เรื่องราวในสายหมอก

เนื้อเรื่อง

ในสายหมอกกับภาพลวงตา

            ผม ฟูจิวาระ ฮิโรทาดะ หรือเรียกผมว่าฮิโระคุงก็ได้ ผมอนุญาต คุณคงรู้นะว่าผมเป็นคนชาติไหน แน่นอนผมเป็นคนญี่ปุ่น แต่ที่นี้ไม่ใช่ญี่ปุ่นนะครับ ที่นี่คือแดนโสมขาว หรือที่เรียกว่าเกาหลี  แล้วทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่นะเหรอ คงเพราะ.........

              หน้าหอที่พักนักศึกษาที่ผมจะต้องไปอยู่ ผมเป็นนักศึกษาที่ได้ทุนมาเรียนที่นี่ ที่เกาหลี ที่นี่ทำให้ผมได้รู้จัก........ ลี มินวู แต่ผมเรียกเค้าว่า เจ้ากระต่าย หรือกระต่ายน้อย  ผมเรียนวิศวการบิน ส่วนเค้าเรียนเอก

ดีไซด์ ตอนแรกที่ผมมาถึงที่นี่.............

((((ก๊อก.....ก๊อก.....ก๊อก.....))))

“....................”

((((ก๊อก.......ก๊อก.......ก๊อก........))))

“..................”

((((ก๊อก.....ก๊อก........!!!!

“อืม.....ขอโทษนะที่ผมมาเปิดช้า ขอโทษจริงๆ คือ......คุณเป็นไรหรือเปล่า? ”

“อืม!!!เป..ล่า คับ” ที่ผมตอบน่ะโกหกนะ เพราะรูมเมดของผม เค้าน่ารักสุดๆเลย ผมนึกว่าเค้าเป็นผู้หญิงเสียอีก ใบหน้าเรียวรูปไข่  ปากเล็กรูปกระจับ แต่ที่โดดเด่นที่สุด ก็สายตาของเค้าที่ดูสดใสและมีประการแห่งหวังยังไงก็ไม่รู้ และวันแรกที่ผมที่นี่มันทำให้ผมรู้สึกว่าโลกของผมเปลี่ยนไปอย่างบอกไม่ถูก

“มาๆ.....ผมช่วยยก”

“ไม่เป็นไรคับผมยกได้ ” มินวูตั้งใจที่จะช่วย ความจริงถ้าเค้าเป็นผู้ชายที่บึกบึนผมอาจจะให้เค้าช่วยก็ได้นะ      ผมเดินเข้าห้องไปด้วยความแปลกใจ ก็ห้องที่ผมไปอยู่มันเป็นสีชมพูทั้งหมดเลย ผมก็เลยยืนงง ทั้งโซฟา โต๊ะ ตู้ เตียง แม้แต่ในครัว ที่ทั้งช้อนส้อม ผ้าปูโต๊ะก็ล้วนเป็นสีชมพู (ลายคิตตี้) เกือบทั้งหมด (โอ้....บ้าคลั่งสีชมพูอย่างหนักเลยนะเนี่ย)  แต่ผมก็ได้แค่มองเพราะเค้าเองก็คงรู้ว่าผมไม่ชอบ เค้าจึงไปแกะผ้าม่านที่หน้าต่างออก ที่รู้น่ะ เพราะผมกำลังจะออกไปข้างนอกแล้วเห็น แต่ผมก็ไม่ได้ทักอะไรผม นอกจากมองเท่านั้น

            ผมกลับเข้าห้องมาเกือบเที่ยงคืน ผมซื้อขนมมาฝากเค้าด้วยไม่รู้ว่าเค้าจะชอบมั๊ย ? ผมเห็นเค้าหลับคาโซฟาแถมยังเปิดทีวีทิ้งไว้อีก คนอะไรเวลานอนน่ารักกว่าผู้หญิงบ้างคนเสียอีก และแล้วผมก็ทำในสิ่งที่ผมไม่เคยจะทำกับผู้ชาย ผมค่อยๆอุ้มเค้าเข้าไปในห้องนอนที่อยู่คนละห้องกับผม กลิ่นน้ำหอมอ่อนที่เมื่อสูดเข้าไปแล้วผมไม่แน่ใจว่าผมมีหรือเปล่า ? ผมวางเค้าลงบนที่นอนที่ข้างๆมีตุ๊กตาคิตตี้สีชมพูตัวใหญ่  ผมก็ปัดเส้นผมที่บังใบหน้าที่หวานเบาๆ จากนั้นผมก็รีบออกจากห้องเค้าก่อนที่ผมจะเก็บอารมณ์ของผมไม่ได้

“บ้าๆ.....แกบ้าไปแล้วเหรอ ? ”ผมด่าตัวเองอยู่หลายรอบ ก่อนจะไปนอน และผมก็ไม่รู้เลยว่าจะหลับได้หรือเปล่า ก็ภาพมินวูที่ลอยเข้ามาในหัวผมเนี่ย จะทำไง  ?

          ผม ลี มินวูคับ จะเรียกผมว่ามินวู หรือเจ้ากระต่ายก็ได้ นั่นเพราะรูมเมดคนใหม่ของผมเรียกผมแบบนั้นไม่รู้ทำไมว่างๆถามเค้าให้ผมที่ดิ ^ ^  ผมอายุ19 เรียนปี1 คณะศิลปกรรม เอกดีไซด์ ผมหลงใหลเรื่องเครื่องแต่งการตั้งแต่เด็กแล้ว ผมยังเป็นดีไซด์เนอร์ให้วงcoverด้วยนะ และก็ได้รางวัลมาหลายงานด้วย เก่งใช่มั๊ย และวันนี้ผมก็จะได้เจอรูมเมดคนใหม่แล้วไม่รู้ว่าเค้าจะเป็นไง ได้ข่าวว่าเค้าเรียนเก่งมาก และก็เป็นคนญี่ปุ่นด้วย หน้าคงเถื่อนๆ หรือไม่ก็เด็กแว่นหนาเตอะแน่ๆเลย ใช่เถอะขออย่างมายุ่งกับผมเลย..........

((((ก๊อก.....ก๊อก.....ก๊อก.....))))

สงสัยเค้าคงมาแล้ว โอ๊ย !!! อะไรเนี่ยเศษผ้าใครวะเกลื่อนห้องไปหมดเลย  (โธ่.....จะของใครก็ของเราเองแหละ)

((((ก๊อก.....ก๊อก.....ก๊อก.....))))

โอ๊ย.......รู้แล้วคับ

((((ก๊อก.....ก๊อก........!!!!

“อืม.....ขอโทษนะที่ผมมาเปิดช้า ขอโทษจริงๆ คือ......คุณเป็นไรหรือเปล่า?

“อืม!!!เป..ล่า คับ” เสียงเค้าดูตกใจ ไม่รู้ว่าจะตกใจหน้าผม หรือตกใจห้องของผมที่มันลก และเต็มไปด้วยเศษผ้าที่ผมตัดๆเอาไว้ตัดเป็นชุดที่ผมจะเตรียมไปแข่งcoverอีก 2 อาทิตย์ข้างหน้า มันก็เลยลกอย่างที่เห็น  แต่หากมองหน้าเค้าชัดๆละก็ นึกว่าพระเอกMVเลย หน้าหล่อสุดๆ แบบคนญี่ปุ่น แต่ก็ไม่ค่อยเหมือนญี่ปุ่นเท่าไร อาจเพราะเค้าเป็นลูกครึ่ง หน้าตาที่หน้าชวนให้มองแบบไม่อาจละสายตาได้เลย โอ้......ใครก็ได้ให้ผมช่วยดึงผมออกจากตรงนี้ที

“มาๆ.....ผมช่วยยก”

“ไม่เป็นไรคับผมยกได้” ทั้งที่ผมจะช่วยแท้ๆ เหมือนเค้ารังเกียจผมเลย T^T แต่ก็ช่างเถอะผมก็ขี้เกียดเหมือนกัน แต่พอเค้าเข้ามาในห้องก็หวั่นๆว่าเค้าจะหาว่าผมบ้าหรือเปล่าเนี่ย ก็ห้องสีชมพูอย่างนี้เค้าจะชอบมั๊ยเนี่ย และสุดท้าย เค้าก็มองด้วยสายตาแปลกๆ แม้เค้าจะไม่พูดว่าผมบ้า แต่ผมก็ไม่หน้าด้านหรอก ผมจะเลยตัดสินใจแกะ

พวกผ้าม่านออก พอสักพักเค้าก็ออกจากห้องไป T^Tทั้งๆที่ผมทำอาหารต้อนรับเค้า แต่ดู ดู๊ ดูเค้าทำ ทำไมถึงทำกับชั้นได้....... ผมก็เลยได้แค่รอ เค้าคงจะกลับมากินข้าวเย็นเป็นเพื่อนผมนะ ความจริงผมก็ไม่รู้ว่าเค้าจะมาอยู่ได้นานหรือเปล่า แต่ก็ช่างเถอะมันผ่านไปแล้วผมจะไม่พูดถึงมันอีก เอาเป็นว่าผมชอบรูมเมดคนนี้ แม้เค้าจะเป็นคนไม่ชอบพูด สายตาที่บ้างครั้งที่มองออกไปจะดูไร้จุดหมาย แต่ผมเชื่อว่าเค้าจะดีเอง เมื่ออยู่ใกล้ผม (เข้าข้างตัวเองหรือเปล่าเนี่ย) 

แล้วนี้มันกี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย 20.16น. ขอนอนสักงีบแล้วพอเค้ามาแล้วค่อยกินแล้วกัน

           ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้า บรรยายกาศในห้องที่ผมนอนช่างคุ้นตา เอ๊าะ!!นี้มันเห็นผมนี่น่า แต่เท่าที่ผมจำได้ เมื่อวานผมรอ.......ช่างมันเถอาะผมคงละเมยเดินเข้ามานอนที่ห้องล่ะมั๊ง  เอ....ว่าแต่นี่กลิ่นอะไรอ่ะ ผมเดินลงจากเตียงตรงไปที่ห้องครัวที่มีกลิ่นโชยออกมา พร้อมกับเสียงกระทะ ที่กระทบกับตะหลิว นั่นมันเอ่อ.......

“อ้าวตื่นแล้วเหรอ ผมทำให้คุณตื่นหรือเปล่า ? ” ผมไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่พยักหน้าเป็นเชิงเท่านั้น

“ขอโทษทีนะ ผมเห็นว่ามันน่าจะกินต่อได้”

“นาย...ไม่ใช่!คุณ.....”

“โทษทีนะ ผม ฟูจิวาระ ฮิโรทาดะ เมื่อวานต้องขอโทษนะที่ไม่ได้แนะนำตัว”

“ชั้น...ผม ลี มินวูยินดีที่ได้รู้จัก” และนี่ก็เป็นอาหารเมื้อแรกที่เรากินด้วนกัน แม้เค้าจะไม่ค่อยพูดอะไรแต่ผมก็ชอบนะไม่ดูวุ่นวายคุณว่ามั๊ย? หลังจากที่กินข้าวกันเสร็จผมก็อาสาที่จะล้างจาน ทีแรกเค้าก็ไม่ยอม แต่พอบอกว่ามื้อหน้าเค้าต้องล้างเพื่อสับกับผมเค้าจึงยอม และกะว่ามื้อหน้าผมจะทำให้เค้ากินเอง

...........................................................................................

                   ผมที่นั่งอยู่ที่อยู่บนโซฟาสีหวาน (ชมพู) ผมกำลังแปลกใจว่า เมื่อคืนผมเกือบห้ามใจไม่ได้เพราะอะไร ผมคงจะบ้าแล้วล่ะมั๊งที่สมองของผมมันแยกไม่ออกว่ามินวูเค้าเป็นชายหรือหญิง แย่ชะมัดเลย......ไม่เอาแล้วผมจะต้องไปรายงานตัวที่มหาลัยก่อน10โมง อืม....แล้วผมจะไปยังไง ? ระหว่างที่ผมกำลังงงๆกับแผนที่  มินวูที่เดินมาจากห้อง สวมเสื้อเชิ้ตสีชมพูแขนยาว ที่ถูกทับอีกชั้นด้วยเสื้อสีขาวคอวี เดินออกมาจากห้อง ทุกครั้งที่ผมเห็นใจผมมันหวั่นทุกครั้ง

“มีอะไรหรือเปล่า” เสียงมินวูที่นิ่มดุจสายลมที่พัดทำให้ผมออกจากภวังค์

“คือ......จะไปมหาลัย” ผมพูดแบบไม่ค่อยมั่นใจ

“มหาลัย? ที่นี่เหรอ ?” มินวูททำท่าแปลกใจ “”””OoO”””” (ทำไมเหรอ)

“ชั้นก็เรียนที่นี่เหมือนกัน” รอยยิ้ม และเสียงหัวเราะที่ออกมาทำให้ผมต้องคิดว่าเราเป็นเพื่อนกัน (นั่นดีที่สุด)

“งั้นชั้น..ไม่ใช่ผม จะพาไปเอง OKมั๊ย”

“ไม่ต้องใช่ผม คุณก็ได้ ผมไม่ว่าหรอก   ^ ^” มินวูไม่พูด แต่เค้ายิ้ม เรา 2คนที่นั่งรถเมล์มาด้วยกัน

          ( วันนี้รถว่างเป็นพิเศษ ผมพาฮิโระนั่งรถเมล์ ไม่รู้ว่าเค้าจะชอบมั๊ย ความจริงผมไม่ค่อยจะนั่งเท่าไรนัก เพราะมันแพง สู้ใต้ดินไม่ได้ ทั้งเร็วและถูก )

“ตายแล้ว.....ไปไม่ทันลงทะเบียนแน่ๆเลย”

“ฮิโระนายเรียนคณะอะไรอ่ะ”

“วิศวะ ทำไมเหรอ?”

“ก็ดีคณะนายอยู่ข้างหน้าเนี่ยนะ ไปๆ เดี๋ยวจะไม่ทัน” ผมจับมือฮิโระวิ่งไปที่ตึกรวม เพื่อรอฟังปฐมนิเทศนักศึกษาใหม่ ช่วยบ่ายเราถึงจะแยกไปที่คณะใครคณะมัน ผมเองก็ไม่รู้ว่าทำอะไรลงไปบ้าง เมื่อเรามาถึงที่ตึก ฮิโระก็ดูหน้าแดง ซีด และหอบ

“นายเป็นไรหรือเปล่า” ผมเป็นห่วงเค้าจริงๆนะ

“แฮ่ก...แฮ่ก...เป.ล่า..ห้องน้ำ...ล่ะ”

“ตรงนั้น ชั้นพาไป”

“ไม่ต้อง....นาย...เข้าไปก่อนเถอะ” จากนั้นฮิโระก็เดินไปที่ห้องน้ำ เค้าเดินเซไปเซมา เหมือนคนกินเหล้า ผมทำอะไรไม่ถูกนอกจากเข้าไปนั่งตามที่เค้าบอก และหากจะให้พูดตรงๆผมไม่รู้เรื่องใดๆเลยที่อาจารย์บรรยายอยู่ ผ่านไปครึ่งช.ม. ฮิโระก็เข้ามาพร้องกับเนื้อตัวที่เปียกโชก ผมเดาว่าไม่เหงื่อก็น้ำ เค้าเข้ามานั่งข้างๆผมที่ผมเอาสมุดวางจองไว้ ดูท่าทางเค้าเหนื่อยจัง Y_Y

“นายไม่เป็นอะไรนะ”

“ไม่เป็นไร ขอบใจนะที่ห่วง”

ถึงแม้ว่าเค้าจะบอกว่าเค้าไม่เป็นไรก็เถอะ แต่ผมก็เป็นห่วงอยู่ดี ก็สีหน้าของเค้าไง ซีดเผือก ปากแห้ง น่ากลัวเชียว

ผมเห็นเค้าหลับตาเกือบช.ม. และลืมตาขึ้นมาตาพร้อมกับตาที่แดงกล่ำ (ไปโกรธใครมาอ่ะ) แต่เค้าก็หันมายิ้ม จนจบการบรรยาย ผมกับเค้าก็ต้องแยกย้ายแล้วซินะ

“นายไม่เป็นไรนะ ดูหน้านาย.....”

“ชั้นเป็นโรคหอบน่ะ” ผมถึงกับถึงบางอ้อ แปลว่าที่อาการที่เป็นเพราะ ผมเหรอ ? ก็ผมพาเค้าวิ่งน่ะ

“ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นหรอก ชั้นไม่ตายหรอก ”

“ 5 5 5 5 5 5 ”

(  ผมอดที่จะขำมินวูไม่ได้ ที่เค้าทำท่าตกใจ กลัว แต่ก็ยังน่ารักอยู่ดี ^ ^  )

“อำชั้นเหรอ”

(  อยู่ดีๆมินก็วิ่งไล่ผม ผมก็เลยต้องป้องกันตัว ผมล็อคตัวเค้าเพื่อที่เค้าจะได้ตีผมไม่ได้ และได้ผม มินวูนิ่ง เงียบ และหน้าแดง แต่ไม่ใช่แค่เค้าที่แดง ผมเองก็เช่นกัน  )

“ปล่อยได้แล้ว ชั้น....” (>////<)

“ขอโทษนะที่ชั้น...กอ...”(>////<)

“ช่างมันเถอะ อืม...ว่าแต่นายเรียนอะไรนะ” ผมเปลี่ยนเรื่อง

“วิศว เอกการบิน”

“โห....จริงดิ นายอยากเป็นนักบินเหรอ เก่งๆ” ผมตบมือดีใจ และยินดีกับนักบินคนใหม่ ส่วนฮิโระเองเค้าก็เขินๆ หน้าแดงจนทำอะไรไม่ถูก เค้าก็เลยเปลี่ยนเรื่อง  

“แล้วนายเรียน”

“เอกดีไซด์ ชั้นอยากเป็นดีไซด์เนอร์ ชั้นอยากให้คนอื่นใส่เสื้อผ้าที่ชั้นตัด” (ผมไม่มีโอกาสได้พูดอะไรเลย

มินวูพูดอยู่คนเดียว เค้าเล่าเรื่องความฝันตั้งมากมายให้ผมฟัง ดูท่าเค้าคงมีความสุขมาก จนมาถึงคณะของผม )

“ถึงแล้วตึกวิศว แต่ถ้าถัดไปอีก 2ตึกก็คณะชั้นแล้ว” ผมชี้ตึกที่อยู่ลิบๆให้ฮิโระดู ก่อนจะแยกย้าย

“รอชั้นนะมินวู”

“ ^_^ ”

                                 ...............................................................................

          

            ตอนนี้เกือบ 4โมงเย็นผมออกมารอมินวูที่นอกตึกคณะศิลปะ แต่สักพักเค้าก็เดินลงมา เค้าเดินมาพร้อมกับเพื่อนๆอีก 2-3คน คงเป็นเพื่อนที่เรียนม.ปลายด้วยกันล่ะมั๊ง

“ทางนี้....ฮิโระ” ผมกระโดดโบกไม้โบกมือให้ฮิโระที่กำลังจะเดินกลับ เค้าคงเห็นว่าเพื่อนผมเยอะล่ะมั๊ง  แต่เพื่อนๆผมน่ะไม่กัดหรอก พวกเค้าน่ารักจะตาย

“เพื่อนๆนายเหรอ”

“ใช่...นี้พี่ชีอา เทโจ เล็กซ์  และแฮนรี่”

“ผมฮิโระทาดะคับ”

“เพื่อนๆนี่รูมเมดคนใหม่ของชั้น” ผมแค่ต้องการให้ฮิโระรู้สึกว่าเพื่อนผมก็เหมือนเพื่อนเค้า ไม่อยากให้เค้าอึกอัด ระหว่างที่พวกเราคุยกันแลกเปลี่ยนความคิดกัน จู่ๆโทรฯชีอาก็ดัง

“อะไรนะ ไม่มาเหรอ? แล้ววงเราล่ะทำไมนาย....”แต่ไม่ทันที่เค้าจะพูดเสร็จ ปลายเสียงก็วางสายไป

“มีไรเหรอพี่ ”

“มันไม่มาแล้ว วงเราขาดคนน่ะ”

“จริงดิ  (*O*)แล้วใครจะมาเต้นแทนล่ะ 2 อาทิตย์เราต้องแข่งแล้วนะ”

              ระหว่างบทสนทนาที่พวกเพื่อนๆมินวูพูด ผมไม่เข้าใจเลย ผมก็เลยมาถามมินวูที่นั่งกินน้ำ

“เอ่อ...พี่ชีอาน่ะ เป็นหัวหน้า ชั้นไปเจอพี่ที่ลานแสดงกิจกรรม เค้าเต้นCover ก็พวกเต้นเลียบแบนักร้องไง เราCover วง Dong Bong Shin Ki กันนายรู้จักมั๊ย”

ผมก็พอเข้าใจ ก็มินวูเต้นโชว์ให้ผมดู แถมยังชวนผมเต้นอีกต่างหาก ก็สนุกดีน่ะ    ผมแทบจะไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย เพราะชีวิตผมตั้งแต่เด็กผมจะอยู่กับการเรียนตลอด หรือไม่ก็หนังสือ มินวูเหมือนคนที่มาเปลี่ยนโลกของผม ให้สดใสอีกครั้ง

“มิน....” เจ้าของเสียงที่หยุดพูดกะทันหัน  เพราะเห็นตัวช่วยที่สำคัญนั่นคือ

“ฮิโระๆ นายท่าทางได้นิ นี่ไง......ยุนโฮคนใหม่ของวงเรา” พี่ชีอาที่เป็นหัวหน้าวงเอ่อ ทำให้ทุกคนหยุด และหันมามองเป็นทางเดียวกัน

“นายมีแววนะฮิโระ  มาเต้นกันเอาป่ะ ?” พี่ชีอาตาลุกวาว ที่เห็นจังหวะการเต้นของผม แม้ว่ามันจะไม่ค่อยเข้าที่เข้าทาง แต่ก็พอฝึกกันได้

“เอ่อ....คือไม่ดีกว่าคับ” ผมปฎิเสธ

“น่า.....นะฮิโระเต้นให้พี่เค้าเถอาะ ชั้นจะตัดชุดนายให้เด่นไปเลย” มินวูยุอีกแรงหนึ่ง อาจเป็นเพราะทุกคนในวงหันมาทางมินวูด้วยสายตาที่อ้อนวอน

                                         ............................................................................................

             หลังจากที่กลับมาถึงบ้าน มินวูก็จ้องตาไม่กระพริบ เค้าเอาแต่พูดเรื่องCoverจนผมใจอ่อน ตกลงในที่สุด จากนั้น 2อาทิตย์เต็มๆที่ผมต้องมาฝึกซ้อมอย่างเอาจริงเอาจัง จนวันนี้ วันนัดดูชุดที่จะใส่ในวันแข่ง

“โอ้......เจ๋งไปเลยชุดแจจุงของชั้น”เจ้าของชุดก็ใช่ใคร พี่ชีอานั่นเอง นั่นคงเป็นเพราะพี่เค้าหน้าหวานด้วยล่ะมั่ง ชุดสีดำที่เน้นที่เป็นสีม่วงอย่าง  ผ้าโพกเอง ผ้าพันคอลายสก๊อต ที่มินวูเป็นคนจัดการ

“แล้วพวกชั้นล่ะ” เสียงของคนในวงออกปากขอดูกันบ้าง และทุกคนเมื่อได้เห็นฝีมือในการตัดเย็บเสื้อผ้าของมินวูก็อดที่จะชมไม่ได้ จนเจ้าตัวยิ้มไม่หุบ

“ไหนของยุนโฮล่ะ” ผมถาม

“จริงซิลืมไปว่านายไม่ใช่......” มินวูไม่พูดต่อ และทุกคนในวงก็ไม่อยากพูดถึง

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวชั้นตัดให้นายใหม่” จากนั้นเค้าก็ลงมือวัดตัวผม ผมนึกถึงวันแรกที่ผมอุ้มเค้าไปส่งที่ห้องนอน กลิ่นน้ำหอมแบบนี้ แบบเดียวกับวันนั้นเลย

“เนี่ย...ชั้นเหม็นหรือไง ดูท่าทางซิ” ก็ผมกำลังนึกถึงกลิ่นน้ำหอมอยู่ แต่อีกใจก็คิดว่ามินวูเป็นผู้ชายผมจึงผลักเค้าออกไป ดูท่าเค้าก็คงตกใจเหมือนกัน

“นาย.......”

“ขอโทษนะ คือชั้นขอไปห้องน้ำก่อน” จากนั้นผมก็รีบวิ่งไป ในสมองผมมันมีแต่เรื่องราวที่มินวูทำให้ผม ทั้งกับข้าว ซักผ้า รีบผ้า งานพวกนั้นมันเป็นของผู้หญิงทั้งนั้น โอ้.....พระเจ้าผมควรทำไง?

“อ้าว......ทุกคน พวกเราจะต้องขึ้นออดิชั่นแล้ว นาย นาย นาย  และนาย จะต้องรักษาสุขภาพให้ดี ห้ามป่วย ห้ามลา ห้ามตาย เข้าใจมั๊ย”

“คับ.....หัวหน้า” ทุกคนเอ่อปากรับคำที่ว่า ห้ามๆนะก็พอเข้าใจ แต่ไอ้ข้อสุดท้ายนะ ..........= _=

หลังจากที่ซ้อมเสร็จพวกเราก็ไปเลี้ยงฉลองที่ร้านอาหารกันมีแค่ผมและมินวู ที่ขอตัวก็เป็นเพราะมินวูดันไปเห็นเจ้าตู้ถ่ายสติกเกอร์ เรา2คนก็เลยขอถ่ายไว้เป็นที่ระทึก เอ่อ...ไม่ใช่ระลึก จากนั้นเราก็มาเลือกกรอบรูป ผมยกให้มินวูเลือกเอง และกรอบรูปทั้งหมดเป็นรูปกระต่าย และสีชมพู

“1 2 3.....”

“ชีส......”

“ 1 2 3....”

“ชีส......”

“1 2 3 .....”

“ชีส.....” หลังจากที่เรา 2คนได้รูปแล้ว เราก็ตามมาที่ร้านอาหารที่พวกพี่ชีอารออยู่ แต่ก็ไปเจอคนๆหนึ่ง

“อ้าว.....นึกว่าใคร จะไม่ทักทายกันหน่อยเหรอ” ชายที่ตัวใหญ่ หน้าหล่อไม่เบาเข้ามาทักมินวู แต่มินวูกลับหลบอยู่หลังผม แปลว่ามินวูคงรังเกียจ ไม่อยากคุยด้วย ผมจูงมือมินวูจะฝ่าด่านเจ้าพวกนั้น แต่ถูกพวกมันขวางไว้

“ไง.....รูมเมดคนใหม่ของนายเหรอ หล่อไม่หยอกเลยนี่ ”

“เค้าไม่อยากคุยกับนาย ขอตัวนะ” ผมพยายามจะใช้มารยาทกับมัน แต่........

“พลั่ก!!!” ผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรลงไป แต่ที่รู้ผมโกรธมาก และไม่อยากให้ใครมาทำร้ายจิตใจของมินวูก็เท่านั้น

พวกพี่ชีอาที่เห็นว่าเราออกมานานก็ออกมาตาม และเจอฉอดเด็ดพอดี

“นายกล้ามากนะที่ต่อยชั้น”ชายหนุ่มที่ขวางผมลุกเข้ามา เขาเอามือจับที่มุมปาก เช็ดเลือด ใบหน้าที่แดงกล่ำ แสดงออกถึงความโกรธ แต่เขาไม่ได้พูดอะไรนอนจาก........

“ฝากไว้ก่อนนะนาย....เจอแน่”

สิ่งที่ฝากไว้ผมไม่รู้ว่ามันจะมาเมื่อไร แต่ที่รู้นายคนนี้คงไม่ธรรมดาแน่ๆ มินวูไม่ได้พูอะไรนอกจากขอตัวกลับบ้าน และคนอื่นๆก็ไม่ได้พูดอะไร มินวูเก็บความรู้สึกเอาไว้คนเดียว เขาไม่ยอมพูดอะไรเลย จนกระทั่งมาถึงบ้าน ผมเห็นเค้าเงียบ จนผมนึกอะไรออก ..............

(((( ครืน.....ครืน.....ครืน.....))))

เสียงเครื่องล่อนติดปีกของผมใช้ได้ผม มินวูยอมออกจากห้องแล้ว ^ ^ ในเครื่องบินบังคับของผมที่สร้างเอง บรรจุซองจดหมาย ที่มีข้อความว่า..........

 ( ในยายมเดือดร้อน ให้คิดว่าชั้นเพื่อนรักคนนี้จะดูแลนายเอง  )

และพวงกุญแจรูปกระต่ายสีชมพูตาลุกวาว ดุจกำลังดีใจอยู่ ผมค่อยๆล่อนจอดช้าๆที่พื้นห้องของมินวู และเมื่อเค้าอ่านผมก็ยิ่งดีใจเป็นที่สุด ผมเห็นรอยยิ้มของเค้าอีกครั้ง

“ยิ้มแล้วเจ้ากระต่ายน้อย”

“มาเรียกชั้นกระต่ายน้อย บ้าหรือเปล่าเนี่ย ชั้นเป็นผู้ชายนะ” ผมไม่รูว่าเจ้ากระต่ายคิดแบบนั้นจริงๆเหรอ แต่ผมไม่สนหรอก ผมดีใจเสียอีกที่เค้าคิดแบบนั้น ผมไม่ใช่เกย์ ^ ^

“นายทำเองเหรอเนี่ย “เจ้ากระต่ายยกเครื่องบินที่ผมทำขึ้นมาดู อย่างระมัดระวัง

“ช่าย....ทำไมเหรอ ?”

“นายจะขับให้ชั้นนั่งมั๊ย”

“อืม...นายก็นั่งอยู่นี่ไง” ใช่มั๊ยเจ้ากระต่ายก็นั่งอยู่เนี่ยไง  ผมชี้ไปที่กระต่ายพวงกุญแจ

........................................................................

               และแล้ววันที่วงของพวกเราได้แข่งออดิชั่นกัน ทุกคนพร้อมหน้าพร้อมตา 5หนุ่มกับ1ดีไซด์เนอร์ที่แสนจะน่ารักพร้อมแล้วคับ.................เวทีที่เราใช้เป็นเวทีสูงทีเดียว ผมล่ะตื่นเต้นมากเลย  มีหลายวงที่มาที่นี่ และมีความฝันเดียวกันคือการได้เป็นศิลปิน นั่นหมายถึงเวทีนี้อาจจะมีแมวมองก็ได้ พี่ชีอาเนี่ยเค้าฝันมาตลอดเลยว่าเค้าจะต้องได้เป็นนักร้องในอนาคตแน่ๆ ส่วนเจ้า3คนเนี่ย ก็มีความฝันคล้ายๆกับพี่ชีอานั่นแหละ การแข่งขันเริ่มต้น ผมก็ยิ่งตื่นเต้น นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้แสดงต่อหน้าสาธรณชน แม้จะเป็นเวทีเล็กๆก็เถอะ

“ไงตื่นเต้นซินะ แรกๆพี่ก็เป็น แต่คิดว่าแม้เวทีมันจะเล็กแต่มันก็เป็นเวทีของพี่ ที่จะต้องโชว์ความฝันของเราให้เค้าเห็นก็เท่านั้น” พี่ชีอาเนี่ยเป็นคนมองโลกในแง่ดีจริงๆ แต่ผมไม่ได้มีความฝันแบบนี้นิ ก็เลยคิดไม่ออก

“ไปๆถึงวงเราแล้ว” เสียงของเจ้ากระต่ายที่เตือนเรา

“สู้ๆนะ ชั้นเป็นกำลังใจให้” เจ้ากระต่าย เชียร์ผม

((((ต่อไปเป็นการแสดงของวง ที่ทุกคนจับตามองอยู่ไม่ใช่ใครเลยนอกจาก..... Synchronnize))))

เมื่อเสียงพิธีกรจบลง เสียงกรี๊ดของแฟนคลับที่ชอบวงพี่ชีอาก็ดังขึ้น จนผมนึกว่าผมเป็นตัวนักร้องคนนั้นไปแล้วเสียอีก แต่ส่วนใหญ่จะเป็นสาวๆที่กรี๊ดก๊าดกัน ก็วงเราหน้าตาดีกันทุกคนเลย (เต้นก็เก่งด้วย)  พวกเราทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ จนกระทั่งเพลง Purple Line จบลงเท่านั้น เสียงกรี๊ดก็ดังขึ้นมา  ผมได้ยินเค้าเรียกผมด้วย (ยุนโฮๆ ) ปลื้มจังเลย........  และพิธีกรก็เข้ามาสัมภาษณ์

“โอ้โฮ.... Synchronnize ไม่เคยทำให้พวกเราผิดหวังเลยจริงๆ เอาแนะนำตัวหน่อยดีกว่าเพื่อใครยังไม่รู้จักวงนี้”เสียงพิธีกรสาวสวยทักทาย เธอปล่อยให้เราเรียกเสียงกรี๊ดจากคนที่มาดู

 “คับ ชีอาคับ โคฟเป็นแจจุงคับ”

“กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

“ผมเล็กซ์ เป็นยูชอนคับ”

“กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

“ผมแฮนรี่ โคฟเป็นจุนซุคับ”

“กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

“ผมเทโจคับ โคฟเป็นชังมินคับ”

“กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

“ฮิโระคุง โคฟยุนโฮ”

“กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

แต่แรกผมก็ตกใจไม่คิดว่าจะมีคนกรี๊ดก๊าดผมได้มากขนาดนี้ ผมเลือบไปมองมินวูที่ถ่ายvdoอยู่ด้านล่าง เค้าก็ยิ้มไม่หุบ ไม่รู้ว่าเค้าปลื้มอะไร วงเรา หรือผม ?

“เอ๊าะ!ว่าแต่วันนี้ยุนโฮเราหน้าตาเปลี่ยนไปนะ”

พิธีกรสาวถามอย่างสงสัย ก็เธอเองก็เป็นแฟนคลับวงเราเหมือนกัน

“วงเรากำลังพัฒนาไปในสิ่งที่ดีกว่าเก่านะคับ” แม้พี่ชีอาจะพูดแบบนั้นก็เถอะ ผมก็อยากรู้ว่าใครที่เคยอยู่ในตำแหน่งที่ผมอยู่มาก่อน  ผมเคยถามคนในวงว่า เค้าคนนั้นเป็นใคร แต่ก็ไม่มีใครบอก และย้ำว่าผมไม่ควรไปถามมินวู  และเป็นไปตามที่คาดไว้ วงเราได้ผ่านเข้ารอบ  ทุกคนต่างกระโดดด้วยความดีใจ เราได้ผ่านรอบ 2 คนที่ดีใจที่สุดก็คงเป็นเจ้ากระต่ายที่ยิ้มตลอด เค้าเป็นเหมือนสิ่งที่นำโชค คอยปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายไม่ให้อยู่ใกล้ผม เนี่ยแหละซี้ผม ความสัมพันธ์ผมกับเจ้ากระต่ายเป็นไปในทางที่ดีขึ้น และเราจะต้องมาขึ้นรอบต่อไปอีก 1อาทิตย์ มินวูจัดแจงเรื่องเสื้อผ้าทั้งหมด เค้าคอยแก้ชุดที่เล็กซ์ใส่บ่อยมาก อาจเพราะเค้าเป็นคนที่กินเก่งที่สุด เค้ามักจะชวนผมไปกินนั้นกินโน้นอยู่บ่อยๆ จนกระทั่งวันนี้ ผมรู้สึกโลกหมุนตลอดเวลา หายใจไปค่อยออก วันนี้เจ้ากระต่ายมีเรียนแต่เช้า ผมตื่นขึ้นก็ไม่เห็นเค้า เป็นโอกาสดีที่ผมจะไปหาหมอเสียที

ร.พ. ที่อยู่ไม่ห่างจากหอพักของผม ที่นี่แหละ

“คุณฟูจิวาระ ที่อาการคุณเป็นแบบนี่ เพราะน้ำตาลในเลือดคุณสูงมาก คุณควรระวังเรื่องอาหารการกินหน่อย และก็ เรื่องโรค.....”

“ผมรู้คับ ถ้าผมไม่ผ่าตัดเวลาของผม....”

“คุณควรจะผ่าตัด นั่นคือทางออกที่ดีที่สุด”

บทสนทนาผมและหมอจบลงในเวลาอันรวดเร็ว ผมตัดสินใจที่จะไม่ผ่าตัด เพราะผม.....เห็นแก่ตัว

ระว่างทางที่กลับหอพัก ผมก็เจอกับ.....

“คุณชาย กลับญี่ปุ่นเถอะคับ”ชายที่สวมชุดสูท สีดำ พร้อมแว่นตาดำ ที่ผมคุ้นตาทักขึ้น

“เก่งนิ ตามชั้นเจอด้วย แต่ขอบอกนะว่าไม่นายเองไม่มีสิทธิบังคับชั้น”

“งั้นคงจะต้องทำแบบนี้” ชายคนเดิมสั่ง ให้ลูกน้องช่วยกันจับผมขึ้นรถ ผมพยายามขัดขืน แต่ก็ไม่สำเร็จ ก็อาการผมมันกำเริดตอนนี้ (จะมาเป็นอะไรตอนนี้ล่ะ) ผมได้แต่คิด และจู่ๆก็มีคนมาช่วยผม

“เฮ้ย......เทโจ แฮนรี่ นายดูซิว่านั่นใคร” เล็กซ์ ที่สะกิดถามเพื่อนชี้มาทางผม

“นั่นมัน......”

“ฮิโระนิ” ทุกคนเอ่อชื่อพร้อมกัน เมื่อเห็นแบบนั้น พวกเค้าก็ช่วยกันรุม แต่ที่รู้ผมเมื่อหลุดออกมาได้ก็ขอบใจเจ้า 3คนนั้น ก่อนที่จะหนีหายเข้ากลีบเมฆไป ผมเดินโซซัดโซเซไปมา อาการของผมมันแย่ลงเรื่อย ผมทรุดตัวลงที่ซอกตึกข้างๆหอพักของผม   และแล้วผมก็ได้ยินเสียงของเจ้ากระต่าย

“ลันลา...ลัน...ลัน...ลา...”

“มิน....วู กระต่าย..น้อย”

“แฮ่ก...ก..ระ...ต่าย” ผมพูดด้วยเสียงอันเบาบาง และเค้าก็เห็นผม ขอบคุณ ขอบคุณพระเจ้าที่ยังปราณีผมอยู่บ้าง

“ฮิโระนายเป็นไง”

“นายเดินไหวมั๊ย” ผมช่วยพยุงฮิโรที่พยายามลุก หน้าเค้าตอนนี้ซีดจนไม่มีสีเลือด ซีดเผือกเหมือนคนใกล้ตายยังไงบอกไม่ถูก ผมกลัว กลัวที่สุด ผมพาเค้ามาที่ห้องพักจนได้ พาเค้าไปที่ห้องนอนของเค้า ที่เต็มไปด้วยโมเด็มเครื่องบิน ผมพยุงเค้ามาที่เตียง ผมยอมรับว่าผมทำอะไรไม่ถูก

“แฮ่ก...แฮ่กยา...ชั้น” เค้าชี้ไปที่โต๊ะด้านหัวนอน ผมจำได้ว่าเค้าเคยบอกผมว่า เค้าเป็นโรคหอบ ผมรีบลุกไปหยิบ เดาว่าน่าจะเป็นอันนี้ เป็นขวดยาแบบพ่น ผมเห็นเห็นในหนัง

“อันนี้ใช่มั๊ย ? ”

“ช่าย.....”เค้าลากเสียงเบาๆ ผมรีบยื่น ตอนนี้เค้าหลับไปแล้ว ผมนั่งกุบมือที่เย็นเชียบ และเปียกไปด้วยเหงื่อ ผมนั่งลงที่ข้างๆเตียง

“นายอย่างเป็นไรนะ”  ผมได้แต่พูดประโยคนี้ซ้ำไปซ้ำมา จนกระทั่งผมหลับไป

           ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับมือที่อุ่น ของใครบ้างคนที่กุมมือของผมแน่ และเค้าคนๆนั้นคือ

“เจ้ากระต่ายน้อย” ผมพูดเบาๆ เพราะกลัวว่าเค้าจะตื่นขึ้นมา รอยคราบน้ำตาของเค้า ผมเห็นเป็นทาง ผมเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่อาบของเค้าจนผมคิดว่าเนี่ยคือสิ่งที่เพื่อนทำให้กันใช่มั๊ย  ? นั้นคือสิ่งที่ผมเฝ้าคอยถามตัวเองตลอด

                                       ........................................................................................

           หลังจากที่ผ่านเรื่องวันนั้น ผมบอกทุกคนว่าผมถูกจี้ ซึ่งทุกคนก็เชื่อ และต่างเป็นห่วงผม และที่ห่วงสุดๆ ก็คงไม่พ้นรูมเมดคนนี้ของผม เจ้ากระต่ายน้อย ที่เวลาไปไหนมาไหน ก็จะมีเจ้านี้เสมอ  และวันนี้เป็นวันที่วงเรา จะต้องขึ้นออดิชั่นแล้วซิ มันก็ยังตื่นเต้นไปหาย

“1 2 3 สู้ๆ..... Synchronnize สู้ๆ”

“ทำให้เต็มที่เลยนะ” เสียงพี่ใหญ่ของวงเราเอ่อ

“นาย...OKนะ” พี่ชีอาทักผม เค้าคงรู้จากเจ้ากระต่ายที่ไปเล่าว่าผมเป็นโรคไม่ปล่อย หอบน่ะ พี่เค้าก็เลยเป็นห่วงผมยกใหญ่ เค้ากลัวว่าจะไม่มีใครเต้นให้ล่ะสิ......

“ไปๆ เตรียมตัวขึ้นเวทีได้เลย”พี่ใหญ่ของวงเอ่อ ส่วนผมก็ยิ้มให้เพื่อนรัก เจ้ากระต่ายที่เตรียมตัวจะไปถ่ายvdoที่ด้านหน้าเวที

“อืมพวกนายไปก่อนนะ ชั้นเก่งของเสร็จจะรีบตามไป” ผมรีบเก็บข้าวของที่อยู่บนโต๊ะลงในเป้ของผมอย่างรวดเร็ว แต่แล้วบุคคลที่มีน่าเอ่อถึงก็เข้ามา ที่ห้องแต่งตัว.............

“ไม่ทักทายหน่อยเหรอ ?”

 “กียอง!!!”นายมาทำอะไร” ความจริงผมไม่อยากยุ่งกับเค้า

“ชั้นมาแข่ง วงนายก็ด้วยเนี่ย เราคงต้องสู้กันสักตั้ง” ใช่เค้าเคยเป็นคนในวงเรามาก่อน

“ทำไมกลัวเหรอ” เค้าค่อยๆเดินเข้ามา แต่ผมกลับตรงกันข้าง คือเดินหน้าเค้า จน........

“ถอยต่อไปซิ....”

“นาย....จะทำอะไร”

“ก็อย่างที่เคยทำไง”

“ม่าย....ปล่อยนะ บอกให้ปล่อยไง” กียองเดินเข้ามากอดผม ผมรู้สึกได้ถึงความขยะแขยงของเค้า เค้าตรึงแขนผมไว้กับผนังห้อง ผมพยายามดิ้นสุดแรง แต่ก็สู้แรงของหมาบ้าตัวนี้ไม่ได้

“อย่านะ....ฮิโระช่วยด้วย…..”นั้นคือสิ่งที่ผมจะทำได้ ฮิโระช่วยชั้นที ช่วยชั้นด้วย TT_TT

“ฮิโระ............”

            ผมมองลงไปที่ด้านหน้าเวที ที่ปกติแล้วเจ้ากระต่ายจะออกมาแล้ว แต่ทำไม........ผมไปดูเค้าหน่อยดีกว่า ยิ่งซุ่มซ่ามอยู่ด้วย ผมเดินไปที่ห้องแต่งตัวที่ประตูถูกปิดล็อคจากด้านใน

“เจ้ากระต่าย กระต่ายน้อย นายอยู่ในนั้นหรือเปล่า ?” ผมไม่ได้ยินอะไรเลย มันน่าแปลกที่อย่างน้อยก็น่าจะมีคนอยู่ในนั้น ไม่ใช่เงียบอย่างเดียว แต่ก็ช่างเถอะ เจ้านั่นคงไปแล้วล่ะ จังหวะที่ผมกำลังจะไปก็ได้ยินเสียง

“ฮิโระ!ช่วยด้วยยยยย”

“ฮิโระ อืม...........” และเสียงนั้นก็หายไป และผมแน่ใจว่าเจ้ากระต่ายของผมต้องเป็นอะไรแน่เลย ผมจึงตัดสินใจพังประตูเข้าไป

“อะไรๆนายมาทำไรอ่ะ” พี่ชีอาที่ตอนนี้เป็นซี้ผมอีกคนเข้ามาถามหลังจากที่พึ่งออกจากห้องน้ำ ถาม

“เจ้ากระต่ายอยู่ข้างใน”ผมตอบโดยไม่มองหน้า ผมพยายามที่จะเปิดประตูต่อไป

(((( ปึง. !!!!! ))))

เสียงประตูที่เปิดออก ทำให้คนในห้องหยุดการกระทำทั้งหมด ผมเห็นเจ้ากระต่ายที่ถูกหมาบ้า ปลดเสื้อผ้าก่อนที่จะถูกจับนอนราบไปกับพื้นห้อง ทำให้ผมเกือบจะฆ่ามัน.....

“แก...ไอ้แสวะเอ่ย”

พลั่ก!!!!

“ไอ้สัตว์นรก”

พลั่ก!!!!

“แก...ตายซะ..ตาย....”

“ไม่เอาพอแล้วๆ ฮิโระ เดี๋ยวมันตาย”พี่ชีอาที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดเอ่ยห้าม

 ผมเดินเข้าไปหาเจ้ากระต่ายที่นอนนิ่ง ผมเดาว่าเค้าคงช็อคกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น สภาพของเจ้ากระต่ายตอนนี้ที่สั่นเป็นลูกหมาตกน้ำ ผมทำอะไรไม่ถูกนอกจากเดินเข้าไปกอดเค้า

“อย่านะ!!!อย่า..ชั้นกลัวแล้ว”

“ชั้นกลัว..TT_TT”เค้าพยายามที่จะไม่ให้ผมเข้าไปกอดเค้า แต่ผมก็กอดเค้าจนได้ มินวูที่ร้องไห้ในอ้อมกอดของผม ทำไมผมถึงเจ็บปวดแบบนี้นะ ทำไม ผมไม่เคยปกป้องคนที่ผมรักได้เลย ทำไม ?

“ชั้นกลัว...ฮิโระ”

“ไม่ต้องกลัวนะไม่มีใครทำอะไรนายซะหน่อย”ผมไม่สนแล้วว่าตอนนี้ใครจะคิดยังไง ผมอุ้มมินวูกลับไปที่ห้อง ผมวางเค้าลงในขณะที่เค้าหลับใหลในอ้อมกอดของผม ผมจัดแจงวางเค้าลงนอนบนเตียงช้าๆ อย่างนุ่มนวล เพราะไม่อยากให้เค้าตื่นขึ้นมา

หลายวันต่อมา มินวูยังอยู่ในอาการที่เงียบ ซึม ทุกครั้งที่ผมมองเค้า ผมจะเจ็บปวดจริงๆ ผมทำข้าวต้มไว้เป็นอาหารตอนเย็น วันนี้ก็คงมีคนมาเยี่ยมมินวูอีกแน่ ก็พวกในวงเราไง

((((ก๊อก..ก๊อก..))))

“คับ.....”

“พวกเราซื้อของมาฝาก” ทุกคนเอ่ยปากพร้อมกัน ก่อนจะตรงเข้าไปที่ห้องมินวู ที่ตอนนี้เค้านอนหลับอยู่

“เรื่องไอ้กียองนะ”

“............”

“มันเคยอยู่วงเรา และก็เป็นรูดเมดมินวูมาก่อน แต่มันเป็นพวกบ้าอ่ะน่ะ มันชอบมิน แต่ว่ามินไม่เล่นด้วย”

“มันก็แล้วใช้วิธีสกปรกๆแบบนี้”  ตอนนี้ผมไม่สนหรอกว่ามันเป็นใคร แต่ที่สนคือ มันไม่มีสิทธิที่จะทำแบบนี้ กับมินวู เจ้ากระต่ายของผม  และวันนี้ก็เหมือนเดิมทุกอย่างมินวูไม่พูดอะไร กลางดึก ผมได้แต่มองเค้าที่กำลังหลับใหล ผมเอาตัวเข้าไปซุกใต้ผ้าห่มเดียวกันกับมินวู 

             ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้าภาพที่เห็นมันทำให้ผมตกใจนิดหน่อย ผมนอนหนุ่นแขนฮิโระอยู่ ให้ตายเถอะเมื่อคืนเรา ไม่นะ...ฮิโระคงไม่...... แต่ต่อให้เป็นแบบนั้นก็ไม่เป็นไร ผมรักเค้านิ ^ ^

“ตื่นแล้วเหรอ ?”

“อืม!”

“นิ....” O..O  เค้าเอาหน้าเข้ามาใกล้ผม เขินจัง

“ลุกซิ....แขนชั้นเป็นตะคิวอ่ะ ในหัวก็ไม่มีอะไร ทำไมหนักจัง”ผมดันหัวเจ้ามินออกก่อนจะแกล้งสะบัดๆมือ ความจริงไม่ใช่หรอก เพราะผมเขินที่จะมองหน้ามินวูตอนนี้มากกว่า วันนี้เค้ามีความสุขเป็นพิเศษ เค้าตื่นมาพร้อมกันทำอาหารเช้า และผมก็เป็นลูกมือ จากนั้นเค้าก็รีบไปมหาลัย ส่วนผมก็อยู่บ้าน ผมไม่อยากไปเจอใครที่นอกบ้าน

                                    .....................................................................

            ตึกคณะศิลปะ ชีอาที่นั่งที่ห้องเค้ากำลังออกแบบชุดอยู่ มินวูจึงเข้ามาเงียบๆ

“พี่ชาย...”

“เข้ามาเงียบๆ เป็นไงแฟนนายเค้าดูแลนายดีป่ะ พี่เห็นช่วงนี้เค้าหน้าซีดๆนะ”

“เหรอ ? ผมไม่เห็นเลย เห็นแค่เค้ายิ้มให้ผม เอาใจผม และก็......”

“และอะไร”

“เปล่า...”

“ผมว่าผมจะบอกเค้ามั๊ย เรื่องที่ผม......”

“ชอบเค้านะเหรอ ?” ผม....พี่ชายคนนี้ ที่ผ่านร้อนผ่านหนาวคนนี้ดูออก ผมไม่เคยเห็นน้องคนนี้หน้าแดงทุกครั้งที่เจอ  ฮิโระ หรือดีใจจนต้องไปกอดกับฮิโระ หรือแม้กระทั่งร้องไห้ไปกับฮิโระ ถ้าแบบนี้ไม่ใช่รัก ก็คงชอบ หรือไม่ก็มีใจให้ล่ะมั่ง ^ ^  ( คุณคงไม่รู้หรอกว่าผมรู้สึกไงที่เจ้ามินวูมากบอกว่าชอบรูมเมดคนนั้นทั้งๆที่ผมรู้จักมินวูมาก่อน มันเจ็บปวดนิดนิด แต่ถ้าเห็นเค้ามีความสุข ผมชีอาคนนี้ก็พร้อมที่จะยิ้มและหัวเราะไปกับเค้า )

จากนั้น2 พี่น้องก็คุยกับอย่างออกรส โดยที่เค้าไม่รู้เลยว่า มีใครที่แอบมองอยู่

“มินวู ชั้นจะจัดการกับนายยังไงดีนะ...” คนๆนั้นคิดอยู่ในใจ

                                    ................................................................................................

“อ๊ะ!!!นาย..กียอง “มินวูที่ถือไดอารี่อยู่ ตกใจเมื่อเห็นเค้า

“ชั้นยังไม่ได้แก้แค้นเลยนะ”

“อย่านะ คราวนี้สู้จริงๆ” มินวูที่หยิบไดอารี่ขึ้นมาป้องกัน และฝาดเค้าไปเต็มแรงที่มี แต่กลัยบถูกกียองจับและโยนมันทิ้งไป แต่โชคยังช่วย ชีอาที่ได้ยินเสียงก็เข้ามาห้าม อย่างน้อยก็เป็นพี่ที่เคยรูจักกันมา ชีอาพามินวูไปส่งที่บ้าน และเมื่อมาถึงที่พัก

“ฮิโระ!!!”

“นายไปเป็นไรนะ...ฮิโระตื่นซิ ตื่น”

“พี่ไปตามรถพยาบาลนะ” ชีอาที่มีสติกดโทรฯ และไม่นานนักรถ ร.พ.ก็มาถึง ฮิโระที่นอนไม่ได้สติ มีคนต้องคอยให้ออกซิเจนอยู่ตลอดเวลา เค้าที่นอนอยู่หัวใจเต้นช้า และเบา ทำให้ผมที่จับมือของเค้าอยู่อดที่จะร้องไห้ไม่ได้ และแล้วฮิโระที่นอนนิ่งจู่ๆก็มีเลือดออกที่จมูกเค้า ยิ่งทำให้ผมยิ่งฟุ่งซ่าน

“ไม่นะ....ฮิโระนายอย่าเป็นไรนะ” ผมพยายามปลุกเค้า และเช็ดเลือดที่ออกมาจากจมูก สีหน้าเค้าเริ่มซีดลง ๆ ร่างกายที่เริ่มเย็น ม่าย......มันต้องไปเป็นแบบนี้ ทำไม TT_TT

หน้าห้องฉุกเฉินที่ตอนนี้ไฟสีแดงดับลง พร้อมกับหมอที่ออกมาจากห้อง ใบหน้าที่แสดงถึงความกังวนอย่างเห็น ได้ชัด

“หมอฮิโระเป็นไงคับ”

“คุณเป็นญาติหรือเปล่า”

“เปล่าคับ....แต่.....”

“ชั้นเป็นแม่เค้า ลูกชายชั้นเป็นไงค่ะ” ทุกคนต่างมองเป็นทางเดียวกัน แฮนรี่ เล็กซ์ และเทโจ จำชายที่มากับผู้หญิงคนนี้ได้ ระหว่างที่ 3คนซุบซิบกัน หมอก็เชิญแม่ของเค้าเข้าไปคุย มินวูจึงได้แค่มองเท่านั้น

“สวัสดีคับ ลี มินวู เป็นรูมเมดฮิโระครับ” ผมเข้าไปแนะนำตัว แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ค่อยชอบผม เธอก็ออก

จากร.พ.ไป ผมขอหมอที่ดูแล จะเข้าไปเยี่ยมแต่จะถูกปฎิเสธ

วันต่อมา ผมก็มาที่นี่อีกแต่ก็ถูกไล่ให้กลับไป ผมเห็นแค่แม่เค้าเข้ามา และไม่นานก็ออกไป

“ทำไมดื้อแบบนี้นะ แม่เป็นห่วงแค่ไหนรู้ไหม”

“................”

“ลูกต้องผ่าตัด”

“.................”

“ฟังหรือเปล่า”

“แม่เลิกบังคับผมเสียที ผมจะเก็บหัวใจดวงนี้ไว้ จะไม่เปลี่ยนหัวใจเด็ดขาด”

“ดื้อ ๆ...จริงๆ”

ที่ผมทำแบบนี้เพราะความจริงผมเปลี่ยนหัวใจมาแล้ว 2ครั้ง และที่สำคัญหัวใจดวงนี้มันเป็นขอคนรักเก่าของผมที่เธอยอมตายเพื่อให้ผมมีชีวิตต่อไป ดังนั้นมันไม่ผิดที่ผมจะเก็บหัวใจดวงนี้ไว้

“คุณชาย....มีคนฝากนี่มาให้” คนที่แม่สั่งให้เฝ้าเอาอะไรมาให้ผม สิ่งแรกที่ผมเปิด ผมดีใจมาก นั่นเพราะมันเป็นไดอารี่ของเจ้ากระต่ายน้อย ผมไม่แปลกใจเลยที่เค้าไม่เข้ามา แม่ต้องสั่งห้ามแน่

...................................................................................................................................................................................

ข้อความในไดอารี่

…………………………………………………………………………………………

วันนี้เป็นวันแรกที่ชั้นได้รู้จักเค้า ฟูจิวาระ ฮิโรทาดะ  ลูกครึ่งญี่ปุ่นที่เก่งเกาหลีที่สุด

เค้าหล่อมากเลย เหมือนพระเอกเลย

....................................................................................................................................................................................

เมื่อคืนชั้นฝันไปว่า ฮิโระอุ้มชั้นมาส่ง มันเป็นไปได้เหรอ ?

...................................................................................................................................................................................

วันนี้ที่ดีใจเค้าตื่นขึ้นมาพร้อมกับที่อาหารที่ชั้นทำไว้ต้อนรับเค้า

เราได้กินด้วยกัน

...................................................................................................................................................................................

เราบังเอิญเรียนที่เดียวกัน ชั้นตั้งใจที่จะนั่งรถเมล์

เพื่อที่ชั้นจะได้อยู่กับเค้านานๆ

...................................................................................................................................................................................

ดีใจจังที่ฮิโระยอมเข้าวงของเรา เค้าจะต้องดังแน่

...................................................................................................................................................................................

วันนี้เป็นครั้งแรกที่ฮิโระออดิชั่น สาวๆกรี๊ดเค้าตั้งแยอะ

ชั้นอิจฉา พวกนั้นแล้วซิ

........................................................................................................................................................................

ชั้นดีใจที่วงเราผ่าน ฮิโระเข้ามากอดชั้น

ดีใจจัง ชั้นไปอยากปล่อยเลย

...................................................................................................................................................................................

ขอบใจที่คอยปกป้องชั้น ชั้นพึ่งรู้ว่าชั้นอ่อนแอแค่ไหน

ฮิโระนายดูแลชั้นจริงๆนะ

...................................................................................................................................................................................

ตอนทีกียองเดินเข้ามากอดชั้น ชั้นรู้สึกได้ถึงความขยะแขยงของเค้า

แต่ชั้นก็ไม่รู้ว่าฮิโระรู้สึกยังไง ชั้นไม่กล้าที่จะมองนายเลยรู้มั๊ย ?

.......................................................................................................................................................................

ในยายมเดือดร้อน ให้คิดว่าชั้นเพื่อนรักคนนี้จะดูแลนายเอง

แม้มันจะดี แต่ชั้นชอบนายมากกว่าเพื่อนล่ะ

...................................................................................................................................................................................

ความรู้สึกที่มีฮิโระอยู่ข้างๆชั้น

ชั้นดีใจมาก อยากให้ทุกเช้าตื่นมาพร้อมกับฮิโระจัง

...................................................................................................................................................................................

เนี่ยอาจเป็นบันทึกหน้าสุดท้ายที่ชั้นจะเขียนถึงนาย

ชั้นรักนาย

ไม่ใช่เพื่อนที่ชั้นอยากเป็น

แต่อยากเป็นคนที่นายรัก

ชั้นไม่รู้ว่านายจะรู้สึกไง

แต่ชั้นขอแค่อยู่แบบนี้ ได้ใกล้นาย

ขอแค่นี้ก็พอ

...................................................................................................................................................................................

.( นายคิดกับชั้นเป็นแฟนซินะ เจ้ากระต่ายน้อย ).

ผมตัดสินใจที่จะหนีออกจากร.พ. โดยขอร้องว่าผมจะกลับมาในตอนเช้า ผมนั่งรถมาจนถึงหอพัก ยอมรับว่าผมกินเมามาด้วย ผมกำลังจะทำอะไร ..........

((((ก๊อก.....ก๊อก.....ก๊อก.....))))

((((ก๊อก.....ก๊อก.....ก๊อก.....))))

((((ก๊อก.....ก๊อก.....ก๊อก.....))))

ผมเคาะประตูลัว จนมีคนมาเปิดประตู เค้าดูดีใจมาที่เห็นผม แต่ผมกลับยิ้มไม่ออก เดาไม่ได้เลยว่าผมคิดอะไร หน้าตาของผมมันคงน่ากลัวเจ้ากระต่ายก็เลยถอยหลังออกห่าง

“นายเป็นไรหรือเปล่า”

“...........”

“ชั้นไปเอาน้ำอุ่นให้นะ ท่าทางนายจะเมา”

“รู้แล้ว...ว่าทำไมเจ้านั่นถึงอยากได้นาย”

“นายพูดอะไร”

ฮิโระเข้าจับแขนผมล็อคไว้และดันลงไปที่ ที่นอนผมปล่อยน้ำตาอาบแก้มดิ้นรนขัดขืน ไม่รู้ว่าฮิโระเอาแรงมากมายมาจากไหน ทั้งๆที่เค้าเป็นคนสุภาพ อ่อนโยน แต่ที่เค้าทำเนี่ย ปีศาจชัดๆ ผมเกียจจริงๆ.......

“อย่านะ....นายเป็นบ้าอะไร ที่ชั้นรู้จักไม่ใช่แบบนี้เนี่ย”

“ปล่อยชั้น” จากนั้นฮิโระก็ปลดเสื้อออก

“ชั้นไม่น่ารักนายเลย”

“นายรักชั้นก็ยอมชั้นซิ”

“ไม่...ชั้นไม่ได้รักนาย ชั้นรักฮิโระ.....ฮิโระที่ใจดีต่างหาก รักที่บริสุทธิ์ ไม่ใช่แบบนี้”

มินวูที่ค่อยๆลืมตาขึ้น เมื่อผมหยุดการกระทำของตัวผมที่เจ้าปีศาจตัวนั้นออกจากร่ายของผมไปแล้ว ผมได้แต่มองเจ้ากระต่ายที่ร้องไห้ นั่งกอดเสื้อผ้าที่ผมถอดออก ทั้งที่ผมบอกว่าจะปกป้อเค้า แต่ผมกลับเป็นคนที่ทำร้ายเค้าเอง เนี่ยเหรอ คือสิ่งที่คนรักกันทำให้กัน ผมเข้าไปกอดมินวู เหมือนที่ผมเคยกอดเค้า

“ขอโทษนะ...ชั้นไปตั้งใจ ขอโทษ..”

“นายน่ากลัวมากเลยรู้มั๊ย ชั้นกลัวนายที่สุดเลย” ไม่วายที่เค้าจะหยุดร้องไห้

ผมส่งเจ้ากระต่ายน้องเข้านอนก่อนที่จะทำตามสัญญาที่ไว้กับคนของแม่

...............................................................

                                     พรุ่งนี้เราเป็นแฟนกัน ชั้นจะพานายไปทุกที่ และที่นายไปจะมีชั้น

                                                            แฟนสุดหล่อของนาย

ฮิโรคุง

ห้ามจำผิดนะ

.......................................................

ผมกลับมาก่อนที่แม่จะมาถึงแป๊บเดียว 

“วันนี้ลูกต้องผ่าตัด ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม” แม่คงเห็นว่าผม หน้าซีด วันนี้ผมคงต้องผ่าตัด ผมรู้ดีว่า ความรักของผมมันเป็นไปได้ยาก ทั้งทางบ้าน และสังคม ไม่ค่อยมีใครยอมรับเรื่องนี้เหรอ ผมขอเป็นคนเห็นแก่ตัว เห็นเพื่อตัวเองบ้างนะ มินวู ผมขอโทษ.........

ผมหนีจากร.พ. หอบร่างกายที่อ่อนล้ามาจึงถึงที่นี่ รังรักของผมที่ที่พระเจ้าพาผมมาที่นี่ ทำให้ผมได้เจอคนที่น่ารักที่สุด เจ้ากระต่าย

“มาแล้วหรอ ชั้นนึกว่าไม่มาแล้วนะ” มินวูในชุดโกธิคที่เน้นสีดำ เสื้อแจ๊คแก็ตสีดำ มองแทบมองไม่ออกเลยว่าเป็นผู้ชาย ใครๆที่เห็นเค้าก็ต่างมองว่าเป็นผู้หญิงทั้งนั้น  ( ผู้หญิงแทบต้องอิจฉาเลย )

เรานั่งรถเมล์ไปเรื่อยๆ เพราะไปรู้ว่าจะไปไหน แต่ขอแค่มีผม กับเจ้ากระต่ายก็พอ แต่ตอนนี้ผมขอหลับหน่อยนะ ผมซบที่บ่าของเค้า มินวูที่นั่วริมหน้าตาก็หันมา เค้าค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ........

“อุ๊ป.....”ผมลืมตาขึ้นและจูบเค้าแบบไม่ให้จังหวะ

“บ้าเหรอ ?”

“ก็อยากจูบไม่ใช่เหรอ” เค้าไม่พูดอะไรนอกจากหน้าที่แดงกล่ำเป็นลูกแตงโม

“ไปไหนดีนะ”

“ไปซื้อของกัน” ผมเลือกที่จะทำในสิ่งที่เค้าชอบที่สุด เจ้ากระต่ายอยากเป็นดีไซด์เนอร์ ผมก็พาเค้ามาที่นี่ หาซื้อผ้าเมตร เค้าจะได้เอาไว้ตัดชุด ที่นี่มีทั้งลูกไม้ เลื่อม มากมายให้เค้าเลือก ขณะที่เค้าเลือก ผมก็เห็นสร้อยเส้นหนึ่งเป็นรูปกระต่ายสีเงิน ด้านหลังเขียนไว้ว่า  One of Love  เนี่ยแหละที่ผมจะให้เค้า

“ฮิโระทำไร ไปทางนั้นเถอะ ลดราคาอยู่ด้วย” เค้าดึงผมไปอีกฝั่งของถนน เรื่องแบบนี้ผู้หญิงเท่านั้นแหละที่จะชอบ ไม่เป็นไรหรอกวันนี้ชีวิตผมยกให้เค้านิน่า

“กินมั๊ย ?” เค้ายื่นไอติมโคนให้ผม

“อ่ะ.....เปื้อนแล้ว”

“แกล้งใช่มั๊ย” ผมเองไอติมป้ายหน้าเจ้ากระต่ายกลับบ้าง แต่จู่ๆ ผมก็เจ็บที่หน้าอกขึ้นมาผมทรุดตัวนั่งลงกับพื้น

“นายเป็นไร...หอบเหรอ ?”

“...........” ผมไม่ได้ตอบ เพียงแค่รู้ว่าผม อยากจะพูดแต่มัน

           ผมไม่รู้ว่าฮิโระเป็นไง เพียงทำได้แค่พาเค้าไปนั่งที่ป้ายรถเมล์หน้าเค้าเต็มไปด้วยเหงื่อ มือที่เย็นเฉียบ จนไม่กล้าที่จะจับ เค้าหน้าซีดลงเรื่อยๆ จังหวะในการหายใจของเค้าก็แปลกๆเหมือนเค้าพยายามที่จะหายใจยาวๆ  และตลอดเวลาเค้าก็เอาแต่จับที่หน้าอก เค้าก้มสายตาไปที่พื้นเหมือนคิดอะไรบ้างอย่าง........เค้าก็ลุก

 ตอนนี้ 1ทุ่มกว่าๆ

“มิน...กระต่ายน้อยของชั้น”ผมหยิบอะไรบ้างอย่างขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง ผมให้แรงที่เหลืออยู่ลุกขึ้น สร้อยเส้นเดียวที่ผมจะให้เค้า ผมสวมสร้อยให้เค้า ดึงเค้าเข้ามากอด พร้อมกับจูบเค้าเบาๆ ก่อนจะเอ่ยคำสุดท้าย.........

“หมดเวลาแล้ว”ผมพูดขณะที่มินวูยังอยู่ในอ้อมกอดผมอยู่ มันถึงเวลาแล้วซิที่ ผมจะปล่อยเค้า ปล่อยเค้าไป

“....................”

“กลับไปได้แล้ว”

“นี่!!มันคืออะไร”ผมไม่เข้าใจที่ฮิโระพูด เกม มันคืออะไร ผมได้แค่มองเค้าจากด้านหลัง

“ก็จบเกมแล้ว”

“..............”

“ฮิโระ!!!” ทำไม ทำไมคนเราเปลี่ยนแปลงไปเร็วแม้เพียงเสี้ยววินาที

อาการของผมมันแย่ลงเรื่อยๆ ผมใช่จังหวะที่ผมยังมีแรงอยู่ โทรฯหาพี่ชีอา ให้เค้ามารับมินวูที่ทรุดตัวลงกับพื้นร้องไห้ แน่นอน เค้ารู้เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น ผมรู้ว่าเค้าก็แอบชอบเจ้ากระต่ายเหมือนกัน

...................................................................................................................................................................................

            ผมรู้สึกได้ว่าเค้าเจ็บปวด แต่ผมเองก็เจ็บปวดเช่นกันที่เห็นแก่ตัวแบบนี้ มินวูน่าจะรักพี่เค้านะ......ไม่อย่างงั้นเค้าคงไม่เจ็บปวดจากผม แต่ผมเชื่อในสิ่งที่ผมตัดสินใจไป

ตอนนี้ผมเหนื่อยเหลือเกิน ผมไม่อาจทิ้งคนรักเก่าของผมได้

และไม่อาจเห็นคนรักใหม่เจ็บปวดไปมากว่านี้

ผมเห็นแก่ตัวใช่มัน ?..........
                                                                  .........................................................................

        ฮิโระคนที่ดูน่ารัก อ่อนหวาน ที่เค้ามาที่นี่ ผมไม่รู้ว่าเค้ามาเพราะอะไร  แต่สิ่งที่รู้เค้าคือสายหมอกที่นานๆเข้ามันจะจางไป แต่ผมไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ส่วนความรักของผมก็เป็นภาพลวงตา ที่ผมและเค้าสร้างขึ้น ที่มีทั้งความหอมหวาน และขื่น แม้จะสวยงามแค่ไหนก็มิอาจจับต้องได้  และผมคนนี้ จะรอการกลับมาของเค้า