คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [SF] ก็แค่แฟน[Hangeng x Hyukjae]
Title : ก็แค่แฟน
Pair : Hangeng x Hyukjae
Rate : PG-13
Talk : เรื่องที่สาม เห็นว่ามีคนขอไว้ก็เลยเอามาลงให้
หวังว่าจะมีวามสุขกับการอ่านนะคะ
มีอะไรไม่พอใจตรงไหนติได้นะ ไม่ว่ากัน
####@@@####
‘แฟน’ คำๆ นี้มีความหมายว่าอะไรกันนะ คนรัก คนรู้ใจ คนที่คอยอยู่เคียงข้างกันเสมอ คนที่คอยให้กำลังใจ คนที่เอาไว้ควงอวดใครๆ หรือแค่คนที่เอาไว้แก้เหงา
ผมไม่รู้เลยจริงๆ ว่า คำว่าแฟน สำหรับฮันคยองมันคืออะไรกันแน่ ผมไม่รู้ว่าควรจะทำตัวยังไงให้เหมาะสมกับการเป็นแฟนของฮันคยอง ผมจะทำยังไงดี
####@@@####
แก๊ก! ผมเดินเข้ามาในห้องของฮัน เอ... ฮันจะอยู่ที่ห้องรึเปล่านะ แต่ไม่หรอกวันนี้ฮันต้องไปมหาวิทยาลัยนี่นา เอาของไปเก็บในตูเย็นดีกว่า
ผมเดินเข้าไปในส่วนของห้องครัว เพื่อเอาข้าวของต่างๆ ที่ผมวื้อมาให้ฮันไปเก็บ ตู้เย็นที่โล่งแทบจะไม่มีของสดอยู่เลย บ่งบอกว่าเจ้าของห้องไม่สนใจอาหารการกินของตัวเองเลยแม้แต่น้อง
และก็ต้องเป็นผมอีกนั่นแหละ ที่จะต้องมาทำอาหารเตรียมไว้ให้ฮันทุกเช้าก่อนที่ผมจะไปหมาวิทยาลัย ทั้งๆ ที่มันเป็นแบบนี้แต่ทำไมผมถึงเลิกรักฮันไม่ได้สึกทีนะ ทั้งๆ ที่เขาทำให้ผมเจ็บปวดมากขนาดนี้ แต่ผมก็ยังไม่เลิกรักเขาอยู่ดี
ผมเดินออกจากจากห้องครัวพร้อมกับอุปกรณ์ทำความสะอาด เตรียมที่จะทำความสะอาดครั้งใหญ่ให้กับห้องของฮัน
“อื้อ อ๊า... อ๊ะ อื้อ อ่าาา อื้ม~”
เสียง...เสียงอะไรอ่ะ อย่าบอกนะว่าเป็นเสียงผะ ผีน่ะ ไม่...ไม่ เป็นไปไม่ได้ ผีอะไรจะออกมากลางวันแสกๆ แบบนี้
ผมค่อยๆ เดินตามหาต้นกำเนิดของเสียงนั้นว่ามันอยู่ที่ไหนกันแน่ สุดท้ายผมก็มาหยุดอยู่ที่ห้องประตูห้องนอนของฮัน เพราะตำแหน่งนี้เป็นจุดที่สามารถได้ยินเสียงนั้นได้ชัดเจนที่สุด หวังว่ามันคงไม่เป็นอย่างที่ผมคิดไว้หรอกนะ ฮันคงไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก
“ฮะ ฮัน... อืม~ อ๊ะ! อา~ อื้ม ฮัน.. เบา เบาๆ หน่อยสิ เดี๋ยวเจสก็ช้ำกันพอดี อ๊ะ อื้อ~”
น้ำตาของผมร่วงทันทีที่ได้ยินประโยคนั้นชัดเต็มสองหู ในใจก็เฝ้าแต่ภาวนาของให้คนในห้องนั้นเป็นฮันคยองของผม
“อื้อ~ เจสคุณรู้มั้ย คุณทำให้ผมมีความสุขมากเลยนะ อื้ม!” เสียงคุ้นหูลอยเข้ามากระทบโสตประสาทของผม ยิ่งทำให้ผมไม่สามารถห้ามน้ำตาของตัวเองได้
“อื้อ อ๊ะ...อ๊ะ แล้วฮยอกแจแฟนของคุณที่เป็นขวัญใจของคนทั้งมหา’ลัยล่ะ เค้าไม่ได้ทำให้คุณมีความสุขรึไง”
“อื้อ... คุณก็รู้หนิว่าผมคบกับฮยอกแจน่ะ เพราะว่าเค้าเป็นขวัญใจของคนทั้งมหา’ลัย ผมก็แค่ควงเค้าเล่นๆ เท่านั้นแหละ ถึงแม้ว่าเราจะมีอะไรกัน แต่เค้าก็ทำให้ผมมีความสุขเท่ากับคุณไม่ได้หรอก”
เหมือนฟ้าผ่าลงกลางหัวใจของผม ตอนนี้ผมไม่สามารถห้ามน้ำตาของตัวเองได้อีกต่อไปแล้ว ได้แต่ปล่อยให้มันไหลออกมาชะล้างความเจ็บปวดของผม
ผมรีบวิ่งออกมาจากคอนโดของฮันทันที รู้ว่าจุดหมายปลายทางของผมอยู่ที่ไหน รู้แค่ว่าผมอยากออกมาให้ไกลจากสถานที่แห่งนั้น
ไม่เอาอีกแล้ว ไม่อยากเจ็บปวดแบบนี้อีกแล้ว พอกันทีสำหรับความรักที่เป็นเหมือนสิ่งไร้ค่าสำหรับเขา ไม่เอาอีกแล้ว
####@@@####
แต่มันไม่ง่ายเลยที่จะให้ผมตัดใจจากฮัน ไม่ง่ายเลยจริงๆ ทั้งๆ ที่ผมพยายามแล้วแท้ๆ ผมก็ทำมันไม่สำเร็จ พยายามห้ามใจไม่ให้กลับมาเจอฮันอีก แต่ผมก็ทำไม่ได้
“ฮัน วันนี้นายว่างรึเปล่า เราไปเที่ยวกันมั้ย” ผมถามเค้าตอนที่เค้าเพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ หลังจากที่เราเพิ่งผ่านกิจกรรมอย่างว่ามาด้วยกัน
“ขอโทษนะ วันนี้ฉันไม่ว่างน่ะ เอาไว้วันหลังก็แล้วกันนะ อ้อ! ถ้าจะกลับเมื่อไหร่ก็ล็อคห้องให้ด้วยนะ ฉันจะออกไปข้างนอก” พอพูดจบฮันก็ออกไปทันที ทิ้งให้ผมนั่งอยู่คนเดียวในห้องของเขา
นี่เขาจำไม่ได้จริงๆ เหรอว่าวันนี้เป็นวันอะไร ทั้งๆ ที่มันเป็นวันสำคัญของเราแท้ๆ แต่เขากลับจำมันไม่ได้ วันครบรอบ 1 ปี ของเรามันไม่มีความสำคัญพอที่จะทำให้เขาจดจำได้เลยเหรอ
แต่ยังไงซะ ผมก็จะทน ทนต่อไป เผื่อวันนึงฮันจะกลับมามองผมบ้าง มันอาจจะมีสักวันที่เป็นวันของผมก็ได้
####@@@####
ผมไม่มั่นใจเลยว่าคืนนี้ฮันจะกลับมานอนที่ห้องรึเปล่า แต่ผมก็ลงมือทำอาหารเย็นและจัดเตรียมของต่างๆ เพื่อรอฮันกลับมา
22 : 00 น.
สี่ทุ่มแล้ว แต่ฮันก็ยังไม่กลับมา อาหารที่ผมตั้งใจทำก็เย็นชืดหมดแล้ว ฮันคงไม่กลับมาจริงๆ แล้วสินะ ผมลุกขึ้นเตรียมที่จะไปล็อคประตูห้อง แต่ก็เป็นเวลาเดียวกับที่มีคนเปิดเข้ามา
ร่างของคนสองคนที่ประคับประคองกันอยู่หน้าห้อง ทำให้ผมช็อคจนทำอะไรไม่ถูก คนหนึ่งคือคนที่ผมรู้จักเป็นอย่างดี ใช่แล้วล่ะ เขาก็คือฮันคยองซึ่งได้ชื่อว่าเป็นแฟนของผม ส่วนอีกคนนั้นผมรู้แค่ว่าเขาเป็นรุ่นพี่ที่คณะของฮัน
“ฮะ ฮัน พี่ว่าพี่กลับบ้านก่อนดีกว่านะ” รุ่นพี่คนนั้นพูดกับฮันแล้วพยามแกะมือของฮันที่เกาะเดี่ยวเอวบางของตัวเองอยู่
“ไม่ต้องหรอกครับพี่ฮีชอล ก็วันนี้พี่สัญญากับผมแล้วนี่ครับว่าพี่จะค้างกับผม”
“ตะ แต่ว่า แฟนของเธอ...”
ฮันไม่สนใจคำคัดค้านของรุ่นพี่คนนั้นเลย แถมยังพาร่นพี่คนนั้นเข้ามาในห้องอีก ทั้งสองเดินผ่านผมไปเหมือนกันในห้องนั้นไม่ได้มีผมอยู่ด้วย
“ฮะ ฮัน เดี๋ยวก่อนสิ นี่มันอะไรกันน่ะ มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนสิ” ผมเข้าไปฉุดแขนของฮันไว้
“มีอะไรอีกล่ะฮยอกแจ ฉันไม่มีเวลาว่ามาคุยเรื่องไร้สาระของนายหรอกนะ ถ้าจะกลับก็ช่วยล็อคประตูห้องให้ด้วยล่ะ” ฮันสะบัดมือของผมออกแล้วเดินตรงไปที่ห้องนอน
“ฮึก ฮึก ฮันทำไมถึงทำกับฮยอกแบบนี้ล่ะ ฮยอกเองก็มีหัวใจเหมือนกันนะ เจ็บได้ ร้องไห้เป็นเหมือนกันนะ”
“แล้วทำไมล่ะ นายจะเป็นอะไรก็เรื่องของนาย”
“ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ พูดเหมือนกับฮันไม่เคยรักฮยอกเลย เราเป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ” ผมร้องไห้ฟูมฟายหนักเข้าไปอีก
“ใช่ เราเป็นแฟนกัน แล้วไงล่ะ ก็แค่แฟน นายไม่ได้เป็นเจ้าของชีวิตฉันสักหน่อย ถ้านายทนไม่ได้นายก็ไปสิ ฉันไม่ได้ห้ามนายซะหน่อย”
“ไม่ ฮยอกไม่ไป ฮันก็รู้หนิว่าฮยอกขาดฮันไม่ได้ ฮยอกรักฮันนะ”
“ถ้านายยังดังดึนที่จะคบกับแนต่อไป ก็ได้ ฉันจะคบกับนายต่อไป แต่นายไม่มีสิทธิ์มาแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของฉันแบบนี้” พอพูดจบฮันก็คว้าตัวรุ่นพี่คนเข้าเข้าไปในห้องนอนทันที
ทิ้งให้ผมนั่งรองไห้อยู่กับพื้นห้องเหมือนเป็นคนบ้า นี่ผมเป็นได้แค่แฟน ที่ไม่มีสิทธิ์หึงหวงเขาเลยใช่มั้ย แบบนี้ไม่ก็ไม่ต่างอะไรกับคู่นอนเลยน่ะสิ
“อื้อ... อ๊ะ อ๊า ฮัน..ฮัน อื้อ~”
“ฮีชอล อื้อ~ ผม ผมรักคน อื้อ”
THE END
ความคิดเห็น