เกมชี้ชะตา(เดิมพันด้วยชีวิต)

ลำดับตอนที่ #3 : การพบกัน

วันนี้ซินไปโรงเรียนด้วยอาการซึมเศร้าเหมือนวันก่อนโดยที่ทุกคนไม่มีใครรู้สาเหตุว่าเขาเป็นอะไรแม้แต่เพื่อนสนิทของเขาอย่างเรียวและยู ทั้งสองพยายามถามสาเหตุจากซินแต่ซินไม่ยอมปริปากพูดถึงเรื่องข้อความเหล่านั้นให้ทั้งสองฟังเลยเพราะ
“ห้ามบอกเรื่องนี้ให้ใครรู้เด็ดขาดไม่เช่นนั้นเราจะถือว่าคุณโกงและปรับคุณแพ้ทันที” ซินยังคงนึกถึงคำสั่งเหล่านั้นอยู่เสมอ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือเป็นการแกล้งจากใครสักคน   เขาก็ยอมทำตามคำสั่งเหล่านั้นเพราะเสียงนั้นที่เขาได้ยินมันทำให้เขารู้สึกเสียววูบได้ทันทีที่ได้ฟัง
“วันนี้สินะที่จะได้ตัวช่วย”ซินพูดออกมาลอยๆทำให้เพื่อนทั้งสองของเขา งง เป็นอย่างมาก
“มันพูดเรื่องอะไรของมันวะ”เรียวเอ่ยถามยูหลังจากที่แยกออกมาจากซินแล้ว
“กูอยู่กับมึงตลอดมึงไม่รู้แล้วกูจะรู้ได้ยังไงฮะ”ยูตอบพร้อมกับตบหัวเรียวไปหนึ่งที
“มึงจะเป็นไอ้ซินสองหรือไงวะ ชอบตบหัวกูจังเลยไอ้เวรพวกนี้”เรียวบ่นแต่ยูไม่ได้สนใจที่จะฟังเลยเพราะเขามัวแต่ครุ่นคิดถึงเรื่องที่ซินพูดขึ้นเมื่อกี้
“แล้วตกลงมันตัวช่วยอะไรของมันวะ”ยูเอ่ยถามเรียวทียังบ่นไม่หยุดเรื่องที่ถูกตบหัว
“พวกมึงเนี่ยนะอยากตบหัวมากนักมึงก็ตบหัวตัวเองกันสิวะมาตบหัวกูทำไม”
“เออ เออ กูขอโทษมึงเลิกบ่นสักทีเหอะมึงมาช่วยกูคิดหน่อยดิ๊ว่าไอ้ซินมันเป็นอะไรทำไมมันถึงซึม”
เหมือนยูจะคิดอะไรได้ยูก็เลยตบหัวเรียวไปอีกหนึ่งครั้ง
“เฮ้ยไอ้ยูกูบอกมึงแล้วไงว่าอยากตบนักมึงก็ตบหัวตัวเองมาตบหัวกูทำไมอีก”
“เออ เออ กูลืมตัว ขอโทษเว้ย เพราะกูรักมึงหรอกก็ถึงตบถ้าไม่รักกูไม่ตบหรอก”ยูพูดพร้อมกับลูบไล้เรียวไปมาทำให้เรียวรู้สึกสยิวกิ้ว
“พอแล้วมึงพอเลย รักบ้านมึงเขาทำอย่างนี้กันหรอวะไอ้..”
ยังไม่ทันที่เรียวจะพูดจบยูก็เอารองเท้าของเขาขึ้นมาให้เรียวงับไว้ทันที
เรียวรีบเอารองเท้าออกจากปากพร้อมกับด่ายูไม่ขาดปาก
“ไอ้เพื่อนเลว พ่อแม่ไม่สั่งสอน มึงรู้ไหมว่าเชื้อโรคมันเยอะแค่ไหนเอามาให้กูคาบ”เรียวยังไม่เลิกด่ายูทั้งๆที่ยูไม่ได้สนใจฟังเลยแม้แต่น้อย
“ไอ้เรียวมึงหยุดด่ากูก่อนได้ไหมวะกูกำลังใช้ความคิด”
“ใช้ความคิดอะไรวะของมึง”
“มึงไม่เป็นห่วงไอ้ซินมันหรือไงวะ”
“ห่วงดิแต่ถามไรมันก็ไม่ยอมตอบเลยสักคำ”
“กูถึงต้องคิดไงเล่าไอ้โง่มึงเนี่ยไม่ว่าเวลาไหนก็โง่ได้ตลอดเลยนะ”
ยูได้ทีถือโอกาสด่าเรียวกลับบ้างปล่อยให้มันด่ามาหลายครั้งแล้ว
“เออ เออ กูผิดเอง”
“ไอ้เรียวเมื่อวันก่อนไอ้ซินมันอยู่กับมึงไม่ใช่หรอวะ”
“เออใช่แต่ตอนนั้นมันก็ยังดีๆอยู่เลยนะเว้ย”
“ไม่มีอะไรผิดปกติเลยหรอวะ”
“กูก็ไม่เห็นมันจะมีอะไรผิดปกตินี่หว่า”
“แล้ววันนั้นมึงกับมันไปทำอะไรกันบ้างวะ”
“ก็ไม่ได้ทำอะไรเลยนี่หว่ามีแต่แม่งนั่งเล่นเกม แม่งนั่งเล่น 30 กว่ารอบไม่ชนะสักครั้งเดียว”
จู่ๆเหมือนเรียวจะคิดอะไรได้เขารีบพูดขึ้นทันที
“กูรู้แล้วเว้ยเป็นเพราะว่ามันเล่นเกมไม่ชนะไงมันเลยซึมไป”
“บ้านมึงสิแค่เล่นเกมแพ้ถึงกับซึมกูไม่เคยเห็นเว้ย”
“มึงก็เห็นอยู่นี่ไงเล่ามึงก็รู้ว่าไอ้ซินอ่ะมันติดเกมมาก”
“ข้อนั้นกูรู้แต่ว่ามันจะซึมได้ขนาดนี้เลยหรือวะ”
“อืมก็ถูกของมึง”
ทั้งเรียวและยูต่างก็ช่วยกันหาสาเหตุที่ทำให้ซินดูซึมเศร้าไปแต่ทั้งสองก็ไม่พบอะไรเลยที่จะเป็นสิ่งที่ทำให้ซินซึมไปได้เพราะปกติซินเป็นคนเฮฮาไม่เคยเงียบถึงขนาดนี้มาก่อน

พักกลางวัน
“ขอนั่งด้วยคนนะ”เด็กสาวคนหนึ่งถามซินที่นั่งกินข้าวอยู่คนเดียวทำให้
ซินรู้สึกงุนงงมากที่จู่ๆก็มีผู้หญิงมาขอนั่งกับเขาทั้งที่ร้อยวันพันปีไม่เคยมีเลยแม้แต่คนเดียว
“เอ่อเธอถามเราหรอ”ซินไม่แน่ใจว่าเธอพูดกับเขาหรือเปล่าจึงถามเธอไปด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ
“จ้ะขอนั่งด้วยคนนะ”เด็กสาวคนนั้นพูดพร้อมกับส่งยิ้มหวานมาให้ซิน
“อืมได้สิ”ซินพยักหน้าแล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อไป
“เธอชื่อซินใช่ไหม”เด็กสาวคนนั้นเอ่ยถามซิน
“อืมใช่ทำไมหรอ”
“เราชื่อมินนะ”
“อืมมินมีอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าหรอก”
“อืม”ซินยังคงก้มตากินข้าวต่อไป
“แต่อันที่จริงก็มีนะ คือ.....มินไม่รู้ว่าถ้ามินพูดไปซินจะเชื่อมินไหม”
“เรื่องอะไรหรอ”
“คือว่าคนในครอบครัวของมินหายไป”
“จริงหรอ”ซินถามด้วยความสนใจโดยพยายามไม่แสดงอาการให้มินเห็นมากนัก
“อืมมินไม่รู้ว่าพวกเขาหายไปไหนกัน    เรื่องมันเริ่มมาจากเมื่อวันก่อนนู้นน่ะ
มินกลับบ้านไปแล้วไม่เจอใครเลยสักคนเดียวแล้วอยู่ดีๆก็มีโทรศัพท์เข้ามาพร้อมกับข้อความเยอะแยะเลย มินไม่รู้ว่าใครเป็นคนส่งมาแต่ว่ามันทำให้มินรู้สึกกลัวมากเลย”
“เรื่องนี้เขาห้ามบอกให้ใครรู้ไม่ใช่หรอ”
“ซินรู้ได้ยังไงน่ะ”
“เราเองก็ได้รับเหมือนกัน”
“จริงหรอ”
“ใช่เรื่องเริ่มจากเมื่อวันก่อนเหมือนกันเลยด้วย”
“แล้วซินหาตัวช่วยของซินเจอหรือยังน่ะ”
“ยังเลย”
“มินหาเจอแล้วล่ะ”
“จริงหรอเจอที่ไหนน่ะ”
“ก็ซินไง”
“ฮะเราเนี่ยนะ”
“ใช่ซิน”
“มินรู้ได้ยังไงว่าเป็นเรา”
“เขาส่งข้อความมาให้มินเมื่อเช้าว่าตัวช่วยของมินชื่อ ซิน อยู่โรงเรียนเดียวกัน อยู่ม. 4/3 เราก็เลยตามหาคนที่ชื่อซินอยู่ 4/3 แล้วห้อง 4/3 ก็มีคนชื่อซินอยู่คนเดียวมินก็เลยรู้ว่าเป็นซิน”
“ทำไมของเราเขาถึงไม่เห็นบอกเลยล่ะว่าตัวช่วยของเราคืออะไร”
“ไม่เลยหรอลองดูข้อความดีๆซิ”
“เราจะส่งตัวช่วยให้คุณภายในวันนี้ คุณไม่จำเป็นต้องตามหาตัวช่วยของเราเพราะตัวช่วยของเราจะไปหาคุณเอง”
“คุณไม่จำเป็นต้องตามหาตัวช่วย.......ตัวช่วยจะมาหาคุณเอง”ซินทวนข้อความที่ได้รับอีกครั้งแล้วพยายามคิดว่าอะไรคือตัวช่วยของเขากันแน่
“เรารู้แล้วมิน”ในที่สุดซินก็คิดออกแล้วว่าอะไรคือตัวช่วยของเขา
“อะไรหรอ”
“ก็มินนั่นแหละที่เป็นตัวช่วยของเรา”
“ฮะ?????”
“ใช่แล้วเรามินเป็นตัวช่วยของเราแล้วเราก็เป็นตัวช่วยของมิน”
“ทำไมซินถึงคิดอย่างนั้นล่ะ”
“ก็ข้อความของมินบอกว่าตัวช่วยของมินคือเราใช่ไหมแล้วข้อความของเราก็บอกว่าเราไม่ต้องตามหาเพราะว่าตัวช่วยจะมาหาเราเองแล้วมินก็มาหาเราแล้วนี่ไง”
“นั่นสินะมินลืมคิดไปเลยนะเนี่ย”
ซินกับมินยิ้มให้กันพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ

โปรดติดตามต่อในตอนหน้าว่าซินกับมินจะเป็นยังไงต่อไป............