เพราะเธอคือคนในดวงใจ

ลำดับตอนที่ #1 : การเจอกันครั้งแรก (แบบพิสดาร)

สวัสดีค่ะ   ฉันชื่อบี   คะ   ฉันเป็นนักเรียนที่เพิ่งย้ายเข้ามาใหม่ค่ะ   เหตุผลน่ะหรอคะ   ก็เพราะว่าฉันเป็นพวกเข้ากับคนยากมากกกก T_T    เลยไม่มีเพื่อน   แหะๆ   พวกพี่ๆ เลยจับฉันย้ายโรงเรียนเป็นประจำจนฉันชักเบื่อแล้วอ่ะ   จะบ่นก็ไม่ได้   พวกพี่ๆ ดุกันจะตายไป T^T   เลยต้องตามใจ   แต่พวกพี่ๆ ก็รักฉันนะ ^^ ก็เพราะว่าฉันเป็นน้องคนสุดท้องไงคะ ^O^

“บีจะให้พี่เข้าไปเป็นเพื่อนมั้ย”พี่บีมถามฉัน

“ไม่เป็นไรค่ะ   โธ่...พี่บีมกะแค่เดินเข้าไปในโรงเรียนเนี่ย   เค้าจะเดินไม่ได้เชียวหรอฮะ   เป็นห่วงเกินเหตุอ่ะป่าวพี่ -_-“

“เออๆ -_- ถ้าเข้าเองได้ก็ดี   แล้วถ้ามีอะไรก็โทรมาหาพี่ได้ทุกเมื่อนะ”

“ค่า...-_-“

พอฉันลงจากรถพี่บีมก็ขับรถออกไปด้วยความเร็วสูง   ฉันไม่เข้าใจเลย   ว่าพี่บีมจะรีบไปตายที่ไหน -_-

เอาล่ะๆ ตอนนี้ฉันกำลังเดินเข้าโรงเรียนไปด้วยท่าทีที่สง่าผ่าเผย   โอ้...OoO   ทำไมตึกเรียนเยอะงี้ล่ะ   สูงก็สูง   คิดถูกคิดผิดป่าวเนี่ยที่เข้ามาในโรงเรียนประจำอ่ะ -_-

“นี่ๆ เธอหน่ะ   ใช่ พิณนภา   รึป่าว”ป้าคนหนึ่งถามฉัน   โอ้...ทำไมป้าหน้าแก่จัง   ไม่เรียกว่าป้าแล้ว เรียกยายเลยดีกว่า ^^

“ใช่ค่ะ”ฉันตอบยายแกไป

“ฉันเป็นอาจารย์ของที่นี่นะ   ผอ.เค้าให้ฉันมาพาเธอไปมอบตัวหน่ะ   ตามมาสิ”หา! O_O   ยายคนนี้เป็นอาจารย์หรอกหรอ   ดูไม่เห็นเหมือนอาจารย์เลย   เกษียณงานได้แล้วมั้งยาย -_-

ฉันเดินตามอาจารย์ยายไป (ก็เค้าไม่ยอมบอกชื่อหนิ) ทำไมโรงเรียนมันใหญ่งี้วะ   เดินเมื่อยขาแย่เลยว่ะ

และแล้วก็ถึงห้องปกครองซักที   เฮ้อ...-_- ปวดขาแล้วอ่ะ

“ปีนี้มีนักเรียนเข้าใหม่เพียงสามคนเท่านั้นนะ   พวกเธอก็สนิทกันไว้ล่ะ   ระวังจะไม่มีเพื่อน”อ้าว...’จารย์พูดงี้เดี๋ยวมีเฮ   มาหาว่าฉันไม่มีเพื่อน   แต่...มันก็จริงแหล่ะ -_-

“สวัสดีนะฉันชื่อ   บี   ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ”ฉันทักทายเพื่อนคนหนึ่งที่นั่งก่อนอยู่นานแล้ว (รึป่าว?)

“หวัดดี”เธอคนนั้นตอบกลับ   เออ -_- นี่...หวัดหน่ะ   มันไม่ดีนะ -_-

“เธอชื่อไรหรอ”ฉันถาม

“หมี”หมีตอบ   เออ...ฉันรู้สึกว่าเราคงเข้ากันไม่ได้หรอกนะ   ฮือๆ T_T   จะไม่มีเพื่อนอีกแล้ว

“เอาล่ะ พิณนภา จุฑามาตร กับ มยุรี   พวกเธออยู่ที่นี่ก่อนนะ   เดี๋ยวฉันมา”พูดจบ ‘จารย์ยายก็เดินออกไปนอกห้อง

“เฮ้อ...ไปได้ซะที   นี่ยัยหมี   เธอรู้ป่ะว่า ‘จารย์ยายเค้าชื่อไร”ฉันหันไปถามหมี

“ ‘จารย์ยาย -_- ใครอ่ะ?”หมีถามกลับ

“ก็ ‘จารย์คนเมื่อกี้ไง   หน้าแก่ไปหน่อย (ไม่หน่อยแล้วล่ะ) เลยเรียกยายอ่ะ   มีไรป่ะ -_-“

“นี่...บี   เราสนิทกันจนถึงพูดจากันแบบนี้เลยหรือไงวะ”หมีถามพลางลุกขึ้น   จะว่าไปแล้วยัยหมีนี่ก็สูงดีหนิ   น่าจะประมาณ 170 ต้นๆ ล่ะมั้ง   เผอิญฉันสูง 160 ปลายๆ เองอ่ะ   เลยคิดว่าไม่ค่อยสูงเท่าไร

“ทำไม   ฉันจะพูดอย่างเนี่ย   ใครจะมาห้ามฉันฮะ   มันผิดกฎหมายข้อไหนมิทราบ -_-“ฉันถามพลางเท้าสะเอว   ตอนนี้ฉันเริ่มอารมณ์เสียแล้วนะเนี่ย

“โธ่...ยัยผู้ดีตีนแดง   ทำมาเป็นพูดจาอวดดี   พออยู่ต่อหน้าอาจารย์ก็ทำเป็นกระแนะกระแหน   พออาจารย์ไปแล้วก็ทำมาเป็นอวดดี   อย่างนี้มันหน้าจับตบซักทีดีมั้ยเนี่ย”หมีพูดจบก็ง้างมือขึ้นทำท่าจะตบฉัน   แต่ฉันไม่กลัวหรอก   ฉันเลยง้างมือทำท่าจะตบใส่ยัยนี่บ้าง

“เอาสิ   เอาเลย   ตบฉันเลยสิ   แล้วฉันรับรองว่าเธอจะไม่โดนตบคืนแค่ทีเดียวแน่ -_-+++”

“กรี๊ดดดดดดด!!! >O< ยัยบ้านี่เธอกล้าท้าฉันหรอ    เธอรู้มั้ยว่าพ่อฉันเป็นใครฮะ”ยัยหมีเอานิ้วชี้มาที่ตัวฉัน

“เอ้า...พ่อเธอก็เป็นผัวแม่เธอไง   โธ่...แค่นี้ก็ไม่รู้”ฉันตอบอย่างไม่แยแส

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!!! >O< เธอ...เธอ”ยัยหมีวี๊ดว้าย   เนื้อตัวสั่นไปหมดเพราะความโกรธ

“หยุดซะทีได้มั้ย   รำคาญ”เพื่อนอีกคนหนึ่งซึ่งนั่งฟังพวกเราเถียงกันเป็นเวลานาน   ได้พูดขัดขึ้นมา

“เธอชื่อบีใช่มั้ย   เราชื่อจิน   หวังว่าเราคงเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะ”เอ่อ...ยัยคนนี้นิสัยดีกว่ายัยเห็นหมีอีกนะเนี่ย (ลองผวนดูสิ)

“อือ...เราก็หวังว่าอย่างนั้น ^^”ฉันยิ้มให้จิน

“นี่...พวกเธอกลับหอพักกันได้แล้ว   พิณนภา กับ จุฑามาตร   อยู่ห้องเดียวกันนะ   ส่วน มยุรี   ไปอยู่กับเพื่อนอีกคนหนึ่งนะ   เผอิญปีที่แล้วเค้าต้องอยู่คนเดียวเพราะไม่มีคู่   งั้นปีนี้เธอก็เป็นคู่กับเค้าเลยแล้วกันนะ   เอ้านี่...กุญแจ   แล้วกลับหอซะ” ‘จารย์ยายส่งกุญแจมาให้ฉัน   ว้าว...ดีใจจังเลยที่ได้อยู่กับจิน ^^

“ค่ะ T_T”ยัยเห็นหมีพยักหน้าอย่างขมขื่น   แล้วหยิบกระเป๋าเดินออกจากห้องไป   ส่วนฉันกับจินเราก็เดินไปหอพักพร้อมกัน

“นี่จิน   ทำไม ผอ. ถึงให้เธอเข้าโรงเรียนได้อ่ะ”ฉันพยายามพูดดีด้วยกับจินเพราะหวังว่าเราคงเป็นเพื่อนกันได้ ^^

“พูดตามสบายๆ เถอะ   ฉันรู้ว่ายังไงเธอก็คงนิสัยดีกว่ายัยหมีควายนั่น”จินตอบอย่างไม่แยแส

“หรอ...แหะๆ >_<”

“คือ...ที่จริงแล้วที่ฉันเข้าโรงเรียนได้อ่ะเพราะว่าอะไรฉันก็ไม่ค่อยรู้หรอกนะแม่ฉันจัดการให้หน่ะ   แล้วเธอล่ะทำไงถึงเข้าโรงเรียนนี้ได้ล่ะ”

“อ๋อ...คือว่าพี่ชายฉันฝากฉันเข้ามาหน่ะ”

“ฝาก?   ฝากยังไงล่ะ   ก็ฉันได้ยินมาว่า ผอ. ที่นี่เข้มงวดเรื่องการรับนักเรียนเข้ามากเลยนะ   นักเรียนทุกคนที่นี่แทบจะไม่มีคนใช้เส้นเลยนะ   อ้อ...หรือว่าเธอเป็นญาติกับ ผอ.”เอ่อ...คือความคิดประเสริฐมาก -_-

“มะช่ายหรอก   คือว่าลูกสาวของ ผอ. เค้าชอบพี่ชายฉันหน่ะ   เลยขอร้อง ผอ. ให้รับฉันเข้า   เพราะจะได้เห็นหน้าพี่ชายฉันอีกยังไงล่ะ ^O^”

“งั้นหรอ...-_-“

“แล้วเธอทำไมถึงต้องย้ายมาอยู่ที่นี่ด้วยล่ะ”ขอเปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่า   เพื่อบรรยากาศที่ดี

“ก็เพราะว่า...ฉันดันไปตบหน้าลูกสาวโรงเรียนเค้าน่ะสิ   เค้าเลยไล่ฉันออก   แต่ฉันว่าก็ดีเหมือนกัน ^^ อยู่ที่นั่นมีแต่คนเกลียดฉัน   แต่พอฉันย้ายมาฉันก็ได้มาพบกับเธอไง   บี ^_^”จินตอบพลางยิ้มให้ฉัน   ว้าว...จินมีลักยิ้มด้วยล่ะ   น่ารักมากเลย >_<

“หรอ...ฉันก็ดีใจนะที่มีเพื่อนอย่างเธอหน่ะ   ที่จริงแล้ว...ฉันเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อนหรอก   เพราะทุกคนชอบหาว่าฉันหยิ่งน่ะ   สงสัยพวกนั้นคงคิดว่าเพราะฉันมีพี่ชายหล่อ   ฉันถึงได้หยิ่ง   มั้งนะ...แต่ฉันไม่สนใจหรอกเพราะพี่ชายฉันบอกไว้ว่า ‘ใครจะคิดอย่างไงก็ไม่สำคัญ   ถ้าตัวเราไม่ได้เป็นอย่างที่เค้าคิดกันเราก็ไม่ต้องสนใจหรอก’ เพราะงั้นฉันถึงทนอยู่ได้ตั้ง 3 ปี ยังไงล่ะ ^^”ฉันพูดแล้วยิ้มอย่างขมขื่น...

“เธอเป็นไรมากป่าวบี   ทำไมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อย่างนั้นล่ะ O_O”ท่าทางจินจะตกใจมากเลยที่เห็นฉันเป็นแบบนี้   แต่ฉันไม่เป็นไรหรอกแค่เศร้านิดหน่อย

“เอาล่ะ   ฉันว่าเราไปเก็บกระเป๋ากันเสร็จแล้วมาสำรวจรอบๆ โรงเรียนกันดีกว่านะ ^^”ฉันถามจิน   แต่ดูเหมือนจินจะไม่ค่อยอยากไปซักเท่าไหร่แฮะ -_-

“ก็ได้”เย้! ^O^ จินน่ารักที่สุดในโลกเลย

“งั้นเรามาแข่งกันมะ   ว่าใครจะไปถึงห้องได้เร็วกว่ากัน   คนแพ้ต้องเลี้ยงหนมด้วยนะ   โอเค้?”ฉันท้าจิน   เพราะว่า...ฉันเป็นแชมป์วิ่งแข่ง 100 เมตรน่ะสิ ^O^

“โอเคงั้นจุดสตาร์ทอยู่ตรงนั้นก็แล้วกันนะ”จินพาพวกเราเดินมาอยู่จุดๆ หนึ่ง

“เอาล่ะพร้อมล่ะนะ”จินพูด

“อืม...งั้นเริ่มได้”ฉันพูดจบก็วิ่งออกไปทันที   ฮะๆ ^^ วันนี้สนุกจัง

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ตอนนี้พวกเรากำลังเดินอยู่รอบๆ โรงเรียนพร้อมไอศกรีมคนละแท่ง   ผลการแข่งเมื่อกี้น่ะหรอ แหะๆ เสมอกัน -_- ฉันล่ะเซ็ง   ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าจินจะวิ่งเร็วขนาดนี้   พอถามจินก็ตอบว่า...

‘ก็เทพอ่ะ’ โห...ตอบได้กวนส้นเท้ามากๆ -_-

“นี่...เดี๋ยวแป๊บนึงนะ   รู้สึกว่าจะเจอคนรู้จักอ่ะ   รออยู่ตรงนี้อย่าไปไหนนะ”จินหันมาสั่งฉันก่อนจะวิ่งออกไปหาพวกกลุ่มผู้หญิงกลุ่มหนึ่ง   หนอย...กล้ามาสั่งฉันหรอ   ฉันไม่ชอบให้ใครมาสั่งนะ   ฉันเลยแกล้งเดินหนีไปอีกทางเลย   ฮะๆๆ พอจินกลับมาก็จะไม่เจอฉัน   ที่นี้...ฮะ ฮ่าๆ สนุกจริง-จริ๊งได้แกล้งคน ^^

ฉันเดินมาเรื่อยๆ จนเข้ามาในสวนๆ หนึ่ง    ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นของใครรึป่าวนะหรือว่าจะเป็นของโรงเรียน? O_o ช่างเถอะ   ยังไงฉันก็ไม่สน   ก็เพราะว่าฉันเดินเข้ามาแล้วน่ะสิ   แต่ที่นี่สวยมากๆเลยนะ O_O มีแต่ดอกกุหลายสีแดงทั้งนั้นเลยอ่ะ   แต่..ทำไมที่นี่ถึงไม่มีคนเลยอ่ะ?

ฉันเดินดูดอกไม้ไปเรื่อยๆ แต่...จู่ๆ ฉันก็ได้ยินเสียงกีต้าร์มาจากไหนก็ไม่รู้มาพร้อมกับเสียงเพลง

‘จะโกรธมั้ย...ถ้ารบกวนอะไรอีกครั้ง   ให้เหมือนวันที่เรารักกัน

อยากจะจำภาพเธอเอาไว้   แล้วจะโกรธมั้ย...ถ้าขอดึงเธอมา

กอดไว้   เพื่อพูดแทนคำในหัวใจ...ภาษากาย   มันบอกลาได้

ตรงหัวใจ   ดีกว่าพูดเจอ...(เพลง : ภาษากาย   ของ   โปเตโต้)’

ฉันเดินไปตามเสียงเพลงเรื่อยๆ จนพบกับ...ผู้ชายคนหนึ่ง   ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่หล่อมากกกกจนตะลึง OoO ทั้งหล่อ   ทั้งเท่   ทั้งสมาร์ต   แถมเสียงก็เพราะแม้เสียงจะแหบไปหน่อยก็เถอะ   แต่...ถึงจะหล่อยังไงก็สู้พี่บอยของฉันไม่ได้หรอก -_-

เอ้า...ก็พี่บอยอ่ะเป็นนายแบบนะ   คนเนี่ยหล่อสุดๆ น่ารักอีกด้วย   แม้จะแพ้ในความเข้มของพี่บีม กะ พี่แบงค์ ก็เหอะ   สองคนนี้หล่อในอีกแบบนึงอ่ะ -_-

พี่บีม   จะหล่อแบบเข้มๆ ขรึมๆ แต่เรื่องเสียงและลีลานะไม่เคยแพ้ใครมาก่อน   ก็เพราะพี่บีมเป็นนักร้องยอดนิยมอ่ะดิ ^^

พี่แบงค์   คนนี้จะหล่อมาดเท่   พยายามเก๊กอยู่ตลอดเวลา   เพื่อไม่ให้เสียภาพพจน์ไง   ก็พี่แบงค์เป็นนักแสดงหนิเลยต้องเก๊กหล่อไว้ก่อน ^O^

ส่วนพี่บอย   จะหล่อแบบน่ารักๆ เพราะพี่บอยออกแนวชอบขี้เล่นอยู่เรื่อย   ไม่ค่อยจริงจังกับชีวิตเท่าไหร่   และพี่บอยก็เป็นพี่ที่สนิทที่สุดของฉันด้วย ^O^

เพราะฉะนั้นผู้ชายคนนี้กลายเป็นคนหล่อน้อยในสายตาฉัน   ยังไงๆ ผู้ชายคนนี้ก็เทียบกับพวกพี่ๆ ไม่ติดหรอก (ที่ชมพวกพี่ๆ หนิ หวังผลประโยชน์นะเนี่ย ^O^ (เงิน))

ฉันยืมแอบอยู่หลังพุ่มไม้เพื่อรอฟังเพลงจนจบ   แต่แหมมเล่นกีต้าร์เก่งใช้ได้เลยหนิ

และสงสัยฉันจะฟังเพลินไปหน่อยขามันเลยเหยียบกิ่งไม้แถวนั้นเข้า   ทำให้ผู้ชายคนนี้รู้ตัวว่ามีคนมาแอบฟังอยู่

โถๆ...เจ้ากิ่งไม้พาซวยเอ๊ย...ตอนนี้ฉันเลยซวยจริงๆแล้วเนี่ย T_T

ฉันค่อยๆ เดินถอยหลังไปเรื่อยๆ และ เรื่อยๆ แต่...เจ้ากิ่งไม้นี่สิทำไมมันเยอะอย่างนี้วะ   เดินไปที่ไหนมีแต่เสียงดังกร๊อบแกร๊บทั้งนั้นเลยอ่ะ T_T

“นั่นใครน่ะ!!!”เสียงผู้ชายคนนั้นตะโกนถาม   อ๊าย...หนีดีกว่า

ฉันเลยหมุนตัวกลับหลังแล้วสตาร์ทตัวออกทันทีโดยไม่ฟังเสียงร้องของผู้ชายคนนั้น   เพราะตอนนี้ฉันคิดว่าเอาตัวให้รอดก่อนดีกว่านะ -_-

“หยุดนะ!!!   ฉันบอกให้หยุดเดี๋ยวนี้!!!”ผู้ชายคนนั้นตะโกนจบก็วิ่งตามฉันมาทันที   ว้าย...ทำไมวิ่งเร็วงี้ล่ะ   วิ่งใกล้ทันแล้ว   โดนจับแน่ๆ เลย   แต่ว่า...ก็เหมือนสวรรค์เล่นตลกที่ทำให้ฉันโชคร้ายอย่างนี้ T_T   จู่ๆ ก็มีตัวอะไรพุ่งเข้ามาก็ไม่รู้   ถ้าพุ่งธรรมดาฉันจะไม่ว่าเลยนะ   แต่นี่ดันพุ่งเข้ามาหาฉันเนี่ยสิ   เป็นเหตุทำให้ฉันต้องหงายหลังล้มไปกลับพื้น   แง~ เจ็บอ่ะ TOT

“ไอ้สัตว์บ้าไปเดี๋ยวนี้เลยนะ   ชิ่วๆ”ผู้ชายคนนั้นวิ่งตามมาทันจนได้   แต่ก็ยังดีที่ช่วยไล่เจ้าสัตว์บ้านั่นออกไป   แต่ก่อนที่มันจะวิ่งหนีไปน่ะสิ   มันดันกระโดดมาทับขาฉันเต็มๆ เลย   โอ๊ย!   เจ็บด้วยง่า TTOTT

“นี่เธอเป็นอะไรมากหรือป่าว?”นายนี่หันมาถามฉันที่นั่งเจ็บอยู่ T_T

“แง~ เจ็บขาอ่ะ TTOTT”ฉันร้องบอก

“เฮ้ย!   แค่นี้ร้องไห้เลยหรอ   ขี้แยชะมัด -_- ไหนขอฉันดูขาหน่อยสิ”พูดจบนายนี่ก็จับขาฉันไป   อ๊าย!!! อย่าเอามือสกปรกของนายมาจับขาอันสวยงามของฉันนะ

“แง~ นายจะทำอะไรขาฉันน่ะ”ฉันพูดพลางพยายามดึงขาออก   แต่...มันเป็นความพยายามที่ไร้ค่ามาก Y_Y

“อยู่นิ่งๆ สิ   ฉันดูขาให้ไม่ถนัดเลย”นี่นายกล้าสั่งฉันหรอ!!! >O< อ๊าย!!!!!   ยอมไม่ได้ค่า -_-+++

“นี่ปล่อยขาฉันนะ   ฉันบอกให้ปล่อยยังไงล่ะ!!! >O<”ฉันดิ้นแล้วดิ้นอีก   นายนี่ก็ยังไม่ยอมปล่อยขาฉันสักที -_-

“ฉันบอกให้อยู่นิ่งๆ ไง!!!!!”...เงียบ...แง~ น่ากลัวอ่ะ >_<

แต่ฉันก็ยอมหยุดดิ้นและฟังนายนี่บ่นยาวเลย -_-

“เอาล่ะ   เสร็จแล้ว”พอนายนี่พูดจบ   ฉันก็รีบชักขาออกมาทันที   เขินจัง >////<

“งั้นทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้ล่ะ >////<”ฉันพูดพลางหน้าแดง

“ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆนะเนี่ย”ไม่เข้าใจ   ไม่เข้าใจเรื่องไรล่ะเนี่ย   อ้อ...รู้แล้ว

“นายไม่เข้าใจว่าทำไมฉันถึงสวยล่ะสิ ^^”โฮะๆๆฉันไม่ได้เป็นพวกหลงตัวเองนะ แต่ฉันพูดเรื่องจริงต่างหาก ^O^

“เอ่อ...บ้านเธอไม่มีกระจกหรอ   ฉันบริจาคให้ได้นะ -_-“

“อ้าว...พูดงี้เดี๋ยวสวยหรอก -_-+++”หนอย...มาหาว่าบ้านฉันจนหรอ   นายไม่รู้จักฉันซะแล้วว่าฉันเป็นใครถ้านายร้แล้วนายจะอึ้ง   โฮะๆๆ ^O^

“ที่ฉันไม่เข้าใจน่ะ   ว่าทำไมเธอถึงทำท่ารังเกียจฉันขนาดนี้เนี่ย   เพราะว่าปกติแล้วส่วนมากพวกผู้หญิงจะยอมให้ฉันแตะเนื้อต้องตัวได้ตามใจชอบแถมพวกนั้นยังชอบอีกต่างหาก   แต่เธอกลับทำทีท่าว่าฉันเป็นตัวอะไรที่น่ารังเกียจแบบนี้   จะไม่ให้ฉันสงสัยได้ไงล่ะ   หรือว่า...เธอเป็นพวกชอบไม้ป่าเดียวกัน O_O”ใช่ๆ มันถูกต้องที่สุด   เฮ้ย!   ว่าไงนะ O_O   มาหาว่าฉันชอบพวกเดียวกันหรอ   กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!! >O< ตาบ้า!!!

“อ๊ายยยยยยยย!!! >O< อีตาบ้า   ฉันไม่ใช่เลสเบี้ยนนะยะ   ฉันน่ะผู้หญิงแท้ๆ เลยนะ   และที่ฉันไม่อยากเข้าใกล้นายน่ะ   เพราะว่านายขี้เหร่เกินจะทนน่ะสิ”เอ่อ...ประโยคหลังฉันกัดฟันพูดเล็กน้อย   การโกหกว่าคนหล่อเนี่ยมันบาปมากเลยนะ T^T

“วะ...ว่าไงนะ O_O เธอกล้าว่าฉันงั้นหรอ   เธอรู้มั้ยว่าฉันเป็นใครฮะ? =O=++ ฉันเป็นหลานของเจ้าของโรงเรียนนี้เชียวนะ   เธอมาว่าฉันอย่างนี้อยากถูกไล่ออกหรือไงฮะ? -_-“

ฉันน่ะเป็นหลานของเจ้าของโรงเรียนนี้เชียวนะ...

ฉันน่ะเป็นหลานของเจ้าของโรงเรียนนี้เชียวนะ......

ฉันน่ะเป็นหลานของเจ้าของโรงเรียนนี้เชียวนะ...นะ...นะ (เสียงสะท้อนน่ะ -_-)

โอ้   มาย   ก๊อด OoO นายนี่เป็นถึงหลานของเจ้าของโรงเรียนเลยงั้นหรอ   โอ้ว...ซวยแล้วตรู -_-;

“งั้นหรอ...โฮะๆๆ ^O^++ งั้นหม่อมฉันต้องขอประทานอภัยด้วยนะเพคะ   หม่อมฉันสมควรตาย T_T อย่างนั้นหรอ   นายอยากให้ฉันพูดอย่างนั้นหรอ   ถุย!!!   หยะแหยงว่ะ   แล้วถึงแม้ว่านายจะเป็นลูกหลานใครมาจากไหนฉันก็ไม่สนใจหรอกนะ   เพราะฉันถือว่าคนเรามีสิทธิเท่าเทียมกัน   ไม่มีใครมาสามารถสั่งฉันได้หรอก (ยกเว้นพวกพี่ๆ และ ป๊า -_-)”

“หนอย...ปากดีนักนะนังนี่ -_-+++”

“ฉันไม่ใช่ ‘โปเตโต้’ ซะหน่อย   จะได้ ‘ปากดี’ น่ะ”ฉันสวนกลับทันควัน    ก็ฉันเป็นพวกไม่ยอมคนนี่

“อวดดีนักนะนังนี่   ฮึ...ฉันนี่ทำคุณบูชาโทษจริง–จริ๊ง -_-;”

“อ่ะ...ก็ช่วยไม่ได้นี่   นายอยากมาช่วยฉันเองหนิ   ฉันไม่ได้ขอให้นายช่วยฉันซักกะหน่อย -_-“

“ก็ได้...งั้นเธอก็ลุกขึ้นเองก็แล้วกันนะ   ฉันไปก่อนล่ะ”พูดจบ   นายนี่ก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปเฉยเลย   เหอะ!   ทำเป็นพูด   แค่ลุกขึ้นแล้วเดินกลับหอ   ทำไมฉันจะทำไม่ได้   โธ่...เรื่องกล้วยๆ   เอ...หรือ หมูๆ ดี   อืม...ไม่เอาดีกว่า   จิ๊บๆ ดีกว่า   เฮ้ย!   ไม่ใช่เวลาคิดถึงเรื่องนั้นน้า~

ฉันลองลุกขึ้น   ขณะที่ยังเจ็บพระบาทอยู่เลย   ฮือๆ T^T เจ็บอ่ะ   ฉันลุกขึ้นแล้วก็ล้มลง   โอ๊ย!   เจ็บก้นจังเลยอ่ะ T_T

ตอนนี้ในความคิดของฉันก็คือ ‘ฉันเดินกลับไปไม่ได้แน่เลย TTOTT’ ฉันพยายามขอความช่วยเหลือจากตาบ้านั่น   ที่ตอนนี้ได้เดินไปไกลแล้ว   เฮ้ย!   กลับมาก่อนนนนนนนนน!!! >O<

“เฮ้ย!!!   นายกลับมาก่อน!!!   ฉันลุกไม่ไหวน้า...   มาช่วยฉันก่อนเซ!!!! >O<”ฉันตะโกนร้องเรียกนายหน้าหล่อ   แต่นายนี่ก็ไม่ยักหันกลับมามองแฮะ...นายมีความเป็นสุภาพบุรุษมั้ยฮะ!!! =O=

“นี่นายกลับมาก่อน!!!   โอ๊ย!!! TOT”ฉันกำลังจะลุกขึ้นยืน   แต่ว่าเพราะขาที่มันไม่อำนวย   ฉันเลยร้องออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

แต่มันก็เป็นผลดี   เพราะว่านายหน้าหล่อได้หยุดเดิน   และหันกลับมาหาฉันแทนตะห่าง   ก๊ากๆๆ!!! ^O^ และแล้วนายก็หลงคารมฉันซะแล้ว   55555+ โอย...หัวเราะมากไปจนปวดท้องไปหมดแล้ว =_=

“เธอนี่นา...หาเรื่องให้ฉันจริงๆ เล้ย...-_- เอ้า...ขึ้นมาสิ”นายหน้าหล่อเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน   และหันหลังพร้อมย่อเข้าลง   หา!!! OoO   นายจะให้ฉันขี่หลังนายนี่นะ   ยี้...

“เอ่อ...คือ...ฉันไม่ขี่หลังนายได้ป่ะ   คือ...ว่า...ฉันไม่ค่อยชินกับการแตะเนื้อต้องตัวผู้ชายอ่ะ =_=”

“อ้าว...”

“ก็ไปอาบน้ำดิ   ร้อนไม่ใช่หรอ”

“ฉันบอกเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ฮะ   ว่าฉันร้อน -_-“

“ก็นายบอกว่า ‘อ้าว’ นี่   ฉันก็นึกว่านายร้อนอบอ้าวนี่นา”ฉันตอบอย่างกวนๆ 555+ นายคงไม่รู้หรอกว่าบ้านฉันน่ะมีมุขตลกเยอะขนาดไหน

“ไม่ตลกเลยนะเธอ...-_- ถ้าเธอไม่ขี่หลังฉัน   งั้นก็เหลืออยู่วิธีเดียวเท่านั้นแหล่ะ   เธอห้ามปฏิเสธเด็ดขาด!”พูดจบนายหน้าหล่อก็เข้าช้อนตัวฉันขึ้นมาทันที   เฮ้ย...O_

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!! >O<”

“เฮ้ย!   ยัยบ้า   จะกรี๊ดหาสวรรค์วิมานอะไรฮะ!!! >O<”

“เกาะ...ก็...=O= นายมาอุ้มฉันทำไมล่ะ”ฉันตอบเสียงอ่อย   แง~ TOT ทำไมฉันต้องกลัวนายนี่ด้วยอ่ะ

“แล้วทำไมต้องกรี๊ดด้วยล่ะ >O< แล้วถ้าฉันไม่อุ้มเธอ   แล้วเธอจะกลับยังไง   ในเมื่อฉันจะให้เธอขี่หลัง   เธอก็ไม่เอา   มันก็เหลือแต่วิธีนี้แหล่ะ   อย่าเรื่องมากนักได้มั้ย! >O<”

เฮือก...นายนั่นโกรธแล้วอ่ะ   พ่อจ๋า TTOTT ช่วยหนูด้วย   แง~

“ก็...ก็แล้วทำไมต้องตะคอกด้วยล่ะ TOT”

“นี่เธอเป็นคนผิดนะ  -_- ยังจะมาเถียงอีกหรอฮะ! =O= เฮ้ย!   ร้องไห้ทำไม   โอ๋ๆ...อย่าร้องนะ   ฉันไม่ค่อยชอบเห็นน้ำตาผู้หญิงด้วยสิ -_-“

“ฮึก...ฮึก   ก็นายอ่ะ...ตะคอกใส่ฉันทำไมล่ะ TOT...ฮึก...T^T   น้ำตา...มันเลยไหล T_T”

“โธ่...แค่นี้ก็ต้องร้องไห้ด้วยหรอฮะ! -_-“

“ฉันไม่ได้ร้องไห้นะ TOT น้ำตามันไหลเองตะห่างล่ะ =_=”

“แล้วไอ้ ‘น้ำตาไหล’ น่ะ มันไม่เรียกว่าร้องไห้   แล้วมันเรียกว่าอะไรฮะ! =O=”

“มันก็เรียกว่าร้องไห้นั่นแหล่ะ   แต่ฉันก็ไม่ได้ร้องไห้นะ -_- แต่น้ำตามันไหลมันก็คือร้องไห้   แต่ฉันก็ไม่ได้ร้องไห้นะ   แต่มันก็เรียกว่าร้องไห้อ่ะ   แต่ยังไงฉันก็ไม่ได้ร้องไห้นะ   นายคงไม่งงใช่มั้ย -_-“

“เอ่อ...-_- คือว่าไม่ทันแล้วล่ะ   เพราะว่าตอนนี้ฉันงงไปเรียบร้อยแล้วล่ะ”

“คือ...เอ่อ...คือว่า...จะอธิบายยังไงดีวะ =_= เอาเป็นว่าฉันไม่ได้ร้องไห้ก็แล้วกันนะ   หยุด!   ห้ามถามฉันอีกเป็นอันขาด   ไม่งั้นฉันจะกรี๊ดให้ลั่นเลย =_=++”

ฉันรีบพูดก่อนที่นายหน้าหล่อจะเอ่ยปากถามฉันอีก   ซึ่งมันเป็นผลทำให้นายหน้าหล่ออ้าปากค้างไว้เลย ^O^

“ก็ได้ๆ -_- ฉันไม่ถามเธอก็ได้   แต่เธอห้ามแหกปากร้องออกมานะ   ไม่งั้นฉันปล่อยเธอไว้ตรงนี้ด้วย”

“อ้อ...คิดว่าฉันกลัวงั้นหรอ   ถ้านายปล่อยฉันไว้ตรงนี้   ฉันก็ร้องขอให้คนช่วยก็ได้นี่นา”

“งั้นก็เสียใจด้วยนะ   เพราะในบริเวณนี้ไม่มีคนเลยซักคนเดียว!”

“แล้วไอ้ที่มันยืนอยู่ตรงนี้มันไม่ใช่คนหรือไงฮะ! =O=”

“เอ่อ...มันก็...ใช่อ่ะนะ -_- แต่ที่ฉันพูดน่ะ   หมายถึงในบริเวณนี้ไม่มีใครอยู่เลยนอกจากพวกเราสองคนเนี่ย -_- เข้าใจยัง?   อ้อ...หรือว่า...เธอโง่เกินที่จะเข้าใจได้ฮะ ^_^”

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!! >O< นาย...นาย...นายนี่มันด่าช้านนนนนนนนน~ >_<

“นาย...นาย...นายกล้าดียังไงมาด่าฉันว่าโง่ฮะ! >O< ถึงแม้ว่านายจะเป็นหลานของเจ้าของโรงเรียนนี้ก็ตาม   แต่นายก็ไม่มีสิทธิมาว่าคนอื่นตามใจชอบ   ยิ่งคนที่นายมาด่าเนี่ยเป็นผู้หญิงด้วยนี่นะ   รู้มั้ยว่ามัน ‘สองแดงแต่สบู่’ มากกกกกกกกกก แค่ไหน   แล้วยิ่งผู้หญิงคนนั้นก็คือฉัน   นายรู้มั้ยว่านายจะเจอกับอะไรบ้างฮะ >O< ถ้าฉันเอาเรื่องนี้ไปบอกพ่อฉันกับพี่ชายฉันนะ   นายได้เข้าไปอยู่ห้องฉันเห็นคุณ (I.C.U. ^O^) แน่ๆ เข้าใจม้ายยยยยยย! >O<”

“เอ่อ...คือว่า...ฉันขอ Replay นะ -_- ไอ้คำว่า ‘สองแดงแต่สบู่’ นี่แปลว่าไรหรอ   คือ...คนอ่านเค้างงอ่ะ -_-“

“เอ้า...นายอ่านภาษาอังกฤษไม่ออกรึไง -_-“

“ไอ้อ่านมันก็อ่านออกนะ   แต่มันไม่เข้าใจน่ะ   ช่วยอธิบายมาเร็วดิ๊   วัยรุ่นมันใจร้อนนะ -_-++”

“ก็ได้ๆ -_- คำว่า ‘สองแดงแต่สบู่’ น่ะ   นายลองอ่านเป็นภาษาอังกฤษดิ   อ่านตามตัวเลย”

“อืม...สอง ก็ ทู   แดง ก็ เรด   แต่ ก็ บัท   สบู่ ก็ โซพ   อืม...ถ้ารวมกันก็เป็น ‘ทูเรดบัทโซพ’ แล้ว...มันแปลว่าอะไรล่ะ -_-“

“โห...ไอ้แมลงวัน (ฟาย ^O^) นายก็ลองอ่านแบบคนไทยหน่อยจิ”

“อ่านแบบคนไทย...?   ยังไงล่ะ -_-“

“ก็อ่านว่า ‘ทุเรศบัดซบ’ ไงล่ะจ๊ะ ^O^”

“อ้อ...แทงกิ้วที่บอก -_- ... เฮ้ย! นี่เธอหรอกด่าฉันนี่ >O<”

“ก็ใช่ไง   เพิ่งรู้ตัวหรอจ๊ะสุดหล่อ ^^”

“นี่เธอกล้ามะ.../... อึดอัดจายรู้ม้ายเธอ   ต้องเก็บต้องกลืนทุกๆ คาม   บางอย่างต้องฝืนต้องทามมานช่างตรงข้ามความนายจาย.../”

โอ๊ะ...โอ...ใครโทรมาน้อ...แหม...ช่างโทรมาได้ขัดจังหวะพอดี   กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกันอยู่เชียว (เฮ้ย! O_O)

“เดี๋ยวแป๊บนะ...   สวัสดีค่ะ   พิณนภาพูดค่ะ”ประโยคแรกฉันพูดกับนายหน้าหล่อ   ประโยคหลังฉันหันไปพูดกับโทรศัพท์

“(Hello!   Darling)”

กึก...นี่มัน...

“ไอ้บอย! >O<”

“(ถะ...ถะ...ถูกต้องแล้วคร้าบบบบบบบบบ~ แหมบีเนี่ยจำเสียงพี่ได้ด้วยหรอ ^^)”

“จำได้สิฉันจะได้อยู่แล้วล่ะ >_< เพราะเสียงนายมันไม่เหมือนใครอยู่แล้วนี่เนอะ ^O^”

“(อ้อ...เสียงพี่น่ารักใช่มะ ^O^ โธ่...ไม่ต้องบอกพี่ก็ทายถูกอยู่แล้ว   พี่รู้ตัวว่าเก่งไม่ต้องชมพี่หรอก ^^)”

“เอ่อ...-_- บอย   คือว่า...ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ   อย่าหลงตัวเองให้มันมากได้ป่ะ =_=”

“(งั้นพี่ขอพนันเลยนะว่าบีจะต้องพูดประโยคที่พี่เพิ่งพูดไปเมื่อตะกี้ชัวร์ๆ)”

“กี่บาทล่ะ   ถ้าต่ำกว่าร้อยไม่พนันนะ”

“(ห้าร้อยเลยละกัน   ถ้าบีถูกเดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะให้ห้าร้อยเลยอ่ะ)”

“งั้นก็...ขอบอกว่าผิดนะจ๊ะ ^O^ เพราะที่ฉันจะพูดน่ะ   คือ...เสียงของนายน่ะ...น่าขยะแขยงมากๆ เลยล่ะ   เอาล่ะ   พรุ่งนี้อย่าลืมมาให้เงินบีด้วยนะคะที่รัก~ ^O^”

“(โห...เล่นงี้เลยหรอบี -_- ก็ได้ๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ไปหานะ   Good   Bye   Darling)”

“บายจ้า ^O^ / ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด...”โฮะๆๆ ^O^ วันนี้มันช่างดีอะไรอย่างนี้ล่ะเนี่ย   อย่างนี้ล่ะน้า...เขาถึงว่าคนโชคร้ายมักมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นภายหลัง ^^

“เมื่อกี้เธอคุยกับใครน่ะ”

โอ๊ะ...O_O ฉันลืมตานี่ไปซะสนิทเลย   แต่...นายนี่ดูแปลกๆ ไปนะ

“อ้อ...คนรู้จักน่ะ   ไม่ต้องสนใจหรอก   เอ่อ...นี่นายจะพาฉันไปส่งได้ยังเนี่ย   คือว่า...มันเมื่อยน่ะ -_-“

“โอเคๆ เธอเนี่ยน้า...ขี้บ่นจัง”

เหอะ...นายก็บ่นเก่งเหมือนกันแหล่ะ   ไม่ต้องมาพูดเลย...เอ่อ...ไม่ต้องตกใจประโยคเมื่อกี้ฉันไม่ได้พูดออกไปหรอกแค่คิดในใจเท่านั้นแหล่ะ   เพราะขืนพูดออกไปจริงๆ มีหวังนายนี่ได้ฆ่าฉันหมกสวนแน่เลย T_T

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ผมไม่อยากจะเชื่อเลย...มันเหมือนปาฏิหาริย์มาก   จู่ๆ ผมก็ได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง   เธอมีรูปร่างค่อนข้างเล็ก   หน้าตาจิ้มลิ้ม   ผมยาวถึงกลางหลัง   แต่...ท่าทางเธอจะเป็นชาวต่างชาติ   เพราะผมของเธอเป็นสีน้ำตาล-แดง   ตาของเธอก็เป็นสีน้ำเงินเข้ม   ไม่อยากจะเชื่อ...โรงเรียนนี้ชาวต่างชาติได้ไงวะ -_-

ผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่มีความกล้ามากมาย   เธอไม่กลัวผมเลยซักนิด   แถมยังมาด่าผมต่างๆ นาๆ อีกด้วย -_- ในโรงเรียนนี้ไม่เคยมีใครกล้าด่าผมถึงขนาดนี้   ขนาดลุงผมยังไม่เคยว่าผมซักแอะเดียว

แต่เธอ...ผู้หญิงที่ผมไม่เคยรู้จักกลับมาด่าผม   ตอนแรกมันทำให้ผมรู้สึกโกรธ   แต่พอมาเรื่อยๆ ผมกลับรู้สึกดีที่ได้แกล้งให้เธอโกรธ   แล้วเธอก็ด่าผมอีก   555+ มันสนุกมากๆ เลย ^^

แต่จู่ๆ โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น   เธอหันไปพูดกับคนที่โทรมา   แต่อะไรก็ไม่ทำให้ผมเดือดเท่าตอนที่เธอพูดคำว่า ‘ที่รัก’ ออกมา   มันทำให้ผมโกรธมาก   แล้วรู้สึกว่า   คนๆ นั้นจะมาโรงเรียนพรุ่งนี้ด้วย   ดีเลย   ผมอยากจะเห็นหน้าคนที่เป็นแฟนของเธอจัง ^^

แล้วทำไมผมถึงเจ็บจี๊ดๆ ตรงหน้าอกด้วยล่ะ   มันอะไรกันแน่   ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน   ใครก็ได้ช่วยบอกผมที...

แต่เธอบอกว่าแค่คนรู้จักนี่   เธออาจจะล้อเล่นกับคนนั้นก็ได้นี่   เธออาจจะไม่ได้เป็นแฟนกับคนๆ นั้นก็ได้หนิ   ผมอาจจะยังมีหวังอยู่ก็ได้เนอะ ^^

เฮ้ย!   นี่ผมคิดอะไรเนี่ย   มีหวังหรอ   มีหวังเรื่องอะไรล่ะ   ในเมื่อเธอกับผมไม่ได้เป็นอะไรกันสักนิด   ช่างเถอะ...ตอนนี้ผมคิดแค่ว่า   ผมควรจะอุ้มเธอไปส่งที่หอพักให้เร็วที่สุด   ก่อนที่เธอจะกินหัวผมเข้าไปทั้งหัว   555+ ^^