คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Drop[SF] Love you my baby [Eunhyuk x Donghae]
Title : Love you my baby
Pair : Eunhyuk x Donghae
Rate : NC-17
Talk : แหะๆ ในรอบ 2 อาทิตย์ที่ผ่านมา มุกต้องปั่นรายงานชีวะ เลยไม่ได้มาอัพให้ แต่ตอนนี้กลับมาแล้วนะ รายงานก็ส่งไปเรียบร้อยแล้วด้วย สำหรับคนที่ขอ HaeEun ไว้ ขอเปลี่ยนเป็น EunHae แทนนะคะ เป็นยังไงก็ติชิมกันได้ตามสบายเลย
××₀₀₀××₀₀₀××₀₀₀××₀₀₀××₀₀₀××₀₀₀××₀₀₀××
Love you my baby
เปิดเทอมใหม่ก็ต้องมีอะไรใหม่ๆ เกิดขึ้นแน่นอน ทั้งเพื่อนใหม่ ห้องเรียนใหม่ อาจารย์ประจำชั้นคนใหม่ และที่สำคัญอาจารย์ฝึกสอนคนใหม่ยังไงล่ะ
ภายให้ห้องเรียน 3-B เสียงดังโหวกเหวกโวยวายดูเหมือนจะเป็นเรื่องธรรมดาไปซะแล้ว เพราะตั้งแต่เช้ามานักเรียนที่อยู่ในห้องก็ไม่ได้เงียบเสียงลงเลย
ปิดเทอมไปตั้งสองเดือนก็ต้องมีอะไรมาเล่ากันเยอะแยะนี่นา
“นี่ๆ ทงเฮนายเห็นหน้าอาจารย์ฝึกสอนคนใหม่รึยัง ได้ข่าวว่าหน้าตาดีมากๆ เลยนะ” ซองมินเปิดประเด็นขึ้นทันที
“อาจารย์ฝึกสอนคนใหม่เหรอ เฮอะ! คงจะเป็นนักศึกษาหน้าม่ออีกล่ะสิ ฉันล่ะเบื่อจริงๆ เลย”
“เอาเถอะๆ จะม่อหรือไม่ม่อเดี๋ยวก็รู้ บ่ายนี้อาจารย์เค้าจะเข้ามาสอนห้องเราแล้ว”
××₀₀₀××₀₀₀××₀₀₀××₀₀₀××₀₀₀××₀₀₀××₀₀₀××
เอาไปเรียกน้ำย่อยกันก่อนนะ
เดี๋ยวมาต่อให้ค่ะ
Love you my baby
ตึง! ตึง! ตึง! ฮยอกแจเดินเข้ามาในห้อง ก็พบกับความวุ่นวายเล็กๆ ที่เกิดขึ้น ทำให้ทนไม่ไหวเอาหนังสือฟาดโต๊ะไป 3 ครั้ง เนื่องด้วยตัวเองเป็นคนที่ค่อนข้างเจ้าระเบียบ เมื่อเห็นอะไรขัดหูขัดตา ก็จะต้องจัดการให้มันเข้าที่เข้าทางซะหน่อย
พรึบ! ทุกสายตาหันมามองฮยอกแจเป็นตาเดียว รวมทั้งทงเฮที่กำลังอ่านการ์ตูนตาหวานอยู่
“ทุกคนนั่งที่ของตัวเองให้เรียบร้อย จัดโต๊ะให้เป็นระเบียบด้วย”
พรึบ! พรึบ! พรึบ! ไม่ถึงเสี้ยววินาทีหลังจากที่ฮยอกแจพูดจบ ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในห้องก็กลับเข้าสู่สภาวะปกติ ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ เพียงแค่ฮยอกแจพูดไม่กี่ประโยคเท่านั้น ก็สามารถทำให้เหล่าลิงทโมนทั้งหลาย กลับมานั่งเรียบร้อยได้
ฮยอกแจกวาดตามองไปรอบๆ ห้อง ก่อนที่สายตาจะไปหยุดอยู่ที่คนๆ หนึ่ง ทั้งสองจ้องตากัน เหมือนกับต้องการสื่อถึงอะไรบางอย่างให้กับอีกคนหนึ่ง ‘เด็กผู้ชายงั้นเหรอ’ ประโยคนี้ผุดขึ้นมาให้หัวของฮยอกแจทันทีเมื่อเห็นว่าคนที่เขากำลังจ้องอยู่สวมเครื่องแบบของนักเรียนผู้ชาย
‘เฮอะ! จ้องอยู่ได้ ไม่เคยเห็นคนรึไง’ ทงเฮเองก็จ้องตาฮยอกแจกลับอย่างเอาเรื่องเหมือนกัน เอาสิ จะได้รู้กันไปเลยว่าใครจะทนได้ดีกว่ากัน และเป็นฮยอกแจเองก็ยอมละสายตาออกก่อน
“เอาล่ะทุกคน ผมคิดว่าทุกคนคงจะเรียบร้อยกันแล้ว ผมชื่ออีฮยอกแจ จะมาเป็นอาจารย์สอนวิชาประวัติศาสตร์ให้กับพวกคุณในภาคเรียนนี้ หวังว่าเราคงจะไปด้วยกันได้ดี”
“อื้อ! ถ้างั้นก็เปิดหนังสือหน้า 3” เมื่อพูดเล็กๆ น้อยๆ เพื่อเป็นการทักทายจบ ฮยอกแจก็เตรียมตัวที่จะเริ่มสอนทันที
“เดี๋ยวก่อนสิครับ นี่เป็นคาบเรียนแรกของปีการศึกษานี้จะไม่มีการปฐมนิเทศกันก่อนเลยครับ” ทงเฮขัดขึ้นทันทีเมื่อเห็นว่าฮยอกแจหยิบหนังสือขึ้นมาเตรียมที่จะสอน
“ก็เมื่อกี้ไงล่ะปฐมนิเทศ และเมื่อปฐมนิเทศเสร็จก็ต้องเรียนหนังสือสิ” ฮยอกแจตอบนิ่งๆ
“แต่ว่า...”
“หยุด! ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น นั่งลงซะ แล้วตั้งใจฟังในสิ่งที่ผมกำลังจะสอน”
××₀₀₀××₀₀₀××₀₀₀××₀₀₀××₀₀₀××₀₀₀××₀₀₀××
กริ๊งงงงงงงงงงง! เสียงสัญญาณเตือนหมดคาบดังขึ้น นักเรียนทุกคนที่เหมือนจะตั้งใจเรียนอยู่เมื่อครู่ ต่างก็รีบปิดหนังสือ เก็บข้าวของต่างๆ เพื่อเตรียมตัวที่จะกลับบ้านทันที โดยไม่รอให้ฮยอกแจได้พูดปิดหัวข้อในการเรียนการสอนเลยแม้แต่น้อย
“ทุกคนนั่งที่ให้เรียบร้อย บ้านมันไม่หนีหายไปไหนหรอก”
“เอาหละ ทุกคนกลับบ้านได้ ยกเว้นนาย อีทงเฮ นายไปพบฉันที่ห้องพักครู”
“ทงเฮ! อาจารย์เค้าเรียกนายไปพบทำไมอ่ะ” ซองมินหันมาคุยกับทงเฮทันทีที่ฮยอกแจเดินออกไป
“ฉันจะไปรู้ได้ไงล่ะ เอาหน่าไม่มีอะไรมากหรอก เดี๋ยวพอไปถึงก็รู้เองแหละ อาจารย์ฝึกสอนนั่นไม่กล้าทำอะไรฉันหรอกน่ะ เอาเป็นว่านายกลับบ้านไปก่อนก็แล้วกันนะ กลับพร้อมกับคยูฮยอนนั่นแหละ”
“หึ! ให้กลับพร้อมไอ้หมาป่านั่นน่ะเหรอ ฉันยอมกลับคนเดียวดีกว่า ขอให้นายโชคดีก็แล้วกันนะ อย่าลืมโทรมาเล่าให้ฉันฟังด้วยล่ะ” ว่าแล้วซองมินก็รีบวิ่งแจ้นกลับบ้านทันที
××₀₀₀××₀₀₀××₀₀₀××₀₀₀××₀₀₀××₀₀₀××₀₀₀××
Love you my baby
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เสียงจากหน้าประตูดังขึ้น ทำให้ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นจากแผนการเรียนการสอนที่วางเกลื่อนกลาดอยู่บนโต๊ะ ก่อนที่จะเอ่ยปากบอกอนุญาต
“เชิญ”
ตึง! เสียงประตูกระแทกอย่างแรง ก่อนที่ฮยอกแจจะเห็นทงเฮมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า
“อาจารย์เรียกผมมามีธุระอะไรเหรอครับ รีบๆ พูดเลยนะ ผมจะรีบกลับบ้าน” ดูเหมือนว่าทงเฮจะไม่ค่อยพอใจที่ฮยอกแจเรียกพบ
“จะรีบกลับไปไหนล่ะ บ้านน่ะมันไม่หายไปไหนหรอกนะ” พอพูดจบสายตาของฮยอกแจก็เปลี่ยนไปทันที จากเดิมที่ดูนิ่งๆ สุขุม กลายเป็นสายตาที่แสดงออกถึงความเจ้าเล่ห์ และเจ้าแผนการ
“นายรู้ตัวรึเปล่าว่าวันนี้นายแสดงกริยาที่ไม่เหมาะสมกับฉันมากแค่ไหน” ฮยอกแจเปิดประเด็นทันที
“อะไรที่อาจารย์เรียกว่าไม่เหมาะสม ผมไม่ได้ทำอะไรอาจารย์สักหน่อย”
“ก็ที่นายพูดขัดฉันยังไงล่ะ นั่นแหละคือกริยาที่ไม่เหมาะสมอย่างยิ่ง”
“เรื่องงแค่นี้เนี่ยนะ ทำอย่างกับเป็นเรื่องใหญ่โตไปได้” ประโยคหลังดงเฮพูดกับตัวเอง ซึ่งเป็นเสียงที่ไม่ดังนัก แต่ฮยอกแจซะอย่างต้องได้ยินอยู่แล้ว
“มันอาจจะเป็นเรื่องแค่นั้นของนาย แต่มันไม่ใช่เรื่องแค่นั้นของฉัน จำไวด้วยว่า คราวหลังอย่าพูดขัดหรือเถียงฉันอีกเป็นอันขาด”
“หมดเรื่องแล้วใช่มั้ยครับอาจารย์ ถ้างั้นผมขอตัวกลับบ้านนะครับ”
“เดี๋ยวก่อนสิ ในเมื่อนายทำผิด นายก็ต้องโดนลงโทษสิ ฉันไม่มีทางปล่อยให้คนทำผิดหลุดรอดไปได้ง่ายๆ หรอกนะ”
“มันอะไรกันนักกันหนาเนี่ย มีอะไรก็รีบๆ ว่ามาเลย”
ความคิดเห็น