คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [SF] กาลเวลา [Won x Hyuk]
Title : กาลเวลา
Pairing : Siwon x Hyukjae
Rate : ??? (แล้วแต่จะพิจารณา)
*********************************************
ขอโทษนะที่ฉันไม่ได้บอกนายตั้งแต่แรก
ขอโทษจริงๆ
ตอนนี้...ตอนนี้
นายไม่ได้เป็นคนที่อยู่ในใจของฉันอีกต่อไปแล้ว
――――――――――――――――――――
ประโยคเดิมๆ ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของผม มันยังคอยย้ำเตือนผมอยู่ตลอดเวลาว่า “เขา” ได้จากผมไปแล้ว คิมฮีชอลไม่ได้เป็นของผมอีกต่อไปแล้ว
“...วอน ชีอวน เชวชีวอน!” เสียงไก่ๆ ลอยเข้ามาในโสตประสาทของผม ทำให้ผมตื่นออกจากผวัง
“นายจะตธโกนทำไมเนี่ย อีฮยอกแจ ดูสิ คนมองกันใหญ่แล้ว” ผมหันไปพูดกับเจ้าของเสียงที่ตะโกนแว๊ดๆ ใส่หูผม
“นี่นายไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเลยใช่มั้ย ให้ตายสิ ฉันไม่คิดเลยว่านายจะเป็นคนแบบนี้” ฮยอกแจยังคงโวยวายไม่ยอมหยุด
“ฟังสิ ใครว่าฉันไม่ได้ฟังนาย ว่าแต่ เมื่อกี้นายพูดถึงไหนแล้วเหรอ” ผมชะโงกหน้าไปดูหนังสือที่กองอยู่ตรงหน้า
“เชวชีวอน!!!” ฮยอกแจเก็บหนังสือที่เขาเอามาแล้วเดินออกไปจาก coffee shop ทันที นี่ผมพูดอะไรผิดไปงั้นเหรอ ผมรีบเก็บของแล้ววิ่งตามฮยอกแจออกไปทันที
“ฮยอกแจ นายอย่าวิ่งสิ เดี๋ยวก็ล้มหรอก” ผมเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น เทื่อที่จะตามฮยอกแจให้ทัน
“อ๊ะ โอ๊ย!” นั่นไงล่ะ พูดยังไม่ทันขาดคำแท้ๆ ผมรีบตรงเข้าไปหาฮยอกแจทันที
ฮยอกแจนอนคว่ำหน้านิ่งอยู่กับพื้น รอบๆตัวมีหนังสือกระจักกระจายอยู่เต็มไปหมด ทำไมถึงไม่ยอมลุกขึ้นมาสักทีนะ ผมชักจะใจไม่ได้ซะแล้วสิ
“ฮยอกแจ นายเป็นอะไรมากรึเปล่า ลุกขึ้นมาให้ฉันดูแผลหน่อยซิ” ผมจับแขนทั้งสองข้างของฮยอกแจ เพื่อที่จะพยุงเขาให้ลุกขึ้นได้สะดวกขึ้น
“ฮึก ฮือๆ ฮึก แงๆๆๆ” อยู่ๆฮยอกแจก็ร้องไห้เสียงดัง นั่นยิ่งทำให้ผมใจเสียเข้าไปใหญ่
“ฮยอกแจนายอย่าร้องไห้สิ นายไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย แค่แผลถลอกนิดเดียวเอง เดี๋ยวก็หหายแล้ว ไปเถอะ เดี๋ยวฉันจะไปส่งนายที่บ้านเอง” ผมหอบหนังสือของฮยอกแจขึ้นมาถือไว้ซะเอง ส่วนมืออีกข้างก็คอยพยุ่งฮยอกแจ
“ฮึก ชีวอน มันเจ็บมากเลย”
“ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวพอถึงบ้านฉันจะเป็นคนทำแผลให้นายเอง” ผมลูบผมสีน้ำตาลส้มของฮยอกแจเพื่อเป็ฯการปลอบใจ
*********************************************
“อึก อ๊ะ อ้า ชี...ชีวอน ไม่เอา ฉันเจ็บ เอาออกไป อ๊ะ อ้า เอาออกไปนะ”
“ฮยอกแจอดทนหน่อยสิ เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว อ๊ะ โอ๊ย! นายอย่าจิกแขนฉันสิ อ๊ะ โอ๊ย นายอย่าดิ้นสิ ฉันทำไม่ถนัดนะ”
เห็นตัวบางๆ ผอมๆ แบบนั้น แต่ไม่คิดเลยว่าจะแรงเยอะขนาดนี้ ดูสิ ที่แขนผมมีรอยเล็บของฮยอกแจตั้งหลายรอย เดี๋ยวเหอะ ถ้าหายเจ็บเมื่อไหร่นะ จะเอาคืนซะให้เข็ดเลย
“อ้า พอแล้ว ไม่เอาแล้ว ฉันเจ็บ” ฮยอกแจใช้มือดันอกผมให้ออกห่างจากตัวเขา
“อ่ะ เสร็จแล้ว เจ็บนิดเจ็บหน่อยทำเป็นบ่น เฮ้อ~ เหนื่อชะมัดเลย” ผมค่อยๆเอนตัวลงพิงพนักโซฟา
“นี่ ชีวอน เมื่อไหร่แผลที่คางของฉันจะหายอ่ะ แล้วมันจะเป็นแผลเป็นมั้ยอ่ะ” ฮยอกแจยกมือขึ้นลูบผ้าก๊อตที่ผมเพิ่งปิดแผลให้เขาเมื่อกี้เบาๆ
“อย่าห่วงไปเลยหน่า เดี๋ยวไม่กี่วันมันก็หายเองนั่นแหละ ฉันกลับบ้านก่อนดีกว่านี่ก็ดึกมากแล้ว”
*********************************************
ทุกๆวันผมจะต้องได้ยินเสียงแว๊ดๆ ของฮยอกแจข้างๆหูตลอดเวลา และเหมือนกับว่าผมจะลืมอะไรบางอย่างไป เสียงที่วนเวียนอยู่ในหัวผมอตนนี้มันได้หายไปแล้ว แต่กลับมีเสียงแว๊ดๆ เข้ามาแทนที่
“นี่ ชีวอน ฉันขอถามอะไรนายสักอย่างสิ แต่นายต้องสัญญาก่อนนะว่านายจะไม่โกรธฉัน” ผมเงยหน้าขึ้นจากกองแบบฝึกหัดที่ฮยอกแจขนมาให้ผมทำ แล้วพยักหน้าเบาๆ เป็นการตกลง
“ตอนนี้นายยังรักพี่ฮีอชลอยู่รึกเปล่า” ฮยอกแจถามออกมาอย่างกล้าๆ กลัวๆ
“อื้อ รักสิ รักมากด้วย...” ผมหันไปมองฮยอกแจ ก็เห็นว่าเขานั่งตัวสั่นก้มหน้ามองพื้นอยู่ เฮ้อ~ เป็นอะไรขึ้นมาอีกหล่ะเนี่ย
“ฮยอกแจ เป็นอะไรน่ะ ร้องไห้ทำไม”
“เปล่า ไม่มีอะไร ฉันไปห้องน้ไก่อนนะ” พอพูดจบฮยอกแจก็ลุกตรงไปห้องน้ำทันที
“เฮ้อ~ น้อยใจอะไรขึ้นมาอีกล่ะเนี่ย” ผมลุกขึ้นเดินตามฮยอกแจเข้าไปในห้องน้ำไป
“ฮึก ฮื้อ~ ไหนบอกว่าเราเป็นแฟนกันไง แล้วทำไม ทำไมนายยังรักพี่ฮีชอลอยู่อีกล่ะ ไอ้สิงโตบ้า ทั้งๆที่ฉันเองก็รักนายมากขนาดนี้ แต่ทำไม ทำไมนายถึงไม่รักฉันบ้างเลย นายเห็นฉันเป็นตัวอะไรกันแน่ ฉันไม่ได้เป็นตัวแทนของพี่ฮีชอลนะ ฮึก ฮื้อ~” เสียงของฮยอกแจลอยออกมาจากในห้องน้ำ
หึๆ~ นึกว่าเป็นอะไร ที่แท้ก็หึงนี่เอง เฮ้อ~ ไก้น้อยนะไก่น้อย
“แล้วใครบอกว่าฉันไม่ได้รักนายล่ะไก่น้อย ที่ฉันบอกว่ายังรักฮีชอลอยู่ ก็รักในฐานะของพี่ชายเท่านั้นแหละ ตอนนี้ฮีชอลเองก็มีแฟนใหม่ไปแล้วด้วย” ผมเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าฮยอกแจ
“นาย...ชีวอน นายเข้ามาในห้องน้ำได้ไงอ่ะ ออกไปเดี๋ยวนี้เลยน่ะ”
“เฮ้อ~ ยังไงซะไก่ก็ยังเป็นไก่อยู่วันยังค่ำ นายจำไม่ได้เหรอว่านายยังไม่ได้ล็อคประตูห้องน้ำ”
“เอ่อ จริงด้วย เรายังไม่ได้ล็อคประตูห้องน้ำเลยนี่นา ไม่! แต่นายก็ไม่มีสิทธิ์เข้ามาในห้องน้ำแบบนี้นะ ออกไปเดี๋ยวนี้เลย” ฮยอกแจพยายามดันผมออกจากห้องน้ำ แต่คิดเหรอ ว่าแรงไก่จะสู้แรงสิงโตได้
ผมคว้าตัวฮยอกแจเข้ามากอด แล้วลูบผมสีน้ำตาลส้มนั้นเบาๆ
“ดูสิ ตาบวมหมดแล้ว ไม่เอานะ ต่อไปนายห้ามร้องไห้อีกนะ” ผมค่อยๆเช็ดน้ำตาไหลลงมาเปรอะแก้ของฮยอกแจเบาๆ แล้วจูบซับน้ำตาที่ยังหลงเหลืออยู่ที่แพขนตา
“ชีวอน นายรักฉันจริงๆใช่มั้ย”
“อื้อ ฉันรักนายฮยอกแจ ไก่น้อยของฉัน”
――― THE END ―――
ความคิดเห็น