รักสุดใจ...เจ้าชายหน้าหวาน

ลำดับตอนที่ #3 : เวน-ตู-อีก-ครา

ยามเช้าที่แสนสดใส  แสงอรุณสาดส่องผ่านช่องผ้าม่านสีทองเผยให้เห็นร่างบอบบางของสตรีนางหนึ่งนอนอยู่บนเตียงกว้างสีทอง เรือนผมสีน้ำตาลทองเป็นลอนยาวสยายอยู่บนหมอน ผิวขาวอมชมพูเปร่งประกายสีนวลยามมีแสงแดดบางเบากระทบผิว
"องค์หญิงเพคะ  ตื่นบรรทมเถิดเพคะ"  หญิงร่างอวบปลุกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
ร่างบางที่ซุกอยู่ใต้ผ้าห่มเริ่มขยับตัวและลุกขึ้นนั่งพิงหมอน
"นมจ๋าเราเพิ่งนอนไปราวหนึ่งชั่วยามเองขอเรานอนต่ออีกหน่อยเถอะ" =o= พูดเสร็จก็ออดอ้อนด้วยการเข้าไปคลอเคลียแม่นม 'ลูกอ้อนพิฆาตรที่เคยทำอยู่บ่อยๆและสำเร็จทุกครั้ง หุหุ^^'
"ไม่ได้เพคะ เช้านี้องค์ราชารับสั่งให้หม่อมฉันพาองค์หญิงไปพบให้ได้เพคะ  ใครอยู่ข้างนอกบ้าง มาช่วยองค์หญิงสรงน้ำเร็วเข้า" นางกำนัลกรูเข้ามาอย่างรวดเร็ว
"พวกเจ้าช่วยกันสรงน้ำให้องค์หญิง ข้าจะไปเตรียมเครื่องเสวย"  สั่งเสร็จก็เดินออกไปทันที
"พวกเจ้าออกไปเถอะเราจะอาบเอง"  'เสด็จพ่อมีเรื่องอะไรให้เราปวดหัวอีกแล้ว หวังว่าไม่ใช่เรื่องเดิมๆอีกนะ '

......................................

"องค์หญิงเสวยหน่อยเถิดเพคะ"  แม่นมเอ่ยด้วยสีหน้ากังวล
"ไม่ล่ะเราจะไปหาเสด็จพ่อ"กล่าวจบก็เดินออกไปยังตำหนักกลางทันที
          พระราชวังแห่งนี้มี 9 ส่วน มีตำหนักแบ่งเป็นตฎหนักฝ่ายหน้าไว้รับรองแขก ตำหนักกลางเป็นที่อยู่ของพระราชา ตำหนักฝ่ายขวาเป็นตำหนักขององค์ชาย ตำหนักหลังเป็นขององค์หญิง ตำหนักซ้ายเป็นที่อยู่ของขุนนางและที่ประชุม  ส่วนมุมพระราชวังทั้งสี่เป็นที่ตั้งของกองทหารรักษาพระองค์ ระหว่างตำหนักต่างๆก็มีสวนดอกไม้นานาชนิดที่กำลังเบ่งบานต้อนรับแสงยามเช้า
"มาแล้วหรืออิสเบลล่า" ^^ ตรัสพร้อมกับกวักมือเรียกให้เข้ามานั่งใกล้ๆ
"เสด็จพ่อมีอะไรให้ลูกรับใช้หรือเพคะ" ^o^
"พ่ออยากให้เจ้าไปเรียนที่ เวนตูอีการ์" ^^ (เวน-ตู-อีก-ครา)
"เฮ้อ...เสด็จพ่อก็ทรงทราบ ที่นั่นน่าเบื่อจะตาย หม่อมฉันไม่ไปหรอกเพคะ" -_-++ เรื่องเดิมๆอย่างที่คิดจริงด้วย ชิถ้ามีเรื่องอะไรสนุกๆก็ว่าไปอย่าง ^w^
"พี่เจ้าก็เรียนอยู่ที่นั่นนะ ว่าไงอยากไปมั้ย" เสด็จพ่อถามพร้อมยิ้มอย่างน่ารักและดูน่าเชื่อถือ แต่มันไม่ใช่อย่างที่แสดงออกมาแน่นอนเพราะ...............

                            ตอน 3 ขวบ

      

'อิสเบลล่า กินผลไม้นี่มั้ยลูก ช่วยต้านพิษได้ดีนะ'  ผู้เป็นพ่อถาม แล้วยื่นผลไม้สีดำรูปร่างประหลาดไปให้ลูกสาวพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน ^^
'เพคะ' ^o^ เด็กน้อยรับผลไม้ไปและกินอย่างเอร็ดอร่อย กินไปซักพักก็รู้สึกตัวเย็นสลับร้อน เหงื่อไหลทั่วกาย ปากเริ่มสั่น
'ทำอะไรกันอยู่จ๊ะพ่อลูก' ผู้เป็นแม่เดินเข้ามาหา
'กรี๊ด! เสด็จพี่ให้ลูกกินผลเอทิเปิลหรือเพคะ' =_= เสด็จแม่หน้าซีดเผือด
'ไม่เป็นไรหรอก ลูกของเราแข็งมากนะจ๊ะน้องหญิง สองสามวันก็หายแล้ว' ^^ แล้วทั้งสองก็เดินโอบกอดกระหนุงกระหนิงกันไปสองคน --->เอ่อ...เป็นพ่อแม่ที่รักและเป็นห่วงลูกมากๆ=_+
      เด็กน้อยทรมานด้วยอาการตัวร้อนหนาวสลับหนาว และตัวสั่นเหงื่อออกท่วมตัวเป็นเวลาสามวัน
      อิสเบลล่าเพิ่งมารู้เอาตอนโตว่า ผลเอทิเปิลเป็นผลไม้ที่มีพิษ ขึ้นอยู่ในถ้ำลึกและสิบปีจะออกผลสักครั้ง ผลที่ใช้ได้ต้องเป็นสีดำเท่านั้น ซึ่งมีแค่หนึ่งถึงสองผลและต้องเก็บยามแสงแรกที่สาดส่องตอนที่ผลกำลังกลายเป็นสีดำทั้งผล หากกินผลเอทิเปิลเข้าไปก็จะช่วยให้ร่างกายมีภูมิต้านทานพิษทุกชนิด แต่ต้องแลกด้วยอาการทรมานเหมือนที่อิสเบลล่าได้รับและหากร่างกายไม่แข็งแรง(ถึกมากๆ)อาจตายได้เช่นกัน
    
        
                           ตอน 5 ขวบ

      

'อิสเบลล่าไปเล่นน้ำที่สระท้ายวังกันมั้ยลูก' ผู้เป็นพ่อถามพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน ^^
'ไปเพคะ' ^w^ เด็กน้อยรับคำด้วยความตื่นเต้นแล้วรีบจูงมือเสด็จพ่อไปท้ายวังทันที
'เจ้าว่ายน้ำเป็นหรือเปล่าอิสเบลล่า' เสด็จพ่อถามพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน ^.^
'ได้นิดหน่อยเพคะ' เด็กน้อยตอบ พลางแหงนหน้าขึ้นไปหาเสด็จพ่อ ^_^
ตูม!!! เสียงน้ำสาดกระจาย