เกมชี้ชะตา(เดิมพันด้วยชีวิต)

ลำดับตอนที่ #5 : ความท้าทาย

“เฮ้ยมาสร้างอะไรกันตอนนี้เนี่ย”ซินสบถเมื่อเห็นว่าทางข้างหน้าไปต่อไม่ได้แล้ว
“มินมีทางอื่นอีกไหมต่อจากนี้”
“คิดว่ามีนะแต่ว่า....”
“แต่ว่าอะไรหรอ”
“แต่ว่าอย่างดีที่สุดเราต้องมีรถจักรยานเพราะถ้าวิ่งไปแบบนี้ไม่ทันแน่ๆเลยล่ะ”
“แล้วเราจะไปหามาจากที่ไหนกันล่ะ”
ทั้งคู่วิ่งเปลี่ยนทิศทางไปทางลัดอีกทางหนึ่งพร้อมกับมองหาจักรยานเพื่อที่จะไปให้ถึงที่หมายทันเวลา   แต่วิ่งมาได้สักพักทั้งคู่ก็ยังไม่พบจักรยานเลยสักคัน
“มินพอจะมีทางอื่นที่เร็วกว่าทางนี้ไหม”
“ไม่แล้วล่ะ”
“เฮ้ยมิน...นั่นไง”ซินพูดพร้อมกับชี้ไปที่จักรยานที่จอดอยู่เบื้องหน้าพวกเขาทั้งสองคน ซินไม่รีรอรีบวิ่งไปที่จักรยานคันนั้นทันที
“มินขึ้นมาเร็ว”
“ซินมันจะดีหรอ รถของใครก็ไม่รู้”
“ไม่เป็นไรหรอกชีวิตคนสำคัญกว่านะ”
“แต่........”
“น่านะเดี๋ยวพอเสร็จภารกิจแล้วเราจะรีบเอามาคืนเลยนะ”
“อืม....”
“เร็วๆเถอะมิน”
“ก็ได้”มินพูดพร้อมกับรีบขึ้นมานั่งบนรถจักรยานคันนั้นโดยเร็ว
“เฮ้ยนั่นมันรถจักรยานฉันนะ”ชายคนหนึ่งรีบวิ่งมาที่จักรยานของเขาเมื่อเห็นว่าซินกำลังจะขี่มันออกไป
“ขอยืมหน่อยนะครับ เสร็จแล้วผมจะรีบเอามาคืน”ซินหันไปโบกมือให้กับชายคนนั้นแล้วรีบปั่นจักรยานด้วยความเร็วสูง
ชายคนนั้นได้แต่ยืนเกาหัวด้วยความงงงวยกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่จะทำอะไรก็ไม่ได้ซะแล้วสิ
“ซินเลี้ยวขวาข้างหน้าเลย”
“โอเค”
“อีกนานไหมมินกว่าจะถึง”
“คิดว่าไม่นานนะ”
“อืม.........”
ทั้งสองพยายามขับไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อแข่งกับเวลาที่เหลือเพียง 3 นาทีเท่านั้น  และแล้วในที่สุดพวกเขาก็มาถึงหน้าห้าง Pink Boo แล้วเหลือเพียงแค่ข้ามถนนไปให้ได้เท่านั้นแต่ทว่าถนนในขณะนั้นเต็มไปด้วยรถยนต์ที่วิ่งผ่านไปมาโดยที่ไม่คิดจะหยุดให้พวกเขาข้ามไปเลยแม้แต่น้อย
ตอนนี้เสียงเตือนจากมือถือของทั้งคู่ดังขึ้นเพื่อเป็นการบอกว่าใกล้จะหมดเวลาในการเดินทางแล้วแต่พวกเขายังข้ามไปไม่ได้เลย
“ตี๊ด..ตี๊ด”
มินและซินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูพร้อมกัน   หน้าจอของโทรศัพท์ทั้งสองเครื่องขึ้นข้อความที่เหมือนกันคือเวลาที่นับถอยหลังจาก 1 นาที
“แย่แล้วสิ........ซิน” มินพูดด้วยเสียงสั่นเทาเพราะความกลัวกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นหากพวกเขายังข้ามไปไม่ได้
“........”ซินได้แต่ยืนนิ่งเงียบพูดอะไรไม่ออก
ซินพยายามคิดหาทางที่จะทำให้เขาข้ามไปอีกฝั่งหนี่งได้ทันเวลาแต่ในขณะนั้นทุกอย่างมันตื้อไปหมด
“ตี๊ด..ตี๊ด”เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้งทั้งสองรีบหยิบมันขึ้นมาดูโดยไม่รีรอ
ข้อความที่ขึ้นในตอนนี้คืออีก 30 นาทีจะหมดเวลา
“...ซิน”มินพูดพร้อมกับจับแขนซินไว้แน่น
“ไม่ต้องห่วงมิน...เราต้องไปทัน…”ซินพยายามปลอบมินทั้งๆที่ในใจของเขาเองก็กลัวไม่น้อย
หน้าจอมือถือตอนนี้ขึ้นเลข 10 และลดลงเรื่อยๆเป็น 9,8,7
“ซิน............”มินเรียกซินอีกครั้งแต่ครั้งนี้ซินไม่ตอบและไม่หันมามองมินเลยเพราะเขามัวแต่มองอยู่ที่หน้าห้าง Pink Boo
5,4,3....
2,1