-------`

ลำดับตอนที่ #6 : 1 by one♥ 2nd ,, { 60% }

t  em 

TAESU ♥ TAEMIN

       ‘ว่ากันว่า .. ไม่มีใครสามารถลืมรักครั้งแรกของตนเองได้’

            เด็กผู้ชายที่เมื่อเอ่ยชื่อใครๆก็รู้จักเขาเป็นอย่างดี ‘ ลี แทมิน ’ ,,

            นักร้องวง SHINee ที่ถนัดด้านการเต้นค่อนข้างมาก .. และถนัดที่สุดคือ Poppin Dance เป็นมักเน คนสุดท้องของวงที่มีความสามารถโดดเด่น ตัวเล็กๆ ทรงผมทรงเห็ดคือสิ่งที่ทุกคนจำได้แม่น ทุกครั้งที่ขึ้นงานเวทีไหนๆเขาก็มีแต่รอยยิ้มให้กับ SHINee World แฟนคลับทุกคน .. แต่สิ่งที่ทำให้เขายิ้มไม่ออกก็มีเพียง เสียงเพลง Kiss the rain .. เพลงที่ฟังแล้วให้ความรู้สึกผิดแปลกสำหรับใครหลายคน แล้วแต่คนจะฟังแล้วได้ยินเป็นมุมมองไหน ๆ แต่กับแทมิน มันคือเพลงสุดท้ายที่ทำให้เขาเศร้าหมอง เพลงที่ทำให้เขาตกหลุมรักกับผู้หญิงคนหนึ่ง .. และเขาก็โทษตัวเองตลอดมาว่าเป็นคนทำให้เธอต้องจากไป .. เมื่อได้ยินเสียงเพลง Kiss the rain ที่เล่นโดยเปียโนทีไร น้ำตาก็มักจะไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว.

            กับ..ผู้หญิงคนหนึ่งที่เพิกเฉยต่อทุกสิ่งรอบข้าง ‘ คิมแตซู ’  ไม่มีใครรู้หรอกว่าเธอคนนี้มีความหลังฝังใจที่เจ็บปวดสักเพียงไหน มันถึงได้ทำให้เธอต้องทำสีหน้าเย็นเยือกแบบนี้ เมื่อก่อนเธอเป็นคนที่ยิ้มง่าย ยิ้มเก่งกับผู้ชายคนหนึ่ง .. ผู้ชายที่เอาใจเธอทุกอย่าง เธอตกหลุมรักเขา และรักมาโดยตลอด จนกระทั่งเขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์และกลายเป็นเจ้าชายนิทรา ถ้าไม่เป็นเพราะเธอที่โบกมือเรียกให้เขามารับที่ฝั่งตรงข้ามถนนเพื่อจะมารับเธอไปจัดงานครบรอบการคบกัน ก็คงไม่เป็นแบบนี้ .

            .

            .

            .

            .

            แทมินเหม่อลอยมองไปนอกหน้าต่างห้องเรียนที่ภายในมีแต่เสียงอึกทึกคึกโครมไปหมด ไม่เกรงกลัวเลยว่าแทมินคนนี้จะอาละวาดห้องแตกขึ้นมา .. เศษกระดาษที่ถูกขยำเป็นก้อนๆปาผ่านหัวแทมินไปทางโน้นทีทางนี้ที แต่ว่าเด็กหนุ่มก็ไม่มีทีท่าว่าจะโมโหอะไรเลย อาจเป็นเพราะนั่งติดหน้าต่างเลยได้ธรรมชาติเข้ามาช่วยนิดหนึ่งละมั้ง?

            นักเรียนทุกคนในห้องชินชากับกิริยาอาการที่มีสองแบบของแทมิน .. ที่เล่นๆอยู่ดีๆก็เหม่อลอยไปนอกห้อง แต่กับคิมแตซู .. นักเรียนใหม่ที่ดันได้ทีนั่งข้างๆเด็กเห็ดคนนี้มันไม่ชินน่ะสิ แตซูพยายามสะกิดเรียกแทมินมาหลายคาบแล้ว แต่เขาก็ไม่โต้ตอบอะไรแม้แต่น้อย

            ..แล้วนี่จะทำความรู้จักกันยังไงวะ?

            แตซูคิดแล้วก็ฟุบลงไปนอนกับโต๊ะไม่สนใจอะไรต่อไป ก่อนจะหยิบหูฟังขึ้นมาเสียบไว้ที่หูและเปิดเพลงฟังไปเงียบๆ .. หญิงสาวเหลือบตาคมมองคนข้างๆเผื่อว่าจะอยากฟังเพลงเหมือนกันเลยผงกหัวขึ้นถามเสียงเบา

            “นาย.. ฟังเพลงไหม”

            “...”

            “เฮ้อ แล้วเมื่อไรจะรู้ชื่อกันเนี่ย”

            แตซูหมดแรงหัวแนบกับโต๊ะก่อนจะเผลอหลับไป .. เมื่อเวลาผ่านไป แทมินก็เริ่มจะกลับมาเป็นคนร่าเริงอีกครั้ง แต่นั่นมันก็หมดวันไปเสียแล้ว แตซูเดินหยิบของในล็อคเกอร์ของตนเองแล้วก็หันมองแทมินที่ยิ้มแย้มแจ่มใสกับคนอื่นพลางคิด .. ‘ทีกับฉันละไม่ยอมพูดด้วย หยิ่งต่อไปแล้วกัน!’

            “เฮ้! เดี๋ยวก่อนสิเธอ!”

            แตซูเดินหนีแทมินไปเลย .. เดินหนีแบบไม่มองข้างหน้าตนเอง คนตัวเล็กชนเข้ากับร่างสูง ที่เดินเข้ามาแต่สายตามองแต่คนข้างหลังแตซูอย่างเดียว

            ปึ้ก!

            “โอ๊ย!”

            ชเว มินโฮ .. เพื่อนร่วมวง SHINee ของแทมินนั่นเองที่เดินเข้ามาชนกับแตซู อาจเป็นเพราะร่างเพรียวบางไร้เรี่ยวแรงของแตซูมันเล็กเกินไป เลยทำให้แตซูล้มลงไปกองกับพื้น มินโฮยื่นมือให้แตซูจับเพราะว่าเดี๋ยวคนอื่นเห็นว่าเป็นผู้ชายชนผู้หญิงแล้วยังทิ้งไว้ให้นั่งจุมปุ๊กอยู่กับพื้นมันก็คงกระไรอยู่

            “จับมือฉันสิ”

            เพียงแค่สายตาของคิมแตซูประสานกันกับชเวมินโฮ ..

            ...หัวใจของแตซูก็เต้นระรัว

            สายตาของแตซูจ้องผู้ชายตรงหน้าไม่กะพริบ อาจเป็นเพราะผู้ชายเย็นชาตรงหน้านี่ดูละม้ายคล้ายกับฮยอนมิน ผู้ชายที่เธอเคยรักมาตลอดในอดีตนั้นเสียเหลือเกิน .. น้ำตาของแตซูแทบจะไหลออกมาแต่ก็ต้องกล้ำกลืนฝืนทนเอาไว้

            หากแต่เขาไม่ใช่ฮยอนมินคนที่เธอรัก ..

            เป็นเพียงคนหน้าเหมือนเท่านั้นเอง ..

            หลายๆคนมองว่าแตซูที่นั่งแบะอยู่บนพื้นนั่นหยิ่งยะโส .. ชเวมินโฮอุตส่าห์ยื่นมือให้จับลุกขึ้นก็ไม่ยอมรับ กำลังให้ท่ามินโฮอยู่ละสิ! หญิงสาวเหลือบสายตามองรอบกายแล้วก็ดันตัวลุกขึ้นเองก่อนจะปัดฝุ่นที่ปลายกระโปรงเล็กน้อยก่อนจะก้มหัวให้กับมินโฮและรีบเดินจากไปเพราะไม่ต้องการได้ยินเสียงซุบซิบนินทาของคนไม่รู้เรื่องราวคนอื่นๆอีกต่อไป

            แต่นั่นแหละคือจุดประกายที่ทำให้แตซูจะกลายเป็นศัตรูกับคนรอบข้าง ...

            ไม่รู้ว่าโชคชะตาเล่นตลกอะไรกันกับแตซู .. ?

            ถึงได้ทำให้แตซูพบกับมินโฮบ่อยครั้งมากยิ่งขึ้นทั้งที่เมื่อก่อนไม่ยักเจอ แทมินเคยสังเกตเห็นอาการที่ผิดแปลกไปของเพื่อนนั่งข้างกันอย่างแตซู ที่นับวันยิ่งเศร้าหมองลงไปทุกที แถมยังมีรอยฟกช้ำบนใบหน้าหลายแห่งด้วย ถึงใจจะสงสัยแต่หากถามไปบรรดาแฟนคลับของเขาก็จะต้องทำร้ายเธอเป็นแน่ๆ .. นี่คงเป็นครั้งที่สองที่ชื่อเสียงของเขาทำร้ายผู้หญิงอีกคน

            มินโฮซึ่งไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรก็ชอบแอบยิ้มให้กับแตซูอยู่บ่อยครั้ง และนั่นก็ทำให้แตซูต้องต้องมนตร์ .. แตซูไม่อาจละสายตาจากมินโฮได้เลยแม้เสี้ยวนาทีที่พบกัน ไม่รู้ว่าความอบอุ่นที่แฝงไปด้วยความเย็นชาของมินโฮจะเหมือนกันกับฮยอนมินที่เธอเคยรักหรือไม่ เพียงแค่เห็นสายตาของเขา แตซูก็ไม่สามารถขยับร่างกายออกไปจากบริเวณนั้นได้แม้แต่ครั้งเดียว

            เลยทำให้แตซูมีบาดแผลฝังลึกในใจทุกๆวัน..

            วันนี้อีกวันหนึ่งที่อาจกลายเป็นความทรงจำที่ปวดร้าวสำหรับแตซู ..

            เมื่อมินโฮมาที่โรงเรียนไฮสคูลนี่เพียงคนเดียวเพื่อมารับแทมิน รวมไปถึงแตซู เพื่อจะไปทานอาหารเย็นร่วมกันทั้งวง แตซูถูกจับตามองทั้งวัน หากจะปฏิเสธก็ทำได้ แต่สายตาที่เว้าวอนของมินโฮทำให้ใบหน้าของฮยอนมินผุดขึ้นมาในความคิดของหญิงสาว น้ำตาแทบไหลออกมาแต่ก็แสดงความอ่อนแอให้ใครเห็นไม่ได้ ความเครียดเริ่มเกาะกุมในความคิดของแตซูมากยิ่งขึ้นจนสะสม..

            ‘แตซูกา .. เย็นนี้ไปทานอาหารเย็นกับพวกผมนะ’

            ‘อ๊ะ.. มันจะดีเหรอคะ?’

            ‘ครับ ดีสิ .. ผมอยากฉลองเพื่อนใหม่’

            มินโฮยิ้มกว้างให้กับแตซูที่ฝืนยิ้มอย่างกล้ำกลืน .. แทมินเหลือบตามองหญิงสาวที่ดูยังไงก็ยิ้มแบบไม่เต็มใจราวกับรู้ว่ามีอะไรซ่อนอยู่ภายใต้รอยยิ้มที่ฝืนทน . แต่เมื่อเขาจะถามไถ่เธอ แตซูก็วิ่งจากไปเสียแล้ว หากจะวิ่งตามไป ก็คงไม่ได้ ...

            ..แต่ในวันนี้มันคือวันครบรอบที่ฉันกับฮยอนมินคบกัน.. ไม่มีใครรับรู้ถึงความรู้สึกภายในใจของฉันเลยสักคนเดียว แม้เจ็บปวดเจียนตายก็แสดงออกมาไม่ได้ จะร้องไห้ก็ไม่มีใครคอยปลอบโยนเหมือนเก่า ฉันนี่มันบ้าจริง ๆ ..

            แตซูโดดเรียนมาอยู่ที่ห้องผู้ป่วยพิเศษในโรงพยาบาลแห่งหนึ่งไม่ไกลจากโรงเรียน .. ฮยอนมินกำลังนอนหลับตาพริ้มไม่รู้สึกตัวแต่ยังมีลมหายใจที่เบาบางอยู่ เสียงหัวใจที่เต้นแผ่วเบาของฮยอนมินทำให้น้ำตาที่กลั้นไว้เอ่อล้นขอบตา

            “แฮะ.. ฉันนี่มันบ้าจริงๆเลย มาร้องไห้ต่อหน้านายได้ยังไงกัน..”

            แตซูเช็ดน้ำตาออกอย่างรวดเร็วแล้วก็ไปนั่งอยู่บริเวณโซฟาเพื่อมองดูใบหน้าของฮยอนมินอยู่ไกลๆ .. ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปสักเพียงไหน ผู้ชายคนนี้ก็ยังดูมีความสดใสอยู่เหมือนเดิม .. ยังคงมีความอบอุ่นมากมายที่สามารถมอบให้ฉันได้ทุกเมื่อที่มองใบหน้าของเขาแม้ว่าเขาจะหลับตาอยู่ก็ตาม .. แตซูรู้สึกมีความสุขที่ได้มองฮยอนมินอยู่ใกล้ๆ แม้ว่าเขาจะไม่รู้สึกตัวแม้แต่น้อย ..

            วันทั้งวันแตซูต้องหลบหนีบรรดาแฟนคลับของแทมินและมินโฮที่คอยตามด่าตามว่าตามทำร้ายตลอดเวลา ความเหนื่อยล้าที่มีอยู่ทั้งวันทำให้เปลือกตาของแตซูหนักขึ้นเรื่อยๆและหลับบนโซฟาใกล้ๆกันกับฮยอนมินที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยในที่สุด ..

            ปริบ ปริบ ..

            แตซูค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆเพราะเปลือกตาช่างหนักเหลือเกิน เธอไม่ได้ตื่นเองโดยปกติ ตอนนี้มีคนมาเขย่าตัวเธอให้ลุกขึ้นมาจากโซฟาข้างๆเตียงฮยอนมิน

            “อ..อ่า”

            คุณหมอและนางพยาบาลมากมายยืนรายล้อมเตียงผู้ป่วยของฮยอนมินอยู่ ส่วนนางพยาบาลคนหนึ่งก็เดินมาปลุกให้แตซูตื่นขึ้นเพื่อมาดูอาการของฮยอนมิน     ที่หัวใจหยุดเต้น ..   ได้ยินเพียงแค่นั้นแตซูก็ลุกขึ้นพรวดเดินเข้าไปหาฮยอนมินที่คุณหมอกำลังใช้เครื่องช็อตไฟฟ้าเรียกชีพจรให้กลับมา

            “ฮยอนมิน!”

            “คุณคะ กรุณาถอยไปก่อนค่ะ! เรากำลังช่วยผู้ป่วยนะคะ!!”

            พยาบาลคนหนึ่งกันให้แตซูที่จู่ๆก็เริ่มจะร้องไห้ออกมาอย่างบ้าคลั่งให้ออกไปห่างๆจากเตียงของฮยอนมิน .. ผู้ชายที่ไร้ลมหายใจไปเพียงเมื่อตอนที่แตซูหลับอยู่นั่นเอง

            “ฮยอนมิน! นายห้ามตายเด็ดขาดนะ!!”

            “...”

            “ฮยอนมิน! ฉันไม่เหลือใครแล้วนอกจากนาย .. ฉันไม่เหลือใครแล้ว นายอย่าใจร้ายกับฉันได้ไหม! ฮยอนมิน!!   ขอร้องละ!” แตซูตะโกนเรียกชื่อฮยอนมินไม่หยุดในขณะที่เครื่องมือแพทย์เองก็กำลังทำงานอยู่เช่นกัน ..

            หัวใจของฮยอนมินเป็นของแตซู ..

            และหัวใจของแตซูก็เป็นของฮยอนมินเช่นกัน ..

            แต่ในตอนนี้หัวใจของแตซูกำลังแตกสลาย เพราะผู้ชายที่เธอรักมากที่สุดและรักเธอตลอดไปกำลังจะจากโลกใบนี้ไปเสียแล้ว!

        “ไม่!!”

        เป็นอีกวันที่แตซูไม่มาโรงเรียน ..

            นี่มันวันที่ 20 แล้วนะ . ขาดเรียนบ่อยแบบนี้เดี๋ยวก็โดนซ้ำชั้นกันพอดี .. ??

            แทมินคิดพลางมองโต๊ะของคนข้างๆที่ไม่มีใครนั่ง .. ปกติจะต้องมีผู้หญิงคนหนึ่งที่.. คอยถามนู่นถามนี่เราตลอดแต่เราก็ไม่พูดด้วยไปงั้นๆ ก็คิดว่าจะเป็นพวกบ้านักร้อง ที่ไหนได้ไม่ได้บ้าอย่างที่คิดเลยนี่นา .. ??

            จะไปหาที่บ้านดีไหม ?

            แบบนั้นคนเขาเห็นจะคิดว่ายังไง ?

            แล้วจะทำยังไงดี?

            แทมินเดินคิดทบทวนระหว่างทางเดินกลับจากห้องฟิสิกส์มาจนถึงห้องเรียน ระหว่างทางบรรดา SHINee World ร่วมห้องก็พากันเดินตามหลังแทมินกดกล้องถ่ายรูปมือเป็นระวิงเชียว มันกลายเป็นความชาชินสำหรับผู้ชายคนนี้เสียแล้ว .. หลังเลิกเรียนแทมินจึงเรียกมินโฮมารับและไปตามหาแตซูที่ไม่ยอมมาเข้าเรียนหลายสัปดาห์แล้ว

            “มินโฮ นายรู้บ้างไหมว่าแตซูจะอยู่ที่ไหน”

            มินโฮเหลือบตามองเจ้าตัวเล็กที่ยืนข้างๆก่อนจะถอนหายใจพรืด นี่เขาเพิ่งจะรู้จักกับเด็กสาวนั่นได้ไม่กี่วันเองนะ เจ้านี่กะจะให้เราเป็นยอดนักสืบเลยหรือยังไงกัน ? แทมินก้มมองดูนาฬิกา ตอนนี้ก็ราวๆ 2 ทุ่มกว่าๆแล้ว ออกตามหาตั้งแต่ 5 โมงเย็นยังไม่มีวี่แววของแตซูเลยสักนิดเดียว .. ความเป็นห่วงของแทมินพุ่งถึงขีดสุด แต่มินโฮกลับยังฮัมเพลงสบายๆมองไปตามข้างทางและวิ่งออกซอยโน้นเข้าซอยนี้แบบไม่มีท่าทีร้อนรน นั่นเลยทำให้แทมินถึงกับยัวะ

            “เฮ้ย! แกจะมัวแต่อารมณ์ดีไปถึงไหน เพื่อนคนนึงของฉันหายไปนะ!”

            “อย่าลืมลงท้ายด้วยฮยองสิ ..~ เอาละ แตซูไปไหนกันเอ่ย?”

            คนตัวสูงมองแทมินเพียงครู่หนึ่งแล้วก็วิ่งเขย่งไปเรื่อยๆ แทมินวิ่งตามหลังมินโฮและกระชากคอเสื้อพี่ชายกลับมามองหน้าอย่างเอาเรื่อง .. สายตาของแทมินดูไม่เหมือนเด็กแบบเมื่อก่อน สายตาที่จองล้างจองผลาญและสามารถขูดเลือดเนื้อของมินโฮออกมาได้ทุกเมื่อแบบนี้ .. เหมือนสัตว์ร้ายชัดๆ! ความน่ากลัวของแทมินทำให้มินโฮถึงกับเหงื่อตกและพยายามใช้แรงที่มีอยู่ดึงเอามือที่พละกำลังมหาศาลมาจากไหนของแทมินออกไปจากคอเสื้อของตน

            “เอาละ .. ถ้างั้นเราแยกกันหาก่อนดีกว่านะ ลองไปที่ที่น่าจะมีเธออยู่ก็แล้วกัน”

            “ฉันยังไม่เคยคุยกับเธอเลย”

            “จะว่าไป .. ตั้งแต่วันที่ฉันชวนเธอไปกินข้าวเย็นก็ไม่ได้เจออีกเลยใช่ไหม แถมวันนั้นยังไม่มาตามนัดอีกด้วย เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันเหรอ”

            มินโฮยังคงพูดต่อไปโดยขณะที่แทมินมีสีหน้ากลุ้มใจ .. ไม่รู้ว่าจะไปตามหาเพื่อนร่วมห้องที่ใด

            “ก็บอกว่ายังไม่เคยคุยด้วยไงวะ! ฟังไม่เข้าใจหรือยังไง!”

            แทมินตะคอกใส่หน้ามินโฮแล้ววิ่งหนีไปจากบริเวณนั้น มินโฮลอบยิ้มมุมปากอยู่ตรงมุมถนนสายเล็กๆนั่น ก่อนจะต้องวิ่งตามแทมินไปเพราะบรรดา SHINee World รู้เสียแล้วว่าเขามาที่นี่

            แทมินวิ่งออกตามหาแตซูโดยไม่สนใจว่าคนที่เขาวิ่งเข้าไปถามนั่นจะเป็นแฟนคลับของเขาหรือไม่ เขาไม่สนใจเลยว่ากลุ่มคนที่วิ่งตามเขามานั่นคือแฟนคลับ SHINee World ที่บ้าคลั่งในตัวเขามากมาย .. เขาไม่คิดจะหันกลับไปมองเพราะว่าคนที่เขาต้องการจะมองมีเพียงคนเดียว นั่นคือ แตซู .. ผู้หญิงที่มักจะยื่นหูฟังให้เขาฟังเพลงด้วยกันในตอนเช้าๆ น่าแปลกที่เพลงทุกเพลงในไอพอดของเธอนั่นไม่มีเพลงเกาหลี หรือเพลงของนักร้องบอยแบนด์เกิร์ลกรุ๊ปเลยสักนิดเดียว

            ความรู้สึกดีๆที่ก่อตัวขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวทำให้แทมินต้องการเจอหน้าแตซูอย่างมาก .

            เพื่อทำความเข้าใจ .. ว่าทำไมสีหน้าของเธอถึงได้เศร้าหมองลงทุกวันๆ ?

            แตซูนั่งงอตัวกอดเข่าอยู่ข้างหลุมศพของฮยอนมิน ผู้ชายที่เธอรักมากที่สุดในชีวิต ..

            แม้บาทหลวงจะบอกให้เธอกลับไปที่บ้านเท่าไรเธอก็ไม่ยอมฟังและดูเหมือนว่าเธอจะใช้ชีวิตอยู่ที่โบสถ์คริสต์นี่ไปเสียแล้ว .. ทุกๆวันเธอมักจะตื่นขึ้นมาตอนเช้าและกวาดเศษใบไม้ใบหญ้าที่ตกอยู่ใกล้ๆกับป้ายชื่อของฮยอนมิน แต่ในบางครั้งก็อาจจะกวาดให้กับทุกๆหลุมศพไปเลย .. บาทหลวงไม่รู้จะทำยังไงให้แตซูที่ผูกพันกับฮยอนมินตัดใจ และกลับไปที่ที่สบาย ที่ที่เธอมีความสุข เพราะหากพูดแบบนั้นก็มักจะเจอกับรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเศร้าหมอง . ดูเหมือนเด็กสาวที่ถูกทอดทิ้งและเหลือบุคคลที่จากไปเป็นเพียงคนเดียวที่เข้าใจเธอ และรอยยิ้มนั่นก็แปลว่าเธอมีความสุขที่ได้อยู่ที่นี่กับฮยอนมิน ในบางครั้งคำพูดของแตซูก็ทำให้บาทหลวงเกือบหงายหลัง เพราะเธอชอบพูดอยู่เสมอๆว่า

            ‘ฉันอยากไปอยู่ที่เดียวกันกับฮยอนมินจังเลยค่ะพ่อ ..’

            นั่นหมายความว่าเธอต้องการจะตายตามผู้ชายที่เธอผูกพันรักมาก.. แต่แตซูก็มักจะช่วยงานบาทหลวงทุกครั้ง ผู้นับถือศาสนาคริสต์นิกายโปรแตสแตนท์ที่มาที่โบสถ์แห่งนี้ในวันอาทิตย์เพื่อสวดมนต์ก็มักจะเห็นแตซูเป็นคนเล่นเปียโนให้ .. ทุกคนเอ็นดูแตซูเหมือนเป็นลูก เพื่อน น้อง หรือญาติแท้ๆของตนเอง ทุกคนคิดว่าแตซูไม่มีใครอยู่แล้ว เคยมีหลายคนมาขอให้แตซูไปพักอยู่กับตนเอง จะรับเป็นลูกบุญธรรมบ้าง เป็นพี่บุญธรรมบ้าง แต่แตซูก็มักตอบหลับไป

            ‘ฉันเป็นอยู่อย่างนี้ดีแล้วค่ะ ได้ใกล้ชิดกับคนที่ฉันรัก..’

            เดรสกระโปรงผ้าพลิ้วแขนตุ๊กตามีโบว์ผูกอยู่ที่ใต้หน้าอกของแตซู ดูยังไงก็น่ารักเหมือนตุ๊กตา ขัดกับใบหน้าที่ไม่มีแม้แต่ความสุขทั้งๆที่นั่งอยู่เคียงข้างฮยอนมิน แม้ว่าผู้ชายคนนั้นจะไม่มีลมหายใจแล้วก็ตาม ..

            น้ำตาไหลไม่ยอมหยุด แตซูไม่ใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดคราบน้ำตาออกไปเลยสักนิดเดียว

            “แฮ่กก .. แฮ่กกก ก..”

            แทมินหยุดยืนอยู่หน้าประตูเข้าโบสถ์คริสต์แห่งหนึ่งที่ดูไม่คุ้นตา แต่กลับดูอบอุ่นมากมายในสายตาของแทมิน .. ส่วนใหญ่แล้วมีคนบอกว่าแตซูอยู่ที่นี่งั้นเหรอ? อยู่เพื่ออะไร? เป็นญาติกับบาทหลวงหรือเปล่า หรือว่าคนที่รัก ..

            “มีอะไรให้ช่วยไหมจ๊ะหนู..”

            แม่ชีคนหนึ่งเดินออกมาต้อนรับแทมินที่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตู .. เธอค่อยๆเปิดประตูให้กับแทมินเพื่อให้แทมินคนเดียวเท่านั้นเข้ามาภายในนี้ได้ .. บรรดา SHINee World ดูสงบลงเมื่อแทมินเข้าไปภายในโบสถ์ ..

            “ผม..เอ่อ..”

            “มาตามหาแตซูใช่ไหมจ๊ะ..”







-------------------------------------SORRY SORRY ,,*


ขอโทษที่ต้องมาอัพเพียงแค่ 60 เปอร์เซ็นต์ก่อนนะคะ TT'
เพราะนัทเองก็ไม่อยากให้พี่กลอยรอนานสักเท่าไร ,,
ตอนนี้นัทเปิดเทอมแล้วค่ะ' งานก็เริ่มงอกแล้วด้วย ~ ____TT/
นัทจะหาเวลามาปั่นต่อและลงให้พี่กลอยนะคะ!

คนอื่น ๆ ก็จิกทวงได้ตามสบาย ,,*
นัทจะสู้สุดแรงเกิด  ศ - ส - อา เมื่อไรเจอกันค่ะ!