คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [SF] Somebody In My Dream[YeHyuk]END
มาแล้วๆ
ไปต่อกันเลยนะ
Title : Somebody In My Dream
Pair : Yesung x Hyukjae
Rate : ??
Talk : พาร์ทจบมาแล้วนะคะ ขอโทษจริงๆ ที่หายหน้าหายตาไปนาน
หวังว่าจงจะไม่ลืมกันนะคะ
ตอนนี้โรงเรียนก็เปิดเทอมแล้ว ต่อจากนี้ไปก็อาจจะมาอัพอาทิตย์ละครั้งนะคะ
ยังไงก็ถ้ามีอะไรก็เม้นท์บอกไว้ได้นะคะ
เอาเป็นว่าเราไปต่อพาร์ทจบกันเลยดีกว่าค่ะ
»»»»::: @@@@@ :::««««
Somebody In My Dream
พี่ทึกกี้นะพี่ทึกกี้ แค่ไปทำรายงานที่บ้านเพื่อนแค่นี้ ทำไมต้องหอบผ้าหอบผ่อนไปซะขนาดนั้นด้วย ทำอย่างกับจะไปค้างสักครึ่งปีอย่างนั้นแหละ เฮอะ! จำไว้เลยนะ กลับมาเมื่อไหร่ล่ะน่าดู
แงๆ สามวันแล้วนะ ทำไมพี่ทึกกี้ไม่กลับมาสักที โทรไปก็ไม่รับสาย ฮือๆ เค้าไม่อยากนอนคนเดียวแล้วนะ สามวันที่ผ่านมาเค้านอนไม่ถึง 15 ชั่วโมงด้วยซ้ำ ฮือ...พี่ทึกกี้กับมาหาฮยอกกี้ได้แล้ว เค้าอยู่ในช่วงกำลังโตนะ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ เค้าต้องกลายเป็นเด็กแคระแกร็นแน่ๆ (เด็กกำลังโต เหอะ! <-----ไรท์เตอร์)
“พี่เยซองฮะ เมื่อไหร่พี่ทึกกี้จะกลับมาสักทีละ” ผมเข้าไปกระแซะที่เยซองที่นั่งดูข่าวพยากรณ์อากาศอยู่
“มีอะไรเหรอ หรือว่าฮยอกแจเบื่อที่จะต้องอยู่กับพี่แล้ว”
“ปะ เปล่านะ ฮยอกกี้ไม่แต่เบื่อพี่เยซองซะหน่อย เพียงแต่ว่า... ว่า...”
“หือ? เพียงแต่ว่าอะไรล่ะ พูดออกมาลิ เพื่อพี่พอจะช่วยอะไรได้”
“ไม่มีอะไรหรอกฮะ พี่เยซองอย่าไปสนใจเลย ฮยอกกี้ว่าเราออกไปหาอะไรกันกันดีกว่าฮะ นี่ก็เย็นมากแล้ว ฮยอกกี้ชักหิวซะแล้วสิ”
»»»»::: @@@@@ :::««««
Somebody In My Dream
ท่ามกลางถนนที่มืดมิด ไร้ซึ่งบ้านเรือนที่เป็นที่อยู่อาศัยของผู้คน ยังคงมีหนุ่มน้อยร่างบางเดินวนเวียนอยู่ด้วยความสับสนและงงงวย
ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็พบเจอแต่ความมืดมิดของรัตติกาล สถานที่นั้นเริ่มเปลี่ยนไป ตอนนี้ร่างบางยืนอยู่ในเขตชุมชนที่มีผู้คนพลุกพล่าน แต่เหมือนกับว่าไม่มีใครมองเห็นถึงการมีตัวตนของเขาเลย ไม่ว่าจะเรียกใครก็ไม่ได้รับการตอบรับอย่างที่ควรจะเป็น นี่เขาอยู่ที่ไหนกันแน่เนี่ย
สายตา สายตาแบบนี้อีกแล้ว ใคร ใครกันน่ะ ใครที่กำลังจ้องมองเราอยู่ ใครกันนะ ทุกสิ่งทุดอย่างหยุดนิ่งลง เหมือนกับว่ากาลเวลาได้หยุดลงเพียงเท่านั้น
แต่กลับมาชายหนุ่มร่างกายกำยำเนตรงเข้ามาหาเขา ไม่มีกายหยุดหรือชะลอฝีเท้า แต่กลังเร่งให้เร็วขึ้น สายตาที่แสดงถึงความจริงจังและดุดันอยู่ในที ทำให้รู้สึกหวาดกลังขึ้นมาซะดื้อๆ
‘หยุดนะ อย่างเข้ามา บอกว่าอย่างเข้ามาไงเล่า’ ทั้งๆ ที่ร่างบางตะโกนออกไปแบบนั้น แต่ชายที่อยู่เบื้องหน้าก็ไม่ได้ลดฝีเท้าลงเลย
‘นายเป็นใคร แล้วตามฉันมาทำไม ออกไปนะอย่าเข้ามา ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง’ ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ
ตุบ!!!!! ร่างบางพยายามดิ้นให้หลุดออกจากการเกาะกุมนั้น แต่ดูเหมือนกับว่า สิ่งที่ทำอยู่จะไร้ประโยชน์ ร่างบางถูกฝังอยู่กับอ้อมอกที่แข็งแกร่ง ความรู้สึกแบบนี้คืออะไรกันนะ
ปัง!!!!! เสียงนี้ดังมาจากที่ที่ไกลแสนไกล ก่อนที่ชายคนนั้นจะทรุดตัวลงกองอยู่กับพื้น ร่างบางมองดูด้วยความตื่นตะลึง สายตาแสดงออกถึงความหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด
‘ฉันจะปกป้องนาย’ นี่เป็นเสียงสุดท้ายที่ร่างบางได้ยิน ก่อนที่ร่างของชายคนนั้นจะค่อยๆ จางหายไปพร้อมๆ กับรอยยิ้มที่ทำให้ร่างบางรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย
‘ไม่!!!!!’
»»»»::: @@@@@ :::««««
Somebody In My Dream
“เฮือก! ฮึก! ฮึก! ฮื่อ!” ผมผุดลุกขึ้นนั่งหอบตัวโยนอยู่บนเตียงบวกกับการแหกปากร้องไห้วะลั่นห้อง ฝัน... ฝันอีกแล้ว แต่ครั้งนี้ ไม่เหมือนกับครั้งก่อนๆ ที่เคยฝัน ผู้ชายคนนั้นบอกว่าจะปกป้องเราอย่างงั้นเหรอ นี่ฉันฝันบ้าอะไรกันเนี่ย ไม่เอาแล้ว ผมไม่กล้านอนคนเดียวอีกต่อไปแล้ว
ผมรีบคว้าเจ้าไก่น้อย แล้วลุกออกจากเตียงไปทันที ผมเดินไปหยุดอยู่หน้าห้องพี่ทึกกี้ แต่เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าพี่ทึกกี้ไม่อยู่บ้าน
“อ๋า~ พี่ทึกกี้ไม่อยู่บ้านนี่นา ฮึก! ฮึก! ไปหาพี่เยซองก็ได้” ผมหันหลังกลับเดินไปที่ห้องของพี่เยซองทันที
ก๊อกๆๆ!!! เงียบ~ (ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก)
“พี่เยซองงงง~ ฮึก! ฮื่อ!” ผมเรียกซะดังขนาดนี้ทำไมพี่ไม่ตื่นมาเปิดประตูให้ผมสักทีล่ะ ฮยอกกี้คนนี้โกรธแล้วนะ
ปัง!!!
ผมออกแรงทั้งหมดที่มีทุบประตูห้องนอนของพี่เยซอง ไม่ตื่นก็ให้มันรู้ไปสิ
แอ๊ดดดดดด~
“ฮ้าว~ มีอะไรน่ะมาเคาะวะดึกดื่นเชียว” พี่เยซองเปิดประตูออกมาด้วยท่าทางงัวเงีย
“ฮึก~ ฮื่อ~ ฮึก! ฮึก!” เมื่อเห็นหน้าพี่เยซองบ่อน้ำตาของผมก็แตกทันที ผมยืนกอดเจ้าไก่น้อยจนแน่น
“เฮ้ เป็นอะไรน่ะฮยอกแจ อย่าร้องไห้สิ มีอะไรบอกพี่มาเร็ว” ดูท่าทางพี่เยซองจะตกใจมากๆ เลยที่เห็นผมมายืนร้องไห้อยู่หน้าห้อง
“ฮึกๆ พี่เยซองฮะ ฮยอกกี้ฝันร้าย มันน่ากลัวมากๆ เลย”
พี่เยซองพาผมเข้าไปในห้อง หลังจากนั้นพี่เยซองก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลย เอาแต่ลูบหัวผม เหมือนกับกำลังปลอบให้ผมหยุดร้องไห้ เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ผมเองก็ไม่อาจรู้ได้ แต่ตอนนี้ฮยอกกี้หยุดร้องไห้แล้วล่ะ
“เป็นไงบ้าง ดูสิตาบวมหมดเลย รีบไปนอนได้แล้วนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ลุกขึ้นไปเรียนไม่ไหวหรอก”
“ไม่เอา ฮยอกกี้ไม่อยากนอน ฮยอกกี้ไม่อยากนอนคนเดียว ฮยอกกี้ไม่อยากฝันอีกแล้ว ฮยอกกี้กลัว พี่เยซองให้ฮยอกกี้นอนกับพี่เยซองได้มั้ยฮะ”
“เอ่อ~... มันจะดีเหรอ”
“ดีสิฮะ พี่เยซองให้ฮยอกกี้นอนกับพี่เยซองนะฮะ นะๆ น้า~” ผมทำหน้าทำตาให้ดูน่าสงสารมากที่สุดเท่าที่จะมากได้
“เย่! พี่เยซองใจดีที่สุดเลย จุ๊บ!~” ผมจุ๊บแก้มของพี่เยซองหนึ่งที ก่อนที่จะกระโดขึ้นเตียงของพี่เยซองทันที
พี่เยซองมองผมอย่างปลงๆ ก่อนที่จะเดินไปปิดไฟ แล้วกลับมาล้มตัวลงนอนข้างๆ ผม
เวลาผ่านไปสักพัก แต่ผมก็ยังนอนไม่หลังอยู่ดี ทำไงได้ล่ะก็คนมันกลัวนี่นา
“พี่เยซองฮะ พี่หลังรึไง” ผมพลิกตัวนอนตะแคงหันหน้าเข้ามาพี่เยซอง
“อืม~ มีอะไรอีกล่ะฮยอกแจ นายนี่มันวุ่นวายจริงๆเลย”
“คือว่าพี่ช่วยกอดผมหน่อยได้มั้ยฮะ ตอนที่ผมไปนอนกับพี่ทึกกี้ พี่ทึกกี้ก็กอดผมแล้วผมก็ไม่ฝันร้ายอีกเลย นะฮะพี่เยซอง ช่วยกอดผมหน่อยนะฮะ”
พี่เยซองไม่ได้ตอบอะไร ก่อนที่จะเอื้อมมือมาคว้าตัวผมเข้าไปในอ้อมกอด อ้า~ รู้สึกสบายใจขึ้นเป็นกองเลย
อ้อมกอดแบบนี้ ความรู้สึกแบบนี้ เหมือนจังเลย เหมือนกับคนๆ นั้นที่ผมฝันเห็นทุกคืน หวังว่าพี่จะปกป้องผมเหมือนกับเค้าคนนั้นนะครับพี่เยซอง
“ขอบคุณนะฮะพี่เยซอง” แล้วผมก็ผล็อยหลังไปในอ้อมกอดของพี่เยซอง
»»»»::: @@@@@ :::««««
Somebody In My Dream
แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าลอดผ่านผ้าม่านเข้ามา แต่ก็ไม่สามารถทำให้ร่างบางที่นอนขดตัวอยู่บนเตียงตื่นจากการหลับใหลได้ มีเพียงสายตาคมจากร่างสูงที่นอนอยู่ข้างๆ จ้องมองใบหน้าน่ารักนั้นอย่างหลงใหล
ร่างสูงค่อยโน้มใบหน้าลงเรื่อยๆ ก่อนที่จะประทับจูบลงไปบนหน้าผากมน ละเรื่อยมาที่จมูกรั้น แล้วเบนไปสูดความหอมจากแก้มแดงทั้งสองข้าง ยิ่งได้สัมผัสมากเท่าไหร่ร่างสูงก็ยิ่งห้ามใจไม่อยู่
เมื่อเสร็จกิจจากแก้มแดงทั้งสองข้าง ริมฝีปากบางก็ละลงมาจุมพิตที่ริมฝีปากอวบอิ่ม ก่อนที่จะเลื่อนใบหน้าไปฝังอยู่ที่ซองคอหอมกรุ่นอย่างหลงใหล ประทับจูบลงไปจนเกิดรอยรักสีกุหลาบ 2-3 รอย
“อื้อ~ อ้า~ พะ พี่เยซองทำอะไรน่ะ” มือเล็กออกแรงผลักน้อยๆ เพื่อให้ใบหน้าของร่างสูงออกห่างจากซอกคอของตัวเอง
“พี่ของโทษนะฮยอกแจ พี่ห้ามใจตัวเองไม่ได้จริงๆ ก็นายน่ารักซะขนาดนี้นี่นา” ร่างสูงยกมือขึ้นไปลูบแก้มแดงๆ ของฮยอกแจเบาๆ
ฮยอกแจก้มหน้างุด จนคงแหลมชิดกับหน้าอกบาง ก่อนที่จะพูดออกมาเบาๆ ให้ได้ยิ่งกันเพียงแค่สองคน
“”ถ้าพี่เยซองห้ามใจตัวเองไม่ไหว ก็ไม่ต้องห้ามสิครับ” ถึงแม้จะเป็นเพียงประโยคเบาๆ แต่มันก็ดังก้องอยู่ในโสตประสาทของร่างสูงซ้ำไปซ้ำมา
ร่างสูงเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ฮยอกแจไม่เคยเห็นออกมา ก่อนจะก้มลงไปกระซิบชิดริมหูของฮยอกแจ
“ถ้างั้นก็... พี่ไม่เกรงใจล่ะนะ”
...END...
แถมๆ
กริ๊งๆ!!! เสียงโทรศัพท์แผดร้องดังลั่นบ้าน
“สวัสดีครับ” ฮยอกแจเอื้อมมือไปรับโทรศัพท์
“ฮะ ฮยอกแจ อืม~ นี่พะ พี่เองนะ อ้า~”
“พี่ทึกกี้เหรอครับ พี่เป็นอะไรรึเปล่านะ เสียงแปลกๆ นะ”
“ปะเปล่า อื้อ~ ไม่ ไม่มีอะไรหรอก พี่ พี่แค่จะโทรมาบอกว่า อ้า~ พี่จะย้ามมาอยู่กับเพื่อนถาวรเลยนะ อืม~ นายก็... อยู่กับ อื้ม~ อยู่กับเยซองไปก็แล้วกันนะ อ้าาาา~” พอพูดจบอีทึกก็ตัดสายไปทันที
...Real End...
ความคิดเห็น