รักวุ่นวายของพี่ชายขี้งอน

ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5 ไม่ยอมรับ

                                                                         Chapter 5 ไม่ยอมรับ

        ตาลตัดสินใจเข้ามาร่วมตะอาหารกับน้ำและนัทโดยขอพาโดมมาด้วยซึ่งน้ำก็ไม่ได้ขัดอะไร บรรยาศบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยความเงียบ ตาลนั่งมองหน้าแต่ละคนสลับกันไปมาด้วยความอึดอัดใจ
“เอ่อ พี่น้ำทำอาหารน่ากินยังเลยนะคะ” ตาลเอ่ยทำลายความเงียบก่อนหน้า
“อื้ม อร่อยด้วย” โดมเงยหน้าขึ้นมาเสริมก่อนก้มหน้าก้มตากินต่อ
“ทำที่ไหนละ ซื้อมาทั้งนั้น” นัทเอ่ยขัดขึ้นมา ตาลหันมองหน้าลูกน้ำอย่างงงๆลูกน้ำได้แต่ยิ้มแหยๆยอมรับ
“เอ่อ นัทตักไข่ลูกเขยให้น้องตาลหน่อยสิ เจ้านี้อร่อยมากนะ” ลูกน้ำบอกนัทแกมบังคับ นัทมองหน้าลูกน้ำอย่างเซ็งๆ
“ทำไมต้องตักให้ด้วย มือก็มี” ตาลหันจิกตาใส่นัทอย่างหัวเสีย
“อะ น้องตาล” อยู่ๆโดมก็ทำหน้าที่เป็นสุภาพบุรุษที่ดีตักอาหารให้ตาล
“เอ่อ ขอบคุณคะ” ตาลยิ้มหวานให้โดม  ลูกน้ำหันหน้าหนีอย่างเหนื่อยใจ ผิดแผนไปหมดละ -_-
“นี่นัทถ้าแกเลิกกินละก็ออกไปเฮอะ นั่งทำหน้าอย่างกับญาติตาย” น้ำเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์เสีย
“พี่นัทคงไม่ชอบมั้งคะที่ตาลมาทานข้าวที่นี่” ตาลเอ่ยโดยไม่สบตาชายหนุ่ม นัทเหล่มองเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
“น้องตาลอย่าเครียดเลยจ้ะ มันก็เป็นงี้แหละ” น้ำมองจิกเพื่อนสนิท
“เออ แล้วน้ำป็นอะไรกับพี่นัทอะ” โดมถามขึ้นมาบ้าง
“อ้อ....” ยังไม่ทันลูกน้ำจะพูดจบนัทก็เอ่ยแทรกขึ้นมา
“เพื่อนสนิท.....สนิทมาก” นัทเหล่มองไปทางตาล แต่ตาลกลับพยักหน้าและยิ้มรับกับคำตอบ
“มิน่าละ ดูสนิ๊ทสนิทกันจัง” โดมยิ้มกว้าง
“อื้ม” นัทยักคิ้วให้โดม
“แล้วน้องตาลกับพี่โดมเป็นอะไรกันอะคะ” ตาลหันมองหน้าโดมก่อนยิ้มให้
“พี่น้องคะ” ตาลตอบยิ้มๆ
“แต่ต่อไปก็อาจจะมากกว่านี้” โดมพูดก่อนเอื้อมมือไปโอบไหล่ตาล ตาลหันมองโดมด้วยความตกใจ นัทถึงกับเบิกตากว้าง น้ำรีบตบไหล่นัทเบาๆให้ใจเย็นลง
“คือพี่โดมเค้าพูดเลานอะคะ” ตาลรีบแก้ตัว
“ไม่ได้พูดเล่นนะ พูดจริง” โดมเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ซึ่งนั่นมันช่างทำให้นัทอยากจะกระโดดถีบหน้าเค้าซะเหลือเกิน -0-

“เอ่อ น้ำว่าเราเปลี่ยนเรื่องคุยกันดีกว่า” ลูกน้ำพยายามเบี่ยงเบนความสนใจ
“รีบทานกันเถอะคะ อาหารเย็นหมดแล้ว”ตาลรีบเสริม นัทยังคงนั่งหน้าเครียดไม่สนใจอาหารตรงหน้าแม้สักนิด สายตาจับจ้องไปยังร่างบางที่นั่งกินอาหารอย่างลุกลี้ลุกลน
“ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้มากๆนะคะพี่น้ำ” ตาลเอ่ยเมื่อน้ำเดินมาส่งที่หน้าบ้านหลังจากรับประทานอาหารกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ไว้วันหลังมาใหม่อีกนะ” ตาลหน้าเจื่อนไปเล็กน้อยก่อนรีบปฏิเสธ
“คงไม่แล้วละคะ” น้ำยิ้มแหยๆให้ตาลอย่างรู้เหตุผล
“แล้วพี่น้ำ เอ่อ ขออนุญาตเรียกน้ำเฉยๆละกันนะ” โดมเอ่ยขึ้น ลูกน้ำพยักหน้าตอบรับ
“ได้ดิ”
“แล้วน้ำไม่กลับบ้านอ่อ”
“อ๋อ วันนี้เราว่าจะค้างนี่อะ ดึกแล้ว” ตาลหันมองหน้าน้ำด้วยความตกใจ “แต่ไม่ต้องคิดลึกกันนะ เรากับนัทอะสนิทกัน เป็นเพื่อนกันเฉย” น้ำรีบแก้ตัวเพราะกลัวทั้งสองคนจะคิดไกล โดมและตาลพยักหน้าตอบรับ
“งั้นตาลไปก่อนนะคะ”
“จ้ะ บาย” ลูกน้ำโบกมือให้ตาลก่อนเดินเข้าบ้าน
“พี่ส่งแค่นี้นะ” โดมเอ่ยบอกตาลเมื่อเดินไม่กี่ก้าวก็ถึงบ้านของอุ๊ยส์
“คะ เอ่อ พี่โดมที่พี่พูดวันนี้.....” ตาลลังเลไม่กล้าถามชายหนุ่มตรงๆ
“ไม่ต้องคิดมากหรอก เราก็ยังคุยกันเหมือนเดิมนั่นแหละ” โดมเอ่ยยิ้มๆ
“แต่พี่พูดแบบนี้ คนอื่นอาจจะเข้าใจผิดได้นะคะ”
“คนอื่น” โดมเอียงคอถามหญิงสาว
“เอ่อ ตาลหมายถึงพี่นัทกับพี่น้ำอะคะ” ตาลเอ่ยโดยไม่สบสายตา
“โหยกลัวอะไร คนกันเองทั้งนั้น อย่าคิดมากสิเด็กน้อย” โดมขยี้หัวตาลด้วยความเอ็นดู ตาลยิ้มบางๆตอบ
“คะ ไม่คิดมากก็ได้ ฝันดีคะพี่โดม” ตาลโบกไม้โบกมือให้ร่างสูง
“ฝันดีจ้ะ” ตาลยิ้มกว้างเป็นครั้งสุดท้ายก่อนเดินเข้าบ้านไป

*************************************************************************************

“โอ้ยอะไรของแกเนี่ย” นัทเอ่ยเสียงหลงเมื่ออยู่ดีๆน้ำก็โยนหมอนใบใหญ่ใส่เขา
“ฉันสิต้องถาม อะไรของแกเนี่ย ผิดแผนหมด” น้ำทิ้งตัวลงข้างๆนัทอย่างหัวเสีย
“แผนอะไร” นัททำท่าไม่รู้เรื่อง
“ก็ฉันอุตส่าห์ชวนน้องเค้ามากินข้าวด้วย เผื่อแกจะได้ทำแนนไง” น้ำตะคอกใส่หน้านัทอย่างอารมณ์เสีย
“แล้วทำไม ฉันต้องทำคะแนน” นัทเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ
“นี่เลิกหลอกตัวเองได้แล้ว ละตะกี้นี่นั่งอย่างกะคนปวดขี้ ทำแบบนั้นน้องเค้ารู้สึกไม่ดีนะรู้ปะ”
“ก็ใครใช้ให้พาไอโดมมาด้วยหละ”
“อ้อ นี่หึงโดมใช่มั้ย”
“เออ เอ้ย ไม่ใช่” นัทรีบปฏิเสธทันควัน
“แกนี่หึงไม่ดูตาม้าตาเรือเลยนะ”
“อะไรของแก” นัทขมวดคิ้วอย่างไม่เข้า
“แกจะหึงจะหวงจะห่วงอะไรก็ชั่ง แต่ได้โปรดอย่าแสดงอาการอารมณ์เสียแบบนั้น เดี๋ยวเค้าก็ไม่กล้าเข้าใกล้แกอีกหรอก”
“มันหน้ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ” นัทเริ่มหันมาสนใจ
“มันไม่ได้น่ากลัว แต่มันน่าอึดอัดโว้ย” น้ำเอ่ยอย่างหัวเสีย
“แต่ปกติฉันก็ทำบ่อยนะ”นัทเอ่ยเสียงเบา เมื่อเริ่มรู้สึกผิด
“เฮอะ สมควรละ แบบนี้ใครจะอยากเข้าใกล้”
“แล้วฉันควรจะทำยังไง” น้ำหันมองหน้านัทก่อนจะเหยียดยิ้ม
“ก็พูดดีๆ ทำดีๆกับน้องเค้า แค่นี้ทำได้มั้ยคะคุณธีรวัฒน์” นัททำท่าครุ่นคิด
“แล้วตะกี้ฉันทำไม่ดีหรอ” น้ำแทบจะกุมขมับ ใสซื่อจริ๊งพ่อคุณ!
“แล้วน้องเค้าตะกี้มีความสุขปะละ”
“ก็ไอโดมมันกวนฉันนี่” นัทเอ่ยอย่างหัวเสีย น้ำหันมองนัทก่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ใครไปกวนแก เค้ามีสิทธิ์จะทำอะไรก็ได้มันเป็นสิทธิ์ของเค้า” น้ำอธิบาย
“ก็ฉันไม่ชอบ” นัทยักคิ้วให้น้ำ
“โอ้ยไอนัท ไว้แกเป็นอะไรกับน้องเค้าเมื่อไหร่แล้วแกค่อยมาแสดงท่าทางแบบนี้”
“ฉันจะทำแบบนี้ใครจะทำไม” นัทยังยืนกราน
“เออ งั้นก็แล้วแต่แกเลย คนอุตส่าห์ช่วย” น้ำเอ่ยใบหน้าบูดบึ้ง
“ก็ไม่ได้ขอสักหน่อย ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับเด็กนั้นซะหน่อย” นัทเอ่ยเสียงเรียบ
“ค่า คุณชาย หลอกตัวเองไปให้ได้นานๆแล้วกัน” น้ำเอ่ยประชดประชัน
นัทหันมองเพื่อนสาวก่อนหันหน้าหนีอย่างไม่ใส่ใจ ทั้งที่ในใจยังครุ่นคิดตลอดเวลา

***************************************************************************

มาอัพให้ช้าขอโทษนะ ช่วงนี้ไรท์ยุ่งมากๆ จะพยายามอัพให้บ่อยๆนะ รักรีดเดอร์ทู้กกกกกคน