รักวุ่นวายของพี่ชายขี้งอน

ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 9 ให้ฉันดูแลเธอ

                                                  Chapter 9 ให้ฉันดูแลเธอ
     

   วันนี้ตอนเย็นทุกคนมีนัดทำกิจกรรมและรับประทานอาหารกันที่ริมชายหาด โดยมีอุ๊ยส์เป็นแกนนำในขณะที่กำลังรอให้ทุกอย่างพร้อมเพรียง นัทก็มองซ้ายมองขวาหาเงาของตาลเป็นระยะๆ
“เฮ้อ มองขนาดนี้ไปตามเค้าเลยมั้ย” จู่ๆโดมก็พูดแทรกขึ้น นัทหันมองโดมตาเขียว
“อะไรของแกไอโดม”
“ป้าวววว ก็เห็นพี่นัทมองซ้ายมองขวาตั้งนานสองนาน” โดมยิ้มและยักไหล่กวนๆ
“มองที่ไหน ฉันก็ปกติ” นัททำหน้าเหลอเหลาไม่รู้ไม่ชี้
“คร้าบบบบบ ไม่ได้มองก็ไม่ได้มอง” โดมยักคิ้ว
“เฮ้ น้ำ” นัทโบกมือเรียกเพื่อนสาวที่พึ่งเดินเข้ามาก่อนเดินไปหา ปล่อยให้โดมยืนงงคนเดียว
“อ้าว ว่าไงวะ” น้ำหันมาคุยกับนัท
“เอ่อ โอเคใช่มั้ย”
“โอเค อะไร” น้ำขมวดคิ้วงุนงง
“ก็คนนั้นแหละ” นัทเอ่ยอย่างไม่สบสายตา น้ำเหยียดยิ้มก่อนค่อยๆพยักหน้าเข้าใจ
“เป็นห่วงอะดิ” น้ำแกล้งแซว
“เอาดีๆน้ำ” นัทเอ่ยเสียงเครียดจนน้ำแอบหลุดขำไม่ได้
“เออๆ ก็ไม่ค่อยโออะ กินน้ำทะเลเข้าไปเยอะแล้วท่าทางจะเป็นไข้ด้วย เลยให้นอนพักที่บ้านอะ”
“แล้วทำไมไม่พาไปหาหมอ” นัทหน้าเครียด
“ก็น้องตาลบอกว่าไม่เป็นไร”
“ดื้อชะมัด” นัทเอ่ยอย่างหัวเสีย “แล้วตอนนี้ใครดูแล”
“ไม่มีอะ เพราะฉันกับเอ้ก็ออกมาที่นี่แล้วน้องก็บอกน้องดูแลตัวเองได้” น้ำอธิบาย
“พี่น้ำ กินบาบีคิวกัน” บอสเดินเข้ามาและพูดแทรกขึ้น น้ำรีบหันขวับไปยิ้มกว้างให้คนมาใหม่
“ได้ดิ ไปดิๆ ฉันไปก่อนนะ” น้ำยิ้มกว้างก่อนโบกไม้โบกมือให้นัท นัทได้แต่พยักหน้าเบาๆให้
*************************************************************************************

   ตาลลุกจากที่นอนก่อนค่อยๆพยุงตัวเดินปี่ห้องครัวหวังจะไปหยิบน้ำกิน ร่างบางที่ยังไม่ค่อยสมบูรณืแข็งแรงเดินเก้งกังๆไปมา ก่อนที่ตาลจะปวดหัวจี๊ดจนร่างทรุดลง ตาลหลับตาปี๋เตรียมรับกับแรงกระแทกของกระเบื้อง แต่กลับรู้สึกคล้ายๆมือของใครมาประคองร่างตัวเองไว้ ตาลค่อยๆลืมตามองคนเบื้องหน้า
“พี่นัท” ตาลเอ่ยเสียงเบาหวิว นัทค่อยๆประคองร่างบางให้ยืนขึ้น
“จะลุกมาทำไม ร่างกายก็ไม่สมบูรณ์” นัทดุ
“ตาลดูแลตัวเองได้” ตาลตอบกลับ
“อวดเก่ง” นัทจ้องคนเบื้องหน้าเขม็ง
“ไม่ได้อวดเก่ง” ตาลตะคอกกลับ
“พูดอะไรก็ไม่เคยจะฟังหรอก” นัทเอ่ยหน้าเครียด
“ก็ตาลหิวน้ำ จะให้ทำไง” ตาลแก้ตัว “เฮ้ย ทำไรอะ” ตาลเอ่ยเสียงหลังเมื่อจู่ๆนัทก็อุ้ยร่างบางขึ้น ตาลรีบเอาหัวซบอกคนตรงหน้า ไม่กล้าแม้แต่เงยหน้าขึ้นสบตา
“หึๆ” นัทแสยะยิ้มเยาะ
“หัวเราะอะไรเนี่ย ปล่อยตาลลงนะ” ตาลท้วงก่อนจะหยิกแขนนัท
“โอ้ย พี่เจ็บนะ” นัทเอ่ย
“เจ็บก็ปล่อยลงดิ” ตาลย้ำอีกครั้ง
“ไม่ปล่อย” นัทเหยียดยิ้มก่อนเดินๆอุ้มร่างบางไปวางที่เตียงนอนอย่างทะนุถนอม
“พี่นัทจะทำอะไรอะ” ตาลค่อยๆเขยิบตัวหนีนัทไปจนสุดขอบเตียง
“หยุดความคิดแค่นั้นเลย ใครจะไปทำอะไรเธอลง” นัทแสยะยิ้มก่อนเดินออกจากห้องไป ตาลชะโงกมองตามหลังนัทอย่างงงๆ ก่อนที่ซักพักเขาจะเดินมาพร้อมกับชามข้าวต้มและน้ำแก้วใหญ่
“อะไรอะ” ตาลเอ่ยงงๆ
“ละเห็นเป็นไร ถามมาได้” นัทเอ่ยแกมประชด ตาลมองคนตรงหน้าก่อนเบ้ปากใส่อย่างหมั่นไส้
“อ้าปาก” นัทบอกแกมบังคับ
“ทำไมต้องอ้า” ตาลเอียงคอถามอย่างหมั่นไส้
“แล้วจะกินมั้ยละข้าวเนี่ย อุตส่าห์เข้าไปเอาในงานมาให้เนี่ย”
“ตาลกินเองได้” ตาลจะแย่งช้อนมาจากนัท แต่นัทเบี่ยงมือหลบได้ทัน
“จะกินดีๆหรือจะให้ใช้กำลัง” นัทมองตาลตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ จนคนถูกมองรู้สึกร้อนวาบ
“เอ่อ.....กินก็ได้” ตาลจำต้องยอม
“ก็แค่เนี่ย” นัทแสยะยิ้มก่อนยื่นช้อนจ่อไปที่ปากตาล ตาลอ้าปากรับช้อนเข้าปากก่อนค่อยๆเคี้ยวและลอบมองหน้านัทเป็นระยะ
“นี่หน้าพี่มีอะไรติดอยู่รึไง มองดีจัง” นัทเอ่ยยิ้มๆเมื่อเห็นว่าตาลลอบมอง
“เปล่า” ตาลปฏิเสธหน้าตาย
“ยังจะมาโกหก เห็นอยู่ว่ามอง” นัทยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆตาลจนหญิงสาวต้องเขยิบหนี “ชอบพี่รึไง” นัทยิงคำถามก่อนเหยียดยิ้ม
“บ้า” ตาลตอกกลับก่อนยิ้มเอียงอาย
“ทีหลังอะ จะทำอะไรก็หัดคิดบ้างดูดิต้องมานอนป่วยอย่างงี้ ถ้าพี่ไปช่วยไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้น” นัทบ่น
“ก็ลอยหายไปในทะเล”
“ยังจะมาพูดเล่น” นัททำหน้าดุ
“ค่า ต่อไปจะไม่ทำอีกแล้ว จะไม่ให้พี่นัทต้องลำบากลงไปช่วยอีกแล้ว จะไม่ให้พี่นัทช่วยผายปอดอีกแล้ว” ตาลเอ่ยยิ้มๆ นัทหน้าแดงระเรื่อเพราะความเขิน
“ให้มันจริง” นัททำสียงดุกลบเกลื่อนความเขินอาย
“แล้วทำไมพี่นัทไม่ไปทำกิจกรรมกับคนอื่นอะ” ตาลถามด้วยความแปลกใจ
“เพราะพี่ต้องมาดูแลหมูไง” นัทแซว
“โหย ถ้าตาลหมูพี่นัทก็ช้างละ” ตาลตอกกลับ
“นี่ถ้ารู้ว่าปากดีแบบนี้นะ จะปล่อยให้จมน้ำไปเลย”
“ใจร้าย” ตาลตะคอกใส่คนตรงหน้า
“ร้ายแล้วรักปะละ” ตาลหันขวับมองคนตรงหน้า กี่ครั้งแล้วนะที่เค้าชอบพูดอะไรแปลกๆที่มันทำให้เธอรู้สึกว่าเค้าคิดกับเธอเกินเลยกว่าพี่น้อง “เฮ้ย ล้อเล่นไม่ต้องทำหน้าเหวอขนาดนั้นก็ได้” นัทรับแก้ตัวเมื่อเห็นตาลทำหน้าเหวอ
“ทีหลังไม่ต้องพูดเล่นบ่อยๆก็ได้” ตาลเอ่ย
“ทำไม หวั่นไหวอ่อ” นัทเหยียดยิ้ม ตาลมองคนตรงหน้าหน้าแดงระเรื่อด้วยความเขิน
“เปล่า” ตาลตอบสั้นๆ
“อ้าว แล้วทำไมจะพูดไม่ได้” นัทเอียงคอถาม
“ก็เราไม่ได้เป็นอะไรกัน พูดแบบนี้มันดูไม่ดี” ตาลอธิบาย
“แล้วถ้าเป็นละ” นัทเอ่ยเสียงหนักแน่น ทุกอย่างรอบตัวกลับมาเงียบงันอย่างไร้สาเหตุ มีเพียงหัวใจของทั้งสองคนเท่านั้นที่เต้นรัวอย่างไม่เป็นจังหวะ และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรก ตาลค่อยๆเงยหน้าสบตากับนัท
“ตาลมีแฟนแล้ว และตาลมาที่นี่ก็เพราะต้องการตามหาเค้าพี่นัทเข้าใจใช่มั้ย” ตาลเอ่ยเสียงเบาหวิว นัทก้มหน้าเงียบจนแทบเดาไม่ออกว่าเขาคิดอะไร
“อื้ม เข้าใจดิ” นัทเอ่ย ก่อนค่อยๆลุกขึ้นหันหลังให้ตาล “แต่บางทีเราบังคับหัวใจตัวเองไม่ได้หรอก” นัททิ้งคำพูดไว้ก่อนเดินออกจากบ้านพัก ปล่อยให้ตาลนั่งนิ่งอย่างครุ่นคิด
“ใช่ บางทีเราก็บังคับหัวใจตัวเองไม่ได้” ตาลเอ่ยกับตัวเองอีกครั้ง เพราะเธอเข้าใจสิ่งที่นัทพูดดี
*************************************************************************************

จบไปละอีกตอนน้า หวานปนดราม่า 55555 เดี๋ยวมาดูตอนหน้าว่าจะดราม่าขนาดไหน อุ๊บ! ฉันสปอยไปได้ไง อิอิ