[Knb | fanfic || OC] Inori no Sora ท้องฟ้าแห่งคำอธิษฐาน(Rewrite)

ลำดับตอนที่ #9 : ความร้าวฉาน

ฮัตสึกะรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างเปลี่ยนแปลงไป

.

.

.

เด็กสาวผมสีน้ำตาลไม่ได้อยู่ในตอนเย็นวันนั้นที่มิโดริมะกล่าวถึง

เธอไม่รู้เรื่องอะไรเลย แล้วก็ไม่มีใครบอกเธอเลยด้วยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เธอรู้แค่ว่ามุราซากิบาระกับพี่เซย์จูโร่เกิดกระทบกระทั่งกันขึ้นมานิดหน่อยและตอนนี้ทั้งสองคนคุยกันและตกลงกันได้แล้วเรียบร้อย

ทว่าความรู้สึกที่คอยบอกเธอมาตลอดว่ามีอะไรกำลังเปลี่ยนแปลงมันยังคงอยู่ มันกระซิบเตือนเธออยู่เสมอทุกครั้งที่ก้าวเข้ามาในโรงยิม

สิ่งเหล่านั้นทำให้เธอไม่รู้สึกว่าโรงยิมนั้นเป็นสถานที่ที่เธออยากมาอีกต่อไป

เพราะทั้งสายตาของทุกคนที่แสดงออกมาถึงความเหนื่อยล้าและความตั้งใจที่มีให้กับบาสมันหายไปทั้งหมด

อาโอมิเนะที่ไม่มาซ้อมอีกต่อไปแล้ว ไฮซากิที่ตอนนี้หนักข้อขึ้นหลังจากรุ่นพี่นิจิมุระไม่อยู่ มุราซากิบาระที่ค่อย ๆ หายหน้าหายตาไปจากเวลาชมรม

และท้ายที่สุด พี่เซย์จูโร่ที่ทำตัวห่างเหินราวกับเป็นคนละคนกับเซย์จูโร่ที่วันนั้นยังเดินไปส่งเธอถึงบ้านอยู่

เขาไม่ทักทายตอบและไม่แม้แต่จะกล่าวอะไรกับเธอเลยด้วยซ้ำ ทุกครั้งที่เธอพยายามจะพูดกับเขา ชายเจ้าของเรือนผมสีแดงก็เบนสายตามามองเพียงแปปเดียวและเดินไปทางอื่นแทน

โมโมอิเป็นเพียงไม่กี่คนที่ถามเธอถึงเรื่องนี้

แต่ว่าฮัตสึกะเองก็ไม่รู้จะตอบว่าเพราะทำไม หรือเพราะอะไรถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาได้

เธอทำได้เพียงแค่ยิ้มและส่ายหน้าให้กับหญิงสาวผมสีชมพูแทนคำตอบ

ช่วงหลายวันมานี้ไม่ค่อยมีงานให้เธอทำมากสักเท่าไหร่ที่ชมรม เธอเลยไปนั่งเล่นที่โรงยิมแยกของชมรมวอลเล่บอลบ่อย ๆ

ฮัตสึกะไม่เคยโดดชมรมบ่อยขนาดนี้มาก่อนเลยตั้งแต่ที่เข้าเป็นผู้จัดการคนที่สองของชมรมบาสเทโควจนริตะแปลกใจที่ทำไมพักนี้เพื่อนของเธอถึงได้มาที่นี่ไม่เว้นวัน(แต่ก็ดี มาช่วยเด็กใหม่ฝึกเสิร์ฟลูกที) แถมยังเข้ามาเล่นด้วยบางครั้งบางคราวแต่ไม่ใช่ในฐานะของวิงสไปเกอร์แล้วทว่าเป็นลิเบโร่แทน

ริตะเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ กับเพื่อนของตัวเองที่ใช้มือหมุนลูกวอลเล่ไปมาด้วยความเบื่อหน่าย

กัปตันของชมรมวอลเล่บอลหญิงเรียกเหล่าเด็กสาวสมาชิกชมรมไปพักครึ่งก่อนจะฝึกซ้อมกันอีกรอบ ทำให้ตอนนี้ริตะไม่ต้องกังวลว่าจะถูกเรียกเข้าสนาม หญิงสาวผมดำยกนิ้วโป้งให้กับรุ่นพี่สาวก่อนจะหันไปหาเพื่อนของตัวเอง

“ช่วงนี้เธอมาที่นี่บ่อยนะเนี่ย ในที่สุดก็ตัดสินใจจะย้ายชมรมได้แล้วละสิ”

ฮัตสึกะหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะเอนหัวไปพิงกับผนังโรงยิม ดวงตาสีเหลืองของเจ้าตัวสะท้อนแสงเป็นประกาย เธอส่ายหน้ากับตัวเองก่อนจะพูดออกมา

“ไม่หรอก ฉันแค่รู้สึกอยากพักนิดหน่อย”

“ก็เลยมาพักที่นี่น่ะนะ?!” ริตะกุมท้องหัวเราะก่อนจะปาดน้ำตาของตัวเองที่ไหลจากการหัวเราะได้ “ฉันดีใจนะเนี่ยที่เธอชอบที่นี่มากพอให้กลายเป็นที่พักผ่อนหย่อนใจได้”

ฮัตสึกะยิ้มให้กับเพื่อนของตัวเองและไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะถึงแม้ว่าเจ้าตัวจะพูดอย่างนั้นแต่ว่าริตะไม่ได้ตั้งใจที่จะหมายความไปทางที่ไม่ดีหรอก เพื่อนของเธอไม่เคยเป็นอย่างนั้นมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

“ฉันถามเรื่องอะไรบางอย่างได้ไหมฮัตสึ” ริตะเว้นช่องว่างให้ความเงียบมาแทนที่ แต่แล้วก็พูดขึ้น

“ทำไมเธอยังทนอยู่กับชมรมนั้นทั้ง ๆ ที่เธอชอบวอลเล่บอล”

“...”

ฮัตสึกะขมวดคิ้ว

เธอไม่เคยคิดว่าตัวเองชอบวอลเล่บอล

แล้วทำไมริตะถึงคิดอย่างนั้น

“ฉันที่เล่นวอลเล่บอลเหรอ?”

ฮัตสึกะนึกภาพของตัวเองออก แต่ว่าเธอกลับรู้สึกว่าไม่พร้อมตอนนี้ จริง ๆ แล้วเธอน่ะก็ชอบวอลเล่บอล แต่เหตุผลที่ไม่เข้าชมรมวอลเล่บอลไม่ใช่ว่าเพราะชมรมของเทโควไม่ดี ไม่ใช่เพราะว่าเธอเบื่อริตะหรืออะไร

เธอแค่...

ฮัตสึกะหน้าแดงด้วยความเขินอายพลางกระซิบออกมา

“ฉันแค่ไม่อยากทำ... แล้วก็... ฉัน... อยากเป็นลิเบโร่ที่รับลูกของริตะคนแรกในการแข่งขันอย่างเป็นทางการล่ะ”

มิซากิกะพริบตาปริบ ๆ

ดวงตาของเจ้าตัวหรี่ลงก่อนจะเผยอยิ้มชั่วร้ายออกมาให้เห็น

“ที่แท้เพื่อนสาวแสนสนิทสุดที่รักของฉัน...”

ริตะยกมือขึ้นมาแล้วขยับเข้ามาใกล้ ฮัตสึกะเหงื่อตกก่อนจะค่อย ๆ ถอยออกห่างสีหน้าของเธอเปลี่ยนไปซีดเซียวจนเหมือนกระดาษ

มือทั้งสองข้างของเด็กสาวผมดำจักจี้เข้าที่เอวของฮัตสึพลางเสียงหัวเราะของทั้งสองคนดังลั่นท่ามกลางสายตาของรุ่นพี่รุ่นน้องและเพื่อน ๆ ในชมรมวอลเล่บอลหญิง

.

.

.

เหตุผลของอิซากายะ ฮัตสึกะมันก็แค่เท่านั้นเอง

ตอนนี้ฮัตสึกะอยู่ปีสาม เช่นเดียวกันกับเหล่ารุ่นปาฏิหาริย์

เธอเป็นเด็กสาวผู้เป็นที่รักของเพื่อน ๆ และเช่นเดียวกัน เป็นที่รักของเหล่าคนในชมรมบาสเกตบอล

ฮัตสึกะยังคงทำหน้าที่เป็นผู้จัดการชมรมเหมือนดังเดิม ส่วนอาคาชิก็ยังคงถือตัวกับฮัตสึกะราวกับเป็นคนแปลกหน้าตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ช่วงที่ผ่านมานี้เธอเลยไม่ได้คุยกับพี่เซย์เลย เว้นแต่คุยเรื่องในการทำหน้าที่ของผู้จัดการที่เขาจะพูดด้วย

ในช่วงฤดูร้อนเป็นช่วงการเข้าค่ายนักกีฬาวอลเล่บอลม.ต้นระดับชาติ ซึ่งฮัตสึกะดันจับพลัดจับผลูได้ไปด้วยเพราะว่าได้รับการรับรองจากคุณครูที่อยู่ที่ชมรมวอลเล่บอลเสนอรายชื่อไปกับสมาชิกชมรมวอลเล่บอลจากโรงเรียนอีกสองคนซึ่งหนึ่งในนั้นก็มีริตะและมีรุ่นน้องอีกหนึ่งคนทำให้เธอพลาดการฝึกในหน้าร้อนของชมรมบาสไปโดยปริยาย โมโมอิถึงกับวิ่งเข้ามากอดทันทีที่เห็นฮัตสึกะอีกครั้ง

'ฉันไม่ได้เจอฮัตสึกะจังตั้งนาน คิดถึงแทบบ้าเลย' หญิงสาวผมสีชมพูพูดพลางซุกหน้าของตัวเองไปกับกลุ่มผมสีน้ำตาลของฮัตสึกะ น้ำตาไหลไปพลาง

เธอยังคงทำหน้าที่ของตัวเองอย่างดีเยี่ยมอยู่เสมอ เธอพยายามช่วยโมโมอิจังให้ได้มากที่สุดเพราะว่าเธอเข้าใจดีว่าในฐานะของเพื่อนสนิทคนหนึ่งในกลุ่มจะเสียใจขนาดไหนที่ต้องมาเห็นความสัมพันธ์อันดีของเพื่อน ๆ สลายไปต่อหน้าต่อตาโดยทำอะไรไม่ได้เลย

.

.

.

ในวันจบการศึกษาเธอเดินกลับบ้านตามปกติโดยที่ริตะมาส่งถึงครึ่งทาง

ท้องฟ้ายามโพล้เพล้ของกรุงโตเกียววันนี้สวยงามยิ่งกว่าวันใดเท่าที่เธออยู่อาศัยมาสามปี

เรื่องเล่าจากคุณยายที่เธอเจอที่ศาลเจ้ายังคงอยู่จิตใจของเธอมาตลอด

เรื่องเกี่ยวกับคำอธิษฐานต่อฟากฟ้าในกรุงโตเกียว

ถ้าไม่ได้ไปอธิษฐานกับเทพเธอก็จะไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ แต่ท้องฟ้างั้นเหรอ?

ฮัตสึกะเลิกคิ้วขึ้น แต่แล้วก็ยกมือทั้งสองขึ้นมาประสานกัน

เธออธิษฐานใช้เวลาเพียงไม่กี่ชั่วอึดใจ เด็กสาวก็ลืมตาขึ้นและลดมือลงก่อนจะยิ้มกับตัวเองแล้วก็เดินต่อไปภายใต้แสงไฟจากข้างทางที่เริ่มสว่างขึ้น