ทอมบอยสุดซ่าส์ ปะทะ นายคาสโนวาสุดแสบ

ลำดับตอนที่ #1 : >>>เปิดเทอมใหม่ หัวใจจะวาย >O

                    วันนี้ทำไมต้องเป็นวันเรียนของฉันด้วยนะ (คนเขียนช่างคิดได้เนอะ) ก็ฉันต้องแหกขี้ตาไปเรียนอีกน่ะสิ แต่อย่าคิดนะว่าฉันจะได้เรียนนะ ฮ่าๆๆ เพราะแต่ละวันฉันต้องทำภารกิจ ไม่มีเวลามานั่งเรียนหนังสืออยู่หรอกนะ เพราะฉันเก่งโดยธรรมชาติน่ะ ไม่เรียนก็เก่งได้ กร๊ากส์

                      ตี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นาฬิกาปลุกดังอย่างกับบอดี้สลัมจะมาเล่นคอนเสิร์ต เสียเวลานอนหมด คนยิ่งง่วงๆอยู่

                  O_O นี่มัน 07.10 แล้วนี่นา โรงเรียนฉันเข้า 07.40 นี่หว่า ฉันต้องไปสายในวันเปิดเทอมวันแรก แถมยังเป็นเด็กใหม่เฟรชชี่อีกต่างหาก อับอายชื่อเสียงวงศ์ตระกูลก็คราวนี้แหละฉัน ฮือๆๆๆๆ>O<

 
“แม่ทำไมไม่ปลุกเล่า สายเลยเห็นไหม”ฉันพูดอย่างเอือมระอาสุดขีด

“แม่แค่อยากให้ลูกพักผ่อนให้เพียงพอเท่านั้นเอง เด็กน่ะต้องนอนหลับให้เพียงพอเข้าใจไหม”แม่พูดแกมประชด

“ไม่ตลกเลยนะแม่”

“แล้วเห็นแม่ขำอยู่หรอลูก แล้วจะไปแล้วเหรอนั่นน่ะ”แม่กวนบาทาฉันจนจะบ้าตายแกมเป็นห่วง

“ไปแล้วมั้งแม่ ที่ยืนอยู่หน้าแม่น่ะผี ไปแล้วแม่ หวัดดี”

                   คราวนี้แหละฉันได้วิ่งมาราธอน เพราะตอนนี้รถก็ติดเป็นห่างว่าวไปแล้วมั้ง สู้ฉันเดินไม่ได้แม้แต่น้อย เพราะฉันคือนักเดินเร็วระดับเทพเชียวนะ

                  ณ โรงแรม เฮ้ย โรงเรียน (อกุศลซะได้)

                  พลั่ก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

“โอ๊ย เจ็บนะเฟ้ย”ฉันพาลใส่นายหน้าหล่อคนนึง ผิวขาวยังกับคนเก๊าเหลา เย้ย เกาหลี สกินเฮด คิ้วเข้ม ตี๋ นี่มันเกรียนนี่หว่า แล้วดูดิ ใส่ต่างหูไม้กางเขน คิดว่าเป็นพระเอกนิยายรึไง(ก็เออน่ะสิ หล่อนไม่ต้องนางเอกแล้วเดี๋ยวฉันเป็นเอง : ผู้แต่ง) แต่สู้ฉันไม่ได้หรอก เพราะฉันผมซอยประบ่า ตาโต ผิวขาวอมชมพูน่าทะนุถนอมมากกว่านายนั่นเยอะ^O^

“เดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลย เกะกะชิบ”นายนั่นพาลกลับ

ต๊าย ตาย หล่อปานดาราเกาหลีน่าจะมีสกุลรุณชาตินะ แต่เนี่ยแย่กว่าหมาขี้เรื้อนแถวบ้านฉันอีก รับไม่ได้

“บ้านฉันไม่ได้เลี้ยงม้าเลย เรือก็ไม่มี บ้านจนไม่มีตังค์ซื้อแล้วจะให้ฉันไปดูทำไม บ้าปะ”ฉันกวนประกันชีวิตไว้ก่อน

“กวนนักนะเธอ นี่เด็กใหม่ใช่มะ อย่ามาทำซ่าส์แถวนี้”นายนั่นว่าพลางชี้นิ้วใส่ฉัน

“แล้วจะเอาไรกวนดีล่ะ ทุเรียนกวน กล้วยกวน หรือว่าบาทากวนดีฮะ”

“เราต้องเจอกันครั้งต่อไปแน่ ไม่นานนี้หรอก”นายนั่นว่าพลางเอานิ้วชี้ปาดที่คอตัวเอง

แหม คิดว่าฉันกลัวตายและ นายนั่นก็แค่นายหน้าหล่อนิสัยแย่ ไอ้ขี้แพ้ชวนตี โฮะๆๆๆ สะใจจอร์ทจริงเลยอะซาร่า สมน้ำหน้าจริงๆ

                  แล้วฉันก็เดินดุ่มไปหาห้องเรียนของตัวเอง ไหงโรงเรียนนี้มันกว้างงี้อะ เดินกันทั้งวันก็หาห้องไม่เจอหรอก ผ่านไปเกือบชั่วโมง ฉันก็เจอกับคนวัยชรา

“สวัสดีค่ะคุณป้า มีอะไรให้ช่วยป่าวคะ”ฉันทักทายอย่างเป็นมิตร

“ไหนๆ ใครป้า เธอบ้ารึเปล่า”ป้าคนนั้นเคืองๆ

“ก็ป้านั่นแหละค่ะ มีไรให้หนูช่วยป่าวคะ”

“ช่วยตามฉันมาที่ห้องปกครอง ณ บัดนาว ฉันน่ะอาจารย์บุปผาอาจารย์ฝ่ายปกครองโรงเรียนนี้ นี่คงเด็กใหม่สินะ ถึงไม่รู้กาลเทศะขนาดนี้”

                 อ้าว มาว่าฉันได้ ได้มาสอนที่นี่ได้ไงเนี่ย นึกว่าปลดเกษียณไปซะแล้วอีก แล้วใครมันจะไปรู้ว่าเป็นอาจารย์ฝ่ายปกครอง ฉันไม่เคยมาเรียนที่นี้นะ

โปรดติดตามตอนต่อไป==>>คัมซาฮัมนีดา^O^