" เมิงเอาจริง "
" โห้ เอา(?)เลยเหรอเมิงกูควรทำหน้าเเดง "
" สลัดผักคุณมึงอย่าเล่น นี่มุกหรือหอยเเครง "
" เอ่อๆโทษที เเต่กูเอาจริงโว๊ย "
" เมิงกำลังเผาตัวเอง "
" กูก็เผาพวกเมิงพร้อมกูเลย"
" . . "
" เฮ้ย ทำไมต้องเอารูปนี้ด้วยว่ะ เเต่งนิยายทั้งทีน่าจะเอาภาพที่มันมีความหมายมา"
" เฮ้ยภาพนี้มันมีความหมายเยอะน่ะครับไอ้คุณเพื่อน "
" ยังไงว่ะ ก็เเค่รูปค๊อกเทลสีฟ้าธรรมดาๆอ่ะสลัด "
" มันมีความหมายโว๊ย สีฟ้าของค๊อกเทลคือความสดใสในหมู่พ้องเพื่อน
ผลไม้ต่างๆคือความ หวาน เเสบ เปรี้ยว ขม ของเราเเต่ละคน
ยิ่งภาพพื้นหลังยิ่งสื่อว่าพวกเราเป็นอะไรด้วย
เเละด้วยรสชาตินั้นจะทำให้นิยายเรา(กรูคนเดียว)น่าหลงใหลเหมือนค๊อกเคลไง"
" . . . . "
" อย่ามาเนียนไอ้หน้าด้าน คุณมิงก็บอกมาเหอะว่าหารูปไม่ได้ "
" รู้อยู่เเล้วจะถามทำซากหมาเหรอครับไอ้เพื่อนเวร "
" กูอ่ะไม่ใช้เวรวันนี้ เเต่วันนี้อ่ะเวรเมิงครับดอก"
(กรุณาทำใจเมื่ออ่านจบเเล้วท่านจะพบคำผิดเยอะมากมาย)
(กรุณาทำใจเมื่อนิยายเรื่องนี้อนุรักษ์ภาษาไทยโบราณ)
(กรุณาทำใจเมื่อไรเตอร์ปลูกลินลี้ขาวเเละกุหลาบม่วง)
(กรุณาทำใจที่ไรเตอร์ชอบหายเเละบ้า)
(กรุณาทำใจก่อนอ่าน)
สิ่งที่ท่านจะได้รับหลังจากอ่านนิยายเรื่องนี้
1. ท่านจะรู้เบื่องหลังของผู้หญิง
2. ท่านจะสะกดคำได้ถูกขึ้น
3. ท่านจะหัวเราะบ่อยขึ้น(มั้ง)
4. ท่านจะได้รับความอนาดใจ เเละ การส่ายหัวจนคอเคล็ด
5. ท่านจะได้รับความฟินทั้งวายเเละยูริในบางตอนที่ไรเตอร์บ้า
. . . ทำไมต้องเพลงนี้ว่ะ นีไม่ใช้นิยายฆาตกรรมน่ะโว๊ย . . .
. . . ก็กูชอบอ่ะ มันเพราะดี . . .
. . . เอาที่เมิงสบายใจเลย . . .
. . . เอ่อ กูสบายใจเพราะกรูเป็นคนเเต่ง . . .
ความคิดเห็น