เกมชี้ชะตา(เดิมพันด้วยชีวิต)

ลำดับตอนที่ #6 : เกมดุเดือด

ในที่สุดทั้งสองก็ข้ามมาอีกฝั่งหนึ่งได้โดยที่เวลายังไม่หมดแต่ก็เกือบไปแล้วจริงๆ    พวกเขาเกือบจะต้องตายทั้งๆที่เพิ่งจะเริ่มเล่นแล้วแท้ๆ  นาฬิกาบนมือถือขณะนี้เปลี่ยนตัวเลขเป็น 10 นาทีเรียบร้อยแล้ว นั่นคือเวลาใหม่ที่พวกเขาทั้งสองคนจะต้องไปช่วยผู้หญิงคนนั้นให้ทัน

ขณะที่เวลาบอกว่าเหลืออีก 7 วินาทีซินก็จับมือมินแล้วพาวิ่งข้ามมาอีกฝั่งหนึ่งโดยไม่สนใจว่ารถจะชนหรือไม่เพราะถ้าเวลาไม่ทันจริงๆยังไงพวกเขาก็ต้องตายอยู่ดีทำให้ทั้งคู่รอดตายมาได้อย่างหวุดหวิด  เกือบไปแล้วจริงๆ

“ซินทำไมถึงคิดว่าเราจะมาทันล่ะ”มินถามขึ้นขณะที่ทั้งคู่กำลังยืนรอลิฟท์กันอยู่
“ก็ไม่คิดว่าจะทันหรอกแต่ก็ลองเสี่ยงดูเพราะว่าเขาบอกให้เรามาถึงที่หมายภายในเวลา 15 นาทีใช่ไหมล่ะ”ซินทำท่าเหมือนกับว่าเขานักวิชาการก็ไม่ปาน
(พระเอกเราเนี่ยน้า...สุดยอดเลยจริงๆ)
“อืม......”มินพยักหน้าหยึกๆ
“แล้วทำไมถึงรู้ล่ะว่าแค่เรามายืนข้างหน้าห้างได้ก็ถือว่าเราถึงที่หมายแล้วน่ะทั้งๆที่เขาบอกว่าให้เรามาถึงที่หมายภายใน 15 นาทีไม่ใช่หรอ”
“ก็คือว่า.....”ขณะที่ซินกำลังจะเริ่มโม้ถึงความเก่งของเขาต่อนั้นมินก็ขัดขึ้นมา
“อ๋อเรารู้แล้วล่ะเพราะว่าเขาบอกว่าให้เรามาถึงที่หมายใช่ไหมล่ะ ไม่ได้บอกว่าให้เราเข้าไปข้างใน อืมง่ายๆแค่นี้ทำไมเราถึงคิดไม่ถึงนะ”มินพูดพร้อมกับหันไปมองซินที่ยืนหน้าบึ้งอยู่
“อ้าวซินเป็นอะไรไปน่ะ”มินถามด้วยความใสซื่อบริสุทธิ์
‘ตัวเองแย่งบทเขาแท้ๆยังมาถามอีก’ซินคิดในใจขณะที่ลิฟท์มาพอดี
ทั้งสองรีบเข้าไปในลิฟท์ทันทีแต่ทว่า...........
“ซินทำไมไม่กดสักทีล่ะ”มินถามเมื่อเห็นว่าซินไม่ยอมกดให้ลิฟท์ขึ้นสักที
“คือ....”
“อะไรหรอ”
“เราไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นอยู่ชั้นไหนนี่”
“อืม...นั่นสินะ”
(ทั้งพระเอกนางเอกเลยทีนี้...พอกันเลย)
ซินครุ่นคิดอยู่คู่หนึ่งแล้วก็พูดออกมาว่า
“เรารู้แล้วล่ะ”
“จริงหรอ”
“อืม”
“ทำไงล่ะ”
“ไปถามพนักงานกันว่าเขาโดดตึกกันชั้นไหน”
“ซิน.....”มินทำหน้าแหงเกกับคำพูดของซิน
“เฮ้อ....”
“ถอนหายใจทำไมหรอมิน”ซินถามทำหน้าบ้องแบ๊ว
‘ยังไม่รู้ตัวอีกนะ’มินคิดในใจพลางกดลิฟท์ให้ขึ้นไปที่ดาดฟ้า
“มินจะขึ้นดาดฟ้าไปทำไมหรอ”ซินยังไม่เลิกทำหน้าบ้องแบ๊ว
“ลองเสี่ยงดูน่ะ”
“แล้วทำไมต้องไปชั้นนั้นด้วยล่ะ”
“ก็เราเคยเห็นในหนังอ่ะ”
“ยังไงหรอ”
“ก็ไม่เห็นหรอหนังแต่ละเรื่องนะถ้าจะโดดตึกจะต้องขึ้นไปบนดาดฟ้าจริงไหม”
“อืม”ซินทำท่าทางครุ่นคิด
“มีเหตุผลงั้นเราไปกันเลย”

หลังจากที่ทั้งสองขึ้นไปถึงดาดฟ้าก็พบว่าข้อสันนิตฐานของมินเป็นจริงดังนั้นพวกเขาจึงแยกกันออกเป็นสองทางเพื่อเกลี้ยกล่อมให้หญิงสาวคนนั้นยอมลงมาจากระเบียง   ในขณะนั้นมีผู้คนมากมายมายืนมุงดูเธออยู่ข้างล่างส่วนข้างบนนั้นส่วนมากก็จะเป็นพวกญาติๆของเธอที่มาปลอบให้เธอเปลี่ยนใจไม่ฆ่าตัวตาย
“กิ่งลงมาเถอะนะลูก”หญิงชราคนหนึ่งยืนอ้อนวอนลูกของเธออยู่ข้างๆระเบียงที่ลูกสาวของเธอเป็นภาพที่มองดูแล้วเศร้าไม่น้อยเลยทีเดียว
“มีอะไรลูกก็บอกแม่สิ   อย่าทำแบบนี้เลยนะลูกนะ”หญิงคนนั้นยังคงอ้อนวอนลูกสาวต่อไปโดยที่ลูกของเธอนั้นไม่ได้สนใจที่เธอพูดเลยแม้แต่น้อย
“ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว”หญิงสาวเริ่มร้องไห้อย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดร้องเลย
“พี่ครับช่วยฟังผมพูดหน่อยนะครับ”ซินเริ่มปฏิบัติการเกลี้ยกล่อมหญิงสาวหลังจากที่ได้ไปพูดคุยกับญาติๆของเธอแล้ว
“ฉันไม่อยากฟัง”
“ถึงพี่ไม่อยากฟังพี่ก็ต้องฟังครับ  ผมไม่รู้หรอกนะว่าพี่มีปัญหาอะไรแต่ว่าที่พี่พูดเมื่อกี้นี้น่ะมันไม่จริงหรอกนะครับ”
“ฉันบอกว่าฉันไม่อยากฟังไง”
“พี่ยังเหลือคุณแม่ของพี่อยู่นะครับ”
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉันได้ไหม”
“พี่ครับเชื่อผมสิครับพี่ยังเหลือแม่ของพี่อยู่นะครับ”
“เลิกยุ่งกับฉันได้ไหม”
“ซิน….มินว่าให้มินพูดเองดีกว่านะ”มินรีบเข้ามาปิดปากซินทันทีเมื่อเห็นท่าว่าเหตุการณ์มันเริ่มบานปลาย
“อืม....โอเค”
ทั้งคู่จะเกลี้ยกล่อมให้หญิงสาวคนนี้ไม่ฆ่าตัวตายได้หรือไม่โปรดติดตามตอนต่อไป..............