[GANDHARVAS] - นครคนธรรพ์กับโรงละครยามวิกาล

ลำดับตอนที่ #1 : บทเพลงที่ 0 - อารัมภบท

บทเพลงที่ 0 - อารัมภบท

                สายฝนพร่างพรมอย่างบ้าคลั่งกระหน่ำและไม่มีทีท่าว่าจะเบาบางลง ท้องฟ้ายามค่ำคืนถูกย้อมไปด้วยอาภรณ์แห่งความมืด เม็ดฝนกระแทกกระทั้นเข้ากับตึกใหญ่น้อยอย่างเท่าเทียมส่งเสียงเปาะแปะระงมไปทั่ว ลมกรรโชกแรง พัดเอาร่มของใครบางคนลอยปลิวไปตามพื้นถนน ร่างบางซุกตัวอยู่ข้างซอกตึก เปียกปอนและไร้ผู้ใดสนใจ

                เธอค่อยๆเคลื่อนตัวออกมา แสงสีเหลืองจากโคมไฟข้างทางฉายให้เห็นหญิงสาวในชุดวันพีซสกปรกและซอมซ่อ เรือนผมรุงรัง เบื้องหน้าของเธอเป็นอาคารทรงยุโรปขนาดใหญ่ ป้ายไฟสีสันสดใสกระพริบอ่านได้ความว่า "บางรักผับแอนด์โฮเตล" ร่างของเธอสั่นเทิ้มด้วยความหนาวเหน็บ ขาทั้งสองพาร่างอิดโรยเดินตรงไปสู่แสงสว่าง

                ประตูไม้มาฮอกกานีเคลือบใสถูกเปิดออก โถงบาร์ขนาดใหญ่แบ่งเป็นสัดเป็นส่วนบ้างนั่งทานอาหารดื่มเหล้าเบียร์ราคาแพง บ้างเต้นรำเคล้าฤทธิ์แอลกฮอลล์ วงดนตรีบนเวทีที่ประดับไปด้วยแสงไฟสีจัดจ้านแต่งกายด้วยชุดสูทท่าทางภูมิฐานกำลังบรรเลงเพลง Creep ของวง Radiohead แต่ในยามนี้ทุกสายตาในโถงใหญ่จับจ้องมาที่เธอ ร่างบางเปียกปอนผมเพ้ากระเซอะกระเซิงปิดบังใบหน้าสอดแทรกออกมาด้วยสายตาเป็นประกายจับจ้องบางสิ่งบางอย่าง สองเท้าก้าวเร็วจากเดินเป็นวิ่งและสุดท้ายกระโจนขึ้นบนเวที บริกรคว้าจับไม่ทันท่วงที ชายหนุ่มนักร้องนำตกใจถอยออกห่าง เธอตะครุบเข้าที่เปียโนตัวใหญ่ ลูบไล้ไปตามตัวเครื่องด้วยความถวิลหา ราวกับคนรักที่พลัดพรากจากกันไปนานแสนนาน นิ้วมือเรียวบางกางออกเตรียมที่จะพร่างพรมลงสู่คียบอร์ด

                พลันมีแรงโหมกระชากเข้าที่ข้อมือของเธอ รุนแรงจนฉุดร่างบางลอยกระเด็นลงสู่พื้นรู้สึกเจ็บที่ข้อมือมากกว่าช่วงสะโพกที่กระทบกับพื้นไม้ของเวที การ์ดวัยฉกรรจ์รูปร่างใหญ่โตยืนมองด้วยสายตาเหยียดหยาม

                "นี่ไม่ใช่ที่ของแก ยัยขอทานสกปรก"

                เธอสบตาเขาน้ำตาคลอเบ้า ไม่มีความปราณี ไร้ซึ่งความเห็นใจ ร่างใหญ่คว้าข้อมือของกำจนแน่น หญิงสาวสะบัดตัวดิ้นไปมาและกรีดร้องโวยวายไม่เป็นภาษา ชายฉกรรจ์เหวี่ยวเธอร่างของเธอขึ้นพาดบนไหล่ ไม่ว่าจะดิ้นเร้ารุนแรงแค่ไหนก็ไม่อาจหลุดจากพันธนาการไปได้ แรงบีบที่ข้อมือทำให้เธอเจ็บ

                เขาพาเธออกมานอกร้านสายฝนยังโหมกระหน่ำรุนแรง แม่แต่ชายฉกรรจ์ก็เปียกปอน หยดน้ำที่พราวใบหน้ายังขับเน้นให้หน้าตาเขาดูถมึงถึงและน่ากลัวมากขึ้นในสายตาของเธอ มือใหญ่หนาเหวี่ยงเธอลงกับพื้นอย่างรุนแรงอีกครา พร้อมคำสบถก่นด่าอย่างหยาบคาย ก่อนจะจากไปทิ้งเธอไว้เพียงลำพังใบหน้าภายใต้ผมยาวรุงรังแสดงความขึ้งโกรธระคนความเศร้าเสียใจ รอยช้ำแดงที่ข้อมือ เธอเจ็บข้อมือแต่สิ่งเจ็บปวดรวดร้าวยิ่งกว่านั้นอยู่ภายในจิตใจ

                ร่างบางระหงยิ่งสั่นไหวเคล้าเสียงสะอื้น มือทั้งสองข้างโอบกอดร่างตัวเอง เล็บจิกเข้าที่หัวไหลจนมีเลือดซึมออกมาเล็กน้อยราวกับไม่รู้สึกรู้สาอะไร เธอกำลังหวนคิดถึงอดีต อดีตที่หอมหวานรัญจวนและสดใสราวสีสันของลูกกวาด ในขณะเดียวกันก็ตื้นเขินและโง่เขลา

                หญิงสาวปัดป่ายเส้นผมยุ่งเหยิงที่เปียกปอนออกให้พ้นหน้าพ้นตาด้วยความรำคาญ เผยให้เห็นดวงหน้างามที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังภายใต้คราบเคราของฝุ่นดินและตาแดงช้ำซึ่งอิดโรย เธอตะโกนร่ำร้องแข่งกับเสียงของสายฝน ร้องจนเสียงแผดเหือดแห้ง นานเสียจนแทบจะไม่มีเสียงออกมาจากลำคอ มีเพียงเสียงครางเล็ดลอดออกมาราวเสียงสุดท้ายก่อนสิ้นใจของสัตว์ป่า

                แต่เธอก็ยังไม่ตาย ยังมีลมหายใจ เธอกล่าวโทษเมืองๆนี้ เธอกล่าวโทษผู้คนในเมืองนี้ เธอกล่าวโทษโชคชะตาที่นำพาให้เธอต้องมาอยู่ ณ ยังที่แห่งนี้

                ในทันใดนั้นหญิงสาวได้ยินเสียงดนตรีแผ่วเบาแว่วมา คลอในเสียงดังกระหน่ำของสายฝน ไม่ใช่เสียงที่มาจากผับใหญ่ และเธอจึงสังเกตุเห็นว่าบนท้องถนน ไม่มีผู้คน ไม่ทราบว่าตั้งแต่เมื่อไรถนนเส้นใหญ่ที่ควรจะมีคนสัญจรในเวลาท่องราตรีกลับวังเวง คล้ายกับว่าเธอหลุดมาอยู่ในอีกมิติหนึ่ง  เสียงเพลงแปลกประหลาด ดังชัดขึ้นเรื่อยๆ ท่ามกลางแสงไฟจากถนนฉายให้เห็นปรากฎกลุ่มคนขบวนหนึ่ง แต่งตัวแปลกประหลาดคล้ายคณะละครสัตว์ ทุกคนล้วนสวมหน้ากากพิลึกพิลั่นปิดบังใบหน้า ร้องรำทำเพลงด้วยท่าทางสนุกสนานแต่มั่วซั่วเปะปะ ไร้ทิศทาง เธอได้เห็นผู้หญิงคนหนึ่งเต้นรำเคล้าไปกับจังหวะมีงูขดพันอยู่รอบตัวปากของเธออยู่พ้นออกมาจากหน้ากากพยายามที่จะอมหัวของงูเอาไว้  ผู้ที่นำขบวนอยู่ในขณะนี้ เป็นชายแต่งตัวในชุดตัวตลกสีเหลืองแดง ในมือถือแอคคอร์เดียนเป่าสลับกับร้องเพลง

                ข้างหลังขบวนเธอยังมองเห็น วัตถุ หรืออาจจะเป็นสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่แลดูคล้ายเตนท์ซึ่งถูกพับไว้ราวกับร่มและมันกำลังเคลื่อนที่ได้ด้วยตัวเอง โครงเหล็กแหลมทั้งติดอยู่กับมัน ทำหน้าคล้ายกับขาของแมงมุม เคลื่อนไหวส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดไปมาชวนพิศวง เธอตะลึงงันไม่ทราบว่าตนควรจะทำอย่างไรดี จนรู้สึกตัวอีกทีเมื่อเงยหน้า ตัวตลกผู้ถือแอคคอร์เดียนก็มายืนอยู่ตรงหน้าเธอเสียแล้ว

                Mary Mary quite contrary , (แมรี่ แมรี่ มันช่างดูขัดกัน)

                How does your garden grow? (สวนของเธอมันงอกงามได้อย่างไรนะ)

                With silver bells and cockleshells (ด้วยกระดิ่งเงินและเปลือกหอย)

                And pretty maids all in a row. (และบรรดาสาวใช้แสนสวยทั้งหมดในขบวนแถว)

                เธอรู้จักเพลงกล่อมเด็กเพลงนี้ ในเวลานี้มันฟังน่าขนลุก ตัวตลกถือแอคคอร์เดียนไว้ด้วยมือขวาที่ยาวผิดปกติ พลางร้องเพลงซ้ำวนไปวนมา ตัวสูงชะลูดภายใต้หน้ากากที่มีสีดำเป็นวงใหญ่รอบดวงตาลึกและดูมืดมิดและน่าขยะแขยงจ้องมองเธออย่างพยายามเค้นหาอะไรบางอย่าง เธอจ้องตอบไม่มีสุ้มเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากลำคอ

                ฟ้าฝนยังคงโปรยลงมาต่อเนื่อง นอกจากจะไม่หยุดแล้วยังคงแรงขึ้นเรื่อยๆ เสียงฟ้าร้องคำรามกึกก้องกัมปนาทราวจะถล่มลงมา แสงสายฟ้าแลบแปล๊บปล๊าบไปมา เหนือเมืองแห่งนี้ "Ganhavas"