คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #60 : ใจแลกใจ 3
บทที่ 12 ใจแลกใจ
แก้วกาแฟที่เคยถืออยู่อย่างมั่นคงร่วงจากมือในทันที เพียงเห็นว่าใครปรากฏตัวที่หน้าประตูห้องหนังสือ อินทร์ก็ลืมหายใจ
ใบหน้าเธอหมองคล้ำ ดวงตาบวมแดง ฟ้องชัดว่าผ่านการร้องไห้และอดหลับอดนอน
ไม่เจอกันสองวัน พลอยพระจันทร์ป่วยไข้หรือ เหตุใดดูทรุดโทรมเพียงนี้
ความเป็นห่วงระอุแรง หัวใจร้อนรน อินทร์กำลังจะก้าวขาเข้าไปหา อยากรักษาดูแล
ทว่า รอยยิ้มของพลอยพระจันทร์ทำให้เขาชะงัก เคลื่อนไหวไม่ได้อีกแม้แต่นิดเดียว
ยิ้มหวานปนเศร้า เหมือนเธอรวบรวมเอาเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มียิ้มออกมา ยิ้มให้ทั้งที่แววตายังปวดร้าวและกังวล
“ฉันขอร้องให้คุณวิฬาร์พามาน่ะค่ะ”
ต่อให้พยายามทำน้ำเสียงให้สดใสมากแค่ไหน แต่พลอยพระจันทร์ยังเศร้า ยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องหนังสือ ไม่ก้าวเข้ามาหา ทั้งที่มาหาเขาถึงบ้านด้วยซ้ำ แต่เธอไม่เข้ามาในเขตหวงห้ามของเขาเลย
“ฉันรู้ว่าทำแบบนี้เอาแต่ใจตัวเองมาก ทั้งที่คุณไม่อยากเจอก็ยังมา แต่ถ้าไม่ได้บอกคุณ ฉันคงเสียใจไปตลอด”
“คุณไม่อยากให้ตัวเองต้องเสียใจ ก็เลยมาหาผม?”
“ฉันอยากมาขอโทษ อยากขอบคุณที่คุณปกป้องฉัน แล้วก็อยากมาตอบคำถามคุณ”
“คำถามผม?”
“ที่คุณถามว่า ‘ไม่ใช่งั้นสิ’ ฉันว่าเรายังไม่ได้คุยกันเรื่องนี้เลยนะ”
แล้วจะตอบเขาว่าอะไร ใช่หรือไม่ใช่ อินทร์ไม่รู้คำตอบ ไม่กล้าเดา กลัวว่าจะเป็นเขาที่คิดไปเองคนเดียวอย่างที่แล้วมา
กลัวจะเจ็บซ้ำรอยเดิม
เขาไม่ก้าวเข้าไปหา เธอเองก็ไม่เข้ามา ต่างคนต่างยังอยู่คนละฝั่งของบานประตู
จ้องตากันอยู่นาน ไม่มั่นใจว่าใครควรจะพูดก่อน แต่เขาเลือกที่จะรอ
“วันนั้นฉันเห็นคุณโมโหเป็นครั้งแรก ก็เลยอึ้งไปจนไม่ได้ตอบคำถามคุณ ฉันขอโทษค่ะ”
เรื่องวันนั้นถูกรื้อฟื้น อินทร์ยิ่งเจ็บจุก พูดไม่ออก ขยับไม่ได้ ก็เพราะเขาไม่ได้โกรธเคืองอะไรเธอเลย
ที่เดินหนีออกมา เพราะใจดวงนี้รับความเจ็บปวดอีกไม่ไหว จะให้เขายืนอยู่ต่อหน้าพลอยพระจันทร์ต่อไปได้อย่างไร ในเมื่อทุ่มให้แล้วทั้งใจ แต่เธอไม่ยอมรับการ ‘เป็นผู้หญิงของเขา’ ไม่ต้องการให้เป็นเจ้าของ
ใช่ รักของเขาคือการครอบครอง อยู่เคียงคู่ด้วยหัวใจเสน่หาและปรารถนาจะดูแลกันและกัน
แต่ถ้าพลอยพระจันทร์ไม่ต้องการ แล้วจะให้เขายืนอยู่ต่อหน้าเธอได้อย่างไร
“เรา... ไม่โกรธกันได้ไหมคะ”
“ถ้าผมหายโกรธแล้วเราจะเป็นยังไงกันต่อ”
ความเหนื่อยล้าทำให้เขาถอนหายใจ ความรู้สึกที่มีต่อพลอยพระจันทร์อัดแน่นจนล้นออกมา ไม่อาจกลับไปทนอยู่กับการเป็นเพียงคนที่ร่วมมือกัน แกล้งคบหาเพื่อให้เธอได้เอาคืนลักษณาอย่างที่แล้วมานั่นอีก
“คุณอยากให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิม บัดดี้ที่ช่วยกันปล่อยข่าวปั่นป่วนลักษณาน่ะเหรอ… พอเถอะ ผมไม่ไหวแล้ว”
“ไม่ใช่ค่ะ! ไม่เกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้น ไม่เกี่ยวกับใครเลย”
พลอยพระจันทร์เสียงดังกว่าเดิม ยิ่งหน้าเสีย ร้อนรนจนก้าวขาเข้ามาอีก เธอก้าวผ่านประตูเข้ามาแล้ว
อาจจะไม่รู้ตัวว่าก้าวเข้าในโลกของเขาแล้ว แต่พลอยพระจันทร์ยังคงจ้องตากันแน่วแน่กับทุกคำที่พูดออกมา
“ฉันอยากให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิม คนที่ไปไหนมาไหนด้วยกัน ยิ้มให้กัน เป็นคนคุยกันได้ในทุกเรื่อง ไม่เจอกันก็โทร. หา คนที่กินข้าวด้วยกัน คนที่เฝ้าไข้กัน คนที่กอดกัน ห่วงใยดูแลกัน คิดถึงกัน เข้านอนแล้วตื่นขึ้นมาด้วยกัน”
“แล้วเราจะเป็นอะไรกัน คนที่ไม่มีสถานะ ไม่รู้ว่าคบกันแบบไหนน่ะเหรอ… ผมเป็นให้คุณไม่ได้”
ทุกอย่างในใจเขาบอกออกไปหมดแล้ว ถ้าพลอยพระจันทร์จะไม่รับ เขาก็ทำอะไรไม่ได้
อาจจะได้พูดกันเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว แต่เขาจะพูดกับเธอ
“ผมเคยคิดว่าถ้าผมมั่นคงและมอบความรู้สึกให้คุณไปเรื่อยๆ สักวันคุณคงเปิดใจให้ผมได้ แต่วันนี้ผมรู้แล้วว่าผมทำได้แค่รักคุณข้างเดียว”
“แล้วคุณจะว่าอะไรไหม ถ้าฉันจะไม่ถามเลยว่าทำไมคุณถึงรักฉัน…”
คำถามตีกลับมา คนที่เอาแต่ระบายความในใจก็อึ้งไปชั่วขณะ พลอยพระจันทร์ยังจ้องเขาอย่างมั่นคง
สายตามองมาหนักแน่น อัดล้นไปด้วยความต้องการเดียว นั่นคือเขา
อินทร์ไหวละลาย ตกอยู่ใต้ความมั่นคงของเธอ
“คุณจะตั้งคำถามไหม ถ้าวันนี้ฉันจะบอกว่าฉันก็ไม่รู้ว่าที่ฉันรู้สึกกับคุณอยู่เป็นความรักหรือเปล่า แต่ฉันรู้ใจตัวเองชัดเจนอย่างหนึ่ง ว่าฉันไม่อยากอยู่โดยไม่มีคุณ ถ้าไม่ได้เห็นรอยยิ้มของคุณ ฉันก็เหมือนใจจะขาด แค่ต้องคิดว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีก ฉันไม่มีแรงจะหายใจเลย… ได้โปรดอย่าไปจากฉันเลย”
น้ำตาเธอรินไหล นัยน์ตาคู่สวยยังคงจ้องมาที่เขา หนักแน่นทุกคำที่พูดออกมา
สองขาของเขาก้าวไปตามเสียงของหัวใจ สองมือยื่นออกไป ไขว่คว้าลมหายใจของตัวเองคืนกลับมา
Ebook วางจำหน่ายแล้วที่ Meb หากต้องการดาวน์โหลด คลิ๊กที่ 'Get it now' ได้เลยค่ะ
 |
|
ความคิดเห็น