คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คนที่ก้าวเข้ามา 2
บทที่ 1 คนที่ก้าวเข้ามา
“คุณไม่ได้ถูกล่วงละเมิด ผมรับรองได้”
สิ้นคำตอบเขา เกิดความเงียบขึ้นอีกรอบ เหมือนทั้งห้องพักผู้ป่วยแห่งนี้ไม่มีสิ่งใดเคลื่อนไหวเลย ไม่มีแม้กระทั่งเสียงลมหายใจ
แปลกใจตัวเองเหมือนกัน เมื่อกี้กล้าพูดกับเขาไปได้อย่างไร แล้วดูเอาเถอะ พอเธอเงียบ เขาก็ยิ่งจ้อง เล่นเอาไม่กล้าหายใจแรง
“ผมขอให้ทางโรงพยาบาลปิดข่าว การรักษาตัวของคุณเป็นความลับ ไม่ต้องกลัวไปนะ ผมถือหุ้นที่นี่ ไม่มีใครอยากมีปัญหาหรอก”
“คุณรู้!”
พลอยพระจันทร์เงยหน้ามองเขาทันที รู้สึกว่าจะมัวแต่เขินอายต่อไปไม่ได้อีกแล้ว ทำไมผู้ชายคนนี้รู้เรื่องของเธอดีเสียจริง ดีเกินไปแล้ว
“แล้วคุณช่วยฉันออกมาได้ยังไง”
หญิงสาวถามอย่างไม่อ้อมค้อมอีกต่อไป เริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้มากขึ้นเรื่อยๆ
“ไม่ใช่สิ คุณบอกว่านี่เป็นความลับ แปลว่าคุณรู้ใช่ไหมว่าฉันบอกเรื่องนี้กับใครไม่ได้”
“เรื่องที่คุณโดนลักษณาวางยา แล้วให้นายปกรณ์อุ้มคุณเข้าห้องน่ะเหรอ”
“แล้วคุณก็ช่วยฉันออกมา”
“ผมจะไม่ยอมให้ใครตกเป็นเหยื่อของลักษณาอีกแล้ว”
“ฉันจำคุณได้แล้ว!”
พลอยพระจันทร์ร้องตาโต เพ่งพิศเขาอีกครั้ง ยิ่งมองยิ่งมั่นใจ
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ราวรูปปั้นชิ้นเอกของพระเจ้า ใบหน้ารูปไข่เรียวสวย จมูกโด่งเป็นสัน นัยน์ตาโศก ผมดำหยักศก ผิวขาวซีดๆ ทำให้ปากรูปกระจับสีแดงเด่น มองอย่างไรก็ไม่น่าจะจำผิดคนไปได้
เคยเป็นพระเอกละครวัยรุ่น เคยเป็นนักร้อง และวันนี้เป็นนักธุรกิจหนุ่มที่หาตัวจับยาก ไฮโซผู้เป็นมีข่าวฉาวโฉ่ไม่แผ่วเลย
“อินทร์ นเรศรังสรรค์… สามีของเรย์ ลักษณา”
“เลิกกันแล้ว”
คนมีประวัติหย่าร้างถึงกับถอนหายใจเฮือก แล้วยังกอดอกอีกรอบ ทิ้งตัวลงพิงกับพนักโซฟา ดูเขาหมดแรงเหนื่อยล้ามากกว่าที่นั่งเฝ้าไข้เธอมาทั้งคืนเสียอีก
ยังจ้องเขม็งอยู่เลย ดวงตาคมกริบแบบนั้นทำเอาเธอขนลุก
“แน่ใจนะว่าคุณจำผมได้จริงๆ”
“ก็… จำได้น่ะสิ ไม่อย่างนั้นจะทักถูกเหรอ”
“จำได้ว่าอย่างนั้น”
ความคิดเห็น