอย่างให้ฉัน   เนี่ยพอถึงพรุ่งนี้นะ   ฉันจะ...” แล้วเธอก็พูดต่อไปเรื่อยๆ

ตอนนี้หัวใจของผมแตกสลายลงทันที   เพราะผมรู้   ผมรู้ว่าเธอชอบนายแบงค์มาก   เธอเป็นแฟนพันธุ์แท้ตัวจริงเสียงจริง   เธอรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับนายแบงค์   ไม่ว่าประวัติ   ชาติกำเนิด   หรือแม้กระทั่งที่อยู่เธอก็รู้ -_- 

“ทีม...ฉันจะทำยังไงดีล่ะ   ฉันชักจะรักเขามากขึ้นทุกวันแล้วล่ะ”

“…” ผมไม่ตอบ   แต่กลับก้มหน้าลงมองพื้น   ผมไม่อยาก   ไม่อยากจริงๆ   ไม่อยากให้วันนี้เกิดขึ้นเลย 

‘ทีมจ๋า’ เสียงที่คอยเรียกผมยามที่เธอต้องการประจบ

‘ทะ...ทีม...’ เสียงสั่นๆ ที่คอยเรียกผมเพราะเธอกำลังกลั้นเสียงหัวเราะ 

‘ทีม!’ เสียงที่คอยตะโกนด่าว่าผมต่างๆ นาๆ

‘ทีม...’ เสียงที่เคยร้องอ้อนวอนผม 

สิ่งที่เคยเป็นของผมมาตลอด   แต่บัดนี้...มันกำลังจะกลายเป็นของคนอื่น

แต่ผมยอมทน   ผมทนได้   กับเรื่องแค่ผมทนได้ Y_Y   ผมทนได้จริงๆ 

ผมขอแค่ให้ผมได้คอยเฝ้ามองเธอตลอดไปอย่างนี้ก็พอแล้ว   ผมขอแค่นี้จริงๆ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ 

แฮกๆ ตอนนี้...เราก็มาอยู่ในห้องพัก...แฮกๆ จนได้   แฮกๆ =_= 

“ยายบ้า   เกิดบ้าอะไรขึ้นมาล่ะเนี่ย   จู่ๆ ก็ลากฉันวิ่งขึ้นมาอย่างนี้   ฉันเหนื่อยนะ” พอเราเข้ามาในห้องพักปุ๊บ   จินก็เริ่มบ่นปั๊บ

“เอาเถอะน่า   ไหนบอกว่าเป็นเทพไง   ทำไมเหนื่อยล่ะ” ฉันพูดพลางล้มตัวลงนอนบนเตียง 

“ก็ฉันยังไม่ทันตั้งตัวเลยนะยะ   แล้วระยะทางระหว่างทางเข้าหอ   กับห้องพักเราน่ะ   มันไกลใช่เล่นเลยนะ” จินยังไม่เลิกบ่น -_-

“เหอะน่า...ขี้บ่นจริงเชียว   ระวังจะแก่เร็วกว่าฉันนะ” ฉันเตือนจินด้วยความหวังดี 

“ไม่ต้องมาเตือนฉันหรอกน่า   ยังไงๆ ฉันก็สวยกว่าเธอเยอะ”

“...” เอ่อ...-_- จินจ๊ะ   เธอใช้ส่วนไหนดูหรอว่าเธอสวยกว่าฉันน่ะ 

“เฮ้อ...เหนื่อยจัง   เหนื่อยแล้วมันหิวน้ำ   บีเธอจะเอาด้วยมั้ย” จินยื่นขวดน้ำให้ฉัน   ฉันรับพร้อมขอบคุณเบาๆ

“เออนี่บี   เธอได้อยู่ห้องไรอ่ะ” จู่ๆ จินก็ถามขึ้น 

“ห้อง 2 อ่ะ   แล้วจินล่ะอยู่ห้องไร” ฉันถามกลับ

“อืม...ห้องเดียวกับเธอน่ะแหล่ะ” จินตอบพลางกระดกน้ำเข้าปาก 

“หรอๆ นี่จินพรุ่งนี้ก็เปิดเรียนแล้วใช่มะ   งั้นเดี๋ยวเรานั่งด้วยกันนะ ^^”

“ตามใจสิ” 

“เย้!   จินน่ารักที่สุดเล้ย! ^O^” ฉันพูดพลางกระโดดกอดใส่จิน   จนจินหงายหลังล้มลงบนเตียงไปเลย

“โอ๊ย!   ยัยบ้า   กระโดดมาทำไมเนี่ย” จินร้องโวยวายทันที 

“ก้อ...มันดีใจนี่นา   ฉันผิดตรงไหนอ่ะ” ฉันพูดเสียงอ่อยๆ (ซึ่งที่จริงแล้วเป็นเพียงการแสดง -_-) พอจินได้ยินเข้าก็ใจอ่อนทันที

“ปะ...ป่าวหรอกบี   เธอไม่ผิดหรอก   ฉันผิดเองที่พูดออกไปอย่างนั้น   ฉันขอโทษนะ   อย่าร้องไห้นะบี” จินรีบพูดออกมาทันทีเมื่อเห็นตาของฉันเริ่มมีน้ำตามาคลอๆ อยู่ (ซึ่งมันก็คือการแสดงอีกน่ะแหล่ะ -_-) 

“จริงหรอจิน   เราไม่ผิดใช่มั้ย   จินไม่ได้โกหกเราใช่มั้ย   อ๊าย...จินใจดีที่สุดเล้ย ^O^” ฉันพยายามปั้นหน้าให้ดูน่ารักที่สุดเท่าที่จะทำได้ (ซึ่งมันก็คือการแสดงอีกเช่นเคย -_-) แหม...ฉันนี่ตอแหลเก่งจริง – จริ๊ง ^^

“เอ่อ...จ้ะ -_- งั้นบีจ๊ะ   เธอช่วยถอยไปหน่อยได้มั้ยจ้ะ   คือว่า   มันหนักเฟ้ย! >O<” จินร้องโวยวายอีกครั้ง -_- 

ฉันยอมลุกออกแต่โดยดี   แล้วกลับไปนั่งบนเตียงของตัวเอง   เฮ้อ...หวังว่าจินคงนอนไม่กรนหรอกนะ -_-