คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1
Chapter 1
4 ปีผ่านไป
สนามบิน..........
“บิวทางนี้” ชายหนุ่มร่างสูงสง่าโบกไม้โบกมือเรียกร่างบางที่กำลังเข็นกระเป๋าอยู่ บิวยิ้มกว้างให้คนตรงหน้าด้วยความดีใจ
“สวัสดีครับเจ้านาย” บิวยืนตรงทำความเคารพแบบทหาร จนร่างสูงอดขำไม่ได้
“ยัยบ๊องเอ้ย” กั้งเลื่อนมือไปขยี้หัวบิวด้วยความเอ็นดู บิวย่นจมูกใส่ด้วยความหมั่นไส้
“ไม่เจอตั้งนานนี่หล่อขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย” บิวแกล้งแซวจนคนถูกพูดถึงหน้าแดงระเรื่อ
“หล่อแล้วรักปะละ” กั้งโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าหญิงสาว บิวเบี่ยงหลบอย่างรวดเร็ว
“บิวว่าเรารีบไปกันดีกว่านะ เดี๋ยวคุณพ่อคุณแม่รอนาน” บิวเอ่ยโดยไม่สบตากั้ง
“ก็ได้ๆ” กั้งเอ่ยยิ้มๆก่อนจะเข้ามาช่วยเข็นกระเป๋าร่างบาง
.
.
.
.
.
“สวัสดีคะคุณพ่อคุณแม่” บิวยกมือไหว้บิดามารดาก่อนเข้าไปกอดด้วยความคิดถึง
“โอ๋ๆ เดี๋ยวก่อนสิลูก ไหว้คุณลุงกับคุณป้าก่อนสิ” ผู้เป็นมารดาเอ่ย บิวเลื่อนสายตาไปยังชายหญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่ข้างผู้เป็นมารดาก่อนฉีกยิ้มกว้างให้
“สวัสดีคะคุณลุง คุณป้า” บิวยกมือไหว้ตามมารยาท สองสามีภรรยารับไหว้ก่อนหันมองลูกชายที่นั่งอยู่ข้างแล้วอมย้ม
“หนูบิวนี่น่ารักเหมือนเดิมเลยนะจ้ะ” หญิงวัยกลางคนชม บิวได้แต่ยิ้มบางๆตอบ
“หนูบิวไม่อยู่4ปีนี่เจ้ากั้งมันพูดถึงให้ลุงฟังตลอดเลยนะ” พ่อของกั้งเอ่ยก่อนหันไปทางลูกชายที่กำลังยิ้มหวานหยาดเยิ้ม
“จริงหรอคะ” บิวหันไปมองกั้งก่อนจะอมยิ้ม อย่างน้อยเธอก็สำคัญกับเขาเสมอ
“พ่อก็พูดเกินไป” กั้งส่ายหัวเบาๆ
“แล้วหนูบิวเลือกมหาลัยที่จะเข้าเรียนได้รึยังจ้ะ” ผู้เป็นป้าเอ่ยถาม
“อ้อได้แล้วคะ” บิวตอบ
“ดีแล้วจ้ะ มีอะไรก็ปรึกษากั้งได้นะ รายนี้พร้อมให้คำปรึกษาตลอด” บิวหันมองกั้งก่อนพยักหน้าเบาๆรับคำ
“คะคุณป้า”
“บิว พาพี่กั้งออกไปเดินเล่นข้างนอกสิลูก เดี๋ยวผู้ใหญ่จะคุยกันหน่อย” ผู้เป็นพ่อเอ่ยด้วยน้ำสียงอ่อนโยน
“อ้อได้คะ” บิวเอ่ยก่อนหันสบตากั้งเป็นการส่งสัญณานและเดินเลี่ยงออกมาจากห้องรับแขก
“บิว.....” กั้งเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนขณะที่ทั้งสองคนกำลังเดินเล่นอยู่ที่สวน
“คะ” บิวแหงนมองร่างสูง
“ไปอยู่อังกฤษตั้ง4ปีคิดถึงพี่บ้างมั้ย” กั้งหยุดเดินก่อนเลื่อนมือไปกุมมือบาง บิวก้มหน้าอย่างครุ่นคิด จะให้เธอบอกเขาอย่างไรดี ตลอดเวลาที่อยู่ที่อังกฤษเธอคิดถึง คิดถึงมาก คิดตลอดเวลา แต่ว่าคนคนนั้นมันไม่ใช่เขา
“อ้อคะ” บิวโกหก
“พี่ก็คิดถึงบิวตลอดเลยนะ” กั้งสบสายตาหญิงสาวหวานหยดเยิ้ม ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอจนถึงตอนนี้เขามีแค่เธอคนเดียว เขารอเธอมาตลอด4ปี แต่ต่อจากนี้เขาคงไม่ต้องรออีกแล้วเพราะเขาจะมีเธออยู่ข้างกายตลอดเวลา
“ขอบคุณนะคะ” บิวยิ้มกว้าง กั้งเป็นผู้ชายที่เพรียกพร้อมทุกอย่าง เขาช่างแสนดีเหลือเกิน แต่ทำไมเธอกลับไม่รู้สึกอะไรกับเขาแม้แต่น้อย
“ถ้าบิวเรียนจบเมื่อไหร่เราแต่งงานกันนะ” กั้งเอ่ยก่อนเลื่อนมือบิวมาจูบด้วยความรัก บิวเบือนหน้าหนีอย่างครุ่นคิด พ่อแม่เธอและพ่อแม่กั้งจับคู่ให้เธอกับเขาตั้งแต่เธออยู่เด็กๆ และคาดหวังกันมาตลอดว่าเธอจะต้องแต่งงานกับกั้ง ถึงเธอจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาแต่เธอก็ขัดผู้มีพระคุณไม่ได้ การไปเรียนที่อังกฤษของเธอ4ปีก็เป็นความต้องการของพ่อและแม่ที่ไม่ต้องการให้อยู่ที่นี่ เพราะแม่ดันไปรู้ว่าตอนนั้นเธอกำลังคบกับ “เค้าคนนั้นอยู่”
“บิวยังไม่อยากคิดเรื่องนี้อะคะ” บิวรีบดึงมือกลับมา กั้งหน้าเสียเล็กน้อย แต่สุภาพบุรุษอย่างเขาก็คงเข้าใจและให้เวลาเธอได้อยู่แล้ว
“บิวพร้อมเมื่อไหร่ก็บอกนะ พี่รอบิวได้เสมอ” กั้งเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบาหวิว
“ขอบคุณพี่กั้งนะคะที่เข้าใจบิวเสมอ” กบิวยิ้มหวาน
“พี่เข้าใจบิวเสมอ เพราะบิวคือคนที่สำคัญที่สุดสำหรับพี่” กั้งเอ่ยยิ้มๆ แต่มันกลับยิ่งทำให้หญิงสาวรู้สึกผิด ทำไมกัน กั้งดีกับเธอทุกอย่างทำไมเธอยังรักเขาไม่ลง สิ่งที่เธอทำไว้กับเค้าคนนั้นเมื่อ4ปีที่แล้วยังตามหลอกหลอนเธอไม่หาย มันคือปมในใจที่จะไม่มีวันคลายไปจากใจเธอ.............
.
.
.
.
.
.
วันเปิดภาคเรียนวันแรก
“ฮัลโหล ยัยมุกอยู่ไหนเนี่ย” บิวโทรหาเพื่อนสาวคนสนิท ต่อให้ไม่ได้เจอกัน4ปีแต่ความเป็นเพื่อนก็ไม่ได้เลือนหายไปไหน มุกเลือกเข้าเรียนคณะและมหาลัยเดียวกับบิวเพราะทั้งสองคนรู้ใจกันดีและชอบอะไรเหมือนๆกัน
“เออใกล้ถึงแล้วแกรอฉันแป็บ” มุกเอ่ย
“เออๆฉันรอหน้ามหาลัยนะ”
“จ้ะ” บิววางสายก่อนยืนรอเพื่อนสาวหน้ามหาลัย
“เฮ้ย! โครม!!!” บิวรีบหันขวับมองหญิงสาวคนหนึ่งที่แบกหนังสือมากองโตแต่ดันสะดุดล้มจนข้าวของตกกระจายหมด บิวมองซ้ายมองขวาแต่กลับไม่เห็นใครไปช่วยหญิงสาว
“เอ่อ ให้ช่วยมั้ยคะ” บิวเดินเข้าไปถาม หญิงสาวคนนั้นเงยหน้าขึ้นก่อนยิ้มๆแหยๆให้บิว
“อ้อได้คะ” เธอเอ่ย บิวช่วยเธอเก็บข้าวของที่ตกเกลื่อนอยู่จนหมด
“เอ่อ ให้ช่วยเอาเข้าไปมั้ยคะ เยอะขนาดนี้จะถือไหวหรอ” บิวเอ่ยด้วยความเป็นห่วง หญิงสาวคนนั้นมองหนักสือและของต่างๆในมือตัวเองและบิวอย่างครุ่นคิด
“เอ่อ.....ก็ได้คะ” หญิงสาวเอ่ยด้วยความเกรงใจ บิวยิ้มกว้างให้ก่อนทั้งสองจะเดินเข้าไปข้างในมหาลัยด้วยกัน
“ทำไมได้ถือของมาพรุงพรังแบบนี้ละคะ” บิวถามด้วยความสงสัย
“อ๋อ พอดีตอนแรกแฟนจะไปรับที่บ้านอะ แต่แฟนไม่ว่าง” เธอหันมายิ้มหวานให้บิว ผู้หญิงคนนี้น่ารักจริงๆเลย ดูเรียบร้อย อ่อนหวาน ยิ้มสวย
“แล้วเธอชื่ออะไรหรอ” บิวถาม
“อ๋อ เราชื่อสมายด์อยู่ปี2” บิวชะงักทันทีที่สมายด์พูดจบ
“อ้าวหรอคะ งั้นก็ต้องเรียกพี่สมายด์สิบิวพึ่งปี1เอง”
“อ้าวเด็กใหม่หรอ” สมายด์ยิ้มกว้าง
“คะ ชื่อบิวคะ บิวรีบแนะนำตัว
“จ้ะน้องบิว” สมายด์ยิ้มกว้าง “เดี๋ยววางตรงนี้นะ” สมายด์พาบิวเดินมาจนถึงใต้ถุนอาคาร บิววางของทั้งหมดลงที่โต๊ะ
“ขอบคุณมากๆเลยนะบิว” สมายด์ยิ้มกว้าง
“ไม่เป็นไรคะ” บิวยิ้มติบ ก่อนจะเลื่อนมือไปหยิบโทรศัพท์ที่รู้สึกได้ว่ามันกำลังสั่น “ว่าไงมุก” บิวกดรับทันทีเมื่อเบอร์โชว์ขึ้นที่หน้าจอ
“แกอยู่ไหนเนี่ย ไหนบอกหน้ามหาลัย” ปลายเสียงโวยวาย
“เออๆ แป็บเดี๋ยวออกไปหา” บิวรีบกดวางสาย
“ไปแล้วหรอ” สมายด์ถาม
“คะ ต้องไปแล้ว ไว้เจอกันใหม่นะคะ” บิวบอกลาสมายด์ก่อนรีบวิ่งออกไป สมายด์ทำท่าจะรั้งไว้ก่อนแต่ก็ไม่ทันซะละ สมายด์ส่ายหน้ายิ้มๆก่อนนั่งลง
“สมายด์” ร่างสูงของใครบางคนเดินเข้ามา สมายด์เงยหน้ามองก่อนยิ้มกว้าง
“ซีดี” ชายหนุ่มยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนนั่งลง
“ขอโทษนะที่ไปรับไม่ได้ แล้วนี่ถือของมาเองทั้งหมดเลยหรอ ล้มไปกี่ครั้งเนี่ย” ซีดีเอ่ยแซว
“โห นี่เราซุ่มซ่ามขนาดนั้นเลยหรอ” สมายด์ทำหน้ามุ่ย
“มากกกกก” ซีดีลากเสียงยาวแกล้งหญิงสาว
“นี่แหนะ” สมายด์ตีแขนซีดีเบาๆด้วยความหมั่นไส้ เขาอมยิ้มบางๆ
“แล้วตกลงล้มกี่รอบ”
“รอบเดียวแค่นั้นแหละ พอดีมีคนมาช่วย” สมายด์เอ่ย
“ใครอะ” ซีดีถามด้วยความอยากรู้
“น้องเค้าชื่อบิวอะ เป็นเด็กปี1” ซีดีชะงักเล็กน้อยทันทีที่ได้ยินชื่อนี้ ภาพความทรงจำเก่าๆเมื่อ4ปีที่แล้วยังคงวนเวียนอยู่ในหัว ซีดีส่ายหัวเบาๆไล่ความคิด คนชื่อบิวมีตั้งเยอะแยะคงไม่ใช่เธอคนนั้นหรอก
“ดีแล้ว น้องเค้ามีน้ำใจดีนะ” ซีดีเอ่ย พยายามไม่วกกลับไปคิดเรื่องเก่าๆ
“ใช่น่ารักด้วย” สมายด์ยิ้มหวาน
ซีดีนั่งครุ่นคิด ในใจกระสับกระส่ายอย่างไม่เคยเป็นเพียงแค่ได้ยินคนชื่อเหมือนเธอคนนั้น ทำไมลางสังหรณ์ของเค้าถึงบอกว่า เขากำลังจะได้เจอเด็กผู้หญิงคนนั้นอีกในไม่ช้า..............
to รีดเดอร์ที่น่ารัก
ลงให้อีกตอนละน้าาาา ขอบคุณที่เม้นต์ให้กำลังใจ ติชมได้นะจุ๊บๆ 55555
ความคิดเห็น