เกมชี้ชะตา(เดิมพันด้วยชีวิต)

ลำดับตอนที่ #7 : ผ่านช่วงเวลาเลวร้ายครั้งที่ 1

“เอ่อคือว่าพี่อย่าคิดสั้นเลยนะคะ”
“ฉันบอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่งกับฉัน”
“พี่ลองมองดูแม่ของพี่สิคะ เขารักพี่มากนะคะ...พี่ลองคิดดูนะถ้าพี่ตายไปแล้วแม่ของพี่จะอยู่กับใคร”
“.......”หญิงสาวนั่งฟังสิ่งที่มินพูดและร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
“พี่ลองคิดดูดีดีนะคะ..ทำไมพี่จะไม่เหลือใครพี่ยังเหลือคุณแม่ของพี่อยู่นะคะ
ถึงแม้ใครจะไม่รักพี่แต่แม่ของพี่ก็ยังรักพี่เสมอนะคะ”
“เธอจะไปรู้อะไร ..เขาทิ้งฉันไปหาผู้หญิงอื่นแล้วฉันไม่เหลืออะไรแล้วเข้าใจไหม”
“พี่นี่มันโง่จริงๆเลยนะ”มินเริ่มวีนแตกหลังจากที่พูดดีๆแล้วหญิงสาวคนนั้นก็ไม่มีท่าทีว่าจะล้มเลิกความคิด
“เธอว่ายังไงนะ”หญิงสาวคนนั้นเองก็เริ่มอารมณ์เสียไม่น้อย
“ก็ว่าพี่โง่ไงล่ะ..หรือว่าฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง”
“มิน....ใจเย็นดีกว่านะ”ซินเข้ามาจับมือของมินไว้แต่ถูกมินสะบัดออก
“พี่มันโง่มากๆเลยล่ะแค่ผู้ชายทิ้งไปคนเดียวก็ถึงกับจะฆ่าตัวตาย”
“เธอมันจะไปรู้อะไรกันเล่าเธอเป็นแค่เด็กม.ปลายจะมารู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง”
“ทำไมคะเด็กม.ปลายก็มีหัวใจเหมือนกันนี่”
“…..”
“มิน..เราว่าค่อยๆพูดดีกว่าไหม”ซินรีบเข้ามาห้ามมินก่อนที่การเกลี้ยกล่อมครั้งนี้จะเปลี่ยนเป็นสงคราม
ขณะนี้เหลือเวลาอีก 6 นาทีเท่าในนั้นในการเกลี้ยกล่อมไม่ให้กิ่งฆ่าตัวตายแต่ว่าก็ยังไม่มีความคืบหน้าเลยกลับจะบายปลายมากกว่าเดิมขึ้นด้วยซ้ำ
“พี่รู้ไหมว่าหนูก็เคยเป็นแบบพี่”
“......”
“หนูก็ถูกผู้ชายคนหนึ่งทิ้งเหมือนกันเขาบอกว่าหนูน่ะไม่คู่ควรกับเขาหรอก”
“..............”
“แล้วหนูก็มารู้ทีหลังว่าเขาน่ะไปมีคนใหม่”
“แต่พี่ดูสิทุกวันนี้หนูก็ยังไม่ชีวิตอยู่”
“.................”
“พี่รู้ไหมทำไมหนูถึงไม่ฆ่าตัวตายเหมือนกับที่พี่กำลังจะทำ”
“.................”
“ก็เพราะว่าหนูยังมีคนที่รักหนูรอหนูอยู่อีกหลายคน”
“ถ้าพี่ตัดสินใจโดดลงไปตอนนี้มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอกนะ”
“..................”
“พี่ลองคิดถึงวันข้างหน้าดูสิ ยังมีอะไรดีๆรอพี่อยู่ข้างหน้าอีกเยอะนะคะ”
“ผู้ชายคนเดียวจะยอมเสียอนาคตเพราะมันเลยหรอคะ”
ทุกคนที่อยู่บนดาดฟ้าต่างพากันอึ้งกับสิ่งที่มินพูดรวมทั้งซินเองด้วยขณะนี้เหลือเวลา 3 นาทีในการทำภารกิจนี้ให้สำเร็จ
“พี่คะเชื่อหนูนะคะ”
“กิ่งลงมาเถอะนะลูก”แม่ของกิ่งเข้ามาช่วยเกลี้ยกล่อมอีกแรงหนึ่ง
“แม่คะ...หนูขอโทษ”กิ่งเริ่มร้องไห้อีกครั้ง
“ลงมาเถอะลูกแม่ขอร้องนะลูกนะ”
กิ่งค่อยๆปีนลงมาจากระเบียงดาดฟ้าแล้วโผเข้ากอดแม่ของเธอทันที
ทุกคนบนดาดฟ้าพากันโห่ร้องด้วยความดีใจ ผู้คนที่มุงดูอยู่ข้างล่างก็เช่นกัน
“แม่คะหนูขอโทษ”
“แม่รักลูกนะกิ่ง”สองแม่ลูกกอดกันท่ามกลางความดีใจของมินและซินที่ทำภารกิจที่ 1 สำเร็จแล้วพวกเขารอดตายแล้วแต่.........................เวลาบนมือถือยังไม่ยอมหยุดเป็นเพราะอะไรกัน
“ซินทำไมเวลามันยังเดินอยู่ล่ะ”
“นั่นสิ...เราก็ทำภารกิจเสร็จแล้วนี่นา”
“น้องคะ...”กิ่งเดินเข้ามาหาซินกับมินที่กำลังคุยกันเรื่องเวลาของเกมที่ไม่ยอมหยุดเดิน
“พี่ขอบคุณน้องมากนะที่ทำให้พี่คิดได้”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ”ซินรีบพูดทันที(อย่างกับว่าตัวเองเป็นคนเกลี้ยกล่อมงั้นแหละ)
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”มินกับกิ่งต่างยิ้มให้กัน
“แต่ว่ามินต้องขอโทษด้วยนะคะที่ว่าพี่แรงๆอย่างนั้น”
“ว่าแรงๆ?????”
“ก็ที่ว่าพี่โง่ไงคะขอโทษจริงนะคะมินไม่ได้ตั้งใจแต่ตอนนั้นมันคิดอะไรไม่ออกแล้ว”
“อ๋อไม่เป็นไรหรอกจ้ะ”
“ค่ะ งั้นมินขอตัวก่อนนะคะ”
มินรีบพาซินลงจากชั้นดาดฟ้าในขณะนั้นเวลาบนหน้าจอมือถือได้เปลี่ยนไปเป็น 00.00 แล้ว
“เราทำสำเร็จแล้วนะมิน”
“อืม”
“ทำไมเมื่อกี้เวลาถึงไม่ยอมหยุดกันนะ”
“มินก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“ซินว่านะมันต้องเป็นเพราะว่าต้องให้เราออกมาจากที่เกิดเหตุก่อนแน่ๆเลยล่ะ”
“หรอก็คงงั้นล่ะมั้ง”
ซินกับมินผ่านภารกิจแรกไปได้อย่างทุลุกทุเล  ทั้งสองรู้สึกเหน็ดเหนื่อยกับภารกิจแรกเป็นอย่างมาก แล้วภารกิจต่อไปล่ะมันจะยากขนาดไหนกัน